«Αι γενεαί πάσαι μακαριζομέν σε την μόνην Θεοτόκον».

Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πανηγυρίζουν σήμερα. Όλες οι γενεές των ευσεβών Χριστιανών υμνούν και μακαρίζουν την Παναγία μας.

Η τιμή και ο σεβασμός των Ορθοδόξων Χριστιανών προς την Κυρία Θεοτόκο, είναι τόσο μεγάλα ώστε ανέδειξαν την Κοίμησί της πάνδημη εορτή και Πάσχα του καλοκαιριού.  

Σήμερα για την Παναγία μας και εμείς ήλθαμε στον Ορθόδοξο αυτό Ιερό Ναό μας και τελούμε το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας.

Στεκόμαστε εμπρός στην Πάνσεπτο και Ιερά εικόνα της, υποκλινόμαστε, την ασπαζόμαστε με σεβασμό, με ευλάβεια και ψάλλουμε: «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον».

Μακαρίζουμε την Παναγία μας γιατί θαυμάζουμε τις αρετές της. Πάνω και πρώτη από όλους τους αγίους και όλα τα αγγελικά τάγματα ευρίσκεται η υπερευλογημένη και κεχαριτωμένη Θεοτόκος.

Είναι η δόξα των αγγέλων, το καύχημα των Αποστόλων, ο στέφανος των μαρτύρων, το αγαλλίαμα των οσίων.

Ας φέρωμε στο νου μας τον Ευαγγελισμό της.

Συνεσταλμένος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στέκεται ενώπιόν της ευλαβικά και απευθύνει τον πρωτάκουστο και μοναδικό χαιρετισμό. «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· Ευλογημένη συ εν γυναιξί» (Λουκ. α’, 28).

Ποιός άλλος άνθρωπος άκουσε από το στόμα αρχαγγέλου παρόμοιο έπαινο;

Σε ποιό άλλο πρόσωπο αποδόθηκε τόση τιμή;

Όχι βεβαίως στον Παράδεισο όπως η Εύα, αλλά εις ένα κόσμο ο οποίος «εν τω πονηρώ κείται» αξιούται να ακούση δικαίως, η Παναγία, το χαίρε Κεχαριτωμένη και το «Μη φοβού Μαριάμ, εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ», γράφει ο Ιωάννης ο  Δαμασκηνός.

Το μεγαλείο της και η τιμή της στηρίζονται σε θεμέλια ακατάλυτα και αιώνια, στηρίζονται στις αρετές της.

Στηρίζονται π.χ. στη θερμή πίστι της, στη βαθειά ταπείνωσί της, στην ολόψυχη αφοσίωσί της προς το Θεό, στην αδίστακτη υπακοή της. Στηρίζονται στην υπέρ τους αγγέλους καθαρότητά της, στην αγνότητά της.

Είναι, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «η αγίων αγιωτέρα και ιερών ιερωτέρα και οσίων οσιωτέρα».

Είναι «η όντως αγνή μετά Θεού, υπέρ άπαντας ως κυρίως και αληθώς Θεού Μητέρα». Είναι η αειπάρθενος, η αμόλυντος, η άχραντος, η κεχαριτωμένη, των Παρθένων το καύχημα.

Η Παναγία με την διπλήν Παρθενίαν της έδειξε μέσα στο ανθρώπινο σώμα της αγιότητα υπεράνω των Χερουβίμ και των Σεραφίμ, όπως διακηρύσσουν οι άγιοι Πατέρες.

Το κάλλος της δεν είναι σαρκικό, αλλά κάλλος πνευματικό, που φέρνει κατάνυξι, σεβασμό, αγάπη και ολόψυχη τιμή.

Μακαρίζουμε σήμερα την Παναγία μας, γιατί θαυμάζουμε τη δόξα της και το μεγαλείο της κατά την Κοίμησί της.

«Πεποικιλμένη τη Θεία δόξη» η ιερά μνήμη της τιμάται σήμερα.

Η Κοίμησι της Παναγίας μας - γράφει ο ιερός Κοσμάς, ο ποιητής και υμνογράφος - είναι στολισμένη με λάμπουσα δόξα Θεού.

Θαυμάζουμε την από περάτων γης παρουσία των Αγίων Αποστόλων στην Γεθσημανή για να κηδεύσουν την Κυρία Θεοτόκο.

Το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου δεν έφερε και δεν φέρει λύπη, θλίψι, πόνο, αλλά χαρά και αγαλλίασι.

Δεν ονομάζουμε την ιεράν σου μετάστασιν θάνατον, αλλά «κοίμησιν», «εκδημίαν» η ενδημείαν οικειότερον.

«Εκδημούσα εκ του σώματος, ενδημείς προς τα κρείττονα» υπογραμμίζει πάλι ο ιερός Δαμασκηνός. Η Παναγία μας δεν ετάφη για να φθαρή το σώμα της στον τάφο της Γεθσημανή.

Σήμερα εορτάζουμε και την μετάστασί της, δηλαδή την ανάστασι του σώματός της, την ένωσί του με την παναγία ψυχή της και την εν σώματι ανάληψί της στην αιώνια μακαριότητα, κοντά στον άφραστο τόκο της, τον Κύριο και Θεό μας, Ιησού Χριστό.

Μια τέτοια δόξα μας παρακινεί για να μακαρίζουμε σήμερα την Κύρια Θεοτόκο. Την μακαρίζουμε όμως σήμερα με ευγνωμοσύνη γιατί είναι η δική μας μητέρα, η μητέρα της αγάπης, η πρέσβειρά μας και η ακοίμητη μεσίτριά μας.

Με την ολοπρόθυμη και ελεύθερη υπακοή της στο θείο θέλημα γίναμε μέτοχοι της νέας εν Χριστώ ζωής.

Μετά τον Τριαδικό Θεό, όλη η κτίσι απολαμβάνει την μητρική προστασία της.

«Εν τη κοιμήσει της, τον κόσμον ου κατέλιπε». Δεν μας εγκαταλείπει. Συνεχίζει να μας παρακολουθή σαν στοργική μητέρα, η οποία πέρασε και από φτώχεια και από πόνο, θλίψι και δοκιμασία.

Γνωρίζει η Παναγία μας τι είναι ανθρώπινος πόνος. Τι σημαίνει ανάγκη και δοκιμασία στη ζωή και γίνεται για μας παρηγορία, στήριγμα και βοηθός στους πειρασμούς μας, μητέρα γλυκυτάτη και ελπίδα μας.

Η Ελλάδα μας είναι γεμάτη από ναούς, από ερημοκκλήσια, από μοναστήρια της Παναγίας μας, πνευματικά παλάτια της στοργικής μητέρας και σε κάθε ναό βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, το οποίο διηγείται την αγάπη, την στοργή, την σκέπη, την προσφορά της Παναγίας μας στους προστρέχοντες με πίστι Χριστιανούς αλλά και στην Πατρίδα μας.

Αγαπητοί

Σήμερα, αυτή την μεγάλη ημέρα και εορτή ας σταθούμε με σεβασμό και τιμή εμπρός στην ιερά εικόνα της Παναγίας μας.

Ας κατασκευάσουμε την ενθύμιση και την καρδιά μας «ταμείον και κατοικία των αρετών της Θεοτόκου», όπως συμβουλεύει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Ας σκύψουμε στον άδειο τάφο της Γεθσημανή, ας θαυμάσουμε τη δόξα της μεταστάσεως της Παναγίας μας και ας δυναμώσουμε την πίστι μας για τη δική μας ανάστασι.

Ας ευχαριστούμε, τέλος, την μεγάλη μας μητέρα για την αγάπη της, τη σκέπη της, την προστασία της.

Μην αμφιβάλλουμε. Η Παναγία μας ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψη.

Αρκεί Ελλάδα και Έλληνες να παύσουν να περιφρονούν, να ασεβούν, να προκαλούν τον Σωτήρα Χριστό, τον Κύριο και Υιό της.

Όταν εμείς ζούμε τον Χριστό η Κυρία Θεοτόκος θα μακαρίζεται και θα μας περιφρουρεί πάντοτε.

Μετά πατρικών ευχών

O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

«Πεποικιλμένῃ τῇ θείᾳ δόξῃ ἡ ἱερὰ καὶ εὐκλεὴς Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο πρὸς εὐφροσύνην τοὺς πιστούς….»

Ἡ σημερινὴ ὑμνολογικὴ ἀναφορὰ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν σπουδαιοτάτη ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῆς Μεταστάσεώς της ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, προσφέρει ἀμέτρητες δυνατότητες στοὺς χριστιανούς, νὰ προσεγγίσουν τὸ πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, ἀντλῶντας διδακτικὰ καὶ σωτήρια μηνύματα γιὰ τὴν ζωή τους.

Κι ἐμεῖς, συνεπῶς, ἂν ἐπιχειρήσουμε νὰ ἐξετάσουμε μὲ θεολογικὴ ἀκρίβεια τὴν πρώτη ὠδὴ τοῦ Κανόνα τῆς ἑορτῆς, θὰ σταθοῦμε σὲ τρία σημεῖα, τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ μᾶς μεταδώσουν νάματα ὀρθόδοξης βιοτῆς καὶ χριστιανικῆς πίστεως.

Τὸ πρῶτο σημεῖο σημασιολογοῦν οἱ λέξεις «πάντας» καὶ «πιστούς». Αὐτές, περιγράφουν δύο ἀπὸ τὶς βασικότερες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ βιώνουμε ὡς γνήσιοι χριστιανοὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ πρώτη εἶναι ἡ πίστη. Ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ στὴν σωτηριώδη ἀξία τῆς διατυπωμένης ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Ὁποία ἔχει θεμέλιο λίθο τὸν Ἰησοῦ Χριστό, στὸ ὄνομα τοῦ Ὁποίου ὑποτάσσονται ἀναπόδραστα ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου κόσμου.

Ὁ πιστός, λοιπόν, εἶναι ὁ γνήσιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ἑρμηνεύει τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς καὶ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος.

Δὲν θέλγεται ἀπὸ τὸ φθαρτό, τὸ φανταχτερὸ καὶ ἐφήμερο, ἀλλὰ ἰχνηλατεῖ στὴν ἀγωνιστικὴ πορεία τῶν ἁγίων πρὸς τὰ ἄφθαρτα καὶ τὰ αἰώνια. Καὶ βεβαίως δὲν πορεύεται ἀποκομμένος, ἀλλὰ συστοιχούμενος μὲ τοὺς ἀδελφούς του.

Τοῦτο δηλώνεται μὲ τὴν λέξη «πάντας», ἡ ὁποία τίθεται ὡς κριτήριο τῆς γνήσιας πνευματικῆς ζωῆς. Πάντες οἱ πιστοὶ ἀποτελοῦν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ μερισμός, ὁ ἀποκλεισμός, ἡ αὐτονομημένη πορεία συνιστοῦν παθογενῆ ἐκδηλώματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης.

Τὸ δεύτερο σημεῖο, ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὰ προηγούμενα, σημασιολογεῖται μὲ τὸ ρῆμα «συνηγάγετο».

Ἡ πίστη στὸν Χριστό, ὅπως καὶ ἡ σωτηρία, εἶναι πράξη συλλογική. Κατανοεῖται καὶ βιώνεται ὡς «σύναξη», συγκέντρωση, δηλαδή, ὅλων τῶν πιστῶν μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, τὴν Ἐκκλησία καὶ γύρω ἀπὸ τὸ ἱερό της θυσιαστήριο, ὅπου κλῆρος καὶ λαὸς συλλειτουργοῦν στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας «ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Τὸ τρῖτο σημεῖο, στὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ ἑστιάσουμε, περιγράφεται ἀπὸ τὶς λέξεις «πρὸς εὐφροσύνην».

Ἡ σύναξη ὅλων τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἔχει σκοπὸ τὴν πνευματική τους ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη.

Πόσο διαφορετικὴ προσέγγιση τοῦ θανάτου, πόσο αἰσιόδοξη προοπτικὴ προσφέρει ὁ θεολόγος-ὑμνωδὸς στοὺς χριστιανοὺς μὲ αὐτὴ τὴν λέξη, ἀντιπαραβάλλοντας τὴν χαρὰ ἀπὸ τὴν Μετάσταση τῆς Παναγίας μας, τοῦ τρόπου, δηλαδή, μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Θεοτόκος ἐκοιμήθη, ἀνέστη καὶ ἀνελήφθη σωματικῶς -κατὰ τὴν ἱερή μας Παράδοση- ἀπέναντι στὴν ἀπελπισία, τὸν ἀγνωστικισμὸ καὶ τὴν ἀθεΐα ποὺ προσπαθοῦν νὰ κυριαρχήσουν στὶς «προοδευτικές» τάχα κοινωνίες μας;

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὀρθόδοξος Δεκαπενταύγουστος εἶναι τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ μᾶς προσκαλεῖ νὰ ὑπερβοῦμε τὸ περιοριστικὸ πλαίσιο τῆς λογικότητας, διότι στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι».

Μᾶς παρακινεῖ, νὰ φωτίσουμε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας μὲ τὴν ποιότητα τῆς πίστεως, τοῦ ἀγώνα καὶ τῆς ὑπομονῆς, διὰ τῶν ὁποίων κατέστη ἡ Μαριὰμ «τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».

Μᾶς ζητεῖ, νὰ ἐργαστοῦμε «πάντες» μὲ ἑνότητα πίστεως καὶ καθαρότητα φρονήματος, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, γιὰ τὴν σωτηρία «ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων» ὑπερβαίνοντας πάσης φύσεως προσωπικὲς ἤ κοινωνικὲς κρίσεις.

Μᾶς διδάσκει, τέλος, νὰ μὴ φοβούμαστε τὸ ἔσχατο ὅριο τῆς ἐπίγειας πορείας μας, τὸν βιολογικὸ θάνατο, διότι αὐτὸς ἀποτελεῖ προθάλαμο στὴν αἰωνιότητα.

Ἀρκεῖ νὰ ἐμπιστευτοῦμε στὴν Παναγία μας «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, ὥστε νὰ γίνει ἡ δική μας γέφυρα πρὸς τὸν οὐρανό.

Ἀρκεῖ, νὰ ζοῦμε συνεχῶς τὴν βεβαιότητα τοῦ λόγου τοῦ ἱεροῦ ὑμνωδοῦ, ὅτι «ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπε», ἀλλὰ πρεσβεύει ἀδιαλείπτως, ὡς δοξαστικὴ Μυρσίνη στὸν νοητὸ Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, γιὰ τὴν σωτηρία ὅλου του κόσμου.

Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα.

Διάπυρος πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Μητέρα τοῦ Φωτὸς εὐχέτης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη*

Ὁμολογῶ ὅτι δέν εἶμαι ὁ πλέον ἁρμόδιος νά ἀσχοληθῶ μέ τό ἐπίμαχο θέμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου.

Δέν εἶμαι ὁ ἐμβριθής κανονολόγος καί ἔμπειρος πνευματικός χειραγωγός, ὁ ἔγκριτος νομομαθής καί γνώστης τῶν διοικητικῶν θεμάτων τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους.

Ὅσα γράφω δέν διεκδικοῦν αὐθεντία· ἀποτελοῦν ἁπλῶς μία ταπεινή συμβολή στήν προσέγγιση τοῦ ἀκανθώδους αὐτοῦ ζητήματος.

Τό σύνθημα «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος» λαμπρύνει τά χείλη ἀγωνιστῶν χριστιανῶν, ἀνδρῶν πού προτιμοῦν νά παραδοθοῦν «εἰς κρίμα θανάτου» γιά τήν ἁγία πίστη τοῦ Χριστοῦ παρά νά ἀθετήσουν «ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν» τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ψυχῶν πού δέν θυσιάζουν τόν Ἕνα γιά τίποτα, ἀλλά θυσιάζουν προθύμως τά πάντα γιά τόν Ἕνα!

Ἕνα τέτοιο φρόνημα εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ἐπαινετό, ὁδηγεῖ σέ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, σέ θυσιαστική προσφορά καί ἐκδαπάνηση ὑπέρ τοῦ Κυρίου.

Μπορεῖ, ὅμως, τό σύνθημα «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος» νά λέγεται καί ἀπό ψυχές ἀνειρήνευτες, ἀπό ἀνθρώπους πού διαθέτουν «ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» καί προτίθενται νά βιαιοπραγήσουν καί νά ἐγκληματήσουν, ἀκόμη καί νά φονεύσουν ἄλλους ἀνθρώπους.

Αὐτό πού βαρύνει, λοιπόν, στό παραπάνω σύνθημα εἶναι τίνος τόν θάνατο ἐννοοῦμε, τίνος τό αἷμα εἴμαστε ἕτοιμοι νά χύσουμε.

Μήπως τοῦ συνανθρώπου; Ἄν ἰσχύει αὐτό, τό φρόνημά μας ἀπέχει πολύ ἀπό τό «μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα» τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου, καί ἀσφαλῶς δέν ἀναπαύει τόν Θεό.

Ὁ Κύριός μας σταυρώθηκε, δέν σταύρωσε· θανατώθηκε, δέν θανάτωσε. Ὁ ταπεινός Ἰησοῦς «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει».

Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν πράξη τό «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος» στήν ὀρθή του ἐκδοχή, συγχωροῦσαν καί ἀγαποῦσαν ἀκόμη καί τούς διῶκτες καί βασανιστές τους.

Ἔχουμε τήν πεποίθηση ὅτι τό φρόνημα ὁμολογίας καί θυσίας ὑπέρ τοῦ Κυρίου δέν μπορεῖ νά συμβαδίζει μέ τήν ἐμπάθεια καί τήν σκληρότητα πρός τόν ἀδελφό καί συνάνθρωπο.

Δέν τιμᾶ τόν Κύριο ὅποιος ἀτιμάζει καί προσβάλλει τήν εἰκόνα Του. Οἱ θεματοφύλακες τῶν ἀληθειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ποτέ δέν ὑπῆρξαν ἀφιλάνθρωποι καί φανατικοί.

Τό ἐκλεπτυσμένο δογματικό αἰσθητήριο συνοδεύεται πάντοτε ἀπό φιλάνθρωπη καί σπλαγχνική διάθεση πρός τόν ἀδελφό καί ἀπό σεβασμό πρός τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς.

Αὐτό μᾶς διδάσκουν οἱ μακαριστοί Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν ἀγάπη καί σεβασμό πρός τόν Οἰκουμενικό Θρόνο καί προέτρεπαν τούς πιστούς νά ἀγωνίζονται μέ τίς εὐχές τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ π. Παΐσιος, ὁ π. Πορφύριος, ὁ π. Ἰάκωβος Τσαλίκης καί ὁ π. Εὐμένιος Σαριδάκης, ἅγιοι Πατέρες μέ ὀξύτατο πνευματικό αἰσθητήριο, ἀκατηγόρητο βίο καί ὀρθοδοξότατο φρόνημα, δέν προέτρεπαν σέ σχίσματα καί δέν παρακινοῦσαν σέ ἱεροκατηγορία.

Ὁ χριστιανός δέν εἶναι φίλερις καί φιλοκατήγορος, ἀλλά εἰρηνικός καί ἄμαχος. Καί ἄν ἀκόμα διαφωνήσει μέ τόν Ἐπίσκοπό του, δέν θά σχίσει τήν Ἐκκλησία! Καί στήν περίπτωση, δυστυχῶς, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου ὑπάρχει σχίσμα.

Μέ παρρησία διακηρύσσουν οἱ ἔνοικοι τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου τήν διαφωνία τους μέ θέσεις καί πρωτοβουλίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

Μεταξύ, ὅμως, τῆς διαφωνίας καί τοῦ σχίσματος καί τῆς ἀκοινωνησίας «χάσμα μέγα ἐστήρικται»!

Ἀπορῶ δέ πῶς ἄνθρωποι μέ στοιχειώδη γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἐκστομίζουν λόγους χονδροειδεῖς!

Ἀσχέτως προσωπικῶν τοποθετήσεων τοῦ καθενός στά θέματα τῶν «Οἰκουμενικῶν Διαλόγων» καί τῶν προσεγγίσεων μέ τήν Δύση, κάθε νουνεχής ἄνθρωπος παραδέχεται ὅτι ὁ Παναγιώτατος κ.κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ κανονικός Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἑπομένως ἡ μνημόνευσή του «οὐδὲν μεμπτὸν ἔχει».

Ἤ μήπως ἀγνοοῦμε ὅτι ὁ «θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας» ὑπέρκειται προσώπων;

Ἡ μνημόνευση, ἄλλωστε, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δέν σημαίνει «κατ’ ἀδήριτον ἀνάγκην» καί ἀπόλυτη συμφωνία μέ κάθε θέση καί πράξη του.

Ἱστορικῶς πολλοί ἐξέφρασαν ἐπιφυλάξεις καί διαφωνίες μέ θέσεις καί κινήσεις ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, Πατριαρχῶν, Ἐπισκόπων καί Ἡγουμένων.

Οἱ συνετοί, ὅμως, ἄνδρες ἔμειναν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας «νομίμως ἀθλοῦντες». Καί ἄν προσωρινῶς ἔχασαν τόν προσανατολισμό τους καί πλανήθηκαν, ὅμως μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐπέστρεψαν.

Τρανό παράδειγμα ὁ μακαριστός Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, «τέλειος ἀνὴρ» καί ἀσκητής ἀκατάβλητος, ὁ ὁποῖος «δι' ὁράματος» βεβαιώθηκε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως» καί ἐγκατέλειψε τόν «ζηλωτισμό».

Ἀδυνατῶ νά ἀποδεχθῶ τό γεγονός ὅτι μία ὁμάδα ἀνθρώπων, ἔστω εὐλαβῶν καί ἀγωνιστῶν, ἐγκαλεῖ ὡς παραβάτες τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὅσους μνημονεύουν τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη!

Ὥστε οἱ «ζηλωτές» τῆς Ἐσφιγμένου καί οἱ ὁμόφρονες αὐτῶν εἶναι οἱ μόνοι πού κατέχουν τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, συμπεριλαμβανομένων μοναχῶν πού ἔχουν λευκανθεῖ στήν ἄσκηση, ἱερέων πού μέ ἀγαθή συνείδηση λειτουργοῦν καί πολιτογραφοῦν ψυχές στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, Ἐπισκόπων πού μέ πατρική ἀγάπη ποιμαίνουν καί διοικοῦν, λαϊκῶν πού μέ φόβο Θεοῦ πολιτεύονται, βρίσκονται σέ πλάνη καί βαδίζουν πρός τήν ἀπώλεια;

«Σύνετε», ἀγαπητοί!

Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ ὑπό τόν π. Χρυσόστομο Κατσουλιέρη Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου ἐκλήθη ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐδῶ καί μία ὀκταετία περίπου, ἑπομένως δέν ἀνέλαβε «ἰδίῳ θελήματι» τήν ἐγκαταβίωση στό Περιβόλι τῆς Παναγίας καί τήν ἐκεῖ κοινοβιακή ζωή.

Ἐπαναλαμβάνω ὅτι δέν εἶμαι ἐπιφανής κανονολόγος οὔτε ἔγκριτος νομομαθής, ὥστε αὐθεντικῶς νά γνωμοδοτῶ.

Εἰλικρινῶς, ὅμως, διερωτῶμαι πῶς θά μποροῦσε νά πείσει κανείς τούς ἐν λόγῳ Πατέρες, οἱ ὁποῖοι «οὐχ ἑαυτοῖς ἔλαβον τὴν τιμήν, ἀλλ’ ὑπείκοντες τῷ τῆς Ἐκκλησίας προστάγματι», ὅτι κακῶς ἔπραξαν…

*Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης είναι Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας & Αποκορώνου

Τίς ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση τό ἱερώτατο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καθώς σήμερα ἑορτάζουμε τήν Κοίμησή της καί τήν μετ’ αὐτήν μετάστασή της στούς Οὐρανούς, ἡ ἐναλλάξ τέλεση τῶν δύο παρακλητικῶν κανόνων αὐτές τίς ἡμέρες ὑπενθυμίζουν σέ ὅλους μας, πώς ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μεγάλη σύμμαχος τῆς ζωῆς μας, ἡ ὑπέρμαχος στρατηγός στούς εἰρηνικούς πολέμους, πού διεξάγουμε στή ζωή μας, ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, ὄχι μόνο γιά νά ζήσουμε, ἀλλά τελευταία καί γιά νά ἐπιβιώσουμε.

Ἡ Παναγία μας ἀποτελεῖ γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κάθε ἐποχῆς τήν καταφυγή, τήν προστασία καί τήν ἀμετάθετη ἐλπίδα του.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στίς δύσκολες στιγμές τοῦ Πάθους, λίγο πρίν ὡς ἄνθρωπος ἐκπνεύσει, ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ ἐμπιστεύθηκε στήν Παναγία μας τόν ἠγαπημένο μαθητή Του Ἰωάννη καί στό πρόσωπό του, ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Κατέστησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τήν Παναγία Μητέρα Του, Μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καθώς ὁ ἴδιος Χριστός εἶναι ὁ «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς» (Ῥωμ. η΄26) συνεπῶς ἡ Παναγία Μητέρα Του εἶναι Μητέρα μας καί ἐμεῖς παιδιά της.

Ἀπό τίς Εὐαγγελικές διηγήσεις μάλιστα, ἀλλά καί ἀπό πολλά κείμενα τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς μας τῶν ἀποστολικῶν ἀκόμη χρόνων ἀντιλαμβανόμαστε, πώς ἡ Παναγίας μας ὄντως ἀποτελοῦσε τήν καταφυγή, τό στήριγμα, τήν ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν, καθώς μέ τήν δυνατή προσευχή της, τό ἁπλό της λόγο καί κυρίως μέ τήν σιγή τῆς διακριτικῆς της παρουσίας ἐνίσχυε τό χριστεπώνυμο πλήρωμα καί καθιστοῦσε φανερή τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μάλιστα γιά νά στερεώσει αὐτήν τήν ἀλήθεια στήν καρδιά καί τήν πίστη ὅλων μας συνεκάλεσε τό 431μ.Χ. στήν Ἔφεσο τήν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία διεκήρυξε στήν Οἰκουμένη, πώς πραγματικά ἡ Παναγία μας συνέλαβε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐγέννησε τόν Θεόν, τόν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἔναντι ὅλων ἐκείνων τῶν αἱρετικῶν, παλαιοτέρων καί νεωτέρων, πού  ἀμφισβητοῦν τήν σπουδαιότητα τοῦ προσώπου τῆς Θεομήτορος καί τήν μεγαλειώδη προσφορά της στή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἔτσι μέ τό πέρασμα τῶν αἰώνων οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἀποδίδουμε στήν Παναγία, δόξα καί ὕμνο ἐπειδή κατέχει «τά δευτερεία τῆς Ἁγίας Τριάδος» θεωρούμενη ὡς «ἡ μετά Θεόν θεός».

Γι’ αὐτό καί στίς ἐκτενεῖς δεήσεις μας, ἀλλά καί μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων ἀναφερόμαστε στό πανάγιο Πρόσωπο τῆς Ἀχράντου Ὑπερευλογημένης Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀναγνωρίζοντας τήν θέση της ὡς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί Βασίλισσας τοῦ παντός καί ζητώντας τήν πρεσβεία καί τήν προστασία της.

Οἱ αἰῶνες πέρασαν, οἱ καιροί ἄλλαξαν, οἱ ἄνθρωποι διαφοροποιηθήκαμε, οἱ καταστάσεις τῆς ζωῆς μᾶλλον ὀξύνθηκαν τό πρόσωπον τῆς Παναγίας μας ὅμως ἔμεινε ἀναλλοίωτο καί οἱ μεσιτεῖες καί οἱ πρεσβεῖες της στόν Κύριό μας καί Υἱό της δέν ἐξέλιπαν!

Ἀγαπητοί μου,

Ἄς ζητήσουμε καί σήμερα τήν μεσιτεία τῆς Παναγίας μας. Ἄς κινήσουμε τήν καρδιά μας πρός ὑμνολογία τού τιμιωτάτου προσώπου Της, λαμβάνοντας ἀπόφαση νά καθαρίσουμε τήν νοοτροπία μας ἀπό τόν ἐκκοσμικευμένο τρόπο ζωῆς, πού μᾶς ὁδήγησε στή σύγχρονη δυσχέρεια.

Ἀς ἱκετεύσουμε τήν Παναγία μας νά πρεσβεύει στόν Κύριο γιά ἐμᾶς, γιά τή ζωή καί τήν σωτηρία μας, διότι Ἐκεῖνος σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς ζωή καί σωτηρία.

Παράλληλα ἀς συνοδεύσουμε τήν ἱκεσία μας αὐτή μέ τήν προσευχή καί τή νηστεία μας, μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγησή μας, μέ τά καλά μας ἔργα καί τήν φιλανθρωπία μας καί κυρίως μέ τόν ἐκκλησιασμό μας καί τήν συχνή θεία Κοινωνία.

Αὐτές εἶναι οἱ καλύτερες προϋποθέσεις γιά νά εἰσακουσθεῖ ἡ προσευχή μας καί νά λάβουμε τήν χάρη τοῦ Κυρίου μας ὡς πρόσωπα καί ὡς Ἔθνος, βοηθώντας ἑαυτούς και ἀλλήλους στίς δύσκολες στιγμές, πού διέρχεται ἡ Πατρίδα μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