Του Ιωάννου Ν. Μαρκά - 02.19 (Αναβάσεις)

Δημοσιογράφοι Εκκλησιαστικών Ειδήσεων και θεολόγοι της «καλής ζωής» με ειδικότητα στην παραπλάνηση και στην προπαγάνδα

«Tὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. α΄ 27)

Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο, για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, ποια θα ήταν η «επόμενη ημέρα», από τη διεξαγωγή της επιστημονικής-θεολογικής ημερίδας με θέμα «πατερική θεολογία ή μεταπατερική αίρεση», που διοργάνωσε η Ι.Μ. Πειραιώς.

Ήδη τα γνωστά «παπαγαλάκια» των μεταπατερικών κύκλων, είχαν αρχίσει να δραστηριοποιούνται μέρες πρίν, εις τρόπον ώστε να διαμορφώσουν κλίμα «προσωπικής αντιπαράθεσης» (κυρίως) μεταξύ του μητροπολίτου Πειραιώς και του μητροπολίτου Δημητριάδος, και επιπρόσθετα να «πιέσουν» ψυχολογικά την οργανωτική επιτροπή μέσα από την επισταμένη καλλιέργεια αυτού του κλίματος.

Η ίδια ακριβώς αντίδραση ακολουθήθηκε από τους «πρόθυμους» προπαγανδιστές του οικουμενιστικού συστήματος και μετά την τέλεση της ημερίδας. Γνωστός δημοσιογράφος-διαχειριστής μιας ηλεκτρονικής «πύλης» εκκλησιαστικών ειδήσεων, «χτύπησε» πρώτος, με το συνηθισμένο προβοκατόρικο ύφος και ήθος που τον διακρίνει, κάνοντας λόγο για «ημερίδα με σκοπό και στόχο».

Με ιταμό τρόπο, με μηδέν επιστημονικά ή έστω δημοσιογραφικά επιχειρήματα, μία καθαρά επιστημονική-θεολογική ημερίδα, υποβιβάστηκε κατά την ιδιοτελή του κρίση, σε μία –μεταξύ άλλων- προσπάθεια «στοχοποίησης» του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.

Προσέξτε, του σεβασμιωτάτου και όχι των θέσεων του σεβασμιωτάτου, όπως συνέβη στην πραγματικότητα.

Την σκυτάλη πήρε τις αμέσως επόμενες ημέρες, ένας μπλόγκερ του διαδικτύου, ένας «μπον βιβέρ» θεολόγος, της «καλής ζωής», ήτοι της πλατειάς και ευρύχωρης (ιδωτικής) οδού. Αυτός δεν αρκέστηκε στην προσωποποίηση της κόντρας μεταξύ Πειραιώς και Δημητριάδος, αλλά προσωποποίησε ως διαμάχη, και την θεολογική αναίρεση που έπραξε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, Ιερόθεος έναντι στην «θεολογία» και «εκκλησιολογία», του προσφάτως τιμηθέντος από την «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών», Μητροπολίτου Περγάμου, Ιωάννη.

Όσο για τα επιστημονικά-θεολογικά επιχειρήματα εκ μέρους του μπλόγκερ-θεολόγου, επί των θέσεων που εξέφρασε ο κ. Ιερόθεος,  ακόμη τα ψάχνουμε, αφού οι ανωτέρω «καταγγελίες» του περιορίστηκαν στο «αφιλάδελφο» και «αντισυναδελφικό» πνεύμα που επέδειξε ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου, λες και δεν βρισκόμαστε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια είναι το μείζον διακύβευμα και ζητούμενο, αλλά σε καμμιά δημόσια υπηρεσία.

Όσο για την «επίθεση» που υπέστη ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, τα υπερασπιστικά επιχειρήματά του ήσαν τα εξής «συγκλονιστικά»: ότι «χτυπήθηκε ένα τέκνο του Πειραιά» μέσα ...στον Πειραιά, όπου «έχει πιστούς φίλους και πνευματικά τέκνα»!!

Από το στόχαστρό και των δύο, δεν ξέφυγε φυσικά και ο «αγαπημένος» τους, πρωτοπρεβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, τον οποίο φυσικά δεν δύνανται να αντιμετωπίσουν ούτε κατά διάνοια επί θεολογικής βάσεως, και που, όπως έχουν αποδείξει όλοι αυτοί οι «λείχοντες» και «έρποντες» νεοταξίτες υπάλληλοι του συστήματος, το μόνο πράγμα στο οποίο έχουν επιδοθεί επισταμένως, είναι να σκαλίζουν το παρελθόν του κυρίου καθηγητού, εις τρόπον ώστε να ανακαλύψουν «οικουμενιστικές» φράσεις ή διατυπώσεις που έκανε κατά την ακαδημαϊκή του καριέρα, τις οποίες όμως ο ίδιος έχει καταδικάσει και αναθεωρήσει εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Από τα ανωτέρω, συνάγεται ως συμπέρασμα, εκείνο το οποίο τονίσαμε ιδαιτέρως στην εισήγησή μας κατά την πρόσφατη ημερίδα, πως οι μεταπατερικοί και όσοι «σιτίζονται» γύρω τους, ελλείψει σοβαρών επιστημονικών επιχειρημάτων, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επιχειρούν μέσα από συνθήματα κενά περιεχομένου ή νεοταξικά τσιτάτα, να «τρομοκρατήσουν» όσους τολμούν να αρθρώσουν παραδοσιακό λόγο, και για αυτό δεν διστάζουν να εκτοξεύουν συκοφαντίες, μέσα από συστηματικές προβοκάτσιες και προπαγανδιστικές τακτικές, που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Γκέμπελς.

Με αυταρχικό τρόπο και θρασύτητα απαιτούν από τους αντιδρώντες να σιωπήσουν, να εκφράζονται μόνον αυτοί ελεύθερα και ουδείς άλλος, εις τρόπον ώστε ανενόχλητοι να συνεχίσουν το αποδομητικό τους έργο. Εώς εκεί φθάνει από ότι φαίνεται η «δημοκρατία» ορισμένων εξ αυτών.

Έτσι αποδεικνύουν με τον τρόπο τους, αυτό που ελέχθη ευφυώς, πρίν από μερικά έτη, πως τελικά ο φασισμός (που κάποιοι από ότι φαίνεται κρύβουν επιμελώς μέσα τους) ποτέ δεν πέθανε, απλά άλλαξε πρόσωπο και φόρεσε μανδύα... δημοκρατικό!

Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου - 11.28

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ε.έ. πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό Ξενοδοχείο των Αθηνών η καθιερωμένη, από την αρχή σχεδόν της αρχιερατείας του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Ναυπακτιακή Βασιλόπιττα, ήτοι η κοπή της πρωτοχρονιάτικης Βασιλόπιττας για τους Ναυπακτίους των Αθηνών.

Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Ομοσπονδία Συλλόγων Ναυπακτίας, με Πρόεδρο τον κ. Ιωάννη Τσιώτα, και η Εταιρεία Ναυπακτιακών Μελετών, με Πρόεδρο τον κ. Χαράλαμπο Χαραλαμπόπουλο.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε την κοπή της βασιλόπιττας, χαιρετισμούς επισήμων, εισήγηση και βράβευση Ναυπακτίων συγγραφέων και των Συλλόγων που εκδίδουν αφιλοκερδώς τα έργα τους.

Παρόντες ήσαν ο Δήμαρχος Ναυπακτίας και η Αντιδήμαρχος επί των πολιτιστικών, πρόεδροι και μέλη των Συλλόγων και πολλοί Ναυπάκτιοι των Αθηνών που γέμισαν την Αίθουσα του Ξενοδοχείου. Απουσίαζαν οι Βουλευτές του Νομού, δικαιολογημένα βεβαίως, αφού την ίδια ώρα συνεδρίαζε η Βουλή για να ψηφίση το νέο μνημόνιο.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος ανέπτυξε το επίκαιρο θέμα «Ο θάνατος του Θεού και του πλησίον». Την εισήγησή του δημοσιεύουμε κατωτέρω.

*

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την Ομοσπονδία Συλλόγων Ναυπακτίας (ΟΣΥΝ) και την Εταιρεία Ναυπακτιακών Μελετών (ΕΝΑΜ) για την πρόσκλησή τους να παραστώ στην κοπή της Ναυπακτιακής Βασιλόπιττας του έτους 2012 και να ομιλήσω σε αυτήν την σημαντική εκδήλωση που συναντώνται όλα τα βασικά στελέχη που συνδέονται με την πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Ναυπακτίας.

Θεωρώ δε σημαντικό ότι στην σημερινή εκδήλωση θα τιμηθή ουσιαστικά ο εθελοντισμός, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι που ασχολούνται εθελοντικά με τον άνθρωπο, πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο στις σύγχρονες περιστάσεις, στις οποίες καταρρέουν ιδεολογίες και θεσμοί.

Λόγω αυτού του γεγονότος θέλησα στην σημερινή συνάντηση να ασχοληθώ με ένα θέμα πού, κατά την γνώμη μου, είναι επίκαιρο και έχει τον τίτλο «ο θάνατος του Θεού και του πλησίον».

 

1. Ο Θεός και ο πλησίον

Κάθε κοινωνία στηρίζεται σε μερικές αρχές, γιατί διαφορετικά δεν θα υπάρχη ισορροπία και κοινωνική συνοχή. Μιά βασική αρχή που επικρατούσε πάντοτε στην παράδοσή μας ήταν ότι η κοινωνία για να ισορροπή πρέπει να στηρίζεται σε δύο βασικά θεμέλια που είναι ο Θεός και ο άνθρωπος.

Πρόκειται για την εντολή που υπήρχε στην Παλαιά Διαθήκη και την επανέλαβε ο Χριστός: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ', 37-39). Πρόκειται για την κατακόρυφη και την οριζόντια διάσταση κάθε ανθρώπου και της κοινωνίας.

Η κατακόρυφη διάσταση είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Από την αρχαία Ελλάδα ο Θεός ήταν η βάση της κοινωνίας και του πολιτισμού. Είναι γνωστή η φράση: «από Θεού άρχεσθαι». Πράγματι δεν υπήρχε καμμία εκδήλωση που δεν συνδεόταν με την επίκληση των θεών.

Ακόμη και οι Ολυμπιακοί Αγώνες άρχιζαν με την θυσία στους θεούς. Παράλληλη έκφραση είναι το «αφ' Εστίας άρχου». Η Εστία ήταν μυθολογική θεότητα, η οποία ζήτησε να λάβη το προνόμιο από τον Δία να αποδίδωνται σε αυτήν οι απαρχές των θυσιών.

Επίσης, σε ένα από τα διασωθέντα αποσπάσματα «ελεγείων» του καταγομένου από την Χίο έλληνος ποιητού Ίωνος (5ος αι. π.Χ.) συναντάμε τον στίχο: «εκ Διός αρχόμενοι πίνωμεν».

Επίσης, ο Ξενοφών έχει γράψει την άποψη του Σωκράτη, σύμφωνα με την οποία «πειράσθαι σύν τοίς θεοίς άρχεσθαι παντός έργου». Δηλαδή, θα πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε την αρχή κάθε έργου με την βοήθεια του Θεού.

Η οριζόντια διάσταση είναι η σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, αυτό που ονομάζουμε πλησίον. Στην Παλαιά Διαθήκη πλησίον λεγόταν αυτός που είναι κοντά στον άνθρωπο, δηλαδή το πρόσωπο που βλέπουμε, που αισθανόμαστε που μπορούμε να αγγίξουμε.

Η λέξη πλησίον δηλώνει αυτόν που πλησιάζουμε ή μας πλησιάζει, οπότε το ρήμα συνδέεται και με το ουσιαστικό: πλησιάζω, πλησίον.

Για τον Εβραίο πλησίον ήταν ο ομοεθνής του, ο οποίος πίστευε στον ίδιο Θεό. Για τον Χριστιανισμό τα πράγματα έχουν αλλάξει, διότι πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος που ζή στο πιο απομονωμένο μέρος της γής, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνικότητα, φύλο, επάγγελμα κλπ.

Θα πρέπει να υπενθυμίσω στο σημείο αυτό την παραβολή του Καλού Σαμα­ρείτη. Κάποιος πλησίασε τον Χριστό ζητώντας να μάθη τί πρέπει να κάνη για να σωθή. Στην απάντηση του Χριστού ότι πρέπει να αγαπήση τον Θεό και τον πλησίον εκείνος ερώτησε: «καί τις εστί μου πλησίον;» (Λουκ. ι', 29).

Δηλαδή, ζητούσε να μάθη ποιός είναι ο πλησίον στον οποίο πρέπει να δείξη αγάπη. Απαντώντας ο Χριστός σε αυτήν την ερώτηση είπε την περίφημη παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, σύμφωνα με την οποία πέρασε ο Ιερεύς και ο Λευίτης δίπλα από τον τραυμα­τισμένο άνθρωπο, χωρίς να δείξουν αγάπη, πράγμα το οποίο έκανε ο Σαμαρείτης που δεν ήταν Ιουδαίος.

Έτσι, εκείνη την στιγμή «πλησίον» για τον τραυματισμένο άνθρωπο δεν ήταν ο ομοεθνής του και ομόθρησκός του, αλλά ο αλλόθρησκος, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα (Λουκ. ι', 30-37).

Άν προσέξουμε ιδιαιτέρως θα δούμε την αλλαγή την οποία έκανε ο Χριστός ως προς την έννοια του πλησίον. Η πρώτη αλλαγή είναι ότι επεξέτεινε την έννοια αυτή, οπότε πλησίον δεν είναι αυτός που λατρεύει τον ίδιο Θεό, ο ομόθρησκος και ο ομοεθνής, όπως ερμηνευόταν στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά ο κάθε άνθρωπος, έστω και αν είναι αλλοεθνής.

Η δεύτερη ουσιαστική και κυρία αλλαγή είναι ότι άλλαξε ουσιαστικά το ερώτημα. Το ερώτημα ήταν, όπως προαναφέρθηκε, «τίς εστί μου πλησίον», «ποιός είναι για μένα ο πλησίον;».

Ο Χριστός δεν απάντησε στο ποιός είναι ο πλησίον του, αλλά ότι αυτός πρέπει να γίνη πλησίον σε κάθε άλλον: «τις ουν τούτων των τριών πλησίον δοκεί σοι γεγονέναι του εμπεσόντος εις τους λῃστάς; ο δε είπεν· ο ποιήσας το έλεος μετ᾿ αυτού. είπεν ουν αυτώ ο Ιησους· πορεύου και συ ποίει ομοίως» (Λουκ. ι΄, 36-37)

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι δείχνει ότι δεν πρέπει να αρκούμαστε στο ποιός είναι ο πλησίον μας, γιατί αυτό κρύβει μια εγωϊστική νοοτροπία, αλλά στο ότι εμείς πρέπει να κινηθούμε προς τον άλλο και να γίνουμε εμείς πλησίον του άλλου και να τον βοηθήσουμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

Επομένως, ο Θεός και ο πλησίον είναι η βάση κάθε κοινωνικής ζωής, και η κατακόρυφη και οριζόντια διάσταση δείχνει την ωριμότητα κάθε ανθρώπου.

 

2. Η σύγχρονη κοινωνία

Ε­νώ αυ­τή η βά­ση συ­νι­στού­σε την δι­α­χρο­νι­κή πα­ρά­δο­ση του Γέ­νους μας και γε­νι­κό­τε­ρα της αν­θρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας, σή­με­ρα έ­χουν αλ­λά­ξει τα πράγ­μα­τα και γι' αυ­τό και η κοι­νω­νί­α μας εί­ναι α­νι­σόρ­ρο­πη και δη­μι­ουρ­γού­νται τε­ρά­στι­α προ­βλή­μα­τα.

Δη­λα­δή, σή­με­ρα βλέ­που­με στην κοι­νω­νί­α να ε­πι­κρα­τή ο θά­να­τος και του Θε­ού και του πλη­σί­ον, ο­πό­τε κα­ταρ­γού­νται ή δι­α­τα­ράσ­σο­νται οι σχέ­σεις με­τα­ξύ της ο­ρι­ζό­ντι­ας και κα­τα­κό­ρυ­φης σχέ­σε­ως του αν­θρώ­που προς τον Θε­ό και την κοι­νω­νί­α.

Παρατηρούμε στην εποχή μας ότι επικρατεί ο θάνατος του Θεού, η λεγομένη θεολογία του θανάτου του Θεού.

Ο 19ος αιώνας, ήταν ο αιώνας του θανάτου του Θεού, διότι ο Νίτσε είχε διακηρύξει ότι ο Θεός είναι νεκρός.

Είχε προηγηθή βέβαια ο 18ος αι. του διαφωτισμού, κατά τον οποίο γκρεμίστηκε το κοσμοείδωλο της μεταφυσικής. Βέβαια, πολλοί διαφωτιστές δεν ήταν άθεοι, αλλά δυϊστές, πίστευαν δηλαδή σε έναν θεό, σε μια δύναμη αόρατη που κυβερνά τον κόσμο, αλλά δεν πίστευαν στον προσωπικό Θεό.

Φαίνεται ότι η μεταφυσική, ο σχολαστι­κισμός και ο ηθικισμός, που συνδέονται και με τον εθνικισμό που κατέληξαν σε διαμάχες και θρησκευτικούς πολέμους, οδήγησαν στο σημείο να γίνεται λόγος για τον θάνατο του Θεού.

Για τον δυτικό άνθρωπο δεν χρειαζόταν ένας θεός που ήταν εκδικητικός, άσπλαχνος, φεουδάρχης κλπ., όπως εκφραζόταν στην Δύση, γι' αυτό και τον αρνήθηκαν, αφού δεν τους χρειαζόταν. Έτσι, δεν πέθανε ο Θεός, αλλά στην πραγματικότητα πέθανε ο άνθρωπος για τον Θεό.

Αυτό το γεγονός επηρέασε πάρα πολύ την Δυτική Ευρώπη. Τόν τελευταίο καιρό συζήτησα με διαφόρους Ευρωπαίους για τα θέματα αυτά και διεπίστωσα ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένα μεγάλο κύμα αθεΐας, απιστίας και γενικά αδιαφορίας για το εάν υπάρχη ή δεν υπάρχει Θεός.

Άλλωστε, η ευρωπαϊκή ενότητα στηρίζεται πάνω στην οικονομία, όπως το ορίζουν και διάφοροι όροι που επικρατούν, ήτοι «Οικονομική Ένωση της Ευρώπης», «Νομισματική Ένωση της Ευρώπης», «Ευρωζώνη ή Ζώνη του ευρώ» κλπ.

Πρόκειται για μια Ευρώπη που δεν στηρίζεται στον πολιτισμό, ο οποίος σαφώς έχει και το στοιχείο το θρησκευτικό, αλλά μόνον στο χρήμα, γι' αυτό και καταρρέει το οικοδόμημα αυτό.

Σήμερα στην Ευρώπη παρατηρείται αδιαφορία για θρησκευτικά ζητήματα. Και όπως μου έλεγε κάποιος γάλλος ορθόδοξος κληρικός η Ευρώπη είναι πεθαμένη ως προς τον Θεό.

Αυτό φαίνεται από την κυκλοφορία διαφόρων χριστιανικών βιβλίων. Τα χριστιανικά βιβλία που εκδίδονται από Προτεστάντες, Αγγλικανούς κλπ. αναφέρονται σε ένα χριστιανικό ή και θρησκευτικό συγκρητισμό, δηλαδή κάνουν λόγο για τα κοινά στοιχεία που υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες, για την ενότητα της χριστιανικής σκέψης, χωρίς να στηρίζονται στην πίστη και στις διάφορες ομολογίες. Ακόμη και τα ορθόδοξα βιβλία εκδίδονται στην Αμερική και μικρό ποσοστό αυτών έρχονται στην Ευρώπη.

Στο θέμα αυτό μπορώ να καταθέσω και μια προσωπική μαρτυρία.

Τα βιβλία μου τα οποία μεταφράσθηκαν στα αγγλικά κυκλοφορούν κυρίως στην Αμερική και ελάχιστος αριθμός κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Είναι και αυτό μια ένδειξη ότι ο Ευρωπαίος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τον Θεό και ό,τι έχει σχέση με την επικοινωνία μαζί Του.

Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς ο οποίος πρόσφατα ανακηρύχθηκε άγιος από την Σερβική Εκκλησία με προφητική ενάργεια είχε αναγγείλει από τις αρχές του 20ου αιώνος ότι ο κρυφός πόθος πολλών από τα δημιουργήματα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι «η απελευθέρωσις του ανθρώπου από τον Θεόν».

Ερωτά: Η Ευρώπη αφού υιοθέτησε την αρχή του Νίτσε ότι ο Θεός «απέθανε», τότε τί έμεινε στην Ευρώπη από την έξοδο του Θεού από το σώμα της; Απαντά ο ίδιος: Έμεινε ένα «πτώμα», όπως πτώμα γίνεται το σώμα του ανθρώπου, όταν φεύγη η ψυχή.

Ο Ντοστογιέφσκι είπε κάποτε: «Θέλω να πάω εις την Ευρώπην και γνωρίζω ότι μεταβαίνω εις νεκροταφείον».

Είναι χαρακτηριστικά όσα γράφονται στο βιβλίο του Lugi Zoja «ο θάνατος του πλησίον» για θέματα που απασχολούν την σύγχρονη κοινωνία.

Εάν ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας του θανάτου του Θεού, ο 20ός και 21ος αι. είναι ο αιώνας του θανάτου του πλησίον, αφού ο άνθρωπος απομα­κρύν­θηκε από τον συνάνθρωπό του, ζή σε ένα φίλαυτο εγωκεντρικό περιβάλλον, ο ατο­μισμός είναι κυρίαρχο στοιχείο στην ζωή μας, πράγμα το οποίο δείχνει την αδια­φορία την οποία έχει ο άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του.

Δεν είναι κα­θόλου τυχαίο, το ότι κατά τον 19ο και 20ό αι. κυριαρχεί η ψυχανάλυση, αφού «η απο­μόνωση κερδίζει έδαφος», «τά πλέον ευαίσθητα άτομα σπαράσσονται από μια αγωνία στην οποία δίδεται το όνομα νεύρωση. Μέσω της ψυχανάλυσης θα ανα­δο­μήσουν την ανθρώπινη σχέση, όχι με κάποιον πλησίον, αλλά με έναν επαγ­γελματία.

Η ανάγκη τους για εγγύτητα είναι τόσο βίαιη που δημιουργεί ένα πλεό­νασμα οικειότητος με εκείνον: αυτό καλείται μεταβίβαση και με την σειρά της θε­ω­ρείται νευρωτική.

Ο Φρόιντ υποδεικνύει τεχνικές για να την συγκρατήση και να την εμπεριέξει. Θέτει τον ασθενή στο ντιβάνι για να απομακρύνει το βλέμμα του».

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν και οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να έχουν κάποιον δίπλα τους.

Σήμερα, όμως, οι άνθρω­ποι, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, δεν αισθάνονται δίπλα τους άλλους ανθρώπους, ζουν μόνοι τους, αισθάνονται μια μοναξιά, αισθάνονται τον πλησίον τους ως απειλή της ύπαρξής τους. Μπορεί κανείς να συναντά κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώ­πους στον δρόμο, στην εργασία, αλλά είναι άγνωστα πρόσωπα σ' αυτούς.

Έχει παρατηρηθή ότι στην αρχαιότητα μόνο η Ρώμη ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο κατοίκων και το 1820 μόνον τον Λονδίνο.

Στά 1900 οι πόλεις που κατοικούνταν περισσότερο από ένα εκατομ. κατοίκους ήταν ένδεκα, το 2000 ήταν σχεδόν 400 και το 2015 θα είναι 550.

Αυτό δείχνει ένα μεγάλο πρόβλημα, ότι οι άνθρωποι ζουν μέσα σε μεγαλουπόλεις. Στην πολυκοσμία με τους μετανάστες και τους ξένους ο άνθρωπος αισθάνεται εντελώς μόνος.

Όταν ο άνθρωπος επιστρέφει στο σπίτι του μετά την καθημερινή εργασία, είναι «αποπροσανατολισμένος από την συνάντηση με άπειρα νέα πρόσωπα πού, αντίθετα προς ό,τι αναζητά η παρόρμηση, δεν του προσφέρουν γνώση, διότι λείπει είτε ο χρόνος, είτε η δυνατότητα γνώσεως».

Αλλά και «όταν ανοίγει την τηλεόραση, μπορεί να συναντήσει σε ελάχιστες στιγμές, χιλιάδες άλλα άτομα, αλλά συνάμα και ελάχιστα υπαρκτά». Έτσι, έχει χαθή η έννοια του ζωντανού πλησίον.

Επίσης παρατηρούμε ότι κατά ένα μεγάλο μέρος οι διπλανοί του ανθρώπου έχουν αντικατασταθή από τις μηχανές.

Ο Τζώρτζ Όργουελ το 1949 έκανε λόγο για τον μεγάλο αδελφό. Πρόκειται για την παντοδύναμη εξουσία, η οποία εισχωρούσε στα σπίτια.

