Καθημερινώς οι ευσεβείς χριστιανοί μας ενοχλούν και μας ερωτούν με αγωνία τι γίνεται με το θέμα της ηλεκτρονικής κάρτας του πολίτη. Σας μεταφέρω το τι ακριβώς ερωτήσεις δεχόμεθα καθημερινώς από το χριστεπώνυμο ποίμνιό μας, το οποίον μας κοιτά κατάματα αναμένοντας από εμάς απαντήσεις, τις οποίες δυστυχώς δεν έχω.

Μας λέγουν, το θέμα της Κάρτας του Πολίτη, είναι μείζον θέμα. Ήδη ψηφίστηκε το φορολογικό Νομοσχέδιο, το οποίον αναφέρεται και στη λεγόμενη φοροκάρτα, η οποία το Νομοσχέδιο την αναφέρει ως προαιρετική.

Όμως με το νέο χρόνο ο αρμόδιος Υπουργός δήλωσε ότι η φοροκάρτα θα ενσωματωθεί εις την Κάρτα του Πολίτη. Άρα η φοροκάρτα αυτόματα γίνεται υποχρεωτική.

Έχουμε πλέον ένα ισχυρό στοιχείο στα χέρια μας δια το τι είναι η φοροκάρτα, αφού αναλύεται στο Νομοσχέδιο, τι καταγράφει, τι προσωπικά στοιχεία εμπεριέχει και πως λειτουργεί.

Αφού δε, θα ενσωματωθεί εις την Κάρτα του Πολίτη, τούτο σημαίνει ότι δεν θα έχει μεγάλη διαφορά η φοροκάρτα ως προς τον τρόπο λειτουργίας της από την Κάρτα του Πολίτη.

Αργότερα δε στην Κάρτα του Πολίτη θα ενσωματωθούν και όλες οι επιμέρους κάρτες. (Κάρτα εργασίας, κάρτα μαθητή κτλ.)

Έπρεπε λοιπόν ήδη η Συνοδική Επιτροπή να έχει ενημερωθεί δια την φοροκάρτα και να κάνει ήδη κάποια εισήγηση στην Ιερά Σύνοδο, αφού ενσωματώνεται τελικά στην Κάρτα του Πολίτη. Γιατί επικρατεί τόση σιωπή ερωτά ο λαός;

Μας λέγουν, επίσης, ότι αξιότιμοι καθηγητές, μέλη της Συνοδικής Επιτροπής έχουν ζητήσει να τεθούν προς την Κυβέρνηση πλείστα καίρια ερωτήματα δια την Κάρτα του Πολίτη.

Η δε Συνοδική Επιτροπή, όχι μόνον απόφαση δεν έλαβε, αλλά μαζί με την Διαρκή Ιερά Σύνοδο ούτε καν τα ερωτήματα αυτά έθεσε προς την Κυβέρνηση. Διερωτάται ο ευσεβής λαός

α) Δια ποίο λόγο δεν ελήφθη απόφαση;

β) Δια ποίο λόγο ούτε καν έθεσαν τα ερωτήματα των αξιοτίμων καθηγητών προς την Κυβέρνηση

γ) Ποίος επίσης ο λόγος, ενώ πλήθος ιεραρχών λαμβάνουν αποφάσεις δια τις Μητροπόλεις τους, δημοσιεύουν τις φωτισμένες θέσεις τους και ενημερώνουν ότι δεν θα λάβουν την Κάρτα του Πολίτη, δεν συγκαλείται η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας να αποφανθεί για το θέμα, μιας και το θέμα της Κάρτα του Πολίτη είναι μείζονος σημασίας και σε καμία περίπτωση δεν εξουσιοδοτείται μια Συνοδική επιτροπή η η Δ.Ι.Σ η οποία είναι για να χειρίζεται τα τρεχούσης διοικητικά φύσεως ζητήματα;

Εμείς αδυνατούμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα του ευσεβούς λαού, διότι δεν είμαστε αρμόδιοι δια τούτο και απευθύνομεν την επιστολήν αυτήν προς όποιον μπορεί να μας πληροφορήσει.

Φίλε αναγνώστη, μάλλον σε ξενίζει η απουσία του «πρέπει να» στην παραπάνω ερώτηση, που συνηθίζεται σε αντίστοιχους γραπτούς ή προφορικούς προβληματισμούς.

