Εγκύκλιο περί της αργίας της Κυριακής, εξέδωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος.

Ακολουθεί η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Χαλκίδος:

«Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Θόρυβος πολύς ξέσπασε τον τελευταίο καιρό, σχετικά με την κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Ως συνήθως δε, η Εκκλησία μας, η αγία και φιλόστοργος μήτηρ, ετέθη στο κέντρο των αντιπαραθέσεων, όχι  από γνήσιο ενδιαφέρον των διϊσταμένων για την άποψή της, που άλλωστε είναι γνωστή σε όλους, αλλ’ απλώς για δημιουργία εντυπώσεων! Είναι αυτό μια μεγάλη αμαρτία, κυρίως των τελευταίων ετών, και νομίζω πως δεν αξίζει η μητέρα μας τέτοια συμπεριφορά από κανένα μας.

Μετά τα όσα διαδραματίσθηκαν, επικοινωνώ μαζί σας, καίτοι ουδέποτε έπαυσα ομιλών μετά παρρησίας περί του θέματος, προκειμένου να σας θυμίσω, πως αγιάζεται εκ μέρους μας και προς όφελός μας η ημέρα του Κυρίου.

Δίχως περιστροφές, διακηρύσσουμε και πάλιν και δια πολλοστήν φοράν ότι, διαφωνούμε με την κατάργηση της αργίας της Κυριακής.

Σε τι επικεντρώνεται η διαφωνία μας; Μήπως στο ότι χάθηκε μία ευκαιρία αναπαύσεως του δεινώς ταλαιπωρημένου σύγχρονου ανθρώπου η στον κίνδυνο, που όπως επισημαίνουν οι ενδιαφερόμενοι, απειλεί τους μικρούς επαγγελματίες εκ μέρους των μεγάλων και πολυεθνικών εταιρειών;

Ναι, και αυτά μας απασχολούν, αφού ειλικρινά συμπάσχουμε, μα δεν αποτελούν αυτά την κυριότερη αιτία της διαφοράς μας. Το σπουδαιότερο είναι ότι, παρά την ληφθείσα τελικά πρόνοια, που αφορά το άνοιγμα των καταστημάτων μετά τη Θεία Λειτουργία, ουσιαστικά ένα άλλο εμπόδιο τέθηκε στον εκκλησιασμό του ανθρώπου.

Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου! Έτσι ονομάζεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και πολύ σωστά, γιατί εορτάζεται πανηγυρικά αυτή την ημέρα η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η συντριβή του χειρότερου εχθρού μας του διαβόλου, ο οποίος έχει το κράτος του θανάτου. Αυτό το θαύμα της Αναστάσεως είναι το ακατανίκητο «σημείο» της θεότητος του αρχηγού της πίστεώς μας και τελειωτού μας Ιησού Χριστού.

Αυτό το μεγάλο και πρωτοφανές και βεβαιωμένο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία ζούμε στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία και αποκτούμε εμπειρία της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής.

Ομολογούμε την προσδοκία μας στην ανάσταση των νεκρών, συνεπώς και στη δική μας ανάσταση και την ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Ο Χριστός είναι το κατώφλι και η θύρα για να περάσουμε από το θάνατό στη ζωή. Συλλειτουργούμε με τους αγγέλους και συνδοξολογούμε τον της ζωής χορηγό.

Στην αγία τράπεζα του Θεού είμαστε όντως μακαριστοί δαιτημόνες, αφού είμαστε προσκεκλημένοι του λατρευτού μας Οικοδεσπότου Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Θεού. Αυτός μας τρέφει με το Λόγο του˙ θυσιάζεται υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας και μας προσφέρεται μέσα από το άγιο Ποτήριο, προς βρώσιν και πόσιν.

Πράγματι, στη Θεία Λειτουργία κοινωνούμε το ζωοποιό Σώμα και Αίμα του λυτρωτού και Θεού μας «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» και καταλαβαίνουμε, όσο μας είναι δυνατόν, ότι ο Θεός αγάπη εστί.

