*Μετάφραση κατ’ ἐπιλογή ἀπό τό ἀγγλικό κείμενο τῆς Παπικῆς ὁμιλίας ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀναστάσιο Τασόπουλο, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ. Οἱ ὑποσημειώσεις ἐπίσης ἀνήκουν στόν μεταφραστή.

---

Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος τήν Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014 ὁμίλησε στά μέλη τῆς Κουρίας, δηλαδή τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καί Ὑπηρεσιῶν πού ἑδρεύουν στό Βατικανό, καταρτίζουν καί ἐφαρμόζουν ὅλα τά ποιμαντικά, διοικητικά, ἱεραποστολικά, διαχειριστικά Προγράμματα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως γιά νά τούς προετοιμάσει γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἐπισημαίνοντας τίς ἀσθένειες πού παρουσιάζει τό πανίσχυρο αὐτό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί Ὄργανο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

1. Ἡ ἀσθένεια νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε «ἀθάνατοι», «ἀπρόσβλητοι» ἤ ἀπολύτως «ἀπαραίτητοι», ἀδιαφορώντας γιά τήν ἀνάγκη τακτικῆς ἐξέτασης… αὐτοκριτικῆς… Εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ ἄφρονος πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου, πού πίστευε ὅτι θά ζοῦσε γιά πάντα (Λκ. 12 :13-21) καθώς ἐπίσης ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού μετατρέπονται σέ «Κυρίους» καί ἀφεντικά καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀνωτέρους τῶν ἄλλων κι ὄχι στήν διακονία τῶν ἄλλων. Εἶναι συχνά συνέπεια τῆς παθολογίας τῆς ἐξουσίας, ἀπό ἕνα σύνδρομο ἀνωτερότητας, ἀπό ναρκισσισμό…

2. Ἄλλη ἀσθένεια εἶναι τό «σύνδρομο τῆς Μάρθας», ἡ ἀσταμάτητη ἀπασχόληση. Ὁ «μαρθισμός» βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού βυθίζονται στήν δουλειά κι ἀναπόφευκτα ἀδιαφοροῦν γιά τήν «ἀγαθήν μερίδα» χωρίς νά κάθονται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (πρβλ. Λκ. 10: 38-42) …καί ὁδηγεῖ σέ ἄγχος καί ταραχή.

3. Ἡ ἀσθένεια τῆς διανοητικῆς καί πνευματικῆς «σκλήρυνσης» . Βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού ἔχουν μιά καρδιά ἀπό πέτρα, «οἱ σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ» (Πρ. 7: 51), οἱ ὁποῖοι στό πέρασμα τοῦ χρόνου ἔχασαν τήν ἐσωτερική τους γαλήνη, ἐγρήγορση καί τόλμη καί κρύβονται κάτω ἀπό στοίβα χαρτιῶν μεταμορφωνόμενοι σέ διεκπεραιωτές ἐγγράφων κι ὄχι σέ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

4. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀδιάκοπου σχεδιασμοῦ καί ὑπηρεσιακῆς λειτουργικότητας (ὑπαλληλισμοῦ). Ὅταν ὁ ἀπόστολος σχεδιάζει καθετί μέχρι τήν τελευταία λεπτομέρεια καί πιστεύει ὅτι τά πράγματα θά πραγματοποιηθοῦν μέ ὑπέροχο σχεδιασμό, γίνεται ἕνας ὑπολογιστικός ἀκτιβιστής ἤ ἕνας γραφειοκράτης μάνατζερ. Τά πράγματα χρειάζονται νά προετοιμασθοῦν καλά, ἀλλά χωρίς νά πέφτουμε στό πειρασμό τῆς προσπάθειας νά περιχαρακώνουμε ἤ νά καθοδηγοῦμε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε πιό σημαντικό καί πιό εὐέλικτο ἀπό κάθε ἀνθρώπινο σχεδιασμό (πρβλ. Ἰω. 3: 8).