Το θέμα όμως είναι σαφές. Ή έχει η Εκκλησία πολιτικό λόγο εκ φύσεως ή όχι. Τι θα πει «πρέπει»; Ποιος θα το ορίσει δηλαδή αν πρέπει ή όχι;

Κατά καιρούς δίνονται αφορμές για να συζητιέται το θέμα των πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας. Πρόσφατη και δυνατή αφορμή ήταν η έκδοση ενός φυλλαδίου από την Εκκλησία της Ελλάδος με τίτλο «Προς το Λαό», το οποίο αρκετά στελέχη της κυβέρνησης έσπευσαν να καταδικάσουν.

Προφανώς, δεν έχεις αμφιβολία ότι εάν το φυλλάδιο έλεγε «μπράβο, καλά τα πάτε, συνεχίστε», όλο το κυβερνητικό σχήμα θα το επαινούσε.

Επίσης, κατανοείς ότι καθόλου δεν τη χάλασε την αντιπολίτευση το φυλλάδιο αυτό, όπως ακριβώς θα συνέβαινε και στη νυν κυβέρνηση εάν ήταν αντιπολίτευση.

Η παραπάνω αφορμή μάς δίνει έναυσμα ώστε να δούμε πτυχές - και κυρίως ενστάσεις - επί του πολιτικού λόγου της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα.

Καταρχάς να δούμε εάν στέκει η πρόταση αυτή. Τι είναι Εκκλησία και ποιοι την αποτελούν; Μόνο οι επίσκοποι και οι ιερείς; Δεν είναι όλοι οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Οι πολιτικοί είναι ή δεν είναι μέλη της Εκκλησίας; Δικαιούνται να έχουν πολιτικό λόγο ή όχι; Εγώ είμαι λαϊκός και θεωρώ τον εαυτό μου μέλος της Εκκλησίας.

Δικαιούμαι να έχω πολιτική άποψη και να κάνω πολιτικές παρεμβάσεις; Ποιος έχει το δικαίωμα να μην με θεωρεί μέλος της Εκκλησίας ή ποιος θα μου απαγορεύσει να έχω πολιτική άποψη και να την εκφράζω δημόσια;

Δεν έχει καμιά δουλειά η Εκκλησία με την πολιτεία.

Από την αρχή της επίγειας ζωής της η Εκκλησία διατυπώνει μια άλλη άποψη για την πολιτεία, τον κοινοτικό τρόπο ζωής των ανθρώπων δηλαδή, γιατί αυτό σημαίνει ο όρος.

Αναφέρεται σε ουρανοπολίτες και στην κοινωνία της αγάπης, της ελευθερίας και της αγιότητας.

Μόνο που αυτή η κοινωνία δεν εδράζεται σε ένα απροσδιόριστο γαλαξιακό σύστημα ούτε μετατίθεται σε ένα ακαθόριστο μέλλον, αλλά σαρκώνεται στο εδώ και τώρα μέχρι να τελειωθεί στην προσδοκώμενη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Η πρώτη Εκκλησία της κοινοκτημοσύνης (ο πρώτος και γνήσιος κομμουνισμός), η μοναχική πολιτεία των μοναστηριών, η κοινωνική και πολιτική διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια της εκπλήρωσης του «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Η Εκκλησία είναι βαθειά κοινωνική και πολιτική.

Με άλλα λόγια νοιάζεται (και πρέπει να νοιάζεται) εάν πεινάς, εάν έχεις ρούχα, εάν είσαι άρρωστος, εάν έχεις δουλειά, εάν είσαι στη φυλακή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτά είναι τα κριτήρια αγάπης για το Χριστό.

Η Εκκλησία να ασχολείται με τα του οίκου της.

Ποια είναι αυτά; Τα μνημόσυνα, οι λιτανείες και οι γιορτές μόνο; Οίκος της δεν είναι τα ζωντανά μέλη της; Προφανώς, εννοείς να μην μπλέκεται η ιεραρχία στα πόδια των πολιτικών – κάτι που θα τους βόλευε ιδιαιτέρως, κυρίως εάν πρόκειται να τους ασκήσει κριτική.

Κρίμα που δεν το κατάλαβαν ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων που απαγόρευσε στον αυτοκράτορα Μέγα Θεοδόσιο να εισέλθει στο ναό για τη σφαγή που είχε διαπράξει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που τα έβαλε με την αυτοκράτειρα με αποτέλεσμα να πεθάνει στην εξορία.

