Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Η φιλανθρωπία του Θεού θα μας επιτρέψει και πάλι να γιορτάσουμε σε λίγες ημέρες τη μητρόπολη πασών των εορτών, που είναι η κατά σάρκα Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού.

Είναι η «ακρόπολη απάντων των εορτών», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Είναι «η πηγή και η ρίζα των παρ΄ ημίν αγαθών»1. «Ο ουρανός ηνεώχθη . . . τα διεστώτα ηνώθησαν, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν», «οι δούλοι γεγόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υιοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι»2.

Χριστούγεννα!

«Παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού»3.

Χριστούγεννα!

«Ο πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γαρ τήν εμήν σάρκα, ίν΄ εγώ πλουτήσω την αυτού θεότητα. Και ο πλήρης κενούται· κενούται γαρ της εαυτού δόξης επί μικρόν, ίν΄ εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τις ο πλούτος της αγαθότητος; Τι το περί εμέ τοῦτο μυστήριον; ... μεταλαμβάνει της εμής σαρκός, ίνα και την εικόνα σώση και την σάρκα αθανατίση»4.

Χριστούγεννα!

Ο Ξένος της Βηθλεέμ, για τον οποίον δεν υπάρχει τόπος να καταλύσει και κουρνιάζει μέσα στο σπήλαιο, συναντά τον αποξενωμένο από τον Ουρανό άνθρωπο.

Από την «αποκτήνωση που τον βρίσκει τον μεταβάλλει σε αετό» και από κουρασμένο και γηρασμένο από την αμαρτία, αφού τον καθαρίσει με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τον ανεβάζει μέχρι και αυτού του Θρόνου της Μεγαλωσύνης.

Χριστούγεννα!

ΠΡΩΤΟΝ. Κάποτε οι άνθρωποι γιόρταζαν αληθινά Χριστούγεννα και «αεί Χριστούγεννα».

Ετοιμάζονταν γι΄ αυτή τη γιορτή επί 40 ολόκληρες μέρες. Νήστευαν. Άφηναν τις αμαρτίες τους στο Μυστήριο της Μετανοίας για να κοινωνήσουν αξίως των Αχράντων Μυστηρίων.

Συμμετείχαν στη ζωή της Εκκλησίας, στο Σαρανταλείτουργο της Ενορίας τους σαν μία πνευματική προετοιμασία για την υποδοχή αυτής της μεγάλης εορτής.

Ένας κόπος και ένα δώρο για την προσφορά του μεγάλου δώρου του Ουρανού, που είναι η παρουσία του Χριστού στη γη μας.

Χρησιμοποιούσαν, επίσης, με πολύ ευλάβεια στο απόρθητο φρούριο του σπιτιού τους τον πολύτιμο θησαυρό της πίστεως, αλλά και τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους, που έκαναν πιο ζωντανή και πιο χαρούμενη αυτήν τη μεγάλη γιορτή.

Μπορεί το φτωχικό τους να μη διέθετε τις σημερινές ανέσεις που μας χάρισε ο πολιτισμός.

Εκεί όμως, θα αντίκρυζε κανείς τα πιο πολύτιμα κειμήλια που διέθετε αυτός ο χώρος: τις Ιερές Εικόνες μπροστά στις οποίες έκαιγε ακοίμητος η κανδήλα, το κερί και το θυμίαμα και ό,τι άλλο τους θύμιζε την παρουσία της Εκκλησίας.

Δεν απουσίαζαν τα πρόσφορα και το νάμα για την Θεία Ευχαριστία, το κερί και το θυμίαμα για τη λατρεία του Θεού, ούτε ακόμη η προσφορά της αρτοκλασίας.

Τα αγαθά, τα οποία τους προσέφερε ο Θεός, τα αντιπροσέφεραν εκείνοι εν συνεχεία στο Θεό, όχι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός, αλλά ως δείγμα αγάπης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης.

Το χριστόψωμο, φτιαγμένο και αυτό με τον παραδοσιακό τρόπο από την ευλαβή νοικοκυρά και στολισμένο με δεξιοτεχνία, στόλιζε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Όλα αυτά, καθώς και τα διάφορα γλυκύσματα, τους θύμιζαν πως είναι μία διαφορετική ημέρα, την οποία «εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή»5.

Δεν μπορούσε να διανοηθεί κανείς να μη συμμετάσχει και να μην κοινωνήσει στη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, η οποία δεν ετελείτο τις πρωινές ώρες, όπως σήμερα, αλλά τις μεταμεσονύκτιες ή ως Αγρυπνία, όπως συνήθιζαν μέχρι το 1924 και στην Αθήνα και όπως γίνεται σήμερα στα Μοναστήρια μας και στη λεβεντογέννα Κρήτη.

Αναπόσπαστο στοιχείο των προγόνων μας σ΄ αυτόν τον εορτασμό ήταν και τα κάλαντα. Ποικίλουν κατά περιοχές. Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: όλα μιλούν για την χαρά.

«Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν... Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε, τάξεις των Αγγέλων ευφραίνεσθε».

«Χριστός γενέθεν, χαράν σόν κόσμον».

«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει, οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίσις όλη».

Και μέσα από αυτά τα αγνά έθιμα και τον απλοϊκό τρόπο της ζωής τους, δόξαζαν τότε οι άνθρωποι τον Θεό.

Μπορεί να είχαν την έντιμο πενία, για την οποία γράφει ο Παπαδιαμάντης, είχαν όμως το ρωμέϊκο ήθος, τό ορθόδοξο φρόνημα και τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής.

Διέθεταν το Φιλότιμο, για να χρησιμοποιήσω τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αγαπούσαν το Θεό, τιμούσαν την Κυρά Δέσποινα τη Θεοτόκο, και μαζί με το θεοφόρο Δαμασκηνό επαναλάμβαναν: «Στέργειν μεν ημάς, ως ακίνδυνον φόβω, Ράον σιωπή ... αλλά και Μήτηρ σθένος όση πέφυκεν, η προαίρεσις δίδου» - «Είναι ευκολότερο σε μας να αρκεστούμε απὸ φόβο στη σιωπή, που είναι και ακίνδυνη ... Αλλά, Μήτερ, όση είναι η πρόθεσή μας τόση ανάλογα δίνε σε μας τη δική σου δύναμη»6.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Τα πράγματα όμως άλλαξαν σταδιακά στον αιματοβαμμένο τόπο μας.

Πριν αρκετά χρόνια ο εμπορικός δυτικός λίβας άρχισε να εντάσσει σιγά σιγά αυτήν τη μεγάλη γιορτή σ΄ ένα εμπορικό πλαίσιο με τη διατήρηση μόνο κάποιων εθίμων, ώστε να οδηγηθεί σε μία καθαρά εμπορική εκμετάλλευση.

Γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος πως «στην Δύση οι Εβραίοι περιμένουν τα Χριστούγεννα για να κινηθεί η αγορά και να διακινηθούν τα εμπορεύματά τους»7.

Θα υπάρχουν ασφαλώς και οι στολισμοί των πόλεων και των σπιτιών με πολυποίκιλα λαμπιόνια, προκειμένου να ικανοποιήσουμε και τις ψυχολογικές και τις συναισθηματικές ανάγκες μας.

Δεν είναι κατηγορητέος αυτός ο στολισμός, ούτε ακόμη τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Κατηγορητέα είναι, όταν καταντούν επιδερμικά και όταν δεν αγγίζουν το βασικό νόημα αυτής της εορτής, που είναι ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς κατά χάριν υιοί του Θεού».

Γεννήθηκε κατά σάρκα για να αναγεννηθούμε πνευματικά. «Εγεννήθη τοίνυν κατά σάρκα, ίνα γεννηθής κατά πνεύμα· εγεννήθη εκ γυναικός, ίνα παύση γυναικός ων υιός»8.

Γεννήθηκε μέσα στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να μας φανερώσει πως και εμείς μέσα στη νέα Βηθλεέμ, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μπορούμε να πετύχουμε την κάθαρση της καρδιάς, προκειμένου να γεννηθεί μέσα μας ο Μονογενής Υιός του Θεού.

Ο Θεός, μας υπενθυμίζει αυτή η μεγάλη γιορτή, «δεν είναι μία ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε ακόμη μία ρομαντική ιστορία, αλλά πρόσωπο που υπάρχει στούς αιώνες και καλεί τόν άνθρωπο να τον κάνει πρόσωπο»9.

Ο ζωντανός Θεός προσφέρει ελπίδα και ζωή, αφού καταργείται ο θάνατος και ο άνθρωπος γίνεται πολίτης του Ουρανού.

ΤΡΙΤΟΝ. Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα. Αυτή η γιορτή δέχεται στις μέρες μας ασταμάτητα χτυπήματα.

Δεν μιλάνε στή Δύση και σε πολλές πόλεις της Ευρώπης για τη Γέννηση του Χριστού, αλλά για την γέννηση του «Χ», δήθεν χάριν συντομογραφίας.

Το πρόσωπο του Χριστού αντικαταστάθηκε από άλλα . . .

Μπορεί να στολίζουν δένδρα, μπορεί να υπάρχουν πλούσια φώτα, δεν υπάρχει όμως η φάτνη, δεν υπάρχει το άστρο, δεν υπάρχουν οι άγγελοι, οι ποιμένες και οι μάγοι, κυρίως όμως απουσιάζει το πρόσωπο του Χριστού και η Αειπάρθενος Θεοτόκος.

Δεν μιλάνε, ακόμη, για Χριστούγεννα, για να μην προκαλέσουν και τους αλλοθρήσκους!

Καθιερώνει η Δύση γιορτές και παγκόσμιες ημέρες για διάφορα θέματα, καθιερώσαμε κι εμείς στη δύστυχη πατρίδα μας γιορτές για τα δημιουργήματα του Θεού (μήλα, φασόλια, κρασί, μανιτάρια και άλλα) ξεχνώντας το Δημιουργό.

Αντί, ακόμη, να συμμετάσχουμε λατρευτικά στο Μυστήριο της επίγειας παρουσίας Του, δηλαδή στη Θεία Λειτουργία, αυτή τή μεγάλη μέρα, καθιερώθηκε προοδευτικά η συμμετοχή σε ολονύκτια γλέντια και πλούσια τραπέζια, ακόμη και η φυγή σε άλλους τόπους και σε άλλους λαούς, σαν να είμαστε πεινασμένοι και φυλακισμένοι.

Δεν μας συγκινεί η παρουσία του Χριστού.

Δεν επιθυμούμε το ουράνιο δώρο.

Δεν συμμετέχουμε στο Ποτήριο της Ζωής.

Γύρω μας, μέσα μας, η ανατριχίλα του θανάτου, η παρουσία του άγχους, της ανασφάλειας, της μοναξιάς, με ένα πλήθος ψυχοφαρμάκων.

Η ευθύνη βαραίνει όλους μας.

Και επειδή πρέπει να κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι βαραίνει και μας τους ποιμένες της Εκκλησίας.

Δεν μιλήσαμε για την Παράδοσή μας, που είναι ο φωτισμός του Θεού.

Δεν μεταφέραμε στο λαό μας πως, με τη μετάνοια και με τη συμμετοχή στη ζωή του Χριστού γινόμαστε κοινωνοί της δικής Του ζωής. Δεν είπαμε πως ο Θεός δεν βρίσκεται απλά κοντά μας, αλλά μέσα μας.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είναι χαρακτηριστικός στο σημείο αυτό: «Ο του Θεού Λόγου εφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, αεί γεννάται θέλων κατά πνεύμα διά φιλανθρωπίαν τοις θέλουσι· και γίνεται βρέφος, εαυτόν εν εκείνοις διαπλάττων ταις αρεταίς· και τοσούτον φαινόμενος, όσον χωρείν επίσταται τον δεχόμενον»10.

Καιρός να ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα στον τόπο μας και με την Παράδοση του τόπου μας.

Στην οικογένειά μας με τους θησαυρούς της Παραδόσεως και της Ρωμηοσύνης μας.

Στην Εκκλησία μας και με αυτό το οποίο μας παρέδωσαν οι Άγιοί μας.

Στη Θεία Λειτουργία με τη ζωντανή παρουσία του Σαρκωθέντος, Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

«Προσκυνούμεν σου την Γέννα Χριστέ. Δείξον ημίν και τα Θεία σου Θεοφάνεια».

---

1. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος ΛΔ΄ Εις την αγίαν του Χριστού γέννησιν, PG 63,821.
2. Του ιδίου, Εις τον Η΄ Ψαλμόν, α΄, PG 55,107.
3. Ἠσ. 9,6.
4. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΗ΄, Εἰς τά Θεοφάνια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος, ιγ΄, PG 36,325C.
5. Ψαλμ. 117,24.
6. Ιαμβικές Καταβασίες Χριστουγέννων, Ωδή θ΄.
7. Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου, νυν Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ποιότητα ζωής, Αθήνα 1987, σελ. 68.
8. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ένθ΄ ανωτ. PG 63,822.
9. Μητροπ. Ναυπάκου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, ο.π. σελ. 69.
10. Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε και οικονομικά. Και περί αρετής και κακίας, Εκατοντάς πρώτη, κεφ. η΄, PG 90,1181Β.

“Ὡς ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί τοῦ Κυρίου!”Θά τό φιλοσοφοῦσα ἄλλη μιά φορά σήμερα, ὑμνολογικά καί εὐχαριστιακά, δίχως δισταγμό μήπως καί ὑπερβάλω, ἀναφερόμενος στήν δαψιλή περί τήν ἐλαχιστότητά μου φιλανθρωπεστάτη πρόνοιά Του διά μέσου(καί) τοῦ πολυαγαπητοῦ μου καί πολυσεβάστου Μητροπολίτου κ. Προκοπίου.

Στάθηκε πολλαχῶς καίδι᾽ ἐμέ(θέλω νά τό πιστεύω, καί γιά ὅλο τό κληρικολαϊκό ἐκκλησιαστικό σῶμα τῆς Μητροπόλεως Φιλίππωνἐπί μιά 40ετία)ὁδοδείκτης ἐκκλησιαστικῆς ταυτοσημίας, ὁδοδείκτηςἐκκλησιαστικῆς ὑπευθυνότητος, ὁδοδείκτης ἐκκλησιαστικῆς συνέπειας, ἄνθρωπος μέ μοναδικό του “ἀτομικό” δικαίωματήν ἀκεραιότητα στή θυσιαστική πιστότητα καί στήν ἐμβιωμένη συνεχήπροσφορά, καί κατά τοῦτο “ὅλος ἱερωμένος Θεῷ”.

Τό ποίμνιό του στή Καβάλα τόν ἐγνώρισενεότατο στήν ἡλικία Προεστῶτα τῆς Εὐχαριστιακῆς του Συνάξεως, Ἐπίσκοπο τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ταυτοποίησης, Μητροπολίτη τῆς ἱστορικῆς του ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας.

Τότε πρωτογνώρισα κι ἐγώ τό λαό τῆς Καβάλας, καθώς ἀνέβηκα ἀπό τό Λουτράκι στήν πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη του, γιά νά μετάσχω στήν κοινή πλέον χαρά μας.

Καί μάλιστα θέλησα νά σχεδιάσω μέεἰλικρίνειατή δεοντολογία τῆς ἐκεῖθεν συμπορεύσεως τοῦ ποιμνίουμαζί μέ τόν Ἐπίσκοπό του, δημοσιεύοντας κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του ἕνα ἄρθρο μου στίς τοπικές ἐφημερίδες ὑπό τόν τίτλο “Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος”.

Μέ τήν ἀμφισημία του ἐκεῖνο τό ψαλμικό μήνυμα, ἐνεικόνιζε κυριολεκτούμενο τόν Σωτῆρα καί ὅσαβιβλικά σημαίνονταν, ὅτανεἰπώθηκεμετά βαΐων πρό τῆς μυσταγωγίας τῆς Σταυρο-Αναστάσεως.

Πάντως,προέτρεπε ὑποσυνείδηταὅλους τούς ἀποδέκτες του στό ἀπαραίτητο ἐκκλησιολογικό ὕφος καί ἦθος τῆς ὑποδοχῆς καί συνεργασίας μέ τό νέο Ποιμενάρχη τους.

Γιά μένα ἦταν ἀπό ἱκανῶν ἐτῶν γνωστός καί προσφιλής. Τόν γνώριζα ἀπό Διάκονο-ἱεροκήρυκα τῆς Κορίνθου καί Καθηγητή τῆς ἐκεῖ πολύ σπουδαίας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς ἀπό τήν ὁποία ἀναδείχθηκαν πλῆθος ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱεροδιδασκάλων καί καθηγητῶν Πανεπιστημίου.

Ἐκεῖ, στήν ἀντίπερα ὄχθη τοῦ Κορινθιακοῦ, καί ἡ γενέτειρά μου, ἐκεῖ καί ἡ λειτουργική μυσταγωγία μου στό “σωτήριον τοῦ Θεοῦ”, στήν “Ἐκκλησία τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”.

Ἀπό τήν ἴδια σχολή πέρασα τά μαθητικά μου χρόνια, πρίν τήν περαιτέρω ἐξέλιξή μου. Καί θυμοῦμαι πολλά χαρακτηριστικά δείγματα τοῦ ἐξαιρέτου ἤθους τοῦ Μητροπολίτου Φιλίππων.

Δυό-τρία θά ἐπισημειώσω.

Ἀπό Διάκονος διέτρεχε τήν Κορινθία ὡς ἱεροκήρυκας, τόν ἐνθυμοῦμαι συγκοπιάζοντα γιά τήν οἰκοδομή τοῦ λαοῦ, μεταξύ τιμίων συγκληρικῶν πού πάντως δέν διέθεταντή δική του θεολογική παιδεία, τήνδιδακτικήἐπάρκειακαί τήν ὑψηλή αἴσθηση τοῦ καθήκοντος.

Γιά κεῖνα τά χρόνια ἦταν ἄθλημαὀλίγων ἡ μαρτυρία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κατήχηση στό ἐκκλησιαστικό μυστήριο τῆς σωτηρίας.Καί μεταξύ τῶν ὀλίγων ἦταν ὁ Ἱεροκήρυκας-Διάκονος Προκόπιοςστήν κομβικήἐκείνη δικαιοδοσία, μέ τίς πολλαπλές ἀνάγκες.

Παραμονή τῆς χειροτονίας του εἰς πρεσβύτερον, ἀπό τόν μακαριστόν Καλαβρύτων κυρόν Γεώργιο (Τοποτηρητή τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κορινθίας), ὁ ὑποψήφιος μοῦ ἀνέθεσενά φροντίσω γιά τά τίμια δῶρα τῆς θείας λειτουργίας. Μερίμνησα καίτά προσκόμισα, μαζί μέ τό χρηματικό ὑπόλοιπο, τό ὁποῖο δέν ἦταν διόλου εὐκαταφρόνητο.

“Κράτησε τά ὑπόλοιπα ἐσύ”, μοῦ ἀποκρίθηκε μέ μιά νησιώτικη εὐαισθησία περίσσιας ἀνθρωπιᾶς. Δέν τοῦ περίσσευαν τά χρήματα, ὅμως τοῦ περίσσευανοἱ παλμοίμιᾶς χρυσῆς καρδιᾶς, εὐγενοῦς καί ἀνεπιτήδευτης. Κι αὐτόἦταν ἕνα περισπούδαστο “κήρυγμα” γιά μένα, ἐκεῖνα τά πολύ δύσκολα χρόνια μου.

Ἦταν ἡ πρώτη ἔμπρακτη ἀγαθοδωρία στή ζωή μου πού προῆλθε ἀπό κάποιο κληρικό. Αὐτή εὐαισθητοποίησε τίς λεπτότερες χορδές τῆς συνειδήσεώς μου ὥστε νά ἀποτελέσει μελλοντικό ὑπόδειγμα πλεύσεως στήν ποιμαντική μου διακονία καί τήν θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τοῦ πλησίον.

Σέ ἀνύποπτο πάλι χρόνο μέ ὑποστήριξε κατηγορηματικά ἐνάντια στή φαρισαϊκή ζηλοτυπία τινων, ἐξάγων ἀπό τήν ἱερατική του αὐτοσυνειδησία“ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος”.

Τό ἐκκλησιαστικό ἦθος γιά τόν τότε π. Προκόπιο(ἕως καί τόν σημερινό ὥριμο Μητροπολίτη) δέν ἦταν ὑποκρισία ἐμφάνισης, ἀλλά διάκριση καρδιᾶς καί νοός, μέ μιάν εὐθυκρισία λόγου καί εὔτολμη παρρησία γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀληθείας.

Ἐκεῖνος μέ ἔκειρε Μοναχό στήν Ἱ. Μονή τοῦ Ἁγίου Σίλα, μέ χειροτόνησε διάκονο καί πρεσβύτερο στό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Τιμίου Προδρόμου Καβάλας. Καί μόνοναὐτές οἱ διαβαθμίσεις τῆς οἰκονομίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μυστηρίου ἀρκοῦν, γιά νά ἐκχέω εὐγνωμόνως τήν καρδιά μου πρός τόν Κύριο ὑπέρ τοῦ πολυσεβάστου Γέροντός μου.

Μοῦ ἐμπιστεύθηκετό ἐκκλησιαστικό οἰκοτροφεῖο, πολυσήμαντη ἔπαλξηἐκκλησιαστικῆς καί κοινωφελοῦςπροσφορᾶς, μιά μεγάλη εὐεργεσία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίαςστήν περιφέρεια τῆς Μητροπόλεως Φιλίππων.

Παρ᾽ ὅλο τό φόρτο τῆς ἐποπτικῆς, διδακτικῆς καί γενικότερης μέριμνας, μέἐπιστράτευσε καί στήν “Παρουσία” (ἐκκλησιαστικό περιοδικό) ἐνθαρρύνοντας τήν ἀτολμία τοῦ κόπου μου, ὥστε νά ἐπιδοθῶ στή συγγραφική διακονία. Καί σ᾽ αὐτό τόν εὐγνωμονῶ, καθώςἀπό ἐνωρίς δοκιμαζόμουν σέ τομεῖς ποιμαντικῆς μαρτυρίας.

Δέν προσέμεινα πολύ κοντά του. Οἱ συγκυρίες, μετά ἀπό μία διετία, μέ ὁδήγησαν στή Λάρισα, τήν Ἀθήνα κ.ο.κ. Ὡστόσο ἐστάθηκα πάντοτε εὐγνώμων, σεβόμενος καί ἀγαπῶν τόν ἄνθρωπο, εἰλικρινά ἀναπολῶντήν ἀκεραιότητα τῆς ἐπισκοπικῆς του δεοντολογίας,μιάν ἀκεραιότητα πού ἐνίοτε φάνταζε ἀπόλυτη, ὅμως κατά βάθος διέσωζε τήν πιστότητα καί πληρότητα ἀπέναντι στό ἱερό, στό ἱερότατο χρέος.

Δίπλα στόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ, ἐπί παρουσίᾳ καί τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου, πρῶτος ἀπό τήν ὑπόλοιπη σεπτή Ἱεραρχία ὁ Φιλίππων Προκόπιος μετέσχε στή χειροτονία μου εἰς Ἐπίσκοπον (1989). Δι᾽ ἐμέ ἦταν ἡ τελείωση τῆς δωρεᾶς, τήν ὁποία ὁ ἴδιος εἶχε ἐγκαινιάσειβαθμιδωτά ἀπό τό 1975.

Δεῖγμα τῆς ἀνδρείαςχριστοφιλοῦςψυχῆς του, τοῦ θαρραλέουἐκκλησιαστικοῦ ἤθους του.Πάντοτε εἶχε τήν τόλμη νά ὀρθοτομεῖ, διά λόγων καί ἔργων. Αὐτό πού (5) χρόνια πρίν εἶχε προείπει ὁ ὁσιωμένος γέρων Πορφύριος, αὐτό πού μετ᾽ ἐκεῖνον ἐνυπόγραφα μαρτύρησε ὁ ὁσιωμένος γέρων Ἰάκωβος (ὡς μέλη ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας), αὐτό τό διετράνωνε μέ τήν παρουσία του ὁπολύτιμος Γέροντάς μου, πού μέ ἐψήφισε καί μέ συγχειροτόνησε.

Γιά νά δώσει πολύτιμη συνέχεια, πολλές φορές, στίς πανηγύρεις τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας μέ προσκλήσεις μου, στόν ἑορτασμό τοῦ πολιούχου Ἀποστόλου Παύλου στήν Καβάλα καί στήν Πατριαρχική θεία Λειτουργία στό Προσκύνημα τῆς Ἁγίας Λυδίας καί μέ ἄλλα, πού ἀποτιμοῦν ἐκκλησιαστικά (καί διά τοῦτο πολλαπλῶς ἀνθρώπινα καί θεάρεστα) τόν Ἐπίσκοπο-ἄνθρωπο.

Τόν ἄνθρωπο-Ἐπίσκοπο πούἡ ἴδια του ἡ κοπιώδης ποιμαντορίαἐπί (40) χρόνια κατεπλούτισε τήν Καβάλαμέ ἀξιοθαύμαστοἔργο ποιμαντικῆςπαρουσίας, μέ ἐξοπλισμένες τίς δομές τῆς Μητροπόλεως, μέἄρτιες ὑποδομές κοινωνικῆς προσφορᾶς, μέ ἀποθεματικά καλῆς μαρτυρίας.

Δημιούργησε, δέν ἀπόλαυσε παρά μόνον τήν ἐκτίμηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Γιά τήν οἰκοδομή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίαςτοῦ Χριστοῦ ἐν Φιλίπποις.

Ἀναλώθηκε στή διακονία τοῦ ποιμνίου του καί συνεχίζει νά δημιουργεῖ.Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὡστόσο πρόσφατα ἀπεθαύμασα τόν εὐεργέτη μου Μητροπολίτη στήν αὐτεξομολόγηση μιᾶς ταπεινόφρονος συνέσεως• καί ἐπιβεβαιώνονταςτήν πεποίθησή μου ἀπό τῶν παιδικῶν μου χρόνων, δοξολόγησα ἐν τῷ κρυπτῷ τόν καρδιογνώστη μας Κύριο!

Καί δέν ἦταν μόνον ἡ Μητρόπολή του.Ὅπου κι ἄν ἐπιστρατεύθηκε στίς κεντρικές Συνοδικές Ὑπηρεσίες(προπαντός στήν ἐποπτική διοίκηση τῆς Οἰκονομικῆς Ὑπηρεσίας), προσαναλώθηκε μέ μιάν ἀποδοτική ἐντιμότητα, “ἐν μηδενί λειπόμενος”. Πάντοτε ἀκριβοδίκαιος, εὐθυνοφόρος καί ἀκάματος.

Δέν θέλω νά μακρηγορήσω ἄλλο. Γνωρίζω ὅτι ὑπερέβαλα τά ἐσκαμμένα. Ὁ Φιλίππων Προκόπιος ποτέ δένἀρεσκόταν σέ ἐπικοινωνιακές πρακτικές καί ἐπαίνους.

Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε, ἀπό πέρυσι, δέν θέλησα νάτοῦ πλέξωδημοσίως ἐγκωμιασμόν εὐγνώμονος καρδιακῆς μνήμης.

Σήμερα ὅμωςτό ἀποτολμῶ, συνεισφέροντας ἀπό ψυχῆςὀλιγοστές ψηφίδες στό πολυτιμότατο κεφάλαιοτῆς μακρᾶς δημιουργικῆςπαρουσίαςτου.

Μιᾶς παρουσίας πού πάσχισε καί πασχίζει νά ἐνοικίσει τόν Χριστό στήν πίστη καί στήν ἐλπίδα καί στήν ἀγάπη τόσων καί τόσων Καβαλιωτῶν.

***
Καί ἀποτολμῶμέ τό υἱϊκό θάρρος καί τήν παρρησία πού διαθέτω λόγῳ τῆς μακροχρόνιας πνευματικῆς διασυνδέσεώς μας, νά ὑποψελλίσω δημοσίως ὅσα θέλησα νά τοῦ γράψω κατ᾽ ἰδίαν, μόλις πέρυσι.

Μιά ἁπλή σύγκριση ἀνάμεσα στό σήμερα καί τό χθές, θά ἐπιμαρτυρήσει πώς οἱ μνῆμές μου γιά τό σεπτό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Φιλίππων παραμένουν ἀνθηρές.

Ὅπως θα λερός εἶναι καί προσεύχομαι νά παραμείνει στίς ἐπάλξεις ὁ εὐλογημένος ψυχισμός του. Εἰς δόξαν Θεοῦ καί οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας. Νά τόν χαιρόμαστε ὅλοι ἅλκιμον ἐν Θεῷ.

Μέ τήν εὔσπλαγχνη πλουταναδοσία τῆς Παναγίας καί τίς πρεσβεῖες τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ὅλων τῶν τοπικῶν Ἁγίων τῆς Μητροπόλεώς του, μέχρι καί τοῦ σήμερα τιμωμένου νεομάρτυρα Ἰωάννη ἀπό τίς Μαριές τῆς Θάσου.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

***

Στό ἀξιοτίμητο καί ἀξιαγάπητο καί ἀξιοσέβαστο πρόσωπό του
(ἐπιστολή τοῦ Ὀκτωβρίου 2013)

«Σεβαστέ μου Γέροντα,
μέ σεβασμό πρός τόν παλαιόθεν προσφιλή μου ἐκ τῶν Κληρικῶν ὅσων ἐγνώρισα ἀπό νεότητός μου, πρός τόν χειροτονήσαντά με Διάκονο καί Πρεσβύτερο ἀλλά καί πρός τόν συγχειροτονήσαντά με Ἐπίσκοπο, «εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ (ἡμῶν) ἐπὶ πάσῃ τῇ μνείᾳ ὑμῶν» (Φιλ. 1: 3).

Ἄλλοι Ἀδελφοί Ἱεράρχες τιμοῦν καί τιμῶνται (καί παρά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐξαιρέτως, καί παρ᾽ ἡμῶν τῶν ἐλαχίστων) γιά τήν 40ετία σύνολης τῆς ἱερωσύνης, ἀπό τῶν ἀναβαθμῶν τῆς διακονίας μέχρι καί τῆς τωρινῆς ποιμαντορικῆς τους προσαναλώσεως.

Πιστεύω πώς αὐτό συνιστᾶ ἐμμέσως ἕνα δίδαγμα γιά τόν περί αὐτούς ἱερό κλῆρο καί λαό, περί τό ἀπομειούμενο ὕψιστο χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης• ζοῦμε στήν ἐποχή τῶν ἐπικοινωνιακῶν ἐξεικονισμῶν καί ἐξαναγκαζόμεθα νά διαχειριζόμεθα ὅσα πρόσφορα περί τήν ὑψηλή καί ἅγια ἀποστολή μας.

»Ὑμεῖς ὅμως ἐφέτος συνεπληρώσατε σύν Θεῷ 40ετία Ἀρχιερατείας, Ποιμαντορικῆς καί Ἱεροσυνοδικῆς διακονίας καί μαρτυρίας, πλέον τῶν λοιπῶν 13 χρόνων Διακονίας καί Ἱερωσύνης.

Τουτέστιν τά 2/3 τοῦ διανυθέντος τιμίου βίου Σας τά προσεφέρατε στό ἄχραντο μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας στήν παροντική διάρκειά του διά τῆς Ἐκκλησίας! Καί ὅλα αὐτά τά συντελέσατε σύν Θεῷ, «δοκιμάζοντες τὰ διαφέροντα, ἵνα ἦτε εἰλικρινής καὶ ἀπρόσκοπος εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, πεπληρωμένος καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον Θεοῦ» (Φιλ. 1: 10-11).

Ἀρκεῖ νά προσημειώσω κάτι ὄντως αὐτοθυσιαστικό ἀπό τῆς συνήθους τακτικῆς, εἰ καί ἀμώμου• καί μόνος ὁ χωρισμός ἀπό τῶν προσφιλεστέρων καί στενά οἰκείων, (ἵνα μή μωμηθῇ ἡ διακονία οὐδέ κατ᾽ ἐλάχιστον ἀπό τούς ἐθελο-σκανδαλιζομένους τῆς ἀλλοτριώσεως), καί μόνον αὐτό προδίδει ἦθος περισσῆς ἐκκλησιαστικότητος στήν ποιμαντορική αὐταπάρνηση καί ἐθελοθυσία Σας.

»Πλείονες ἐμοῦ ἔχουν νά ἐπιμαρτυρήσουν τήν πιστότητα καί ἀκεραιότητα τῆς ποιμαντορίας, ὅπως καί τήν συνέπεια καί αὐστηρότητα στήν ὑπηρεσία τῶν πλέον κρισίμων θεσμικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Μέ τήν ὡριμότητα τῆς συνειδησιακῆς λογοδοσίας, ὡς κατ᾽ ἐνώπιον τοῦ Παντεπισκόπου Σωτῆρος. Μέ τήν εὐθύτητα «οὐχ ὅτι ἤδη ἐλάβετε ἢ ἤδη τετελείωσθε, διώκετε δὲ εἰ καὶ καταλάβετε, ἐφ᾿ ᾧ καὶ κατελήφθημεν ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ» (Φιλ. 3: 12). Δέν Σᾶς περιβάλλω μέ φωτοστέφανο τελειότητος, ποτέ δέν ὑποδυθήκατε τόν τέλειο, ἀλλά ἀγωνίζεσθε στήν ἐσχατολογική σχοινοβασία τῆς τελειώσεως, τήν τόσο κρίσιμη, ἀλλά καί τόσο περιπόθητη καί παρακλητική μέ τήν παρουσία καί συνέργεια τοῦ τελειοῦντος ἡμᾶς Παρακλήτου.

Αὐτό χαίρομαι πού τό προσεγγίζω στόν κοπιάζοντα καί μοχθοῦντα ψυχισμό Σας, τόν μηδόλως κεκοπιακότα ἀπό τήν ὁδοιπορία τόσων καί τόσων χρόνων κατά Φιλίππους, τόσων καί τόσων δυσχερειῶν κατ᾽ Ἀθήνας.

»Ὑμῖν τό ζῆν ἡ Ἐκκλησία καί ὁ Χριστός, ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία(μέ ταυτοσημία ἀποκαλύψεως καί ἱεραποστολῆς καί ἐσχατολογίας, καθότι Ἐκεῖνος θέλησε νά εἶναι ἀχωρίστως ἡ Κεφαλή τοῦ σώματος καί ἡ Ἐκκλησία ζεῖ ἀχωρίστως τήν συστατική Του παρουσία). Ποιῶ μετάνοια σεβασμοῦ εὐγνωμόνως στόν Ἐπίσκοπο τῆς ἱστορικῆς φερωνυμίας τῶν Φιλίππων, στή Σεβασμιότητά Σας.

»Δοξολογῶ μεθ᾽ Ὑμῶν τόν Θεό καί Πατέρα μας γιά τήν ἐξαιρετική εὔνοια τῆς χάριτός Του στό ἀξιοτίμητο δι᾽ ἐμέ καί ἀξιαγάπητο καί ἀξιοσέβαστο πρόσωπό Σας.Καί πολυχρονίζω καί πάλιν πολυχρονίζω χαρούμενος γιά τή χαρά Σας, εὐχαριστιακά πρός τόν Τρισάγιον Θεό μας, μέ τόν θεόδεκτο λειτουργικό ὕμνο τήν Ἀρχιερωσύνη Σας: πολυχρόνιον ποιῆσαι Ὑμᾶς «κατὰ τὸν πλοῦτον αὐτοῦ ἐν δόξῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. 4: 19).

Μέ ἀπέραντο σεβασμό
†ὁ Γουμενίσσης Δημήτριος»

Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ | Romfea.gr

Σημειώνουμε περιεκτικά καί μέ συντομία τά κυριώτερα κεφάλαια ἀπό τήν διδασκαλία-θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (ἡ Θεότης Του), πού ἔγινε καί Υἰός τοῦ ἀνθρώπου (ἡ ἀνθρωπότης Του).

1. Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἦταν τό ἀπ᾽ αἰῶνος κεκρυμμένο μυστήριο στήν βουλή τοῦ Θεοῦ, πού ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής τά πάντα δημιουργήθηκαν γι᾽ αὐτό, ὥστε νά πραγματοποιηθεῖ στόν ὡρισμένο καί κατάλληλο καιρό.

2..Ὁ σαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ προφητευμένος Μεσσίας, πού εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός ὅτι θά ἐρχόταν στόν κόσμο γιά νά λυτρώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τίς ὀλέθριες συνέπειες τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων.

3. Ἡ ἐνσάρκωση πραγματοποιήθηκε ἀπό ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τόν κόσμο καί ὄχι ἐξ ἀνάγκης. Κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πατήρ εὐδόκησε, ὁ Υἱός ἐνηνθρώπησε καί τό Ἅγιο Πνεῦμα συνήργησε. 

4. Μέ τήν ἐνσάρκωση ἀποκαλύφθηκε ὁ Ἀληθινός Θεός καί ὁδηγηθήκαμε στήν θεογνωσία «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Πρὸς Τιμόθεον Α΄ γ΄ 16).

5 Ὁ σκοπός τῆς ἐνσαρκώσεως συνοψίζεται ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο σ᾽ αὐτούς τούς λόγους:

α΄. Γιά νά ζήσουν οἱ ἄνθρωποι μέ σοφία, δικαιοσύνη καί εὐσέβεια:«Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι» (Πρὸς Τίτον β΄ 11)

β΄. Γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τήν τυραννία τοῦ θανάτου:

«Ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας» (Πρὸς Ἐβραίους 14-15)

γ΄. Γιὰ νὰ φέρει τὴν εἰρήνη ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους μεταξύ τους καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου:

«Αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Πρὸς Ἐφεσίους β΄ 14)

δ΄. Γιὰ νὰ δώσει τὴν πλούσια Χάρι τοῦ Θεοῦ σὲ ὅσους στεροῦνται τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Θεότητά Του.

«Γινώσκετε γὰρ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δι᾿ ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε» (Πρὸς Κορινθίους Β΄ η΄ 9)

ε΄. Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν υἱοθεσία ἀπὸ τὸν ἐπουράνιο Θεὸ καὶ Πατέρα:

«Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Πρὸς Γαλάτας δ΄ 4-5).

6. Μέ τήν ἐνσάρκωση ἀναιρέθηκε ἡ τυραννίδα τῶν παθῶν καταπατήθηκε ἡ δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, διαλύθηκε τό ψεῦδος καί ἀναφάνηκε ἡ ἀλήθεια, τό φῶς ἦλθε στόν κόσμο γιά νά σκορπίσει τά ποικίλα σκοτάδια.

7. Μέ τήν ἐνσάρκωση γίναμε «συμπολῖτες τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Πρός Ἐφεσίους β΄ 19) καί «θείας κοινωνοί φύσεως» (Πέτρου Β΄ α΄ 4.)

8. Μέ τήν ἐνσάρκωση εἴδαμε τόν ἄνθρωπο ὡς τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ (Πρός Κορινθίους Β΄ δ΄ 4, πρός Κολοσσσαεῖς α΄ 16), ὅπως πλάστηκε «κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν» (Γενέσεως α΄ 26), ὥστε ἐμεῖς νά γίνουμε ὅμοιοι μέ Αὐτόν (Ἰωάννου Α΄ γ΄ 2).

9. Ὁ σαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, γιά νά τό ἀναπλάσει καί νά τό ἐπαναφέρει στό ἀρχέγονο κάλλος.

10..Στόν σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ ἑνώθηκε ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀτρέπτως καί ἀδιαιρέτως, κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.

11. Καρπός τῆς ἐνσαρκώσεως εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας διά τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ κοινωνία μας μὲ τὸν τριαδικὸ θεό μας διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

12. Τό μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως διακόνησε ἡ Παρθένος Μαρία, πού συνέλαβε, κυοφόρησε καί ἔτεκε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε Υἱός τοῦ
ἀνθρώπου «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῆς Μαρίας τῆς Παρθένου».

«Ἡμεῖς ἑορτάζοντες Χριστοῦ τήν Γέννησιν εὐσεβοφρόνως ἐκ ψυχῆς πίστιν, ἐλπίδα, ἀγάπην προσφέρωμεν αὐτῷ».

Του Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου

Το θέμα της αργίας κατά την ημέρα της Κυριακής, το οποίο με πολύ ελαφρά συνείδηση εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων ελύθη προσωρινώς!

Τό Σ.τ.Ε. έπειτα από προσφυγή Συλλόγου εργαζομένων ΓΣΕΒΕΕ, με την υπ' αριθ. 307/2014 απόφαση της Επιτροπής Αναστολών, ανέστειλε την εφαρμογή του Νόμου περί καταργήσεως της αργίας της Κυριακής. Έτσι προσωρινά τουλάχιστον το θέμα ελύθη.

Στο ζήτημα αυτό θα ηθέλαμε να υπογραμμίσουμε δύο σημεία:

Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής είναι ένα από τα σχέδια, τα οποία προωθεί η "παγκοσμιοποίηση", δηλ. ένα κοινωνικό, σκοτεινό καί ύπουλο, σύστημα, το οποίον στρέφεται ευθέως κατά του Χριστιανισμού καί δή κατά της Χριστιανικής Ελλάδος.

Το σύστημα τούτο εκπορεύεται από τον διεθνή Σιωνισμό, δηλ. από το Εβραϊκό Λόμπυ! Με άλλα λόγια η Διεθνής Μασσωνία είναι αυτή, που θέλει την διάλυση της χριστιανικής Ελλάδος!

Στο υψίστης σημασίας ζήτημα αυτό πολλοί κινητοποιήθηκαν, για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους! Καταστηματάρχες, Επιχειρηματίες, Εργαζόμενοι, Εμπορικοί Σύλλογοι Εργαζομένων κλπ. προέβησαν σε κινητοποιήσεις, έκαμαν πορείες, δημοσίευσαν Ψηφίσματα κλπ! Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και ο Εμπορικός Σύλλογος Αιγίου, τά Μέλη του οποίου από τη θέση αυτή συγχαίρουμε και ευχαριστούμε! Πολλοί, λοιπόν, και με πολλούς τρόπους εξέφρασαν την αντίθεσή τους!

Τελικά κατέθεσαν Προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των διατάξεων του σχετικού Νόμου!

Τη γενική αυτή κινητοποίηση, δυστυχώς, ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΡΙ ΣΘΗΚΕ η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

Ώφειλε έντονα να διαμαρτυρηθή για την κατάφωρη αυτή καταπάτηση της 4ης Εντολής!

Ώφειλε νά σταθή στο πλευρό των πνευματικών της τέκνων, δηλ. των πιστών χριστιανών! Ώφειλε να ηγηθή μιάς αντιστάσεως εναντίον όλων εκείνων, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα της Χώρας!

Ώφειλε να προστατεύσει τό δικαίωμα του εκκλησιασμού κατά την ημέρα της Κυριακής. Ώφειλε να υπερασπισθή την ημέρα του Κυρίου, την ΚΥΡΙΑΚΗ!

Ώφειλε....! Ώφειλε....! Ώφειλε.....! Αλλά ΔΕΝ εξεπλήρωσε την αποστολή Της! Η φωνή της Μητρός Εκκλησίας ΔΕΝ ακούσθηκε!

Η Θεία Πρόνοια ηθέλησε, ώστε το Σ.τ.Ε. να αρθή στο ύψος των περιστάσεων! Με την υπ' αριθμ. 307/2014 απόφασή του ήλθε να καλύψει το κενό, που άφησε η απουσία και η σιγή ιχθύος της Εκκλησίας. Ιδού ένα μέρος από το σκεπτικό της Αποφάσεως: ".....η .... ηθική βλάβη των αιτούντων η αναφερόμενη στο δικαίωμα του ελευθέρου χρόνου και της απολαύσεώς του από κοινού με την οικογένειά τους κατά την κοινή αργία της Κυριακής, καθώς και στο δικαίωμα στην άσκηση της θρησκευτικής λατρείας, παρίσταται αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη...".

Ως Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος ζητώ δημοσίως συγγνώμην πρωτίστως από τόν Φιλάνθρωπον Θεόν, αλλά και από τον φιλόχριστον Ελληνικόν Λαόν για την σιωπή της Μητρός Εκκλησίας και για την ένοχη απουσία Της από τον έντιμο αυτό αγώνα των εργαζομένων!

Στη συνέχεια σας προσφέρουμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδος 'ΤΟ ΠΑΡΟΝ" καί ένα εκπληκτικό κείμενο του κ. Ανδρέα Θ. Μάντη, Μηχανολόγου-Ηλεκτρολόγου του Ε.Μ.Π., δηλ. ενός πιστού τέκνου της Εκκλησίας.

Το κείμενο αυτό αποτελεί κόλαφον δι' Ημάς τους εν σιωπή διατελούντας Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος! Η Ορθοδοξία βάλλεται, η Ελλάς κινδυνεύει. αλλ' Ημείς "καθεύδομεν υπό τόν μανδαγόραν" (Το ορθόν"εκ μανδραγόρου καθεύδειν", βλ. Ξενοφώντος, "Συμπόσιον" ΙΙ, 24)

ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: