Στο πλαίσιο της γενικευμένης επίθεσης κατά θεσμών και αξιών στην Ελλάδα, έχουν ενταθεί τον τελευταίο καιρό οι προκλήσεις κατά της Εκκλησίας (κληρικών και λαϊκών).

Κάθε μέλος της Εκκλησίας (κληρικός η λαϊκός) έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να υπερασπίσει τα όσια και τα ιερά του και να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα.

Πρώτα-πρώτα, το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, η κακοδιοίκηση και η διαφθορά δεν οδηγούν αναγκαία σε αδυναμία πληρωμών, πτώχευση η υποταγή σε ξένους οργανισμούς.

Αν ήταν διαφορετικά, πολλά Κράτη, πολύ μεγαλύτερα από την Ελλάδα θα ήταν σε αυτή την θέση. Εδώ που είμαστε μας έφερε η σημερινή κυβέρνηση γιατί δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος μιας πολιτικής αντίθετης με αυτή για την οποία εξελέγη (αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει τις προηγούμενες κυβερνήσεις από τις ευθύνες τους για το γεγονός ότι με την άφρονα πολιτική τους καταχρέωσαν την χώρα και τα κόμματα τους).

Έτσι, η παρούσα κυβερνητική πολιτική στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης αφού δεν έχει εγκριθεί από τον λαό σε βουλευτικές εκλογές. Πέραν αυτού, η συνταγματικότητα αυτής της πολιτικής μένει να κριθεί από το ΣτΕ στο οποίο προσέφυγαν έγκυροι φορείς όπως ο ΔΣΑ και το ΤΕΕ.

Αρκεί να σημειωθεί εδώ ότι έγκυροι συνταγματολόγοι που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα, όπως ο Καθ. Γιώργος Κασσιμάτης, αποκαλούν την κυβέρνηση, de facto (τοις πράγμασι), δηλ. παράνομη και πραξικοπηματική κυβέρνηση.

Τώρα έρχεται αυτή η αμφίβολης δημοκρατικής νομιμοποίησης και συνταγματικότητας κυβέρνηση και απαιτεί φόρους από την Εκκλησία ως ΝΠΔΔ.

Η Εκκλησία όμως πληρώνει φόρο εισοδήματος και δεν μπορεί να πληρώσει φόρο ακινήτου περιουσίας για περιουσία που είτε δεν έχει έσοδα είτε είναι δεσμευμένη από το δημόσιο.

Έρχεται επίσης αυτή η κυβέρνηση και επιβάλλει περιορισμό στον διορισμό ιερέων σαν να ήσαν οι ιερείς δημόσιοι υπάλληλοι και σαν το δημόσιο να μη είχε εισπράξει ήδη την αμοιβή των ιερέων με την μορφή του 96% της περιουσίας της Εκκλησίας από την ίδρυση του Κράτους (το οποίο ίδρυσαν μέλη της Εκκλησίας).

Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την επίθεση της κατά της Εκκλησίας προσπαθεί να θέσει εμπόδια στην Εκκλησία με την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών (ανάλογα με την πίστη του κάθε μαθητή) ως υποχρεωτικού μαθήματος, αρνούμενη να εκπληρώσει την συνταγματική ευθύνη της για την θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των πολιτών.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και η κάρτα του πολίτη μέχρι να εξηγηθεί γιατί χρειάζεται και πως θα προστατευτούν τα προσωπικά δεδομένα και δεν θα προσβληθεί η θρησκευτική και άλλες ελευθερίες των πολιτών.

Και ευκαίρως ακαίρως γίνεται λόγος από μέλη της κυβέρνησης και τους υποστηρικτές τους στην κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε. για τον χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος, όχι με επιστροφή της περιουσίας της Εκκλησίας αλλά ουσιαστικά με αφαίρεση και εκείνης της περιουσίας που έχει απομείνει στην Εκκλησία.

Σε όλη αυτή την προσπάθεια, η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της στην κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε. απευθυνόμενοι στην Εκκλησία εννοούν την ιεραρχία.

Αγνοούν εντελώς ότι με την συμπεριφορά τους προσβάλλουν και προκαλούν τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, δηλ. την μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Είναι και αυτό ένδειξη είτε άγνοιας σχετικά με την ορθόδοξη εκκλησιολογία είτε απλά αντί-εκκλησιαστικό πνεύματος είτε και των δυο.