Στην τράπεζα αυτή δεν είμαστε μόνοι˙ συνδαιτημόνες είναι και οι άλλοι αδελφοί μας, οι πιστοί της ορθοδόξου Εκκλησίας, με τους οποίους -ουσιαστικά και όχι τυπικά- είμαστε ενωμένοι με δεσμό αγάπης, τον οποίο δημιουργεί και αγιάζει ο Κύριος της δόξης.

Ταυτόχρονα η Θεία Λειτουργία είναι προσφορά της Εκκλησίας υπέρ όλης της οικουμένης!

Η λειτουργία είναι πάσχα, είναι λαμπρή, είναι πανηγύρι, είναι χαρά, είναι ανακαίνιση, είναι ελπίδα, είναι αγκαλιά και ασπασμός με το Θεό μας, τον λατρευτό και όντως αξιολάτρευτο, και τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους νοιώθουμε ίσοι και αδελφωμένοι.

Είναι γεύση γλυκειά της ουράνιας και ατελεύτητης Βασιλείας, της οποίας η αγάπη του Θεού μας κατέστησε κληρονόμους και πολίτες.

Η λειτουργία είναι έργο του λαού του Θεού, ο οποίος συνάγεται και προσεύχεται για όλα τα θέματα της ζωής, τα οποία τα παραθέτει με εμπιστοσύνη στην στοργική αγάπη του Χριστού μας.

Στη Λειτουργία νοιώθει αυτό που είναι ως Εκκλησία, γι' αυτό καθόλου τυχαίο δεν είναι αυτό που λέγει ο χριστιανός "πάω στην Εκκλησία".

Εκεί, κυρίως, αισθάνεται μέλος του αγίου σώματος του Χριστού και έτσι, ως μέλος Χριστού, σώζεται, κοινωνών μετ' Αυτού και μετά των άλλων μελών.

Και πάλι δεν είναι τυχαίο, το ότι ονομάζει ο λαός, στην καθημερινότητά του, α-κοινώνητο, αυτόν που δεν βιώνει αυτό τον σύνδεσμο της αγάπης.

Η Χάρη του Θεού πλημμυρίζει και μεταμορφώνει τον εκκλησιαζόμενο. Ποιός δεν κατάλαβε ποτέ αυτήν «την καλήν αλλοίωσιν»;

Εισέρχεται ο άνθρωπος στην Εκκλησία με την αιμοβόρα διάθεση του λύκου και εξέρχεται ήρεμος σαν το πρόβατο· εισέρχεται με την αρπακτική μανία του γερακιού και εξέρχεται αγνός και ακέραιος σαν το περιστέρι.

Κι' αυτήν την κατάσταση της χάριτος αγωνίζεται να την φυλάξει και μετά τη Θεία Λειτουργία, υπακούοντας τις εντολές του Θεού και βαδίζοντας στα ίχνη του Ιησού Χριστού, ευεργετών αδιακρίτως τους πάντες.

Τελικά, όποιος εκκλησιάζεται μπορεί να διαπιστώσει, από την πείρα του, ότι η λειτουργία είναι όχι απλή εκτέλεση καθήκοντος, που ενδεχομένως να το δει κάποιος και «ως αγγαρεία», αλλά δώρο ουράνιο και πηγή αναστάσεως και χαράς.

Μόνο οι άγευστοι της εμπειρίας αυτής, μπορούν να προκρίνουν και να προτιμήσουν κάτι άλλο της Θείας Λειτουργίας και μόνο όσοι δεν πιστεύουν στην Ανάσταση και κατ' επέκταση στην θεότητα του Χριστού και την Εκκλησία, είναι δυνατόν να πολεμούν και να εφευρίσκουν τρόπους να εμποδίζουν τον εκκλησιασμό.

Όμως αδικούν τον εαυτό τους. Η Εκκλησία τους προσφέρει Ανάσταση και εκείνοι λένε όχι! Προτιμούν τα πρόσκαιρα αγαθά, τη γη, το χώμα, τον θάνατο, τον τάφο....