Ο Ρέι Μπράντμπερι το 1953 περιέγραψε μια κοινωνία, στην οποία τα βιβλία ήταν απαγορευμένα και οι άνθρωποι ζούσαν περικυκλωμένοι από οθόνες τις οποίες ονόμαζε «η οικογένειά μου». «Σε αμφότερα τα διηγήματα, ο πολίτης δεν έβλεπε ότι η εξουσία εξαφάνιζε τους γείτονες: γείτονας ήταν πλέον μόνο η οθόνη».

Επομένως, «στό προτεχνολογικό κόσμο, η γειτνίαση των ανθρώπων ήταν ουσιαστική, τώρα δεσπόζει η απόσταση, η έμμεση σχέση και η σχέση δια των μέσων ενημέρωσης.

Η εντολή (αγάπα τον πλησίον σου) κενώνεται. Και τούτο διότι δεν έχουμε πλέον κανένα να αγαπήσουμε». Χάθηκε η επικοινωνία του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του και στην καλύτερη περίπτωση γίνεται έμμεση, οπότε επα­νεμφα­νίζεται με διαστρεβλωμένη μορφή, όπως φαίνεται σε πολλές ψυχοπα­θολογικές καταστάσεις.

Οπότε, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει και την αίσθηση του Θεού και την αίσθηση του πλησίον, ο Θεός πέθανε γι' αυτόν, ο ουρανός κενώθηκε από τον Θεό, αλλά πέθανε και ο πλησίον γι' αυτόν, δηλαδή κενώθηκε και η γή, και το κυριότερο και ο ίδιος έπαυσε να είναι πλησίον του Θεού και του ανθρώπου.

Στην πραγματικότητα ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ορφανός και από Θεό και από άνθρωπο.

«Είτε από την κατακόρυφη οπτική, –πέθανε ο Ουράνιος Πατήρ του–, είτε από την οριζόντια –πέθανε εκείνος που στεκόταν στο πλάι του. Συνεπώς, όπου και να ρίξει το βλέμμα, νιώθει ορφανός».

Έτσι, μετά τον θάνατο του Θεού του Νίτσε, ακολούθησε ο θάνατος του πλησίον με την μετα-τεχνολογική και μετα-θρησκευτική εποχή και μετά τον θάνατο του πλησίον ακολουθεί και η μετα-ανθρώπινη εποχή.

Μέσα σε αυτά τα στοιχεία βλέπω την κρίση της σημερινής εποχής. Δεν πρόκειται για κρίση απλώς οικονομική, αλλά για κρίση κοινωνική, ανθρωπιστική, πολιτιστική και θεολογική.

Η ορφάνεια μαστίζει τους ανθρώπους, ορφάνεια από Θεό και πλησίον. Και όταν ο άνθρωπος θέλη να στηριχθή πάνω σε οικονομικά μεγέθη, και τότε αισθάνεται την μοναξιά, αφού δεν ικανοποιούνται οι υπαρξιακές του αναζητήσεις.

Σε αυτήν την δύσκολη εποχή έχουμε ανάγκη από τον Θεό, αλλά και από τον πλησίον. Το Θεό πρέπει να τον αισθανθούμε μέσα στην καρδιά μας ως αγάπη και μέσα στην Εκκλησία ως Πατέρα, και τον συνάνθρώπό μας πρέπει να τον αισθανθούμε ως αδελφό μας.

Εμείς πρέπει να πορευόμαστε προς τον Θεό, καθώς επίσης να κινούμαστε και προς τον συνάνθρωπο, να γινόμαστε πλησίον του κάθε ανθρώπου που υποφέρει και πονά.

Επομένως, υπάρχει μεγάλη ανάγκη της ανιδιοτελούς αγάπης και προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Γι' αυτό και πρέπει να τιμούμε κάθε εθελούσια προσφορά και κάθε κενωτική-θυσιαστική αγάπη.

Με αυτήν την έννοια ως ποιμενάρχης της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου συγχαίρω την ΟΣΥΝ και την ΕΝΑΜ, γιατί αποφάσισαν να τιμήσουν τους Πολιτιστικούς Συλλόγους και τους συγγραφείς που προσφέρουν τον χρόνο και τα χαρίσματά τους για να υπηρετήσουν τους αδελφούς, καθώς επίσης συγχαίρω και τους τιμωμένους σήμερα Συλλόγους, οι οποίοι αποτελούν τα υγιή στοιχεία της κοινωνίας μας.

Χαίρομαι για τα πνευματικά μου παιδιά που δραστηριοποιούνται στον χώρο της κοινωνίας και εύχομαι τούτη την χρονιά να βάλουμε ως θεμέλιο της ζωής μας τον βασικό αυτό κανόνα: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ', 37-39).–

Γράφει για τη Romfea.gr, ο Χριστόφορος Κοσμίδης

1) Σε σύντομο σχόλιο, που είχε συνταχθεί από τον γράφοντα και αναρτηθεί στο διαδίκτυο από τη Romfea.gr, την 23^η Δεκεμβρίου 2011, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του διατακτικού του 3682/2011 βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, το οποίο ήρε τη διαφωνία μεταξύ Εισαγγελέως και Ανακριτού επί του ζητήματος της προσωρινής κρατήσεως του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, είχε εκφρασθεί η έντονη περιέργεια της περιήγησης στην αιτιολογία του βουλεύματος, που τότε δεν είχε εκδοθεί ακόμη (αυτό έγινε την 27-12-2011), προκειμένου να πεισθεί ο μέσος πολίτης ως προς την αναγκαιότητα της προσωρινής κράτησης του συγκεκριμένου κατηγορουμένου.

Από τότε είδαν το φως της δημοσιότητας αναρίθμητα σχόλια επωνύμων και ανωνύμων πολιτών, με τα οποία εκφραζόταν είτε αγανάκτηση και αποτροπιασμός είτε χαρά και ικανοποίηση, κατά το περίσσευμα της καρδιάς εκάστου σχολιαστή.

Το παρόν σχόλιο γράφεται ύστερα από διεξοδική μελέτη όχι μόνο της αιτιολογίας του βουλεύματος, αλλά και της αιτιολογίας της από 9-2-2012 διάταξης του Ανακριτή, με την οποία απορρίφθηκε το επακολουθήσαν αίτημα αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης με περιοριστικούς όρους.

Και γράφεται ύστερα από παράκληση φίλων αγαπητών, για να διασκεδαστούν οι φόβοι κάποιων περί του ότι η θρησκευτική πίστη και η εκκλησιαστική δραστηριότητα διώκονται από «σκοτεινές δυνάμεις», οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να «κατευθύνουν τις ενέργειες» των δικαιοδοτικών οργάνων.

Ο γράφων δεν υιοθετεί τους φόβους αυτούς! Πέραν του ότι οι οποιεσδήποτε «σκοτεινές δυνάμεις» δεν είναι δυνατό να κατισχύσουν του Φωτός της Εκκλησίας, τα περιθώρια επηρεασμού των δικαιοδοτικών οργάνων, ακόμη και από οργανωμένα συμφέροντα, είναι απειροελάχιστα.

Αποτελεί, βέβαια, διαφορετικό ζήτημα το ενδεχόμενο της κακής εφαρμογής του νόμου ή της εσφαλμένης ουσιαστικής κρίσης, στο οποίο υπόκειται ο καθένας, «κατά το ανθρώπινον» και το οποίο υποθάλπεται από τις προσωπικές προκαταλήψεις, ενισχυόμενες ενίοτε από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

2) Όπως έγινε γνωστό, σε εκτέλεση αποσπάσματος του διατακτικού του ως άνω βουλεύματος εκδόθηκε, πάραυτα, το 1/23-12-2011 ένταλμα προσωρινής κράτησης του Ανακριτή, το οποίο διαβιβάσθηκε αρμοδίως και εκτελέσθηκε, αμελλητί, την επομένη ημέρα, που κατά σύμπτωση ήταν η παραμονή των Χριστουγέννων.

Για το παλαιό εορτολόγιο του Αγίου Όρους, βέβαια, ήταν ακόμη η 11^η Δεκεμβρίου! Λόγω του ότι ο κρατούμενος ήταν ασθενής και η άμεση μεταγωγή του ενώπιον του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών, που είχε παραγγείλει την εκτέλεση του εντάλματος, κρίθηκε από το αστυνομικό όργανο που διενήργησε τη σύλληψη, με σύμφωνη γνωμάτευση του υπεύθυνου γιατρού των Καρυών του Αγίου Όρους, ότι θα μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο για την υγεία του, κρατήθηκε φρουρούμενος στο κελί του, μέσα στο Μοναστήρι, για τρεις ημέρες.

Στη συνέχεια, την 27-12-2011, ο κατηγορούμενος μετήχθη στην Αθήνα, όπου, αφού υποβλήθηκε στις σχετικές διατυπώσεις στην Εισαγγελία Εφετών και διανυκτέρευσε στη ΓΑΔΑ, την επομένη, 28-12-2011, οδηγήθηκε στο νέο κελί του, στις Φυλακές Κορυδαλλού.

Έκτοτε, παραμένει εκεί, προσωρινά κρατούμενος.

3) Στο ένταλμα προσωρινής κράτησης που εξέδωσε ο Ανακριτής, αιτιολογείται συνοπτικά ότι το εξαιρετικό αυτό μέτρο επιβάλλεται, διότι ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος: α) εκμεταλλεύθηκε την ιδιότητά του ως καθηγούμενου αγιορείτικης μονής παγκόσμιας ακτινοβολίας προς επηρεασμό υπουργών και υφυπουργών, καθώς και ανωτέρων κρατικών λειτουργών και υπαλλήλων, β) τέλεσε επί μακρό χρόνο πράξεις που δεν προσιδιάζουν στο μοναχικό σχήμα και την πνευματική του αποστολή και γ) προκάλεσε ιδιαίτερα μεγάλη ζημία σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, έτσι ώστε να συνάγεται, κατά την κρίση του Ανακριτή, ότι είναι πολύ πιθανό να διαπράξει και άλλα εγκλήματα αν αφεθεί ελεύθερος. Αυτά είχαν γίνει δεκτά και από το Συμβούλιο Εφετών, κατά την άρση της διαφωνίας υπέρ του Ανακριτή.

Επομένως, σε σχέση με τα ερωτήματα που διατυπώνονταν στο σχόλιο της 23-12-2011, αποσαφηνίζεται, πλέον, ότι η προσωρινή κράτηση δεν έχει διαταχθεί για κάποιον άλλο νόμιμο λόγο, παρά μόνο για την αποτροπή της διάπραξης άλλων εγκλημάτων εκ μέρους του κατηγορουμένου.

Ένα σχόλιο, γραμμένο από το Σπύρο Μπαζίνα, για τις θέσεις της εν λόγω συνοπτικής αιτιολογίας του εντάλματος, μπορεί να βρει όποιος αναγνώστης το επιθυμεί στη Romfea.gr της 26-12-2011, με τον τίτλο «Ανάγκη να αποκατασταθεί άμεσα το τρωθέν κύρος της Δικαιοσύνης».

4) Ποια είναι τα άλλα εγκλήματα, που θα μπορούσε να τελέσει ο κατηγορούμενος, εάν είχε αφεθεί ελεύθερος;

Το Συμβούλιο Εφετών δίνει αναλυτική απάντηση! Ξεκινάει από την παραδοχή ότι σε βάρος του κατηγορουμένου προκύπτουν, σύμφωνα με το αποδεικτικό υλικό που συγκέντρωσε η ανάκριση, σοβαρές ενδείξεις ενοχής για τη διάπραξη των εγκλημάτων που του αποδίδονται με το κατηγορητήριο.

Τα εγκλήματα αυτά συνίστανται (περιγραφικά και περιληπτικά, για τις ανάγκες του παρόντος σχολίου) στο ότι ο κατηγορούμενος, κάνοντας χρήση των φυσικών του προσόντων και του κύρους που του προσδίδει η ιδιότητά του, κατόρθωσε να παραπείσει όλα τα πρόσωπα που ήδη αναφέρθηκαν (παραπάνω, αρ.3 στοιχ. α’), ώστε να ευνοήσουν παρανόμως τη Μονή Βατοπαιδίου προς βλάβη του Ελληνικού Δημοσίου, τόσο στο ζήτημα της αναγνώρισης δικαιώματος κυριότητας στη Βιστωνίδα και στις παραλίμνιες εκτάσεις, όσο και στην ανταλλαγή αυτών με άλλα ακίνητα της δημόσιας περιουσίας, που επακολούθησε.

Και συνεχίζει με την παραδοχή ότι η δραστηριότητα αυτή αναπτύχθηκε, ενώ ο κατηγορούμενος γνώριζε πολύ καλά την ανυπαρξία παντός δικαιώματος κυριότητας ή νομής της Μονής επί της λιμνοθάλασσας και των εκτάσεων που την περιβάλλουν. Κατόπιν, το Συμβούλιο Εφετών λαμβάνει υπόψη το περιστατικό ότι το ζήτημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των παραλίμνιων εκτάσεων βρίσκεται ακόμη εκκρεμές ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων, από τα οποία, επί της από 15-1-2003 αγωγής της Μονής, εκδόθηκε μεν η 87/2008 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, χωρίς, όμως, να έχει καταστεί αμετάκλητη.

Και ακόμη, λαμβάνει υπόψη το περιστατικό ότι το Ελληνικό Δημόσιο, κατά τα έτη 2010 και 2011, έχει ασκήσει κατά της Μονής Βατοπαιδίου μια σειρά αγωγών, με τις οποίες επιδιώκει την ανάκτηση ακινήτων που είχαν δοθεί σ’ αυτήν κατά τις επίμαχες ανταλλαγές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις παραδοχές αυτές, το Συμβούλιο Εφετών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν ο κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό να επηρεάσει αθέμιτα την έκβαση των εν λόγω αντιδικιών.

5) Μετά την πάροδο μηνός από την εκτέλεση του εντάλματος προσωρινής κρατήσεως, ο κατηγορούμενος, όπως είχε δικαίωμα, υπέβαλε την από 23-1-2012 αίτηση αντικατάστασης αυτής με περιοριστικούς όρους.

Ο αρμόδιος εισαγγελικός λειτουργός, όπως είχε πράξει και κατά τις προηγούμενες φάσεις της διαδικασίας, πρότεινε επί της αιτήσεως την παραδοχή αυτής και την αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης με εγγυοδοσία, με περιοδική εμφάνιση του κατηγορουμένου στο αστυνομικό τμήμα του τόπου της εγκαταβίωσής του και με απαγόρευση της εξόδου του από τη Χώρα.

Αν και τα κάποια από τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπερβολικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού δεν υπάρχει καμιά παραδοχή περί υποψίας διαφυγής του κατηγορουμένου, είναι χαρακτηριστικό το ότι ο Εισαγγελέας, επί του ζητήματος της μεγάλης πιθανότητας να τελέσει ο κατηγορούμενος νέα εγκλήματα, εκφράζεται σαφώς αποφατικά και δεν κατορθώνει να αποκρύψει μια ελαφρά δόση κομψής ειρωνείας.

Γράφει: «… αν ληφθεί υπόψη ότι οι υπουργικές αποφάσεις που αναγνώριζαν ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Μονής (…) έχουν ανακληθεί (…) και εντεύθεν οι διοικητικές υπηρεσίες, όργανα των οποίων, κατά το κατηγορητήριο, είχαν συμμετοχή στην τέλεση των ως άνω πράξεων, έχουν πλήρως απεμπλακεί (…), τότε στον κατηγορούμενο το μόνο πεδίο δράσεως που απομένει προς επιβολή [=επίδειξη] τής, κατά το βούλευμα [που είχε άρει τη διαφωνία υπέρ του Ανακριτή], εξαιρετικής δεινότητας στη μεθόδευση των επιδίκων εγκλημάτων και της ικανότητας επιτηδευμένης πειθούς με την εκμετάλλευση της ιδιότητας του καθηγούμενου της {ως] άνω Μονής είναι μόνον ο δικαστικός χώρος…». Και καταλήγει στην τοποθέτηση ότι κάτι τέτοιο δεν πιθανολογείται και, μάλιστα, «πολύ», όπως απαιτεί η εφαρμοζόμενη παράγραφος του νόμου. Όπως αναφέρθηκε, ο Ανακριτής εξέδωσε επί της αιτήσεως αντικαταστάσεως την από 9-2-2012 απορριπτική διάταξή του.

6) Ποια είναι η αιτιολογία της απόρριψης της αιτήσεως για αντικατάσταση της προσωρινής κρατήσεως με περιοριστικούς όρους;

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι, παρά τη γενική υποχρέωση της αιτιολόγησης πασών των δικαστικών πράξεων, στο ζήτημα της επιβολής προσωρινής κράτησης ο νόμος αναφέρεται, ειδικά και κατ’ επανάληψη, στην ανάγκη αιτιολόγησης της δικαστικής κρίσεως περί συνδρομής των προϋποθέσεων της κράτησης σε συγκεκριμένη περίπτωση.

Η συνολική έκταση της από 9-2-2012 διάταξης του Ανακριτή είναι 56 σελίδες. Αν αφαιρέσουμε το προεισαγωγικό τμήμα και την έγγραφη εισαγγελική πρόταση, που παρατίθεται αυτούσια στην αρχή, το κύριο σώμα της διάταξης, η αιτιολογία της δηλαδή, καταλαμβάνει 46 σελίδες.

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι η απορριπτική κρίση του Ανακριτή είναι πλήρως αιτιολογημένη. Είναι, όμως;

Η διάταξη επαναλαμβάνει τη συλλογιστική του Συμβουλίου Εφετών. Βελτιωμένη, βέβαια και καλύτερα δομημένη! Αρχίζει με την παράθεση των κατά νόμο προϋποθέσεων της διατήρησης της προσωρινής κράτησης, που ήδη έχει επιβληθεί.

Αναφέρει ότι ανάμεσα σ’ αυτές συγκαταλέγονται το ότι δεν εξέλιπε ή δεν εξασθένησε σοβαρά ο κίνδυνος τελέσεως νέων εγκλημάτων και το ότι οι περιοριστικοί όροι είναι προφανώς ανεπαρκείς για να αποτραπεί ο κίνδυνος αυτός.

Στη συνέχεια, παραθέτει τις αξιόποινες πράξεις για τις οποίες απαγγέλθηκε κατηγορία σε βάρος του κατηγορουμένου και επιβλήθηκε η προσωρινή κράτηση.

Πρόκειται για ηθική αυτουργία από κοινού με άλλους και κατ’ εξακολούθηση α) σε απιστία σχετική με την υπηρεσία, β) σε ψευδή βεβαίωση με σκοπό προσπορισμού αθεμίτου οφέλους σε άλλον, γ) σε απλή συνέργεια σε απιστία σχετική με την υπηρεσία και δ) σε απλή συνέργεια σε ψευδή βεβαίωση με σκοπό προσπορισμού αθεμίτου οφέλους σε άλλον, πράξεις στρεφόμενες πάντοτε σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, με αντικείμενο άνω των 73.000 ευρώ και με επελθούσα ζημία άνω των 150.000 ευρώ, η οποία είναι ιδιαίτερα μεγάλη (πρόκειται για χρηματικά όρια που προβλέπουν οι ποινικές διατάξεις, σύμφωνα με τις οποίες έχει ασκηθεί η ποινική δίωξη).

Για καθεμιά από τις πράξεις αυτές απειλείται στο νόμο ποινή ισόβιας κάθειρξης. Τέτοια ποινή, δηλαδή, η οποία δικαιολογεί, δυνητικά, την επιβολή και διατήρηση προσωρινής κράτησης, εφόσον, βέβαια, κρίνεται αιτιολογημένα ότι, με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αποδιδόμενων πράξεων, είναι πολύ πιθανό ο κατηγορούμενος να διαπράξει και άλλα εγκλήματα, αν αφεθεί ελεύθερος.

7) Στη συνέχεια της αιτιολογίας, η διάταξη περιγράφει αναλυτικά (σελ. 13 ως 33) τη συμπεριφορά του κατηγορουμένου, όπως αυτή του αποδόθηκε με το κατηγορητήριο και, κατά την κρίση του Ανακριτή, επιβεβαιώθηκε από το αποδεικτικό υλικό που συγκέντρωσε η ανάκριση, η οποία στοιχειοθετεί τις ως άνω κατηγορίες και παράγει τις σοβαρές ενδείξεις ενοχής, που αποτελούν κοινή προϋπόθεση για την επιβολή περιοριστικών όρων (ο κανόνας) ή προσωρινής κράτησης (η εξαίρεση, με την πρόσθετη προϋπόθεση που αναφέρθηκε παραπάνω, αρ.6 στο τέλος, και ενδιαφέρει εν προκειμένω).

Κατόπιν, προκειμένου η διάταξη να θεμελιώσει το δόλο του κατηγορουμένου, επιδίδεται στην έρευνα του αστικού μέρους της διαφοράς (σελ. 33 ως 43), ήτοι του ζητήματος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων αυτής, για να αποφανθεί, παρά την έλλειψη της σχετικής δικαιοδοσίας, ότι η Μονή Βατοπαιδίου είχε μόνο δικαίωμα κατοχής στο εκεί υπάρχον ιχθυοτροφείο και ουδέν έτερο, πράγμα που είχε γίνει δεκτό προ πολλών ετών, από δικαιοδοτικά και διοικητικά όργανα και ήταν ήδη γνωστό στον κατηγορούμενο, ο οποίος δολίως ανακίνησε το ζήτημα δικαιώματος κυριότητας και μεθοδευμένα πέτυχε την αναγνώρισή της από το Ελληνικό Δημόσιο και, κατόπιν αυτού, την πραγματοποίηση των επίμαχων ανταλλαγών.

Και τέλος, αφού απαντάει σε διάφορα επιχειρήματα του κατηγορουμένου (σελ.43 ως 50), επί των οποίων αυτός στήριζε τη βασιμότητα της αιτήσεως αντικατάστασης, καταλήγει στην ήδη παγιωμένη κρίση (σελ.51) ότι «Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πράξεων του [κατηγορουμένου], που έγιναν κατ’ εξακολούθηση, επί μεγάλο χρονικό διάστημα, με τους προαναφερόμενους επιτήδειους και μεθοδευμένους τρόπους, καταδεικνύουν έλλειψη ανασταλτικών δυνάμεων παρεκτροπής του κατηγορουμένου σε παράνομες πράξεις, καθώς και σοβαρή, αληθή και σταθερή βούλησή του προς διάπραξη εγκλημάτων, ως στοιχεία της προσωπικότητάς του, προδιαγράφουν δε ως πολύ πιθανή και την εγκληματική συμπεριφορά του στο μέλλον, αν αφεθεί ελεύθερος, και δη τη διάπραξη συναφών εγκλημάτων, ιδίως προς την κατεύθυνση της επιδίωξης μεθοδεύσεων και επιβολής με αθέμιτα μέσα των θέσεων της Μονής, προς διατήρηση των κεκτημένων από τις ανταλλαγές και αποφυγής κάθε ευθύνης προς αποκατάσταση της επελθούσας στο Ελληνικό Δημόσιο ζημίας, επί των αγωγών που άσκησε αυτό εναντίον της και εκκρεμούν (…), αλλά και επί της εκκρεμούσας από 15-1-2003 αγωγής που είχε ασκήσει η Μονή (…)».

Κατόπιν αυτών, εξάγεται το συμπέρασμα ότι «δεν εξέλιπαν ούτε εξασθένησαν σοβαρά οι κίνδυνοι τελέσεως [από τον κατηγορούμενο] νέων, συναφών προς τα προαναφερθέντα, εγκλημάτων» και απορρίπτεται η αίτηση αντικατάστασης της προσωρινής κρατήσεως ως αβάσιμη.

Για τον αναγνώστη, που θα αναρωτηθεί τι γράφει η διάταξη στις επόμενες σελίδες, μέχρι το τέλος και παρά το ότι το υπόλοιπο περιεχόμενό της δεν έχει χρησιμότητα για την κεντρική ιδέα του παρόντος σχολίου, σημειώνεται ότι ο Ανακριτής παραθέτει επιχειρηματολογία περί του ότι το γεγονός της κακής υγείας του κατηγορουμένου, ο οποίος πάσχει από αρρύθμιστο διαβήτη με το ενδεχόμενο των εκ της κοινής πείρας σοβαρών επιπλοκών, δεν πρέπει να οδηγήσει σε διαφορετική κρίση ως προς το ζήτημα της προσωρινής του κράτησης, με δεδομένο το ότι αυτός μπορεί να έχει τη δέουσα ιατρική παρακολούθηση ακόμη και μέσα στη Φυλακή.

8) Περιληπτικά, λοιπόν, η προσωρινή κράτηση του συγκεκριμένου κατηγορουμένου διατάχθηκε (σύμφωνα με το βούλευμα που ήρε τη διαφωνία μεταξύ Εισαγγελέως και Ανακριτού) και διατηρήθηκε (σύμφωνα με τη διάταξη που απέρριψε την αίτηση αντικατάστασης) επειδή αυτός, σε βάρος του οποίου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για το ότι παρέπεισε κρατικούς λειτουργούς και υπαλλήλους στο να ευνοήσουν παράνομα το Μοναστήρι του στο ζήτημα αφ’ ενός της ιδιοκτησίας επί της Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων και αφ’ ετέρου της ανταλλαγής αυτών με ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου, αν αφεθεί ελεύθερος, είναι πολύ πιθανό να παραπείσει και στο μέλλον τους λειτουργούς που πρόκειται να κρίνουν αφ’ ενός επί της αγωγής της Μονής για την κυριότητα επί των παραλίμνιων εκτάσεων και αφ’ ετέρου επί των αγωγών του Ελληνικού Δημοσίου για την επιστροφή των ακινήτων που δόθηκαν σε ανταλλαγή.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, κάποια δικαιοδοτικά όργανα έκριναν ότι συγκεκριμένος κατηγορούμενος πρέπει να παραμείνει προσωρινά κρατούμενος για να μην επηρεάσει υπέρ των απόψεών του κάποια άλλα δικαιοδοτικά όργανα, που πρόκειται να κρίνουν εκκρεμείς διαφορές στις οποίες διάδικος είναι η Μονή, την οποία αυτός, συλλογικώς με άλλους μοναχούς, διοικεί και εκπροσωπεί.

Οπότε, ερωτάται και πάλι: η συλλογιστική αυτή αποτελεί την πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, την οποία απαιτεί ο νόμος για να στερηθεί, κατ’ εξαίρεση, κάποιος κατηγορούμενος την προσωπική του ελευθερία;

9) Η γνώμη του γράφοντος είναι απερίφραστα αρνητική!

Η επιβολή αιτιολογίας στις δικαστικές πράξεις αποβλέπει στην κατοχύρωση του κοινωνικού ελέγχου ως προς την ορθότητά τους. Επομένως, η αιτιολογία πρέπει να μην είναι «κατ’ επίφαση», να μην είναι υποκειμενική, να μη στηρίζεται σε συλλογισμό που μοιάζει με σόφισμα!

Πρέπει να είναι ουσιαστική και αντικειμενική. Πρέπει να πείθει τον μέσο κοινωνό όχι μόνο για τη συλλογιστική της ορθότητα, αλλά και για την ορθότητα του αποτελέσματος που στηρίζεται σ’ αυτή! Η δικαιοδοτική λειτουργία είναι ισότιμη με τις άλλες δύο λειτουργίες του πολιτεύματος, την εκτελεστική και τη νομοθετική.

Ίσως, εκ των πραγμάτων, υπέρκειται όλων η εξουσία του τύπου, στο βαθμό που η λειτουργία του εκπίπτει από ενημερωτική και κριτική, που πρέπει να είναι, σε διαστρεβλωτική της αλήθειας και διαβρωτική του κοινωνικού ιστού! Οι δικαστές, λοιπόν, δεν έχουν ανάγκη από προστάτες.

Γι’ αυτό αποβαίνει ξένος προς την κοινή λογική ο συλλογισμός ενός δικαστή, σύμφωνα με τον οποίο ένας κατηγορούμενος πρέπει να παραμείνει προσωρινά κρατούμενος για να μην επηρεάσει κάποιον άλλο δικαστή. Η προσωρινή κράτηση δεν διατάσσεται για να προστατεύσει τους δικαστές κατά τη διαμόρφωση της δικαιοδοτικής κρίσης τους.

Διατάσσεται για να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο από επικίνδυνους εγκληματίες, που έχουν ήδη αμετάκλητες καταδίκες! Μόνο κατ’ εξαίρεση διατάσσεται και όταν δεν υπάρχουν άλλες, αμετάκλητες καταδίκες, με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για πράξη που τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη ή με κάθειρξη μέχρι είκοσι έτη (π.χ. σε επιβαρυντική περίπτωση εμπορίας ναρκωτικών ή ληστεία) και ότι πιθανολογείται σφόδρα, από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης αυτής, ότι ο κατηγορούμενος θα διαπράξει και άλλα εγκλήματα αν αφεθεί ελεύθερος.

Είναι ποτέ δυνατό να γίνει δεκτό ότι ο σύγχρονος νομοθέτης, που περιόρισε τόσο πολύ τα περιθώρια επιβολής προσωρινής κράτησης στους υποδίκους, να απέβλεπε μεταξύ των άλλων και στην προστασία των δικαστών από τον επηρεασμό τους εκ μέρους των επιτηδείων κατηγορουμένων; Φοβάται ο δικαστής τον κατηγορούμενο; Και χρειάζεται προστασία για να μην επηρεασθεί από αυτόν;

Και αν πρόκειται να επηρεασθεί, μπορεί κάτι τέτοιο να αποτραπεί με την προσωρινή κράτηση, λες και «της φυλακής τα σίδερα» μπορούν να ματαιώσουν την ανθρώπινη ευρηματικότητα;

Ο Εισαγγελέας το επισήμανε στην πρότασή του και είναι άξιο απορίας το πώς αυτό διέλαθε της προσοχής του Ανακριτή!

10) Αν η προσωρινή κράτηση θεωρηθεί ως προκαταβολή ποινής, αν θεωρηθεί ως μοχλός πίεσης ή μέσο εκδίκησης σε βάρος ενός κατηγορουμένου που ενόχλησε με τη συμπεριφορά του, τότε η συζήτηση τίθεται σε διαφορετική βάση και όλα τα παραπάνω πρέπει να διαγραφούν! Γράφτηκε σε κάποιο ανώνυμο σχόλιο «καλά του κάνανε του παπά, ξύρισμα πότε θα του κάνουνε;».

Αν πρέπει να «ανεβάσουμε» τη συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο, τότε ο γράφων δηλώνει ανεπαρκής.

Αν, όμως, θα συνεχίσουμε να μιλούμε σε μέσα σε σύγχρονο πλαίσιο πολιτισμού και νομιμότητας, τότε τα παραπάνω δεν είναι δυνατό να έχουν άλλως και θα πρέπει να προσεχθούν. Γιατί η εμμονή στην προσωρινή κράτηση, υπό τη συλλογιστική που προαναφέρθηκε, μοιάζει να βρίσκεται έξω από τα ακραία όρια της λογικής και να κινείται από λανθάνουσα προκατάληψη (βλ. σχετικώς και το σχόλιο του Βασιλείου Κόκκινου, στη Romfea.gr της 12-2-2012, με τον τίτλο «Η Δικαιοσύνη στο Προσκήνιο» αρ.2). Οπότε, τι γίνεται με το σεβασμό της αρχής του αμερόληπτου δικαστή;

11) Ο γράφων ζητεί συγγνώμη από τους αναγνώστες που κουράστηκαν για να φθάσουν ως το τέλος. Νομίζει, όμως, ότι αν το σχόλιο ήταν περισσότερο συνοπτικό, θα είχε ελλείψεις.

Παρακαλεί, τέλος, να πιστέψουν όλοι ότι οι δικαστές, που συγκροτούν τα δικαιοδοτικά όργανα της Πατρίδας μας, αγωνίζονται νυχθημερόν να επιτελέσουν ευόρκως το καθήκον τους, σχοινοβατώντας πάντοτε ανάμεσα στο ορθό και στο δίκαιο, χωρίς να «λαμβάνουν πρόσωπον ανθρώπων», είτε αδυνάτων είτε ισχυρών.

Το αν κάποτε λαθεύουν, αυτό οφείλεται σε ποικίλες περιστάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες τους επηρεάζουν ανυπαιτίως.

Ένα καλοκαίρι του 1975 σ' ένα μου οδοιπορικό στο Άγιο Όρος περπάτησα από την Ι. Μονή Χιλανδαρίου στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου ακολουθώντας το καλοδιατηρημένο μονοπάτι-καλντερίμι.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να ψηλώνει και η διαδρομή γινόταν λίγο κουραστική μια και η βλάστηση είναι χαμηλή και η σκιἀ «απούσα».

Είχα πρόγραμμα να διανυκτερεύσω στο «Βατοπαίδι», για να συνεχίσω την επομένη για την Ι. Μονή Ιβήρων με το «Μοτόρι», που θα περνούσε το επόμενο μεσημέρι από την Ιερισσό.

Έφτασα στο Μοναστήρι, βρήκα την αυλόπορτα ανοιχτή και ανακάλυψα το αρχονταρίκι, όπου βρήκα μία ομάδα «φωνασκούντων» νεαρών κι ένα Μοναχό, που με κέρασε «λουκούμι» και «ρακί».

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν ένοιωσα άνετα με την υπάρχουσα «συντροφιά» και την όλη ατμόσφαιρα και το μόνο, που ρώτησα με ενδιαφέρον ήταν πότε περνάει το «Μοτόρι» από την Iερισσό.

Όταν με πληροφόρησαν πως σε μία ώρα θα βρισκόταν στο μόλο της Ι. Μονής φρόντισα να ξεδιψάσω και να βρεθώ όσο μπορούσα πιο νωρίς στο μόλο για την φυγή μου! Το καθολικό ήταν κλειστό κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να προσκυνήσω στην εκκλησία.

Ο αυλόγυρος του Μοναστηριού «έρημος». Αντάμωσα μονάχα δύο εργάτες, που τους απεύθυνα μία «καλημέρα», που και αυτή «έπεσε χάμω», όπως λέει το τραγούδι μία και δεν βρήκα ανταπόκριση στο χαιρετισμό μου.

Περπάτησα μέχρι τον μόλο περιμένοντας το «Μοτόρι». Έφυγα με την θλίψη μέσα μου να φωλιάζει και με την σκέψη πως η «Μεγίστη Ι. Μονή Βατοπαιδίου», που επισκέφθηκα για πρώτη φορά δεν ήταν ούτε «Μεγίστη» μα ούτε και «Μονή»!

Το γιατί το αφήνω στο μελετητή της Ιστορίας της Ι. Μονής.

Πέρασαν τα χρόνια κι όταν ξαναεπισκέφθηκα την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου βρήκα μία αδελφότητα, που αριθμούσε περίπου 110 μοναχούς και γύρω στους 80-90 ημερήσιους επισκέπτες προσκυνητές, που τους αγκάλιαζε ΟΛΟΥΣ με πνευματική αγάπη ένας Ηγούμενος ο γέροντας Εφραίμ.

Έζησα λίγες μέρες μαζί τους και τότε ένοίωσα πως το «Βατοπαίδι» ήταν και «Μεγίστη» και «Ιερά» και «Μοναστήρι». Μία προσκυνηματική επίσκεψη σήμερα θα δικαιώσει τις εντυπώσεις μου.

Τον γέροντα Έφραίμ τον γνώρισα ως μέλος της συνοδείας του γέροντος 'Ιωσηφ, όπου είχαν έρθει άπό την Νέα Σκήτη πριν αναλάβει την ηγουμενία της Ι. Μονής Βατοπαιδίου. Θεωρώ ευλογία Θεού για την Ι. Μονή την ανάληψη της ήγουμενίας της από τον γέροντα Εφραίμ, γιατί στα χέρια του και στις επίπονες πολλές φορές προσπάθειες του ανέδειξε άπό το «πουθενά» το Μοναστήρι, ώστε κατά το «βούλευμα προσωρινής κρατήσεως» να καταστεί «μία Αγιορείτικη Ι. Μονή Παγκοσμίου Ακτινοβολίας».

Εγώ που γνώρισα το Μοναστήρι την εποχή της «πνευματικής» και «κτηριακής» του κατάρρευσης και σήμερα, που διαβάζω την διαπίστωση «εγκρίτων εφετών» ότι η Ι. Μονή έχει παγκόσμια ακτινοβολία, πως άραγε να σκεφθώ γι' αυτή την αναγνώριση και σε ποιόν θα πρέπει να ρίξω την πέτρα του αναθέματος στην δημιουργία αυτής της «ακτινοβολίας»; Κι αν η «Ακτινοβολία» αυτή ήταν τόση ώστε να επηρεάσει τόσα πολιτικά και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα άραγε πια «εγκλήματα» διεπράχθησαν υπό την σκέπη αυτής της «πνευματικής ακτινοβολίας»;

Έχει γραφεί πως επί μακρόν χρόνον ετελέσθησαν πράξεις, που δεν «προσιδιάζουν στο μοναχικό σχήμα και την πνευματικήν αποστολήν».

Τον γνωρίζω τον γέροντα Εφραίμ επί μακρόν χρόνον, άραγε τι αξιόποινες πράξεις έγιναν, που δεν προσιδιάζουν με το μοναχικό του σχήμα παρά ένα «μαύρο ράσο», που το φρόντιζε να το διατηρεί καθαρό, ένα κομποσκοίνι για τις αμαρτίες του κι ακόμα τον αγώνα του για την αδελφότητα της Ι. Μονής, που του έχει εμπιστευθεί ο Θεός και τους προσκυνητές, που περιμένουν άπό την αναστροφή τους με τους Μοναχούς της αδελφότητας να πάρουν παραδείγματα πνευματικής ζωής, άπό τα όποια σήμερα υστερεί η κοινωνία μας.

Άραγε ποιος άπό τους πολιτικούς μας ηγέτες έχει να παρουσιάσει τέτοια «πνευματική αποστολή», για την οποία θα τον κατηγορούσαν οι «εκλεκτοί μας εφέτες»;

Τον γέροντα Έφραίμ τον γνώρισα πτωχό και εξακολουθεί να είναι πτωχός.

Άραγε ο αγώνας του να γίνει το «Βατοπαίδι» ικανό και ανεξάρτητο οικονομικώς, ώστε να μπορεί να βοηθά και να χορηγεί μαζί με την πνευματική προσφορά και υλική ανάλογη βοήθεια, είναι πράξεις μεμπτές; Όλα έγιναν εις «βάρος του Δημοσίου».

Γιατί το Μοναστήρι δεν είναι δημόσιο; Μήπως άνοιξαν καμιά βιομηχανία ποτών η καλλυντικών ή εργοστάσιο αλιπάστων από τα ψάρια της λίμνης Βιστωνίδος;

Όταν ο Μέγας Βασίλειος έκτισε την «Βασιλειάδα», που θεωρείται το πρώτο οργανωμένο νοσοκομείο στο κόσμο, τουλάχιστον από την βιβλιογραφία, δεν βρήκα κανένα σχόλιο, που να τον χαρακτηρίζει ως ένα επιτυχημένο «κλινικάρχη ή επιχειρηματία».

Απλά ξέρω πως ο Μέγας πατήρ της Εκκλησίας δια του έργου του αύτου προσέφερε και υλική, άλλα και πνευματική προσφορά. Το ράσο του και η μήτρα του δεν υπήρξαν ανασταλτικά γι' αυτήν του την δραστηριότητα.

Την προσωπικότητα του γέροντος Εφραίμ άραγε από τόσες χιλιάδες ανθρώπους, που ανεστράφη δεν βρέθηκε ούτε ένας άπό τους πιο απλούς ανθρώπους μέχρι και πρίγκιπες και Πρωθυπουργούς να την χαρακτηρίσει ως «εγκληματική με ροπή προς το έγκλημα»;

Κανείς δεν τον απεστράφει κι όλοι με σεβασμό μιλούσαν για μία πνευματική προσωπικότητα με ευγένεια, θεολογική μόρφωση και κοινωνική καταξίωση.

Δυστυχώς μόνον ένας και αυτός «Αδελφός» εν Κυρίω και μάλιστα Αρχιερέας βρέθηκε να αποκαλεί τον γέροντα Εφραίμ ευθέως ως «μεγαλομανή», «ανασφαλή», με το «σύνδρομο του νεόπλουτου», που αναμιγνύει επικίνδυνα την «πνευματικότητα και την επιχειρηματικότητα» και που «κινείται υπερπολυτελώς και ζει εκκοσμικευμένα».

Στα παραπάνω εγώ ως απλός πιστός θα είχα να πω στον «Άγιο Δεσπότη»! «Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;» (Ρωμ. 14, 4) «ο δοκών έστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α. Κορ. 10, 12).

Κι ακόμα να του θυμίσω το του Κυρίου «Ο αναμάρτητος ημών πρώτος βαλέτω τον λίθον» (Ιωάν. 8,7).

Ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις άπλες σκέψεις, όταν με λύπη μου διάβασα το αιτιολογικό του βουλεύματος της προσωρινής κρατήσεως του γέροντος Έφραίμ.

Τελικά διαπίστωσα πως η προσωρινή κράτηση του γέροντος Εφραίμ έγινε αφορμή να «ξεσηκωθούν» και εγχώριοι άλλα και πολλοί αλλοδαποί, διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός. Ήταν μία αφορμή να ξυπνήσουμε λίγο άπό την πνευματική νάρκη, που μας έχει καταλάβει.

Μήπως θα πρέπει να «ευχαριστήσουμε» τον γέροντα Έφραίμ για την «ταλαιπωρία» της προσωρινής κρατήσεώς του;

Ορθόδοξος Τύπος

Βασίλειος Κέκης

Ομότιμος Καθηγητής Χειρουργικής Παν/μίου Αθηνών

Άρχων Ακτουάριος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας

Επίτιμος Πρόεδρος των «Φίλων του Αγίου Όρους»