Επίσης, κυβέρνηση και κόμματα έχουν εγκλωβίσει τα μέλη της Εκκλησίας σε ξενόφερτες και αποτυχημένες ιδεολογίες και προγράμματα.

Τόσο ο φιλελευθερισμός όσο και ο σοσιαλισμός είναι μορφές του υλισμού, ξένες προς την κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Ο φιλελευθερισμός, κοινωνικός η όχι, που βάση έχει το κέρδος και την συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια, μπορεί να έχει σχέση με τον προτεσταντισμό αλλά είναι ξένος προς την παράδοση του λαού μας.

Αλλά και ο σοσιαλισμός που επιβάλλεται από μια πεφωτισμένη μειοψηφία στο όνομα κάποιων υλιστικών θεωριών δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική αλληλεγγύη στο όνομα του κοινού Πατέρα και την αδελφική αγάπη που πηγάζει από την αγάπη στον κοινό Πατέρα.

Και βέβαια η Ορθοδοξία που είναι το όλον δεν μπορεί να εκπροσωπεί η εκπροσωπείται από ένα κόμμα, δηλαδή ένα κομμάτι της κοινωνίας,.

Η κοινοτική παράδοση βάλλεται με την επιχειρούμενη εξαφάνιση του χωριού μέσα από μια αντι-αγροτική και αντι-εργατική πολιτική και την κατάργηση των κοινοτικών αρχόντων  (προέδρου, δάσκαλου, παπά).

Η κοινοβιακή παράδοση βάλλεται με την σκευωρία κατά της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και άλλες ανάλογες ενέργειες ιδίως κατά του Αγιορείτικου μοναχισμού.

Γιατί τι άλλο από σκευωρία είναι η μη αποδοχή της επιστροφής όλων των ανταλλαγέντων ακινήτων από τον Υπουργό των Οικονομικών και η παραπομπή του περιουσιακού της Βιστωνίδας στα δικαστήρια για να μη κλείσει η υπόθεση και να συνεχισθούν οι διώξεις κατά μοναχών;

Όσοι δε παραμένουν πιστοί στην παράδοση του λαού μας αποκαλούνται ελληνοκεντρικοί η και εθνικιστές. Και από ποιους; Aπό αυτούς που έχουν πιει το γάλα του εθνικισμού από την δύση!

Και κατηγορούν ποιους; Αυτούς που ως Έλληνες έχουν αναφορά σε ένα πολιτισμό και πνεύμα οικουμενικό, ανοικτό στον κόσμο, και ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί απεχθάνονται τον εθνικισμό σαν αίρεση! Έχουν χάσει πλέον οι έννοιες την σημασία τους.

Στην προτροπή να πάρει το καρυοφύλλι αφού το πετραχήλι δεν φτάνει αυτή την εποχή ο Αρχιεπίσκοπος σε πρόσφατη συνέντευξη του είπε  «να το πάρω αν μου το ζητήσει η Σύνοδος», αλλά αναρωτήθηκε αν το καρυοφύλλι κάνει στην σημερινή εποχή που έχουμε Κράτος και θεσμούς δικούς μας.

Εν όψει των ανωτέρω, θα ήθελα να εκφράσω την αμφιβολία μου αν το Κράτος αυτό είναι δικό μας. Το ’21 μετά από 400 και περισσότερα χρόνια σκλαβιάς ήμασταν ακόμη Έλληνες και Χριστιανοί για να αγωνιστούμε να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας.

Μετά από 200 χρόνια σύγχρονου «Ελληνικού» Κράτους, τι είμαστε; Και με το Μνημόνιο έχουμε πλέον Κράτος ανεξάρτητο;

Να το πω διαφορετικά. Η σημερινή εποχή είναι πιο δύσκολη από την Οθωμανική εποχή (του Βυζάντιου μετά το Βυζάντιο κατά τον Γιόργκα).

Οι Τούρκοι μας έπαιρναν το κεφάλι. Οι δυτικοί μας παίρνουν την ψυχή. Για αυτό οι ανθενωτικοί προτίμησαν τους Τούρκους από τους δυτικούς. Και η ιστορία τους δικαίωσε.

Μήπως είναι λοιπόν καιρός να πάρει η Ιεραρχία το καρυοφύλλι και να ηγηθεί του αγώνα για την υπεράσπιση τη πίστης και της πατρίδας;

Ο Μακαριώτατος σωστά εξέφρασε προς τα μέλη της Διάσκεψης των Προέδρων των μειζόνων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων τα αδελφικά αισθήματα που νοιώθουμε ως Εκκλησία για τους Ιουδαίους το θρήσκευμα Έλληνες αλλά και για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Αυτή η στάση είναι απόλυτα σύμφωνη με την πίστη μας ότι είμαστε όλοι του Αδάμ, δηλαδή του Θεού. Είμαστε πράγματι υπερήφανοι γιατί ως Εκκλησία καταφέραμε και σώσαμε κάποιους Ιουδαίους το θρήσκευμα αδελφούς μας κατά την διάρκεια της Κατοχής.

Και θλιβόμαστε γιατί δεν καταφέραμε να τους σώσουμε όλους, γιατί χάθηκαν άδικα τόσες πολλές αθώες ψυχές. Όπως θεωρούμε ως ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία μας τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των Ιουδαίων το θρήσκευμα Ρωμαίων πολιτών από την εποχή του Θεοδοσιανού και του Ιουστινιάνειου Κώδικα.

Τα αισθήματα αυτά είναι αποτέλεσμα της πίστης μας άνευ όρων και ορίων, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο αδελφός μας και χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα η αμοιβαιότητα. Για παράδειγμα, αναγνωρίζουμε το ολοκαύτωμα των Ιουδαίων χωρίς να ζητάμε ως αντάλλαγμα την αναγνώριση του ολοκαυτώματος των Χριστιανών στην Μικρά Ασία η στον Πόντο, όπου Γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι έπεισαν την Τουρκική στρατιωτική ηγεσία της εποχής να δοκιμάσουν τις απάνθρωπες μεθόδους που κατόπιν εφάρμοσαν εναντίον των Ιουδαίων, η ακόμη το ολοκαύτωμα του Ελληνικού λαού στην Κατοχή, κατά την διάρκεια της οποίας ο συνολικός φόρος αίματος του Ελληνικού λαού τόσο από την πείνα και τις ποικίλες κακουχίες όσο και στο βωμό του απελευθερωτικού αγώνα συνολικά ξεπέρασε, αναλογικά προς τον πληθυσμό της χώρας, τον αντίστοιχο κάθε άλλου λαού της κατεχόμενης Ευρώπης.

Όμως, η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου είχε καθήκον να εκφράσει προς τους εκπροσώπους των Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων το παράπονο των Ελλήνων γιατί εκείνοι και οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμη το ολοκαύτωμα των Χριστιανών στην Μικρά Ασία και στον Πόντο, η κατά την διάρκεια της Κατοχής, και να τους ενθαρρύνει να το κάνουν έστω τώρα, με την ελπίδα ότι έτσι θα πειστούν και οι διάδοχοι των δημίων μας να επιδείξουν επιτέλους έμπρακτη μετάνοια και να ζητήσουν συγγνώμη.

Είχε καθήκον η ηγεσία μας να επαναλάβει το παράπονο που εξέφρασε ο Κων/νος Στεφανόπουλος προς τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα ότι ο Ελληνικός λαός αισθάνεται αδικημένος από την κυβέρνηση της Αμερικής.

Είχε η ηγεσία μας επίσης καθήκον να εκφράσει την επιφύλαξη της για το γεγονός ότι πολλοί εκπρόσωποι αυτών των οργανώσεων συχνά σπεύδουν να κατηγορήσουν κάποιον (ακόμη κι αν είναι πολίτης, πολιτικός η στρατιωτικός της Αμερικής η και του Ισραήλ) ως αντισημίτη (αν δεν είναι Ιουδαίος) η άτομο με διχασμένη προσωπικότητα που μισεί τον εαυτό του (αν είναι Ιουδαίος) αν τολμήσει να κάνει την παραμικρή κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ, ακόμη κι όταν αυτή παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και την εκπεφρασμένη βούληση του λαού του Ισραήλ, εμποδίζοντας μια ανοικτή συζήτηση και βλάπτοντας έτσι και την Αμερική και το Ισραήλ και τον κόσμο όλο.

Έτσι κάνουν οι ειλικρινείς και έντιμοι φίλοι. Και έτσι δημιουργούνται οι πραγματικές φιλίες. Όπως λέει ο λαός μας και πιστεύει και όλος ο κόσμος και ιδίως οι Ιουδαίοι οι οποίοι έχουν ιστορική μνήμη και σέβονται και τιμούν τους νεκρούς τους, «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους».

Διαφορετικά παίζουμε το παιχνίδι «γέλα με να σε γελώ, να περνούμε τον καιρό». Και αυτό ούτε ξεγελά ούτε και βοηθά κανένα.

Το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας - Κράτους έχει έρθει αρκετές φορές στη δημοσιότητα τις τελευταίες δεκαετίες.

Επανέρχεται και στις ημέρες μας και σε συνδυασμό με την παρούσα οικονομική - και όχι μόνο - κρίση ακούγονται και γράφονται πολλές απόψεις, άλλες επωνύμως και άλλες ανωνύμως.

Τα όσα θα αναφερθούν στο παρόν άρθρο, εκφράζουν την άποψη του γράφοντος και μόνο και παρατίθενται προς προβληματισμό.

Άλλωστε η Εκκλησία όταν εκφράζεται επίσημα εκφράζεται Συνοδικώς δια των θεσμικών της οργάνων. Αυτά τα ολίγα προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Χωρισμός Κράτους - Εκκλησίας;

Μα για να μιλήσουμε για χωρισμό θα πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε τα σημεία επαφής ώστε να ξέρουμε ακριβώς τι θα πρέπει να χωρίσουμε, καθώς επίσης ποιοι απαρτίζουν την Εκκλησία, για να ξέρουμε σε ποιους αναφέρεται αυτός ο χωρισμός.

Ευθύς εξαρχής, η ταυτότητα «Εκκλησία» = «οι παπάδες», που χρησιμοποιείται από ορισμένους, δηλώνει μόνο άγνοια.

Δεν είναι του παρόντος να αναπτύξουμε την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αλλά θα πούμε συνοπτικά ότι την Εκκλησία την αποτελούν όλοι όσοι έχουν βαπτισθεί Ορθόδοξοι (περισσότερο ή λιγότερο ενεργά μέλη) και δεν έχουν αποκηρύξει την πίστη τους, κληρικοί και λαϊκοί.

Άρα ο χωρισμός δεν αφορά σε μία κατηγορία Ορθοδόξων (παπάδες) αλλά σε όλους τους Ορθοδόξους αυτού του τόπου.

Έρχεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: Να χωριστεί τι από τι; Ή ποιος από ποιον (δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι ταυτόχρονα και μέλη της Εκκλησίας).

Που εμποδίζει λοιπόν η Εκκλησία το Κράτος;

Ποια από τα παρακάτω δεν μπορεί κάποιος πολίτης να πράξει;

- Πολιτικό γάμο ή σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης;

- Πολιτική κηδεία;

- Να δώσει όνομα στο παιδί του χωρίς Βάπτιση;

- Να  μην ορκιστεί στο Ευαγγέλιο ή να δώσει πολιτικό όρκο;

- Να απαλλάξει το παιδί του από το μάθημα των θρησκευτικών (με σύμφωνη γνώμη και των 2 γονιών);

Όλα μπορεί να τα κάνει και ακόμη περισσότερα. Άρα για τι είδους χωρισμό μιλάμε;

Να ασχολείται, λένε, η Εκκλησία με τα του οίκου της (και εννοούν τους κληρικούς) και να μην ανακατεύεται στα του κράτους.

-Έχουμε θεοκρατικό κράτος και δεν το γνωρίζουμε;

- Μήπως στο Ελληνικό κοινοβούλιο υπηρετούν κληρικοί;

- Μήπως τους δημόσιους οργανισμούς τούς διευθύνουν κληρικοί;

- Μήπως η διοικούσα Εκκλησία έχει λόγο στο νομοθετικό ή εκτελεστικό έργο της Πολιτείας;

- Να μην τελούν οι κληρικοί αγιασμούς, δοξολογίες και ορκωμοσίες; Μα κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Οι κληρικοί καλούνται από τις αρμόδιες αρχές στα πλαίσια της εθιμοτυπίας. Αν δεν κληθούν δεν πηγαίνουν.

Μήπως τελικά αυτό που εννοούν και δεν το λένε ευθέως, είναι το να περιορίζεται ο λόγος των κληρικών μόνο σε «αμήν» και «κύριε ελέησον» ;

Το άρθρο 14 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος ορίζει:

«Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους».

Επίσης στο άρθρο 4 παρ.1 αναφέρεται ότι: «Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».

Αν λοιπόν κάποιοι θέλουν εμείς οι κληρικοί να μην μιλάμε, θα πρέπει πρώτα να τροποποιήσουν το Σύνταγμα της Ελλάδος.

Μέχρι τότε όμως θα μιλάμε (και οφείλουμε να το κάνουμε), κάνοντας υπακοή στους Επισκόπους μας ως κληρικοί και στο Σύνταγμα ως πολίτες.

Αξιώνουν επίσης να δώσει η Εκκλησία στο Κράτος την «τεράστια» ακίνητη περιουσία της.

Ποια είναι αυτή; Τα 170.000 γεωργικά καλλιεργήσιμα στρέμματα που διαθέτει από δωρεές και αντιστοιχούν στο 0,48% της συνολικής γεωργικής Ελληνικής γης;

- Όταν κάθε χρόνο εγκαταλείπονται από αγρότες και κτηνοτρόφους 162.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης;

- Όταν είχαμε 4.380.000 εγκαταλειμμένα στρέμματα το 1983[1] και σήμερα έχουμε ακόμη περισσότερα;

- Όταν η Τρόϊκα καλεί το κράτος να εκποιήσει γη και νησιά; [2]

- Γιατί δεν μιλούν για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις της περιόδου 1917-1930 οι οποίες καταδίκασαν δεκάδες μοναστήρια σε μαρασμό, ενώ τα χρήματα από αυτές οφείλονται έως και σήμερα;

- Γιατί δεν μιλούν για τα 128 δεσμευμένα από το κράτος μεγάλης αξίας ακίνητα της Εκκλησίας[3], τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα εδώ και δεκάδες χρόνια ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανακούφιση των ασθενεστέρων οικονομικά ομάδων;

- Γιατί δεν μιλούν για τις δεκάδες δωρεές ακινήτων της Εκκλησίας; Μόνο η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης της Αθήνας.[4]

-Γιατί δεν μιλούν για τα 100 εκατομμύρια ευρώ που διαθέτει κάθε χρόνο η Εκκλησία για την διατήρηση και λειτουργία των προνoιακών της ιδρυμάτων, καθώς και για τα 250.000 συσσίτια καθημερινώς;[5] Στον λαό δεν προσφέρονται όλα αυτά;

Μιλούν για την μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος, ζητώντας την κατάργησή της.

Ξεχνούν ότι το κράτος δεν μισθοδοτεί τους κληρικούς ως δημοσίους υπαλλήλους, π.χ. ως υπαλλήλους υπουργείων, πυροσβέστες, αστυνομικούς κ.λ.π. αλλά αυτή η μισθοδοσία έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα μετά την αναγκαστική απαλλοτρίωση του 80% της αγροτικής περιουσίας της Εκκλησίας, το 1952.[6]

Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που μισθοδοτεί τους ιερείς και ότι αυτό πρέπει να σταματήσει.

ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ! 

- Στο Βέλγιο οι λειτουργοί των αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος![7] 

- Στη Τσεχία οι μισθοί των κληρικών προέρχονται από το κράτος![8] Έχουν μάλιστα ανταποδοτικό χαρακτήρα και αφορούν στις κατασχέσεις της Εκκλησιαστικής περιουσίας από το πρώην Κομμουνιστικό καθεστώς.[9] 

- Στη Γαλλία, η οποία προβάλλεται ως πρότυπο κράτους χωρισμένο από την Εκκλησία, στις περιφέρειες της Αλσατίας και της Μοζέλ (πρώην Λωρραίνη) με 3.5 εκατομμύρια πληθυσμό, οι κληρικοί των Ρωμαιοκαθολικών, των Προτεσταντών καθώς και οι Ραβίνοι πληρώνονται από το Δημόσιο ταμείο του κράτους (Trésor Public)!!![10]

- Στο Λουξεμβούργο, οι κληρικοί και οι ραβίνοι πληρώνονται από το κράτος.[11]

- Στη Ρουμανία οι λειτουργοί των εκεί 18 αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος.[12]

-  Στη Σλοβακία το κράτος επιδοτεί τους μισθούς των κληρικών.[13]

- Στην Ελβετία, στα περισσότερα από τα 26 καντόνια (αυτοδιοικούμενες περιοχές), οι ιδιωτικές εταιρίες πληρώνουν υποχρεωτικά φόρο υπέρ της Εκκλησίας! (Ρωμαιοκαθολική, Παλαιοκαθολική, Προτεσταντική και Εβραϊκή κοινότητα)[14].

Τα έσοδά τους από τον υποχρεωτικό φόρο και τις εθελοντικές προσφορές φθάνουν τα 1,9 δισεκατομμύρια φράγκα (1,44 δις. ευρώ!) τον χρόνο. Ουσιαστικά οι κληρικοί μισθοδοτούνται από το κράτος!

Θα χρειαζόμουν αρκετές σελίδες για να αναφέρω όλες τις παροχές των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών κρατών προς τις Εκκλησίες τους, είτε μέσω φοροαπαλλαγών, είτε ως άμεσες ή έμμεσες χρηματοδοτήσεις.

Το παράλογο και συνάμα απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι, ενώ μας λένε ότι  δήθεν η «Ευρώπη» επιθυμεί την διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών από το Ελληνικό κράτος, ταυτόχρονα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και σχεδιασμού της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή στο Στρασβούργο, τις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο, οι κληρικοί των εκεί δογμάτων ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ από το κράτος!!!

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του…

Και αν το κράτος προχωρήσει μονόπλευρα στον χωρισμό και τη διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών αγνοώντας τα Ευρωπαϊκά μοντέλα - τα οποία όπου το συμφέρει τα επικαλείται - τι θα γίνει;

Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε κάτι από το πρόσφατο παρελθόν. Το 1988, το κράτος με τον γνωστό ως νόμο – Τρίτση θέλησε να απαλλοτριώσει την εναπομείνασα Εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία.

Οκτώ Ιερές Μονές[15] προσέφυγαν τότε στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, το οποίο τις δικαίωσε και όρισε ότι αν το κράτος προχωρούσε θα έπρεπε να τις αποζημιώσει με το ποσό των 7,6 τρις δραχμών (22,5 δις. ευρώ!!!)[16]

Επιδίκασε μάλιστα 8,4 εκατ. δραχμές στο Ελληνικό κράτος ως δικαστικά έξοδα. Μετά από αυτό οι απαλλοτριώσεις «πάγωσαν».

Επειδή λοιπόν η μισθοδοσία των κληρικών έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, θα πρέπει σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας - την οποία εφάρμοσε το Ευρωπαϊκό δικαστήριο στην περίπτωση των 8 Μονών - το κράτος είτε να επιστρέψει τη γη που έχει κατασχέσει εδώ και πολλές δεκαετίες είτε να αποδώσει την αξία της σε χρήματα (αφού πρώτα αφαιρέσει τους έως τώρα καταβληθέντες μισθούς και συντάξεις και έπειτα προσθέσει τα ποσά που έχει εισπράξει όλα τα χρόνια από την φορολογία 30% επί των ακαθαρίστων εσόδων των Ι.Ναών).

Αν για τις 8 μονές ήταν 22,5 δις ευρώ, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί όταν τα εκατοντάδες Ν.Π.Δ.Δ της Εκκλησίας (ενορίες, Μονές κ.λ.π.) αρχίζουν να προσφεύγουν μαζικά στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο και αυτό να τα δικαιώνει. Και σε αυτό το δικαστήριο δεν υπάρχουν «πλάγιες» οδοί.

Ταυτόχρονα θα πρέπει το κράτος να διακόψει την μισθοδοσία των θρησκευτικών λειτουργών των Μουσουλμάνων της Θράκης παραβιάζοντας έτσι τη συνθήκη της Λωζάνης[17] σύμφωνα με την οποία αυτοί παραμένουν πάντα δημόσιοι λειτουργοί.

Όσοι λοιπόν επιμένουν, καλό θα ήταν να συμβουλευτούν τα «12 σημεία για τις σχέσεις Κράτους Εκκλησίας», του έγκριτου συνταγματολόγου και υπουργού κ.Ευάγγελου Βενιζέλου[18].

Η Εκκλησία της Ελλάδος, κλήρος και λαός, έχει μια πορεία και μια προσφορά ανεκτίμητη.

Συνεχίζει δε να προσφέρει αυτά που δωρίζει ο λαός, στο λαό, ασκώντας μια υποδειγματική διαχείριση και έναν εθελοντισμό που θα ζήλευε κάθε κρατική υπηρεσία.

Οποιοσδήποτε «χωρισμός», όπως τον εννοούν οι θιασώτες της προοδευτικής και μεταμοντέρνας πολιτικής σκηνής, θα ισοδυναμούσε με το να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε είτε το σκελετικό, είτε το μυϊκό ή το νευρικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού και να περιμένουμε μετά να συνεχίζει να παραμένει ζωντανός άνθρωπος.

_______________________________________________________________________

[2] Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 14-2-2010, σελ. 1, 11-13.

[3] Εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 27-1-2011, «http://www.emprosnews.gr/news_Full.asp?articleID=661»

[4] ΑΝΤΙΒΑΡΟ, 14-9-2000, «http://www.antibaro.gr/node/746»

[5] ΡΟΜΦΑΙΑ, Εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων,  http://archive.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7281:------100--&catid=23:2009-12-18-08-37-13

[6] αναλυτικά στο βιβλίο ΛΕΚΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, Εκκλησιαστική Περιουσία, http://efimeriosgr.blogspot.com/2010/09/172.html»

[7] ΒΕΛΓΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, άρθρο 181.

[8] Εφημερίδα “PRAGUE DAILY MONITOR”, 9-12-2010.

[9] ως ανωτ., 13-1-2011.

[10] http://fr.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%AAtre_catholique

[11] ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ, άρθρο 106, 1868, το οποίο παραμένει σε ισχύ.

[12]ROMANIA, Official Journal, Νόμος 486/2006, άρθρο 10, παρ.4 «On request, the State shall support the pay funds for the clerical and nonclerical staff of recognized denominations through contributions, based on the number of their worshipers who are Romanian citizens and based on their genuine needs of subsistence and activity.» Επίσης:

« Additionally, they have the right to establish schools, teach religious beliefs in public schools where they have a sufficient number of adherents, receive government funds to build places of worship, pay clergy salaries with state funds and subsidize clergy's housing expenses…», αναφορά του 2009 για την θρησκευτική ελευθερία από το Αμερικανικό διπλωματικό σώμα,

http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2009/127332.htm»

[13] LUBOMIR MARTIN ONDRASEK, «http://www.ekklesia.co.uk/node/11554», 18-3-2010.

[14] BRADLEY SIMON, Swissinfo.ch, 5-12-2010.

[15] πρόκειται για τις Ιερές Μονές: Άνω Ξενίας Θεσσαλίας, Οσ. Λουκά Βοιωτίας, Αγ.Λαύρας και Μεγ.Σπηλαίου Καλαβρύτων, Μεταμ. Σωτήρος Μετεώρων, Ασωμάτων Πετράκη, Χρυσολεόντισσας Αιγίνης και Φλαμουρίου Βόλου.

[16] EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS, Case of the Holy Monasteries v. Greece, Application no.13092/87 ; 13984/88, Strasbourg, 9 Dec 1994, «A. Pecuniary damage 97.  Under the head of pecuniary damage, the eight applicant monasteries sought 7,640,255,213,120 (seven trillion six hundred and forty billion two hundred and fifty-five million two hundred and thirteen thousand one hundred and twenty) drachmas (GRD)».

[17] ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ, αρθρ. 41, 46, 24-7-1923.

http://palio.antibaro.gr/religion/venizelos_diaxwrismos.htm

_________________________________________________________________

Σημείωση: Ο Αρχιμ. Πέτρος Μποζίνης είναι εφημέριος στον Ι. Ν. Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Freiburg Γερμανίας.

(Φυσικός - Ραδιοηλεκτρολόγος – Msc Θεολογίας Υπ. Δρ. Παν/μίου Στρασβούργου)

Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος δήλωσε ότι ο Πρωθυπουργός δεν του έχει θέσει μέχρι τώρα το θέμα του χωρισμού  Εκκλησίας και Κράτους.

Και πρόσθεσε ότι, αν η Πολιτεία ζητήσει το χωρισμό, η Εκκλησία θα τον δεχθεί, αλλά τότε θα ζητήσει να της επιστραφεί η περιουσία της.

Με όλο τον σεβασμό και την αγάπη που έχω για τον Μακαριώτατο, οφείλω ως μέλος της Εκκλησίας να εκφράσω την σοβαρή αμφιβολία μου για Την ορθότητα αυτού του συλλογισμού.

Πρώτα από όλα, με βάση την μέχρι τώρα εμπειρία, είναι δεδομένο ότι το Κράτος δεν θα δεχτεί να επιστρέψει την περιουσία της Εκκλησίας.

Εδώ το Κράτος έχει δεσμεύσει ακόμη και περιουσία που τα δικαστήρια έχουν κατακυρώσει στην Εκκλησία, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Μακαριότατος, και θα επιστρέψει περιουσία που έχει ήδη πάρει; !

Η νοοτροπία των οπαδών του αντιεκκλησιαστικού πνεύματος του διαφωτισμού (σκοταδισμού για μας τους Χριστιανούς αφού ο Κύριος είναι το φως το αληθινό) είναι ότι η περιουσία της Εκκλησίας ανήκει στο λαό, δηλαδή στο Κράτος.

Επηρεασμένοι από το πνεύμα του διαφωτισμού, δεν βλέπουν ότι και Εκκλησία σημαίνει λαός, λαός πιστών, και η περιουσία τους δεν μπορεί να ανήκει σε ένα άθεο Κράτος (γιατί το λαϊκό Κράτος δεν είναι ουδέτερο, ανεξίθρησκο, αντίθετα διώκει την Εκκλησία, και οι διωγμοί έχουν ήδη αρχίσει).

Απόδειξη αυτού είναι και το γεγονός ότι δεν θεωρούν ότι η μισθοδοσία των κληρικών είναι ανταπόδοση έναντι της περιουσίας που η Εκκλησία δώρισε στο Κράτος και επομένως δεν μπορούν να την περιορίσουν, αλλά την θεωρούν ότι είναι μισθοδοσία δημοσίων υπαλλήλων από λεφτά του Κράτους.

Αλλά και αν ακόμη το Κράτος είχε ένα φωτεινό διάλειμμα δικαιοσύνης και ήθελε να επιστρέψει στην Εκκλησία την περιουσία της, πως θα επιστρέψει κάτι  που δεν έχει;!

Kαι δεν εννοώ μόνο την περιουσία που το Κράτος έχει ήδη χάσει από καταπατητές αλλά και αυτή που έχει πουλήσει (ιδιωτικοποιήσει) η πρόκειται να πουλήσει για να πληρώσει το χρέος.

Η τρόικα είπε αυτό που βλέπει, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε το χρέος αν δεν ξεπουλήσουμε όλη την δημόσια περιουσία (πλην της Ακρόπολης;!).

Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι, ο,τι κι αν λέει η κυβέρνηση, αν δεν κάνουμε αναδιάρθρωση και μείωση του χρέους, δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε το τεράστιο χρέος μας ούτε σε είκοσι χρόνια!

Επομένως, αν η Ιεραρχία δεν διεκδικήσει, προστατεύσει και αξιοποιήσει την περιουσία της Εκκλησίας (δηλαδή του Κυρίου των πιστών στο σύνολο τους), τώρα, πριν να είναι πολύ αργά, θα είναι υπόλογη έναντι του Θεού και του πιστού λαού.

Η ιστορία δεν μας επιτρέπει καμιά αμφιβολία. Ο,τι έχει η Εκκλησία θα σωθεί προς όφελος του λαού, τα υπόλοιπα πάνε χαμένα.