Στό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Τοποτηρητοῦ καί ὅλου τοῦ κληρικολαϊκοῦ πληρώματος τῆς ἀπορφανισμένης Μητροπόλεως· ἀποχαιρετοῦμε μέ φιλάδελφο πόνο τόν λυγερόκορμο καί εὐθυτενή πρότερο Ἀδελφό μας τόν ἀοίδιμο Γρεβενῶν Σέργιο.

Τόν εὕρομεν στήν Ἱεραρχία, καί τώρα θεοκέλευστος μᾶς ἀφήνει γιά τά ἐπέκεινα, ἱερουργός τοῦ ἔσχατου μυστηρίου τῶν ὀδυνῶν καί τοῦ θανάτου πρός τήν ζωήν τῆς Ζωῆς.

Τό διανυόμενο 2014 τόν εὗρε ἀρτιωθέντα “ἐν δυναστείαις ὀγδοντάχρονο”, ἀλλά ἤδη μέ κόπους καί πόνους. “

Ἐν τοῖς μεταφρένοις καί ὑπό τάς πτέρυγας” τῆς θείας Πρόνοιας περί αὐτόν καί τήν τοπική του Μητρόπολη, τόν εἴδαμε ὁλοκάθαρα “οἱονεί ὁμολογητή” τοῦ Συνοδικοῦ Ἱεραρχικοῦ χρέους, ἀλλά καί τοῦ ποιμαντορικοῦ χρέους.

Πορευόμενος πρό μηνῶν ἀπό τά Γρεβενά γιά τήν Ἱεραρχία τραυματίσθηκε καί προσταλαιπωρηθείς ἤδη κατέληξε.

Ἐνεικόνισε στήν ὕπαρξή του τά ἄλγη τόσων ἄλλων συνανθρώπων μας ἐπί γῆς.

Ὅπως περίπου στήν ἀρχή τῆς ἐπισκοπικῆς του ἀναδείξεως πέρασε ἀπό τίς ἀφόρητες ψυχικές ὀδύνες πολλῶν ταλαιπωριῶν, ἀναδεχόμενος ἐκκλησιαστικά τά Γρεβενά, ἔστω κι ἄν προσπάλαισε μέ τόσα καί τόσα προσκόμματα τοῦ φθονεροῦ.

Στήν ἀρχή καί στό πέρας τῆς ποιμαντορίας του ἡ καρδιά του ἔσταξε αἷμα, καί στάθηκε παράδειγμα ἀδείλαντης ὑπακοῆς.

Εὐθυτενής καί εὐθύβολος, ἀναδέχθηκε καί ἐκπλήρωσε τήν ἀποστολή του, συμπληρώνοντας τό δικό του ἐσχατολογικό χρέος ὑπέρ τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά ἱστορικῆς ἐπαρχίας τῶν Γρεβενῶν.

Καί τώρα πλέον, ἐκτός τῶν ἄλλων ποιμαντορικῶν του προσαναλώσεων, ἀπό τήν ἔγνοια καί τῆς ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Ζάβορδας, ταξιδεύει πλέον γιά τά δώματα τῆς ἐπουρανίου (δια)μονῆς, γιά τήν αἰωνιότητα τοῦ Σωτῆρος.

Ἀπό τά ὄρη τοῦ Θεοῦ (ἀπό τήν ὁροθεσία τῆς ὀρεινῆς Μητροπόλεώς του) ἡ ψυχή του πορεύεται στήν οὐράνια προοπτική καί λαχτάρα ὅλων μας.

Τόν ἐπισκεφτήκαμε νοσηλευόμενο πρό μηνῶν, μέ ἀγαθές ἐλπίδες. Τόν προπέμπουμε τελειωθέντα σήμερα, μέ ἀκόμη πιό ἀγαθές ἐλπίδες. Ὡς προπορευόμενο ἀθλητή τῆς χριστιανωσύνης μας, τῆς ἐκκλησιαστικότητάς μας, τῆς ἀρχιερωσύνης μας.

Τά 40/μερά του θά τόν βροῦν ἑορταστή στά μεθέορτα τῆς Μεταμορφώσεως καί τοῦ ὁσίου Νικάνορος ἐκεῖ ἐπάνω, ὅπου ὅλοι προσβλέπουμε καί γι᾽ αὐτό συναγωνιζόμεθα Πνευματικά.

Μᾶς ἀφήνει τίς ἀγαθές ἀναμνήσεις γιά τήν γνωστή καί βραβευμένη ἀκάματη ἔγνοια του περί τήν ἐπαρχία του καί τά ἅγια σεβάσματά της.

Στήν πονεμένη του ὕπαρξη ψέλνουμε καλό κατευόδιο γιά τήν ἐγχριστωμένη κοινωνία τῆς ἀθανασίας.

†ὁ Γουμενίσσης Δημήτριος
συλλυπούμενος ἅπαντας ἐπ᾽ ἐλπίδι

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου, για την Romfea.gr

Ο μουχτάρης μάς υποδέχεται εγκάρδια στον καφενέ, σε ένα πλάτωμα που μοιάζει μετην πλατεία του χωριού.

Όλοι είναι σε εγρήγορση. Αστυνομικοί και αρχές του τόπου αναμένουν στην Τζαλέλα την έλευση του Οικουμενικού Πατριάρχη,για να τελέσει την πρώτη λειτουργία, 90 ολόκληρα χρόνια μετά την Ανταλλαγή των πληθυσμών.

Οι πρόσφυγες από αυτό το άλλοτε ρωμαίικο χωριό, το Ευμορφοχώριον, έχουν εγκατασταθεί στο Ομορφοχώρι της Λάρισας.

Ο μουχτάρης μάς προσφέρει τσάι, που συνηθίζουν να πίνουν οι Τούρκοι.

Ο, νεοεκλεγείς, περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, και Καππαδόκης στην καταγωγή, Γιώργος Παυλίδης ζητά καφέ.

Στη Τουρκία μπορεί να διεκδικούν την πατρότητα του ελληνικού καφέ, ωστόσο το καφενείο δεν είχε άλλο τι από τσάι.

Οι τωρινοί κάτοικοι του χωριού είναι απόγονοι μουσουλμάνων προσφύγων από την Καστοριά.

Μάλιστα, όπως μου έλεγαν κάποιοι ηλικιωμένοι, παιδιά ανταλλάξιμων, μέχρι να πάνε σχολείο δεν γνώριζαν τα τούρκικα. Μίλαγαν το σλάβικο ιδίωμα των Σκοπίων.

Τα λεωφορεία με τους Έλληνες τουρίστες, μεταξύ των οποίων και προσκυνητές απόγονοι Ρωμιών προσφύγων, δυσκολεύονται να κινηθούν στους στενούς δρόμους.

Σε λίγο φτάνει ο Πατριάρχης,συνοδευόμενος από τον Αρχιεπίσκοπο των Ουτρέχτης των Παλαιοκαθολικών κ. Joris Vercammen.

Ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με την πρόσκλησή του σε εκπροσώπους άλλων χριστιανικών δογμάτων στο προσκύνημα της Καππαδοκίας υπενθυμίζει –πράγματι,με φαναριώτικη διπλωματία - τις ρίζες του ορθού δόγματος που ορθοτόμησαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας από την Καππαδοκία.

Ένα σμήνος από κάμερες σπεύδει να αποθανατίσει τη στιγμή που ο μουχτάρης τού προσφέρει λουλούδια καλωσορίζοντάς τον.

Ο Πατριάρχης ανταποδίδει με δώρο και φιλοφρονήσεις. Μετά τις εθιμοτυπίες κατηφορίζουμε το καλντερίμι για την επιβλητική εκκλησία του Τιμίου Σταυρού.

Στο χωριό, ο χρόνος θαρρείς και έχει σταματήσει στο 1924, σημείο-καμπή για την Καππαδοκία, τη χρονιά Ανταλλαγής των πληθυσμών που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης.

