Τό αὐτοαποκαλούμενο Ἐθνικιστικό κόμμα «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή» παρά τό αὐταπόδεικτο γεγονός ὅτι ὁ Ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπή ἀπό τόν Ἐθνισμό, πού εἶναι ἡ ὑγιής φιλοπατρία στήν ἐπίσημη ἰστοσελίδα του (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ mh-krinete-ina-mh-krithhte#.Ud04r6wcX-s) στίς 22/4/2013 ἀπαντώντας στίς καταγγελίες μας ὁμολόγησε ὅτι: «Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια» καί ἔτσι ἀπεκάλυψε πασίδηλα τόν παγανιστικό καί ἀποκρυφιστικό του χαρακτῆρα πού ὅπως ἔχομε γνωστοποιήσει ἀποδεικνύεται καί ἀπό τά δημοσιευμένα κείμενα τοῦ Γεν. του Γραμματέως. http://www.imp.gr /2012-03-27-20-22-23/510-απάντηση-του-σεβασμιωτάτου-μας-στις-συκοφαντίες-του-γενικού-γραμματέα-της-χρυσής-αυγής-κ-νίκου-μιχαλολιάκου.html , http://www.imp.gr/home/epikaira-arxeio /12-daynews/503-οι-χρυσαυγίτες-είναι-νεο-παγανιστές-και-όχι-χριστιανοί-ορθόδοξ οι. http://www.imp.gr/2012-03-27-20-22-23/502-κρίσιμα-ερωτήματα-για-το-κόμμα-λαϊκός-σύνδεσμος-χρυσή-αυγή. html.

Παρά τά ἀνωτέρω ὅμως τά δημοσκοπικά ποσοστά τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θά αὐξάνονται ὅσο παρατείνεται ἡ δοκιμασία τῆς καταλήψεως τῆς Χώρας ἀπό τήν λαθρομετα-νάστευση καί οἱ «χρήσιμοι ἠλίθιοι» τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος ὅπως τούς ἀποκαλοῦν τά διεθνιστικά κέντρα συνεχίζουν τήν ἐθελόδουλη καί ὑποθερμική συνοδοιπορία μαζί τους.

Εἶναι ὅμως πολύ σημαντικό τό γεγονός ὅτι πλέον δημόσια καί πανηγυρικά ἔχει διακηρυχθεῖ ἀπό τήν Χρυσή Αὐγή ἡ παγανιστική της πίστη στόν ψευδοθεό Φοῖβο-Ἀπόλλωνα-Ἥλιο σέ ἕνα ἀνθωποποίητο εἴδωλο κατασκεύασμα τοῦ Ὁμήρου καί τοῦ Ἠσιόδου ὅπως καταγράφει ὁ πολύς Ἠρόδοτος στό Β΄ βιβλίο τῶν Ἱστοριῶν του «Οὕτοι δέ εἰσίν οἱ ποιήσαντες θεογονίην Ἕλλησι καί τοῖσι θεοῖσι τάς ἐπωνυμίας δόντες καί τιμᾶσθαι καί τέχνας διελόντες καί εἴδεα αὐτῶν σημήναντες» (αὐτοί δηλ.Ὅμηρος καί Ἠσίοδος εἶναι ἐκεῖνοι πού συνέθεσαν στούς Ἕλληνες τήν θεογονία των καί ἔδωσαν στούς θεούς τά ὀνόματά των καί τάς πρεπούσας σέ αὐτούς τιμάς καί ἐμοίρασαν σέ αὐτούς τάς τεχνικάς ἐπιδεξιότητας καί καθώρισαν σέ αὐτούς τήν ἐξωτερική τους ἐμφάνιση).

Ἄλλωστε τό ἄστρο τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος, ἕνα ἀπό τά δισεκατομμύρια τοῦ Γαλαξία μας δέν παύει νά εἶναι παρά μία ἄλογη καί ἀσυνείδητη μάζα ἐνέργειας πού ἐξαγγέλει τήν ἄπειρη σοφία, τήν ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια καί τήν τελονομία τοῦ αἰωνίου Δημιουργοῦ.

