- Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 14 Ιανουαρίου 2015 12:19
- Εμφανίσεις: 61097
Επιμέλεια: Σίσκος Παναγιώτης,
Ιεροψάλτης Αγ. Σκέπης, δικηγόρος
α. «Άραγε και στον Παράδεισο θα είναι κάπως έτσι;»
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015, ώρα 10:20: Ξυπνάω, πηγαίνω στο γραφείο και, ως συνήθως, ανοίγω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή προκειμένου να ενημερωθώ για όσα συνέβησαν την προηγουμένη... Βλέπω μία φωτογραφία, την απεικόνιση μιας μόνον στιγμής, την αναπαράσταση ενός μόνο δεκάτου του δευτερολέπτου, και αναρωτιέμαι (ειλικρινά αναρωτήθηκα και δεν το γράφω ως σχήμα λόγου ούτε προς εντυπωσιασμό)... Άραγε και εκεί στον Παράδεισο, στην αντίπερα όχθη της επίγειας ζωής, εκεί στην Άνω Ιερουσαλήμ, θα είναι τόσο όμορφα;
«Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία» ψάλλουμε και, ιδού, δεν είναι ψέμα... Επρόκειτο για στιγμιότυπο από την εις πρεσβύτερον χειροτονία του πατρός Τιμοθέου στην Αγία Σκέπη Πτολεμαΐδας και συγκεκριμένα από τη στιγμή κατά την οποία ο Επίσκοπός μας είχε θέσει τας χείρας του επί της κεφαλής του Αρχιδιακόνου της Μητροπόλεώς μας πατρός Τιμοθέου. «Η Θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεταί σε, Τιμόθεον τον Ευλαβέστατον Διάκονον εις Πρεσβύτερον. Ευξώμεθα ούν υπέρ αυτού, ίνα έλθη επ' αυτόν η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος».
Και περαιτέρω αναρωτιέμαι... Άραγε να είναι αυτή η Χάρις που ομόρφαινε τόσο πολύ εκείνη τη φωτογραφία που με εντυπωσίασε;
β. «Η συναίνεση στο τηλεφώνημα...»
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015, ώρα 11:00: Xτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο... Ο αριθμός μη γνωστός... «Ποιος να είναι άραγε...;» «Καλημέρα Παναγιώτη, είμαι ο πατήρ Νικηφόρος και θα ήθελα να γράψεις ένα αφιέρωμα για την χθεσινή Χειροτονία του πατρός Τιμοθέου στην Αγία Σκέπη!»
Αλλά πώς θα μπορούσα να διστάσω; Να φέρω αντίρρηση; Να λογαριάσω το περιορισμένο του ελεύθερου χρόνου μου; Σε ένα κάλεσμα που αφορούσε την Χειροτονία του πατρός Τιμοθέου; Eνός ανθρώπου με τον οποίο από την ηλικία των 6 ετών μας συνδέει μια εικοσαετής (και πλέον) φιλία; Μια φιλία που δεν είναι όπως οι φιλίες «του κόσμου τούτου», στηριζόμενες στο συμφέρον, στην υποκρισία, στο δούναι και λαβείν, αλλά μια φιλία που αναπτύχθηκε κάτω από εκείνους τους μεγαλοπρεπείς θόλους και τις αγιογραφίες της Αγίας Σκέπης, βασισμένη στην κοινή αγάπη μας για τα εκκλησιαστικά πράγματα... Πώς να μην ενθυμηθώ την σχετική φράση του Αποστόλου Παύλου προς το μαθητή του Τιμόθεο;
γ. «ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας» (Τιμ Β΄, κεφ. γ΄, στ. 15)
Είναι γεγονός ότι η ως άνω φράση του Αποστόλου Παύλου που απευθύνει προς τον μαθητή του Τιμόθεο, ο οποίος από βρέφος είχε μυηθεί στη χριστιανική πίστη δίπλα στη γιαγιά του Λοΐδα, συνάδει απόλυτα και με την εκ βρέφους πορεία του π. Τιμοθέου. Εκεί υπήρχε μία γιαγιά Λοΐδα κι εδώ υπάρχει μία γιαγιά Όλγα.
