Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μετεκλήθη από το επίγειο Θυσιαστήριο στο Ουράνιο, τις πρωινές ώρες της μεγάλης δεσποτικής εορτής της Πεντηκοστής και της επιδημίας του Παναγίου Πνεύματος, οκτώ μέρες μετά την κοίμηση του Γέροντος Μωυσή και την ίδια ώρα, ο Αρχιμανδρίτης κυρός Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους.

Ένας πολύτιμος μαργαρίτης.

Ένας πολύεδρος αδάμας.

Ένα ευώδες άνθος της αθωνικής πολιτείας.

Αναγνωρίστηκε, όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, ως μία από τις πιο επιφανείς φυσιογνωμίες του συγχρόνου Αθωνικού Μοναχισμού.

Θα γράψουν, ακόμη, και θα αναγνωρίσουν συγχρόνως την θεολογική του παιδεία, την διακονία του στην Εκκλησία, την προσφορά του στην εξωτερική ιεραποστολή, τους αγώνες του για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, την συμμετοχή του στα δρώμενα του Αγιορειτικού Μοναχισμού.

Θα σημειώσουν επίσης πολλοί, και δικαίως, ότι υπήρξε ένας γνήσιος πνευματικός πατέρας, έμπειρος θεραπευτής, αφού ανέπαυσε κάτω από το επιτραχήλιο του, όχι μόνο την πολυάριθμη Γρηγοριάτικη Αδελφότητα, αλλά και πολλά γυναικεία Μοναστήρια, στα οποία ήταν πνευματικός πατέρας κι έναν αμέτρητο αριθμό ανθρώπων, που με εμπιστοσύνη κατέφευγαν στην μεγάλη και αγαπώσα καρδία του.

Οι πάντες θα σταθούν με πολύ σεβασμό μπροστά σ' αυτήν την πανορθόδοξη μορφή του Γέροντος Γεωργίου.

Ο Γέροντας Γεώργιος, όμως, όπως εγώ τον γνώρισα στα μαθητικά μου χρόνια από τον Γέροντα μου Αγαθόνικο, και εν συνεχεία ως Διάκονος, Πρεσβύτερος και Επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού, είχε συν τοις άλλοις και μια σπάνια αρετή.

Και γι' αυτήν θέλω να καταθέσω κάποια άτεχνα λόγια σαν λίγα λουλούδια στον νωπό τάφο του στην Μονή Γρηγορίου, όπου αναπαύεται το σεπτό σκήνωμα του.

Ο Γέροντας Γεώργιος ήταν στολισμένος με την αρετή της ευγενείας.

Κι όταν συμφωνούσε με τον συνομιλητή του ήταν ευγενής.

Κι όταν διαφωνούσε ήταν πάλι ευγενής.

Κι όταν φιλοξενούσε κάποιον στο Μοναστήρι του, με την οποιαδήποτε ιδιότητα που αυτός διέθετε, ήταν πάλι η προσωποποίηση της ευγενείας.

Κι αυτή η ευγένεια την οποία είχε κι η οποία έβγαινε από τον χώρο της ψυχής του, δεν ήταν απλώς μια καλή συμπεριφορά, ούτε αποτέλεσμα της θύραθεν παιδείας και της αριστοκρατικής οικογενειακής καταγωγής.

Ούτε περιείχε τύπους και κανόνες προσεγμένης κοσμικής ζωής. Αλλά ήταν καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Ήταν μια εσωτερική κατάσταση που οφειλόταν στην παρουσία του Παρακλήτου "που ήταν ενιδρυμένος στον χώρο της ψυχής του".

Ο Γέροντας γνώριζε από την μαθητεία του στους Πατέρες της Εκκλησίας, ότι ο Χριστιανός και δη ο Μοναχός, πολύ δε περισσότερο ο πνευματικός πατέρας, πρέπει να διαθέτει, κατά την έκφραση του Μεγάλου Βασιλείου : "το ευπροσήγορον εν ταις εντεύξεσι και προς πάντας".

Είχε υπ΄ όψη του την προτροπή του Αγίου Ισάακ του Σύρου: "Ούτος ο τρόπος έστω σοι αεί, το ευπροσήγορον και τιμητικόν είναι προς πάντας". Και αυτό κράτησε μέχρι και την τελευταία πνοή της ζωής του.