Ἐκεῖνο ὅμως πού δημιουργεῖ μεγάλη αἴσθηση εἶναι τό γεγονός ὅτι αὐτή τήν παγανιστική ἰδεοληψία τοῦ κόμματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς περιπαθῶς ἀσπάζεται καί ἡ διά δικαιοπρακτικῆς συμβάσεως (!!!) οἰκογένεια τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ κ. Ἀλέξη Τσίπρα ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς καταχωρήσεις τῆς γνωστῆς δημοσιογράφου κ. Νίτσας Λουλέ, στό ἀξιόλογο βιβλίο της «Κωστής Στεφανόπουλος, ἕνας μοναχικός Πρόεδρος» πού κυκλοφορήθηκε τό 2012.

Στό βιβλίο διαβάζουμε ἐπί λέξει: «Τον Ιούνιο του 2011, στην Αίγινα, στο κτήμα του ζεύγους Φλαμπουράρη, το γλέντι καλά κρατεί, γίνονται τα βαφτίσια του γιού του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το «Τσιπράκι, ο γιός του Αλέξη και της Περιστέρας, γίνεται ενός έτους και παίρνει επίσημα, χωρίς κολυμβήθρα και παπά, το όνομα Παύλος-Φοίβος. Κάποιοι τα χάνουν όταν βλέπουν τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας να περνά το κατώφλι.

Και μόνον εκείνος δεν δείχνει να έχει πρόβλημα. Αργότερα θα πει: «Αφού με κάλεσαν, γιατί να μην πάω;» καί ὅπως δημοσιεύτηκε χωρίς νά διαψευσθῆ (ΣΤΟΧΟΣ 20/6/2013) ἡ διπλή ὀνοματοδοσία ἔγινε μετ’ ἀπαίτησιν τῆς «δικαιοπρακτικῆς» συντρόφου τοῦ κ. Τσίπρα κας Περιστέρας Μπαζιάνα, ἡ ὁποία εἶναι φανατική δωδεκαθεΐστρια καί «εὐλαβεῖται» καί αὐτή τόν ἀνύπαρκτο Θεό Φοῖβο-Ἀπόλλωνα-Ἥλιο συμπίπτουσα μυστηριωδῶς (!!!) μέ τήν θρησκευτική ἰδεοληψία τῆς παγανιστικῆς Χρυσῆς Αὐγῆς γεγονός πού δέν φαίνεται νά ἐνοχλεῖ οὐδόλως τόν ἀγνωστικιστή καί ἄθεο κατά δήλωσή του κ. Ἀλέξη Τσίπρα.

Ὡς γνωστόν ἡ ἀοίδιμοι ἀρχαίοι ἡμῶν πρόγονοι οἱ εἰς τό σκότος τῆς πολυθεΐας καί τῶν εἰδώλων εὑρισκόμενοι θεωροῦσαν μεγάλη τύχη νά τελέσουν τήν ὀνοματοδοσία τῶν παιδιῶν τους κατά τό θερινό ἡλιοστάσιο 22-23 Ἰουνίου ἀσφαλῶς γιά νά «εὐλογηθοῦν» ἀπό τό ἄλογο καί ἀσυνείδητο ἄστρο τῆς ἡμέρας.

Ὁ «μικροπολιτικός» τῆς Ἐφημερίδος «ΤΑ ΝΕΑ» στίς 18/6/2013 δημοσιοποίησε πληροφορία ὅτι ἡ δικαιοπρακτική «οἰκογένεια» τοῦ κ. Τσίπρα προέβη εἰς ὀνοματοδοσία καί τοῦ δευτέρου τέκνου της πάλι κατά τό θερινό ἡλιοστάσιο τοῦ 2013, στό ὁποῖο ἔδωσε τό ὄνομα Ἐρνέστος-Ὀρφέας ἀπό τόν Ἀργεντινό ἐπαναστάτη Τσέ Γκεβάρα πού δολοφονήθηκε στήν Βολιβία καί τόν μυθικό ποιητή Ὀρφέα πού καί αὐτός θεωρεῖται ἱδρυτής τοῦ δωδεκαθέου.

