Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη, Πρωτοσυγκέλου Ι.Μ. Κυδωνίας

---

«Ἡ ἀγάπη σείει τήν γῆ», ἔγραφε τό 1978 ὁ μακαριστός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ λόγιος καί σοφός, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἰσχυροῦ σεισμοῦ στήν Θεσσαλονίκη.

Τά ἴδια, πιστεύουμε, θά ἔγραφε καί σήμερα, λίγες μόλις ἡμέρες μετά τόν ἰσχυρό σεισμό στά βορειοδυτικά τῆς Κρήτης: «Ἡ ἀγάπη σείει τήν γῆ»!

«Χτύπησε ὁ Ἐγκέλαδος»! Αὐτή ἡ φράση γράφεται καί λέγεται κατά κόρον στήν πατρίδα μας, ὅταν κάποιος σεισμός συνταράσσει τήν γῆ· αὐτή ἡ φράση ἐπαναλαμβάνεται μέχρι φορτικότητος ἀπό κανάλια καί ἐφημερίδες.

Ὥστε κύριος τῶν σεισμικῶν φαινομένων εἶναι ὁ μυθικός Ἐγκέλαδος, καί ὄχι ὁ τρισυπόστατος Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς; Μήπως ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀδυνατεῖ νά περιλάβει τέτοια φαινόμενα; «Μὴ γένοιτο» νά ἀρθρώσουμε ποτέ τέτοια βλάσφημα «ῥήματα»!

Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει διά τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ὅτι «οὐδὲν ἀθεεὶ γίνεται»! Ὅ,τι συμβαίνει στόν κόσμο, συμβαίνει εἴτε «κατ’ εὐδοκίαν» εἴτε «κατὰ παραχώρησιν» Θεοῦ. Οἱ φυσικοί νόμοι ἀπό τόν Θεό ἔχουν τεθεῖ καί σέ Αὐτόν ὑποτάσσονται. Ὁ Θεός εἶναι «ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν» (Ψαλμ. 103, 32).

Κάθε δύσκολη κατάσταση στόν κόσμο, μή ἐξαιρουμένων τῶν σεισμῶν, παραχωρεῖται ἀπό τόν Θεό μέ τήν προοπτική ἀγαθῆς ἔκβασης, μετανοίας καί σωτηρίας.

Πολλές φορές ἡ ἀστάθεια τῆς γῆς ἔφερε εὐστάθεια λογισμῶν καί φρονήματος, ἡ κατεδάφιση κτισμάτων ἔφερε ἀνόρθωση καί ἀνοικοδόμηση πνευματικῶν ἀναστημάτων.

Αὐτό οὐδόλως σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εὐδοκεῖ σέ σεισμούς καί παρόμοιες δυσάρεστες καταστάσεις, ὅτι οἱ χριστιανοί ἐπιθυμοῦμε τούς σεισμούς καί παρακαλοῦμε τόν Θεό νά στείλει τέτοιες δοκιμασίες στόν κόσμο.

Ἡ Ἐκκλησία εὔχεται μεταξύ ἄλλων καί «ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας» τῶν τέκνων της καί μέ ἀγάπη μητρική μεριμνᾶ γιά κάθε ἀνάγκη καί λεπτομέρεια τῆς ζωῆς τους. «Κατ’ εὐδοκίαν» θέλημα τοῦ Θεοῦ καί λειτουργικό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας Του εἶναι ἡ ὁμαλή καί εἰρηνική διαβίωση τοῦ κόσμου. 

Ὁ πρόσφατος σεισμός στήν Κρήτη δέν ἔβλαψε ζωές καί δέν προκάλεσε μεγάλες ζημιές.

Ἄς δοξάσουμε, λοιπόν, τόν Θεό γιά τήν προστασία Του καί ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς φυλάξει στό μέλλον ἀπό σεισμούς: Κύριε, «ῥῦσαι ἡμᾶς τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς». Ἀμήν.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Σαν σήμερα πριν από 109 χρόνια και συγκεκριμένα στις 13 Οκτωβρίου του 1904 στη Στάτιστα, σήμερα Μελάς, της Καστοριάς, φονεύθηκε ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνος και πρωτομάρτυρας, όπως τον ονομάζει ο μακαριστός Μητροπολίτης Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης. 

Το όνομά του και η παρουσία του έγινε φόβητρο για εκείνους που έσπερναν τη λεηλασία και το θάνατο στο πέρασμά τους στην πολύπαθη αυτή περιοχή.

Η παρουσία του γέμιζε χαρά και ανακούφιση εκείνους που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Άνθρωπος της πίστεως.

Ευλαβής Xριστιανός.

Έτρεφε έναν ιδιαίτερο σεβασμό στους Κληρικούς.

Τον συγκλόνιζε η αγάπη προς την Πατρίδα.

Έκαιγε τα σωθικά του ο πόθος για την ελευθερία αυτού του τόπου.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πάρα πολλά.

Ας αφήσουμε όμως το «γίγαντα» Μητροπολίτη Καστορίας Γερμανό Καραβαγγέλη, που κι αυτός κοιμόταν κάθε μέρα αγκαλιά με το θάνατο, να περιγράφει στον Ίωνα Δραγούμη με την από 26 Νοεμβρίου 1904 επιστολή του, το πώς κήδεψε και ενταφίασε τον αοίδιμο ήρωα.

''Φίλτατε αδελφέ,

Μαθών ότι εφθάσατε εις Αθήνας, εν συγκινήσει ψυχής και φρικτή δοκιμασία τεθλιμμένης καρδίας υποβάλλω τη Υμετέρα Αγάπη θερμά συλλυπητήρια επί τη εθνική απωλεία του ενδόξου ήρωος, ενθουσιώδους πατριώτου, πολυκλαύστου αδελφού μου, πολυτίμου γαμβρού σου και πρωτομάρτυρος της εθνικής παλιγγενεσίας.

Εγώ τον εθρήνησα και τον θρηνώ εισέτι απαρηγόρητος· φαντάζομαι δε μακρόθεν οποία καταιγίς φρικώδης ενέσκηψεν εις τον δεδοξασμένον οίκον σας και ποίαν πληγήν κατήνεγκεν εις την τρυφεράν σου καρδίαν η ανήκεστος συμφορά.

Αφού εμέ ουδείς δύναται να παρηγορήση, εύχομαι θερμώς ο Θεός των πατέρων ημών να ενισχύση την τεθλιμμένην καρδίαν σου και να παρηγορήση χήραν και ορφανά εν τη φρικώδει δοκιμασία.

Τα χρέη των συγγενών του αειμνήστου πρωτομάρτυρος είχον το ατύχημα να εκτελέσω εγώ.

Τη 23η του απαισίου μηνός μετέφερε επί κραβάτου εις την πόλιν ημών ο στρατός το ιερόν του πολυκλαύστου μας εθνομάρτυρος.

Είναι αδύνατον να περιγράψω ενταύθα την άληστον και ζοφώδη εκείνην ψυχολογικήν στιγμήν.

Μικρού δειν έπειπτον λυπόθυμος εν τω Διοικητηρίω και οι κρουνοί των δακρύων μου προύδοσαν εις τους πέριξ την ανεμοζάλην της κλονισθείσης ψυχής μου.

Συνελθών εκ την αποτόμου σκοτιδινιάσεως εζήτησα να ενταφιάσω το ιερόν λείψανον του αειμνήστου μας μάρτυρος.

Περί την δύσην του ηλίου παρεδόθη μοι υπό των Αρχών, αλλά το μεν ένεκα της παρελθούσης ώρας, το δε θέλων να κερδίσω καιρόν προς προετοιμασίαν ανάλογον του μεγάλου ανδρός, κατέθεσα τον σεπτόν νεκρόν εντός μικράς βυζαντινής εκκλησίας κειμένης απέναντι της Μητροπόλεως, δι’ όλης δε της νυκτός άγρυπνος διαμείνας εν τω οίκω επιστηθίου λαβόντος με παρ’ εαυτώ, όπως με παρηγορήση ητοίμασα νέον νεκρικόν κράβατον με επιστέγασμα φέρον το σημείον του σταυρού και το κλεινόν όνομά του, ητοίμασα τον ένδοξον τάφον του εν τω περιβόλω του βυζαντινού ναού υπό δύο δενδρίλια απέναντι του παραθύρου μου, τη δε επαύριον Κυριακή, όρθρου βαθέος, περιέδεσα τας μαρτυρικάς χειράς του με εν μετάξινον μαντίλιόν μου, κατέθεσα επί του στήθους του εν Ευαγγέλιον, ένα Σταυρόν και μίαν εικόνα και πριν αρχίση η λειτουργία ετελέσαμεν την κηδείαν του· πεπνιγμένος εν λυγμοίς ανέγνωσα τας ευχάς εντός του Μητροπολιτικού ναού και μη υπαρχόντος εν’ αυτώ νεκροταφίου μετέφερα ο ίδιος εις τον παρακείμενον περίβολον του βυζαντινού ναού τον Ταξιαρχών το σεπτόν σκηνός του, το κατέβρεξα με πύρινα δάκρυα και απελθών έπεσα επί της στρωμνής μου όπως θρηνώ τον αοίδημον ήρωα. Οι ιερείς καθ’ εκάστην ημέραν διετάχθησαν να εύχωνται επί του τάφου του.