Είναι κοινό χαρακτηριστικό των παππούδων και των γιαγιάδων να ασχολούνται ιδιαιτέρως με την διαπαιδαγώγηση και την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των εγγόνων τους. Προσωπικά γνωρίζω μάλιστα περίπτωση γιαγιάς η οποία επί ώρες καθόταν με περισσή υπομονή, ως το μοναδικό εκκλησίασμα, να παρακολουθεί τις Ακολουθίες που «τελούσε» το εγγονάκι της όταν «έπαιζε τον παπά» και στο τέλος να δέχεται από αυτό και τη «Θεία Μετάλειψη».
Έτσι και η παπαδοκόρη γιαγιά του π. Τιμοθέου, ενδιαφερόμενη για την πνευματική διαπαιδαγώγηση του π. Τιμοθέου, σε ηλικία 4 ετών, όταν το εγγονάκι της, ο τότε Τάσος (και νυν π. Τιμόθεος), δεν μιλούσε καλά και καθαρά, του είχε βάλει στο στόμα το κλειδί της Αγίας Σκέπης. Και τότε... Ω του θαύματος το παιδάκι ξεκίνησε να μιλά καλά και καθαρά...
Σε ηλικία 5 ετών μπήκε για πρώτη φορά στο ιερό της Αγίας Σκέπης, σε έναν χώρο από τον οποίο δεν επρόκειτο ποτέ να απουσιάσει τις Κυριακές και τις Εορτές. Οι υπηρεσίες του στο ιερό Αναλόγιο, τις μεν Κυριακές υπό τη διεύθυνση του αξέχαστου κ. Βασίλη Δημητρόπουλου, τις δε καθημερινές δίπλα στον κ. Νικόλαο Λίττα ήταν ανεκτίμητες. Η συμμετοχή του στα κάλαντα του ναού κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Θεοφάνεια, στους εράνους της ενορίας, στον ευπρεπισμό και καλλωπισμό του Ναού, ήταν υποδειγματική.
Ευλόγως θα αναρωτιέται κανείς πώς τυγχάνω γνώστης όλων αυτών, αλλά και πώς θα μπορούσα να μην τυγχάνω... Ακόμα θυμάμαι που φέραμε ολόκληρες αγρυπνίες εις πέρας κάθε Τετάρτη, αυτός μεν ως μαθητής Λυκείου εγώ δε ως μαθητής γυμνασίου.
Τα πράγματα δεν άλλαξαν ούτε κατά την περίοδο της επταετούς υπηρεσίας του ως Ιεροδιακόνου στην Αγία Σκέπη. Πέρα από τα λειτουργικά καθήκοντα, και στο Αναλόγιο αυτός εξυπηρετούσε τις καθημερινές, ενώ ο ευπρεπισμός και ο στολισμός ήταν πρωτίστως δική του μέριμνα. Μια φορά του είπα: «Εσύ και Δεσπότης να ήσουν, πρώτα θα στόλιζες την εκκλησία και ύστερα θα πήγαινες για την ακολουθία».
Κάποτε, πριν χρόνια, όταν πηγαίναμε στις διάφορες χειροτονίες ιερέων της Μητρόπολης, ο π. Τιμόθεος θυμάμαι ότι μου είχε εκφράσει μια απορία... «Άραγε αυτοί που χειροτονούνται πώς θα είναι το βράδυ πριν από τη χειροτονία; Άραγε θα κοιμούνται από τη χαρά τους τη νύχτα;"
δ. «Αύτη η ημέρα εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων»
Και ιδού! Η ημέρα για να λυθεί η παραπάνω απορία ήγγικεν! Η ώρα για να πραγματοποιηθεί το όνειρο έφτασε! Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015! Αναστάσεως Ημέρα! Ημέρα ιερά και πανέορτος! Εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων!
Ας μου συγχωρεθεί ο δανεισμός εκφράσεων από την Κυριακή του Πάσχα. Αλλά από την άλλη, και τι είναι αυτό που θα με απέτρεπε από τη χρήση τέτοιου είδους λέξεων; Αφού υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι επρόκειτο για «Πάσχα»! Μήπως κάθε Κυριακή δεν γιορτάζουμε την Ανάσταση; Μήπως ο πατήρ Νικηφόρος δεν μου είπε να γράψω για τη «χθεσινή Πασχαλιά»; Μήπως το Πάσχα έχει περισσότερο κόσμο η Αγία Σκέπη ή μήπως υπήρξε ποτέ στα χρονικά εορτή και πανήγυρις στην Αγία Σκέπη πιο λαμπρή από αυτή της 11ης Ιανουαρίου 2015;
Τέσσερις λαμπροφορεμένοι αρχιερείς ετίμησαν με την παρουσία τους τον πατέρα Τιμόθεο. Εκτός από τον επιχώριο Μητροπολίτη, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Θεόκλητο, παρόντες ήταν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, καθώς και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιόππης και Αριμαθαίας κ. Δαμασκηνός.
Αισθητή ήταν η παρουσία πλειάδος λαμπροφορεμένων Ιερέων και ιερόπαιδων, ενώ και οι μελωδικές, χαρμόσυνες ψαλμωδίες του Πρωτοψάλτη του Ναού μας Αθανάσιου Μυλόπουλου τι άλλο θύμιζαν παρά και αυτές... Ανάσταση!
ε. «Του κρύψαντος το τάλαντον την πείραν φεύγε»
Μετά την Μεγάλη Είσοδο, ακολούθησε το συνηθισμένο «Κέλευσον-Κελεύσατε» και μετά οι ομιλίες. Όλοι περιμέναμε να αναφερθεί ο Μητροπολίτης μας στα τάλαντα του Αρχιδιακόνου της Μητρόπολής μας. Μα προπάντων στο φωνητικό.
Αλλά και πώς θα μπορούσε να μην αναφερθεί, όταν και ο ίδιος του είχε ακούσει τόσα και τόσα Ευαγγέλια, τα οποία ο π. Τιμόθεος όταν τα έλεγε τα ζούσε πραγματικά. Έδινε από τον άμβωνα σάρκα και οστά στις λέξεις του κειμένου. Ακόμα θυμάμαι το Ευαγγέλιο του Σαββάτου του Λαζάρου «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνει, ζήσεται. Πιστεύεις τούτο;...». Πώς να μην έκλαιγαν τότε οι γυναίκες μέσα στο ναό, αναπολώντας η καθεμία τα αγαπημένα τους πρόσωπα και ελπίζοντας στην κοινή Ανάσταση;
Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του Μητροπολίτη μας ότι σκόπευε να τον χειροτονήσει πριν δυο χρόνια, πλην όμως «υπήκουσε» σε προτροπή του Σεβασμιωτάτου Σιατίστης ο οποίος του είχε ζητήσει να μην τον χειροτονήσει πριν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στη Σιάτιστα, κατά την οποία ο (τότε) Διάκονος Τιμόθεος θα φαινόταν χρήσιμος κατά τις Ακολουθίες.
στ. «Λόγοι αγάπης»
Θα ήταν ανειλικρινές εάν απέκρυπτα ότι την ώρα που ξεκίνησε ο π. Τιμόθεος να ομιλεί, δεδομένης και της κόπωσης εξαιτίας της υπηρεσίας μου στο Αναλόγιο του ναού της Αγίας Σκέπης, είπα να ξεκουράσω για λίγο κατά τη στιγμή της ομιλίας του το πνεύμα μου, μη δίνοντας αρχικά ιδιαίτερη σημασία στα γραφόμενα.
Ενόμιζα ότι θα ακουστούν τυπικές ευχαριστίες προς τους παρισταμένους Αρχιερείς, ιερείς, γονείς, προς συνεφημερίους κλπ.
Ιδιαίτερα ωστόσο εντυπωσιάστηκα με ορισμένα λόγια του π. Τιμοθέου, λόγια αγάπης, λόγια που φανερώνουν έναν κληρικό χωρίς εσωτερικά συμπλέγματα, έναν νέο παπά με διάθεση να διακονήσει τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, με πνεύμα θυσίας. «Σκοπός του Ιερέα είναι να βγει και να διακονήσει, τον κάθε άνθρωπο, να σταθεί δίπλα του, όχι με τη μορφή της αυθεντίας, ούτε του μεγάλου νομοδιδασκάλου, ούτε του ιεροεξεταστή, αλλά του Συνοδοιπόρου», είπε.
Πρόκειται για έναν νέο ιερέα που όντας από μικρό παιδί μέσα στο χώρο της εκκλησίας, γνωρίζει άριστα ότι στην ιερατική του πορεία δεν θα συναντήσει μόνον χαρές και ανθόσπαρτο δρόμο αλλά και πικρίες, πειρασμούς, συγκρούσεις, αδικίες. Γνωρίζει ότι ίσως συναντήσει κάποτε την αχαριστία του κόσμου, του εκτός αλλά και του εντός της εκκλησίας. Έχει πλήρη συνείδηση ότι τα «Ουαί ημίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί...» έχουν διαχρονικό νόημα. Ενθυμείται καλώς τα λόγια που του είπε κάποτε κάποιος επίσκοπος: «Να ξέρεις ότι η Εκκλησία κάποτε μπορεί να φανεί και κακιά μητριά».
Παρόλα αυτά δήλωσε αποφασισμένος. «Φοβάμαι Σεβασμιώτατε, φοβάμαι γιατί ξεκινά κανείς την ιερατική του πορεία με τους πιο ωραίους οραματισμούς, με τις πιο ωραίες υποσχέσεις, και τα αγνότερα σχέδια, φτάνει σαν τον ίδιο τον Χριστό θριαμβευτής έξω από την πύλη των Ιεροσολύμων αλλά ξαφνικά όταν μάθει ότι λίγο παρακάτω τον περιμένει ο Σταυρός, ο Γολγοθάς, η θυσία, τότε ολιγοψυχεί, τότε γεννώνται οι σκέψεις και οι αμφιβολίες. Είναι έτοιμος να φωνάξει "Φτάνει πια! Μην αγαπάς!". Ενώ εκείνος που καλούμαστε να τον ακολουθήσουμε, προχώρησε κι ανέβηκε στο Σταυρό κι απάντησε με ευγένεια στο μίσος του κόσμου...»
ζ. «Ώρα ην δεκάτη» (Ιωαν, κεφ. α΄, στ. 40)
Τελείως αμέριμνα, κατά την ώρα που ο Σεβασμιώτατος αναγίνωσκε τις ευχές της Χειροτονίας του π. Τιμοθέου κοίταξα από το αριστερό Αναλόγιο το ρολόι που είναι κρεμασμένο στον τοίχο της κόγχης του ιερού της Αγίας Σκέπης. Όσοι ιερείς, ψάλτες, επίτροποι, νεωκόροι κι αν άλλαξαν, όσοι άνθρωποι κι αν μετέβησαν από αυτόν τον επίγειο κόσμο για τον ουράνιο, το ρολόι παρέμεινε... υποδεικνύοντας κατά τον τρόπο αυτόν την αέναη ροή του χρόνου, τη μεταβλητότητα και τη ματαιότητα των επίγειων πραγμάτων μπροστά στην αιωνιότητα, το άναρχο και το ατελεύτητο του Θεού.
Και οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν ώρα δεκάτη... Όπως άλλοτε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης θυμόταν και ανέφερε χαρακτηριστικά μέχρι και την ώρα συνάντησης με τον Χριστό – αν και τότε διαφορετικός ο υπολογισμός του χρόνου-, έτσι και η δεκάτη ώρα της προσωπικής Πεντηκοστής του π. Τιμοθέου θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη τόσο τη δική του όσο και των παρισταμένων σε ένα τόσο σπουδαίο γεγονός.
η. «Άξιος»
Έφτασε λοιπόν και η ώρα να ακούσει ο π. Τιμόθεος για δεύτερη φορά το «Άξιος». Πρώτα το Άξιος φώναξαν από κοινού οι γονείς του χειροτονηθέντος. Οι πολιτικές αρχές, ο δήμαρχος, ο υφυπουργός, οι αρχιερείς, οι ιερείς και κάποιος μικρός που ήρθε από την Αγία Τριάδα για τη χειροτονία.
Δεν ξέρω αν υπήρχε άνθρωπος μέσα στην Αγία Σκέπη που να μην βροντοφώναξε το «Άξιος». Η έξωθεν καλή μαρτυρία για τον π. Τιμόθεο, αποτελεί το πρώτο και βασικό εφόδιό του στην ιερατική του διαδρομή.