Εἶναι γνωστά ἄλλωστε τά κατά τήν ἀρχαιότητα Ὀρφικά μυστήρια, τελετουργίες παγανισμοῦ καί ἀποκρυφισμοῦ.

Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς μετά τά ἀνωτέρω εὔληπτα ὅτι τά φερόμενα ὡς ἄκρα ἐνῶ βυσσοδομοῦν τό ἕνα κατά τοῦ ἄλλου, ἔχουν καί ἐκλεκτικές συγγένειες (!!!), τήν κοινή παγανιστική καί ἀποκρυφιστική πίστη πού μισεῖ καί ἐχθρεύεται τόν ἀληθινό ζῶντα Θεό τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Ανδρέα Ν. Παπαβασιλείου
Διδάκτορα Θεολογίας     

Ενάτη Ιουλίου σήμερα. Κι η μνήμη μας αναπόφευκτα στρέφεται σε μια άλλη 9η Ιουλίου, η οποία καταγράφηκε στις μελανές σελίδες της νεότερης Ιστορίας της Κύπρου, την 9η Ιουλίου του 1821, κατά την οποία συνέβη το μακελλειό στο Σεράγι της Λευκωσίας και σ’ άλλα μέρη της τουρκοκρατούμενης Πατρίδας μας, που συνοδεύθηκε με τον απαγχονισμό του εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπρι-ανού και τη σφαγή δεκάδων άλλων κληρικών και προκρίτων της Νήσου.

Γι’ αυτό το γεγονός συντάχθηκε από τον εθνικό μας ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη το γνωστό ποίημά του « Η 9η Ιουλίου 1821, εν Λευκωσία (Κύπρου)», στο οποίο μας πληροφορεί για τα δραματικά γεγονότα, που συνέβησαν στην Κύπρο τον μαύρο Ιούλη του χρόνου εκείνου, κατά τον οποίο το ΄Εθνος ξεσηκώθηκε για την αποτίναξη της μακρόχρονης τουρκικής σκλαβιάς.

Με πολύ παραστατικό τρόπο ο Βασίλης Μιχαηλίδης περιγράφει τη σύλληψη του εθνομάρτυρα Κυπριανού και των άλ-λων Ιεραρχών ( Πάφου Χρυσάνθου, Κιτίου Μελετίου και Κυρηνείας Λαυρεντίου ), τη σύγκρουση - αντιπαράθεση του Πρωθιεράρχη της Κύπρου με τον Τούρκο κυβερνήτη της Κύπρου Μουσελλίμ αγά, τις προσπάθειες του δευτέρου να τεκμηριώσει τις «αποδείξεις» για ενοχή των συλληφθέντων και να δικαιολογήσει τις προσχεδιασμένες μαζικές εκτελέσεις, καθώς και την απεγνωσμένη κίνηση του Κκιόρογλού να διασώσει τον Αρχιεπίσκοπο από τον απαγχονισμό, όπως και την άρνηση του Κυπριανού να λιποτακτήσει :

«Εσ΄κ΄υψεν ο Κ’υπριανός, κ’έμεινεν νάκκον ώραν
κ΄’εδκιαολίστην νακκουρίν κ’ι’αννοίει κ’αι λαλεί του :
ʺ Δεν θέλω, Κκιόρ - ογλού, εγιώ να φύω που την Χώραν,
γιατί αν φύω, το κακόν εν να γινεί περίτου.
 Θέλω να μείνω, Κκιόρ - ογλού, κ’ι΄ας πα να με σκοτώσουν.
  Δεν φεύκω, Κκιόρ - ογλού, γιατί, αν φύω, ο φευκκός μου
εν να γενή θανατικόν εις τους Ρωμιούς.
Να βάλω την συρτοθηλειάν εις τον λαιμόν του κόσμου ;
Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν κάλλιον του πισκόπουʺ».

Δεν υπάρχει άνθρωπος, γνώστης της ανεκτίμητης διαλέκτου μας, που να μην εντυπωσιαστεί διαβάζοντας το επικό αυτό ποίημα του εθνικού βάρδου της Κύ-πρου, όπου ο πατριωτισμός του εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού είναι διάχυτος και αναμφισβήτητος.

Δεν θα μπορούσε να ήταν αληθινός ποιμένας και υποδειγματικός πνευματικός πατέρας, αν συγκατατίθετο στην πρόταση του Κκιόρ - ογλού να «φύει που την Χώραν», για να σωθεί από τον θάνατο. Χωρίς να είχε πρόθεση να αυτοκτονήσει, παρέμεινε στην Αρχιεπισκοπή, εν γνώσει του, ότι θα συλλαμβανόταν από τους υποτακτικούς του Μουσελλίμ αγά, για να μεταφερθεί στο Σεράγι και να κρεμαστεί, σε κοινή θέα, πάνω στη συκαμινιά της γνωστής πλατείας της Λευκωσίας.

Ακολούθησε πιστά όσα ο Χριστός είπε στους μα-θητές του για τον εαυτό του: «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας, που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων του» ( Ιωάν. 10, 11 ).

Βάδισε τον ίδιο δρόμο του εθνομάρ-τυρα Πατριάρχη αγίου Γρηγορίου Ε΄, ο οποίος την ημέρα του Πάσχα του 1821 ( 10 Απριλίου ) οδηγήθηκε στην αγχόνη, μόλις που πρόφτασε να ψελλίσει, « Κύριε εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου » ( Λουκ. 23, 46 ) και του επίσης εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης αγίου Χρυσοστόμου Καλαφάτη, ο οποίος, αφού είπε στους λιγοστούς πιστούς στην εκκλησία της αγίας Φωτεινής, « Η Θεία Πρόνοια δο-κιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονήν μας την ώραν αυτήν. Εις τας τρικυμίας αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός χριστιανός», παραδόθηκε στο εξαγριωμένο πλήθος, το οποίο τον έσυρε στους δρόμους και στη συνέχεια τον κατακρεούργησε ( 27 Αυγούστου 1922 ).

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, για τον οποίο γίνεται σήμερα ο λόγος, όπως και για όλους τους άλλους εθνομάρτυρες της 9ης Ιουλίου του 1821, για τους οποίους αιώνια θα πρέπει να είναι η αναγνώριση της θυσίας τους και η ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτή, έμπρακτα επιβεβαίωσε τη φιλοπατρία του, χύσας το αίμα του για τους πολλούς. Δεν προέβαλλε τον πατριωτισμό του από καθέδρας, όπως μερικοί άλλοι, αλλά σεμνά και αθόρυβα σύρθηκε στο μαρτύριο, γιατί αυτό επέβαλλε η αρχιερατική του ιδιότητα. Παρ’ όλο ότι το αίμα του ήταν το ίδιο με το αίμα του κάθε ραγιά, ωστόσο ποι-οτικά ήταν υπέρτερο, γιατί ήταν « γαίμαν του πισκόπου » και μάλιστα ενός ποιμέ-να αλύτρωτου εθνικά ποιμνίου. Γι’ αυτό ούτε στέγνωσε, ούτε και θα στεγνώσει το αίμα του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των άλλων εθνομαρτύρων.

Ως ζείδωρος τροφή θα κρατά αείφυλλο και αειφόρο το δέντρο της ελευθερίας, στη σκιά του οποίου θα βρίσκει ανάσα κάθε στρατοκόπος της ζωής και από τους καρπούς του οποίου θα τρέφονται οι μελλοντικές γενεές των γηγενών κατοίκων αυτού του τόπου. 

Με όσα εκθέσαμε πιο πάνω έχουμε δώσει σε αδρές γραμμές το στίγμα αυτής της ημέρας, την οποία φέρουμε στη μνήμη μας, εξ αφορμής της σημερινής 192ης επετείου των τραγικών γεγονότων εκείνης της χρονιάς. Η μούσα του Βασίλη Μι-χαηλίδη ( + 1917 ) είναι εξόχως παραστατική.

Για όσους όμως ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν την ιστορικότητα και την αυθεντικότητα αυτών των γεγονότων μπορούν να καταφύγουν και στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Γεώργιου Κηπιάδη, που φέρει τον τίτλο « Απομνημονεύματα των κατά το 1821 εν τη νήσω Κύπρω τραγικών σκηνών», που εκδόθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1888.

Κλείουμε τη σύντομη αναφορά μας σ’ αυτή την επέτειο με τον τονισμό της ανάγκης για συντή-ρηση της μνήμης της ημέρας της 9ης Ιουλίου και έμπρακτη εκδήλωση της οφειλόμενης τιμής απέναντι σ’ όλους τους εθνομάρτυρες του 1821, που δεν υπολείπο-νται σε αυτοθυσία και ηρωισμό ούτε από τους παλαιότερους ήρωες ούτε από τους νεότερους αγωνιστές.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσόστομου

Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ τήν προσεχῆ Πέμπτη 11 τοῦ μηνός Ἰουλίου, θά μεταφερθῇ ὁ Σταυρός τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων Ἁγίου Ἀνδρέου, ἀπό τήν Ἀποστολική πόλη τῶν Πατρῶν, ὅπου φυλάσσεται ὡς θησαυρός ἀτίμητος, στήν Ὀρθόδοξη χώρα τῆς Ρωσίας, πρός εὐλογία καί ἁγιασμό τοῦ εὐσεβοῦς Ρωσικοῦ λαοῦ.

Οἱ Ρῶσοι ἀδελφοί μας ἑορτάζουν ἐφέτος τήν ἐπέτειο τῶν 1025 χρόνων ἀπό τῆς Βαπτίσεως τῶν Ρώς στόν Δνείπερο ποταμό.

Ἔτσι, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ. Κύριλλος ὑπέβαλε αἴτημα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καί διά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν, προκειμένου κατά τούς λαμπρούς ἑορτασμούς ἐπί τῇ πανευφροσύνῳ ἐπετείῳ νά μεταφερθῇ στή ὁμόδοξη χώρα, τό σεβάσμιο Ξύλο, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐμαρτύρησε ὁ Πρωτόκλητος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος πρίν ἔλθῃ στήν Πάτρα, διῆλθε καί ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας ἔθεσε τό ἐν λόγῳ αἴτημα στήν Ἱερά Σύνοδο καί κατά τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψή του στήν Ἀθήνα πρίν ἀπό λίγο καιρό.

Ὁμολογῶ ὅτι προβληματιστήκαμε πολύ, ἕως ὅτου ἀποφασίσωμε περί τοῦ πρακτέου. Ὁ προβληματισμός μας ἔγινε προσευχή θερμή καί παράκληση πρός τόν Ἅγιο Ἀνδρέα, ὥστε ἄν εἶναι θέλημα Θεοῦ καί τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀποστόλου ἐπιθυμία, νά πραγματοποιηθῇ ἡ ἱερά αὐτή ἀποδημία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Πρωτοκλήτου στήν Ρωσία.

Ὁ Ἅγιος μᾶς ἔδειξε τό θέλημά του καί ἔδωσε τήν συγκατάθεσή του μέ τόν δικό του τρόπο.

Μᾶς ἀπήντησε μέσα ἀπό σημεῖα, διά τά ὁποῖα θά ὁμιλήσωμε, ὅταν εἶναι καιρός. Ἐκεῖνο τό ὁποῖο δυνάμεθα νά εἴπωμε αὐτή τήν ὥρα, εἶναι ὅτι ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας κατευθύνει τά βήματά μας, μᾶς κρατεῖ ἀπό τό χέρι καί ὁδηγεῖ  τό σκάφος τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.

Ἔτσι, κατόπιν καί τῆς ἀπαραιτήτου ἐγκρίσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπεφασίσθη ἡ μεταφορά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Πρωτοκλήτου στήν Ρωσία. 

Τό γεγονός αὐτό περιποιεῖ ἰδιαίτερη τιμή γιά τήν Ἀποστολική πόλη τῶν Πατρῶν, ἀφοῦ ὄχι μόνο οἱ Ρῶσοι ἀδελφοί μας θά προσκυνήσουν τόν χαριτόβρυτο καί ἀτίμητο θησαυρό, ἀλλά καί εἰς ὅλα τά μήκη καί πλάτη τοῦ κόσμου θά μεταδοθῇ δορυφορικά ἡ ὑποδοχή στίς πόλεις, ὅπου θά τεθῇ εἰς προσκύνηση ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου μας.

Τήν πνευματική αὐτή χαρά καί εὐλογία θά γευθῇ πρώτη ἡ Ἁγία Πετρούπολη, ἐν συνεχείᾳ ἡ Μόσχα, κατόπιν τό Κίεβο τῆς Οὐκρανίας, γιά νά καταλήξωμε στό Μίνσκ τῆς Λευκορωσίας, ἀπ’ ὅπου καί θά ἐπιστρέψωμε, πρῶτα ὁ Θεός, στήν πόλη μας στίς 2 Αὐγούστου.

Στήν Ρωσία ἑτοιμάζεται λαμπρή ὑποδοχή τοῦ Σταυροῦ, μέ τήν συμμετοχή τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί Πολιτικῆς ἡγεσίας καί ἄλλων Ἀρχῶν καί ἑκατομμυρίων Ρώσων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Τήν παραμονή τῆς ἀναχωρήσεως μεγάλη Ρωσική ἀντιπροσωπεία θά ἔλθῃ στήν Πάτρα, μέ εἰδικό ἀεροσκάφος πού θά προσγειωθῇ στόν ἀερολιμένα τοῦ Ἀράξου.

Θά προσκυνήσουν ἐν συνεχείᾳ τόν Τάφο, τόν Σταυρό καί τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, καί τήν ἑπομένη ἡμέρα, μετά ἀπό δέηση πού θά γίνῃ ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ, θά ἀναχωρήσωμε γιά τόν Ἄραξο, ἀπ’ ὅπου μέ εἰδική πάλι πτήση θά μεταφερθῇ τό πανσεβάσμιο Ξύλο στήν Ρωσία.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἐξέρχεται, ὄχι μόνο ἀπό τήν πόλη μας, ἀλλά καί ἀπό τόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ὁ Σταυρός, μετά τήν ἐπανακομιδή του στήν Πάτρα στίς 19 Ἰανουαρίου 1980. 

Ἀδελφοί μου, ὁ Θεός εὐλόγησε ξεχωριστά τήν πόλη τῶν Πατρῶν  ἀποστέλλοντας τόν Ἱερώτατο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος ἐδίδαξε, ἐποίησε σημεῖα καί θαύματα, ὡμολόγησε ἐν παρρησίᾳ Ἰησοῦν Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, ἵδρυσε τήν Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν τοποθετῶντας πρῶτον Ἐπίσκοπο τόν Στρατοκλῆ, καί τελικά ἐμαρτύρησε ἐπί τοῦ χιαστοῦ Σταυροῦ «παρά τό χεῖλος τῆς θαλασσίας ψάμμου», κοντά στό μέρος ὅπου σήμερα ὑψώνεται ὁ Ναός του.  

Ἔχομε τό μεγάλο, τό πνευματικό καί ἱερό προνόμιο νά κατέχωμε Τάφο Ἀποστολικό, τήν Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου Μαθητοῦ καί τόν Σταυρό του. Τό προνόμιο ὅμως συνιστᾶ καί εὐθύνη πνευματική. Ποία εἶναι αὐτή ἡ εὐθύνη;

Πρέπει νά διατηρήσωμε ἀκεραία καί ἀλώβητη τήν παρακαταθήκη, πού μᾶς παρέδωσε ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, τήν πίστη μας δηλαδή, στόν Τριαδικό Θεό, τήν συμμετοχή μας στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀγῶνα μέσα ἀπό τήν νήψη καί τήν προσευχή, μέ σκοπό τήν θέωση.

Ἄν χρειασθῇ, καί τό αἷμα μας νά δώσωμε γιά τοῦ Κυρίου μας τήν ἀγάπη, ὅπως ἔπραξε ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας.

Ὁ Κύριός μας, ἔδωσε σέ μᾶς τούς Ἁγίους του,

α) Γιά νά εἶναι ἡ δόξα καί τό κλέος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί γιά νά ἀνακαινίζεται μέ τίς πρεσβεῖες τους ὅλη ἡ κτίση, ὡς θά ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

β) Γιά νά ἔχωμε παραδείγματα πίστεως καί ὑπομονῆς στούς πολλούς ἀγῶνες καί τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας.

γ) Γιά νά τούς ἔχωμε παρηγορία στήν ἐπί γῆς πορεία μας, ἰδιαίτερα σέ καιρούς καί χρόνους ἀπαράκλητους, ὅπως εἶναι οἱ σημερινοί.

δ) Γιά νά τούς μιμούμεθα στίς ἀρετές καί στήν θυσία ὑπέρ τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μακάρι καί μεῖς καθ’ ἡμέραν νά συνειδητοποιοῦμε αὐτή τήν μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ στήν πόλη μας καί τήν θαυμαστή προστασία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί νά μιμούμεθα τίς ἀρετές του.

Μακάρι καί οἱ Ρῶσοι ἀδελφοί μας νά δεχθοῦν πλουσία τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν τοῦ Πρωτοκλήτου. 

Ζητοῦμε τίς θερμές προσευχές σας, ὥστε ἡ μετάβασή μας μέ τόν Σταυρό τοῦ Ἁγίου μας στήν Ρωσία, ἡ ἐκεῖ παραμονή μας, ἀλλά καί ἡ ἐπιστροφή μας ἐνταῦθα, νά ἀποβοῦν εἰς δόξαν Θεοῦ, εἰς ἔπαινον τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, εἰς βοήθειαν τοῦ Ρωσικοῦ Λαοῦ καί εἰς πνευματικήν προβολήν τῆς Πάτρας, ἡ ὁποία μέ τήν χάρη πού ἔχει ἀπό τόν Θεό, εὐχόμεθα νά γίνεται διαρκῶς φάρος τηλαυγής τῆς Οἰκουμένης. 

Σᾶς προσκαλοῦμε τήν παραμονή τῆς ἀναχωρήσεώς μας, Τετάρτη 10 Ἰουλίου, στόν Ἑσπερινό πού θά τελέσωμε στόν Νέο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στίς 7 τό ἀπόγευμα, στόν ὁποῖο θά συμμετέχῃ καί ἡ Ρωσική ἀποστολή. Ὁμοίως καί τήν ἑπομένη ἡμέρα, Πέμπτη 11 τοῦ μηνός, στήν τελετή ἀναχωρήσεως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἁγίου, πού θά λάβῃ χώρα στόν ἴδιο Ναό στίς 7-8π.μ.

Μέ τόν νοῦ μας καί τήν καρδιά μας στραμμένα ἐν εὐγνωμοσύνῃ στόν Προστάτη καί Πολιοῦχο μας Ἅγιο Ἀνδρέα, γονατίζομε μπροστά στόν Σταυρό του καί ψάλλομε∙

«Τοῦ Σταυροῦ Σου τό ξύλον προσκυνοῦμεν, Ἀπόστολε, ὅτι ἐν αὐτῷ προσηλώθης, ὦ Ἀνδρέα πανεύφημε, δεξάμενος τήν σταύρωσιν Χριστοῦ, ὡς τούτου μαθητής καί μιμητής. Ἡμεῖς δέ αὖθις τόν Σταυρόν Σου ὡς θησαυρόν ἀτίμητον κεκτήμεθα, δόξα ἀναβοῶντες τῷ Πατρί, δόξα τῷ Σέ καλέσαντι, δόξα τῷ Ἐπιφοιτήσαντι ἐν Σοί, θεῖε Πρωτόκλητε».

Του Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη*

Ἡ κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου ἔφερε τήν παρακοή καί ἀκολούθως τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

«Πέπτωκεν ὁ ἄνθρωπος ἰσοθεΐαν φαντασθείς», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ πτώση προκάλεσε ἀμαύρωση τοῦ «κατ’ εἰκόνα» καί βαθύ ρῆγμα στήν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· ὁ θάνατος εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση.

Ἡ παράβαση τοῦ θείου θελήματος ἐπηρέασε καί τίς διαπροσωπικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων· ἐπέφερε φόβο, ἀνταγωνισμό καί διάσταση. Στό διάβα τῶν αἰώνων νέφος οἱ ἔριδες, οἱ πονηρές συμπαιγνίες καί οἱ ἀδελφοκτόνες διαμάχες…

Ὡς ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἀδελφοί κατά σάρκα. Δέν δικαιολογεῖται ἄνθρωπος νά ἐχθρεύεται καί νά μισεῖ ἄνθρωπο.

Τό φρόνημα αὐτό προβάλλεται ἀναποφεύκτως καί στά ἔργα μας, μέ ἀποτέλεσμα συμπεριφορές ἐπιβλαβεῖς καί μικροπρεπεῖς, διενέξεις καί ἐγκλήματα.

Ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει τόν θεοειδῆ χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, δέν διστάζει νά ἀδικήσει, νά ἀτιμάσει, ἀκόμη δέ καί νά φονεύσει τόν συνάνθρωπό του.

Ὅταν, ἀδελφοί μου, χαθεῖ ἡ ἁπλότητα καί ἡ καλή πίστη ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, τότε ὁ λόγος καί ἡ σιωπή μας, ἡ κάθε κίνηση καί πράξη μας, ὅλα μποροῦν νά παρερμηνευθοῦν!

Τότε ἡ συνεξήγηση μπορεῖ νά ἐπιδεινώσει τήν παρεξήγηση, ἡ προσπάθεια συμβιβασμοῦ νά ὀξύνει τήν ἀντιδικία, ὁ συνετός λόγος νά θεωρηθεῖ κήρυγμα μίσους καί πολεμική ἰαχή.

Τά ἀνθρώπινα μέσα ἀποδεικνύονται στίς περιπτώσεις αὐτές ἀνεπαρκῆ γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων. Ἀνάγκη τότε γονάτων καί δακρύων, θερμῆς προσευχῆς καί μεγάλης ὑπομονῆς…

Ἡ αὐτονόμησή μας ἀπό τόν Θεό νεκρώνει τήν ἀγάπη μας πρός τόν πλησίον! Αὐτό μαρτυρεῖ καί ἡ ἔξαρση, ἀλλά καί ἡ δικαιολόγηση καί θεσμική κάλυψη ἀθέσμων πράξεων καί ἐγκλημάτων σέ κοινωνίες πού ἐπέλεξαν νά ζήσουν «χωρὶς Χριστοῦ».

Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς ζωῆς μας καί τόν πόθο τῆς καρδιᾶς μας, ἄν ὁ ἀδελφός μας δέν εἶναι ἡ χαρά μας, ἄν δέν κοινωνοῦμε τά χαρίσματά μας καί δέν νιώθουμε ἀνάπαυση κάτω ἀπό τήν σκιά τῶν εὐλογημένων ἀδελφῶν μας, ἄς ἔχουμε τήν βεβαιότητα ὅτι τό φρόνημά μας χρειάζεται διόρθωση.

Καί θά διορθώσουμε τό φρόνημά μας «συνεργούσης τῆς θείας χάριτος» μέσα στήν Ἐκκλησία, πολιτευόμενοι μαζί μέ τούς ἀδελφούς μας καί ἀγωνιζόμενοι «ἐν μιᾷ καρδίᾳ». Ἀμήν.

* Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης είναι Πρωτοσύγκελλος στην Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου