Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Πλησιάζουμε, σύμφωνα με την παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας, καθημερινά τους Αγίους μας, τιμούμε την μνήμη τους, προφέρουμε το όνομά τους και ζητάμε την πρεσβεία τους και τη μεσιτεία τους στον θρόνο του Θεού.

Σεσωσμένοι εκείνοι, αμαρτωλοί εμείς˙ μέσα στο Φως εκείνοι, στο σκοτάδι εμείς˙ γεμάτοι από ασθένειες ζητάμε από τους Αγίους μας την θεραπεία του σώματος και, σπανιότερα, την θεραπεία της ψυχής.

Και οι Άγιοι, σαν φιλεύσπλαχνοι που είναι, μιμητές του ελεήμονος Θεού, μας δίνουν με απλοχεριά αυτά που έχουμε ανάγκη, μας συμπαρίστανται, μας ενισχύουν, μας θεραπεύουν. Κυρίως όμως μας συνιστούν τρία φάρμακα.

Το πρώτο φάρμακο είναι ο φόβος του Θεού.

"Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου" (Ψαλμ. 110,10), θα μας συστήσει ο ψαλμωδός της Αγίας Γραφής. Ο φόβος του Θεού προηγείται πάσης αρετής.

Για να πλησιάσουμε το Θεό,

για να υποβάλλουμε τα αιτήματά μας,

για να μας ακούσει και να μας χαρίσει αυτά που έχουμε ανάγκη,

θα πρέπει να μας διακρίνει ο φόβος, δηλαδή να αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία Του, να Τον αποδεχόμαστε στην ζωή μας, να δεχόμαστε τις εντολές Του, να θυμόμαστε ότι είναι Κριτής ζώντων και νεκρών.

Άλλωστε, για να αποκτήσει η ζωή μας αξία, θα πρέπει να βρισκόμαστε σ' αυτήν την κοινωνία με τον Θεό. "Τον Θεόν φοβού και τας εντολάς αυτού φύλασσε, ότι τούτο πας άνθρωπος" (Εκκλ. 12,13).

Δεν μπορεί να βλασφημείς το όνομα του Θεού και συγχρόνως να ζητάς την θεραπεία σου, ούτε να Τον πλησιάζεις και να ζητάς το έλεος Του και συγχρόνως να ποδοπατείς τους ανθρώπους.

Η ζωή σου θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε η επικοινωνία σου με τον Θεό να είναι ασφαλής και βεβαία, θα μας συστήσουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ένα δεύτερο φάρμακο είναι η προσευχή.

"Χρήζει ουν ο άνθρωπος εν παντί προσεύχεσθε και παρακαλείν τον Θεόν", είναι η προτροπή του Οσίου Ποιμένος. Είναι αυτό το οποίο μας διαβεβαίωσε ο Χριστός: "χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν".

Η προσευχή δεν είναι μόνο τιμή για τον άνθρωπο, να επικοινωνεί δηλαδή με τον Παντοδύναμο Θεό, αλλά συγχρόνως προνόμιο και ευθύνη.

Για να φτάνει στον θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης, θα πρέπει να συνοδεύεται με ταπείνωση, με απλότητα και με εμπιστοσύνη. Η προσευχή είναι αποτέλεσμα ακόμη του φόβου του Θεού.

Αν δεν υπάρχει ο φόβος του Θεού δεν μπορεί η προσευχή μας να εισακουστεί από τον Θεό.

Να γιατί ο Θεός πολλές φορές δεν ικανοποιεί τα αιτήματά μας, γιατί απλούστατα δεν διαθέτουμε ούτε φόβο Θεού, ούτε ευλάβεια.

Και το τρίτο φάρμακο είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον.

Αγάπη ο Θεός, θέλει και εμείς να γίνουμε άνθρωποι αυτής της αγάπης. "Χριστός ο Κύριος τοις σύμπασι και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού." (Ψαλμ. 144,9).

Δίνει ο Θεός τα ελέη Του και σκορπά την αγάπη Του σε όλα τα δημιουργήματα.

Αν ο άνθρωπος δεν διαθέτει αυτήν την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, δεν μπορεί ούτε να μιλά για τον Θεό, ούτε και να ζητά την ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Αν δεν αποκτήσει "σπλάχνα οικτιρμών" και αν στο πρόσωπο του πλησίον δεν δει το πρόσωπο του Θεού, δεν θα Το δει ούτε στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτά τα τρία φάρμακα, τα τόσο ισχυρά για την αμαρτωλή εποχή μας και την αποστασία, την αφοβία και την ασπλαχνία που κυριεύει όλους μας, μάς τα χαρίζουν οι Άγιοι Ανάργυροι, των οποίων την μνήμη εορτάζουμε.

Διέθεταν φόβο Θεού, χρησιμοποιούσαν την προσευχή, αγαπούσαν ειλικρινά και χωρίς συμφέρον τον συνάνθρωπο. Γι' αυτό και ο Θεός τους χάρισε το χάρισμα της θαυματουργίας.

Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

Ἡ 26 Ἰουνίου ἑκάστου ἔτους εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἀγῶνα κατά τῶν ναρκωτικῶν καί τῆς παράνομης διακίνησής τους. Κρίνεται ἑπομένως ἐπίκαιρο νά καταθέσουμε ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τήν ἄποψή μας γιά τήν μάστιγα αὐτή πού ἀπαξιώνει τούς νέους, διαλύει τήν ζωή τους καί τούς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο ἐπισημαίνοντας ὅτι:

1. Τά ναρκωτικά γενικότερα εἶναι καρποί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ἡ κοινωνία μας γεννᾶ τήν ἄθλια κίνηση τῶν νέων πρός τά ναρκωτικά πού τούς ὁδηγεῖ στό θάνατο.
Τά ναρκωτικά εἶναι τό θλιβερό σύμπτωμα τῆς ἠθικῆς κρίσεως καί βαθειᾶς παρακμῆς πού βιώνουμε στήν διαλυμένη κοινωνία μας, πού ἔχει ἀπό καιρό ἀρχίσει νά χάνει τούς συνδετικούς της ἱστούς, πού εἶναι παράλυτη ἀπό τίς ἁμαρτίες της, πού στέκεται ἀκόμη στά πόδια της μέ τά δεκανίκια τοῦ ἔξωτερικοῦ ὡραϊσμοῦ της, τοῦ τηλεοπτικοῦ life style, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ σήψη ἔχει προχωρήσει ἀνησυχητικά, πού εἶναι ἡ ἴδια ναρκωμένη.

2. Τό πρόβλημα ἑπομένως δέν ἀντιμετωπίζεται ἄν ντυθοῦμε τήν ἄψογη ρεντιγκότα καί υἱοθετήσουμε τήν ἄτεγκτη ἐτυμηγορία τοῦ Ἰαβέρη πού ἐπιζητεῖ τήν ἀμείλικτη τιμωρία τοῦ κάθε ἄθλιου Γιάννη Ἁγιάννη, γιά νά δημιουργήσουμε νέους ἀποσυνάγωγους καί νά διασώσουμε τήν κοινωνική εὐπρέπεια καί ἐντιμότητά μας.

3. Γινόμαστε συνένοχοι, ὅταν κλείνουμε τά μάτια μας ἐμπρός στούς μεγαλόσχημους ἐγκληματικούς κακούργους, τούς ἠθικούς αὐτουργούς τῶν νεανικῶν πταισμάτων πού εἶναι οἱ μεγάλοι ἀμετανόητοι καί ἀνενόχλητοι ἔνοχοι τῆς φρικτῆς κακοδαιμονίας πού πλήττει τήν κοινωνία καί ἀφανίζει τίς ζωές τῶν νέων μας.

4. Τά ναρκωτικά δέν τά χρειάζονται οἱ νέοι. Δέν εἶναι πρωτογενής ἀνάγκη ἐπιβιώσεως. Ἡ ἀναζήτηση τῶν οὐσιῶν ἐμφανίζεται ὡς συνέπεια ἄλλων ἐσωτερικῶν διεργασιῶν καί πιεστικῶν ἀναγκῶν, τίς ὁποῖες γιά νά διαχειρισθοῦν οἱ νέοι καταφεύγουν στήν χρήση μεταπίπτουν καί ἀπό τήν χρήση στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς οὐσίες. Ἑπομένως ἡ θεραπεία τους γιά νά εἶναι ἀποτελεσματική πρέπει νά ἀποβλέπει στήν ἐπίλυση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τους καί ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν τους.

5. Οἱ Ἀρχές εὑρίσκονται ἐνώπιον ἑνός συνθέτου καί δυσχερεστάτου προβλήματος, διότι ὀφείλουν νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐξηρτημένους νέους πού ἔχουν συγχρόνως ἐμπλακεῖ σέ παραβάσεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα συνδυάζοντας τήν βοήθεια γιά τήν ἀπεξάρτηση τους ἀπό τίς οὐσίες καί τόν σωφρονισμό τους γιά τήν παράβαση. Ἡ μονομερής θεώρηση τῶν ἐξαρτημένων παραβατῶν δέν θεραπεύει καί δέν ἀποκαθιστᾶ τόν νέο πού πολύ εὔκολα παρασύρεται εἴτε στήν χρήση εἴτε στήν παραβατικότητα.

6. Ἡ ἀπεξάρτηση ἐπιτυγχάνεται ὅταν συντρέχουν αὐστηρά συγκεκριμένες προϋποθέσεις πού γνωρίζουν πολύ καλά ὅσοι ὑποβλήθηκαν σέ προγράμματα ἀπεξάρτησης. Ἐπειδή λοιπόν ἡ θεραπεία τοῦ ἐθισμοῦ καί ἡ ἀποκατάσταση τῶν νέων εἶναι δυσεπίτευκτο ἐγχείρημα προέχει ἡ πρόληψη.

7. Αὐτές οἱ διαπιστώσεις μᾶς ἐπιβάλλουν νά θωρακίσουμε τούς νέους μας γιά νά ἀποφύγουν τήν αἰχμαλωσία τους στήν ἐξάρτηση καί τόν ἐθισμό ἀπό τίς οὐσίες, ἐργαζόμενοι προληπτικά.
Τά ναρκωτικά δέν τά χρειάζονται:

α) ῞Οσοι νέοι ἔχουν «πιστεύω». ῞Οσοι νέοι ἔχουν ἀρχές καί ἀξίες στή ζωή τους. Ὅσοι ζοῦν μέ τή χαρά πού τούς δίνει ἡ πίστη τους στόν Θεό καί ἡ προσήλωσή τους στόν ἀγαθό νόμο τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν πίστη του ὁ νέος ἐξέρχεται ἀπό τήν φυλακή τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ του καί ἀγκαλιάζει μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του πρῶτα τόν Θεό Πατέρα κι ὕστερα τήν κοινωνία τῶν ἀδελφῶν του. ῾Η πίστη καί ἡ ἀγάπη δίνουν νόημα στή ζωή του καί τόν ἐνισχύουν νά ἀγωνισθεῖ, γιά νά ἀγαπήσει τούς ἄλλους σάν τόν ἑαυτό του. Ἡ ἐξάρτηση καί ὁ ἐθισμός στίς οὐσίες φυλακίζει τόν νέο στά στενά ὑπαρξιακά του ὅρια καί δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά πραγματοποιήσει τό γεγονός τῆς ζωῆς ξανοιγόμενος στήν κοινωνία τῶν προσώπων ἀπό τήν ὁποία τρέφεται καί τήν ὁποία τρέφει μέ τήν ἀγάπη του. Μέ τήν πίστη δέν θά γνωρίσει ποτέ τήν ἧττα στή ζωή, γιατί αὐτός πού ζεῖ μέ τόν Θεό νικάει καί κερδίζει ὅλες τίς μάχες. Μπορεῖ νά κατακτήσει τό ἄπειρο καί αἰώνιο καί νά ὑπερβεῖ τά ὑπαρξιακά του ὅρια, πραγματοποιώντας τόν σκοπό τῆς ζωῆς του.

β) Ὅσοι νέοι ζοῦν καί ἀπολαμβάνουν τή χαρά τῆς οἰκογένειας. Εἶναι παρατηρημένο ὅτι δύσκολα ξεφεύγουν ἤ γλιστροῦν πρός τά ναρκωτικά παιδιά πού μεγαλώνουν σέ οἰκογένειες μέ γερούς συναισθηματικούς δεσμούς, ἁρμονικές σχέσεις ἀνάμεσα στούς γονεῖς, ἀλληλοσεβασμό καί κατανόηση, μέ ἀγάπη καί τρυφερότητα, ἀλλά καί μέ ἱεράρχηση στίς σχέσεις, στίς ὑποχρεώσεις καί τά καθήκοντά τους ἀπό τόν μεγαλύτερο μέχρι τόν μικρότερο.