Τέκνα μου αγαπητά,

Οι πιστοί είμαστε πλούσιοι αληθινά. Ευρήκαμε θησαυρό, ανεκτίμητο και αδαπάνητο! Την πίστη μας την αληθινή, τον Κύριο και Θεό μας. Εμείς, όχι μόνο δεν πρέπει χωρίς σοβαρή αιτία να απουσιάζουμε από τη Θεία Λειτουργία, αλλά οφείλουμε να κάνουμε και ιεραποστολή.

Την εμπειρία μας να την κάνουμε γνωστή στους γύρω μας, προσκαλώντας με το «έρχου και ίδε» όσους δεν γεύθηκαν και αγνοούν την χρηστότητα του Κυρίου.

Η εκ μέρους μας αδιαφορία προς αυτούς είναι μεγάλη αμαρτία, αφού εμείς δεν επιτρέπεται να είμαστε εγωϊστές, απολαμβάνοντες ατομικά τα αγαθά που ο Φιλάνθρωπος Θεός χαρίζει σε όλους.

Ταύτα γνωρίζων και υπενθυμίζων στην αγάπη σας, εύχομαι εγκαρδίως, να αντιμετωπίζουμε με περισσότερη σύνεση και σεβασμό αυτά τα σοβαρά θέματα της ζωής και της σωτηρίας μας, κυρίως όσοι ζούμε σ' αυτόν τον τόπο, που τόσο πλουσίως ευλογήθηκε από το Θεό των Πατέρων μας, και διατελώ

Μετά πατρικών ευχών και αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†ο Χαλκίδος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Το πρόσωπο, αδελφοί μου, και πάλι της Υπεραγίας Θεοτόκου μονοπωλεί τη σκέψη όλων μας σήμερα.

Μνημονεύει η Εκκλησία μας τα μεγαλεία της Παναγίας και τη θαυμαστή προστασία της στη βασιλίδα πόλη την Κωνσταντινούπολη, την κατεξοχήν πόλη της Παναγίας, με τους Ναούς και τα αγιάσματα, με τους θρύλους και τις ιστορίες.

Θυμόμαστε τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως αυτά τα ακούσαμε εχθές το βράδυ στην Ακολουθία του Εσπερινού, δηλαδή τη θαυμαστή διάσωση του ισραηλιτικού λαού στη φοβερή εκείνη έρημο «με την παράδοξη εκείνη νεφέλη να καλύπτει τη σκηνή του μαρτυρίου κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δηλαδή πορεύονταν ο λαός μέσα στην έρημο, αλλά και κατά τη διάρκεια της νύχτας να μετατρέπεται σε είδος φωτιάς» (Εξοδ. 40, 30-31).

Και σ’ αυτήν την προστατευτική πρόνοια του Θεού για τον περιούσιο λαό Tου, οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας και οι θεόπνευστοι υμνογράφοι είδαν την προστασία της Παναγίας για το λαό της και την κληρονομία της.

«Kαι σκέπεις τον λαόν σου νοερώς εκ πάσης των εχθρών επιβουλής».

Σ’ αυτά τα θαυμαστά γεγονότα βλέπουν οι άγιοι Πατέρες τη μοναδική θέση που κατέχει η Παναγία στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.

Να τον οδηγεί. Να τον προστατεύει. Να τον φροντίζει. Να τον φωτίζει. Να τον σκεπάζει.

Μέχρι να φτάσει στον προορισμό του που είναι η πολυπόθητη Χαναάν, δηλαδή η Βασιλεία των Ουρανών, η ημέρα της καταπαύσεως και του θείου σαββατισμού.

Επιτρέψτε μου σήμερα σ’ αυτήν την φωτόμορφη γιορτή της Παναγίας, που τείνει να ατονήσει στις μέρες μας καθώς εμείς οι άνθρωποι εύκολα ξεχνούμε και την παρουσία του Θεού στη ζωή μας που δεχθήκαμε σε ώρες δύσκολες και την προστασία της Παναγίας και την ευλογία των Αγίων που δεχθήκαμε σε χρόνια δίσεκτα.

Επιτρέψτε μου, να προσφέρω στην αγάπη σας δυο προτάσεις δανεισμένες από τον θεοφόρο Νείλο της Δαμασκού, τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

Πρώτον. Χαιρετίζει την Παναγία σε μια ομιλία του και την ονομάζει φλογοφόρο βάτο. Βάτος δηλαδή η φλεγομένη και μη κατακαιομένη.

Αφού κράτησε μέσα της το πυρ της θεότητος τον Χριστό, χωρίς να φλεγεί. Και έφτασε σ’ αυτό το δυσθεώρητο ύψος αφενός μεν με την υψοποιό ταπείνωση αλλά και με την καθαρότητα που διέθετε μπροστά στην οποία καταπλήσσεται και αυτός ο Αρχάγγελος της χαράς, ο χαριέστατος Γαβριήλ.

«Την ωραιότητα της παρθενίας σου και το υπέρλαμπρον το της αγνοίας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς εβόα Σοι Θεοτόκε», ψάλλει ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας συγκινητικά.

Δεύτερον. Μακαρίζει ο ιερός Δαμασκηνός την Παναγία και την ονομάζει αιτία, που η φιλόχρυσοι γίνονται φιλόχριστοι, οι φιλάργυροι φιλάνθρωποι και οι φιλόπτωχοι φιλόπλουτοι.

Αλλοιώνει δηλαδή η Παναγία τα φρονήματα των ανθρώπων, τα μεταλλάσσει με τη χάρη την οποία έλαβε από τον εξ’ αυτής τεχθέντα Κύριο.

Τα μεταμορφώνει από πάθη σε αρετές.

Αυτός που διαθέτει χρυσάφι και πλούτο τιμώντας την Παναγία, γίνεται φιλόχριστος. Διαθέτει όλο τον πλούτο στη διακονία του θελήματος του Θεού και στην τήρηση των εντολών του.

Ο φιλάργυρος γίνεται φιλάνθρωπος. Του υπενθυμίζει η Παναγία κατά ένα τρόπο την προτροπή του Αποστόλου Παύλου,

«μακάριον εστί μάλλον διδόναι η λαμβάνειν … και ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός».

Στη σκέψη του μεταφέρει τον φοβερό λόγο του Υιού της : «πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται στη Βασιλεία των Ουρανών».

Ακόμη εκείνοι που αγαπούν και συντρέχουν, δανείζουν και ελεούν τους πτωχούς αδελφούς του Χριστού, γίνονται φιλόπλουτοι. Δέχονται πληθώρα πνευματικών αγαθών αλλά και υλικών.

Μοιάζει η ζωή τους με εκείνη τη γυναίκα στη Σαρεπτά της Σιδωνίας που έθρεψε τον Προφήτη Ηλία και δεν της έλειψε τον καιρό της ανομβρίας, ούτε το λάδι ούτε και το αλεύρι από το σπίτι της.

Πόσα δεν θα μπορούσε κανείς να διηγηθεί από την εκκλησιαστική μας ιστορία για τις θαυμαστές αυτές επεμβάσεις της προνοίας του Θεού αλλά και της προστασίας της Παναγίας!

Αυτή την προστασία και την ακοίμητη πρεσβεία της, την δεχθήκαμε αμέτρητες φορές μέχρι σήμερα «το των Ελλήνων Γένος» για να χρησιμοποιήσω τους λόγους του ιερού υμνογράφου της Εκκλησίας.

Την είχαμε όταν ξεκινήσαμε τους αγώνες υπέρ πίστεως και πατρίδος το 1821.

Δεν είχαμε τίποτα από υλικά αγαθά, παρά μόνο την ακράδαντη πίστη μας στο Θεό και την αγάπη μας στη μάνα μας πατρίδα.

Γιατί μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς ότι ενώ αγαπούμε όλες τις μάνες του κόσμου δεν πρέπει να αγαπούμε τη μάνα μας πατρίδα που μας γέννησε 

που μας γαλούχησε, μας δίδαξε, μας μόρφωσε, μας έκανε υπερήφανους με την ιστορία της και την προσφορά της.

Τι είχαν οι ξεχασμένοι ήρωες του ’40 όταν άρχισαν έναν άνισο αγώνα για την ακεραιτότητα της πατρίδος μας;

Είχαν πολεμοφόδια και τροφές; Ελάχιστα απ’ αυτά διέθεταν. Νηστικοί και διψασμένοι πολεμούσαν.

Είχαν όμως καρδιά και ανδρεία που μεταβάλλονταν στα ροζιασμένα χέρια τους σε όπλα ακαταμάχητα.

Το «αέρα» που φώναζαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου έδιωχνε τους εχθρούς.

Και η στρατιωτική κουβέρτα που τύλιγαν για λίγο τα παγωμένα κορμιά του έγινε η τροχοπέδη στους εισβολείς και το τσαρούχι τους έγινε η νικηφόρα σφεντόνα του Δαυίδ στην τρελή αλαζονεία των εχθρών.

Αυτοί που πολέμησαν διέθεταν ακόμη βαθιά πίστη προς το Θεό, σεβασμό και ευλάβεια στην Εκκλησία, στο πρόσωπο της Παναγίας και των Αγίων, έβλεπαν κατά τις δύσκολες μάχες με τα μάτια τους τα ίδια την Παναγία να τους ενισχύει και τη φωτοφόρο νεφέλη της να τους σκεπάζει.

Γι’ αυτό και ο τύπος της εποχής εκείνης έγραφε «ο Θεός και η Παναγία είναι μαζί μας, 21 Νοεμβρίου 1940». Από ψηλά έφορος του αγώνα μας είναι ο Θεός, αυτός μας ευλογεί.

Ένας λαός γονυκλινής προσεύχεται και ένας στρατός προχωρεί.

Τι είχαν ακόμη οι Έλληνες; Είχαν την αυτοθυσία. Για να σωθεί η Πατρίδα. Για να σωθεί ο πνευματικός πλούτος και η ιστορία αυτού του τόπου.

Για να σωθεί τελικά αυτός ο άνθρωπος ώστε να παραμένει ελεύθερος με αδούλωτο το φρόνημα και να απολαμβάνει το αγαθό της ελευθερίας που του χάρισε ο Θεός.

Και η αυτοθυσία αυτή του Έλληνα προέρχεται όταν θυμάται το ιστορικό παρελθόν των ενδόξων προγόνων, των ηρώων και των μαρτύρων.

Όταν θυμάται πως αυτός ο τόπος είναι ποτισμένος με αίμα και σπαρμένος με οστά ενδόξων παλληκαριών που πολέμησαν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.

Άραγε είναι τυχαίο που θέλουν να μας αποκόψουν απ’ αυτήν την ιστορία μας; Μόνο ένας ψύχραιμος μελετητής πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο του Έλληνα, τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του.

Αδελφοί μου, θα θέλατε σήμερα να ακούσουμε και το μήνυμα αυτών των αθάνατων ηρώων μας;

Θα θέλατε να ακούσουμε σ’ αυτή την ταπείνωση, την τραγωδία και τον εξευτελισμό που διέρχεται η πατρίδα μας τι έχουν να μας πουν αυτοί που ορίστηκαν από την πρόνοια του Θεού να φυλάττουν θερμοπύλες;

Θα νικήσουμε, μας απαντούν.

Θα νικήσουμε αν χρησιμοποιήσουμε ότι χρησιμοποίησαν εκείνοι στη ζωή τους.