Α. Ο ευγενής δεν είναι αυτός που κολακεύει, ούτε αυτός που υποχρεώνει. Δεν είναι ο αλαζόνας, ούτε ο αυθάδης, αλλά αυτός ο οποίος απονέμει την τιμή. Είναι αυτός που εφαρμόζει την παύλεια εντολή: "Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι" (Ρωμ., 12, 10).

Γι' αυτό έχουν γράψει ότι η ευγένεια είναι το αποτέλεσμα της μεγίστης αρετής της διακρίσεως. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ευγένεια για την ψυχή είναι όπως το φως και τα μάτια για το σώμα του ανθρώπου.

Θυμάμαι, όσες φορές επισκεπτόμουν την Μονή του Οσίου Γρηγορίου, προσπαθούσε να κάνει τα πάντα για να αναπαύσει την καρδία του νεαρού Επισκόπου και να βρίσκει χίλιους δυο τρόπους να τον στηρίξει στην επισκοπική του διακονία.

Εκείνο το πλατύ χαμόγελο που διέθετε και τα γεμάτα με ζεστασιά λόγια του, πραγματικά έδιωχναν την ομίχλη των πειρασμών και των δυσκολιών και χάριζαν γαλήνη και ανάπαυση στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Β. Ο ευγενής χρησιμοποιεί ως οδηγό στην ζωή του την απλότητα και την ειλικρίνεια. Είναι αυτό που ο λαός μας το χαρακτηρίζει ως "το ανεπιτήδευτον".

Ο απλούς και ειλικρινής αποφεύγει την τραχύτητα και την θρασύτητα, ακόμη κι όταν διαφωνεί, καί φανερώνει την ομορφιά της ψυχής του, που την χαρακτηρίζει η διαφάνεια και η καθαρότητα, το άδολο και το αγνό.

Δεν υπάρχει στον ευγενή η παρουσία του συμφέροντος, ούτε της ιδιοτέλειας. Δεν υπάρχει η κρυψίνοια και συγχρόνως το σκόπιμο και το κακό.

Ο ευγενής χαρακτηρίζεται από το θάρρος της γνώμης του και όχι το θράσος. Το θράσος δεν είναι δύναμη αλλά αδυναμία.

Απεναντίας το θάρρος είναι γενναιότητα της ψυχής και παρουσία του Παναγίου Πνεύματος.

Αυτήν την ειλικρίνεια των αισθημάτων κι αυτό το θάρρος (όχι το θράσσος) για θέματα ομολογιακά, δογματικά, εκκλησιαστικά, μοναχικά και πνευματικά διέθετε ο Γέροντας Γεώργιος

Γ. Ο ευγενής, ακόμη, είναι αυτός που σέβεται και τιμά. Είναι αυτός που βρίσκει τρόπους και ευκαιρίες να τιμήσει και να δείξει την αγάπη του στο πρόσωπο του άλλου, γιατί στο πρόσωπο του άλλου συναντά τον Χριστό.

Αυτό συμβούλευε και ο άλλος εκκολαπτόμενος άγιος της Εκκλησίας μας, ο Γέροντας Αμφιλόχιος της Πάτμου.

Και η τιμή αυτή δεν είναι υποκριτική, αλλά πηγαία και αληθινή.

Και αυτή την συμπεριφορά του Γέροντα δεν την έχω διαπιστώσει προσωπικά μόνον εγώ, αλλά και όλοι όσοι είχαν επικοινωνία μαζί του.

Και στο Μοναστήρι, και στα διάφορα Μετόχια όπου τον επισκεπτόμουν, και στις πάμπολλες κατ' ιδίαν συναντήσεις μας, και στα πολλά τηλεφωνήματα που μου έκανε, πραγματικά διέκρινα αυτήν την τιμή, την πηγαία και την αληθινή.

Άρχοντας ο ίδιος, έκανε και τον άλλον που βρισκόταν κοντά του να νοιώθει άρχοντας.

"Να μην φοβάσαι", μου έλεγε, "να προχωράς στην ζωή σου σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κι εκεί που σταματούν οι δικές σου δυνάμεις, τότε αρχίζει να ενεργεί ο Θεός".

Αυτήν την πηγαία καλοσύνη την γνώριζε από πολλά χρόνια και ο επιστήθιος φίλος του, ο Γέροντας μου Μητροπολίτης Αγαθόνικος. Γι ' αυτό και του αντιδώριζε και την αγάπη του, και τον σεβασμό και την τιμή στο πρόσωπό του.

"Δεν μπορείς να φανταστείς", μου έλεγε, "τι θησαυρός είναι για την Εκκλησία μας ο π. Γεώργιος, ούτε μπορείς να καταλάβεις πόση ευλογία του Θεού διαθέτει αυτός ο άνθρωπος".

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ο Γέροντας Γεώργιος έφυγε για το Ουράνιο Θυσιαστήριο για να συνεχίσει εκεί την αναίμακτη ιερουργία την ημέρα της Πεντηκοστής, την ημέρα της διανομής στο ανθρώπινο γένος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, τα οποία πλούσια γεύθηκε στή ζωή του.

Μακαριστέ Γέροντα,

Από το Ουράνιο Θυσιαστήριο, όπου μετά παρρησίας προσεδρεύεις μαζί με τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία και τον Όσιο Γρηγόριο τον δομήτορα, εύχου και για εμάς.

Τώρα από εκεί που βρίσκεσαι, να ευλογείς τα πολυπληθή πνευματικά σου τέκνα, Επισκόπους, Μοναχούς, Μοναχές, λαϊκούς και ολόκληρο το γένος των Ορθοδόξων. Τώρα θα μπορείς κι εσύ μετά παρρησίας να επαναλαμβάνεις τον αποστολικό λόγo: "Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκαˑ λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος" (Β' Τιμ., 7-8 ).

Αιωνία σου η μνήμη, πολυσέβαστέ μου Γέροντα!

Με μια μικρή ακολουθία εκλεκτών Συμβούλων-Συνεργατών μας και με τον Διάκονό μας π. Γερβάσιο Ιωακειμίδη από τις 22 έως τις 29 Μαΐου ε.ε. επισκεφθήκαμε το Πατριαρχείο της Μόσχας. (1)

Τώρα, που με την βοήθεια του Κυρίου μας, επιστρέψαμε και καλά και χαρούμενοι, είναι αναγκαίο να ενημερώσουμε τους πιστούς μας για το σκοπό του ταξιδίου μας.

Θα απαντήσουμε, λοιπόν, με σαφήνεια και συντομία στο ερώτημα: «Γιατί επισκεφθήκαμε τη Ρωσία; Γιατί, λοιπόν, στη Μόσχα;»

1. Διότι η Ρωσία σήμερα είναι μια μεγάλη χριστιανική Χώρα! Δεν είναι μόνον οι Ρώσοι επενδυτές, που έρχονται στην Χώρα μας για επενδύσεις!

Είναι και τα πλήθη των Ρώσων Ορθοδόξων χριστιανών, τα οποία συρρέουν ως προσκυνητές συνεχώς στην ευρύτερη περιοχή μας, κυρίως δε στην Πάτρα και τα Καλάβρυτα, για να προσκυνήσουν την αγία Κάρα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου και του Οσίου πατρός ημών Αλεξίου.

Όταν, λοιπόν, διατηρείς και αυξάνεις τις σχέσεις σου με μια μεγάλη και δυνατή Χώρα, μόνον ωφέλεια και κέρδη μπορείς να έχεις! Πολλοί άλλωστε Έλληνες Ιεράρχες πηγαινοέρχονται στη Ρωσία.

Πρόσφατη π.χ. είναι η επίσκεψη του γείτονά μας Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου.

Μετέφερε στη Μόσχα για προσκύνημα τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέου.

Γνωστές επίσης είναι οι επισκέψεις των Σεβ. Μητροπολιτών Βερροίας κ. Παντελεήμονος, Μεσογαίας κ. Νικολάου κ.ά, ή του Πανοσ. Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου κ. Εφραίμ και άλλων εκκλησιαστικών προσώπων.

Είναι, λοιπόν, η εποχή κατά την οποία μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε τις επαφές μας με την μεγάλη Χώρα της Ρωσίας.

Να τους γνωρίσουμε και να μας γνωρίσουν! Να τους αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν!

Να τους δώσουμε από τον πνευματικό μας θησαυρό και να πάρουμε από την ευλάβειά τους!

Οι σχέσεις στο πολιτικό επίπεδο είναι έργο των Κυβερνήσεων. Η ανάπτυξη πνευματικών δεσμών και συνεργασίας είναι έργο των εκκλησιαστικών παραγόντων!

Ρωσία βέβαια δεν είναι μόνον η Πολιτική Ηγεσία της μεγάλης αυτής Χώρας.

Είναι και το Πατριαρχείο της Μόσχας, μάλιστα δε ο εξαίρετος Πατριάρχης κ. Κύριλλος.

2. Διότι και το Πατριαρχείο της Μόσχας σήμερα είναι μια μεγάλη δύναμη και μια ισχυρή τοπική Εκκλησία!

Δοκιμάσθηκε σκληρά επί εβδομήντα τόσα χρόνια από το σκληρό διωγμό, που εφάρμοσε το άθεο κομμουνιστικό καθεστώς, ο «πατερούλης Στάλιν» και όλοι οι άλλοι!

Ναι, δοκιμάσθηκε σκληρά, πλην όμως άντεξε! Και όχι μόνον άντεξε, αλλά και ανέδειξε νέους αγίους, Οσίους και Μάρτυρες! Είναι, συνεπώς, πολύ ωφέλιμο π.χ. να προσκυνήσει κάποιος στην Μόσχα την Οσία Ματρώνα την εκ γενετής άομματη, τον Μάρτυρα Πατριάρχη Μόσχας άγιο Τύχωνα και πολλές άλλες άγιες μορφές των νεωτέρων χρόνων!

Είναι επίσης πολύ ωφέλιμο να ζήσεις και να θαυμάσεις την ευσέβεια των Ρώσων πιστών!

Παρακολουθούν τις -συνήθως πολύωρες- ιερές ακολουθίες όρθιοι! Επί τρείς και τέσσερες ώρες παραμένουν όρθιοι και ακίνητοι, προσευχόμενοι κατά τη διάρκεια της θείας λατρείας!

Στους ναούς εκεί ΔΕΝ υπάρχουν καθίσματα! Είναι εκπληκτική η αντοχή αυτών των ανθρώπων!

Στη Μόσχα επίσης είδαμε και το εξής διδακτικό: Ο οδηγός μας κ. Βλαδίμηρος, όταν καθόταν στη θέση του πρώτα έκανε το σημείο του Σταυρού με πολύ ευλάβεια στον εαυτό του, στη συνέχεια δε σφράγιζε με το σημείο του Σταυρού και το τιμόνι του αυτοκινήτου του, πριν ανάψει την μηχανή του!

Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος είναι μια εξαιρετικά δυναμική εκκλησιαστική μορφή, φέρει δε την εμπειρία όλων αυτών των δίσεκτων για την Χώρα Του χρόνων, γι’ αυτό και μπορεί να σταθεί πολύτιμος συμπαραστάτης και βοηθός στο δοκιμαζόμενο Οικουμενικό Πατριαρχείο και μάλιστα στην καθημερινά σταυρώσιμη πορεία του σεβάσμιου και μαρτυρικού Οικουμενικού μας Πατριάρχου, τον Παναγιώτατο κ. Βαρθολομαίο!

Μπορεί κατά καιρούς να ασκούμε αυστηρή κριτική στον Πατριάρχη μας για έργα, πράξεις και δηλώσεις Του, αλλά αυτό δεν σημαίνει έλλειψη αγάπης και σεβασμού εκ μέρους μας προς το σεπτό πρόσωπό Του.

Μπορεί π.χ. να μη συμφωνούμε με την νέα θεωρία του Φαναρίου, ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι «primus sinus pares”, δηλ. «πρώτος άνευ ίσων», αλλά όταν με ειλικρίνεια αγαπάς ένα υπεροχικό εκκλησιαστικό πρόσωπο πρέπει να του λέγεις την αλήθεια!

Αγάπη δεν σημαίνει, να είσαι απλώς ένας “yesman”! Με σεβασμό, λοιπόν, θα Του υπενθυμίσεις:

Α) πρώτον, ότι κατά την παράδοση της αγίας Ορθοδοξίας μας ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι «primus inter pares”, δηλ. «πρώτος μεταξύ ίσων»,

Β) δεύτερον, ότι ο κάθε Μητροπολίτης στα όρια της δικαιοδοσίας του είναι και αυτός ένας μικρός «οικουμενικός Πατριάρχης»!

Απόδειξη περί τούτου είναι το γεγονός, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΝΑ ΙΕΡΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ, όπως π.χ. είναι τα Κύθηρα, αν προηγουμένως δεν λάβει την άδεια του τοπικού Μητροπολίτου!

Άρα η εξουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου είναι περιωρισμένη! Στην Ορθόδοξο Εκκλησία ο Οικουμενικός Πατριάρχης προεδρεύει μεν, αλλά δεν ηγείται! Αρχηγός και Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός! Ο Πατριάρχης είναι «πρώτος μεταξύ ίσων»! Ηγείται μόνον μέσα στα όρια της διοικητικής δικαιοδοσίας Του!

Γ) Και τρίτον, ότι σήμερα δεν είναι καιρός πια για Πρωτεία και Πρωτοκαθεδρίες, αλλά για θυσίες και θυσιαστικές πράξεις, διά των οποίων αναδεικνύονται οι αληθινά Μεγάλοι!

Η περίπτωση του Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου, ο οποίος στα Ιεροσόλυμα ασπάσθηκε δημοσίως το χέρι του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κείται ακριβώς στην απέναντι πλευρά από την κίνηση για την επιβολή της θεωρίας «primus sinus pares”!

Η μία κίνηση, η του Ρωμαίου Ποντίφηκος, είναι ενωτική ([2]), η άλλη, η του Οικουμενικού Πατριάρχου μας, είναι διχαστική!

3. Διότι με την Ρωσία έχουμε μια προσωπική σχέση 50 περίπου χρόνων!

Ήταν Ιούνιος του έτους 1976, όταν για πρώτη φορά επισκεφθήκαμε την Ρωσία επί Πατριάρχου Ποιμένος.

Ήμασταν στη Συνοδεία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, ο οποίος πραγματοποιούσε τότε την επίσημη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο της Μόσχας.

Έκτοτε πολλές φορές είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε επισκέψεις στη Ρωσία για υπηρεσιακούς λόγους.

Με τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο και τον Υπεύθυνο του τομέως Εξωτερικών Σχέσεων Σεβ. Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα διατηρούμε μια παλαιά φιλία.

4. Διότι δεχθήκαμε την τιμητική Πρόσκληση του Μακαριωτάτου Πατριάρχου της Μόσχας κ. Κυρίλλου, να παραστούμε και να συνεορτάσουμε την εορτή των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Φωτιστών των Σλαύων!

Μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να συλλειτουργήσουμε στον παμμέγιστο Ναό του Σωτήρος, όπου έλαβαν μέρος εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αυτοπροσώπως ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Βουλγαρίας κ. Νεόφυτος, εκπρόσωποι των άλλων πρεσβυγενών Πατριαρχείων, της Σερβίας κλπ.

5. Διότι στον τομέα του θρησκευτικού τουρισμού προτιμάμε τις στρατιές των Ορθοδόξων από τη Ρωσία από τά στίφη των Ισλαμιστών ή των «πολιτισμένων» μά «αθέων» Ευρωπαίων, τα οποία κατακλύζουν τη Χώρα μας.

Έτσι, λοιπόν, σκοπός του ταξιδίου μας στη Μόσχα ήταν η συνεργασία μας με το Πατριαρχείο της Μόσχας

α) για την ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού προς την περιοχή μας, η αξιοποίηση του ξενοδοχείου μας «ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ» κλπ.
β) για την μεταφορά στη Ρωσία ιερών εικόνων από την Μητρόπολή μας για προσκύνημα,
γ) για την ανάπτυξη επενδυτικών Προγραμμάτων σε εκκλησιαστικές εκτάσεις της περιοχής μας,
δ) για την συνεργασία μας στον κοινωνικό τομέα κ.ά.

Όλα αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν με αγάπη και αλληλοσεβασμό προς αλλήλους για την ωφέλεια και των δύο πλευρών.

Έτσι, λοιπόν, είχαμε την μεγάλη τιμή να μας δεχθή, με περισσή δε εγκαρδιότητα, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Κύριλλος σε μια ιδιαίτερη ακρόαση, η οποία διήρκεσε μια ώρα και δέκα πέντε λεπτά της ώρας!

Μας συνώδευαν στη Μόσχα και στη ακρόαση από τον Πατριάρχη παρίσταντο οι εκλεκτοί Συνεργάτες μας ως Σύμβουλοι, ήτοι ο Μεγάλος Φίλος κ. Νικόλαος Χριστοδουλόπουλος και ο Μεγάλος Εθελοντής Στρατηγός ε.ε. κ. Κωνστ. Αργυρός, Πρόεδρος της «ΜΕΤΟΧΙ Α.Ε.».

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια, με τα οποία μας υποδέχθηκε ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος: «Σας γνωρίζουμε ως Αρχιερέα με ζήλο, θαρραλέο συνήγορο για την Ελληνική Εκκλησία»!

Αλλά και ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιλαρίων μας υποδέχθηκε επίσης με τα εξής θερμά λόγια:

«Σας γνωρίζουμε ως ένα φίλο της Ρωσικής Εκκλησίας, σας αγαπάμε και εκτιμούμε τις θέσεις σας πάνω σε διάφορα θέματα, που αφορούν την Εκκλησία»! (Romfea.gr)

Ας σημειωθή, ότι καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας στη Μόσχα, ήμασταν φιλοξενούμενοι του Πατριάρχου στο ξενοδοχείο Danilofsky, για τις μετακινήσεις μας δε είχαμε στη διάθεσή μας αυτοκίνητο με οδηγό τον κ. Βλαδίμηρο και τον αγαπητό μας κ. Σέργιο Monakhov ως συνοδό μας και μεταφραστή.

Τελικά, το ταξίδι μας στη Μόσχα ήταν μια ακόμη προσπάθεια για την ωφέλεια της Επαρχίας μας.

Αίγιον, 3 Ιουνίου 2014
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

*********************************
1) Ως φαίνεται, μερικοί περίεργοι τύποι από τον εκκλησιαστικό χώρο ενωχλήθηκαν από το γεγονός και έσπευσαν να συσχετίσουν την επίσκεψή μας με το σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο, προβαίνοντας σε κάποια καυστικά σχόλια, με τα οποία εξωτερίκευσαν το δηλητήριο, που υπάρχει στην ψυχή τους, όπως π.χ. το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο φίλος μου»! Στους πολυάσχολους και περίεργους αυτούς ευτελείς τύπους, που κρύπτονται κάτω από ψευδώνυμα, από τη θέση αυτή απαντάμε και λέμε: Τα σχόλιά σας, αγαπητοί μου, δεν μας πτοούν! Η ανωνυμία σας καταδεικνύει την ανανδρία σας! Αν είσθε γενναίοι, γράψτε τα σχόλιά σας με το όνομά σας! Αν δεν το κάμετε, είσθε για…………….φτύσιμο!

2) Δυστυχώς αυτή η κίνηση του Πάπα, τελικά, έχασε την αξία της από την ώρα κατά την οποία ο Ρωμαίος Ποντίφηξ την επανέλαβε και προς τον Αρχιραβίνο των Ιεροσολύμων! Έτσι όμως έδειξεν, ότι η κίνηση αυτή δεν ήταν προϊόν ταπεινώσεως, αλλά ενέργεια σκοπιμότητος! Έπειτα από αυτά, μπορούμε, λοιπόν, να πούμε χωρίς δισταγμό τώρα, ότι ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ένας καλός θεατρίνος, όχι όμως και ένας γνήσιος εκπρόσωπος του Χριστού μας στη γη!

Του Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου

Πενήντα χρόνια πέρασαν από την προς Κύριον εκδημία ενός κατά πάντα Ορθοδόξου Ποιμένος, του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Δραττόμενος της ευκαιρίας αυτής, θα ήθελα να αναφερθώ μέσα σε λίγες γραμμές στον πνευματικό μου πατέρα και οδηγό από αυτής ακόμη της παιδικής ηλικίας των δέκα ετών, παρουσιάζοντάς τον ως το πρότυπο Ορθοδόξου κληρικού και ποιμένος.

Ο Ιερός Χρυσόστομος στους περί Ιερωσύνης Λόγους του αναφωνεί: «Φωτός δίκην την οικουμένην καταυγάζοντος, λάμπειν δει του ιερέως την ψυχήν» (S.chr. 272, κεφ. 6, 446).

Τέτοια λαμπρή και φωτισμένη από το άκτιστο φως της Τρισηλίου Θεότητος ψυχή ήταν και η ιερατική – ποιμαντική ψυχή τού αειμνήστου Πατρός και Διδασκάλου μου.

Ο πατήρ Γερβάσιος ήταν μύστης και κήρυκας της εμπειρικής ευχαριστιακής Θεολογίας, χωρίς να αφίσταται και της ακαδημαϊκής Θεολογίας.

Ο ίδιος ακολούθησε την εμπειρική Θεολογία, η οποία τρέφεται με την προσευχή της μετανοίας και την θέα του ακτίστου φωτός.

Γι’ αυτό και την αγάπη προς τις Ιερές Ακολουθίες, αλλά και την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας την έκαμε εντρύφημα της καρδίας μας.

Ήταν ο διακριτικός Ορθόδοξος πνευματικός «Γέροντας», ο οποίος διέκρινε τα βάθη της ψυχής μας, τις μυστικές πτυχές της και μας οδηγούσε «εις νομάς σωτηρίους».

Η ικανότητά του να εισδύει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και να ανασύρει από εκεί τα πάθη και τις αμαρτίες, αλλά και τους στεναγμούς τής διψασμένης ψυχής για την Ορθόδοξη αλήθεια, δεν ήταν μόνον αποτέλεσμα της μακράς πείρας του, αλλά και του χαρίσματος του δοσμένου από τον Θεό, χαρίσματος διορατικού, παρακλήσεως και πατρικής αγάπης.

Όταν πλησίαζες τον πατέρα Γερβάσιο, αισθανόσουν ότι η σχέση σου μαζί του ήταν μια ελεύθερη αναγεννητική σχέση, η οποία σε αναγεννούσε στην αληθινή πνευματική ζωή και όχι απλώς μια παιδαγωγία.

Ήταν η σχέση που αποκτούσαν οι πιστοί με τον Απόστολο Παύλο: «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ' ου πολλούς πατέρας, εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα» (Α΄ Κορ. 4, 15).

Ο ζήλος του πνευματικού μου πατρός Γερβασίου ήταν τόσος και τέτοιος, ώστε οι παρεμποδίσεις και οι συκοφαντίες που του γίνονταν στο ποιμαντικό του έργο, ακόμη και από εκκλησιαστικούς παράγοντες, δεν στάθηκαν ικανές να αναχαιτίσουν ή να σταματατήσουν ή ακόμη και να μετριάσουν τον ζήλο του αυτόν.

Μας δίδαξε μέσα από το Ορθόδοξο φρόνημά του, μέσα από την σκληρή προσωπική εκκλησιαστική άσκησή του, μέσα από την εν Χριστώ αγάπη και την ταπείνωσή του.

Έτσι η ποιμαντική του, ως απαύγασμα της προσωπικής αγίας ζωής του, μας οδηγούσε στην Εκκλησία του Χριστού και όχι σε ένα ιδεολογικό σύστημα ή έστω σε μία θρησκευτική οργάνωση.

Και τούτο γιατί η ζωή της Εκκλησίας γίνεται κατανοητή και προσιτή μέσα από ένα γεγονός ζωής και όχι με μια προσχώρηση σε κάποια ιδεολογία ή σε ένα «σύστημα σωτηρίας».

Εμείς «χειραγωγούμεθα» στην Θεογνωσία, στην προσευχή, στην εκκλησιαστική άσκηση, στην αλήθεια και την εκκλησιαστική ζωή, συντονιζόμενοι με την πείρα του πατρός μας Γερβασίου στην οδό προς τον «θείο έρωτα».

Η προσέγγιση της ζωής και του έργου μιας πνευματικής εκκλησιαστικής μορφής, όπως αυτής του αειμνήστου πατρός Γερβασίου, στα πλαίσια ενός άρθρου δεν είναι μόνο δύσκολη, αλλά και επικίνδυνη.

Και τούτο γιατί αναγκαστικά οι εντυπώσεις δεν ανταποκρίνονται στην όλη οντολογική προσωπικότητά του. Εμείς απλώς προσεγγίσαμε την Αγία αυτή μορφή, ώστε να γίνει έστω και ακροθιγώς φανερή η μεγάλη, από πάσης πλευράς, θεολογική και εκκλησιαστική αυτή προσωπικότητα.

* Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 1/6/2014

Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου

Την Κυριακή τα ξημερώματα της 1ης Ιουνίου, ημέρα Αναστάσεως και μνήμης των 318 Θεοφόρων Πατέρων της εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, ο χαρισματικός και λαοφιλής Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης άφησε τα εγκόσμια και επορεύθη εις την χώραν των ζώντων.

Η είδηση της κοιμήσεώς του μας ελύπησε κατά άνθρωπον δια τον χωρισμόν στην ουσία όμως μας εγέμισε χαρμολύπη, ότι ο Κύριος του ετοίμασε «τόπον αναπαύσεως» εκ των πολυχρονίων κόπων των ασθενειών του.

Έχουμε την αίσθηση, ότι πολύ θα λείψει από την Εκκλησία μας ο τίμιος λόγος του και από τον λαό του θεού η γλυκιά παρουσία του.

Ο Γέροντας Μωυσής «έργοις, λόγοις και συγγραφαίς» ετίμησε το Όνομα του Θεού και εχειραγώγησε πολλές ψυχές στην σωτηρία.

Μιμητής του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού με ένα ιδιαίτερο σύγχρονο τρόπο εκήρυξε τον Χριστόν και διεμήνυσε τον λόγο της Εκκλησία εις «τον κόσμον άπαντα».

Μιμητής του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου με τα βαθυστόχαστα ιστορικά, κοινωνικά, θεολογικά, λογοτεχνικά βιβλία και άρθρα του έδωσε την μαρτυρία του Αγιορείτικου Μοναχισμού σε εκκλησιαστικούς και πολιτιστικούς κύκλους και εισέδυσε σε επιστημονικούς χώρους γενόμενος αποδεκτός από επιστήμονες όλων των μορφωτικών και ιδεολογικών στρωμάτων.

Υπήρξε γνήσιος Αγιορείτης Ιεραπόστολος με κύριο σύνθημα: « Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος». (Α΄ Κορ. 10, 24).

Ο πόθος του για την διάδοση του λόγου του Θεού τον οδήγησε σε πολλές Μητροπόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, σε ενορίες, σε Μοναστήρια, σε συλλόγους και σε εκπαιδευτήρια, στα οποία προσκεκλημένος των Μητροπολιτών, Εφημερίων και εκπαιδευτικών μετέφερε την αύρα της Ορθοδοξίας και το θείο άρωμα από το περιβόλι της Παναγίας.

Ο Γέροντας Μωυσής αγαπήθηκε πολύ από τον λαό του Θεού. Οι ομιλίες του, τα βιβλία του, οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις του είχαν σεμνότητα και πλούσιο περιεχόμενο. Ήταν ηδύλαλος γλώσσα της Εκκλησίας.

Μέσα στα πολλά του χαρίσματα, στην οξύνοια και γλαφυρότητα του λόγου του, στην πραότητα και ταπείνωση του χαρακτήρα του, στην καθαρή του ψυχή και στην ακίβδηλη συμπεριφορά του, ενυπήρξε και η εκ των πειρασμών της ασθενείας του υπομονή και καρτερία.

Μίλησε με τον πόνο και με τον θάνατο και διάλεξε την υποταγή στο θέλημα του Θεού ζώντας το ασκητικό λόγιο: «Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησόν με».

Προσωπικά είχα την μεγάλη ευλογία να τον γνωρίσω από τα πρώτα χρόνια της Μοναχικής του ζωής και να συνδεθώ μαζί του με πνευματικούς αλύτους δεσμούς.

Είμαι ευγνώμων για την αγάπη του και την προσφορά του στην Ιερά Μητρόπολή μου, στην οποία ήταν τακτικός επισκέπτης και ομιλητής.

Η αγία μορφή του θα είναι πάντα ζωντανή στη μνήμη μας: «Οι γαρ δίκαιοι ζώσι και τεθνηκότες».