5. Ἡ ἀσθένεια τῆς φτωχῆς, ἀνεπαρκοῦς συνεργασίας. Κάθε φορά πού τά μέλη τῆς Κουρίας χάνουν τήν κοινωνία μεταξύ τους, τό σῶμα χάνει τήν ἁρμονική λειτουργικότητά του καί τήν ἰσορροπία του· γίνεται τότε μία ὀρχήστρα πού παράγει θόρυβο: τά μέλη της δέν ἐργάζονται μαζί καί χάνουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ὁμαδικῆς ἐργασίας.

6. Ἡ ἀσθένεια τοῦ «πνευματικοῦ Ἀλτσχάϊμερ». Συνίσταται στήν ἀπώλεια τῆς μνήμης τῆς προσωπικῆς μας «ἱστορίας τῆς σωτηρίας», τῆς ἱστορίας τοῦ παρελθόντος μας μέ τόν Κύριο καί τῆς «ἀγάπης μας τῆς πρώτης» (Ἀποκ. 2: 4) …Τή βλέπουμε σ’ ἐκείνους πού ἀπώλεσαν τή μνήμη τῆς συνάντησής τους μέ τόν Κύριο· σ’ ἐκείνους πού βλέπουν πιά τό νόημα τῆς ζωῆς τους στούς ὅρους τοῦ «δευτερονομίου»· σ’ ἐκείνους πού εἶναι ὁλοκληρωτικά παγιδευμένοι στή στιγμή τοῦ παρόντος, στά πάθη τους, τίς ἰδιοτροπίες καί τίς ἐμμονές τους· σ’ ἐκείνους πού χτίζουν τείχη καί ρουτίνες γύρω τους κι ἔτσι γίνονται ὅλο καί περισσότερο δοῦλοι τῶν εἰδώλων πού σμίλευσαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

7. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν οἱ ἐμφανίσεις, τό χρῶμα τῶν ρούχων μας, οἱ τίτλοι τιμῆς μας (τά ὀφφίκια) γίνουν προτεραιότητα στή ζωή, ξεχνᾶμε τά λόγια τοῦ Ἁποστόλου Παύλου : «μηδέν κατά ἐριθείαν ἤ κενοδοξίαν, ἀλλά τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. 2: 3-4). Εἶναι ἡ ἀσθένεια πού μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε ἄνδρες καί γυναῖκες τῆς ἀπάτης καί νά ζοῦμε ἕναν ψεύτικο «μυστικισμό» κι ἕναν ψεύτικο «ἡσυχασμό». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει τέτοιους ἀνθρώπους ὡς «τούς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» ἐπειδή «ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες» (Φιλιπ. 3 :19).

8. Ἡ ἀσθένεια τῆς ὑπαρξιακῆς σχιζοφρένειας. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ζοῦν διπλή ζωή, καρπός τῆς ὑποκρισίας, τῆς τυπικῆς μετριότητας καί τῆς προοδευτικά αὐξανόμενης πνευματικῆς κενότητας, πού δέν μποροῦν νά γεμίσουν τά διδακτορικά διπλώματα καί οἱ ἀκαδημαϊκοί τίτλοι. Εἶναι ἠ ἀσθένεια ἡ ὁποία συχνά χτυπάει ἐκείνους πού ἐγκαταλείπουν τήν ποιμαντική διακονία καί περιορίζουν τούς ἑαυτούς τους σέ γραφειοκρατίες, χάνοντας ἔτσι τήν ἐπαφή μέ τόν πραγματικό κόσμο. Δημιουργοῦν τόν δικό τους παράλληλο κόσμο, ὅπου θέτουν στήν ἄκρη ὅ, τι μέ αὐστηρότητα διδάσκουν τούς ἄλλους καί ζοῦν μιά κρυφή καί συχνά ἔκλυτη ζωή. Γι’ αὐτή τήν πολύ σοβαρή ἀσθένεια ἡ μεταστροφή εἶναι περισσότερο ἐπείγουσα καί πραγματικά ἀναγκαία (πρβλ. Λκ. 15: 11-32).

9. Ἡ ἀσθένεια τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς πισώπλατης φλυαρίας… Εἶναι μιά βαριά ἀσθένεια ἡ ὁποία ἀρχίζει ἁπλά, ἴσως κάποτε σέ μιά μικρή συζήτηση, καί καταλαμβάνει ἕνα πρόσωπο μετατρέποντάς το σέ «σπερμολόγο» (ὅπως ὁ Σατανᾶς) καί σέ πολλές περιπτώσεις ψυχρό αἱματοβαμμένο δολοφόνο τοῦ καλοῦ ὀνόματος συναδέλφων… Εἶναι ἡ ἀσθένεια δειλῶν ἀνθρώπων πού στεροῦνται τοῦ θάρρους να μιλήσουν ἀπευθείας, ἀλλά ἀντίθετα μιλοῦν πίσω ἀπό τήν πλάτη τῶν ἄλλων… Ἀδελφοί, ἄς εἴμαστε φύλακες τῶν ἑαυτῶν μας ἐναντίον τῆς τρομοκρατίας τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῶν διαβολῶν.

10. Ἡ ἀσθένεια τῆς εἰδωλοποίησης (θεοποίησης) τῶν ἀνωτέρων. Ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού κολακεύουν τούς ἀνωτέρους τους μέ τήν ἐλπίδα νά κεδρίσουν τήν εὔνοιά τους. Εἶναι θύματα τοῦ καριερισμοῦ καί τῆς καιροσκοπίας· τιμοῦν πρόσωπα καί ὄχι τό Θεό (πρβλ. Μτ. 23 :8-12). Ὑπηρετοῦν σκεπτόμενοι μόνο τί θά ἀποκομίσουν κι ὄχι τί πρέπει νά προσφέρουν.

11. Ἡ ἀσθένεια τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους… Σκέπτονται μόνο τούς ἑαυτούς τους καί χάνουν τήν εἰλικρίνεια καί τήν ζεστασιά τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων … Ὅταν μαθαίνουμε κάτι καί τό κρατᾶμε γιά τούς ἑαυτούς μας παρά νά τό μοιρασθοῦμε μ’ ἕνα χρήσιμο τρόπο μέ τούς ἄλλους. Ὅταν ἀπό ζήλεια ἤ δόλο χαιρόμαστε νά βλέπουμε τούς ἄλλους νά πέφτουν ἀπό νά τούς βοηθᾶμε νά σηκωθοῦν καί νά τούς ἐνθαρρύνουμε.

12. Ἡ ἀσθένεια τοῦ θλιμμένου προσώπου. Πρόκειται γιά σκυθρωπούς καί βλοσυρούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι τό νά εἶσαι σοβαρός σημαίνει νά βάλεις ἕνα πρόσωπο μελαγχολίας καί αὐστηρότητας, καί νά μεταχειρίζεσαι τούς ἄλλους –κυρίως τούς κατωτέρους σου- μέ αὐστηρότητα, σκληρότητα καί ἀλαζονεία. Στήν πραγματικότητα, τό θέατρο τῆς αὐστηρότητας καί τοῦ ἄγονου πεσσιμισμοῦ εἶναι συνήθως συμπτώματα φόβου καί ἀνασφάλειας …Μιά καρδιά γεμάτη ἀπό Θεό εἶναι εὐτυχισμένη καί ἀκτινοβολεῖ μιά μεταδοτική χαρά… Ἄς μή χάσουμε λοιπόν αὐτό τό χαρούμενο, ἀστεῖο καί κάποτε αὐτοσαρκαστικό πνεῦμα, πού κάνει τούς ἀνθρώπους καλοσυνάτους ἀκόμα καί σέ δύσκολες καταστάσεις. Πόσο ὠφέλιμη εἶναι μία καλή δόση χιοῦμορ !

13. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀποθησαυρισμοῦ. Ὅταν ἕνας ἀπόστολος προσπαθεῖ νά γεμίσει ἕνα ὑπαρξιακό κενό στήν καρδιά του συσσωρεύοντας ὑλικά ἀγαθά, ὄχι ἀπό ἀνάγκη ἀλλά μόνο μέ σκοπό νά αἰσθανθεῖ ἀσφαλής. Εἶναι γεγονός ὅτι δέν μποροῦμε νά φέρουμε ὑλικά ἀγαθά μαζί μας, ἀφοῦ «τά σάβανα δέν ἔχουν τσέπες» καί ὅλοι οἱ ἐπίγειοι θησαυροί -ἀκόμα κι ἄν εἶναι δῶρα- δέν μποροῦν ποτέ νά γεμίσουν τό κενό· ἀντίθετα τό κάνουν μόνο βαθύτερο καί πιό ἀπαιτητικό. Στούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς ἀσθένειας. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει : «λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός…ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον» (Ἀποκ. 3: 17-19). Ἡ συσσώρευση ἀγαθῶν μόνο ἐπιβαρύνει καί ἀμείλικτα ἐπιβραδύνει τό ταξίδι!

14. Ἡ ἀσθένεια τῶν κλειστῶν ὁμάδων… Αὐτή ἡ ἀσθένεια ἐπίσης ξεκινᾶ μέ καλές προθέσεις, ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ὑποδουλώνει τά μέλη της καί γίνεται καρκίνος πού ἀπειλεῖ τήν ἁρμονία τοῦ Σώματος καί προκαλεῖ πελώριο κακό- σκάνδαλα – εἰδικά σέ πιό ἀδύναμους ἀδελφούς καί ἀδελφές μας. Αὐτοκαταστροφή, «φιλικά πυρά» ἀπό τούς συστρατιῶτες μας… Εἶναι τό κακό πού κτυπάει ἀπό μέσα…Καί ὅπως ὁ Χριστός λέει : «πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτήν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται» (Λουκ. 11: 17).

15. Τελευταία ἡ ἀσθένεια τοῦ ἐπίγειου ὀφέλους, τῆς αὐτοεπίδειξης. Ὅταν ὁ ἀπόστολος μετατρέπει τή διακονία του σέ ἰσχύ καί τήν ἰσχύ σέ ἐμπόρευμα γιά νά κερδίσει ἐγκόσμια ὀφέλη ἤ περισσότερη δύναμη. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ἄπληστα προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τήν ἐξουσία τους καί γι’ αὐτό εἶναι ἕτοιμοι νά συκοφαντήσουν, νά δυσφημίσουν καί νά ἐκθέσουν τούς ἄλλους ἀκόμα καί στίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά… Αὐτή ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στό Σῶμα ἐπειδή ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους νά δικαιώσουν τήν χρήση κάθε μέσου ὥστε νά πετύχουν τούς σκοπούς τους, συχνά στό ὄνομα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς διαφάνειας!

Ἀδελφοί, αὐτές οἱ ἀσθένειες κι αὐτοί οἱ πειρασμοί εἶναι φυσικά κίνδυνος γιά κάθε χριαστιανό, γιά κάθε Κουρία, κοινότητα, συνάθροιση, ἐνορία καί ἐκκλησιαστική κίνηση· καί μποροῦν νά χτυπήσουν σέ ἀτομικό καί συλλογικό ἐπίπεδο. Χρειάζεται νά κάνουμε σαφές ὅτι μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά θεραπεύσει ὅλες αὐτές τίς ἀδυναμίες μας. Αὐτό εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

______________________________________________________________________________

1) Γλωσσοπλασία τοῦ Πάπα γιά τήν ὑπερβολική δρστηριότητα - τόν ὑπέρμετρο ἀκτιβισμό.
2)«Λιθοποίηση» ὅπως χαρακτηριστικά τό ὀνομάζει ὁ Πάπας.
3) «Μήν κάνετε τίποτε ἀπό ἀνταγωνισμό ἤ ἀπό ματαιοδοξία, ἀλλά μέ ταπεινοφροσύνη ἄς θεωρεῖ καθένας τόν ἄλλον ἀνώτερό του. Ἄς μή φροντίζει ὁ καθένας σας μόνο γιά ὅ, τι ἐνδιαφέρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅ, τι ὠφελεῖ τούς ἄλλους».
4) Φλύαρος πού διασπείρει, ἀναμεταδίδει κακοήθειες … διαβάλλει. Πρβλ. Πρ. 17: 18.
6) «Καυχιέσαι: εἶμαι πλούσιος, ἀπόκτησα μεγάλη περιουσία καί δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Δέν γνωρίζεις ὅτι στήν πραγματικότητα εἶσαι ταλαίπωρος κι ἀξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός… Γι’ αὐτό δεῖξε ζῆλο καί μετανόησε».

Του Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου για την Romfea.gr
Αντεισαγγελέως Εφετών Αθηνών

---

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι θαυμαστώς συνδεδεμένος με την ημερομηνία της 15ης Ιανουαρίου.

Είναι σημαίνουσα η ημερομηνία αυτή για την επί της γης βιωτή του Αγίου Νεκταρίου.

Κατ’ αυτήν, εν πρώτοις, στις 15 Ιανουαρίου 1847, δέχθηκε στην γενέτειρά του, την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, το ιερό μυστήριο της βάπτισης, και έλαβε το όνομα «Αναστάσιος», όνομα του θείου του, μόλις τρεισήμισι μήνες από τη γέννησή του, που είχε λάβει χώρα την 1 Οκτωβρίου 1846, στην ίδια πόλη.

Ίδια ημερομηνία, στις 15 Ιανουαρίου 1877, στην ώριμη ηλικία των 30 ετών, δυο μήνες μετά την κουρά του, «ο Λάζαρος Δ. Κεφαλάς, Μοναχός εκ Σηλυβρίας Θράκης» (όπως σημειώνει ιδίαις χερσίν στον Κώδικα του μοναστηριού Νέας Μονής Χίου) χειροτονείται διάκονος με το όνομα Νεκτάριος, στον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος & Βικεντίου της πόλης της Χίου, από τον επιχώριο Μητροπολίτη Γρηγόριο.

Ενταύθα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Άγιος Νεκτάριος, αφού επί 7 σχεδόν έτη διετέλεσε διδάσκαλος στο χωρίον Λιθί της Χίου, έχων έντονη την επιθυμία για τον μοναχικό βίο, την μοναχική πολιτεία που «είναι καύχημα της Εκκλησίας του Χριστού» (κατά τον Ισαάκ τον Σύρο), προσέρχεται το έτος 1873 στην ιστορική ως άνω Μονή, όπου μετά τρίχρονη άσκηση ως δοκίμου, κείρεται μοναχός κατά μήνα Νοέμβριο 1876 και ονομάζεται Λάζαρος.

Ω, του παραδόξου θαύματος, ίδια ημερομηνία, στις 15 Ιανουαρίου 1889, ημέρα Κυριακή, χειροτονείται Επίσκοπος ο εψηφισμένος «Μητροπολίτης της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Πενταπόλεως» Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Κεφαλάς.

Η χειροτονία έγινε στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου Καΐρου, από τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, συλλειτουργούντων αυτώ και των Αρχιεπισκόπων πρώην Κερκύρας Αντωνίου και Σιναίου Πορφυρίου του Α΄.

Στο Μ. Κώδικα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπό τον αριθμό 61 και στις σελίδες 394-396, είναι γραμμένα δια χειρός του ίδιου του Πατριάρχη, Σωφρονίου, τόσο το Υπόμνημα Εκλογής όσο και η Πράξη Χειροτονίας, η δε Ομολογία Πίστεως, που έκανε ο Άγιος Νεκτάριος ως εψηφισμένος Μητροπολίτης, λίγο πριν χειροτονηθεί Επίσκοπος, βρίσκεται στο αρχείο της Ιεράς Μονής στην Αίγινα.

Τέλος, ίδια ημερομηνία, στις 15 Ιανουαρίου 1998, επί Πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου του Ζ΄, εγένετο η αποκατάσταση του Αγίου και Θεοφόρου Πατρός από την εκδιώξασαν Αυτόν Αλεξανδρινή Εκκλησία, οπότε η περί τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πατριαρχική Σύνοδος «διασκεψάνη, εν φόβω Θεού, και της εικόνος του Αγίου ευρισκομένης εν τη Συνοδική Αιθούση, απεφήνατο δια την αποκατάστασιν της διασαλευθείσης κανονικής τάξεως και εξετήσατο την συγχώρησιν παρά του Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου δια τον διωγμόν και την αδικωτάτην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού».

Είθε, λοιπόν, και αυτήν την ημέρα, όπως και πάσαν ημέραν, να υμνούμε και να τιμούμε με ύμνους και ήχους εξαίσιους, εν Εκκλησίαις και μη, και συγγραφές παντοίες, τον Άγιο του καιρού μας, τον «εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα», και οι πρεσβείες του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού, να χαρίζουν εις πάντας «ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι» το Άγιον όνομά Του.

Γράφει ο π. Νεκτάριος Σαββίδης | Romfea.gr

Συζητώντας με τον αγιορείτη ιερομόναχο Διονύσιο Διονυσιάτη, που από νεαρός ακόμη μοναχός σύχναζε στο καλύβι του αγίου γέροντος Παϊσίου, για θέματα που αφορούν την αγία μας Εκκλησία, μου εκμυστηρεύθηκε δύο αυθεντικούς λόγους του Γέροντα Παϊσίου: "Άκου παπά- Διονύση. Όσοι προφάσει ακριβείας διεχώρισαν την πορεία τους από την πορεία της Εκκλησίας, τελικά βρέθηκαν έξω από την Εκκλησία!".

Που σημαίνει με δύο λόγια, συμπλήρωσε τη συζήτηση ο ιερομόναχος, ότι έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει τελικά, χάρη, αγιασμός και σωτηρία.

Και το δεύτερο. Ρώτησε κάποιος επίσκοπος από την περιοχή της Ηπείρου τον Άγιο Παΐσιο: -Γέροντα με στέλνουν ένα ορθόδοξο τύπο και εγώ δυσανασχετώ. Τι να κάνω;

Και η απάντηση του Γέροντα:- Να τους πεις, αρκετά ασχοληθήκαμε με τον ορθόδοξο τύπο. Είναι καιρός πλέον να ασχοληθούμε με την ορθόδοξη ουσία, που είναι η υπακοή στη Εκκλησία και να μην προτρέχουμε ποτέ της Αγίας Εκκλησίας.

Τα παραπάνω τα προσφέρουμε ως αντίδωρο για τη ευλογία και τη χαρά που μας πρόσφερε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την αγιοκατάταξη του Αγίου Γέροντος Παϊσίου και του οποίου οι πρεσβείες και οι ευχές του να μας σκεπάζουν.

Γράφει ο Επίσκοπος Πατάρων Ιωσήφ | Romfea.gr

Λαλεῖ σήμερον ἡ Ἐκκλησία
καὶ ἡμῶν τῶν πιστῶν τὴν συνείδησιν
ἐν εὐθέτῳ προβάλλει χρόνῳ.

Ἠ συνείδησις ἡμῶν, ἥ τῆς πολιτείας σου
τὸ παράδειγμα ἀφομοιώνει
ὡς ἐλπίδος χρηστόν θησαύρισμα.

Ἡ συνείδησις ἡμῶν, ἥ σήμερον
πληρούται καὶ κενοῦται,
πλατύνεται καὶ κατ΄ ἄμφω συστέλλεται
ἐφόσον ὅ ἐξ’ ἡμῶν «μικρός» μεγαλύνεται
καὶ «ὅ ἐν τοῖς κάτω» ὑψοῦται
θείου καὶ κρυφίου μυστηρίου ἄνωθεν προστάγματι.

Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα καὶ ἡ φανέρωσις:
Καιρός, λοιπόν, λέγεται,
ὁπόταν Τῶν ἄνω ἡ αΐδιότης
τῶν κάτω τῷ αιώνι συγκαταβαίνει καὶ συμμορφώνεται
ἐν σοι τὰ δύο ἕνα διαπλάσσουσα
καὶ τῆς Ἐκκλησίας διαμέσου πᾶσι προβάλουσα:
διὸ καὶ σύ ἐν ἡμών τῇ ψυχῇ σου τὸν Χριστόν
φανερώνεις καὶ μαρτυρείς.

Ἀνάμνησις ἡ μνήμη. Μνήμη ἡ ἀνάμνησις.
Σήμερον, λοιπόν, ἡ πεπερασμένη πλήρωσις:
Σήμερον σου ἡ ἱστορία: τὸ παρελθόν γίνεται παρόν
καὶ τῶν μελλόντων ἡμῖν ἐνθυμείται πρόγευσις
διὰ σου τὴν γεύσιν, ἣν ἐγεύσαμεν,
διὰ σου τὴν μορφήν, ἣν εἴδαμε,
διὰ σου τοὺς λόγους, οὓς ἠκούσαμε,
διὰ σου τὸ πρόσωπον, οὗ ἡ αγάπη πᾶσι ἐπεκτείνεται
τῆς Ἐκκλησίας χαρμοσύνῳ ἀγγελίᾳ.

Ὡς ἄν ἢλθες καὶ πάλιν σήμερον: ὁρῶ σε! ἣλθες!
Ὃπως προείπες, ὃπως ὁ Κύριός σου πάλαι σοι ἐφανέρωσεν!

Ἣλθες, ὃμως, ἳνα μείνης ἐν πάσχουσας Εκκλησίας
μνήμῃ καὶ ἀναμνήσει,
Θεοῦ ἐλέῳ ἄμα καὶ οἰκτιρμοῖς.

Ἣλθες σιωπηλῶς ὡς πάλαι ἔφυγες,
σήμερον, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, ἵνα σου ἡ μνήμη
ἡμῖν ὑπενθυμίση ὅσα κατ’ἐπίγειαν σου ὁδόν ἐδίδασκες
καὶ ἀνήγγειλες, ἅ οὐ πλέον χρονίσουσι γενέσθαι καὶ πληρούσθαι.

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία λαλεῖ,
καὶ πᾶσα ἡ ὀρθόδοξος ὁμήγυρις
ἀγάλλεται ἀλλά καὶ τρέμει τοῦ Θεοῦ σημεῖα καὶ τέρατα.
Σημεῖον γέγονας, Γέρον! Ἄνωθεν ἡμῖν σημεῖον ἐδώθης!

Διὸ καὶ ἡμεῖς τοῦ πυρός ἐκ τῆς γῆς, Παΐσιε Πανόλβιε,
σου τὴν μνήμην γεραίρομεν καὶ εὐφημοῦμεν
τῆς Ἐκκλησίας τῇ φωνῇ, κράζοντες: ὑπὲρ ἡμῶν πρέσβευε, Ἄθωνος
ἐγκαλλώπισμα, ἳν΄ὁ Χριστός ἡμᾶς ἐλεήσαι δωρούμενος ἡμῖν τὸ μέγα
Αὐτοῦ ἒλεος.