Οι πτωχοί, οι πλούσιοι, οι μορφωμένοι, οι αγράμματοι, οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι, μα πάνω απ’ όλα οι Ορθόδοξοι Έλληνες, μας υπενθυμίζουν πως θα νικήσουμε και πάλι. Θα παλέψουμε, θα αγωνιστούμε, μα στο τέλος θα είμαστε νικητές.

Αυτό μας υπόσχεται η Παναγία, αυτό ζητάει η προδομένη σήμερα πατρίδα μας, αυτό σας εύχομαι κι εγώ μαζί με όλους σας σήμερα αυτή την ημέρα, τη νίκη του λαού μας, τη νίκη της πατρίδος μας, τη νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Κωνσταντίνος Χολέβας

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού κατά του αυθάδους Μουσσολίνι ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησαν πολλά ΟΧΙ από επώνυμα πρόσωπα και από απλούς Έλληνες αγωνιστές.

Μία μορφή που δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε από τα σχολικά βιβλία και τις τηλεοράσεις υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κράτησε στάση εθνικώς αξιοπρεπή, όπως αρμόζει σε Ορθόδοξο Έλληνα Ιεράρχη.

Ας θυμηθούμε τα τρία ΟΧΙ που εξεστόμισε κατά την είσοδο των Γερμανών  στην Αθήνα.

Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή και σε ηλικία 32 ετών εξελέγη Μητροπολίτης Τραπεζούντος του Πόντου.

Μετά τη σφαγή του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους ήλθε στην Αθήνα και ορίσθηκε εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Με σπουδές στη Χάλκη και σε ξένα πανεπιστήμια εκλέγεται το 1938 Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Τον αγώνα των στρατιωτών μας στα  βουνά της Βορείου Ηπείρου στήριξε και ο ίδιος και η Εκκλησία της Ελλάδος με κάθε τρόπο, ηθικό και υλικό.

Στις 27 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές. Ο Χρύσανθος εκλήθη να μετάσχει της επιτροπής, η οποία θα παρέδιδε επισήμως την πόλη στον Γερμανό Διοικητή.

Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και απήντησε: «Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν τας πόλεις εις τον εχθρόν, αλλά καθήκον των είναι να εργασθούν δια την απελευθέρωσιν αυτών». Ήταν το πρώτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Ο Δήμος Αθηναίων τον ειδοποίησε ότι θα τελεσθεί Δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό κα τον καλούσαν να προσέλθει.

Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και πάλι λέγοντας: «Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας. Η ώρα της Δοξολογίας θα είναι άλλη». Ήταν το δεύτερο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Υπήρξε στη συνέχεια άλλη απαίτηση: Να ορκίσει τη γερμανοπρόβλητη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Και ο Αρχιεπίσκοπος απήντησε: «Δεν μπορώ να ορκίσω κυβέρνησιν προβληθείσαν υπό του εχθρού. Ημείς γνωρίζομεν ότι τας Κυβερνήσεις ορίζει ο Λαός και ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο Λαός εψήφισεν την Κυβέρνησιν ούτε ο Βασιλεύς την ώρισεν». Ήταν το τρίτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Αντικαταστάθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ο οποίος  διεφύλαξε τα εθνικά συμφέροντα κατά την Κατοχή.

Ο Χρύσανθος εκοιμήθη στις 28.9.1949. Το 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στη Μονή Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο.

Τα ΟΧΙ του εμψύχωσαν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων.

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Κυδωνίας καί Αποκορώνου Αρχ. Δαμασκηνού Λιονάκη

«Ἐφαίδρυνε σήμερον τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ» ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τοῦ θαυματουργοῦ καί μυροβλύτου. Τιμοῦν οἱ πιστοί τόν «σοφώτατον ἐν διδαχαῖς» καί «στεφανίτην ἐν Μάρτυσι», τό πρότυπο τῆς ἁγνείας καί τό ὑπόδειγμα τῆς καρτερίας, τόν ἀγαθό κυβερνήτη, ζηλωτή ἱεραπόστολο καί ὁμολογητή τῶν ὀρθῶν δογμάτων, τόν προστάτη τῆς Θεσσαλονίκης καί τό καύχημα τοῦ Πλατανιᾶ τῶν Χανίων, τόν «χειραγωγὸν εἰς Χριστὸν» τῶν νέων ἀνθρώπων, τόν «εἰς τέλος ὑπομείναντα» καί «παρὰ Θεοῦ δοξασθέντα»! Καί ἀναφωνοῦν: «Ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου, βοήθει ἡμῖν»!

