Διευκρινίσεις για τις θέσεις του σχετικά με την αργία της Κυριακής δίνει με νέα ανακοίνωσή του ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. Ο κ. Σεραφείμ διερωτάται πως είναι δυνατό τα ''φιλικά προς την Εκκλησία κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ'', να είναι υπέρ της κατάργησης της αργίας, και τα άλλα που είναι θεωρητικά μακριά από την Εκκλησία (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ,. ΔΗΜΑΡ) να είναι κατά της κατάργησης.

Σχετικά με τα περί αποβολής των πολιτικών από το ναό, υποστηρίζει πως είναι μια θεολογικά τεκμηριωμένη θέση και πως είναι μοναδικός τρόπος για να ασκηθεί πίεση στον πολιτικό κόσμο που αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι το πολιτικό κόστος.

Δηλώνει τέλος την εκτίμησή του στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου.

Ακολουθεί η ανακοίνωση του Σεβασμιωτάτου:

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπαντῶν σέ ἐρώτηση δημοσιογράφου σχετικά μέ τήν ἐπικριτική δήλωση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ.κ. Ἀνθίμου ἀναφορικά μέ τήν πρόταση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς νά ἀποβληθοῦν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ὅσοι βουλευταί ψηφίσουν τήν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας, δήλωσε τά ἀκόλουθα :

«1. Τήν πατρότητα τῆς προτάσεώς μου ἔχει ὁ Μέγας Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Οἰκουμενικός Διδάσκαλος, Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων Ἀμβρόσιος, ὁ ὁποῖος μέ τά ἔργα του De Explanatione Symboli, De Sacramentis, De Fide, De Spiritu Sancto, De incarnationis dominicae sacramento, De officiis ministrorum, De virginidus, κατέλιπε ἐξαίρετα Θεολογικά κείμενα, μέτοχος τῆς Ἑλληνικῆς καί Λατινικῆς γλώσσης. Ὁ Μέγας αὐτός Ἅγιος, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στό συναξάριον του, «καί τόν Βασιλέα Θεοδόσιον, ἐλθόντα ἀπό τήν Θεσσαλονίκην εἰς Μεδιόλανα, ἐμπόδισε ἀπό τήν εἴσοδον τῆς Ἐκκλησίας, ἐνθυμίζοντάς του τούς φόνους ὅπου ἐτόλμησε εἰς Θεσσαλονίκην, διδάξας . . . ὅτι δέν πρέπει ἔτσι προπετῶς καί αὐθαδῶς νά τολμᾶ εἰς τά Θεῖα» Σημειωθήτω ὅτι ὁ Βασιλεύς Θεοδόσιος εἶναι ὁ ἀποκληθείς Μέγας, ὁ στερεώσας τόν Χριστιανισμόν, ὁ συγκαλέσας τήν Β΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὁ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τιμώμενος ὡς Ἅγιος τήν 17ην Ἰανουαρίου. Ἡ πράξις διά τήν ὁποίαν ἀπηγορεύθῃ ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἅμβροσίου ἡ εἴσοδος εἰς τόν Ναόν ἦτο ἡ σκληροτάτη καί αἱματηρά καταστολή τῆς στάσεως τῶν Θεσσαλονικέων καί τῆς δολοφονίας τοῦ στρατηγοῦ του πού εὐθέως παρεβίασε τήν ἐντολήν τοῦ Δεκαλόγου «οὐ φονεύσεις» (Ἐξοδος 20΄.15)

2. Ἀσφαλῶς ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κλάμπ καθαρῶν καί Ἁγίων ἀλλά καί ἡ χώρα τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας, ἡ χώρα τῶν «μεταποιουμένων» ἁμαρτωλῶν ὄχι τῶν ἀμετανοήτων, διότι οἱ ἀμεταμέλητοι φέρουν τήν προσωπική τους εὐθύνη πού τούς ἀποκόπτει ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί στό παρόν καί στό αἰώνιο μέλλον μεταβάλλοντας ἀκόμα καί τήν εὐδαιμονία τῆς βιώσεως τῆς ἀγάπης Του σέ ἄφατη ὀδύνη καί ἀφόρητο πόνο.

3. Κατά τήν φρικώδη ὥρα τῆς Χειροτονίας μας ὡς Ἐπισκόπων μᾶς ἐγχειρίζεται ἡ Ποιμαντορική Ράβδος μέ τίς φράσεις «Λάβε τήν Ράβδον, ἵνα ποιμαίνῃς τό ἐμπιστευθέν σοι Ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, καί τοῖς μέν εὐπειθέσιν, ἔστω αὐτοῖς ὑπό σοῦ βακτηρίαν, καί ὑποστηριγμός, τοῖς δέ ἀπειθέσι καί εὐτραπέλοις χρῷ αὐτῇ Ράβδῳ ἐπιτυπτικῇ Ράβδῳ παιδεύσεως».

4. Εἶναι Ἐξόχως ἀντιφατικό τό γεγονός νά ὑποστηρίζουν τήν διατήρηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας Κόμματα μέ ἐκκλησιομαχική καί ἀθεϊστική ἀντίληψη, ὡς ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ΔΗΜΑΡ καί τό ΚΚΕ, ἀπό κοινωνικούς καί ἐργασιακούς λόγους ὁρμώμενα καί ἡ συγκυβέρνηση τῶν θεωρουμένων ὡς Ἐκκλησιοφίλων κομμάτων ΝΔ καί ΠΑΣΟΚ νά ποδοπατεῖ βαναύσως τήν Ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου «ἕξ ἡμέρας ἐργᾷ καί ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου$ τῃ δέ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξοδος 20΄.9-10) τήν Ἐντολή τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ, ἀποϊεροποιώντας τήν ἡμέρα Κυρίου κατ’ ἐντολήν τοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ, καί μετά ἀπό αὐτό τό φρικῶδες πνευματικά κακούργημα νά ἐμφανίζωνται οἱ βουλευτές των, πρός ἄγραν ψήφων εἰς τούς πανηγυρίζοντας Ἱερούς Ναούς ἐμπαίζοντες τούς πιστούς καί τήν Ἐκκλησίαν, φέροντες τό προσωπεῖον τοῦ δῆθεν εὐσεβοῦς.

5. Διερωτῶμαι δέν μᾶς ἀγγίζει ἡ στεντορεία ἀγωνιώδης φωνή τοῦ Ἐμπορικοῦ κόσμου τῆς χώρας ὅτι ἀποτελεῖ ἡ νομοθετική αὐτή πρωτοβουλία τῆς Κυβερνήσεως, ἀποδεδειγμένως, βόμβα στήν βιωσιμότητα τῆς μικρομεσαίας ἐπιχειρηματικότητος, καί οὐσιαστική ἐκχώρησι στήν ἀδηφάγο μανία τῶν καρτέλ τῶν πολυεθνικῶν ἁλυσίδων, Ἑβραϊκῶν κατά βάση συμφερόντων. Ἤδη ἡ ἐπιστημονική ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς διεπίστωσε τήν αὐτονόητη ἀντισυνταγματικότητα τῆς ρύθμισης καί τήν δικαστική δυνατότητα τῶν πολυεθνικῶν νά «ἐπελάσουν» διά τοῦ ΣΤΕ.

Μήπως ὁ Σεβασμιώτατος μπορεῖ νά ὑποδείξῃ ἄλλο τρόπο πιέσεως τῶν βουλευτῶν, οἱ ὁποῖοι τό μόνο πού ὑπολογίζουν εἶναι τό πολιτικό κόστος καί ἡ μή ἐπανεκλογή τους; Δι’ αὐτό ταπεινῶς νομίζω ὅτι ἐάν οἱ Σεβασμιώτατοι ἀδελφοί δηλώσουν εὐθαρσῶς εἰς τούς βουλευτάς ΝΔ καί ΠΑΣΟΚ τῆς περιφερείας των ὅτι ἡ ποδοπάτηση τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἐπάγεται τήν άπομάκρυνσή τους ἀπό τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις τῆς Μητροπόλεως τους, ἡ ρύθμιση αὐτή δέν θά περάσει.

Τέλος δηλῶ ὅτι τιμῶ τόν Σεβασμιώτατο Ἅγιο Ἀλεξανδρουπόλεως καί τόν εὐλαβοῦμαι ἰδιαιτέρως.»

του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκταρίου

Η ενσκήψασα κρίση, την οποία όλοι πλέον αποδεχόμαστε ότι δεν είναι μόνο υλική, αλλά πρωτίστως πνευματική, μας καλεί να αναζητήσουμε και άμεσες λύσεις ώστε να αντιμετωπίσουμε τα ποικίλα προβλήματα που μας ταλανίζουν, όπως επίσης και να σπουδάσουμε τη νοοτροπία από την οποία αυτά προήλθαν. Και τούτο έχει σχέση με την βαθιά πεποίθηση της πλειονοψηφίας των διανοουμένων και των πολιτικών μας ότι δεν χωρά ένας εκλεκτικισμός στον τρόπο προσεγγίσεως του δυτικού πνεύματος, το οποίο είναι γεγονός ότι έχει κυριαρχήσει στον κόσμο μας και δεν μπορούμε να νοήσουμε τη ζωή μας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητά μας εκτός αυτού, αλλά μόνο η πιστή, άκριτος και υποτεταγμένη σε αυτό υιοθέτησή του και στο υλικό και στο πνευματικό επίπεδο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κυριότερα συνιστώσα, η οποία πάντοτε αποτελούσε και θα αποτελεί ανάχωμα στον επεκτατισμό του δυτικού πνεύματος, η ελληνορθόδοξος παράδοσις, κατά την κυριαρχούσα αντίληψη θα πρέπει να περιορίζεται στο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο και να διατηρεί ως έθιμο την ιδιοπροσωπία του Ελληνισμού, ώστε να έχουμε και κάποιες ρίζες από το παρελθόν.

