Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Λίγες οι ώρες που μας μένουν, μέχρι ένας ακόμα ιερέας να καταστεί εις τόπον και τύπον Χριστού, ένας ακόμα επιλεγμένος άνδρας να λάβει την επίγεια θέση του ωραίου κάλλει παρά πάντας ανθρώπους, ένας ακόμα αρχιερέας να ανεβεί στον τόπο του μεγάλου αρχιερέως, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Και, συνδυάζοντας το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα της παρελθούσης Κυριακής με τα τεκταινόμενα των ημερών, σκέφτομαι πως θα άξιζε να συγκεντρωθούν οι παρουσίες του Χριστού, είτε εν εικόνι είτε ζώντος και ενσώματου.

Στον Βίο του Αγίου Παϊσίου του Μεγάλου, αλλά και στις ημέρες μας, του οσίου πατρός μας Παϊσίου του Καλυβίτη, ο Χριστός παρουσιάζεται. Και σε πόσους άλλους αγίους ….

Ορίστε και μία ακόμα παρουσία, που μας κληρονόμησε ο πατήρ Γελάσιος ο Σιμωνοπετρίτης.

Είχαμε την ευλογία να τον υπηρετήσουμε, το κατά δύναμιν και λίγο λιγότερο, και μας πλούτισε με μεγάλους θησαυρούς, κυρίως τις νύχτες τις ατελείωτες, όταν μυστικά μας καλούσε γιά να πετάξει στο κεφάλι μας μια φούχτα φως ένα φεγγάρι και να γίνει θρούψαλα.

Σε μία τέτοια νυχτερινή νυχτερινή μας κοινωνία, μας δώρισε το εξής.

«Ξημερώματα, παιδί μου, άκουγα την Μητρόπολη Αθηνών, την Λειτουργία, εκεί στην Δάφνη, στο λιμάνι. Το καντηλάκι αναμμένο. Με το είπε και ο γεροπνευματικός, ο παπαΝικηφόρος:Εσένα, γέροντα, αυτό το καντηλάκι θα σε σώσει. Καθόμουν κι άκουγα και τα μάτια βρύση.

Τελείωσε η Λειτουργία, και έλεγα να σηκωθώ να βράσω ένα ζεστό και ακούω χτύπο στην πόρτα. Κάποιος θα ήταν. Κυτάω από το παράθυρο, χιόνι. Όχι πολύ, αλλά το είχε στρώσει γιά τα καλά.

Είμουν ακόμα στο κρεββάτι και λέω: άνοιξε. Μπαίνει ένα παλληκαράκι, καμιά εικοσαριά ετών, όμορφος, ξανθός, γαλανομάτης, λίγο ωηλός.
Ευλογείτε, με λέει, και αρχίζω να αγριεύω.

Τι θες εδώ πρωΐ πρωΐ, Κυριακή μέρα; Τον αποπέρνω. Κρυώνω, ένα τσάϊ. Και εγώ τσάΙ ετοιμαζόμουν να βράσω, αλλά … Ἄντε φύγε. Εδώ βρήκες να ρθεις; τόσα καφενεία στην Δάφνη.

Έφυγε το παιδί. Τρόμαξε από τον αγριάνθρωπο.

Στην στιγμή το μετάνιωσα. Αρπάζομαι και όλα τα γκρεμίζω. Δεν ξέρω τι με πιάνει;!

Πετάζομαι από το κρεββάτι και τρέχω προς την πόρτα. Την ανοίγω, ανοίγω και την εξόπορτα, να τον βρω να τον φωνάξω, να πιούμε το τσάϊ. Κυτάω, το χιόνι απάτητο. Φωνάζω, τίποτα. Κανέναααας. Ακούουους; Κανένας. Το χιόνι απάτητο.

Άγγελος ήταν; -Και απαντάει μόνος του- Δεν ήταν άγγελος, παιδί μου. Ήταν ο Χριστόοοος. Μόλις είχε τελειώσει η Λειτουργία στην Μητρόπολη Αθηνών. Ήταν ο Χριστός, παιδί μου, και εγώωωω τον έδιωξαααα. Ακούουους;;; Παιδί μου, εγώ τον έδιωξα τον Χριστόοοο.
Και τα αειίρυτα δάκρυα πλημμύρισαν τα πονεμένα μάτια.

Έχω και μία άλλη ιστορία, από σεβαστικό και αυτή πρόσωπο. Είναι και γραμμένη στα βιβλία, ήταν σπουδαίος συγγραφέας ο κυρ Νίκος. Αλλά εγώ την άκουσα από τον ίδιο. Διά ζώσης.

-Ένα ξημέρωμα, δεν είμουν πάλι καλά. Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να περπατάω στην Εγνατία. Ξημέρωνε. Ύπνος πού να με πιάσει; Περπατούσα, χαμένος μέσα στην πόλη μου, και έλεγα να φτάσω στο συντριβάνι και από κει να κατεβώ στον Λευκό Πύργο. Να κατεβώ, να ανεβώ, και να τελειώνουν τα βάσανα.

Όμως όλα άλλαξαν.

Κυτούσα τον Χορτιάτη. Εκεί, στην κορυφή, υπάρχει το παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως.

Και τότε το βουνό γέμισε φως. Με γέμισε φως. Και είδα τον Χριστό.

Την κορυφή του βουνού την λένε Κστός, δηλαδή Χριστός. Αλλά, δεν ξέρουν και το μετάφρασαν Κισσός. Δεν είναι κισσός. Κατάλαβες;! Είναι Χριστός.

Γύρισα άλλος άνθρωπος.

Καινούργια μέρα. Καινούργιος άνθρωπος ο κυρ Νίκος.

Κρυμμένος πίσω από τον φυλακισμένο, τον πεινασμένο και τον διψασμένο ο Χριστός.

Και εμείς ζούμε αμέριμνα, και Αυτός, όταν και όπως θέλει, έρχεται και φεύγει, εν ετέρᾳ μορφῇ, με κλεισμένες πόρτες, μέσα από τον τάφο, μέσα στο Ποτήριο της ζωής. Βρέφος, μήπιος, εικοσάχρονος, τριαντάχρονος.

Χθές και σήμερον ο αυτός. Και εις τους αιώνας. Των αιώνων.

Και εμείς, φτωχοί, δεν κατανοούμε το μέγα μυστήριο. Και όμως. Μπορούμε να πούμε και λέμε. Κύριε, εικών ειμί, και εγώ ο έσχατος, δική σου.

Και μόνο δικός σου.

Αφιερωμένο στον άγιο αδελφό, που από σήμερα, σε λίγες ώρες θα λάβει τον τόπο και τον τύπο του.

Τον εψηφισμένο Άγιο Κίτρους, τον Θεοφιλέστατο κύριό μας Κύριο Γεώργιο. Εγκαρδίως και ολοθύμως.

Αρχιμ. Ιωαννικίου Καθηγουμένου, Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Σοχού Λαγκαδά

Συνηθίσαμε όλοι μας σχεδόν να μιλάμε και να συζητάμε και να ακούμε για το κακό που μας βρήκε, για την οικονομική καταστροφή, για την χρεωκοπία, την φτώχεια, την ανεργία, την εθνική και κοινωνική δοκιμασία, την πείνα.


Μήπως όμως χρειάζεται να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος; Μήπως υπάρχει και η πνευματική οπτική γωνία των πραγμάτων; Μήπως υπάρχουν και τα καλά της κρίσης;


Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο σωτήρια είναι σ' ένα όχημα τα φρένα. Και χωρίς γερά και ανθεκτικά φρένα ασφάλεια στον προορισμό μας δεν υφίσταται.

Λοιπόν, πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα της Κρίσης είμασταν όλοι ξέφρενοι, δεν είχαμε φρένο. Το φρένο είναι παράγωγο της λέξεως "φρην".

Εξ ού και το "έχω ή δεν έχω τας φρένας μου=τα μυαλά μου. Εξ ού και άφρων = άμυαλος. 


Φαίνεται, λοιπόν, ότι πριν της Κρίσης είχαμε αποκτήσει την νοοτροπία, την ψυχολογία, την ανοησία=αμυαλωσύνη του άφρονος πλουσίου που λέει το Ιερό Ευαγγλέλιο ή του άλλου πλουσίου, που έλεγε "ψυχή έχει πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Φάγε,πίε και ευφραίνου".


Το πρώτο, λοιπόν, καλό είναι ότι διώξαμε αυτή την ανοησία, την αμυαλωσύνη, την ξέφρενη απληστία των υλικών αγαθών, αποκτήσαμε ή επισκευάσαμε μέσα μας τα φρένα της ψυχής μας. Άνοιξαν τα ματάκια μας στην ματαιότητα και στον κατήφορο της πλεονεξίας και της υπερκατανάλωσης.


Ακόμη καταλάβαμε τον ωραίο εκίνο στίχο "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού".


Άραγε συνειδητοποιήσαμε ότι την ψυχή δεν την γεμίζουν, δεν την ικανοποιούν ή σωματική απόλαυση και ηδονή, το φαί και το ποτό, το χρήμα και η φιλαργυρία, οι θέσεις οι επαγγελματικές και η οικονομική ή κοινωνική επιφάνεια και κούφια δόξα και τιμή;


Με άλλα λόγια προσγειωθήκαμε, άλλοι ομαλά και άλλοι ανώμαλα στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την αιώνια αλήθεια του Ιερού Ευαγγελίου.


Μήπως δεν είναι καλό και ωφέλιμο και καρπός αγαθός της Κρίσης το γεγονός ότι έσπασαν τα στεγανά, γκρεμίστηκαν τα τείχη που μας χώριζαν από τον συνάνθρωπο;

O καθένας είχε κλειστεί στο καβούκι του, στον εαυτό του, στο συμφέρον, του, στην δουλειά του, στο "εγώ" και στον εγωκεντρισμό του.

Είχε χάσει τον "ετεροκεντρισμό" και τον "Χριστοκεντρισμό" του που είναι ο αληθινός "ανθρωποκεντρισμός" = ανθρωπιά , και ο αληθινός πολιτισμός.

Γιατί όντως ο εγωκεντρισμός, η δουλεία στη δουλειά και στο χρήμα κάνει επηρμένο, υπερήφανο και άγριο τον άνθρωπο!!!


Όλα τότε τα ζυγίζαμε με το κόστος το υλικό. Όχι το πνευματικό κόστος. Αυτό που δεν χάνεται, δεν αλλοιώνεται, δεν μεταβάλλεται ποτέ είναι το κόστος το πνευματικό.


Με άλλα λόγια η φιλαργυρία, η φιληδονία και η φιλοδοξία μας είχαν ρίξει σ' ένα αξιολύπητο κατάντημα, σ' ένα κατήφορο φοβερό. Αλλά ευτυχώς που όταν εμείς δεν πατάμε φρένο, το πατάει ο Θεός.

Και ο Θεός ενεργεί πάντοτε φιλάνθρωπα επειδή μας αγαπάει για να μη γκρεμοτσακιστούμε, για να μη χαθούμε, Ενεργεί με παιδαγωγική αγάπη, αφού πρώτα μας αφήσει να δοκιμασθούμε.

Όπως και στην περίπτωση του ασώτου υιού.Έως ότου να μας ισορροπίσει. Γιατί η περιπέτεια του ασώτου υπήρξε μια ανισορροπία. Και η περιπέτεια η δική μας αυτό δηλώνει: ότι υπήρξαμε "ανισόρροποι".

Έρχεται, λοιπόν, ο Πολυεύσπλαγχνος και Πανάγαθος Κύριος με την Κρίση για να μας ισορροπίσει. Δηλαδή με άλλα λόγια να μας οδηγήσει στην μετάνοια, στην επιστροφή, στην αλλαγή πλεύσεως. 
Προ της Κρίσης το "συμπάσχειν" ήταν άγνωστο για μας τους Χριστιανούς.

Μετά την Κρίση συμ-πάσχουμε με τους πάσχοντες. Αρχίζουμε να διαισθανόμαστε κάπως αμυδρά ή καθαρά ότι στο πρόσωπό τους αντιφεγγίζεται το Πρόσωπο του Παθόντος υπέρ ημών και παθών ελευθερώσαντος ημάς.


Πρό της Κρίσης είχαμε ειδωλοποιήσει το χρήμα. Το είδωλό του, τον μαμωνά, το κάναμε θεό. Λατρεύαμε το χρήμα. Μετά την Κρίση πάψαμε να είμαστε ειδωλολάτρες.

Πάθαμε κάτι παρόμοιο με τον Ισραήλ μετά την φυγή του από τον Αιγύπτιον Φαραώ.
 Ακόμη διαπιστώσαμε ότι είναι απάτη να στηριζώμαστε στην ανρθώπινη δύναμη, στην ανθρώπινη ευφυία και εξυπνάδα, στην ανρθώπινη εξουσία και πολιτική.

Αν "πάσα επιστήμη (γνώση) χωριζομένη αρετής πανουργία φαίνεται και ου σοφία" το ίδιο ισχύει και για την πολιτική γνώση και εξουσία. Μάλιστα συνειδητοποιήσαμε ότι η εξουσία και η πολιτική της Ευρώπης στην εποχή μας -εποχή της παγκοσμιοποιήσεως- έγινε όχι απλά άθεη αλλά αντιχριστιανική και ανθελληνική.

Σήμερα η Ευρώπη αυτοκτονεί, παίρνοντας διαζύγιο από τη Ζωή, τον Χριστό. Σήμερα η Ευρώπη έκοψε το ένα πόδι της και είναι ανάπηρη γιατί ζει μέσα στο ψέμα και στο σκοτάδι, μακρυά από την Αλήθεια και το Φως, πού είναι ο Χριστός.

Το "φάντασμα" που λέγεται Ευρώπη έχει ήδη διαλυθεί γιατί "οι μακρύνοντες (από Αυτού) απολούνται". Και "χωρίς Θεόν όλα επιτρέπονται" (Θ. Ντοστογιεύφσκυ).


Στον πρόλογο του έργου του Τάκη Λαμπρία "η Ευρώπη φάντασμα" διαβάζουμε: "....Στη κριτική θεώρηση της Ευρώπης στην ψύχραιμη εκτίμηση των ελληνικών δυνατοτήτων μέσα σ' αυτήν, στον διαχωρισμό του φανταστικού από το πραγματικό στοιχείο της κοινής πορείας κατά την παγκοσμιοποιημένη νέα εποχή αποβλέπει το πόνημα του συγγραφέα.

Και επικαλείται μια στιχομυθία απ' τον Δον Ζουάν του Μολιέρουγια να δικαιοληγήσει τον τίτλο του βιβλίου:
-Χα,χα! Κύριε είναι ένα σκιάχτρο, το κατάλαβα αγγίζοντάς το.
-Σκιάχτρο, φάντασμα ή διάβολος; Εγώ θέλω να δω τι είναι!
Η παιδαγωγική Κρίση του Θεού μας αναγκάζει να αποκτήσουμε ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία, να επανεύρωμε την χαμένη ταυτότητά μας. Και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο καλό.

Είναι καιρός όλοι μας, πολίτες και κυβερνώντες, οικογένεια, κοινωνία, βουλή, πολιτικά κόμματα, κλήρος και λαός να αποτοξινωθούμε από τις τοξίνες των ξένων απατεώνων τοκογλύφων, εκμεταλλευτών και σκοτεινών δυνάμεων, από την θεωρία και την πράξη, από τις φιλοσοφίες και τις πρακτικές τους.


Μέσα σε όλα τα καλά και ωφέλιμα της πενίας και της φτώχειας, της ανέχειας και της θλίψεως αποκτούμε αυτογνωσία. Προσωπιική και εθνική αυτογνωσία των παθών και των χαρισμάτων της ελληνικής ιδιοπροσωπείας μας. Χτυπάμε τον κομματισμό που κομμάτιασε την νεολαία μας, κηρύττουμε την ενότητα των πανελλήνων.

Αποδοκιμάζουμε την τεμπελιά, την πονηρία, την καπατσωσύνη. Προτιμάμε τα ελληνικά χέρια, την ντόπια παραγωγή. Και πιστεύουμε πως τα ελληνικά χέρια και η ελληνική καρδιά θα αναστήσουν την εθνική οικογένεια και παραγωγή.

Όπως τα ελληνικά χέρια και προ πάντων η Ελληνική καρδιά ανάστησαν το γένος μας στη μακραίωνη Ιστορία του.


"Μη πεποίθατε επ' άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οίς ουκ έστιν σωτηρία" μας λέει ο Δαυίδ. Μην έχετε εμπιστοσύνη σ' επίγειους άθεους άρχοντες που δεν σώζουν.

Πάθαμε και μάθαμε πλέον και γευθήκαμε "ότι μονον χρηστός ο Κύριος".

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου

Δεν έχουμε και δεν διεκδικούμε για τον εαυτό μας το «προορατικό» λεγόμενο χάρισμα, αυτό δηλ. το θεϊκό δώρο, που επιτρέπει σε μερικές αγιασμένες μορφές της Εκκλησίας μας να προλέγουν όσα πρόκειται να συμβούν γεγονότα στο μέλλον, ευχάριστα ή δυσάρεστα!

Ούτε πάλι διεκδικούμε το αλάθητο υπέρ του εαυτού μας, ώστε να μας παρέχει το δικαίωμα μιάς επάρσεως! Η αγάπη μας προς την Μητέρα Εκκλησία κινεί τη σκέψη μας, την καρδιά μας και την γραφίδα μας!

Η επιθυμία «να ορθοτομούμε το λόγο της αληθείας», που αποτελεί και την προσευχή των πιστών για τον Επίσκοπό τους είναι το μοναδικό μας κίνητρο.

Εκ παραλλήλου ως ελεύθερος πολίτης έχουμε συγχρόνως το δικαίωμα, αλλά και το θάρρος, προ πάντων το θάρρος, να διατυπώνουμε ελεύθερα, και μάλιστα υπεύθυνα, την γνώμη μας σε ζητήματα της επικαιρότητος, ιδιαίτερα δε της εκκλησιαστικής τοιαύτης.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα σπεύδουμε να διατυπώσουμε τη γνώμη μας πάνω σε ένα πολύ σημαντικό εκκλησιαστικό γεγονός, δηλ. την Σύναξη των ανά τον κόσμο Μακαριωτάτων Όρθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, που συνεκάλεσεν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και η οποία πρόκειται να συνέλθει στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από δέκα πέντε (15) ημέρες περίπου (9 Μαρτίου 2014).

Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της Συνάξεως  είναι πολυδιάστατο και πολυσήμαντο! Σε καιρούς χαλεπούς, όπου η Ορθοδοξία βάλλεται παντοιοτρόπως και πολλαπλώς σε πολλά γεωγραφικά διαμερίσματα του πλανήτη μας, μάλιστα δε στη πολυβασανισμένη Χώρα της Συρίας, η Σύναξη των Ορθοδόξων Προκαθημένων θα είχε να εκφέρει ένα σπουδαίο, κυρίως δε βαρυσήμαντο και παρηγορητικό, λόγο στα πλήθη των ανά την Οικουμένην  Ορθοδόξων χριστιανών.

Παρά ταύτα, κατά την ταπεινή μας γνώμη, η Σύναξη αυτή θα απογοητεύσει τα πλήθη των πιστών και  άρα θα αποτύχει!

Δύο κυρίως λόγοι μας ωθούν να διατυπώσουμε την πεσιμιστική αυτή πρόγνωση και άποψη. Θα τους αναλύσουμε παρακάτω:

1.ΤΟ "ΠΡΩΤΕΙΟ" του Οικουμενικού Πατριάρχου, το “Primus sinus pares”!

Η ατμόσφαιρα στην Πανορθόδοξη Κοινότητα επ' εσχάτων ήταν ήδη φορτισμένη από μια Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσσικής Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποίαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως δεν αναγνωρίζεται κάποιο ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ πρωτοκαθεδρίας, παρά μονάχα αυτό που οι αιώνες έχουν καθιερώσει, ότι δηλ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΩΝ!

Ναί, έχει το προβάδισμα τιμής! ΣΥΓΚΑΛΕΙ μια Πανορθόδοξη Σύνοδο και ΠΡΟΕΔΡΕΥΕΙ αυτής, διεξαγομένης δε ψηφοφορίας, επί ισοψηφίας, υπερνικά η ψήφος του Προέδρου!

Με άλλα λόγια ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι “Primus inter pares” κατά την απ’ αιώνων καθιερωμένην εκκλησιαστικήν ορολογίαν, δηλ. «Πρώτος εν ίσοις»!

Προφανώς, λοιπόν, για να αντιμετωπίσει την θεολογική αυτή τοποθέτηση των Ρώσσων ο Σεβ. Μητροπολίτης Προύσσης κ. Ελπιδοφόρος, ο οποίος τυγχάνει και Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, προέβη στην δημοσίευση μιάς μελέτης, σύμφωνα με την οποία ο Οικουμενικός Πατριάρχης ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΕΥ ΙΣΩΝ, είναι “Primus sinus pares”, όπως ακριβώς έγραψε!

Στην προσπάθειά του να στηρίξει ο εν λόγω λόγιος Ιεράρχης και προσωπικά τον Παναγιώτατο Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, αλλά  και τον ίδιο το Θεσμό του Οικουμενικού Πατριάρχου ο Σεβ. Μητροπολίτης Προύσσης κ. Ελπιδοφόρος, κατά την ταπεινήν μας άποψη, ετοποθέτησε μια βόμβα πολλών μεγατόνων στα θεμέλια της Ορθοδοξίας!

Ήθελε να κολακεύσει τον Πατριάρχη και τελικά Τον έβαλε σε μεγάλες περιπέτειες! Είχε που είχε επιδείξει από καιρό ήδη επεκτατικές-κυριαρχικές τάσεις ο Παναγιώτατος κ. Βαρθολομαίος, τώρα πια επεχείρησε να τις κατοχυρώσει και θεολογικά!

(Εμείς, εδώ στο Ελλαδιστάν, έχουμε γευθή και συνεχώς γευόμεθα αυτές τις κυριαρχικές τάσεις του Πατριαρχείου. Με το πρόσχημα της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928 οι Μητροπόλεις των Νέων Χωρών ανήκουν -θεωρητικά βέβαια- στο Οικουμενικό Πατριαρχείο!

Εν τούτοις επί της πατριαρχείας του Παναγιωτάτου κ. Βαρθολομαίου το Οικουμενικό Πατριαρχείο ασκεί ουσιαστική επιρροή στους Ιεράρχες των Νέων Χωρών, ενίοτε δε-αφανώς- και παρεμβαίνει  στα εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας μας, εις τρόπον ώστε οι μεν των Νέων Χωρών Αρχιερείς να νοιώθουν πιο πολύ Πατριαρχικοί παρά Ελλαδικοί, Μέλη δηλ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, πολλοί δε εκ της Παλαιάς Ελλάδος να διαγκωνίζωνται ποιός θα προσφέρει περισσότερο λιβανωτό στον Οικουμενικό Πατριάρχη, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοιά Του.

Τον κανόνα τούτο εφαρμόζουν ακόμη περισσότερο μερικοί εκ των Μητροπολιτών-Αδελφών μας, οι οποίοι ορέγονται του Θρόνου των Αθηνών!

Ακόμη και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, μετά τα παθήματα του μακαριστού Προκατόχου του Χριστοδούλου, (να θυμηθούμε την μακάβρια τελετή της αποτειχίσεως στο Φανάρι;) εφαρμόζει πολιτικήν τυφλής υπακοής και αφοσιώσεως στον Μεγάλο Άρχοντα του Φαναρίου!

Ναι, στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο Οποίος (Πατριάρχης) όταν υπεδεχόταν τον κ. Ιερώνυμο επίσημα -για πρώτη φορά  μετά την εκλογήν του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο των Αθηνών  στην Κωνσταντινούπολη- τον προσεφώνησε "Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο"  αφαιρώντας (ο Πατριάρχης) όλως αυθαιρέτως το δεύτερο μέρος του τίτλου του, το "και πάσης Ελλάδος" από τον νέον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών!

Όλα αυτά τα σημειώνουμε, όχι για να ξύσουμε πληγές, αλλά για να καταδειχθή, ότι το Φανάρι «γυμνή τη κεφαλή» αρνείται το δικαίωμα στην Ελλάδα να έχει ενιαία εκκλησιαστική Διοίκηση και με τον τρόπο αυτό καταπατεί τις Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και τις επιταγές των Ιερών Κανόνων, σύμφωνα προς τις οποίες "είωθε τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι", δηλ. τα πολιτικά όρια καθορίζουν και τα όρια της εκκλησιαστικής Διοικήσεως, έτσι ώστε κάθε ελεύθερο Κράτος να έχει την δική του αυτόνομη εκκλησιαστική Διοίκηση. 

Η Αλβανία, η Κύπρος, η Τσεχία έχουν αυτόνομες εκκλησιαστικές Διοικήσεις! Η κακομοίρα η Ελλάδα μας έχει κομματιασθή σε πέντε κομμάτια:

1.    Την Εκκλησία της Ελλάδος, δηλ. τις Μητροπόλεις της παλαιάς λεγομένης Ελλάδος, που φθάνει μέχρι τη Λάρισα,

2.    Τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, από τα Ιωάννινα, την Κατερίνη και επάνω,

3.    Την Εκκλησία της Κρήτης,

4.    Τις Μητροπόλεις Δωδεκαννήσου (Ρόδος κλπ) και

5.    Το Άγιον Όρος!    

Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τον όρο «Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Ελλάδος» εννοούμε μια «τσόντα» του Ελληνικού Κράτους και όχι ολόκληρη την Ελλάδα!

Και να φαντασθή κάποιος, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει πραγματοποιήσει ειδικές σπουδές στο Κανονικό Δίκαιο! Αυτό το εκκλησιαστικό δίκαιο καταπατείται στην περίπτωση της Εκκλησίας μας!

Είχαμε χαράξει ήδη τις γραμμές αυτές, όταν στο χθεσινό φύλλο της Κυριακάτικης εφημερίδος "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" και στη σελ. 4, στη στήλη "Μικρά και ενοχλητικά¨, ανεγνώσαμε τα εξής καταπληκτικά:

"Άνευ όρων παράδοση στο Φανάρι"

"Οι κακές γλώσσες λένε πώς η Αρχιεπισκοπή Αθηνών έχει παραδώσει το προσκύνημα του γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στο Μήλεσι Ωρωπού στο Οικουμενικο Πατριαρχείο. Αν και το Μαοναστήρι δεν είναι σταυροπηγιακό για να έχει δικαιώματα σ'αυτό το Φανάρι, η Αρχιεπισκοπή δεν φαίνεται να έχει ουσιαστικό λόγο και εποπτεία στη διοίκησή του. .....Η Αρχιεπισκοπή έχει παρακαμφθέί και λόγος δίνεται μόνο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο...." .

Με άλλα λόγια το Οικουμενικό Πατριαρχείο εισχωρεί, όπου μπορεί, παραβιάζει ή και καταπατεί τήν κανονική τάξη, επεκτείνει την κυριαρχία του καί μάλιστα όταν και όπου υπάρχουν οικονομικά ωφέλη!

Ας επανέλθουμε τώρα στο κύριο θέμα μας.  Με την μελέτη του ο Σεβ. Προύσσης θέλει να εμφανίσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως τον Πάπα της Ανατολής! 

Εκεί, δηλ. στη Ρώμη, κυριαρχεί η Αρχή του ΕΝΟΣ! Ο Πάπας της Ρώμης είναι το Α και το  Ω της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας!

Όλοι οι άλλοι, Καρδινάλιοι, Μητροπολίτες, Αρχεπίσκοποι, Επίσκοποι κλπ. είναι απλώς ....οδοντόπαστες! Εκπρόσωποι του Πάπα!

Τίποτε περισσότερο! Ώστε  η προσπάθεια του Σεβ. Προύσσης νά μεταφέρει και να εφαρμόσει τα της Ρώμης και στην καθ' ημάς Ανατολική Εκκλησία χρήζει μεγίστης προσοχής!

Η θεωρία και διδασκαλία περί “Primus sinus Pares”, την οποίαν εισηγείται ο Σεβ. Προύσσης κ. Ελπιδοφόρος, κατά την ταπεινήν μας γνώμην, συνιστά ΑΙΡΕΣΗ στο χώρο της Ορθοδοξίας!

Διότι στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία όλοι οι  Αρχιερείς είναι ίσοι και ισότιμοι μεταξύ τους! Μάλιστα κάθε Μητροπολίτης είναι μεν ένας μικρός Πάπας στην Επισκοπή του, αλλά μόνον στην Επισκοπή του!

Στην Εκκλησιαστική Ιεραρχία, επαναλαμβάνουμε, όλοι οι Μητροπολίτες είναι ίσοι μεταξύ των, μοναδικό δε στοιχείο προβαδίσματος είναι η αρχαιότητά τους στην αρχιερωσύνη, δηλ. η χρονολογία της χειροτονίας εκάστου ως Αρχιερέως!

Αυτό σημαίνει, ότι ούτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ούτε ένας Μητροπολίτης μπορεί να μεταβεί σε κάποια άλλη Μητρόπολη, ακόμη και στην πιο μικρή όπως π.χ. είναι τα Κύθηρα, για να τελέσει ένα Αγιασμό ή ένα Τρισάγιο, εάν προηγουμένως δεν εξασφαλίσει την άδεια και ευλογία του Μητροπολίτου Κυθήρων!

Έτσι και μόνον έτσι μεταφράζεται το λεχθέν, ότι κάθε Μητροπολίτης είναι Πάπας στη Μητρόπολή του!  

Τούτο σημαίνει, ότι εάν -είτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, είτε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας κλπ- επιθυμεί να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη στα Κύθηρα, θα σκύψει το κεφάλι και θα παρακαλέσει τον οικείο Μητροπολίτη!

Αυτό είναι ο μεγαλείο της Ορθοδοξίας! Στην Ορθόδοξη Εκκλησία Κεφαλή της Εκκλησίας παραμένει ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός, ο δε Επίσκοπος, Μητροπολίτης, Αρχιεπίσκοπος ή Πατριάρχης είναι «εις τόπον και τύπον Χριστού».

Αντιθέτως, στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Πάπας της Ρώμης!

Ας επανέλθουμε τώρα και πάλι στον Σεβ. Προύσσης. Ο Σεβ. κ. Ελπιδοφόρος, εντελώς όψιμα, οπωσδήποτε άκαιρα και εντελώς αυθαίρετα, θα προσέθετα, προβαίνει σε μια κίνηση, η οποία θα προκαλέσει τριγμούς στην Πανορθόδοξη Κοινότητα.

Το θέμα της προνομιακής θέσεως του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου είναι λυμένον από αιώνων! Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ΠΡΩΤΟΣ μεταξύ ΙΣΩΝ!

Ακόμη και εάν η θεωρία του Σεβ. κ. Ελπιδοφόρου Primus sinus pares θα ηδύνατο να επικαλεσθεί υπέρ αυτής νεώτερα αμάχητα επιχειρήματα, ακόμη και τότε το θέμα θεωρείται «λελυμένον», καθ’ όσον υπερισχύει ένας άλλος  άγραφος Νόμος, ότι «το έθος νικάει το Νόμο»!

Να γιατί λοιπόν η προσεχής Σύναξη των Προκαθημένων είναι καταδικασμένη να αποτύχει! Ασφαλώς πρώτη θα αντιδράσει η Ρωσσική πλευρά και όχι μόνον!

Αλλά τότε -αλλοίμονον- θα επισημοποιηθή μία υποφώσκουσα πορεία των Ορθοδόξων προς κάποιο νέο εκκλησιαστικό σχίσμα!!!!

Η μη υποκρυπτομένη υπεροψία του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας αφ΄ενός  και οι κολακείες των παραγόντων του Πατριαρχικού περιβάλλοντος αφ’ ετέρου εγέννησαν αυτές τις τάσεις!

Τάσεις, οι οποίες ουδόλως υπήρχον επί της εποχής του μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου, Όστις ήτο η προσωποποίηση του μετρου, της σεμνότητος και της ταπεινοφροσύνης!

Ζητώ συγγνώμην για την «παρρησία» μου! Ταύτα όμως υπαγορεύει η κοινή λογική! Μακάρι να αποδειχθή, ότι πλανάται πλάνην οικτράν αυτός που σημειώνει αυτές τις γραμμές.     

2. Το δεύτερο αίτιο της αποτυχίας της Συνάξεως είναι το ΜΕΓΑΛΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΒΑΡΥΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑ-ΘΗΜΕΝΟΥΣ, ήτοι η αδιαφορία των και η σιωπή των για Τον σιδερόφρακτα φυλακισμένο και σε πλήρη απομόνωση  τηρούμενο και  φρουρούμενο πρώην  Πατριάρχη των Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίο!

Κατά την ταπεινή μας γνώμη, η προσεχής Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας δεν πρόκειται να επιτύχει και για τον πρόσθετο τούτο λόγο, διότι δεν θα έχει την ευλογία του Θεού!

Οι εκασταχού Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι είναι συνένοχοι σε ένα απάνθρωπο έγκλημα, το οποίον συντελείται στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων: Εθελοτυφλούν και σιωπούν μπροστά σε μια απάνθρωπη συμπεριφορά, σε μια αχαρακτήριστη αδικία, σε μια πρωτοφανή σκληρότητα εκκλησιαστικών προσώπων, την οποίαν –δυστυχώς- έχει επικυρώσει ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. κ. Βαρθολομαίος!

Με τη σιωπή τους έχουν ήδη καταστή συνυπεύθυνοι και συνένοχοι στο έγκλημα των Ιεροσολύμων! Πως λοιπόν το Πανάγιον Πνεύμα να επισκιάσει με την Χάρη Του σε μία Σύνοδο, η οποία κλείνει τα μάτια της σέ ένα απάνθρωπο έγκλημα;  

Εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα, παρά τα ψέμματα, που κυκλοφορούν από την πλευρά της σημερινής Διοικήσεως του παλαιφάτου τούτου Πατριαρχείου, ο Πατριάρχης κ. Ειρηναίος επί έξη τώρα χρόνια (από τον Φεβρουάριο του 2008) ευρίσκεται έγκλειστος στο Διαμέρισμά του, που αποτελεί μέρος του Πατριαρχικού κτιριακού Συγκροτήματος! 

Δεν του επιτρέπεται η επικοινωνία με πρόσωπα, τα οποία Τον σέβονται, Τον τιμούν και Τον συμπονούν!

Τρέφεται από φαγητό, που του προσφέρουν μερικοί χριστιανοί και το οποίο δέχεται με ένα καλάθι, το οποίον ο Μακαριώτατος κ. Ειρηναίος κρεμάει από το παράθυρό του!

Δεν έχει ιατρική φροντίδα! Δεν έχει κάποια ανθρώπινη παρηγοριά. ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΕΚΡΟΣ! Έτσι τον θέλει η διάδοχος κατάσταση!

'Ολα αυτά συμβαίνουν εντελώς αυθαίρετα! Δεν υπάρχει κάποια Δικαστική Απόφαση είτε των εκκλησιαστικών, είτε των πολιτικών Δικαστηρίων!

Όλα αυτά τα γνωρίζει η Πανορθόδοξος Κοινότης! Άλλωστε κι εμείς με αναφορά μας τα έχουμε γνωστοποιήσει εγκαίρως στους Προκαθημένους όλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ζητώντας να λάβουν θέση!

Όλα αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά και ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος! Όσοι, λοιπόν, γνωρίζουν το πρόβλημα και κλείνουν τα μάτια τους και το στόμα τους στο δράμα ενός πρώην Πατριάρχου, ο Οποίος εξακολουθεί να είναι Αδελφός τους, πρέπει να θεωρούνται  συναυτουργοί σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα!

Άρα το Πανάγιον Πνεύμα δεν πρόκειται να επισκιάσει με τη Χάρη Του μία Σύνοδο είτε αυτουργών είτε συναυτουργών είτε και  παθητικώς ατενιζόντων το απάνθρωπο αυτό έγκλημα!

Ένας άγιος Πατριάρχης, ένας έντιμος Διαχειριστής των πραγμάτων του Θρόνου των Ιεροσολύμων, ένας Μάρτυς της Εκκλησίας αργοπεθαίνει εκεί κάτω στην Αγία Γή!

Είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ  ΜΕΣΑ Σ΄ΕΝΑ ΤΑΦΟ!  Ώστε, λοιπόν, και για τον πρόσθετο αυτό λόγο η Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας θα αποτύχει!

Μόνον σκανδαλισμό των συνειδήσεων θα επιφέρει! Εκτός εάν η Σύναξη των Προκαθημένων απαιτήσει από τον  παρόντα στη Σύνοδο Πατριάρχη των Ιεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλο (κατά το «εδώ και τώρα») να ελευθερώσει ΑΜΕΣΩΣ τον έγκλειστο Πατριάρχη και Γέροντα του κ.κ. Ειρηναίο και να τον αποκαταστήσει στην Αρχιερατική του αξία ως πρ. Πατριάρχην Ιεροσολύμων. ΑΜΗΝ!

Αίγιον, 24 Φεβρουαρίου 2014

Θα μας αξιώσει και πάλι η φιλανθρωπία του Θεού να εισέλθουμε σε λίγες ημέρες στο στάδιο της Αγίας κάί Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η περίοδος αυτή, η τόσο πνευματική και κατανυκτική, έχει σαν σκοπό να μας προετοιμάσει για να υποδεχθούμε το λυτρωτικό γεγονός της Αναστάσεως.

Αν η μεγάλη αυτή γιορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας αποτελεί την εορτή των εορτών και την πανήγυρη των πανηγύρεων, τότε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποκτά ένα ιδιαίτερο νόημα προετοιμασίας, ώστε η ψυχή να νοιώσει την άρρητη και μυστική χαρά της Αναστάσεως.

Και επειδή την περίοδο αυτή στην καθημερινή τέλεση των Ιερών Ακολουθιών αναγινώσκεται ιδιαιτέρως η Παλαιά Διαθήκη, θα ήθελα να μεταφέρω στην αγάπη σας έναν στίχο από το βιβλίο των Παροιμιών του Σολομώντος, που έχει πάρα πολλή σημασία για την ζωή μας και κυρίως για τον πνευματικό μας καταρτισμό.

Ο σοφός Σολομών στο βιβλίο του Παροιμίες στο κεφάλαιο 28 στον στίχο 1 γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Φεύγει ασεβής μηδενός διώκοντος, δίκαιος δε ωσπερ λέων πέποιθε» - «Ο ασεβής και ένοχος φεύγει τρομαγμένος, χωρίς να τον καταδιώκη κανείς, διότι τον ελέγχει σφοδρώς η συνείδησίς του· ενώ ο δίκαιος σαν λεοντάρι έχει πεποίθησιν του εις την αθωότητά του και δι’ αυτό αντιμετωπίζει με γενναιότητα και ψυχραιμίαν πάντα κίνδυνον»1.

Στον στίχο αυτό ο φωτισμένος συγγραφέας περιγράφει την ενοχή της συνειδήσεώς μας, η οποία οφείλεται στην παρουσία της αμαρτίας, την παράβαση του θελήματος του Θεού, εν συνεχεία την ενοχή και τις τύψεις με τελευταίο στάδιο, όπως το έχουν ονομάσει, την κόλαση της συνειδήσεως2.

Το παρατηρούμε αυτό στην Παλαια Διαθήκη και μάλιστα στην πτώση των Πρωτοπλάστων, στην φυγή του Κάιν και στην αμαρτία του Δαβίδ.

Είναι γνωστός ο 50ος ψαλμός και μάλιστα ο στίχος 5 «Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διά παντός».

Καί πρώτον. Η αμαρτία συνοδεύεται με έντονα αισθήματα φόβου, ντροπής και ενοχής. Η ένοχη συνείδηση τρομοκρατεί τον αμαρτωλό τόσο πολύ, ώστε αυτός να φοβάται ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός φόβος.

«Εφοβήθησαν φόβω ου ουκ ην φόβος»3. Γι’ αυτό έχουν γράψει πως η αμαρτία είναι η πιο τρομερή συμφορά στον ανθρώπινο βίο. Είναι αγκάθι που πληγώνει τη συνείδηση.

Είναι μαχαίρι που τρυπά την καρδιά. Είναι πόνος οδυνηρός. Είναι φωτιά που καίει. Είναι θηρίον ανήμερον. Είναι πικρία, θλίψη, φυλακή, αιγμαλωσία, βάσανο, φορτίο βαρύ, πίεση ψυχής, περίληψη όλων των δεινών4.

Γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα διδάξει:

«Μία συμφορά Χριστιανώ μόνη, το προσκρούσαι Θεώ· τα δε άλλα, οίον κτημάτων αποβολήν, πατρίδος στέρησιν, τον υπέρ των έσχατον κίνδυνον, ουδέ είναί τι νομίζει δεινόν»5.

«Ουδέν δεινόν των ανθρωπίνων δεινών, αλλ’ η αμαρτία μόνον, ου πενία, ου νόσος ουχ ύβρις, ουκ επήρεια, ουκ ατιμία, ου το πάντων δοκούν έσχατον είναι των κακών ο θάνατος. Ονόματα γαρ ταύτά εστι μόνον τοις φιλοσοφούσι . . . η δ’ αληθής συμφορά το προσκρούσαι Θεώ, και ποιήσαί τι των μη δοκούντων αυτώ»6

«Βαρύ γαρ, βαρύ και φορτικόν η αμαρτία, και μολίβδου παντός χαλεπώτερον»7.

«Της δε αμαρτίας ουδέν εστι δυσωδέστερον»8.

«Ουδέν γαρ ούτως αλόγιστον, ως αμαρτία, ουδέν ούτως ανόητον και μωρόν και ραγδαίον· πάντα ανατρέπει και συγχεί και απόλλυσι ένθα αν εισπηδήση· αηδής ιδείν, φορτική και επαχθής»9.

Δεύτερον. «Φεύγει ασεβής μηδενός διώκοντος». Φεύγει, όχι από τους ανθρώπους. Φεύγει, διότι «ένδον έχει τον ελαύνοντα, τον του συνειδότος κατήγορον»10.

Αυτός ο ελαύνων είναι η συνείδηση. Είναι ο δεινός κατήγορος και ο διώκτης. Κι όπως, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και απ’ αυτό που τον κυνηγά μέσα του.

Γι’ αυτό και υποπτεύεται ανθρώπους, οικογένεια, φίλους, γνωστούς και αγνώστους Φοβάται, όπως λέει ο σοφός λαός μας, ακόμη και την σκιά του.

Προτιμά να υποφέρει τα πάντα παρά την ένοχη συνείδησή του που τον βασανίζει11.

Καί ενώ η ζωή του ανθρώπου, που βρίσκεται κάτω από το βάρος της αμαρτίας, είναι χωρίς διέξοδο και μάλιστα χωρίς την προοπτική της αιωνιότητος, ο δίκαιος, ο άνθρωπος, που έχει τακτοποιήσειτήν σχέση του με τον Θεό, με τον συνάνθρωπο και τον εαυτό του, χαρακτηρίζεται «ώσπερ λέων».

Έχει, δηλαδή, ανένοχη και ακατάκριτη την συνείδησή του, γι’ αυτό και αντιμετωπίζει με γενναιότητα και με ψυχραιμία κάθε κίνδυνο στην ζωή του.

Εφαρμόζονται, έτσι, στο πρόσωπό του οι λόγοι του Κυρίου μας: «Πας ούν όστις ακούει μου τους λόγους τούτους και ποεί αυτούς, ομοιώσω αυτόν ανδρί φρονίμω, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν»12.

Τρίτον. Πως θα τακτοποιήσουμε την συνείδησή μας;

Η λύση του προβλήματος αυτού είναι το Μυστήριο της Μετανοίας, είναι η άφεση των αμαρτιών, η οποία παρέχεται δι’ αυτού του Ιερού Μυστηρίου.

Είναι ένα φάρμακο, το οποίο καταπραύνει τους πνευματικούς πόνους, διώχνει τα νέφη της αμαρτίας, νεκρώνει τα πάθη, χαρίζει ελπίδα, ελευθερία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου.

Γι’ αυτό έχει γραφεί πάρα πολύ σωστά ότι η χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» έχει χίλιους δυό τρόπους να προσφέρει λύτρωση στις πονεμένες ψυχές των ανθρώπων.

Αν εμείς, ως πνευματικοί πατέρες, δεν βιώσουμε αυτήν την μετάνοια· αν δεν νοιώσουμε αυτή την λυτρωτική χαρά· αν δεν πλυθούμε μέσα στο Μυστήριο της Μετανοίας, δεν θα έχουμε την δυνατότητα να το διδάξουμε, και κυρίως δεν θα έχουμε την δυνατότητα οδηγήσουμε τους ανθρώπους στην θεραπεία.

Γιά την εποχή μας και ιδιαίτερα για μας τους ποιμένες της Εκκλησίας, ισχύει ο λόγος του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου στην Αποκάλυψη: «Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν. ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι. Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ’ εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού»13.

Σας προτρέπω, λοιπόν, άπαντες να ενδυθούμε αυτόν τον χιτώνα της μετανοίας. Να καθαρίσουμε τον εαυτό μας «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού»14.

Μόνον έτσι θα μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού και νοιώσουμε την χαρά της Αναστάσεώς Του.

Γράφοντας πάντα τα ανωτέρω με πολλή αγάπη στα πρόσωπά σας, επιτρέψτε μου εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής να σας υπενθυμίσω τα κάτωθι:

1. Να προσευχόμαστε συχνά πυκνά. Πληροφορούμαι ότι μερικοί από τους Πατέρες συμπεριφέρονται με ανευλάβεια στην κοινή προσευχή της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να επικρατεί ο σκανδαλισμός των πιστών.

Ακόμη, ότι δεν γνωρίζουν περί προσευχής, όταν βρίσκονται στα σπίτια τους.

Σας παρακαλώ, χρησιμοποιείτε τις προσευχές της Εκκλησίας, όπως αυτές περιγράφονται στα βιβλία της Εκκλησίας: την πρωινή προσευχή, την προσευχή πριν και μετά το φαγητό, τον Εσπερινό, το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και την Παράκληση προς την Θεοτόκο. Η μονολόγιστη ευχή του Χριστού, το " Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ", να μην λείπει από τα χείλη και την καρδιά μας.

Στο σπίτι μας, το Εικονοστάσι, η κανδήλα, το θυμίαμα, το κερί, τα βιβλία θα μας βοηθήσουν να βρούμε τον εαυτό μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό, αργά ή γρήγορα, για όλα αυτά.

2. Να φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι προσωπικά για την μελέτη του λόγου του Θεού. Τώρα, την περίοδο της Αγίας Τεσσαρακοστής, θα πρέπει να μελετήσουμε ολόκληρη της Καινή Διαθήκη. Είναι ανεπίτρεπτο να κάνουμε λάθη στην ανάγνωση των Ευαγγελικών Περικοπών.

3. Να φροντίζουμε για την τακτική, καθημερινή τέλεση των Ιερών Ακολουθιών του Όρθρου, των Ωρών, του Εσπερινού και του Μεγάλου Αποδείπνου (καθημερινά), καθώς και των Χαιρετισμών της Παναγίας μας (κάθε Παρασκευή βράδυ).

Το Μέγα Απόδειπνο, κατά την πρώτη εβδομάδα, ψάλλεται με το καθορισμένο τμήμα του Μεγάλου Κανόνος, τις δε υπόλοιπες εβδομάδες με τον Κανόνα του Θεοτοκαρίου του ήχου της εβδομάδος.

4. Σε όλους τους Ιερούς Ναούς να τελείται η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία δύο φορές την εβδομάδα, Τετάρτη και Παρασκευή, στα μεγάλα χωριά, ή οπωσδήποτε μία φορά την εβδομάδα (κατά προτίμηση Τετάρτη) στα μικρά χωριά.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι για την τέλεση της Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας δεν πρέπει να ξεχνάμε κατά την Θεία Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής να βγάζουμε έναν ή δύο Αμνούς επιπλέον (ανάλογα με τις Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες που θα τελέσουμε), ο Οποίος (Αμνός) πρέπει να φυλάσσεται σε κατάλληλο Αρτοφόριο, το οποίο θα τοποθετείται επί της Αγίας Τραπέζης και δίπλα του θα καίει ακοίμητο καντήλι.

Ο Άγιος Άρτος δεν μεταφέρεται από ένα Ναό σε άλλο Ναό για την τέλεση της Ακολουθίας των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.

Εάν υπάρχουν Πατέρες που δεν δύνανται ή δεν γνωρίζουν να τελέσουν την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, να ενημερώσουν εγκαίρως την Ιερά Μητρόπολη.

5. Όταν ο Επίσκοπός σας θα επισκεφθεί την Ενορία σας, θα πρέπει να ενημερώσετε όλους τους Ενορίτες σας, καθώς και το σχολείο (εάν πρόκειται για Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία) και να προετοιμάσετε κατάλληλα τα παιδιά και τους Χριστιανούς σας για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, όπως επίσης και για την Ακολουθία του Ιερού Ευχελαίου.

Ο Επίσκοπος, κατά την επίσκεψή του, θα φέρει μαζί του προς αγιασμό των Ενοριτών σας και τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του ιατρού και θαυματουργού. Αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία για την Ενορία μας η παρουσία του Ιερού Λειψάνου.

6. Να προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα της Νηστείας. Πρώτα πρέπει να νηστεύουμε εμείς και να αγωνιζόμαστε για να παραδειγματίζονται και οι πιστοί μας.

Να προσέξουμε να μην καταλύουμε την νηστεία μας χωρίς σοβαρό λόγο υγείας και μάλιστα σε δημόσιους χώρους (καφενεία-ταβέρνες) και να γινόμαστε, έτσι, πρόξενοι σκανδαλισμού των αδελφών μας. Θα δώσουμε φρικτό λόγο στον Θεό.

7. Να συμμετέχουμε όλοι στους Κατανυκτικούς Εσπερινούς της Κυριακής που, κατά το πρόγραμμα, θα τελούνται στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Καστοριάς και να προτρέπουμε κάθε Κυριακή τους Χριστιανούς μας να τους παρακολουθούν.

Πολλή πνευματική ωφέλεια θα αποκτήσουμε όλοι και ο αγώνας μας θα ενισχυθεί.

8. Να υπενθυμίζουμε στους Χριστιανούς μας το καθήκον της συμμετοχής στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, αφού πρώτοι εμείς προσέλθουμε σε αυτό, για να αποθέσουμε το βάρος των αμαρτιών μας στον Πνευματικό και να πλησιάσουμε όσο γίνεται πιο καθαροί το Ιερό Θυσιαστήριο.

Υπάρχουν Ιερείς που δεν εξομολογήθηκαν ποτέ. Αποτελεί φοβερό αμάρτημα, καταφρόνηση του Ιερού Μυστηρίου και βλασφημία της Θείας Χάριτος. Σας προτρέπω να βρείτε Πνευματικό Πατέρα να εξομολογηθείτε το συντομότερο.

Είναι φοβερό να αγιάζουμε με τα Ιερά Μυστήρια τους πιστούς μας και εμείς οι Ιερείς να μένουμε άνευ αγιασμού.

9. Θα πρέπει, ακόμη, να προτρέπουμε τους Χριστιανούς μας να συμμετέχουν συχνά στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αφού προηγουμένως τους προτρέψουμε για την συμμετοχή τους στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

10. Να ανακοινώνετε κάθε Κυριακή στο Εκκλησίασμα το πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών και ομιλιών της Μητροπόλεως, ώστε να το γνωρίζουν οι Χριστιανοί, προκειμένου να τις παρακολουθούν.

11. Θερμότατα παρακαλώ να φροντίσετε για την έγκαιρη πρόσκληση του Πνευματικού (εάν οι ίδιοι δεν εξομολογείτε) για την Εξομολόγηση των Χριστιανών, παρέχοντες κάθε διευκόλυνση στον Πνευματικό που θα επισκεφθεί την Ενορία σας.

12. Επίσης, να φροντίσετε για την κάλυψη των λατρευτικών αναγκών στις Ενορίες εκείνες που στερούνται Ιερέως και έχουν αναλάβει την φροντίδα αυτή ορισμένοι από σας.

Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνουμε αυτούς τους ανθρώπους, έστω και λίγους, χωρίς να τελέσουμε τα Ιερά Μυστήρια και τις υπόλοιπες Ακολουθίες.

Θα επιμεληθώ προσωπικά του θέματος αυτού, ώστε να αποφευχθούν οι διάφοροι σκανδαλισμοί του λαού του Θεού στις υπάρχουσες κενές εφημεριακές θέσεις.

13. Σε όλες τις μεγάλες Ενορίες να τελεσθεί, σύμφωνα με το πρόγραμμα της Ιεράς Μητροπόλεως, Παρασκευή προς Σάββατο, Ιερά Αγρυπνία, στην οποία θα συμμετάσχουν οι όμοροι προς την Ενορία Κληρικοί, καθώς επίσης και οι Χριστιανοί μας, τους οποίους και θα πρέπει να προετοιμάσουμε να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

14. Άφησα τελευταίο το πιο σπουδαίο.

Αν πάντοτε ήταν η ώρα της Εκκλησίας, ιδιαιτέρως όμως την εποχή αυτή, με την τραγωδία που βιώνει ο τόπος μας, είναι κατ’ εξοχήν η ώρα της Εκκλησίας.

Σταθείτε κοντά στον λαό μας θεραπευτικά, παρακλητικά, ενισχυτικά, οικονομικά.

Στηρίξτε τον, βοηθείστε τον. Θυσιασθείτε γι’ αυτόν τον λαό.

Αυτό είναι το έργο του καλού ποιμένος: να θυσιάζεται για το ποίμνιό του. Ο μισθός σας θα είναι πολύς και η ευλογία του Θεού ακόμη μεγαλύτερη.

Με αυτές τις σκέψεις σας ασπάζομαι όλους αδελφικά και πατρικά.

Σας ζητώ συγγνώμη, εάν αθέλητα σας επίκρανα, και σας εύχομαι

Καλή Τεσσαρακοστή και Καλό Πάσχα.

Ευχέτης υπέρ υμών προς Κύριον

Ο Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Σ Σ Α Σ

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

---

1 Παροιμ. 28,1. Η Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τομ. 12, εκδ. «Ο Σωτήρ» Αθήνα 1994, σελ. 282.

2 Μιχαήλ Μιχαηλίδη, Υπέρβαση του άγχους, Αθήνα 1997, σελ. 62.

3 Ψαλμ. 92,6.

4 Μιχαηλίδη Μ., ενθ’ ανωτ. σελ. 64.

5 Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προς Θεόδωρον Μοναχόν Επιστολή, ΕΠΕ 25,738.

6 Τού ιδίου, Εις τους ανδριάντας, Ομιλία Ε΄, PG 49,70β.

7 Τού ιδίου, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Ομιλία ΠΗ΄, ΕΠΕ 14,754.

8 Τού ιδίου, Υπόμνημα εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν Πρώτην, Ομιλία Β΄, PG 62,514.

9 Τού ιδίου, Υπόθεσις της προς Κορινθίους Πρώτης Επιστολής, Ομιλία Θ΄, PG 61,80δ.

10 Τού ιδίου, Εις τους ανδριάντας, Ομιλία Η΄, PG 49,90β.

11 «Τοιούτον των αμαρτανόντων το έθος εστί· πάντα υποπτεύουσι, τας σκιάς τρέμουσι, πάντα ψόφον δεδοίκασι...Τοιούτον γαρ η αμαρτία· ουδενός ελέγχοντος προδίδωσιν, ουδενός κατηγορούντος καταδικάζει, και ψοφοδεή ποιεί και δειλόν τον ημαρτηκότα». Αυτόθι.

12 Ματθ. 7,24-25.

13 Αποκ. 22,11-12.

14 Β΄ Κορ. 7,1.