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὑπῆρξε ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί συγχρόνως πιστός στρατιώτης Χριστοῦ, «εὐσεβείας ἀλείπτης», κατηχητής τῶν νέων καί θαυματουργός.

Πολύ δέ ἐγκωμιάζεται ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ γιά τήν ἁγνεία του, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ μυροβλυσία τοῦ λειψάνου του, ἀλλά καί γιά τήν ἐν γένει πνευματική διαγωγή καί πολιτεία του.

Ὁ «πάλληξ» τοῦ Χριστοῦ δέν δελεάσθηκε ἀπό ἐπίγειες τιμές καί κοσμικά ἀξιώματα, «μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. 11, 25).

Πίστευε ὁ μακάριος ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου δέν ἐπιτρέπεται νά ἀθετοῦνται γιά τήν κοσμική ἀνέλιξη, τήν δόξα καί τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ εὐαγγελικός λόγος συνέχει τήν νεανική του καρδιά, ὁ δέ ζῆλος γιά ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν στήν γῆ τόν θερμαίνει καί ἐνισχύει.

Τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29) τόν ὁδηγεῖ στήν φυλακή καί τό μαρτύριο.

Πόσα, ἀλήθεια, ἔχει νά διδάξει αὐτή ἡ στάση τοῦ Ἁγίου…

«Πλῆθος δυσεξαρίθμητον» τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου…

Στίς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου, ὁ ἑλληνικός στρατός ἀπελευθερώνει τήν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης.

Τά γεγονότα αὐτά συνδέονται μέ πολλές θαυμαστές ἐπεμβάσεις τοῦ Θεσσαλονικέως «μεγάλου ὁπλίτου καὶ ἀθλητοῦ».

Ὁ στρατός καί ὁ λαός ἔχουν νά διηγοῦνται… Τό μεγαλύτερο, ὅμως, θαῦμα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ταπεινῶς φρονοῦμε, εἶναι ὁ «ἀκατάγνωστος» βίος του, ἡ θερμή ἀγάπη του πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του καί ὁ «μέχρις αἵματος» ἀγώνας του!

Ἅγιε Δημήτριε, σέ εὐχαριστοῦμε γιά ὅ,τι εἶσαι, γιά τήν μεγάλη σου προσφορά στήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο!

Ἡ ὀσμή τῶν μύρων σου θέλγει τίς ὑπάρξεις μας καί τίς χαροποιεῖ.

Ὁ ἁγιασμός σου σέ καθιστᾶ εὐεργέτη μέγιστο τῆς Οἰκουμένης, καταφύγιο τῶν πολεμουμένων, ἀπόδειξη τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν καί ἔλεγχο τῶν ποικίλων δυσσεβειῶν.

Καί τώρα, σέ καιρούς δύσκολους, «ἐκλιπαροῦμέν σε»!

Σέ χρειάζεται, Ἅγιε Δημήτριε, ἡ πατρίδα σου καί πατρίδα μας, ὁ χειμαζόμενος λαός μας, οἱ ἄνεργοι νέοι μας, ὁ στρατός καί οἱ ἄρχοντές μας.

Στεῖλε τήν εὐλογία σου «τῷ στρατῷ καὶ παντὶ τῷ λαῷ». Γνωρίζουμε ὅτι εἶσαι «ταχὺς εἰς βοήθειαν».

«Δεῦρο, Μάρτυς Χριστοῦ, πρὸς ἡμᾶς»…