Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου

Με τον νέο Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Αλέξη Τσίπρα έχουμε το παράπονο, ότι δεν ορκίσθηκε κατά τα καθιερωμένα!

Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να εκφράσουμε ελεύθερα τη γνώμη μας πάνω στα αυτά προβλήματα της καθημερινής μας ζωής και στον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζει ο νέος Πρωθυπουργός.

Καθὠς μάλιστα αύριο ορκίζεται η νέα Βουλή των Ελλήνων δραττόμεθα της ευκαιρίας να διατυπώσουμε ανοικτά και δημόσια την προσωπική μας γνώμη για τον τρόπο με τον οποίο άρχισε να χειρίζεται τα προβλήματα αυτά η νέα Κυβέρνηση.

Από τις πρώτες κι' όλας στιγμές της αναλήψεως των ευθυνών διακυβερνήσεως της πολύπαθης Χώρας μας ο νέος Πρωθυπουργός και οι Συνεργάτες του εφαρμόζουν μια πολιτική, που αποπνέει ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ!

Φαίνεται πως πέρασε πιά η εποχή των μεγάλων και δουλικών ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ σε ΟΛΑ! Περάσαμε στην εποχή της αντιστάσεως!

Στην μανία των Ευρωπαίων κατακτητών μας, λέγε με Τρόϊκα κλπ, αντιτάσσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια!

Η στάση του κ. Τσίπρα μας γεμίζει τα στήθη με υπερηφάνεια! Ἀλλωστε είναι σε όλους γνωστόν, ὀτι οι μεγάλες νίκες στην πορεία του Έθνους μας ποτέ δεν κατακτήθηκαν από τά Μεγάλα ΝΑΙ, αλλά από τα μεγάλα ΟΧΙ!

Αθάνατο παραμένει στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το "Μολών λαβέ" του Λεωνίδα και το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά!

Δόξα τω Θεώ, λοιπόν, διότι με Πρωθυπουργό τον ακάματο κ. Τσίπρα οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας μαθαίνουν τώρα, ότι ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΔΟΥΛΟΙ ΑΛΛΑ ΕΤΑΙΡΟΙ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως!

Για πρώτη φορά ακούσθηκε η διαμαρτυρία: "Κύριοι, στο ζήτημα επιβολής κυρώσεων κατά της Ρωσίας από την Ευρώπη, γιατί δεν μας ερωτήσατε;" Δεν είμαστε παρείες, είμαστε ισότιμα Μέλη της Ενώσεως!

Η τακτική, λοιπόν, του κ. Τσίπρα γεμίζει τα στήθη μας με εθνική υπερηφάνεια! Βεβαίως το παιγνίδι Τσίπρα είναι πολύ επικίνδυνο!

Μπορεί να εξοργίσει τους Ευρωπαίους δανειστές-δολοφόνους μας, αλλά είναι καλύτερα μια έντιμη πενία από μια ευτελιστική και ταπεινωτική ευπορία!

Εμείς πιστεύουμε, ότι ο Πρωθυπουργός θα κερδίσει την μάχη, θα ανατρέψει τα δεδομένα. Τα άκρως ευτελιστικά, αν μή εξουθενωτικά, Μνημόνια θα πεταχθούν στον κάλαθο των αχρήστων!

Μια νέα εποχή, που θα ανακουφίσει τον Έλληνα, πρόκειται να ανατείλει! Τα πρώτα δείγματα της επερχόμενης νίκης Αλέξη Τσίπρα, της νίκης των Ελλήνων, άρχισαν να φαίνωνται ήδη στον ορίζοντα.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ομπάμα εξέφρασε ήδη την πρόθεσή του να μας συνδράμη! Η σκληρή και άκαρδη κα Μέρκελ, θορυβημένη, σπεύδει στη Ουάσιγκτον! Η Ρωσία επίσης εξέφρασε την συμπάθειά της! Οι Ευρωπαίοι Αξιωματούχοι έχουν χάσει τον ύπνο τους!

Η Ευρώπη άρχισε να μας υπολογίζει! Κάποιοι Πρωθυπουργοί της Ευρώπης ακούουν πιά όχι μόνο με προσοχή, αλλά και με στοχαστική διάθεση τις ελληνικές θέσεις και απόψεις!

Θα το επαναλάβουμε, λοιπόν, επειδή εμείς καί πιστεύουμε στον αληθινό Θεό καί προσευχόμεθα για τους Ηγέτες της Χώρας μας, θα επαναλάβουμε τα λόγια: "Δόξα Σοι, ο Θεός ημών".

Η καρδιά μας γεμίζει πια με εθνική υπερηφάνεια! Η Ελλάδα μας γίνεται και πάλι αξιοσέβαστη!

Aπό την ελληνική εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ σας μεταφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστκό απόσπασμα:

«Όπως ο Ιούλιος Καίσαρας πέρασε τον ποταμό Ρουβίκωνα επειδή μπορούσε, παρά τις προειδοποιήσεις της Ρωμαϊκής Γερουσίας να μην το κάνει», γράφει το έγκυρο περιοδικό «Foreign Affairs», «έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας... αποφάσισε να προσπαθήσει να τερματίσει τη λιτότητα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες του είπαν να μην το κάνει.

Αν θα το καταφέρει ή όχι είναι ακόμα άγνωστο, αλλά ό,τι και να συμβεί, η νίκη του αποτελεί μια σημαντική αλλαγή πορείας για την Ευρώπη - ένα μήνυμα ότι ο χρόνος λήγει για τις πολιτικές της λιτότητας».

Για να αντιληφθήτε καλύτερα τα λόγια μας και σεις, αγαπητοί μου αναγνώστες, θα σας παραθέσουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από τα διδακτικά βιβλία της Παιδείας μας.

Όλοι θα ενθυμείσθε την τραγική εκείνη νύκτα του έτους 1996 και τα γεγονότα στη βραχονησίδα τα Ίμια.

Τότε, που με Πρωθυπουργό τόν κ. Κώστα Σημίτη, η Χώρα μας ταπεινώθηκε οικτρά από τούς Τούρκους!

Η Ελλάδα τότε είχε Πρωθυπουργό τον ενδοτικό κ. Σημίτη, τον άνθρωπο, ο οποίος πρώτος και πολύ πρίν από τα Μνημόνια, κατέστρεψε οικονομικά τους Έλληνες με το σλόγκαν της εποχής "αγοράστε άφοβα Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου¨.

Οι Έλληνες πωλούσαν τότε τα σπίτια τους για να αγοράσουν Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με τόκο 25%, αλλά στο τέλος έχασαν "και τα αυγά και τά καλάθια", δηλ και τα σπίτια τους και τα λεφτά τους!!!!!

Λοιπόν στο διδακτικό βιβλίο της ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου και στο 12ο κεφάλαιο παρατίθεται η περιγραφή των γεγονότων των Ιμίων. Εκεί ομολογείται επισήμως η ενδοτικότης του Πρωθυπουργού της Ελλάδος.

Ιδού, λοιπόν, η ψευδής και εθνικά προδοτική περιγραφή στο παραπάνω διδακτικό βιβλίο: «Την ίδια εποχή, με αφορμή τη διεκδίκηση της βραχονησίδας Ιμια, στα Δωδεκάνησα, ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές θέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες υποχωρήσεις (1996)»!

Γειά σου, Πρωθυπουργέ κ. Τσίπρα λεβέντη! Βάλε πια μια τελεία και παύλα, στις μονομερείς και εθνοκτόνες υποχωρήσεις μας!

Ο Χριστός μαζί Σου! Η Παναγιά μας στο πλευρό Σου! Καλή επιτυχία για το καλό της Ελλάδος!

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη | Romfea.gr

---

«Δεν πιστεύω στην ευτυχία. Πιστεύω μόνο στην ανησυχία. Δεν είμαι συνεχώς ευτυχισμένος, γιατί πάντα αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο! Όσοι λένε ότι είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους, είναι ηλίθιοι!», δήλωσε ο Umberto Eco σε μια συνέντευξή του (Ελευθεροτυπία, 9.4.2008).

Ένα παιδάκι καθώς ήταν μέσα σε έναν κήπο, είδε να πετάει μια όμορφη, φανταχτερή πεταλούδα. Την ζήλεψε. Δελεάστηκε από τήν φανταχτερή της παρουσία.

Ήθελε οπωσδήποτε να την κάνει κτήμα του. Και άρχισε να την κυνηγά. Η πεταλούδα πετούσε πέρα-δώθε, αλλά το παιδάκι επέμεινε να την κυνηγά.

Τελικά κατάφερε να την συλλάβει. Από την μεγάλη του χαρά, την έσφιξε μέσα στο χέρι του. Άνοιξε το χέρι του, και τι να ιδεί;! Μια άμορφη «μάζα!»• σάρκα και αίμα! Αηδία! Καμία σχέση με την ωραία πεταλούδα που κυνηγούσε!

Εδώ την «πάτησε» και ο άσωτος υιός. Δελεάσθηκε από τήν φανταχτερή πεταλούδα. Η επιθυμία του για μια ελεύθερη, φανταστική ζωή μακρυά από το σπίτι του, φούντωσε την φαντασία του.

Την περίμενε πως και πως! Με αυτή την προσδοκία, έφυγε μακρυά «ζων ασώτως». (Λκ.15:13). Αποτέλεσμα; Η φανταχτερή πεταλούδα που τον παρέσυρε, του έγινε στα χέρια του αηδία! Ένιωθε κενό• μοναξιά! Είναι πικροί καρποί της μεγάλης απάτης, που λέγεται αμαρτία!

-Γιατρέ, μου, σώσε με! Νιώθω πλήξη! Είπε ένας κύριος στόν ψυχίατρό του.
- Ριξτο στις διασκεδάσεις, στις γυναίκες, στο σεξ! Του απάντησε ο γιατρός του.
- Τα χόρτασα όλα• τα αηδίασα!
- Ριξτο στα ταξίδια!
-Τα χόρτασα!
- Τοτε, ρίξτο στις κωμωδιούλες!
- Δεν μπορώ! Μου κτυπάνε στα νεύρα!
- Και εγώ ήμουν δύσκολος σε αυτά. Αλλά χθές πήγα στο θέατρο, όπου έπαιζε ένας καταπληκτικός κλόουν!Έπαιζε τόσο ωραία, που μας έκανε όλους να ξεκαρδιστούμε στα γέλια και να ξεχάσουμε τις στεναχώριες! Όλοι τον καταχειροκροτήσαμε!
- Γιατρέ! Αυτός ο κλόουν είμαι εγώ! Δυστυχώς...!

Ένας σοφός έλεγε: «Όταν αμαρτάνεις, είναι σαν να βάζεις το στόμα σου στην κάνη ενός πυροβόλου, που είναι έτοιμο για εκπυρσοκρότηση!».

Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο για τον άνθρωπο που δελεάζεται από τις εφάμαρτες, φανταχτερές (απατηλές) ηδονές. Θα συνεχίσει να τις κυνηγά; Θα συνεχίσει να κρατά στα χέρια του σκοτωμένες πεταλούδες η θα βάλει ένα στοπ σε αυτό το άχαρο κυνηγητό;

«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Α.Κάλβος). Ο άσωτος υιός, παρόλο που ήταν ψυχικά νεκρός (Λκ.15:32), ήρθε εις εαυτόν (Λκ. 15:17).

Και παρόλο που ήταν μακρυά από τον πατέρα του, και παρόλο που ήταν ετοιμοθάνατος από την ασιτία (Λκ. 15:17) πήρε την ηρωϊκή απόφαση να κάνει ταξίδι μακρυνό• (δύσκολο πράγμα η μετάνοια!)• να ξαναγυρίσει στο πατρικό του σπίτι (από όπου «φαγώθηκε» να φύγει!)• να πέσει στα πόδια του πατέρα του και να τον παρακαλέσει, να τον δεχθεί όχι πια σαν παιδί του, αλλά σαν εργάτη του.

Άξιζε να κοπιάσει, να πάει έστω και σέρνοντας στον πατέρα του, παρά να ζεί «αυτήν την αγωνία της ψυχής, αυτόν τον σιγανό πόνο, που τρώει τον άνθρωπο, τον σιγοψήνει...» (Ζαν Πωλ Σάρτρ, Κεκλεισμένων των θυρών, σελ.54).

Η συνέχεια γνωστή: Ο πατέρας του τον δέχθηκε με απερίγραπτη αγάπη και στοργή, και όχι πια σαν εργάτη του, αλλά σαν παιδί του! (Λκ. 15:20-24).

Ο σωτήρας Χριστός, μέσα από αυτή τη θαυμάσια παραβολή εκπέμπει ένα από τα πιο χαρμόσυνα και ελπιδοφόρα μηνύματα προς όλα Του τα παιδιά, που έχουν φύγει μακρυά Του• ότι και να έχουν κάνει, τα περιμένει με λαχτάρα να γυρίσουν κοντά Του και να τα αγκαλιάσει πάλιν και πολλάκις!

Να τους χαρίσει μια νέα, αληθινή ζωή, όπως ακριβώς χάρισε και στον άσωτο υιό (Λκ. 15:22-24). «Δόξα σοι ο Θεός! Τώρα ζω αληθινά! Πριν ήμουν στο σκοτάδι!

Δεν ήξερα τι κάνω και που πάω!», μου έλεγε κάποιος εκ καρδίας που αποκόπηκε από την αμαρτία και γύρισε στο Χριστό. Είναι το μεγάλο θαύμα της μετανοίας!

Τη θέση του στο ζήτημα του θρησκευτικού όρκου των πολιτικών, και όχι μόνο, εξέφρασε ο Μητροπολίτης Δωδώνης, Χρυσόστομος, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Ionian, το βράδυ της Παρασκευής.

«Εχει επικρατήσει η παράδοση και αυτή έχει πίσω της μια ιστορία και μια βάση», είπε ο κ. Χρυσόστομος.

«Ωστόσο, δεν αποτελεί την πεμπτουσία και πολλοί από όσους ορκίζονται, το κάνουν χωρίς να το πιστεύουν ή δεν τηρούν τους όρκους που έδωσαν», είπε χαρακτηριστικά.

Συμπλήρωσε πως δεν πρέπει να στέκεται κανείς απέναντι στο ζήτημα της πρόσφατης ορκωμοσίας της κυβέρνησης με κουτσομπολίστικη διάθεση.

«Αποτελεί περισσότερο θέμα συνέπειας του πιστεύω και της κουλτούρας κάποιου, τα οποία δεν μπορούμε να τα επιβάλλουμε».

Υπενθύμισε ότι στις κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες, το ποσοστό όσων εκκλησιάζονται είναι πολύ μικρότερο από των κατ’ αναλογία εκείνων που λένε ότι πιστεύουν.

«Προσωπικά, ως κληρικός και πιστός, θα ήθελα να ορκίζονται όλοι θρησκευτικά, αλλά αν ορκίζονταν χωρίς να πιστεύουν, θα αποτελούσε εμπαιγμό. Όπως και στα δικαστήρια, όταν ''παλαμίζεις'' το Ευαγγέλιο και λες ψέματα, ε, είναι χειρότερο αυτό!».

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου

---

Η άρνηση ορκοδοσίας από τον νέο πρωθυπουργό και από την πλειονότητα του κυβερνητικού σχήματος απετέλεσε όντως μια κίνηση πρωτόγνωρη για την ελληνική πραγματικότητα, αιφνιδιασμού αλλά και συγχρόνως έκφραση ειλικρίνειας και συνέπειας στα όσα κατά καιρούς διάφορα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος είχαν διατυπώσει και εξαγγείλει. 

Η παρούσα ειλικρινής έκφραση διανθίστηκε αφενός από ολίγον υποκρισία, όταν ο πρωθυπουργός ζήτησε την ευχή του Αρχιεπισκόπου!!!, και αφετέρου από αρκετή ειρωνεία άμεσα εκδηλώθηκε η τάση δικαιολόγησης της όλης αυτής κίνησης, με το επιχείρημα, ότι ο όρκος είναι αντίθετος προς τον ευαγγελικό λόγο, την εκκλησιαστική παράδοση, το ήθος της ορθοδοξίας και πολλά άλλα, με τα οποία προσπάθησαν να θέσουν σε δεύτερο ή και τρίτο επίπεδο τη σημειολογική αξία της άρνησης αυτής, και μάλιστα στο συγκεκριμένο τόπο και με τον συγκεκριμένο τρόπο και χρόνο.

Μια τέτοια εκκίνηση από την παρούσα κυβέρνηση, δηλώνει την άμεση διαφοροποίηση της, ως προς τα μέχρι τώρα ισχύοντα, και τα οποία μπορούσαν να μας συνδέσουν με κάθε τι που θυμίζει το παρελθόν, αλλά δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ούτε με την επίσκεψη στο Άγιον Όρος, ούτε με την παραμονή επί 10λεπτο μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας του «Άξιον Εστί», ούτε με την διαχείριση του περιστεριού.

Γι' αυτό η υποκρισία έχει την προϊστορία της και η ειρωνεία την συνέχειά της.

Δεν θα πρέπει όμως να αδιαφορήσουμε, μπροστά σ' αυτή την διπολική αξιοποίηση, τόσο των εκδηλώσεων θρησκευτικότητας, σε επίπεδο κυρίως επικοινωνιακό, όσο και για την αιφνίδια και εξαπίνης διαφοροποίηση σε σχέση προς την ορκοδοσία.

Η σημειολογική και σημασιολογική όμως «αξία» αυτού του οξύμωρου συνδυασμού δεν είναι άλλη από την απαρχή μιας εφαρμοσμένης μεθόδου και υφέρπουσας τάσης αποδόμησης του ισχύοντος πλαισίου σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, αρχικά σε θέματα δευτερεύοντα και περιφερειακά, μάλιστα αρκετά "αδιάφορα" και "ανώδυνα", και μακράν από τον πυρήνα του όλου θεσμικού πλαισίου, "τα βαρύτερα του νόμου".

Με άμεσο, απόλυτα επικοινωνιακό τρόπο, και χωρίς πολύ κόστος, "προ-εικονίζονται" τα μέλλοντα συμβαίνειν!!!

Η έναρξη της αποδομητικής αυτής τακτικής και μεθόδου, σύμφωνης και προς τις κομματικές και κυβερνητικές εξαγγελίες και τοποθετήσεις της νέας κυβέρνησης, δεν θα πρέπει να περάσει εντούτοις απαρατήρητη, απροβλημάτιστα και ανεκτικά αποδεκτή, από την διοικούσα Εκκλησία και μάλιστα με την δικαιολόγηση ή την διαμορφούμενη τάση "μετακύλισης" σε ένα νέο μόρφωμα σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, όπου η Εκκλησία, στο επίπεδο της συνεργασίας σε κοινωνικά θέματα και φιλανθρωπικές δράσεις με την κυβέρνηση, κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί ως προς την εξωστρέφεια της, ή και να χρησιμοποιηθεί από τον συνομιλητή της (την Πολιτεία ενν.) ως ένας προνοιακός φορέας, μια ΜΚΟ ή μια αξιοζήλευτη ΔΕΚΟ κοινωνικών παροχών, ενώ ως προς την εσωστρέφεια της θα συνεχίζει να επαναπαύεται στον διαχρονικό στρουθοκαμηλισμό της και να αρνείται να δει το θέμα κατάματα χωρίς μάλιστα να προετοιμάζεται για τα επερχόμενα!!!

Φαίνεται ότι ήταν αρκετά προφητικός ο λόγος του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, στη συνέντευξη του στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» του έτους 2008, και παρόλο που βλέπαμε και βλέπουμε το ενδεχόμενο μιας αναθεώρησης των σχέσεων (σήμερα μιλάμε για εξορθολογισμό) εν τούτοις συνεχίζουμε και επαναπαυόμαστε στη μακαριότητα του ενδόξου παρελθόντος μας και δεν τολμάμε να θέσουμε το δάκτυλό μας «επί τον τύπον των ίλων».

Δικαιολογούμεθα ή και προσπαθούμε να εξισορροπήσουμε με επικίνδυνες ηθικολογίες, με ιδεολογοποιημένες απόψεις και με ακτιβιστικού τύπου συνεργασίες κοινωνικών παροχών, χωρίς να θέλουμε να ξεκινήσουμε στο εσωτερικό του εκκλησιαστικού μας σώματος τουλάχιστον να προβληματιζόμαστε.

Όπως έχω πει κατά καιρούς το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, δεν είναι ζήτημα ιδεολογικό , ούτε απαιτεί πολεμικού τύπου αντιδράσεις, πολλώ δε μάλλον δεν επιλύεται με συναισθηματικού περιεχομένου εκδηλώσεις, ούτε με ευχές και ευχολόγια επικοινωνιακού καθησυχασμού ή κατάρες και αποκηρύξεις.

Είναι ένα θέμα αρκετά πολύπλοκο, πολυδιάστατο και πολυδύναμο, που άπτεται όχι μόνο της ιστορίας και του πολιτισμικού γεγονότος για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και του μέλλοντος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον ελλαδικό χώρο, γι' αυτό και απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα, και πάνω απ' όλα κλίμα εμπιστοσύνης και διάθεση διαλόγου.

Απαιτεί μια προετοιμασία σε βάθος χρόνου με ποιότητα λόγου και δυναμικότητα επιχειρημάτων, κάτι για το οποίο είμαστε ακόμα απροετοίμαστοι.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις γλυκανάλατες και ανειλικρινείς επικοινωνιακού τύπου δικαιολογίες(!!!) και ας έλθουμε «εις εαυτόν» και «καθ' εαυτόν» αναλογιζόμενοι την ευθύνη μας έναντι της εκκλησιαστικής μας ταυτότητας, αυτοσυνειδησίας και παρουσίας, αλλά και της ιστορίας και του πολιτισμού μας.

Ας αφυπνιστούμε από την χειμερία νάρκη του παρελθόντος και ας αρχίσουμε με τον εσωτερικό μας διάλογο, γιατί όπως φαίνεται η αναθεώρηση ή ο διαθρυλλούμενος εξορθολογισμός είναι πρό των θυρών...