Εάν ανατρέξουμε λίγο στην παγκόσμια ιστορία θα δούμε ότι βολεύει τα ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα να έχουν την Εκκλησία απλώς ως ένα λαογραφικό οργανισμό που προάγει το φολκλόρ και την πίστη ως ένα ψυχοναρκωτικό των ανθρώπων.

Η ειρωνεία του σήμερα είναι ότι αρκετοί από αυτούς που διαφωνούν με τη ρήση του Μαρξ ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» δεν κάνουν και πολλά για να την αναιρέσουν.

Η άλλη ειρωνεία είναι ότι οι πολιτικοί που δεν θέλουν ενεργό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της Εκκλησίας δεν λένε όχι στη βελούδινη και προβεβλημένη καρέκλα που τους περιμένει στο ναό όταν έρχονται στο παρά πέντε σε δοξολογίες και επετείους. Ούτε φυσικά δυσανασχετούν για τις λιβανιστικές και πομπώδεις προσφωνήσεις τους από μερίδα ιερέων και ιεραρχών. 

Η Εκκλησία δεν πρέπει να εκφέρει κομματικό λόγο.

Σωστό, ολόσωστο. Και θα συμπλήρωνα ότι ο διχαστικός, φανατισμένος, κομματικός και με κοσμική ιδεολογία λόγος είναι αντίθετος με το κήρυγμα του Χριστού. Ούτε είναι πολιτικός λόγος.

Όταν γίνεται αυτό από μερίδα κλήρου και λαού που διεκδικούν αυθαίρετα την ιδιότητα του εκπροσώπου της Εκκλησίας εκτίθενται πολύ περισσότερο από ότι εάν ήταν άφωνοι και αμέτοχοι.

Εξυπακούεται βέβαια ότι η άμεση ή έμμεση επιδίωξη οποιασδήποτε κοσμικής εξουσίας από τους ιεράρχες είναι απορριπτέα.

Ο κοινωνικός και πολιτικός λόγος της Εκκλησίας (και όχι μόνο της ιεραρχίας αλλά όλων ημών) οφείλει να είναι θεολογικός και όχι θρησκόληπτος, παρηγορητικός και όχι υπνωτικός, σαφής και καίριος και όχι ανεδαφικός και βερμπαλιστικός. 

Πρέπει άμεσα να χωριστεί η Εκκλησία από το κράτος.

Μεγάλο θέμα και μεγάλη συζήτηση. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ήδη είναι διακριτοί οι ρόλοι τους και είναι καλό να διακριθούν και άλλο.

Όμως ακόμη κι αν χωριστεί εντελώς το κράτος από την Εκκλησία δεν γίνεται να χωριστεί η Εκκλησία από την πολιτεία.

Πώς να το κάνουμε; Ο άνθρωπος δεν χωρίζεται. Εξάλλου, όπως προανέφερα, μέλη της Εκκλησίας είμαστε κι εγώ που γράφω και ίσως κι εσύ που διαβάζεις.

Εγώ δεν σκοπεύω να πάψω να είμαι σκεπτόμενος (στο μέτρο του δυνατού) και ενεργός πολίτης. Εσύ;

Προσωπικά, θεωρώ ότι αρκετοί πολιτικοί βολεύονται με την απουσία κριτικής, με την αποχή στις εκλογές και με τους κομματικά «βαμμένους».

Προφανώς, θα ήθελαν να πιστεύουμε όλοι ότι η ρύθμιση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής είναι αποκλειστική τους αρμοδιότητα και ότι όλοι οι άλλοι είμαστε υπήκοοι.

Τους ενοχλεί η καθάρια κριτική ενώ αντίθετα δεν έχουν πρόβλημα με αναχώματα και κυματοθραύστες της λαϊκής διαμαρτυρίας, όπως είναι συχνά ο κομματικός συνδικαλισμός. 

Βέβαια το κερασάκι στη συζήτηση περί χωρισμού κράτους Εκκλησίας είναι ότι φαίνεται πως οι πολιτικοί δεν επιθυμούν και τόσο την απόσταση από πρόσωπα της ιεραρχίας.

