Του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου για την Romfea.gr

Δόξα τη  μακροθυμία σου Κύριε! Δόξα σοι!

Αὐτόν τον λόγο σου είπαμε, αὐτόν τόν λόγο Σου λέμε.

Ἡ μακροθυμία σου εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας

Δέν θέλω, Κύριε, νά μιλήσω αὐτή τήν ὥρα στό λαό Σου γιά Σένα γιά τήν ἀγάπη Σου πού μέτρο της εἶναι ὁ Σταυρός Σου.

Θέλω νά μιλήσω σέ Σένα γιά μᾶς τόν λαό  Σου.Θέλω νά σοῦ μιλήσω σάν ποιμένας τοῦ λαοῦ Σου.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ἀλλά αὐτή  τή Μεγάλη Παρασκευή δέν τήν φοβᾶμαι!

Μεγάλη Πασκευή σήμερα ἀλλά αὐτή τή μεγάλη Παρασκευή τή χαίρομαι, γιατί μετά ἀπό αὐτήν ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση!

Τήν κάθε Μεγάλη Παρασκευή βλέπω τόσο καθαρά τήν ἀγάπη Σου πού  μέτρο της  ἔχει  τό Σταυρό! Πόσο ἀγαπημένος εἶναι ὁ Σταυρό Σου, ἀφοῦ κάθε  φορά μᾶς δείχνει πόσο  μᾶς ἀγάπησες. Ἀλλά αὐτή ἡ ἀγάπη Σου γεννᾶ τήν ἐλπίδα μέσα στίς ψυχές μας.

Αὐτό πού φοβᾶμαι Κύριε εἶναι ἡ Μεγάλη Παρασκευή  τῆς Πατρίδας μου, γιατί αὐτή χωρίς Ἐσένα δέν ἔχει τήν προοπτική τῆς Ἀνάστασης. Τή Μεγάλη Παρασκευή τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι, γιατί φτάσαμε σ’αὐτήν ἐπειδή ἀπέστημεν ἀπό Σοῦ.

Τήν Μεγάλη παρασκευή τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι γιατί ὁ δρόμος τῆς Ἀνάστασης θά εἶναι πολύ μακρύς, ἄν ἔλθει ποτέ!

Ἀκούγοντας χθές βράδυ τά  τροπάρια ἔννοιωσα ὅτι αὐτάδέν μιλοῦσαν πλέον γιά τό γένος τῶν Ἑβραίω, ἀλλά γιά μᾶς, γιά τό δικό μας γένος, πού φάνηκε κάποτε ὅτι θά γινόταν  ἕνας νέος ἐκλεκτός λαός. Χάρηκες κάποτε ὅταν ἄκουσες ὅτι σέ ζητοῦσαν νά σέ δοῦν κάποιοι Ἕλληνες καί εἶπες «=ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά δοξασθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» καί  οἱ Πατέρες μας Σέ δόξασαν.

Ἐμεῖς ὅμως σήμερα, οἱ ἄρχοντες καί ὁ  λαός σου σέ ἀρνηθήκαμε, σέ προδόσαμε, κενά κατά σοῦ ἐμελετήσαμε.

«Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ». Καί οἱ δικοί μας ἄρχοντες ἔχουν ἐδῶ καί χρόνια συνασπισθεῖ ἐναντίον Σου καί ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας Σου.

Θέλουν  τά παιδιά  μας νά μήν μαθαίνουν γιά Σένα στά σχολεῖα τους, θέλουν νά μήν βλέπουν οὔτε τό πρόσωπο Σου, θέλουν ἡ πίστη Σέ σένα νά μήν φαίνεται πουθενά. Ἄθεοι ἄρχοντες ζητοῦν ἡ πίστη τοῦ λαοῦ σου, ἡ πίστη τῶν παιδιῶν Σου νά μή φαίνεται πουθενά.

Πέρισυ τέτοια ἡμέρα, Μεγάλη Παρασκευή, οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί σου, ἔπαιξαν ἕνα ντοκυμαντέρ, ἀμφιβόλου ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης γιά νά Σέ χλευάσουν καί νά Σέ ἀμφισβτήσουν καί νά ἐμπαίξουν τήν πίστη τοῦ λαοῦ σου.

Ἀλλά καί σέ κάθε μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς Σου, γεγονός ὅμως πού ἀφορᾶ ἄμεσα καί τή δική  μας ζωή, προσπαθοῦν ἄλλοτε μέ κάποιο κώδικα ντά Βίντσι, μέ κάποιο κινηματογραφικό ἔργο, μέ κάποιο βιβλίο νά σέ ἀμφισβητήσουν, νά  κλονίσουν τήν πίστη τοῦ Λαοῦ στό εὐλογημένο πρόσωπο Σου.

Ἄθεοι ἄρχοντες πολέμησαν καί πολεμοῦν μέ πάθος τήν Ἐκκλησία σου, τήν ὑπονομεύουν, τήν διασύρουν, λασπολογοῦν ἐναντίον Της.

Τούς φοβίζει τό πνευματικό μέγεθος καί μεγαλεῖο Της, τούς τρομάζει, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι μικροί, πολύ μικροί. Τούς τρομάζει γιατί στό  χτύπημα τῆς καμπάνας ὁ λαός συνάγεται αὐθόρθητα.

Ἀκούσαμε τό παράπονο Σου γιά τούς Ἰουδαίους: «Λαός μοι τί ἐποίησα σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας! Ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με Σταυρῷ μέ προσηλώσατε! οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τά ἔθνη κακεῖνα μέ δοξάσουσι».

Αὐτό τό παράπονο νοιώθουμε νά ἀπευθύνεις καί σέ μᾶς σήμερα: Λαέ μου τί σᾶς ἔκανα καί τί μοῦ ἀνταποδίδετε; Σᾶς τίμησα καί μέ ἀτιμάζετε, τίμησα τό γένος σας ἐπιλέγοντας ἀπό αὐτό τούς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μου.

Τίμησα τή γλῶσσα σας κάνοντας την γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου μου. Ἀνέδειξα καί δόξασα τό γένος σας μέσα ἀπό τή χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Σᾶς στήριξα ὅταν δουλωθήκατε. Σᾶς χάρισα τήν πίστη μου γιά μήν ἀλλοιωθεῖτε σά γένος καί σβήσετε.

Σᾶς χάρισα τήν Ἐκκλησία μου γιά νά γίνη  κιβωτός τοῦ λαοῦ σας. Ἀνέδειξα ἀνθρώπους πίστεως πού μέ τούς ἀγῶνες τους σᾶς ὁδήγησαν στήν ἐλευθερία. Σέ κάθε δύσκολη ὥρα τῆς πατρίδας σας ἡ πίστη σέ μένα ἦταν τό στήριγμα σας, ἡ πηγή τῆς ἐμπνεύσεως σας.

Καί ἐσεῖς τί μοῦ ἀνταποδόσατε; Μέ προδίδετε καί μέ προδόσατε. Πολεμήσατε καί χλευάσατε τήν Ἐκκλησία μου, ἀρνηθήκατε τό θέλημά μου, διώξατε τούς πιστούς μου, βλασφημήσατε τό ὄνομά μου, συναγωνίζεσθε σέ πράξεις καί λόγους ἀπαξίωσης τῆς Πίστεως, προσπαθεῖτε νά ἀρνηθέῖτε κάθε σχέση μαζί μου. Δέν διαλέξαρε Ἐμένα, διάλεξατε τούς Βαραββᾶδες.

Δέν πιστέψατε σέ μένα, ἐμπιστευθήκατε τούς ληστές.Δέν καταλάβατε ὅτι ἐκεῖνοι πού πολεμοῦσαν ἐμένα, εἶχαν στόχο ἐσᾶς. Τούς ζητήσατε, τρέξατε πίσω τους, τούς πιστέψατε καί ἐκεῖνοι σᾶς πούλησαν, σᾶς κατέστρεψαν.

Γίνατε καί ἐσεῖς  λαός δυσσεβής καί παράνομος. Δέν διαλέξατε ἐμένα ὡς Κύριο  σας, ἀλλά τόν Καίσαρα. Ζητήσατε μέ τόν τρόπο σας τό Αἷμα μου νά πέση ἐπάνω σας καί ἐπάνω στά παιδιά σας. Σήμερα ζεῖτε τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας σας.

Εἶχα προειδοποίσει τούς Ἰουδαίους: «Ἰδού ἀφίετε ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος». Λίγο ἀργότερα ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτορας δέν ἄφησε πέτρα πάνω στήν πέτρα.

Βαδίζετε στά ἴχνη τους. Οἱ ἐχθροί σας δέν πά ἔξω καί μακρυά ἀλλά μέσα στόν τόπο σας. Μόνο ἡ μετάνοια σας θά σᾶς σώσει. Τό θαῦμα δέν θά ἔλθει ἀπό τούς ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά, ὅπως καί τίς ἄλλες φορές, μόνο ἀπό μένα.

Ἀλλά δέν τό πιστεύετε πιά. Κινδυνεύει καί ὁ δικός σας οἶκος νά γίνει ἔρημος.

Κύριε νοιώθω βαθειά τό παράπονό Σου. Εἶναι ἀπόλυτα ἀληθινό καί δικαιολογημένο. Προσδοκῶ  Κύριε τήν Ἀνάσταση Σου.

Ἀπό ἐκεῖ ἀντλῶ δύναμη. Φοβᾶμαι ὄμως γιά τή Μεγάλη Παρασκευή τῆς Πατρίδος μου.

Κολόβωσε, Σέ παρακαλῶ τή διάρκειά της, κάνε νά μήν εἶναι μακρυνή ἡ νύχτα.

Δόξα τῇ μακροθυμία σου Κύριε! καί χάρισε μας τή μετάνοια γιά νά τήν ἀξιοποιήσουμε.

Κραυγή αγωνίας απευθύνει ο Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος για τα ιδρύματα της Ιεράς Μητροπόλεως, τα οποία η κρίση όχι μόνο δεν τα αφήνει να λειτουργήσουν αλλά να κινδυνεύουν ακόμη και να κλείσουν.

Ο Μητροπολίτης Σπάρτης μέσα από γραπτό μήνυμά του, κάνει έκκληση προς τον λάο της Λακωνίας να συμβάλει έμπρακτα για τα ιδρύματα δίνοντας μόνο ένα ευρώ.

Το μήνυμα του Μητροπολίτη έχει ως εξής:

«Η οικονομική κρίση εδημιούργησε τεράστια προβλήματα σ’ όλα τα νοικοκυριά των Ελλήνων.

Όλοι οι συνάνθρωποί μας που ζουν στην αθάνατη χώρα μας, που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια διασύρθηκε σ’ όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, συνεχώς προβληματίζονται, ζουν με την αγωνία της επόμενης ημέρας και προσπαθεί ο καθένας με τον τρόπο που τον εκφράζει να διαμαρτυρηθεί.

Αυτή η κρίση δημιουργεί και στη λειτουργία των Ιδρυμάτων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προβλήματα, που έχουν επιπτώσεις όχι μόνο στην καλή λειτουργία τους, αλλά και σ’ αυτή ακόμη την ύπαρξή τους.

Η φτώχεια που έπληξε ακόμη και τους ανθρώπους που βοηθούσαν και συμπαρίσταντο ηθικά και υλικά στο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Τοπικής μας Εκκλησίας, η ανησυχητική μείωση των ελάχιστων ενοικίων για εκείνα τα Ιδρύματα που είχαν κάποια ακίνητη περιουσία και η αδικαιολόγητη καθυστέρηση της καταβολής των υποχρεώσεων των ασφαλιστικών οργανισμών (έχουν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους 11 μήνες), κυριολεκτικά μας έχουν φέρει σε αφάνταστα μεγάλη δυσκολία.

Η σκέψη μας, ότι η αγάπη δεν μπορεί να περιορίζεται στα λόγια, ούτε ακόμη να εκφράζεται με την προσφορά μέρους από το περίσσευμά μας, αλλά, ότι πρέπει να συνδέεται και με τη θυσία, μας οδήγησε στην απόφαση να συντάξουμε αυτό το κείμενο με απλότητα, με σοβαρότητα και εγκαρδιότητα και να το στείλουμε στα πρόσωπα που συνδέονται μαζί μας με φιλία, με πνευματική συγγένεια και με συνεργασία πολλών ετών και να τους ειπούμε: «Δώστε μου ένα ευρώ και θα έχουμε και περίσσευμα».

Και εξηγούμαι.

Στη Μητροπολιτική μας περιοχή κατοικούν 60.000 Λάκωνες. Αν αφαιρέσουμε από τον αριθμό αυτό 20.000 που θα είναι η πολύ μικρά παιδιά η τελείως «ανάργυροι», μας μένουν 40.000.

Αν ο κάθε ένας προσφέρει για την ενίσχυση και συντήρηση των 13 Ιδρυμάτων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας ένα ευρώ την ημέρα θα έχομε 40.000 ευρώ την ημέρα και 1.200.000 ευρώ τον μήνα.

Τα έξοδα τών  Ιδρυμάτων είναι περίπου 700.000,00 ευρώ μηνιαίως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι με την προσφορά του ενός ευρώ του καθενός μας θα έχομε και περίσσευμα.

Πιστεύω πως δε θα παρεξηγήσετε τη σκέψη μου, αν πάρετε τη θέση μου.

Εύχομαι να σας βοηθήσει ο Θεός  να υλοποιήσετε τη θερμή παράκλησή μου, που θα βοηθήσει να συνεχίσουμε την προσφορά στους ανήμπορους αδελφούς μας.

Εύχομαι να συντελέσετε και με άλλους τρόπους πιο αποδοτικούς που σεις θα επιλέξετε, ώστε να μη μείνουν στο δρόμο, ούτε οι τρόφιμοι των Ιδρυμάτων, που δεν έχουν ούτε σπίτι, ούτε συγγενείς οι περισσότεροι, εκτός από το άρρωστο και ανάπηρο σώμα τους, ούτε οι εργαζόμενοι, που όλα αυτά τα χρόνια τα ευλογημένα που πέρασαν έδωσαν, ο,τι ωραίο είχε η ψυχή τους, για να υπηρετήσουν τον άρρωστο, τον κατάκοιτο, τον άστεγο, τον μοναχικό, τον περιφρονημένο.

Εύχομαι να έχετε χαρά, αλλά να γνωρίζετε, ότι τη χαρά την έχομε μόνο όταν τη δίδουμε.

Εύχομαι ακόμη να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια, ότι ο Πανάγαθος Θεός επιλέγει τους φιλανθρώπους.

Πόσο συγκλονιστικά είναι τα λόγια μιας μάννας που έκανε θετά παιδιά της δυό άτομα παιδιά με ειδικές ανάγκες: «Ο Θεός μας επιλέγει να υπηρετήσουμε εδώ στη γη τους αγγέλους Του.» !

Μακάρι να σκεφθούμε όλοι, ότι, βοηθώντας τους «αγγέλους» Του εδώ στη γη, βεβαιωνόμαστε, ότι πραγματοποιούμε το έργο του Θεού.

Όλοι μαζί μπορούμε. Ο κάθε ανήμπορος δεν είναι βαρύς γιατί είναι αδελφός μας».

Σημείωση: Τον καρπό της αγάπης σας μπορείτε να στείλετε η στο κάθε Ίδρυμα χωριστά η στο γενικό λογαριασμό «Ευαγή Ιδρύματα Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης» (αριθμ. Λογαριασμού Εθνικής Τραπέζης: 468/296074-59) με σαφή τη διεύθυνσή σας και θα σας αποσταλεί η απόδειξη με ευχαριστήρια επιστολή.

Του Μητροπολίτη Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου, 15.30

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα πάντα ανατρέπονται. Ο υλικός εφησυχασμός των προηγουμένων δεκαετιών όπου δέσποζε ο άκρατος καταναλωτισμός και το δανεικό πλαστικό χρήμα και κυρίως η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό, και η απόλυτη εμπιστοσύνη του ανθρώπου στις δικές του δυνάμεις, μας οδήγησαν στην σημερινή οικονομική, ηθική και πνευματική καταστροφή.

Οι μεγαλοτραπεζίτες και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεκαετιών, απέσυρε ξαφνικά την καλά στημένη και δελεαστική, δήθεν παραδείσια, εικόνα του πλουτισμού και της κατανάλωσης, και τότε ο χωρίς πνευματικά και ηθικά εφόδια άνθρωπος έμεινε κενός, αδύναμος, απελπισμένος, κατάντησε αγανακτισμένος να φωνασκεί στις πλατείες και να ζητεί από εκείνους που τον αδίκησαν και τον διέφθειραν την απονομή της δικαιοσύνης. Άρα η ζωή μας έγινε ένα ανυπέρβλητο αδιέξοδο.

Καθημερινὰ ζούμε με την αγωνία νέων μέτρων και με το φόβο, να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε οικονομικά σ’ αυτά. Καθημερινώς,  υπάλληλοι χάνουν την δουλειά τους ή μειώνεται σημαντικὰ ο μισθός τους. Έμποροι και αγορὲς δοκιμάζονται από την μειωμένη αγοραστική κίνηση και από την αύξηση των φόρων.

Νέοι άνθρωποι, ικανοί και προσοντούχοι, αναγκάζονται να ταχτοποιούν τις βιοποριστικές ανάγκες τους με το επίδομα της ανεργίας. Συνταξιούχοι στερούνται τ αναγκαία, επειδή τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τα οποία με τον ιδρώτα και τον κόπο τους δημιούργησαν, μειώνουν  τις συντάξεις.

Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους και ακούμε τις δοκιμασίες που σηκώνουν στις πλάτες τους. Τις ανησυχίες μαθητών και φοιτητών για το αβέβαιο μέλλον και την καταστροφή των ονείρων τους.

Παράλληλα η υποβάθμιση της παιδείας, η αλλοίωση της ιστορίας μας στο όνομα μιας άκαιρης και άσκοπης πολυπολιτισμικής μαζικοποίησής μας με τους γειτονικούς λαούς, η λήθη πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων μοναδικής πολιτισμικής και πολιτιστικής αξίας, η περιθωριοποίηση και η διαστρέβλωση ιδανικών και αξιών, που παλαιότερα προκαλούσαν αφύπνιση στις συνειδήσεις μας και μας κρατούσαν ενωμένους και ισχυρούς, η αποδόμηση της ελληνικής οικογένειας, που αποτελούσε βασική προϋπόθεση της ενότητας και της συνοχής του κοινωνικού μας ιστού, όλα αυτά, συνθέτουν την εικόνας της σημερινής αποσύνθεσης.

Δυστυχώς η έλλειψη εμπνευσμένων ηγεσιών, που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα πράγματα και να φέρουν και πάλι την χαρά και την ελπίδα στα πρόσωπα των ανθρώπων, μας αφήνει καταδικασμένους να τρέχουμε ολοένα προς τον γκρεμό μιας όχι μόνο οικονομικής αλλά συνολικής και ολοκληρωτικής πτώχευσης χωρίς φως στο τούνελ.

Ωστόσο μας διαφεύγει αυτό που ο εμπνευσμένος Στήβεν Ράνσιμαν είπε ότι δηλαδή “στον 21ο αιώνα θα επιβιώσει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί δεν θα έχει αποτινάξει την ιδέα ότι η θρησκεία είναι μυστήριο”, η αλλιώς ότι “ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ορθοδοξίας”. Δυστυχώς ο λόγος του αυτός δεν έτυχε της κατάλληλης προσοχής ούτε προβλημάτισε δεόντως ακόμα εμάς τους Ορθοδόξους.

Η Ορθοδοξία είναι ο φυσικός μας χώρος. Ο Παράδεισός μας.

Ο Χριστός λέγει «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς», και τα λόγια του αυτά απευθύνονται σε όλους μας που έχουμε κουραστεί, εξαπατηθεί απογοητευθεί, απελπιστεί από τις φρούδες ελπίδες, όλων όσων μέχρι τώρα μας υπόσχονταν δήθεν κοινωνικές αλλαγές από οποιοδήποτε χρωματικό κομματισμό κι αν προέρχονται .

Μέσα στην Εκκλησία το άτομο μεταβάλλεται σε πρόσωπο, επικοινωνεί με το Θεό και τους αδελφούς του (εχθρούς και φίλους), παρηγορείται, αναπαύεται από τις θλίψεις και τα προβλήματα της ζωής, ενώνεται μυστικά και μυστηριακά με τους άλλους συνανθρώπους του, γίνεται « όμαιμος» και «σύναιμος» και όλοι μαζί με τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Επομένως, από σήμερα, μέσα στην Εκκλησία μπορούμε και βιώνουμε την Βασιλεία του Θεού. Εκκλησία είναι η Βασιλεία του Θεού, και Βασιλεία του Θεού είναι η ζωή μας με τον Χριστό.

Αρκεί να πάρουμε μία σημαντική απόφαση στη ζωή μας: Να σταματήσουμε την φρεναπάτη προς τον έξω κόσμο, το ρίψιμό μας στα μάταια και αμαρτωλά, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να αποκαταστήσουμε την υγεία του νου και της καρδιάς και να ξεκινήσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως.

Να εγκαταλείψουμε όλα τα μάταια και αμαρτωλά και να παραδοθούμε στον Θεό Πατέρα, ο οποίος γνωρίζει και αγαπά το πλάσμα του. Να αλλάξουμε τη ζωή μας, να επιστρέψουμε στις αγνές παραδόσεις μας, να βάλλουμε τον Χριστό ξανά μέσα στην προσωπική μας ζωή, στην οικογένειά μας, στις ψυχές των παιδιών μας, να εξομολογούμεθα ως άδολα παιδιά, να μετέχουμε συχνά στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Να επιστρέψουμε στις αξίες και τις παραδόσεις μας, να εγκαθιδρύσουμε στην καθημερινή μας ζωή την ειρήνη, την δικαιοσύνη, την θυσιαστική αγάπη, την προσευχή, την αλληλεγγύη, την ευγένεια στις σχέσεις μας με τον άλλο, την ταπείνωση, την πραότητα.

Όσο περισσότερο αγαπάμε τους άλλους, όσο «κλαίμε μετά κλαιόντων», όσο εμείς θυσιαζόμεθα για τους άλλους, τόσο μεγαλύτερη ευτυχία έχουμε. Όσο πιο πολύ η καρδιά μας ζη αυτή την εμπειρία, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τι σημαίνει « αντίληψις του Κυρίου». Σημαίνει ότι ακριβώς την κρίσιμη στιγμή της ζωής μας, μπαίνει ο Κύριος στην καρδιά μας και τον αντιλαμβανόμεθα, νιώθουμε μέσα μας χαρά και δύναμη.

Μέσα στην Εκκλησία, όλες οι αρετές, που προαναφέραμε, δεν είναι ιδεολογήματα και αφηρημένες έννοιες, αλλά ενσαρκώνονται, προσωποποιούνται στο πρόσωπο του Χριστού.

Αν βάλουμε Εκείνον καθοδηγητή μας τότε θα επιτύχουμε να βιώσουμε όλες τις αρετές, Θα αφυπνισθούμε και θα ξεφύγουμε από την κάθε κρίση που σήμερα μας απειλεί.

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε από το Δελτίον ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τον Φεβρουάριο 2012 )

«Η απελπισία των Ελλήνων μας τρομάζει» δήλωσε στο Ράδιο1 ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος μιλώντας σήμερα, με αφορμή την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου στην Αθήνα, στο Ράδιο-Ένα.

Όπως υποστήριξε «ζήσαμε σε μια ευημερούσα Ελλάδα παρά τις δυσκολίες, ενώ οι γονείς μας, μας χάρισαν μια Ελλάδα που ο καθένας ένιωθε ότι ζούσε στις ανεπτυγμένες χώρες.

Όλα αυτά κατέρρευσαν και καλείται να αλλάξει ο τρόπος ζωής, δήλωσε ο Σεβασμιότατος, υποστηρίζοντας παράλληλα, ότι «μάθαμε ή ανεχθήκαμε πράγματα που ίσως να μη χρειαζόμασταν ποτέ».

Τέλος ανέφερε ότι «όλα πλεόν καταρρέουν με την μείωση του μισθού και το κόψιμο των επιδομάτων.»