Τα περισσότερα σπίτια, ακόμη και αυτά που κατοικούνται από τους νέους κατοίκους, έχουν παραδοθεί στη φθορά του χρόνου.

Θυμούμαι από παλαιότερη επίσκεψή μου,έναν σταυρό πάνω από την πόρτα κτίσματος στο δρόμο προς την εκκλησία. Το δείχνω στον Πατριάρχη.

Εκείνος ζητά να μπούμε μέσα, και τότε διαπιστώνουμε πως πρόκειται για άλλο έναν ναό. Τα μαρμάρινα θωράκια στο γκρεμισμένο τέμπλο στέκονται ακόμη επιβλητικά.

Ο χώρος, όμως, χρησιμοποιείσαι πια ως αποθήκη... Κατηφορίζοντας συναντούμε ένα κοπάδι με καραμανλήδικα πρόβατα, αυτά με την παχιά ουρά που, όπως έλεγε η γιαγιά, έβγαζε ένα τενεκέ λίπος, απαραίτητο σε μια άδενδρη περιοχή, χωρίς ελιές, σαν το οροπέδιο της Καππαδοκίας.

Πιο κάτω συναντούμε δυο μουσουλμάνες με σαλβάρια να κάθονται στο πλατύσκαλο της εισόδου της αυλής και δίπλα τους τρία παιδιά να παίζουν.

«Μέρχαμπα!», θα τις χαιρετίσει ο πατριάρχης και στα παιδιά, που θα τρέξουν από περιέργεια στην κουστωδία μας, θα προσφέρει σοκολάτες και κομποσκοίνια.

Ο ναός μπροστά μας στέκεται επιβλητικός στην άκρη του φαραγγιού.

Είναι από αυτούς που χτίστηκαν στην επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίαςμετά τις μεταρρυθμίσεις του τανζιμάτ, που σήμαναν περισσότερα δικαιώματα για τις μειονότητες.

Η κτητορική επιγραφή στο υπέρθυρο μας πληροφορεί ότι εγκαινιάσθηκε από τον ίδιο τον μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο.

Δυστυχώς, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, χαραγμένα στους τοίχους και τις αγιογραφίες συνθήματα, βρισιές και ονόματα Τούρκων με… βέλη και καρδούλες.

Στο γεύμα που θα ακολουθήσει της λειτουργίας, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, που βρέθηκε στην Καππαδοκία με όμιλο Ελλήνων προσκεκλημένων του, θα εκφράσει τη λύπη του γι αυτούς τους βανδαλισμούς.

Το δάπεδο του ναού έχει καλυφθεί με μια πρόχειρη ξύλινη κατασκευή, καθώς είναι κυριολεκτικά οργωμένο από τις προσπάθειες τυχοδιωκτών να βρουν κρυμμένους θησαυρούς των «γκιαούρηδων» που έφυγαν.

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τη συγκίνηση όσων είχαμε την τύχη να συμμετάσχουμε στη μυσταγωγία της πατριαρχικής αυτής λειτουργίας στη γη που ανέδειξε τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας.

Ίσως για κάποιους ελλαδίτες, που πια μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι ο Άι Βασίλης δεν έρχεται από την Καισαρεία αλλά από τη… Λαπωνία, να μη σημαίνει και τίποτε.

Όσοι, όμως, μεγαλώσαμε με τις αφηγήσεις της γιαγιάς για τη μακρινή πατρίδα, το «μεμλεκέτ», και τον καημό της να γυρίσει πίσω, το ανάθεμα στους αίτιους του ξεριζωμού «σεμπέπ ολάν καχρ ολσούν», που γράφει στο τέλος του βιβλίου της «Ματωμένα χώματα» η Διδώ Σωτηρίου, για εμάς, λοιπόν, αυτή η λειτουργία στη γη των παππούδων μας είναι μια χαρμολύπη.

Είναι το δικό μας τάμα να ξαναγυρίζουμε στις ρίζες μας, κρατώντας έτσι, αλησμόνητες και όχι χαμένες τις πατρίδες της Ανατολής!

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος, βουλευτής Λαρίσης και πρώην υπουργός, είναι ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας του βιβλίου «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».

Τώρα πού τό προσωπεῖο τῶν συγκυβερνώντων ἔπεσε.

Τώρα πού ἀπεδείχθησαν οἱ «διατάκται καί ὑπεργολάβοι» τῶν διεθνῶν ἐντολέων τους.

Τὠρα πού δικαιώθηκαν πλήρως ὅλοι ὅσοι εἶχαν προείδει τό ψέμμα καί τήν καταδολίευση μέσα ἀπό τό προκάλυμμα καπνοῦ πού μέσα στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἔριχνε τό «δίδυμο τῆς ἐπιτυχίας» !!! κ.κ. Χατζηγάκη –Σκορδᾶ, πού τώρα ὑπέστη τά ἐπίχειρα τῶν πράξεών του καί ὑπενθύμισε μέ τήν περιθωριοποίησή του τήν ρήση τοῦ Νοροντόμ Σιχανούκ γιά τήν μεταχείρησή του ἀπό τούς ἐρυθρούς Χμέρ καί τόν αἱμοδιψῆ ἡγέτη τους Πόλ Πότ, στήν μαρτυρική Καμπότζη: «Αἰσθάνομαι σάν τόν εὔχυμο καρπό τῆς κερασιᾶς πού τρῶς τήν εὐωδιαστή σάρκα του καί φτύνεις τό κουκούτσι» γιατί ἐνῶ ἐψηφίσθη τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιά 7 Κυριακές τό χρόνο καί μόνο γιά τήν μικρομεσαία ἐπιχειρηματικότητα μέ καταστήματα ἕως 250 τ.μ., ἡ πονηρά ὑπουργική Ἀπόφασις τοῦ δῆθεν ἐκπροσώπου τῆς λαϊκῆς Δεξιᾶς κ. Γιακουμάτου δῆθεν πιλοτικά ὑλοποιεῖ τόν ἀρχικό ἄθλιο σχεδιασμό γιά τήν πλήρη καταστρατήγηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐκχωρώντας τήν ἐπιχειρηματικότητα στίς πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα καί ὁδηγώντας ἀναπόδραστα τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους στόν ἀφανισμό καί τό λουκέτο.

Ὡς ἔσχατος τῶν Πειραιωτῶν, θέλω δημόσια νά συγχαρῶ τόν συμπολίτη μας κ. Βασίλη Κορκίδη, Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου γιά τήν πεπαρρησιασμένη ἀπόφασή του διαμαρτυρόμενος γιά τά παραπάνω, νά παραιτηθεῖ ἀπό ὅλες τίς κομματικές του ἰδιότητες στό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας.

Εἶναι τραγελαφικό τό γεγονός, ὅτι τό κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας πού ἐνῶ θεωρητικά ἐμφορεῖται ἀπό πατριωτικές ἀντιλήψεις στήν πρᾶξι φαλκιδεύει τά προτάγματά του καί ἀποδεικνύεται, ὅπως ἐν προκειμένῳ, διώκτης τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους.

Ἡ ἀήθης, προκλητική, ἀσεβής καί ἀντιχριστιανική ποδοπάτηση ἀπό τήν συγκυβέρνηση Σαμαρᾶ-Βενιζέλου τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας Κυρίου (Κυριακῆς) δυστυχῶς εἶναι προάγγελος ἐπερχομένων δεινῶν καί ἐπαναλαμβάνει τό ἔγκλημα τοῦ Τουρκαλβανοῦ Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου, πού ἀπηγχόνισε τόν διδάχο τοῦ Γένους καί Ἰσαπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὑπερασπιζόμενο ἐκτός τῶν ἄλλων τήν ἱερότητα τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, χρηματισθείς ἀπό τούς προγόνους τῶν σημερινῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν διευθυντῶν, γεγονός γιά τό ὁποῖο πανηγυρίζει ὁ σοφολογιώτατος τ. Ραβίνος Θεσσαλονίκης καί νῦν κάτοικος Ἰσραήλ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς. Γιά τούς τυχόν ἀμφισβητούντας ἴσως καί γιά τόν ἀρθρογραφούντα πατέρα τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ νέου κ. Ἰάκωβο Φριζῆ, παρατίθεται ὁ συγκεριμένος σύνδεσμος γιά νά καμαρώσουν τό ὄντως φονταμενταλιστικό παραλήρημα τοῦ κ. Ραβίνου, διαδόχου τῶν φονευτῶν τοῦ μεγάλου ὁσίου καί θεοφόρου ἀνδρός.

Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς Π.Δ. εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή (Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους.

Ἡ Κυριακή σάν κατ’ ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost).

Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).

Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ.

Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στίς 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί».

Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.

Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς πολυειδοῦς συγχύσεως τῶν καιρῶν ὅτι τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὑπερασπίζονται μετά πολλῆς δυνάμεως οἱ κομματικοί σχηματισμοί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ΚΚΕ πού ἐκκινοῦν βέβαια ἀπό ἄλλη ἀφετηρία.

Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἐρρωνύει τήν βεβαιότητα γιά τήν πλήρη ἐξάρτησι τῶν συγκυβερνώντων ἀπό τό διεθνιστικό λόμπι.

Τό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας ἀποδεικνύεται ὅτι δέν διδάσκεται ἀπό τό παρελθόν του.

Τό πολιτικό τέλος τοῦ διδύμου Μ. Γιαννάκου-Γ. Καλοῦ δέν φρονηματίζει τούς σημερινούς «καρεκλοκένταυρους».

Φαίνεται ὅτι εἶναι τόση ἡ δέσμευση καί ἡ ἐξάρτησή τους ἀπό τούς διεθνεῖς ἐντολεῖς των ὥστε δέν μποροῦν νά ἐνωτισθοῦν τῆς φωνῆς τῆς λογικῆς καί τοῦ χρέους, ποδοπατώντας μέ περισσή ἀσέβεια τόν αἰώνιο καί ἄφθιτο νόμο τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ἐκχωρώντας τά πρωτοτόκια τῆς ὕπάρξεώς τους στήν τρομακτικά ἐφήμερη καί παροδική ἐξουσία τους !!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

«... Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα ἤ ποία γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς μεγαλωνύμου ... Θεοτόκου Μαρίας, μητρός τοῦ Κυρίου ... Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε ...» ἀναφωνεῖ ὁ Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κύπρου.

Ποῖος δηλαδή εἶναι ἱκανός, ποῖον δέ στόμα θά ἐκφράσῃ καί ποία γλῶσσα θά λαλήσῃ διά τήν Μεγαλώνυμον Θεοτόκον Μαρίαν, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου ... Διότι Αὐτή ἔκαμε νά γεμίζουν ἀπό ἔκπληξιν καί αὐτές οἱ δυνάμεις τῶν Οὐρανῶν».

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Πρώτη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ κορυφαία τῆς Ἀνθρωπότητος!

Ἡ μετά Θεόν Θεός! Ἡ «τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος κατέχουσα». Στρατιές ὁλόκληρες ἀπό ἁγίους καί ἁγίες ἔχει νά παρουσιάσῃ τό Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας.

Μά ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ Μοναδική, ἡ ἀνωτέρα ὅλων, ἡ ὑπερτέρα πάσης ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, τό κεφάλαιον τῶν θαυμάτων, ἡ μόνη ἡ ὁποία ἔγινεν ὅλη κατοικητήριον τῆς ὅλης Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ὑπερέβη κατά τήν καθαρότητα καί τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί αὐτές τίς ἄϋλες καί Ἀγγελικές δυνάμεις.

Τό ὑπεροχώτερον καί ἁγιώτερον πλάσμα τό ὁποῖον ἐγνώρισε ποτέ ὁ κόσμος. Κανένα πλάσμα ἐπί τῆς γῆς ἔλαβεν τόσην χάριν, ὅσην ἡ Κεχαριτωμένη. Καί κανένα πλάσμα ἐκέρδισεν τόσην θέωσιν, ὅσην ἡ Θεοτόκος.

Εἶναι ἡ ὑπερευλογημένη μεταξύ τῶν γυναικῶν ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν, ἡ ὑπερδεδοξασμένη μεταξύ ὅλων τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, ἡ Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, ἡ Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἀνθρώπων, ἡ Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ, ἡ Μητέρα τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Γῆς.

Ἡ Μεγάλη Μάννα μέ τά τόσα ὀνόματα καί κοσμητικά ἐπίθετα καί τίς τόσες Ἐκκλησίες! Ὅπως ἡ σήμερον ἑορταζομένη «Τριχεροῦσα»!

Κάθε ὥρα, κάθε ἡμέρα, κάθε ἐποχή εἶναι διά τόν Ἕλληνα καί τήν Ἑλληνίδα ἕνας ἀτέλειωτος διάλογος μέ τήν «Κυρία τῶν Ἀγγέλων», τήν Μητέρα Παναγιά, τήν ἱερή ἀγαπημένη τῶν Ἑλλήνων, πού ἐνσαρκώνει τόν ἀρχετυπικό μητρικό ἑταῖρο σέ ὅλα τά φανερά καί μυστικά ζητήματα τῆς ζωῆς, μέ ἀφετηρία διάφορες ἀφορμές ἀπό τή μνήμη Της.

Ἡ τιμή τήν ὁποίαν ἀπονέμει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη τιμή πού ἀπέδωσε ποτέ σέ ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι δέν ὑπῆρξε ποτέ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔφθασε εἰς τό ὕψος τῆς ἁγιότητος καί τῆς τελειότητος, ὅπως ἡ Παναγία Μητέρα μας.

Τήν Προσωπικότητα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἱστόρησαν Ἐπιφανεῖς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας· ὑμνωδοί καί ποιηταί τήν ἐξύμνησαν μέ ἄφθαστες μουσικές ἁρμονίες, ψαλμούς καί αἴνους, μέ γλυκύφθογγα ἄσματα· ἄλλοι παρέστησαν τήν σεπτή Παναγία μορφή Της μέ τόν χρωστῆρα, σπανίως μόνη Της, σχεδόν πάντοτε μέ τόν μικρό Χριστό στήν ἀγκαλιά Της.

Τό Πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κατά τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία κατέχει κεντρικό ρόλο στό ἔργο τῆς «θείας οἰκονομίας», κεντρική θέσι στό «Μυστήριο τῆς Εὐσεβείας», στήν ἐκπλήρωσι δηλαδή τῆς «ἀρχαίας καί ἀληθινῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ».

«Κανέναν δέν ἀγάπησε ὁ Θεός περισσότερο ἀπό Αὐτήν, καί κανένας δέν ἀγάπησε τόν Θεό περισσότερο ἀπό Αὐτήν», σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ὑπῆρξε τό μοναδικό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού προσείλκυσε τόν Θεό ­ καί ἀποδεχόμενη τήν ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ­ προσέφερε στό Θεό τήν προπτωτική ὡραιότητα πού Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε.

Ἡ Παναγία Μητέρα μας προσφέρει τόν ἑαυτόν της καί δέχεται νά διακονήσῃ τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί μέ τό νά γίνῃ Θεοτόκος, ἔγινε ἡ γέφυρα διά νά περάσει ὁ Θεός ἀπό τούς Οὐρανούς στή Γῆ, ἀπό τήν αἰωνιότητα στό χρόνο καί ἀπό τό ἄπειρο στό χῶρο.

Ὅλα τά παράδοξα συναντῶνται κατά θαυμαστό τρόπο στό πρόσωπο καί στή ζωή τῆς Παναγίας Μητέρας.

Ἡ Θεοτόκος ἦλθε στή ζωή ὄχι διά τόν ἑαυτόν της, ἀλλά διά νά ἐξυπηρετήσῃ τήν παγκόσμια σωτηρία.

Ἡ ἴδια πραγματοποίησε μέσα της καί προσέφερε στόν Θεό ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού Τόν προσείλκυσαν στή Γῆ. «Ἔγινε Μητέρα Ἐκεῖνου, τοῦ Ὁποίου ἄξιζε νά γίνῃ Μητέρα», τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

Ὁ Θεός ὁ Ἅγιος, χωρίς καμμία ἐπιφύλαξι, σωρευτικά μετέδωκε στήν ὡραία καί ἁγνή ψυχή της τίς χάριτές Του καί τίς πνευματικές Του δωρεές. Τό βεβαιώνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Ἡ Παναγία, λέγει, «ἦτο πλήρης πασῶν τῶν χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Καταθέτει τήν ἁγία διάθεσι τῆς ψυχῆς Της, τήν ἁγνότητα, τήν καθαρότητα, τήν πίστι, τήν ὁλόψυχη ὑπακοή Της καί τήν βαθύτατη ταπείνωσίν Της.

Γεμάτη ἀπό πνευματικούς θησαυρούς, ἐκφράζει τήν εὐγένεια τῆς καθαρωτάτης ψυχῆς Της, καί ὄχι τήν εὐγένεια καταγωγῆς ἤ κοινωνικῆς θέσεως, διά τήν ὁποίαν καυχῶνται συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ εἶναι κενοί, ἄδειοι ἀπό κάθε προσωπική ἀξία.

Οἱ Ὑμνογράφοι τήν ἀποκαλοῦν «κῆπον χαρίτων»καί «Παράδεισον», εἰς τόν ὁποῖον ἐξήνθησαν ὅλα τά πολύχρωμα καί μυροβόλα λουλούδια τῆς ἀρετῆς· δι’ αὐτό καί «ἐποίησεν εἰς Αὐτήν μεγαλεῖα ὁ Δυνατός...»!

Τιμή ἐξαίρετη αὐτή διά τήν Παναγία μας. Μαζί Της ὅμως, τιμᾶται καί σώζεται καί ἀναπλάσσεται κάθε ἄνθρωπος καί ὡς γυναῖκα πού ἦτο, μαζί Της ὑψώνεται εἰς τιμήν καί ὕψος κάθε Γυναῖκα καί Μητέρα.

Ὑπεραγία Θεοτόκε, Τριχεροῦσα,

Ὁ Οὐρανός ἄνω Σέ εὐφημεῖ, ἡ γῆ κάτω Σέ ἀνυμνεῖ, πλήθη ἀνθρώπων ὑμνοῦν τήν ἄφατον δόξαν καί τήν ἀνείκαστόν Σου χάριν, ὑπερευλογημένη Θεοτόκε!

Πανευλαβῶς, πρό τῆς Ἀχράντου Εἰκόνος Σου, Τριχεροῦσα, ἅπαντες πιστῶς γονυπετεῖς προστρέχομεν· λαλιαί καί λόγοι πάντων τῶν πιστῶν Σέ εὐφημοῦν καί ἐκλιπαροῦντες καί παρακαλοῦντες σύν δάκρυσιν, προσπίπτοντες εἰς Σέ, ἐκβοῶμεν: «Κλῖνον τό φιλάγαθον οὖς σου, «Τριχεροῦσα», Ἁγνή Παρθένε, ὡς ἔχουσα συμπάθειαν δαψιλῆ καί εὐσπλαγχνίαν ἀμέτρητον· μή διαλείπῃς ἀγαθή καί ὑπέρ τοῦ κόσμου πρεσβεύειν, φυλάττουσα, σκέπουσα, καθαγιάζουσα καί δαιμόνων ἀφαρπάζουσα· ἀσθενείας καί νόσους ἴασαι καί τούς βαρεῖς πόνους ἐλάφρυνον.

Γενοῦ τό ἀκρωτήριον τῆς καλῆς ἐλπίδος διά τούς πλέοντας εἰς τόν ὠκεανόν τοῦ βίου!