Ξέρεις πολλά προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων που να μην έχουν φωτογραφία τους με τον επίσκοπο, τον αρχιεπίσκοπο ή και τον Οικουμενικό Πατριάρχη;

Σε άκρως πανηγυρικό κλίμα εορτάσθηκαν και φέτος τα άγια Θεοφάνεια στην Ανατολική Όχθη. Στην πανηγυρική τελετή, η οποία έλαβε χώρα στο σημείο της βαπτίσεως του Ιησού από τον Άγιο Ιωάννη τον πρόδρομο, συμμετείχαν πλήθος ορθοδόξων, περισσότεροι από 5000, από την Ιορδανία, τα γύρω αραβικά κράτη, και  άλλα μέρη του κόσμου, οι οποίοι με άπειρη θρησκευτική ευλάβεια, συναισθηματική ένταση, δάκρυα ελπίδος, ιερό δέος και πνευματική κατάνυξη κατέκλυσαν το ναό, αλλά και όλο τον παρά τις όχθες του ιερού ποταμού χώρο.

Η όλη θρησκευτική τελετή, με πάσα ιεροπρέπεια και με επικεφαλής τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτο, παρουσία τοπικών αρχών και χριστιανών βουλευτών του Ιορδανικού Κοινοβουλίου, ξεκίνησε με την ιερά λιτάνευση της εικόνος της Παναγίας της παραμυθίας, ακριβές αντίγραφο αγιογραφημένο εκ της ιεράς μονής Βατοπεδίου, η οποία δέσποζε της λαμπρής αυτής εορτής. Κατόπιν, με δέουσα εκκλησιαστική μυσταγωγία, τελέστηκε η ακολουθία του Μ. Αγιασμού παρά την όχθη του Ιορδάνη ποταμού.

Οι πιστοί παρακολούθησαν με συγκίνηση, πλημμυρισμένοι από χαρά και δάκρυα κατανύξεως, την κατάδυση του τιμίου Σταυρού στα ιερά ύδατα του Ιορδάνη ποταμού και ομοθυμαδόν με άφραστη αγαλλίαση έψαλλαν το ‘Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε’, ενώ λευκά περιστέρια ελευθερώθηκαν στον ουρανό της ουδέτερης ζώνης των δύο κρατών, ως ένδειξη καθόδου και παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, και της ειρήνης Αυτού.

Στα πρόσωπα των εκ Συρίας και Λιβάνου χριστιανών έκδηλη ήταν η συγκίνησης και η λύπη απερίγραπτη, αφού λόγω των πολιτικών καταστάσεων δεν τους επιτρέπεται να επισκεφθούν τα Πανάγια Προσκυνήματα, οι οποίοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους παίρνοντας μαζί τους τον αγιασμό από τα ρείθρα του Ιορδάνη ποταμού, δοξάζοντες τον πανάγαθο Θεό και ευχαριστούντες Αυτόν πού τους αξίωσε τέτοιας χάριτος.

Παρούσα στην τελετή ήταν και η ηγουμένη της ιεράς μονής Αγίας Θέκλας, στην Συρία, η οποία, ως οι άγιοι, Εφραίμ ο Σύρος, Ισαάκ ο Σύρος, με δάκρυα προσευχής και φλογερή πίστη είπε χαρακτηριστικά "εν τοις ρείθροις σήμερον του Ιορδάνου ζητώ το έλεος του μεγάλου Θεού, την αγάπη του Υιού, και την ειρήνη του αγίου Πνεύματος. Ελπίζω σ’ Αυτόν και δέομαι να μ’ αξιώσει να δω τον τόπο της γεννήσεώς Του, της σταυρικής Του θυσίας και της αναστάσεώς Του. Είθε η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν φρουρήσει τας καρδίας ημών πάντων".

Τον θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος χαρακτηριστικά λέγων "Δοξάζω Ιησούν Χριστόν τον θεόν τον ούτως υμάς σοφίσαντα·….τον κύριον ημών αληθώς όντα εκ γένους Δαυίδ κατα σάρκα, υιόν θεού κατα θέλημα και δύναμιν, γεγεννημένον αληθώς εκ παρθένου, βεβαπτισμένον υπο Ιωάννου ινα πληρωθή πάσα δικαιοσύνη υπ αυτού....(Ιγνατίου)’’.

Επίσης τόνισε πως "η εορτή των Θεοφανείων είναι συνδυασμένη με τις άλλες δεσποτικές εορτές, των Χριστουγέννων, του Πάσχα, της Αναλήψεως, της Πεντηκοστής. Είναι, επίσης, μία από τις θεμελιώδεις των εορτών στην οποία καλούμαστε να ακολουθήσουμε το Φώς και την χαρά του Θεού.

Στην θεία γέννηση ήταν λίγοι βοσκοί που είχαν προσκληθεί από τους Αγγέλους να πάνε και να αναγνωρίσουν τον ενσαρκωμένο Λόγο. Τώρα, κατά τα Θεοφάνεια, η φωνή του ίδιου του Θεού Πατέρα καλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα να λατρεύσει τον ίδιο τον Λόγο Του, και να Τον ακούσει. Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα".

Εν κατακλείδι, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε έτη πολλά και αγαθά στον Βασιλέα του Χασιμιτικού Βασιλείου Αμπντάλλα Μπίν Χουσεΐν, λέγων "Με ιδιαίτερα αισθήματα ευγνωμοσύνης, αγάπης και τιμής επιθυμώ να εκφράσω τις ολόθερμές μου ευχαριστίες προς την Αυτού Μεγαλειότητα, ο οποίος αδιαλείπτως στηρίζει το ημέτερο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, την εν Ιορδανία ορθόδοξο εκκλησία, αλλά και όλους τους χριστιανούς της Ιορδανίας", και μετέφερε τις άφθονες πατριαρχικές ευχές και πλούσιες πατρικές ευλογίες του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. κ. Θεοφίλου.

Έπειτα, απεύθυνε εγκάρδιες ευχαριστίες στον Πρίγκιπα Αμίρ Γάζι, πρόεδρο της επιτροπής του ιερού τόπου της Βαπτίσεως, δια την αμέριστη συμπαράστασή του.

Τέλος, ευχαρίστησε θερμώς τον Ιορδανικό στρατό για την προθυμία και προσφορά τους να παραστούν και διατηρήσουν την τάξη και την ασφάλεια κατά την ώρα της ακολουθίας, αλλά και όλους όσους συνέβαλαν και κοπίασαν στην άψογη διοργάνωση αυτής της εκκλησιαστικής τελετής.

Ο συγγραφέας, Καθηγητής Πανεπιστημίου και ΥΠΕΞ τώρα της Τουρκίας, είναι βαθύς γνώστης και αναλυτής-στοχαστής της παγκόσμιας και περιφερειακής πολιτικής ιστορίας και του γεωπολιτικού και γεωοικονομικού χάρτου διαχρονικά της περιοχής μας.

Φυσικά, με τον δικό του οραματισμό προς εξυπηρέτηση του περιφερειακού και του ευρύτερου κύρους της Πατρίδος του.

Απ’ αυτήν την άποψη είναι άξιος συγχαρητηρίων και σεβασμού των απόψεών του. Ως ΥΠΕΞ τώρα το όραμά του πασχίζει να κάμει πράξη. Αφού «πράξις εστί θεωρίας επίβασις».

Τα θέματα της διατριβής πάμπολλα. Οι θέσεις του για την Νοτιοανατολική Ευρώπη ή Χερσόνησο του Αίμου (τα οθωμανικά Βαλκάνια) εξήψαν το ενδιαφέρον μας (σελ. 195-202, 229-238, 473-485). Η περιοχή μάς είναι πολύ οικεία.

Λόγω των αμέτρητων ερευνητικών αποστολών και επισκέψεών μας εκεί επί 50 τώρα χρόνια, ως ιστορικού, και δη εκκλησιαστικού ιστορικού, επί θεμάτων της περιοχής, κατόπιν και των διδακτορικών σπουδών μας στο Βελιγράδι (1963-1967).

Το όλο όραμα-οικοδόμημα του συγγραφέα για την περιοχή ερείδεται στο εκεί μουσουλμανικό στοιχείο πολυεθνικής υφής (Βόσνιοι μουσουλμάνοι, Αλβανοί μουσουλμάνοι, τουρκικές ή μουσουλμανικές κοινότητες και μειονότητες) «ως οθωμανικά κατάλοιπα» (σελ. 201). Ο συγγραφέας «συνδέει τώρα την μοίρα του με την περιφερειακή ισχύ και την βαρύτητα της Τουρκίας» (σελ. 477).

Οι μουσουλμανικοί θύλακοι, ενοποιημένοι θρησκευτικά, πολιτισμικά, οικονομικά και συγκοινωνιακά, υπό την διεθνή εγγυητική ομπρέλα της Τουρκίας (σελ. 475), είναι το ποθούμενο και το ζητούμενο του συγγραφέως. Οι ενοποιημένοι θύλακοι: Βοσνία – Σαντζάκ Σερβίας – Κόσσοβο – Αλβανία – Σκόπια – Βουλγαρική Θράκη (την αποκαλεί Κιρτζαλί) και η Ελληνική Θράκη (ως Δυτική Θράκη).