῾Η σχέση τῶν γονιῶν μέ τά παιδιά τους πρέπει νά εἶναι αὐθεντική, εἰλικρινής καί νά διέπεται ἀπό ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη. Οἱ γονεῖς δέν πρέπει νά μιλοῦν στά παιδιά τους, ἀλλά νά συνομιλοῦν μέ τά παιδιά τους. Ὁ «ἰσότιμος διάλογος» θά ἐνθαρρύνει τήν ἐπικοινωνία καί θά τά βοηθήσει νά ὡριμάσουν. ῾Η ἔλλειψη ψυχραιμίας, ὑπομονῆς, αὐτοσυγκράτησης, νηφαλιότητας καί ἡρεμίας βλάπτει τήν ἐπικοινωνία, σπάζει τούς δεσμούς καί ἀπομακρύνει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένειά του, ὥστε νά ἀναζητήσει λύσεις στά ἀδιέξοδά του μέ τούς μηχανισμούς τῆς «δόσης».
Εἰδικοί ἐρευνητές στό θέμα τῆς ἐπικοινωνίας γονιῶν καί παιδιοῦ ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ ἀσυνέπεια μεταξύ λόγων καί ἔργων στούς γονεῖς, ἡ ἀπρόσεκτη συμπεριφορά, ἡ διαταραχή τῶν ρόλων μέσα στήν οἰκογένεια καί κυρίως μεταξύ τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας ἤ τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας ἔχουν ἐπιπτώσεις στή συμπεριφορά τοῦ παιδιοῦ καί ὁδηγοῦν πολλά παιδιά στήν ἐξάρτηση.

Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὑποδεικνύει τίς ἰδανικές σχέσεις γονέων καί τέκνων

«Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ· τοῦτο γάρ ἐστι δίκαιον. τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, ἥτις ἐστὶν ἐντολὴ πρώτη ἐν ἐπαγγελίᾳ, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἔσῃ μακροχρόνιος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Πρός Ἐφεσίους στ΄ 1-4)

Δηλαδή : «Παιδιά, νά ὑπακοῦτε στούς γονεῖς σας, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου· αὐτό ἄλλωστε εἶναι τό σωστό. Τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐντολή πού περιέχει ὑπόσχεση: για νά εὐτυχήσεις καί νά ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στή γῆ. Κι ἐσεῖς, πατέρες, μή φέρνεστε στά παιδιά σας ἔτσι ὥστε νά ἐξοργίζονται, ἀλλά νά τά ἀνατρέφετε δίνοντάς τους ἀγωγή καί συμβουλές πού ἐμπνέονται ἀπό τήν πίστη στόν Κύριο»

γ) ῞Οσοι νέοι διαμορφώνουν ἦθος καί χαρακτήρα μέσα ἀπό τήν παιδαγωγική διαδικασία τοῦ σχολείου καί τῆς σχέσεως παιδαγωγοῦ καί νέου. Τό σχολεῖο καί ὁ παιδαγωγός εἰσάγουν τόν νέο στή ζωή, τόν ἐφοδιάζουν μέ τά ἀπαραίτητα προσόντα γιά νά δώσει τή μάχη τῆς ζωῆς νικηφόρα. Ὁ παιδαγωγός τοῦ ἑρμηνεύει τόν σύνθετο κόσμο καί τήν κοινωνία, μέσα στήν ὁποία ζεῖ καί τόν βοηθᾶ νά ἐνταχθεῖ ὡς ὑγιές μέλος σ’ αὐτή. Ἕνα ἰσορροπημένο ἐκπαιδευτικό σύστημα ὀφείλει νά μεταδίδει γνώσεις καί νά διαπλάθει ἦθος. Τά δύσκολα ἀρχίζουν ἀπό τή στιγμή πού ὁ νέος θά πρέπει νά χρησιμοποιήσει τή γνώση γιά τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο θέλησε νά τήν ἀποκτήσει: Γιά νά γίνει δηλαδή ἱκανός νά κάνει μιά ἐλεύθερη ἐκλογή. Κι αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο ἀπό νέους μέ χαρακτήρα καί ἦθος, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή ἀκριβῶς ἔμαθαν, μποροῦν νά ἐπιλέξουν γιά νά βροῦν τήν εὐτυχία τους καί τόν δρόμο τῆς ὁλοκλήρωσής τους. Ἀντίθετα, γιά τόν ἐξαρτημένο ἡ ἤδη ὑπεύθυνη πράξη τῆς ἐκλογῆς γίνεται ἀκατόρθωτη, γιατί δέν τοῦ δόθηκε ἀπό τό ἐκπαιδευτικό σύστημα ἡ δυνατότητα νά δώσει κάποια ἀπάντηση στά βασικά ἐρωτηματικά τῆς ζωῆς.

δ) Οἱ νέοι μέ ἰσχυρή θέληση. Τό πρόβλημα τῆς ἐξάρτησης σχετίζεται μέ τήν κεντρική λειτουργία καί δύναμη τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού εἶναι ἡ θέληση. Ἡ ἐξάρτηση ἀχρηστεύει καί ἀκυρώνει τήν θέληση τοῦ νέου. Ὁ νέος δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στή στέρηση τῆς οὐσίας, ἐπειδή πιστεύει ὅτι τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά προβλήματα πού τόν περισφίγγουν καί τοῦ χαρίζει τούς ψεύτικους παράδεισους. Γι’ αὐτό καί ὅλη ἡ προσπάθεια πρόληψης ἤ καί θεραπείας εὑρίσκεται σ’ αὐτή τήν ἐργασία: Νά ἀποκτήσει ὁ νέος ἰσχυρή θέληση νά πεῖ :

ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.
ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ
ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΣΗ

Τό δράμα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου πού ἐνεργεῖ μέσα του ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ περιγράφει μέ ἐνάργεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τούς λόγους του
«Βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Πρός Ρωμαίους ζ΄ 23-24)

Δηλαδή : «Διαπιστώνω ὅμως πώς ἡ πράξη μου ἀκολουθεῖ ἕναν ἄλλο νόμο, πού ἀντιστρατεύεται τό νόμο μέ τόν ὁποῖο συμφωνεῖ ἡ συνείδησή μου: εἶναι ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας πού κυριαρχεῖ στήν ὕπαρξή μου καί μέ κάνει αἰχμάλωτό της. Τί δυστυχισμένος, ἀληθινά, πού εἶμαι! Ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώσει ἀπό τήν ὕπαρξη αὐτή, πού ἔχει ὑποταχτεῖ στό θάνατο;».

Θεωρῶ κατάλληλη εὐκαιρία νά ἐπεκτείνω τόν λόγο καί νά ἀναφερθῶ στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νά βοηθηθοῦμε νά ἀντιληφθοῦμε καί νά κατανοήσουμε πῶς λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ὁ ΜΟΝΟΣ πού δέν εἶχε ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία καί τό κακό δέν ὑπῆρχαν μέσα Του. Γι’ αὐτό ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπό τά διαβλητά πάθη τῆς ἁμαρτίας (φθόνος, φόνος, ἐγωϊσμός, ματαιδοξία πορνεία, κενοδοξία, ἔρις, ζήλεια, γαστριμαργία, λαιμαργία, μνησικακία, ἔχθρα κ.λπ.).

Ὡς γνήσιος καί αὐθεντικός ἄνθρωπος εἶχε τά ἀδιάβλητα πάθη τῶν ἀνθρώπων (πείνα, δίψα, κόπος, δάκρυα, αὔξηση, πόνος κ.τλ.) στά ὁποῖα ἐπέτρεπε νά ἐκδηλωθοῦν. Δέν Τόν ἐξουσίαζαν ἀλλά ΑΥΤΟΣ τά κυβερνοῦσε.

Ἐμεῖς ἔχουμε διπλό ἀγῶνα ἐναντίον ἀφ’ ἑνός τῶν διαβλητῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς κυριαρχίας μας στά ἀδιάβλητα πάθη. Αὐτό τόν ἀγῶνα διεξήγαγαν οἱ ὅσιοι πατέρες καί ὅσιες μητέρες μας μέ τήν ἄσκησή τους καί τά πνευματικά παλαίσματά τους.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καβάσων κ. Εμμανουήλ

Όπου κι΄ αν διακονεί κάνεις, αν δεν διακονεί με ταπείνωση και αγάπη «ουδέν ωφελεί» αλλά «μάλλον θόρυβος γίνεται…».

Διαβάζω, ακούω, βλέπω και παρατηρώ αφουγκρασμένος και βιώνοντας την σκληρή πραγματικότητα της εδώ ζωής, που ηρωοποιεί το καλό ως γραφικό και ανάξιο λόγου.

Συγκρίσεις της Αφρικανικής πραγματικότητας με την εδώ, είναι παρακινδυνευμένες ή κάποτε και πρόχειρες.

Άλλοι οι ρυθμοί ζωής εκεί, τελείως διαφορετικοί εδώ. Εκεί οι άνθρωποι ξεκινούν «δοξολογικά» την ημέρα τους. Από την πέμπτη πρωινή διαχέεται σε όλα τα σημεία του ορίζοντα η φωνή του «λειτουργού» της ισλαμικής πίστης, ότι ο Θεός είναι Μεγάλος.

Κι΄ αυτή η φωνή σε υποβάλλει σε άλλους κόσμους και δίνει «βήματα» στη ζωή σου «αλλότρια».

Σε βυθίζει σε σκέψεις και σου υπαγορεύει να αναλογιστείς και συ μαζί με τους εκατοντάδες, επί πέντε φορές την ημέρα προσευχόμενους.

Και συλλογίζεσαι και λες: Άραγε εγώ προσεύχομαι τόσο θερμά; τόσο δυνατά; Ζω το Μυστήριο της ζωής μου τόσο προσευχητικά; Υπομένω θλίψεις, στενοχώριες, αδικίες και ότι άλλο εγώ προκάλεσα στη ζωή μου και οι άλλοι μου «ανταπέδωσαν» και συνεχώς το ανταποδίδουν…. εγώ ευχαριστώ, δοξάζω και δοξολογώ τον Θεό μου γι΄ όλα αυτά ή συνεχώς γογγύζω κατά του Θεού.

Στις ανθρώπινες υπάρξεις περιορίζω τις σκέψεις μου. Ανθρώπινες ψυχές που ζυμώθηκαν με την πιστή τους και που αυτή έντονα πέρασε στο δικό τους DNA !!..

Εμείς όμως που δεν είμαστε μια από τις θρησκείες που υπάρχουν στο παγκόσμιο ψηφιδωτό, πως βιώνουμε το Θεό στη ζωή μας;

Λέμε ότι ζούμε εκκλησιαστικά. Πιστεύουμε «εις μιαν αγίαν, Καθολική και Αποστολική εκκλησία …».

Πως όμως «αποδεικνύουμε» αυτή την καθολική πίστη; Ανακυκλώνοντας λόγια κηρυκτικά; Επιστρατεύοντας ατελείωτα αγιογραφικά χωρία; Δανειζόμενοι συγγράμματα σκέψεις τοποθετήσεις αγίων Πατέρων που πολλές φορές μόνο με φιλολογική προσέγγιση έχουμε σχέση μαζί τους.

Η πρακτική της ζωής μας αποδεικνύει το αντίθετο. Πολλοί για πολλά θεολογούν, επικαλούμενοι τον Μέγα Παύλο και στηριζόμενοι στα λόγια του, συχνά επαναλαμβάνουν: «Υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους..»

Αναλύεται ως τροφή πνευματική για τους πιστεύοντας. Προσφέρεται «εις βρώσιν και πόσιν» πνευματική.

Όλα αυτά και άλλα πολλά γίνονται πρακτικά αποδεκτά και βιώσιμα από εμάς τους ίδιους ή απλώς γράφονται και λέγονται προς εντυπωσιασμό και εσωτερική κατανάλωση.

Μεροκαματιάρης του «λόγου και της γραφίδας», έλεγε με την μεγάλη ειλικρίνεια που τον διέκρινε ο λογιώτατος προσφάτως αναχωρήσας για τους Ουρανούς, οσιότατος Μοναχός πατήρ Μωυσής.

Ο ίδιος «έπασχε τα Θεια» και έτσι δικαιούτο συνεχώς να ομιλεί γι΄ αυτά … Ας έχουμε τις πρεσβείες του …

Αδελφοί μου … προσφωνούμαστε μεταξύ μας αδελφοί – αλλά τις περισσότερες ίσως φορές μόνο αδελφοί δεν είμαστε!!

Δεν νοιώθουμε το πνεύμα της αδελφοσύνης να κυλά στις φλέβες μας … Ταμπουρωμένοι στην εγωπάθεια μας και επαναπαυόμενοι στην αυταρέσκεια μας, όχι ως αδελφό δεν βλέπουμε τον άλλο, αλλά κάποτε και ως εχθρό!..

Οι ανασφάλειες των αισθημάτων μας … είναι τέτοιες που αντιπαρερχόμαστε τον άλλον ως ξένο, ως αλλόκοτο, ως αντίθετο.

Τον κατηγοριοποιούμε, τον βγάζουμε στο περιθώριο ως ενοχλητικά γραφικό, ως μη δικό μας, που δεν πρεσβεύει και δεν «αποδίδει» στις δικές μας επιθυμίες και επιδιώξεις.

Αδελφός. Τι πάει να πει αδελφός; Ποιος ο άλλος; Μα είναι ξένος. Δεν ανήκει σε μας. Ας βρει άλλου τρόπο υπάρξεως.

Δεν ευθυνόμαστε εμείς για την κατάσταση του. Άστον να κοιμάται στο «παγκάκι» της Μοναξιάς του.

Κι΄ όταν φύγει από αυτόν το κόσμο τότε θα έχουμε υλικό να πουλήσουμε την ηθική της σιγουριάς μας και της ασφάλειας μας.

Αυτής που θα εξασφαλίζει το «αιώνιο» μέλλον μας στην κορυφή της επικαιρότητας του μεγάλου πατρός και Θεολόγου!!...

Διακόπτω την «ταχύτητα» των σκέψεων μου εδώ, για να αποφύγω όσο γίνεται τον τίτλο του γραφικού.

Κι΄ αφού ευχαριστήσω όλους όσοι κάνουν τον κόπο να διαβάζουν αυτά που γράφω, θα ήθελα να παρακαλέσω όπως η προσευχή μας ας γίνει θερμότερη προς Κύριον και μαζί με την συνεχώς ελεγχόμενη ειλικρίνεια μας, ας επαναγαπήσουμε ΟΛΟΙ, ΟΛΟΥΣ και τους «εχθρούς» ημών ας τους δούμε κάποτε με μάτι αληθινά αδελφικό.

Ενας μεγάλος ιεροκήρυκας της εκκλησίας έλεγε: «Ο κριτής και το κριτήριον κατά την Δευτέρα Του Χριστού Παρουσία, θα είναι η αγάπη…» Δανειζόμενος τα λόγια του, εκζητώ την συγκατάβαση του, γι΄ αυτό και ταπεινά «συμπληρώνω»…

Ας μη μιλάμε μόνο σε επίπεδο αγίων … ας μιλάμε στο επίπεδο των αμαρτωλών για να αγγίξουμε κάποτε την αληθινή αγιότητα, γιατί η Χάρις υπερεπερίσευσε πολλές φορές εκεί που ήταν φωλιασμένη κάποτε η αμαρτία…..

Στο «πάγωμα» της αγάπης ας ανοίξουμε τις πύλες της καρδιάς μας διάπλατα και κρίνοντες εν αγάπη… εν αγάπη θα κριθούμε κι΄ εμείς « εν εκείνη τη ημέρα!!...»

Του Σεβ. Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Μελέτησα επισταμένως τα ελάχιστα δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν μετά τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 και είχαν ως θέμα την ψηλάφηση του μηνύματος που έστειλαν. Θα καταθέσω παρακάτω τη δική μου εκτίμηση, τεκμηριωμένη με αριθμούς, διανθισμένη με απόψεις, όμως μέσα από αμείλικτα ερωτήματα.

Το Κόμμα Ισότητος, Ειρήνης και Φιλίας (DEB) έλαβε: 42.620 ψήφους πανελλαδικά, ποσοστό 0,71%.

Στη Ροδόπη, ΚΙΕΦ: 25.857 ψήφους (41,68%), ΝΔ: 10.182 (16,41% 2ο Κόμμα)

Στην Ξάνθη, ΚΙΕΦ: 15.378 ψήφους (25,89%), ΝΔ: 10.447 (17,59% 2ο Κόμμα)

Στον Έβρο, ΚΙΕΦ: 1.220 ψήφους (1,45%)

Στα Δωδεκάνησα, ΚΙΕΦ: 15 ψήφους

Στην Αττική, ΚΙΕΦ: 1 ψήφος

Συνολικά στην Περιφέρεια ΑΜΘ, το ΚΙΕΦ έλαβε 42.533 ψήφους (12,23%) και αναδείχτηκε 3ο Κόμμα.

Στο Δήμο Αρριανών, (τουρκογενείς και Πομάκοι), το ΚΙΕΦ ψήφισαν 10.800 (90,14%) ενώ το ΣΥΡΙΖΑ 237 (1,98%).

Στο Δήμο Μύκης, (τουρκογενείς και Πομάκοι) το ΚΙΕΦ πήρε 70,37%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 είχε αναδειχθεί πρώτο Κόμμα στο Νομό Ξάνθης με 38,6% (στα πομακοχώρια 65,8%), ενώ στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 έπεσε δραματικά στο 17,11%.

Συμπέρασμα: Τουρκογενείς, Πομάκοι και Ρομά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ψήφισαν ΚΙΕΦ, αγνοώντας τους υποψηφίους Ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΚΚΕ.

Η Φυσιογνωμία του ΚΙΕΦ

Διακινεί την πεποίθηση ότι η Μειονότητα είναι τουρκική, δηλαδή εθνική και όχι θρησκευτική, όπως λέει η Συνθήκη της Λωζάννης. Είναι Κόμμα εθνικιστικό, συντηρητικό, αλλά όχι αποσχιστικό, τουλάχιστον ρητορικά.

Στόχος του είναι να πιέζει την εκάστοτε ελληνική Κυβέρνηση για τη διασφάλιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων της Μειονότητος στο πλαίσιο της ελληνική έννομης τάξης.

Κάποιες ανάλογες θέσεις του θα μπορούσαν να συσχετισθούν με το Κόμμα «Ομόνοια» της ελληνικής Μειονότητος στην Αλβανία.

Υπήρξαν φωνές, άλλοτε ειλικρινώς αγωνιώδεις κι άλλοτε δημαγωγικά πρόχειρες, όπως: «χάνουμε τη Θράκη - Stop» (Χαρδαβέλας), και «Κραυγή απόγνωσης των χριστιανών (της Θράκης)» - «οι γκρίζοι λύκοι, μας διώχνουν από τον τόπο μας» (Επίκαιρα 29-5-2014), που ανέβασαν την επιρροή και τα ποσοστά του ΚΙΕΦ: Εκλογές 1989: 36.353 ψήφοι, 1993: 38.686 ψήφοι και 1990: 45.981 ψήφοι.

Υπήρξαν κι άλλες, εγκληματικά εθνικές αβλεψίες, συνυφασμένες με πολιτική ολιγωρία, που δεν εκτίμησαν επαρκώς κάποια γεγονότα, όπως:

Μετά την ψήφιση του εκλογικού Νόμου που όριζε για τις εθνικές εκλογές, απαραίτητο ποσοστό εισόδου Κόμματος στη Βουλή 3%, η Μειονότητα έθετε υποψηφίους στα υπόλοιπα Κόμματα, τους πριμοδοτούσε μαζικά, τους εξέλεγε και στη συνέχεια, ως εκλεγμένοι Βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου φωτογραφίζονταν καταθέτοντας στεφάνι στο Μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ή κάτω από τη σημαία του αυτονομιστικού «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτ. Θράκης» ή φιλώντας το χέρι του Τούρκου Προξένου στην Κομοτηνή!

Κι ακόμα, το πολιτικό έγκλημα της αποπομπής και του εξευτελισμού της μουσουλμάνας Ρομά, κ. Σουλεϊμάν Σαμπιχά, από την τουρκογενή μουσουλμανική Μειονότητα, «δημοσιοποίησε» με τον πλέον ακραίο και προκλητικό τρόπο, ότι η Μειονότητα της Θράκης έχει ενιαία εκλογική συμπεριφορά, είναι γκετοποιημένη όμηρος μιας ηγετικής μουσουλμανικής ελίτ, πλήρως υποταγμένη στις απαιτήσεις του Προξενείου.

Υπάρχουν, βεβαίως, και συνετές τακτικές, εθνικά ευεργετικές, που όμως πρέπει να ολοκληρωθούν, όπως ο Νόμος 4115/2013, για τον διορισμό Ιμάμηδων για την ελληνόγλωσση διδασκαλία του Κορανίου στα Δημόσια σχολεία, που απετέλεσαν την πρώτη μεγάλη μάχη που έχασε το τουρκικό Προξενείο.

Πάντως, χρειάζεται υπεύθυνη στάση και εντελεχής εξέταση κάποιων ζητημάτων, όπως:

Ποιό είναι τελικά το μέγεθος «εισαγωγής» εκλογέων ελληνικής υπηκοότητος από την Τουρκία; Η πρόβλεψη της Realnews ήταν για 7.000 ανθρώπους.

Ο τ. Υπουργός κ. Στυλιανίδης, δήλωσε ότι: «μόνο 700-800 Θρακιώτες μετανάστες προσήλθαν από τη γειτονική χώρα» (Εφημ. «Χρόνος» 28/5/2014).

Ποιό είναι το μέγεθος της εσωτερικής συνεννοήσεως και πριμοδοτήσεως μεταξύ ΚΙΕΦ και Δημοτικών - Περιφερειακών παρατάξεων στη Θράκη;

Πόσο ισχυρή είναι η εμφάνιση του πολιτικού Ισλάμ στη Θράκη; ποιά ακριβώς είναι η δράση των τουρκομουσουλμανικών αδελφοτήτων που διακινούν χρήματα, ανθρώπους και κυρίως ιδέες, εντελώς ξένες με το παραδοσιακό Ισλάμ της Θράκης;

Ποιό είναι το μέγεθος ενός συντηρητισμού ξένου στις θρακιώτικες παραδόσεις, που προσπαθούν να επιβάλουν τα τελευταία χρόνια στη Μειονότητα και πόση είναι η σαφής στροφή της μουσουλμανικής νεολαίας στη θρησκεία;

Πόσο αξιοποιείται η θρησκευτικότητα, σαν «συγκολλητικό» ενωτικό στοιχείο της Μειονότητος;

Η μπούργκα – που έκανε δειλά την εμφάνισή της – θα πάρει τελικά τη σκυτάλη από το φερετζέ; ή θα υπερισχύσει η εκλεπτυσμένη μαντίλα με τα φωτεινά σχέδια που λειτουργεί ως θρησκευτικό σύμβολο, αλλά όχι ως άρνηση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο;

Ανάγκη εθνικών επιτρεπτών παραδοχών

Είναι εξάπαντος και επιτακτικά αναγκαίο να ορισθούν, τέλος πάντων, εθνικά επιτρεπτές παραδοχές. Κάποια ερωτήματα που εγείρονται και γυρεύουν εναγωνίως απάντηση είναι:

Γιατί τα αρμόδια Υπουργεία δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, με αποτέλεσμα, υποθέσεις και ζητήματα Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών να «διαχειρίζεται» η Υπηρεσία Πολιτικών Υποθέσεων του ΥΠΕΞ, αντί να ασχολείται μόνο με την αυτονόητη υποχρέωση του ΥΠΕΞ να βοηθά στην ακριβή τήρηση των διεθνών συμβατικών υποχρεώσεων της Χώρας;

Γιατί είναι ακόμα επιτρεπτές οι παράλληλες δομές θρησκευτικής Κατηχήσεως, ελεγχόμενες άλλες από τον Φετουλάχ Γκιουλέν, άλλες από το Προξενείο κι άλλες από το ΚΙΕΦ;

Γιατί σε όλα σχεδόν τα μουσουλμανικά σπίτια υπάρχουν δορυφορικά πιάτα, ώστε να βλέπουν οι μουσουλμάνοι τηλεοπτικά προγράμματα από την Τουρκία; Ποιό έλλειμμα παιδείας, πολιτισμού και γλώσσας δημιουργεί αυτήν την ανάγκη;

Γιατί δεν αξιολογείται και δεν εξάγονται συμπεράσματα από το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης των παιδιών της μουσουλμανικής Μειονότητος στην ελληνική Θράκη;

Γιατί δεν λύνει οριστικά το Υπουργείο Παιδείας, το αναχρονιστικό πλαίσιο της μειονοτικής Εκπαίδευσης;

Γιατί δεν ξεπερνιούνται οι αγκυλώσεις και τα προβλήματα που παράγονται από τη λειτουργία των ιδιωτικών φροντιστηρίων (Kuran Kursu), που κύριο στόχο έχουν την χειραγώγηση και όχι τη διδασκαλία των κειμένων του Κορανίου;

Γιατί οι Μουφτείες δεν υποστηρίζονται από το ελληνικό Κράτος;

Γιατί στις αστικές περιοχές το ΚΙΕΦ είχε την μικρότερη αποδοχή, ενώ σε σημεία, όπου υπήρξαν έργα και παρεμβάσεις της Πολιτείας (όπως η Σμίνθη όπου πρόσφατα εγκαινιάσθηκε τζαμί), το ΚΙΕΦ έλαβε μόλις 20% (240 ψήφους από τους 880 ψηφίσαντες);

Τελικά, ισχύει χωρίς αστερίσκους και προϋποθέσεις, η αρχή και το δικαίωμα του ατομικού αυτοπροσδιορισμού; Αν ναι, τότε ο κάθε μουσουλμάνος μπορεί να θέτει όποιο επιθετικό προσδιορισμό επιθυμεί, μπροστά από τη Μειονότητα της ελληνικής Θράκης.

Δύο επικίνδυνοι εθνικισμοί

Οφείλουμε να ομολογήσουμε με παρρησία, ότι από την εποχή που υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάννης, η μουσουλμανική Μειονότητα της ελληνικής Θράκης παραμένει εγκλωβισμένη στις συμπληγάδες δύο εθνικισμών: του τουρκικού και του ελληνικού.

Είναι ηθικό κάτι τέτοιο; είναι συμβατό με δημοκρατικούς όρους Δικαίου, να είναι τα τζαμιά χώροι άσκησης κομματικής Πολιτικής και οι θρησκευτικοί λειτουργοί τους να δίνουν «γραμμή» στους πιστούς πριν από κάθε εκλογική διαδικασία;

Όταν η ανεργία στον ορεινό όγκο της ελληνικής Θράκης και στα μειονοτικά χωριά έχει απογειωθεί, άραγε πόσο εύκολο είναι στους καλλιεργητές καπνού και στους οικοδόμους, που έχασαν τα εισοδήματα τους, να αντισταθούν στις προ(σ)κλήσεις του Προξενείου για παροχή οικονομικών επιδομάτων και εύρεση εργασίας σε Γερμανία και Τουρκία; (Μόνο από τον Εχίνο τα τελευταία χρόνια μετανάστευσαν 600 άνδρες).

Πόσο θα διαρκέσει η μυωπία εθνικιστικών και -δυστυχώς- εκκλησιαστικών κύκλων που δεν βλέπουν ότι η Ίδρυση Προγράμματος μουσουλμανικών/ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, είναι η πλέον ισχυρή και συγχρόνως ευεργετική κίνηση της ελληνικής Πολιτείας, για ικανοποίηση παγίων αιτημάτων της Μειονότητος και περιορισμού της παρεμβατικότητος της Άγκυρας σ’ αυτήν;

Σχετικά με το όνομα των μειονοτικών συλλόγων της Θράκης. Σε τρεις ελληνικές Υποθέσεις («Τουρκική Ένωση Ξάνθης», «Πολιτιστικός Σύλλογος Τούρκων Γυναικών Ροδόπης», «Σύλλογος Νεολαίας Μειονότητας Έβρου»), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ακύρωσε την επιμονή των Ελληνικών Δικαστηρίων να μην εγκρίνει τα Καταστατικά τους.

Το ΕΔΑΔ τόνισε ότι το Κράτος οφείλει να προστατεύει την έκφραση ιδεών, ακόμα κι αν αυτές προκαλούν ή σοκάρουν την κοινωνία.

«Σε μια δημοκρατική κοινωνία», λέει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, «δεν νοείται ο προληπτικός περιορισμός του δικαιώματος, ούτε ότι η αναφορά σε εθνικό προσδιορισμό συνεπάγεται κίνδυνο για μια δημοκρατική κοινωνία».

Έχει η Χώρα μας, ξεκάθαρη θέση για το συγκεκριμένο θέμα; ή θα συνεχίσει την πρακτική της εργαλειακής χρήσης του Δικαίου;

Είναι αποφασισμένη η Πολιτεία να πείσει τη Μειονότητα ότι ο τρόπος με τον οποίο διορίζει στην Κομοτηνή, στην Ξάνθη και στο Διδυμότειχο, τις τρεις Διαχειριστικές Επιτροπές Μουσουλμανικής Περιουσίας, είναι ο πιο ενδεδειγμένος;

Γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που εφαρμόζει τη Σαρία, δηλαδή το δίκαιο του Ισλάμ για τους Μουσουλμάνους πολίτες της;

Ο Νόμος 147/1914, ο οποίος ακόμα διατηρείται σε ισχύ, ορίζει ότι κατ’ απόκλιση του Αστικού Κώδικα, η Σαρία διέπει την οικογενειακή κατάσταση (γάμος, διαζύγιο, διατροφή, επιτροπεία, κηδεμονία, ισλαμική διαθήκη) των ελλήνων μουσουλμάνων.

Καμμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα (ούτε η Τουρκία), δεν επιτρέπει την υποκατάσταση του εθνικού της (κοσμικού) Δικαίου από τους Ιερούς Κανόνες οποιασδήποτε θρησκείας.

Η αντίστοιχη πρόβλεψη για τους Έλληνες Εβραίους καταργήθηκε το 1946 με την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα.

Η Μειονότητα μπορεί να συζητήσει τέτοια θέματα; είναι έτοιμη να ζητήσει την κατάργηση της Σαρία; μήπως την θέλει;

Πώς απαντάει η Ελλάδα στις προκλήσεις και στις δράσεις του «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτ. Θράκης» και της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης»;

Οι αλυτρωτικές εκφράσεις τους και τα προβλήματα που δημιουργούν, μέχρι πότε δεν θα αντιμετωπίζονται;

Πότε θα συζητηθεί με επικαιροποιημένο, νηφάλιο, συντεταγμένο και επιστημονικό διάλογο, το αν η Συνθήκη της Λωζάννης συνεχίζει να είναι ισχυρό και μη αναθεωρήσιμο κείμενο που δεσμεύει σήμερα απόλυτα τις δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία;

Ποια είναι τα όρια στη σκιώδη δράση της Άτυπης Συμβουλευτικής Επιτροπής, η οποία λειτουργεί ως μοχλός χειραγώγησης της Μειονότητος;

Πότε επιτέλους θα λυθεί ο «γόρδιος δεσμός» της ανεγέρσεως τζαμιού στην Αθήνα;

Πώς αποτιμάται η δραστηριοποίηση κατά τα τελευταία έτη, στην ελληνική Θράκη του θρησκευτικού τάγματος του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν;

Το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή

Γιατί ενισχύεται συνεχώς ο ρυθμιστικός του ρόλος στη Θράκη με κίνδυνο να κατασταθεί η περιοχή περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας;

Γιατί φοβήθηκε την επιλογή των Ιεροδιδασκάλων από Επιτροπές υπό την Προεδρία του Μουφτή, στις οποίες συμμετείχαν μόνο μουσουλμάνοι;

Μήπως φοβήθηκε ότι οι Ιεροδιδάσκαλοι θα μπορούσαν να είναι το εκλεκτορικό σώμα ώστε να βρεθεί λύση και για το θέμα του τρόπου ανάδειξης των Μουφτήδων;

Έχει η ελληνική Πολιτεία τη διάθεση να περιορίσει τους Τούρκους διπλωμάτες του Προξενείου, στα καθήκοντά τους, όπως αυτά καθορίζονται από τη Διπλωματική Δεοντολογία και να θέσει όρια στις κινήσεις τους, όπως επιβάλλει το διεθνές Διπλωματικό Δίκαιο;

Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε την κατάργηση του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή, το οποίο λειτουργεί σε αμοιβαιότητα με το Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινουπόλεως; Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Είμαστε έτοιμοι να το προτείνουμε;

Τα παραπάνω ερωτηματικά, απορρέουν από την πραγματικότητα που βλέπουμε και βιώνουμε όσοι κατοικούμε στη Θράκη.

Θα μπορούσαν άνετα να τα προσυπογράψουν και οι μουσουλμάνοι συμπατριώτες μας στη Θράκη, όμως, μακάρι να μη χρειαστεί να δει το φως της δημοσιότητος, παρόμοιο συνυπογεγραμμένο κείμενο.

Οι Επίσκοποι των χριστιανών της Θράκης, ως εκ της ευαγγελικής μας ανατροφής, αισθανόμαστε την ευθύνη της προστασίας και των μουσουλμάνων θρακιωτών και της απαλλαγής τους από τη σιδερένια μέγγενη της Άγκυρας.

Οφείλουμε να το κάνουμε αυτό, επειδή μας το κληροδοτεί η πολιτισμική μας καταγωγή και· «ο νοών νοείτω»: πριν μας επιβληθεί!

Εξάλλου οι χριστιανοί Έλληνες, δεν θελήσαμε ποτέ να βγάλουμε τον Χριστό από τη ζωή μας και γι’ αυτό δεν προσπαθήσαμε ποτέ να βγάλουμε τον Μωάμεθ από τη ζωή των συμπολιτών μας.

Το ΚΙΕΦ τρέμει ένα πράγμα που τελικά θα είναι αυτό που θα το καταστρέψει: είναι το Ισλάμ. Οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, ξέρουν ότι η Ελλάδα, ακόμα κι αν έκανε χίλια λάθη, ένα σεβάστηκε, όσο τίποτε άλλο: το Ισλάμ.

Να τολμήσω μια πρόβλεψη: Υπό τον όρο ότι η ελληνική Πολιτεία θα πράξει με ψυχραιμία και σύνεση τα αυτονόητα, το ΚΙΕΦ δεν πρόκειται να δημιουργήσει κανένα σοβαρό πρόβλημα, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στους χριστιανούς της Θράκης. Θα δημιουργήσει όμως πολλά προβλήματα στην ίδια τη Μειονότητα.

Χρειάζονται, λοιπόν, τεκμηριωμένες απαντήσεις που θα γίνουν πιστευτές και θα διαρκέσουν στο χρόνο. Μέχρι τότε, καλά θα κάνουν να σιγήσουν οι εφήμεροι θρακολόγοι κινδυνολόγοι και οι τυχάρπαστοι θρακοσωτήρες, που μόνο εμείς γνωρίζουμε πόσο κακό κάνουν, σ’ αυτό που πρόχειρα, επιδερμικά και αβασάνιστα, τάχα υποστηρίζουν.

Και μια τελευταία επισήμανση. Ναι, ήταν εντυπωσιακά τα ποσοστά του ΚΙΕΦ στις Ευρωεκλογές του 2014.

Όμως, όταν τελείωσαν οι πανηγυρισμοί, όταν έκλεισαν οι πόρτες κι έφυγαν οι δημοσιογράφοι, το κλίμα άλλαξε, έγινε βαρύ.

Δεν ήταν πια πανηγυρικό γιατί με τον τρόπο και την ένταση που το ΚΙΕΦ έθεσε το εκλογικό διακύβευμα, η Μειονότητα (σοφή από τις εμπειρίες του παρελθόντος και γνωρίζοντας ότι η Άγκυρα την έχει εγκαταλείψει, όποτε το έκρινε σκόπιμο), έδωσε διπλή απάντηση.

Με το ένα χέρι σήκωσε το ΚΙΕΦ και με το άλλο, κάλεσε την ελληνική Πολιτεία να κάνει αυτό που πρέπει.

Ας ξαναδιαβάσουν, λοιπόν, οι «Αθηναίοι» τα εκλογικά αποτελέσματα και τότε, ίσως καταλάβουν ότι στη Θράκη, εδώ που βρίσκεται η αρχαία Μαρώνεια, η Παναγία η Κοσμοσώτειρα και το τέμενος του Βαγιαζίτ, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται από την πλατεία Συντάγματος.