θ. «Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον» (Τιμ, κεφ. στ΄, στ. 20)
Μετά το «Άξιον Εστίν», ακούστηκε ο Επίσκοπος να λέει: «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ' αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν».
Κλήθηκε λοιπόν από τον Επίσκοπό του, ως ιερέας πλέον και δη ως θεολόγος, να λάβει την παρακαταθήκην, να την διατηρήσει αλώβητη, να μην επηρεαστεί από αθεϊστικά ρεύματα και καινοφανείς ή παλαιές αιρέσεις, να πολεμά διά της ευγενούς «μάχαιρας του Πνεύματος», παραθέτοντας και αιτιολογώντας τις θεολογικές του ιδέες και απόψεις, βασιζόμενος πρωτίστως στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση.
ι. «Η ευχή...»
Κατά την ώρα του κηρύγματος εισήλθα μέσα στο ιερό προς μικρή ανάπαυση... Καρφίτσα να έριχνες δεν θα έπεφτε κάτω... Έτσι όπως καθόμουν βλέπω τον π. Τιμόθεο να έρχεται προς το μέρος μου. Ήρθε κοντά μου και τον ασπάστηκα, ευχόμενος σε αυτόν να έχει καλή ιερατική πορεία.
Και ξαφνικά μου λέει: «Τώρα, από δω και πέρα, θα σου διαβάζω και την ευχή που λέγαμε!»... Αποσύρθηκα ήρεμος από το ιερό και βαδίζοντας και πάλι προς το Αναλόγιο, είχα την απορία... «Τι εννοούσε; Για ποια ευχή μιλά;»
Δάκρυα συγκίνησης έρευσαν στα μάτια μου όταν θυμήθηκα ένα περιστατικό που συνέβη όταν ήμασταν μικροί, τότε που κάναμε όνειρα για το μέλλον. Δεδομένου ότι ήμασταν αχώριστοι φίλοι και γνωρίζαμε αμφότεροι τα μυστικά του άλλου, είχαμε πει ότι όταν μεγαλώσουμε και γίνει ο π. Τιμόθεος παπάς, εφόσον γνωρίζει ούτως ή άλλως τα ανθρώπινα σφάλματά μου, θα μου διάβαζε την ευχή της συγχωρήσεως, χωρίς να χρειάζεται να προηγηθεί η εξαγόρευση... Μία παιδική συμφωνία, τότε στα χρόνια της απλότητας, της ανεμελιάς, της παιδικής αθωότητας ...
ια. «Αρχιμανδρίτην της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως»
Και έφτασε η ώρα να λάβει ο π. Τιμόθεος και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη, δηλαδή το Επιγονάτιο και το Σταυρό από τον Μητροπολίτη μας. Λέγεται ότι το οφίκιο αυτό αρμόζει περισσότερο στη μάνδρα των μοναστηριών. Αλλά μήπως και μία ενορία στον κόσμο δεν είναι μάνδρα; Μήπως οι λαϊκοί δεν (πρέπει να) έχουν ως πρότυπο την μάνδρα των μοναχών; Mήπως η μάνδρα της ενορίας δεν απειλείται υπό
«λύκων λυμαινομένων αυτήν»;
Δεδομένου όμως ότι κάθε αξίωμα είναι δίκαιο και ορθό να αντισταθμίζεται από ανάληψη ευθυνών και αυξημένων υποχρεώσεων, εύχομαι στον πατέρα Τιμόθεο να εκπληρώσει καλώς τις υποχρεώσεις του προς την Εκκλησία, να γίνει καλός ποιμένας, ποιμένας της μάνδρας της ενορίας του Αγίου Στεφάνου που ανέλαβε, να προνοεί μέχρι και για το τελευταίο προβατάκι, να περιφρουρεί την μάνδρα με κάθε μέσο και κάθε στιγμή, να αγρυπνά για όλα τα πρόβατα, μήπως και κάποιος εχθρός, κάθε είδους, από οπουδήποτε προερχόμενος, επιχειρήσει να διαταράξει την γαλήνη των ψυχών που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.