Γράφει: «Η ζώνη, που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς – Κεντρική Βοσνία – Ανατολική Βοσνία – Σαντζάκ – Κόσσοβο – Αλβανία – Μακεδονία – Κιρτζαλί – Δυτική Θράκη καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από την σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για την βαλκανική γεωπολιτική και τον γεωπολιτισμό της» (σελ. 477).

Επιλέγει, προειδοποιώντας και την Ελλάδα. «Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στην Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στην Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσσοβο και στην Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας» (σελ. 200).

Ποιός, αλήθεια, ο αντίπαλος του θεωρήματος-οικοδομήματος Νταβούτογλου; Σε θρησκευτικό επίπεδο. Γράφει: «για το ορθοδοξοσλαβικό πεδίο επιρροής, το οποίο αντικατοπτρίζει το ιδανικό της τρίτης Ρώμης των Ρώσων…που ξεκινώντας από τη Βεσαραβία κινείται νοτίως μέσω Βουλγαρίας και Σερβίας προς το Αιγαίο και την Αδριατική, έτσι ώστε να περιλαμβάνει και την Ελλάδα» (σελ. 474).

Στην περίπτωση αυτή, «η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδος, η οποία (ενν. επιχειρεί) μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και έναντι της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους Ορθοδόξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα ενόψει των ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά» (σελ. 201).

Ποιά τα συμπεράσματα από τις ανωτέρω θέσεις; Η Ελλάδα ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική˙ προπαντός βαλκανική. Δεν έχει ανάγκη ειδικών συνασπισμών για δημιουργία θυλάκων στη βάση της θρησκείας, όπως επιχειρεί ο Νταβούτογλου. Η θρησκεία (εδώ το Ισλάμ) στην υπηρεσία της (νεο-οθωμανικής) πολιτικής.

Επιχειρηματολογεί όμως έτσι, για να εμπλέξει στους σχεδιασμούς του, μεταξύ άλλων, και την Ελληνική Μουσουλμανική μειονότητα της Ελλάδος στη Θράκη. Η Ελληνική Θράκη λειτουργεί ως προς την Τουρκία ο πρώτος άμεσος γεωπολιτικός, γεωστρατηγικός και γεωπολιτισμικός Κρίκος μαζί με την Βουλγαρική Θράκη (Κιρτζαλί) στην όλη θυλακωτή αλυσίδα του φιδοειδούς μουσουλμανικού, εν πολλοίς φονταμενταλιστικού, Βαλκανικού τόξου. Από την Τουρκία ως την Βοσνία via Θράκης – Σκοπίων – Αλβανίας – Κοσσόβου και Σερβικού Σαντζακίου.

Επί το πρακτικώτερο για την Ελληνική Θράκη. Το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής, οι Ψευδομουφτήδες (στην Τουρκία διορίζονται, στην Ελλάδα απαιτεί από το Ερζερούμ ο Ερντογάν να εκλέγονται), οι Μορφωτικοί Σύλλογοι και όλο το άλλο δίκτυο των οργάνων του εκτουρκισμού in citu της Ελληνικής Μουσουλμανικής Μειονότητός μας αυτόν ακριβώς τον Κρίκο επιχειρούν να σφυρηλατήσουν. Αυτήν την στρατηγική εξυπηρετούν. Πολύ περισσότερο σήμερα που ο μέντορας τού νεο-οθωμανικού αυτού τόξου στα σπλάχνα της Χερσονήσου του Αίμου είναι ΥΠΕΞ της Τουρκίας.

Επιμένουμε στην εδώ έρευνά μας στο θρησκευτικό ζήτημα˙στον ρόλο του Ισλάμ στην προώθηση του στρατηγικού διεθνούς βάθους της Τουρκίας, κατά το δόγμα Νταβούτογλου. Ο Κόσμος της Ορθοδοξίας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη (6 Πατριαρχεία και 3 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες με μητρική αναφορά πνευματική στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ΚΠόλεως και πολιτισμική στον Βυζαντινό πολιτισμό) προσμετράται και συνυπολογίζεται σαφώς στα αρνητικά και στα ανασταλτικά στοιχεία εφαρμογής του Δόγματός του.

Στο στόχαστρο του κ. Καθηγητού κύρια «το Πατριαρχείο Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει οικουμενικό χαρακτήρα». Την οικουμενικότητα έχει στην φύση της η Εκκλησία ΚΠόλεως. Την μείωσή της «επιδιώκει» ο Νταβούτογλου.

Γνωρίζει όμως, ως ιστορικός αναλυτής και στοχαστής και όχι ως προπαγανδιστής, ότι το «Πατριαρχείο Φαναρίου» ΚΠόλεως, πέραν του ότι διά της ιστορίας κέκτηται, από τους θ. και ι. Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, το Δικαίωμα του Πρωτοθρόνου και για τούτο Οικουμενικού και Προεδρεύοντος συντονιστικά στον Κόσμο της Ορθοδοξίας σε καθαρά πνευματικά ζητήματα, ουδεμία έχει αρμοδιότητα αναμείξεως στα εσωτερικά, της διοικήσεως και ζωής, ζητήματά τους, προπαντός στις Κρατικές εξουσίες των, ούτε και επιτρέπει, αντίστροφα, πολιτικές εξωτερικές αναμείξεις στα εσωτερικά του, κατά τους θ. και ι. Κανόνες. Είναι, κατ’ ουσίαν, πνευματικό Καθίδρυμα, και μόνο.

Αν ήταν κάτι άλλο, θα είχε περάσει στην ιστορία, όπως Αυτοκρατορίες, Βασίλεια και Κράτη.

Ο κ. Νταβούτογλου, προς εξυπηρέτηση του Δόγματός του, στο οποίο εντάσσεται και η Ελληνική Θράκη, ως Δυτική Θράκη, εμφανίζει το Πατριαρχείο ως όργανο της Ελλάδος στα Βαλκάνια. Από σκοπού πολιτικού-περιφερειακού.

Διότι θέλει να Το εμπλέξει στα πολιτικά γρανάζια της αμοιβαιότητος μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος. για να προσφέρει λύσεις σε κάποια ζητήματα του Πατριαρχείου (Χάλκη) και της Ομογένειας (περιουσίες αρπαγείσες κ.λπ.).

Αλλά η Ελλάδα: α) να αναγνωρίσει τους Ψευδομουφτήδες της Ελληνικής Θράκης, ρίχνοντας στον καιάδα τους νομίμους, δι’ εκλογών από αντιπροσωπευτικό σώμα, Μουφτήδες ως Κρατικούς λειτουργούς, και β) να προσφερθεί στην Τουρκία, στο πιάτο, η Μουσουλμανική της Μειονότητα ως τουρκική, κατά στοιχειώδη παράβαση πολυμερών διεθνών συνθηκών, προς ενσωμάτωσή της στο πρόγραμμα Νταβούτογλου περί του μουσουλμανικού θυλάκου της βαλκανικής ενδοχώρας.

Να ανταλλάξουμε, δηλαδή, την Ελληνική Θράκη με τις αυτονόητες διεθνείς υποχρεώσεις της Τουρκίας εντός της Επικράτειάς της έναντι των μη Μουσουλμανικών Μειονοτήτων. Μεταξύ αυτών και της ρωμαίικης με το Πατριαρχείο.

Η τακτική μας θυμίζει την τουρκική λαϊκή ρήση: «και ένοχος και δυνατός».

Εκπλήσσει, τέλος, η ωμή ομολογία του εξισλαμισμού και εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας.

Γράφει: «Για τους Σελτζούκους Ρούμελη ήταν η Μικρά Ασία, μετά την ολοκλήρωση όμως της διαδικασίας του εξισλαμισμού και του εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας, οι Οθωμανοί άρχισαν να αποκαλούν Ρούμελη τα σημερινά Βαλκάνια» (σελ. 198, σημ. 6).

Ομιλεί για αυτά τα Βαλκάνια, που θέλει υπό την άμεση επιρροή του διά της ιδίας μεθόδου του εκτουρκισμού μουσουλμανικών εθνικών μειονοτήτων προς εξασφάλιση, τάχα, της Τουρκικής Επικράτειας στην Ανατολική Θράκη και στην ΚΠολη, ως την Μικρά Ασία, ως εάν να κινδυνεύουν για την Τουρκία από Δυσμάς και Βορρά ˙ από την Ελλάδα, δηλαδή, και την Βουλγαρία.

Σημείωση: Ο κ. Αθανάσιος Αγγελόπουλος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού