Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου

Γιά μᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον. Γιὰ τὸν Θεὸ ὑπάρχει ἕνα διαρκὲς παρόν.

Τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μας, ποὺ τὰ προσδιορίζει ὁ χρόνος, ἀρχίζουν μὲ τή γέννησή μας καὶ τελειώνουν μὲ τὸν θάνατό μας.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πρόσωπα πού ἔχουν ὄχι μόνο ἱστορία, ἀλλὰ καὶ προϊστορία. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ τίμιος Πρόδρομος καὶ πρὸ πάντων ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Ἡ προϊστορία τῆς Παναγίας μας χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Εὑρίσκεται παροῦσα προαιωνίως στή σκέψη τοῦ Θεοῦ.

Παίρνει θέση σημαντικὴ στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πρὶν δημιουργηθεῖ ὁ κόσμος.

Πρὶν μὲ ἰδιαίτερη δημιουργικὴ ἐνέργεια κάνει τὴν ἐμφάνισή του ὁ ἄνθρωπος στὴ γῆ.

Πρὶν ἀκόμη οἱ πρωτόπλαστοι περιφρονήσουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ πρὶν συντελεσθεῖ τὸ πρωτοπατορικὸ ἁμάρτημα.

Εὑρίσκεται συνεχῶς στή σκέψη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ὅλα τὰ προηγούμενα, τὰ ὄντα καὶ τὰ μελλούμενα τὰ ἔχει στή σκέψη Του ὡς παρόντα, ἀφοῦ εἶναι ὑπέρχρονος καὶ δέν προσδιορίζεται οὔτε περιορίζεται ἀπὸ τὸν χρόνο, γι’ αὐτὸ καὶ Ἄχρονο τὸν ὀνομάζουμε.

Ὅταν, ὅμως, οἱ Πρωτόπλαστοι περιφρονοῦν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Θεὸς σύμφωνα μὲ τὴ συμβουλὴ Του, ποὺ ἦταν καὶ ἀπειλή Του, ἔπρεπε νά τοὺς τιμωρήσει, τότε προσδιορίζεται μὲ μεγάλη ἐνάργεια ἡ γυναῖκα πού θὰ συντελοῦσε στήν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό.

Ἡ πρώτη πρόρρηση-προφητεία πού ἀναφέρεται σ’ Ἐκείνη τὴν ἀνεπανάληπτη μορφὴ ἀκούγεται μέσα στόν ἐπίγειο Παράδεισο, μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.

Ὁ Θεὸς μὲ αὐστηρότητα τιμωρεῖ τοὺς δυὸ πρώτους ἀνθρώπους καὶ τὸν διάβολο, ποὺ εἶχε πάρει τὴ μορφὴ τοῦ φιδιοῦ, λέγοντας στόν τελευταῖο «ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καὶ ἀνά μέσον τῆς γυναικός.

Καὶ ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτὸς σου τηρήσει τήν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ τὴν πτέρναν»(Γεν.γ΄ 53).

Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι μέσα στή θλίψη ἐκείνης τῆς στιγμῆς μία γλυκιά ἐλπίδα μία ἀκτῖνα φωτὸς μέσα στή νύχτα τῆς ἀπελπισίας.

Κατάλαβαν καὶ οἱ δυό, ὅτι ἡ δυστυχία τους κάποτε θὰ τελείωνε καὶ τὸ σφάλμα τους θὰ διορθωνόταν καὶ μία γυναῖκα θὰ γεννιόταν ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τους ἡ ὁποία θὰ γεννοῦσε Ἐκεῖνον πού θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ, θὰ διέλυε δηλαδὴ τὸ βασίλειο τοῦ σατανᾶ καὶ θὰ ἐγκαθιστοῦσε τὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ.

Μπρὸς στά θλιμμένα τους μάτια ἐμφανίζεται ἡ Εἰκόνα τοῦ Λυτρωτῆ καὶ τῆς Μητέρας Του.

Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα οἱ προπάτορές μας διαφύλαξαν καὶ τὴ μετέδωσαν σ’ ὄλες τίς γενεές. Ἡ κάθε γενεὰ  τὴ μετέδιδε στήν ἑπόμενη. Ἦταν γλυκιά ὑπόσχεση.

Πρὸ πάντων ἦταν θεϊκὴ ὑπόσχεση καὶ ὁ Θεός ποτέ δέ λησμονεῖ, ἔστω καὶ ἂν οἱ ἄνθρωποι κάποια στιγμὴ τὸν πληγώνουν ἢ γίνονται ἀνάξιοι μιᾶς θεϊκῆς εὐεργεσίας τόσο καθοριστικῆς.

Γι’ αὐτὸ σ’ ὅλο τὸν κόσμο πού κατοικεῖ στή γῆ καὶ στίς παραδόσεις του μέχρι πού θὰ ἔλθει ὁ Λυτρωτὴς, οἱ ἄνθρωποι τὸν περιμένουν μὲ νοσταλγία καὶ μαζὶ μὲ Ἐκεῖνον περιμένουν καὶ τὴ μητέρα Του.

Συμπερασματικὰ, λοιπὸν, σημειώνουμε ὅτι ἀπὸ πάντα ὁ Θεὸς εἶχε καθορίσει νά ἐπικοινωνήσει προσωπικὰ διὰ τοῦ Λόγου Του μὲ τὸν κόσμο καὶ νά ἑνωθεῖ ὑποστατικὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Ἀπὸ πάντα εἶχε ἐκλέξει μία Μητέρα πού ἦταν ἡ Θεοτόκος Μαρία. Ἀπὸ πάντα εἶχε καθορίσει νά πάρει τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ἐξυψώνοντάς την ἀπὸ ὅλα τὰ πλάσματα, γιατὶ μὲ κάθε λεπτομέρεια προγνώριζε τά τοῦ ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτὸ ἡ Παρθένος κατέχει ἔπειτα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ τὴν πρώτη θέση στή σκέψη τοῦ Θεοῦ - Πατρὸς ὡς πρωτότοκος Κόρη, ἀριστούργημα τῆς δημιουργίας.

Ἀπὸ πάντα εὑρίσκεται στή σκέψη τοῦ Υἱοῦ ὡσὰν μητέρα καὶ στη σκέψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὡσὰν νύμφη.

Εὑρίσκεται καὶ στή σκέψη καὶ στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ σὲ μία Παρθένο, ὁ θρίαμβος τοῦ Λυτρωτῆ καὶ τῆς Γυναίκας, ἦταν τὸ βασικὸ σημεῖο τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν προφητειῶν.

Οἱ εἰδωλολάτρες ἀλλοίωσαν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ κράτησαν τή βάση της. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Τερτυλλιανὸς τὸν 2ο μ .Χ αἰῶνα ἔλεγε στούς εἰδωλολάτρες ὅτι ἡ μυθολογία τους δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀλλοίωση τῶν ἀρχικῶν δοξασιῶν πού στηρίζονται στήν ἀποκάλυψη, στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ καὶ στίς προφητεῖες.

Ὅλες οἱ μυθολογίες τῶν λαῶν ἔχουν τὴν ἰδέα ὅτι μία παρθένος θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει ἕναν υἱό. Παιδὶ καὶ Μητέρα θὰ πολεμήσουν, θὰ νικήσουν καὶ θὰ σώσουν τὸν κόσμο.

Οἱ Πέρσες καὶ ὅλοι οἱ ἀνατολικοὶ λαοὶ περίμεναν τὸν Λυτρωτή που θὰ γεννιόταν ἀπὸ μία Παρθένο.

Οἱ Αἰγύπτιοι πίστευαν ὅτι ἡ Ἴσις ἦταν μία παρθένος μητέρα τοῦ Ὥρα πού θὰ πολεμοῦσε τὸ φίδι Τίφωνα. Τὴν ἴδια σκέψῃ εἶχαν καὶ οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ρωμαῖοι.

Ἀπὸ τὰ μέχρι τώρα καταχωρισθέντα διαπιστώνουμε πόσο γλυκιά καὶ παρηγορητικὴ εἲναι ἡ σκέψῃ ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία τιμᾶται ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ πρὶν ἀκόμη γεννηθεῖ.

Πόσο εἶναι παρήγορο για μία καρδιά που ἀγαπάει τὴν Παναγία νά γνωρίζει ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία πρὸ αἰώνων ἀπασχολοῦσε τὴ σκέψη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπάνω της ἀναπαύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Πόσο εἶναι εὐχάριστο καὶ χαροποιὸ νά ξέρει ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία ἀπὸ τὸ πρῶτο διάστημα τοῦ ἀνθρώπινου βίου ἀναζητήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σὰν συλλυτρώτρια καὶ παρηγορήτρια.

Σ’ αὐτὴ ὅλες οἱ γενεὲς τῶν ἀνθρώπων εἶχαν ἀποθέσει τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τους καὶ τὴν ἀνέμεναν σὰν ἄστρο φωτεινό, σὰν τὸν αὐγερινό πού προμήνυε τὴν ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης.

Μακάρι καὶ τή δική μας σκέψη καὶ καρδιά ν’ ἀπασχολήσει καὶ νά γίνει ἡ παρηγοριά καὶ τὸ στήριγμά της. 

 

Από το βιβλίο “Ροδοπέταλα στη χάρη της”, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευσταθίου

Γράφει ο Αρχιμ. Γρηγόριος Παπούλας | Romfea.gr

Η πλούσια χάρη της θεομήτορος και η ευλογία της επιβλητικής αλλά και τρυφερής παρουσίας Της, μετατρέπει σε όσους τιμούν τη σημερινή γιορτή που αναφέρεται σε πολλές θαυματουργές Ιερές Εικόνες Της, μεταξύ των οποίων Δεσπόζει εκείνη που επονομάζεται Γοργοϋπήκοος και το πρωτότυπο της βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, και ανάμεσα τους βρίσκεται και η Οικονόμισσα της επίσης Αγιορείτικης Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, σε μεγάλη Θεομητορική γιορτή και δίνει την αίσθηση λαμπράς πανηγύρεως.

Έτσι νιώθουν σήμερα οι καρδιές που έχουν δεχθεί την μητρική στοργή και αγάπη της Παναγίας μας, μετά από την προσευχή τους μπροστά στην Γοργοϋπήκοο, διαπιστώνοντας πως τα αιτήματά τους άμεσα εισακούστηκαν, στα προβλήματα δόθηκε αναπάντεχη λύση, τις ασθένειες εξάλειψε η θεραπεία, ή δύναμη χορηγήθηκε την ώρα που λύγιζαν τα γόνατα από την άρση του προσωπικού σταυρού, άνοιξαν δρόμοι στα αδιέξοδα και θαυμάζοντας την πολύ γρήγορη ανταπόκριση της, ακόμα και στον στεναγμό της καρδιάς, που δεν πρόλαβε να εκφραστεί με λόγια.

Μαζί με τους ύμνους και τις προσευχές ευχαριστίας, μετά από τέτοια βιώματα, μπορεί να καταλάβει ο νους το πώς και το γιατί τρέχει και θέλει η Παναγία μας να υπακούει στις ανάγκες των παιδιών Της, το πως και το γιατί απαιτεί η ίδια να αποκαλείται Γοργοϋπήκοος.

Σαν μητρική λαμπρή γιορτή, που βιώνεται στην καρδιά, το κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν η ψυχή δεν είναι σκλάβα αλλά ελεύθερη, υγιής και ζωντανή, ή τουλάχιστον αγωνίζεται να ανακτήσει τα ουσιαστικά αυτά συστατικά της και στον αγώνα αυτό βρήκε αρωγό και αντιλήπτορα την Μητέρα που τα πάντα φροντίζει και Οικονομεί, ακόμα περισσότερο όταν ξύπνησε τη συνείδηση, το διαπεραστικό βλέμμα της Μάνας Οικονόμισσας, ή διέλυσε τον εγωιστικό ορθολογισμό, το γεγονός πως μια ζωγραφισμένη σε ξύλο και με υλικά χρώματα εικόνα, ανοιγόκλεισε τα μάτια, χαμογέλασε ή άλλαξε έκφραση και κάτι σαν έλξη τον καθήλωσε εκεί μπροστά της, και χωρίς να το θέλει και χωρίς να το ξέρει, άρχισε να της μιλά, να είναι βέβαιος πως τον ακούει, να διαπιστώνει στη συνέχεια την παράβλεψη της αναξιότητας του από Εκείνη και την αμέριστη φροντίδα από Εκείνη στην συνέχεια της πορείας στη νέα του, πραγματική ζωή.

Με παρόμοιες σκέψεις αλλά κυρίως με τέτοια βιώματα συγκεντρώθηκε πλήθος ανθρώπων, αρκετών νεωτέρων ηλικιακά, στην μεγάλη για τα δεδομένα των ενοριών των πόλεων, πανηγυρική αγρυπνία, στην ιερή ακολουθία κατά τη οποία την παρακαλούμε όσα εχουμε ανάγκη και χρειαζόμαστε, αλλά και καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας, στον Ιερό μας Ναό των Αγίων Αναργύρων, στην Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, για να ζήσει, συμμετέχοντας τη μεγάλη γιορτή των θαυματουργών Ιερών Εικόνων της Παναγίας της Οικονόμισσας και της Γοργοϋπηκόου, που υπάρχουν εδώ, για να Την ευχαριστήσει αλλά και να Την παρακαλέσει, κυρίως όμως για να ξαναζήσει την όμορφη αλλά απερίγραπτη παρουσία Της.

Στις μέρες μας που έχουμε τόσες ανάγκες, που κρύβεται στον κόσμο η ελπίδα, που φόβοι επιβάλλονται ή καραδοκούν, στις μέρες μας που αφήσαμε να χαθεί η αλήθεια, όχι μόνο σαν αντίληψη, αλλά κυρίως σαν συνειδητοποίηση της ψυχοσωματικής ύπαρξης μας, και των πραγματικών αναγκών μας, και γιαυτό δεν καταφέρνουμε να δούμε τι, ή καλύτερα Ποιός πραγματικά μας λείπει, τώρα που Αυτός είναι το ουσιαστικό αναγκαίο ζητούμενο, ο οποίος είναι και ο μόνος που μπορεί πραγματικά να σώζει και να ξεπερνά τις κρίσεις, εκφράζοντας την ανάγκη αυτή των περισσοτέρων, τουλάχιστον των χριστιανών, σήμερα που γιορτάζει η μητέρα Του και δική μας μάνα, Εκείνη που τα πάντα Οικονομεί αλλά και Γοργά Υπακούει, ας απευθυνθούμε σε Εκείνη λέγοντας:

ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΗΛΘΕΝ ΗΜΙΝ, ΝΥΝ ΠΑΡΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΗΣ, ΛΥΤΡΩΣΕ ΟΥΝ ΠΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΤΑΧΙΣΤΑ ΟΡΕΞΟΝ!!!!

Ἀπαντῶντες εἰς τόν Ἐντιμότατον Κύριον Νικόλαον Γασπαράκην πρ. Ἐκπρόσωπον Τύπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πού μέ συκοφαντεῖ μέ τούς ἀπαραδέκτους ἰσχυρισμούς του ὅτι: «Φρονώ ότι ο κ. Σεραφείμ παραβαίνει κατ' εξακολούθηση πολλά άρθρα του Ποινικού Κώδικος που απαγορεύουν διχαστικά κηρύγματα για τον λαό, σαν τα δικά του, και ότι διέπραξε τα αδικήματα της ψευδούς καταμήνυσης και συκοφαντικής δυσφήμισης κατά καθολικού Ιεράρχη αφού μήνυσή του τέθηκε στο αρχείο, όπως έγκαιρα τον είχα προειδοποιήσει» δημοσιοποιοῦμε τήν ἀπό 20/3/2013 διάταξη τοῦ κ. Εἰσαγγελέως Πρωτοδικῶν Πειραιῶς κ. Στεφάνου Ζαρκαντζιᾶ μέ τήν ὁποία ὁ Εἰσαγγελικός λειτουργός ἀποδέχεται πλήρως τήν ἀλήθεια τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν πού κατηγγέλθησαν καί εἰδικώτερον ὅτι «ο πρώτος των εγκαλουμένων Ιωάννης Πάτσης ρωμαιοκαθολικός ιερέας, στις 11-9-12 τέλεσε στο εκπαιδευτήριο με την επωνυμία “JeanDArc”, που λειτουργεί στον Πειραιά, τον καθιερωμένο αγιασμό της πρώτης ημέρας του σχολικού έτους, ενώπιον όλων των μαθητών, ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε έναρξη σχολικού έτους, με το ρωμαιοκαθολικό τυπικό».

Τό ἄν ἐν συνεχείᾳ ἑρμηνεύει τόν ποινικό νόμο περί προσηλυτισμοῦ καί περί ἀντιποιήσεως ἀσκήσεως ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅπως στήν διάταξή του κατωτέρω περιγράφει δέν προσάπτει στήν ἐλαχιστότητά μου τόν συκοφαντικό ἰσχυρισμό τοῦ κ. Γασπαράκη ὅτι δῆθεν διέπραξα τά ἀδικήματα τῆς ψευδοῦς καταμήνυσης καί συκοφαντικῆς δυσφήμισης διότι στήν περίπτωση αὐτή θά ἠσκῆτο ποινική δίωξη ἐναντίον μου ἐπειδή τό ἀδίκημα τῆς ψευδοῦς καταμηνύσεως διώκεται αὐτεπαγγέλτως καί θά μοῦ ἐπεβάλλοντο δικαστικά ἔξοδα κατ’ἄρθρον 585 ἑπ. τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας. Γίνεται δέ ρητή ἀναφορά στήν Εἰσαγγελική διάταξη γι’ αὐτό τό θέμα.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ὀρθότητα τῆς κρίσεως τοῦ κ. Εἰσαγγελικοῦ λειτουργοῦ παραθέτω μόνον τό ἄρθρο τοῦ σχετικοῦ Νόμου περί προσηλυτισμοῦ πού λέει τά ἀκόλουθα: «Προσηλυτισμός ιδία είναι η δια πάσης φύσεως παροχών ή δι’ υποσχέσεως τοιούτων ή άλλης ηθικής ή υλικής περιθάλψεως δια μέσων απατηλών δια καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, της πνευματικής αδυναμίας ή κουφότητος άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν ετεροδόξων επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής» (4ΑΝ 1363/38, ὅπως ἀντικ. μέ ἄρθρ. 2 ΑΝ 1672/39), διερωτώμενος εὐλόγως πιστεύω, ἐάν τέλεσις «ἱεροτελεστίας» σέ ἑτεροδόξους καί μάλιστα ἐντός ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν καταχρᾶται τῆς ἀπειρίας, ἐμπιστοσύνης καί πνευματικῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν καί δέν ἀποτελεῖ ἔμμεση προσπάθεια πρός διείσδυση στήν θρησκευτική των συνείδηση ὅτι αὐτό πού ἡ θρησκευτική τους συνείδηση πρέπει νά θεωρεῖ ὡς αἵρεση γιατί εἶναι αἱρετική ἀπόκλισις ἀπό τήν πίστι τους πού ἔχει στρεβλώσει, τό δόγμα, τό ἦθος καί τό πολίτευμα τῆς πίστεώς τους δέν εἶναι τάχα αἵρεσις ἀλλά εἶναι μία κανονική Ἐκκλησία ὅπως ἡ δική τους μέ δῆθεν κανονικά μυστήρια καί δῆθεν ἁγιαστική χάρη;

Αὐτά παρεῖδε ὁ κ. Εἰσαγγελικός λειτουργός καθώς ἐπίσης θεώρησε ὅτι αὐτή ἡ πρόδηλος ἀδικοπραξία δέν ἀποτελεῖ ἀντιποίηση ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βέβαια ὁ κ. Γασπαράκης εἶχε προφητεύσει αὐτή τήν ἔκβαση καί μπορεῖ καθένας νά ἀντιληφθῆ τήν «προέλευση» τῆς προφητείας.

Θά πρέπει τέλος νά τονισθῆ ὅτι τό ἐν λόγῳ ἰδιωτικό σχολεῖο τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Τάγματος (τοῦ Ἁγ. Ἰωσήφ τῆς Ἐμφανίσεως) θεωρεῖται ὡς ξένη ἀποστολή ἐν Ἑλλάδι.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Γράφει για την Romfea.gr, Άγγελος Πάκλαρας, Θεολόγος

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ιερισσού Κυρός Νικόδημος (1981-2012) ευθύς άμα τη ενθρονίσει του εν Αρναία, ενδιαφέρθη διά την ίδρυσιν νέων ενοριών δι’ ανεγέρσεως Ιερών Ναών, προς τιμήν των τοπικών Αγίων της Μητροπόλεως του.

Πρώτο μέλημα του από την στιγμήν που επισκέφθη την ενορίαν του Αγ. Γεωργίου Ζαγκλιβερίου και πληροφορηθείς τον βίον και το μαρτύριον της τοπικής Αγίας Ακυλίνης ήτο η ανέγερσις ενός Ναού και η ίδρυσις ενορίας προς τιμήν της.

Τοιουτοτρόπως με ενέργειες του Μακαριστού Ιεράρχου ιδρύθηκε με προεδρικό διάταγμα η δεύτερη ενορία του Ζαγκλιβερίου, της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης.

Κατόπιν τούτου ανέθεσεν εις τον ευλαβήν λευίτην π. Αναστάσιον Θεολόγου, εφημέριον Ζαγκλιβερίου, να αναλάβει την προσπάθειαν της ανοικοδομήσεως Ι. Ναού με την ευχήν και την ευλογίαν του, αλλά και την άμεσην συμπαράστασίν του, αφού ο ίδιος ο Μακαριστός Μητροπολίτης Νικόδημος ερχόταν και επέβλεπεν το όλον εγχείρημα ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Όπως δε χαρακτηριστικά είπεν ο αείμνηστος Ιερισσού "ο υπό ανέγερσιν Ναός θα είναι μνημείο ευσεβείας των κατοίκων του Ζαγκλιβερίου και της περιφερείας του". (π. Αναστασίου Θεολόγου, "Αγ. Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή", Ζαγκλιβέρι 1984, σελ. 8).

Με την χάριν και την ευλογίαν του Θεού και του Μακαριστού Ιεράρχου ετέθη ο θεμέλιος λίθος στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, υπό του αειμνήστου Ιερισσού Νικοδήμου.

Ο Ιερός Ναός τρία έτη μετά ελειτούργησε ως υπόγειος, ενώ ευδοκία Θεού και της Αγίας εκατορθώθη να ανεγερθεί υπέρλαμπρος Ναός πάλιν με την προσωπικήν μέριμναν του Μητροπολίτου και του π. Αναστασίου.

Έγιναν δε τα εγκαίνια μετά πάσης επισημότητος στις 27 Σεπτεμβρίου 1994, πλειάδος Αρχιερέων.

Εις τον δε πανηγυρικόν εσπερινόν των εγκαινίων εχοροστάτησε ο τότε Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμων (Μπαρδάκος), ο οποίος είχε υπηρετήσει ως εφημέριος εις την Ι.Μ. Ιερισσού, την δε επαύριον εγένετο η τελετή των εγκαινίων και η πανηγυρική αρχιερατική Θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος του Ιερισσού Νικοδήμου και οκτώ ετέρων αρχιερέων.

Ο Άγιος Πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Ιερισσού, π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης τη σεπτή ευλογία του Μητροπολίτου Ιερισσού Νικοδήμου, επροσπάθησε και κατόρθωσε με την αγαστήν συνεργασίαν του αειμνήστου π. Αναστασίου να καταστεί η νέα ενορία πανελλήνιον προσκύνημα εις όλην την Μακεδονίαν, να συρρέουν δε πλήθη ευλαβών προσκυνητών διά να λάβουν την ευλογίαν και την χάριν της Αγίας.

Επεσκέπτετο δε ο ίδιος ο π. Χρυσόστομος πολύ συχνά την νέαν ενορίαν, λειτουργούσε, εκήρυττε και αρθρογραφούσε διά την Αγίαν, τον βίον, το μαρτύριον της και την υψίστην σημασίαν της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού της, ιδρύοντας παραλλήλως και τον Σύνδεσμον Νέων της Ι. Μητροπόλεως, "Αγία Ακυλίνα".

Διακαής και διά βίου πόθος και ευλαβές όραμα του μακαριστού Ιεράρχου Νικοδήμου ήτο να ευρεθεί το ιερό λείψανον της Αγίας Ακυλίνης. Τον διακαή αυτόν πόθον του επί τριάκοντα ολόκληρα έτη τον εξέφραζεν τόσον ιδιωτικώς διά της εντόνου αγωνίας του, των διαπύρων δακρύων και της ενδομύχου προσευχής του προς την Αγίαν διά την φανέρωσιν της, όσον και δημοσίως, εις τις κατ’ έτος πανηγύρεις της μνήμης της Αγίας Ακυλίνης αλλά και εις την Όσσαν, εις το πρώτον Αρχιερατικόν Συλλείτουργον μετά την ανεύρεσιν των λειψάνων της Αγίας Κυράννης (25-9-2011).

Και η Αγία Ακυλίνα είδε τον εγκάρδιον πόθον, ήκουσεν την ολόψυχον προσευχήν και πολυχρόνιον δέησιν του αγαθού και ταπεινού Ιεράρχου και εξεπλήρωσεν το ιερόν αυτού αίτημα, ανταποκρινόμενη εις την αγάπην και την ευλάβειαν του προς το σεπτόν πρόσωπον της.

Ευδόκησεν να αποκαλυφθεί επί της αρχιερατείας του, ολίγους μήνες πριν από την κοίμησίν του, διά να τον χαροποιήσει, να τον παραμυθήσει, να τον στηρίξει και να τον ενδυναμώσει εις την φοβεράν δοκιμασίαν του σταυρού της ασθενείας του, με τον ακόλουθον θαυματουργικόν τρόπον (όπως περιγράφεται εις τον "Χρονικόν της ευρέσεως των Ιερών Λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης" Όσσα Λαγκαδά 2012 του Σεβ. Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Ιωάννου).

Μετά το πέρας δηλαδή των εορτίων εκδηλώσεων προς τιμήν της Αγίας Κυράνης, τον Οκτώβριο του 2011, ο εκεί παρευρισκόμενος μακαριστός Ιεράρχης διακατεχόμενος υπό της ιεράς αγωνίας του διά την φανέρωσιν της Αγίας παρεκάλεσε τον ασχοληθέντα με την ζωήν των Νεομαρτύρων και την ταφήν των Ι. αυτών Λειψάνων, οσιολογιώτατον Μοναχόν π. Μάξιμον Ιβηρίτην, να προβεί εις ενεργείας διά την ανεύρεσιν των Ι. Λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης.

Πράγματι ο π. Μάξιμος σε συνεργασίαν με τον Πρωτοσύγκελον της Μητροπόλεως π. Χρυσόστομον Μαϊδώνην, μετέβησαν εις το Ζαγκλιβέριον δι’ επισταμένην έρευναν μετά των οικείων ιερέων και ευλαβών κατοίκων του.

Εκεί μία ευλαβής Γερόντισσα διαμένουσα πλησίον της οικίας της Αγ. Ακυλίνης τους παρέδωσεν έναν Συνέκδημον εις τον οποίον αναγράφεται "Σεπτεμ. τη 27 του μηνός είναι ει αγεία αγγηλήνας".

Το όνομα "Αγγελίνα" της Αγίας Ακυλίνης  συνδέεται θαυμαστώς με το ενύπνιον μιας ευλαβούς γυναικός εκ της Ορμύλιας Χαλκιδικής, εις την οποίαν ενεφανίσθη η Αγία Κυράννα και της είπεν ότι "δεν είμαι μόνη μου εδώ, είναι μαζί μου και η φίλη μου Αγγελίνα".

Ας σημειωθεί ότι εις την πανήγυριν της Αγ. Ακυλίνης, Σεπτέμβριον του 2011, ο Μακαριστός Ιερισσού έδωσεν ευλογίαν εις τον Άγιον Λαγκαδά εικόναν εις την οποίαν παρουσιάζονται μαζί οι δύο Αγίες Κυράννα και Ακυλίνα, αντίγραφον της παλαιάς εικόνος του Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Ζαγκλιβερίου του 1913.

Τα γεγονότα αυτά φανερώνουν ότι οι δύο Αγίες, ήταν φίλες και ότι η Αγία Ακυλίνα παλαιότερα ονομαζόταν Αγγελίνα, όπως ανέφερεν ο αείμνηστος π. Αναστάσιος Θεολόγου.

Εις τον αυτόν ενύπνιον -  αλλά και άλλης κυρίας εκ Θεσσαλονίκης – η Αγία Αγγελίνα παρουσίασε το μαρτύριόν της και απεκάλυψεν τον τόπον της ταφής της έξω από τον Ιερόν Ναόν των Αγ. Ταξιαρχών της Όσσης, ενώ ταυτοχρόνως την προέτρεψεν να διαβάσει τον παρακλητικόν κανόναν του Αγίου Παρθενίου (προστάτου των καρκινοπαθών) "διότι χειρουργείται ο Νικόδημος της Ιερισσού" λόγω ασθενείας, την οποίαν δεν εγνώριζεν ο Μακαριστός Ιεράρχης, ότι πάσχει από αυτήν.

Με την ευλογίαν του αειμνήστου Μητροπολίτου Νικοδήμου έγιναν αρκετές έρευνες και ανασκαφές εις τα πιθανά σημεία ταφής της Αγίας εις το Ζαγκλιβέριον, βάσει παλαιοτέρων οραμάτων των κατοίκων του, από τον π. Μάξιμον, αλλά ουδέν περί της Αγίας Ακυλίνης ανερεύθη.

Η Αγία Ακυλίνα (Αγγελίνα) του Ζαγκλιβερίου εμαρτύρησεν το 1764 (μ.Χ.) σε ηλικία 18 ετών μετά από φρικτά βασανιστήρια που υπέστη από τους Τούρκους, διότι αρνήθηκε να προδώσει τον Χριστό και την πίστιν της, όπως ο εξωμότης πατήρ της.

Διά το μαρτύριον της Αγίας η ευλαβής μήτηρ της, την προετοίμαζεν από την παιδικήν της ηλικίαν, παρουσιάζοντας της ως πρότυπο την Αγίαν Κυράνναν και το δικό της μαρτύριον.

Όταν η Αγία εξεψύχησε εις τας χείρας της μητρός της, η μεν αγίαν ψυχήν της ανήλθεν εις τους ουρανούς, το δε ευωδιάζον σώμα της ενετάφη εις το τουρκικόν νεκροταφείον.

Αλλά, τρία παλληκάρια, των οποίων η παράδοσις διασώζει τα ονόματά τους, εξέθαψαν το σώμα της Αγίας και το ενεταφίασαν εις άγνωστον τόπον.

Μετά από όλες αυτές τις μαρτυρίες, με εντολή του Σεβ. Μητροπολίτου Λαγκαδά, έγινε τομή επί του εδάφους εις το υποδειχθέν σημείον, το οποίον επί τον χειμώνα παρέμενε αχιόνιστον και φως έλαμπεν υπεράνω αυτού του σημείου.

Τα Ι. Λείψανα της Αγίας ευρέθησαν εις εμβρυακήν στάσιν, όπως υπέδειξεν η Αγία στα ενύπνια, ολίγα μόλις μέτρα έξω από τον Ι. Ναόν των παμμεγίστων Ταξιαρχών, όπου ανερεύθη και το Ι. Λείψανον της Αγ. Κυράννης.

Μετά από συνδυασμόν όλων των προφορικών και γραπτών μαρτυριών, καθώς και των ιατροδικαστικών εκθέσεων, απεδείχθησαν περίτρανα ότι αυτόν το Ι. Λείψανον ήτο της Αγίας Ακυλίνης.

Μετά την ανέρευσιν των Ι. Λειψάνων, η Αγία Ακυλίνα πάλιν δι’ ενυπνίου εζήτησεν να γίνει γνωστόν το γεγονός εις τον Μακαριστόν Ιερισσού Νικόδημον, τον οποίον και έπραξεν ο Σεβ. Λαγκαδά κ. Ιωάννης.

Ασθενούντος δε ήδη του Ιερισσού Νικοδήμου, ο ίδιος προσωπικώς επεσκέφθην εν Αρναία τον επί κλίνης όντα, Μητροπολίτην Νικόδημον και του προσεκόμισε μικρόν τεμάχιον των Ι. Λειψάνων της Αγίας.

Ο μακαριστός Ιεράρχης ένδακρυς ευχαρίστησεν τον Θεόν και την Αγίαν που του επεφύλαξεν αυτήν την μεγάλην τιμήν και ευλογίαν να αξιωθεί να προσκυνήσει μετά από 31 έτη τα χαριτόβρυτα Λείψανα της Αγίας Ακυλίνης και να γίνει το ευλαβές όραμά του πραγματικότητα.

Όλοι δε οι παρόντες κληρικοί έγιναν αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος της μεγάλης ευωδίας, που υπήρχεν εις τον χώρον από την παρουσίαν των Ι. Λειψάνων της Αγίας. "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού"!

Η Αγία επεσκέφθην τον ασθενούντα Ιεράρχη τον ευλόγησεν με την σωματικήν παρουσίαν της και τον ετίμησεν με την ευωδίαν των Ι. Λειψάνων της.

Διακόσια πενήντα έτη μετά από το μαρτύριον της, η Αγία Ακυλίνα επέστρεψεν εις τον τόπον καταγωγής της, εις την οικίαν της και εις τον Ι. Ναόν της, την παραμονήν της Ιεράς Μνήμης της, στις 26-9-2013.

Η Αγία ήλθεν με τον ίδιον ακριβώς τρόπον που την μετέφεραν οι νέοι από το Ζαγκλιβέριον εις την Όσσαν, μέσα εις κοφίνους επί ίππων και εις την ίδιαν ακριβώς διαδρομήν.

Τα χαριτόβρυτα Λείψανά της προσεκόμισεν κατόπιν αιτήματος του οικείου ποιμενάρχου Ιερισσού Θεοκλήτου, ο Μητροπολίτης Λαγκαδά, και εναποτέθησαν εντός αργυρούς λειψανοθήκης, παρισταμένων αρχιερέων της Ελλαδικής Εκκλησίας και χιλιάδων πιστών λαού που ήλθον διά να τιμήσουν την Αγίαν.

Κατά τις εόρτιες εκδηλώσεις που έγιναν την ημέραν της μετακομιδής των Ι. Λειψάνων της Αγίας από την Όσσαν εις το Ζαγκλιβέριον αναμφισβητήτως ο μεγάλος απών Ιεράρχης ήτο ο Ιερισσού Νικόδημος…

Η μακαρία ψυχή του όμως χαίρεται και αγάλλεται, αφ’ ενός μεν, διότι  είδεν και προσεκύνησεν διά των σωματικών οφθαλμών του την Αγίαν Ακυλίναν, ολίγους μήνες προτού κοιμηθεί, αφ’ ετέρου δε, διότι νοερώς είδεν και ευλόγησεν εκ του ουρανού διά της τιμίας Δεξιάς του την όλην σεπτήν τελετήν.

Μεσιτεύει δε εις τον Άγιον Θεόν και εις την Αγίαν Ακυλίναν, πλησίον της οποίας ευρίσκεται εις την θριαμβεύουσαν εκκλησίαν, δι’ όλους εμάς τα πνευματικά του τέκνα εν τη στρατευομένη εκκλησία. Ας έχομεν πάντοτε την ευχήν Του!