Προσωρινώς ανιδρύσαμεν ευπρεπή τάφον επί του οποίου φέγγει ο νεκρικός φανός, μέχρις ου ανατείλη η ημέρα καθ’ην η πατρίς θα ανεγείρη σύσσωμος επ’ αυτού το αθάνατον της δόξης τρόπαιον.

Τη 22α τρέχοντος ετελέσθη αθορύβως μνημόσυνον, ειθε δε η θεία Πρόνοια να ευλογήση μετ’ ου πολύ να τελέσωμεν μνημόσυνον πάνδημον οι πάντες επί το αυτό.

Δεν θα λησμονήσω επί ζωής τας οδυνηράς πικρίας, ας διήλθον τας ημέρας αυτάς, εξακολουθώ δε ευρισκόμενος νοερώς εν μέσω υμών και συνοδυρόμενος υμίν.

Απαρηγόρητος 

Κώστας Γεωργίου''

Πόσο άλλαξαν οι καιροί μας; 

Πόσο με την ένοχη σιωπή μας ξεχνούμε αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για τον τόπο μας για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι; 

Για την εποχή μας, για τη σιωπή μας (σαν να μην συμβαίνει τίποτα γύρω μας), για την τραγωδία που βιώνει ο τόπος μας, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του μακαριστού Καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου:

«Πόσο αργείς καημένη ιστορία, πόσο αγκομαχείς στον ανήφορο μέχρι να διακρίνεις οριστικά τον μεγάλο άνδρα στη θάλασσα των μικρών. Κι αν τελικά το πετύχεις, χαλάλι σου. Πικραίνομαι όμως με τη σκέψη των λαθών σου. Αν εγκωμιάζεις τους μικρούς λαθεύεις. Αν αγνοείς του μεγάλους εγκληματίες, θέλεις κρέμασμα. Πότε όμως θα κρεμασθείς, πότε θα ξεσκεπασθείς; Μέχρι τότε μυριάδες αθώων θα βολοδέρνουν ανάμεσα στο γνήσιο και στο ψεύτικο».

«Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
Μες στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
...................................................................................
Σταλαματιά το αίμα μου για σε πατρίδα χύνω,
για να ’χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο»

 

ΦΩΤΟ: Ο Γερμανός Καραβαγγέλης προ του τάφου του Παύλου Μελά μετά του Πρωτοσυγκέλλου του Ιερομάρτυρα Πλάτωνα Αϊβαζίδη.

Tου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου

Μέ πόνο ψυχῆς, σχεδόν καθημερινῶς πληροφορούμεθα, ὅτι συνάνθρωποί μας, καί κυρίως νέοι ἄνθρωποι, εἴτε τραυματίζονται, εἴτε—τό χειρότερο—χάνουν τήν ζωή τους, ὕστερα ἀπό τροχαῖα δυστυχήματα, τά ὁποῖα συμβαίνουν στούς δρόμους τόσο τῆς δικῆς μας περιοχῆς ὅσο καί σέ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος.

Εἶναι μεγάλη ἡ ὀδύνη μας, κυρίως ὅταν εὑρισκόμεθα σέ σκηνές πόνου τῶν γονέων ἤ τῶν ἀδελφῶν, ἤ ἄλλων οἰκείων τῶν νέων παιδιῶν, τά ὁποῖα ἄωρα φεύγουν ἀπό τόν μάταιο αὐτό κόσμο.

Ἀνθρωπίνως στενοχωρούμεθα καί δακρύομε καί παντί τρόπῳ φροντίζομε νά εἴμεθα δίπλα στούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀποχαιρετοῦν ἀγαπημένα τους πρόσωπα, θύματα τῶν τροχαίων δυστυχημάτων.

Παλαιότερα εἴχαμε μέ εἰδικό φυλλάδιο μας (ἐπιγραφόμενο «Παιδί μου, πρόσεχε!») ἀπευθυνθῆ στά παιδιά μας, προκειμένου νά συστήσωμε μέ πολλή ἀγάπη νά προσέχουν, ὥστε νά ἀποφεύγουν τίς δυσάρεστες συνέπειες ἐκ τῆς ἀμελείας ἤ ἄλλης αἰτίας κατά τήν ὁδήγηση.

Κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας ἀνεγνώσαμε σέ ἔγκριτη ἐφημερίδα τῶν Πατρῶν (ΓΝΩΜΗ, 9/10/2013) στοιχεῖα ἐξόχως ἀνησυχητικά, θά λέγαμε σοκαριστικά, γιά τά δυστυχήματα σέ δρόμους, καί μάλιστα ἐλυπήθημεν σφόδρα ἐκ τῆς πληροφορίας, ὅτι ἡ περιοχή μας κατέχει μιά ἀπό τίς πρῶτες θέσεις ὡς πρός αὐτό τό ζήτημα. (Κατά τόν μῆνα Σεπτέμβριο μόνο, εἴχαμε στήν Δυτική Ἑλλάδα 7 νεκρούς, 10 σοβαρά τραυματισμένους καί 48 ἐλαφρύτερα).

Ἔτσι ἀποφασίσαμε γιά μιά ἀκόμη φορά, νά ἐκφράσωμε τήν πολλή μας πατρική ἀγάπη καί τήν θερμή παράκληση, ὥστε ὁ καθένας νά προσέχῃ τόν ἑαυτό του στόν δρόμο, ἀλλά καί τούς ἄλλους.

Τά συνήθη αἴτια τῶν τροχαίων δυστυχημάτων, ὡς ἔχει διαπιστωθῆ ἀπό τίς ἁρμόδιες ὑπηρεσίες, εἶναι:

1. Ἡ ὑπερβολική ταχύτητα. Τό «σπεῦδε βραδέως», τό ὁποῖο παλαιότερα ἐλέγετο εὐκαίρως-ἀκαίρως, πιστεύομε ὅτι πρέπει ἀπόλυτα νά υἱοθετηθῇ, οὕτως ὥστε νά φθάνωμε στόν προορισμό μας μέ ἀσφάλεια.

2. Ἡ παράνομη προσπέραση καί ἡ παραβίαση τῆς προτεραιότητας, μάλιστα σέ σημεῖα τά ὁποῖα ἀποτελοῦν κίνδυνο γιά τούς ὁδηγούς. Γιατί νά ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀπροσεξία;

Πολλάκις παρατηροῦμε κατά τήν ὁδήγηση ἕνα παράξενο ἐκνευρισμό στούς ὁδηγούς, ὁ ὁποῖος εἶναι καταστροφικός ἀφοῦ θέτει σέ κίνδυνο τίς ζωές τῶν ἀνθρώπων, ἕνεκα τῆς κακῆς ὁδήγησης.

3. Ἡ παραβίαση τοῦ φωτεινοῦ σηματοδότη ἤ τοῦ «ΣΤΟΠ», ἡ ὁποία σέ οὐδεμία περίπτωση δύναται νά δικαιολογηθῇ.

4. Ἡ ὁμιλία στό κινητό τηλέφωνο. Δυστυχῶς, κατά τήν ὥρα τῆς ὁδήγησης, ἡ ἐνασχόληση μέ τό τηλέφωνο θέτει σέ κίνδυνο τήν ζωή μας, ἀφοῦ ἀφ’ ἑνός μέν μᾶς ἀποσπᾷ τήν προσοχή, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐπηρεάζει τήν ψυχολογία μας μέ τά ἀνάλογα ἀποτελέσματα.

Δυστυχῶς πλέον δέν κάνομε χρήση τῆς τεχνολογίας καί δή τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου, ἀλλά κατάχρηση, ἡ ὁποία ὡς οἱ πάντες γνωρίζομε, ἀλλά καί ἐπιστημονκῶς ἀποδεδειγμένο εἶναι, θέτει σέ πολλούς κινδύνους τήν ὑγεία μας.

5. Ἡ κατανάλωση οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν. Γιατί ἄραγε, ἐφ’ ὅσον θά ὁδηγήσωμε, πρέπει νά καταναλώνωμε οἰνοπνευματώδη ποτά, τά ὁποῖα θά μᾶς φέρουν ζάλη, ὑπνηλία, ἀκόμη καί μέθη, καί θά θέσουν τήν ζωή μας σέ κίνδυνο;

6. Ἡ μή χρήση τῆς ζώνης ἀσφαλείας. Περί αὐτοῦ τοῦ θέματος ἔχουν πολλάκις μιλήσει οἱ εἰδικοί ἐπισημαίνοντας τούς κινδύνους, στούς ὁποίους θέτομε τόν ἑαυτό μας, ἐφ’ ὅσον δέν χρησιμοποιοῦμε τήν ζώνη ἀσφαλείας.

Μόνο στήν Ἑλλάδα παρατηρεῖται αὐτή ἡ ἀπειθαρχία καί στό συγκεκριμένο θέμα, ἀλλά καί σέ ἄλλα. Ὑπάρχει ἔλλειψη παιδείας. Σέ ἄλλες χῶρες εἶναι ἀδιανόητο νά ὁδηγήσουν ἤ νά εἰσέλθουν στό αὐτοκίνητο χωρίς νά κάμουν χρήση τῆς ζώνης ἀσφαλείας.

7. Ἡ μή χρήση τοῦ κράνους ἀπό τούς ὁδηγούς τῶν μηχανῶν. Εἶναι μεγάλη ἡ παράλειψη καί θέτει σέ ἄμεσο κίνδυνο τήν ζωή τοῦ ὁδηγοῦ.

Πολλά θανατηφόρα κρούσματα ἔχουν προέλθη ἀπό τήν μή χρήση τοῦ κράνους. Γιατί νά μή προφυλάσσουν τήν ζωή τους, τά παιδιά μας κυρίως, πού ὁδηγοῦν μηχανές;

8. Ἡ ὁδήγηση σέ μεγάλη ἡλικία. Τά ἀνθρώπινα ἀντανακλαστικά δέν εἶναι σέ ὅλες τίς ἡλικίες τά ἴδια.

Γιά τόν λόγο αὐτό πρέπει νά ἔχωμε τήν αἴσθηση τοῦ μέτρου στήν ζωή μας καί τήν συνείδηση ὅτι, τά χρόνια περνοῦν καί κάποιες ἀπό τίς δυνάμεις μας, σωματικές ἤ διανοητικές, μειώνονται καί σταδιακά μᾶς ἐγκαταλείπουν.

9. Ἡ κακή κατάσταση τῆς ὁδοποιΐας, τόσο στά μεγάλα ἐθνικά δίκτυα, ὅσο καί στούς ἄλλους δρόμους. Δυστυχῶς οἱ ὑπεύθυνοι ἀπό πλευρᾶς πολιτείας πλειστάκις ἀδιαφοροῦν, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπάρχουν τεράστια προβλήματα στούς δρόμους τῆς πατρίδος μας.

Παρά τό ὅτι πληρώνομε διόδια, καί μάλιστα τό ποσό εἶναι ὑψηλό, ἐν τούτοις οἱ δρόμοι μας καί κυρίως —καί τό λέγομε μέ πόνο ψυχῆς αὐτό— κυρίως στήν Δυτική Ἑλλάδα, εὑρίσκονται σέ κακή κατάσταση.

Ἀναμένομε διακαῶς νά φτάσουν σέ πέρας οἱ ἐργασίες  στήν Ὁλυμπία ὁδό ἀλλά καί στήν Ἰονία, ὥστε νά διευκολυνθῇ ὁ μέγας ὄγκος τῶν ταξιδιωτῶν, πού διέρχονται ἀπό τά συγκεκριμένα ὁδικά δίκτυα.

10. Ἡ ἔλλειψη ἀστυνομικοῦ προσωπικοῦ, ὥστε νά ὑπάρχῃ ἡ ἀπαραίτητη φύλαξη στούς δρόμους καί νά ἐλέγχονται ἀποτελεσματικά οἱ παραβάσεις, πού γίνονται ἀπό τούς ὁδηγούς.

Συγχαίρομε τούς Ἀστυνομικούς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται γιά τήν προστασία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί μέ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἀναλίσκονται ἐφαρμόζοντας τά μέτρα ὁδικῆς ἀσφάλειας γιά τήν ἀσφαλῆ ὁδήγηση καί τήν πρόληψη τῶν τροχαίων δυστυχημάτων.

Θά μπορούσαμε νά σημειώσωμε καί ἄλλα σχετικά μέ τίς αἰτίες τῶν τροχαίων δυστυχημάτων. Τό σημαντικό ὅμως εἶναι, νά κατανοήσωμε ἀπό τά ἀποτελέσματα, τήν ἀνάγκη προστασίας τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά καί τῶν συνανθρώπων μας.

Ἡ χώρα μας κάθε χρόνο χάνει στήν ἄσφαλτο μιά κωμόπολη, καί μάλιστα σέ παραγωγική ἡλικία, ἐξ αἰτίας τῶν τροχαίων ἀβλεψιῶν, παραλείψεων, κ.λ.π.

Εἶναι πολυτέλεια σέ τέτοιες ἐποχές, πού ἡ πατρίδα μας σέ κάθε τομέα ἔχει ἀνάγκη τά παιδιά της, αὐτά νά σκοτώνονται στούς δρόμους, πληρώνοντας τόν φόρο τῆς ἀσφάλτου μέ τό αἷμα τους.

 Ἀλλά καί ἡ ἄλλη παράμετρος πρέπει νά μᾶς συγκλονίσῃ τό ἴδιο μέ τήν πρώτη. Τό ὅτι πολλοί ἀδελφοί μας, εἴτε γιά χρόνια ταλαιπωροῦνται στά νοσοκομεῖα ὕστερα ἀπό τέτοιες περιπέτειες, εἴτε παραμένουν γιά ὅλη τους τήν ζωή καθηλωμένοι στό κρεββάτι ἤ σέ ἀναπηρικό καροτσάκι.

Ἐμεῖς πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὑψώνομε τά μάτια μας στόν Θεό καί παρακαλοῦμε νά ἔχῃ ὑπό τήν σκέπη Του ὅλους καί ἰδιαίτερα τούς νέους μας, οἱ ὁποῖοι συνεχῶς, καί γιά τήν ἐργασία τους, καί γιά ἄλλες καθημερινές ἀνάγκες, εἶναι ἀπαραίτητο νά ὁδηγοῦν.

Ἐπίσης, παρακαλοῦμε τούς σχετιζομένους μέ τήν ὑπόθεση αὐτή ἁρμοδίους φορεῖς, νά ἐξαντλοῦν τίς προσπάθειές τους καί πιστοί στό καθῆκον τους νά συμβάλλουν, ὄχι ἁπλῶς στήν μείωση τῶν τροχαίων δυστυχημάτων, ἀλλά στήν ἐξάλειψή τους.

Τέλος, ὅπως ἔχομε πράξει καί ἄλλη φορά, μέ πολύ πόνο ψυχῆς καί μέ πολλή ἀγάπη παρακαλοῦμε ὅλους, μικρούς καί μεγάλους, ἰδιαίτερα τούς νέους μας, νά προσέχουν στόν δρόμο, νά ἀγαποῦν τήν ζωή τους καί νά τήν διασφαλίζουν, γιατί ἡ ζωή εἶναι τό ὡραιότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Ο Απόστολος Παύλος, ο την Οικουμένην περιτρέχων, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, το σκεύος της εκλογής και ο νυμφαγωγός της Εκκλησίας, αλλά και ο κήρυξ των Εθνών (ΕΠΕ 33, 270), δεν είναι μόνο ο ιδρυτής των κατά τόπους Εκκλησιών, αλλά συγχρόνως και ο πνευματικός πατέρας και ο έμπειρος γιατρός.

Είναι εκείνος που έκλαιε στις λύπες και στις πτώσεις των πνευματικών του παιδιών και συγχρόνως έχαιρε στη δική τους χαρά και στην κατά Θεόν πρόοδό τους.

Αυτός, που πάλι κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, υπήρξε ο αγιώτερος και ο πλέον δοκιμασμένος, γνώριζε εμπειρικά και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος πως το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου είναι η αμαρτία, είναι τα νεκρά έργα, όπως τα ονομάζει στην προς Εβραίους Επιστολή του (Εβρ. 9,14).

Γι’ αυτό και ο λόγος του είναι ξεκάθαρος και παρεμβατικός:

«Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ» (Ρωμ. 12,9).

Α) Αποστυγούντες το πονηρόν.

Αποστροφή στο πονηρό. Όχι απλώς να αποφεύγετε, αλλά μισούντες, και όχι απλώς μισούντες αλλά σφόδρα μισούντες, θα εξηγήσει η χρυσή αηδόνα της Εκκλησίας.

«Δεν υπάρχει αγάπη για πονηρά πράγματα».

«Δεν υπάρχει αγάπη για μέθες και γλέντια», θα προσθέσει και πάλι ο ιερός Πατήρ.

Όταν η αγάπη διαστρεβλώνεται, τότε παύει να δρα θυσιαστικά και θεραπευτικά.

Οφείλουμε αγάπη στους ανθρώπους, αλλά αποστροφή στα νεκρά έργα, δηλαδή στην αμαρτία, προκειμένου να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία και να φτάσουμε στην αληθινή θεογνωσία.

Οφείλουμε, κατά τον χριστοφόρο Απόστολο, να νεκρώσουμε «τα μέλη ημών τα επί της γης» και να τα κάνουμε μέλη Χριστού. Να παύσουν να απαντούν στους αμαρτωλούς ερεθισμούς, προκειμένου να γίνουν ουράνια.

Γι’ αυτό έχει λεχθεί πάρα πολύ σωστά και έχει γραφεί μέχρι σήμερα, ότι ο χριστιανισμός είναι άσκηση, είναι αγώνας με τη βοήθεια και τη συνενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να φτάσει ο άνθρωπος από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν.

Να γίνει δηλαδή καινούργιος, νέος και ελεύθερος από την αμαρτία, ώστε να πραγματοποιήσει την είσοδό του στη Βασιλεία των Ουρανών.

Πονηρός είναι ο διάβολος. Ως ο διαβάλλων. Γι’ αυτό και στην Κυριακή Προσευχή που μας παραδόθηκε από το Χριστό, επαναλαμβάνουμε «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».

Το τίμημα των πονηρών είναι ο θάνατος. Μας το τονίζει ο προφήτης Δαυίδ «οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται» (36ος ψαλμός).

«Και θάνατος αμαρτωλών, πονηρός» (33ος ψαλμός), θα ψάλλει ο ένδοξος Προφήτης και κήρυκας της μετανοίας, ο Δαυίδ.

Και κάθε αμαρτία είναι πονηρία, «και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα».

Γι΄ αυτό και στον 9ο ψαλμό εύχεται προς τον Θεό, «σύντριψον το βραχίονα του αμαρτωλού και πονηρού».

Τι είναι η αμαρτία;

Ο χρυσορρήμων Ιωάννης θα απαντήσει χαρακτηριστικά: Η αμαρτία είναι καρπός ελεύθερης εκλογής.

"Η αμαρτία δεν οφείλεται στη φύση μας, ούτε είναι αποτέλεσμα καταναγκασμού και βίας".

Η αμαρτία είναι το φοβερότερο από όλα τα κακά, αλλά και η αιτία όλων των κακών.

"Εν μόνον ηγώμεθα είναι φοβερόν, την αμαρτίαν και το προσκρούσαι τω Θεώ".

Οι αιτίες όλων των κακών είναι τα αμαρτήματα. Στα αμαρτήματα οφείλονται οι λύπες· στα αμαρτήματα οι ταραχές· στα αμαρτήματα οι πόλεμοι· στα αμαρτήματα οι αρρώστιες και όλα τα δυσκολοθεράπευτα πάθη που μας προσβάλλουν.

Β) Κολλώμενοι τω αγαθώ.

Να είστε αναπόσπαστοι από το αγαθό. Να περιπατείτε μαζί με το αγαθό. Όπως ο Θεός είναι η αυτοαγάπη, έτσι και ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι προσκολλημένος σ’ αυτήν την αγάπη.

Όταν ο Απόστολος αναφέρει τη λέξη αγαθό εννοεί την αρετή. Γι’ αυτό και θα τονίσει χαρακτηριστικά στους Φιλιππησίους, «το λοιπόν, αδελφοί, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε» (Φιλιπ. 4,8).

Και στους Κορινθίους θα οριοθετήσει τις τρεις μεγάλες θεολογικές αρετές την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη «… μείζων δε τούτων η αγάπη» (Α’ Κορινθ. 13,13).

Πέρα από αυτές τις τρεις, στις επιστολές του μνημονεύει και άλλες αρετές, όπως την ταπεινοφροσύνη («περιπατήσαι… μετά πάσης ταπεινοφροσύνης») - (Εφεσ. 4,1-2), την υπομονή, την πραότητα, την εγκαρτέρηση, τη σωφροσύνη, αλλά και τη διάκριση που είναι κατά τους Αγίους Πατέρες «μείζων πασών των αρετών».

Αρετή, θα υπενθυμίσει και τότε και σήμερα και πάντοτε ο Ιερός Χρυσόστομος, δεν είναι τα χρήματα, για να φοβηθείς τη φτώχεια· ούτε η υγεία του σώματος, για να φοβηθείς την αρρώστια· ούτε η εκτίμηση των πολλών, για να βλέπεις με δυσπιστία την κακή φήμη· ούτε η ανέμελη ζωή, για να σου προξενεί φρίκη ο θάνατος· ούτε η ελευθερία, για να αποφεύγεις τη δουλεία· αλλά αρετή είναι η ακριβής τήρηση των αληθειών της πίστεως και ο ορθός τρόπος ζωής.

Η αρετή σπανίζει σε όλες τις εποχές. Όλα ανεξαιρέτως έχουν ανατραπεί και επικρατεί γενική σύγχυση, και πουθενά δεν μπορεί να βρει κανείς έστω και ίχνος αρετής.

Η αρετή πηγάζει από την καρδιά, όπως και η κακία. Και αξιολογείται ανάλογα με το σκοπό που επιδιώκει.

Η αρετή του καθενός φαίνεται, όταν επιδιώκει τον κατάλληλο σκοπό· όταν όμως αποβλέπει σε ξένους σκοπούς, δεν είναι πλέον αρετή.

Είναι δύσκολο να αναφέρει κανείς στη δική μας εποχή, που την χαρακτηρίζει η ασέληνος νύκτα της αμαρτίας, της πνευματικής ραστώνης και αποτελματώσεως, για να θυμηθώ το Γέροντα Δοσίθεο της Τατάρνης, τις αρετές και να μιλήσει για την τήρησή τους και τα αγαθά αποτελέσματά τους.

Δυστυχώς, όλος ο αγώνας μας στρέφεται στα ορώμενα και φθειρόμενα. Η μάχη μας υπέρ χρημάτων, δόξης και ηδονών σαρκός.

Ζούμε σε ένα σκοτάδι πνευματικό και όλος ο εσωτερικός κόσμος, για να χρησιμοποιήσω τις γνώμες των Αγίων Πατέρων, κινείται πέρα από το θέλημα του Θεού.

Κέντρο το κόσμου ο εαυτό μας. Γίναμε άκαρδοι και αλαζόνες. Για μας ισχύει ο λόγος του Θεού «ου καταμείνει το πνεύμα μου εν αυτοίς, δια του είναι αυτούς σάρκας»(Γένεσις 6,3).

Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε αληθινά πρότυπα, που είναι οι Άγιοί μας, για να βρούμε τον χαμένο μας εαυτό, να αφήσουμε το πονηρό και να ακολουθήσουμε το αγαθό, κατά την προτροπή του χριστοφόρου Αποστόλου Παύλου.

Στα πρόσωπα των Αγίων μας βρίσκουμε την πραγμάτωση του καθ’ομοίωσιν.

Αυτών τη βιωτή και την αρετή να μιμηθούμε.

«Μιμησώμεθα τον ακατάπαυστον αυτών δρόμον, την ζέουσαν επιθυμίαν, της εγκρατείας την καρτερίαν, της σωφροσύνης τον αγιασμόν, της υπομονής την γενναιότητα, της μακροθυμίας την ανοχήν, της συμπαθείας τον οίκτον, της πραΰτητος το ατάραχον, του ζήλου την θερμότητα, της αγάπης το ανυπόκριτον, της ταπεινοφροσύνης το ύψος, της ακτημοσύνης το απέριττον, την ανδρείαν, την χρηστότητα, την επιείκειαν» (Μαξίμου του Ομολογητού, Λόγος ασκητικός).