Η κρίση έδειξε και καταδεικνύει συνεχώς ότι αυτή η νοοτροπία της πλήρους υιοθέτησης του δυτικότροπου πολιτισμού απέτυχε να δώσει απαντήσεις στα κοινωνικά, αλλά και υπαρξιακά ζητήματα του λαού μας και τώρα γευόμεθα ακριβώς τις συνέπειες αυτής της αποτυχίας. Διότι πεισθήκαμε ως λαός ότι θα ήμασταν ευτυχισμένοι υιοθετώντας τον καταναλωτικό τρόπο σκέψεως και ζωής, αντιγράφοντας κάθε τι το οποίο προήρχετο από τη Δύση, ακόμη και την ελευθεριάζουσα στάση ζωής, όπως αυτή αποτυπώνεται στην διάλυση της οικογένειας και στην απουσία σεβασμού και ιερότητος των ανθρωπίνων σχέσεων, μετατρεπόμενοι σε όντα που είχαν μόνο επιθυμίες τις οποίες έπρεπε να ικανοποιήσουν με κάθε τρόπο ή απορρίπτοντας στην πράξη το Θεό, έχοντας ως βάση έναν ορθολογιστικό τρόπο σκέψεως και ζωής. Ο πυρήνας αυτού του προτύπου ζωής έθεσε στη θέση της πίστεως την επιστήμη. Στη θέση του Θεανθρώπου Κυρίου μας τον άθεο ουμανισμό. Στη θέση της καρδιάς τον νου. Στη θέση της ελπίδος της Αναστάσεως την ζωή της ανέσεως με πέρας της το μνήμα. Στη θέση της κοινοτικής αλληλεγγύης, τον ατομοκεντρισμό. Στη θέση του προσώπου, με τα χαρίσματα, τα πάθη και την δίψα για γνήσιες σχέσεις, την υποκρισία, την ιδιοτέλεια, την φιληδονία του ατόμου. Στη θέση των Αγίων ως προτύπων, τους πλούσιους και διάσημους. Στη θέση της προσευχής την τηλεόραση και το Διαδίκτυο. Στη θέση μιας παιδείας, η οποία στηριζόταν στην ιστορία, την θρησκευτική πίστη, την καλλιέργεια του χαρακτήρος, την γνώση και την επαγγελματική αποκατάσταση ως αυτοσκοπό.   

Όλα αυτά τα σημεία αλλοτρίωσαν τον τρόπο σκέψεως των ανθρώπων, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι χρειάζεται συλλήβδην να απορρίψουμε την πρόοδο του δυτικού πολιτισμού ή να κηρύττουμε την απομάκρυνση από αυτόν στο όνομα μίας άλλης, πιο ανατολίτικης νοοτροπίας. Κανένα άλλωστε πρότυπο δεν μπορεί από μόνο του να είναι αύταρκες, για τον πρόσθετο λόγο ότι ζούμε εν χρόνω και εν κόσμω και δεν είμαστε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε και συμμάχους, αλλά και να μπορούμε να κοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους τις επιτυχίες και την πρόοδο, η οποία είναι δοσμένη παρά Θεού, όπως επίσης και να μπορούμε να καταδεικνύουμε την μεγάλη αλήθεια της μεσότητος, του μέτρου,  η οποία πάντοτε μας χαρακτήριζε ως Έλληνες.

Ο δυτικός πολιτισμός υποκατέστησε τον τρόπο της πνευματικότητος, καθιστώντας τον άνθρωπο ον το οποίο σκέπτεται με τον νου και μόνο με αυτόν, όπως επίσης και μηχανή, η οποία μπορεί να επιβιώσει και να συγκροτήσει κοινωνίες με γνώμονα τους νόμους και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ελληνορθόδοξος παράδοσις όμως είχε και θα έχει ως μέτρο και βάση της πορείας της ένα πνεύμα, το οποίο η Δύση πάντοτε ήθελε να το γνωρίσει και αρκετοί εκ των σκεπτόμενων ανθρώπων το αναζητούν. Αυτό της φιλοκαλίας. Μιλούμε για την ασκητικότητα, η οποία στηρίζεται στην δίψα του ανθρώπου να λειτουργήσει σταυροαναστάσιμα, με γνώμονα τη σχέση του με το Θεό και τον πλησίον. Να δει πέρα από το νου, να προχωρήσει δηλαδή στην καρδιά, στην κάθαρσή της από τα πάθη και τον φωτισμό της εν Αγίω Πνεύματι, ώστε να λυτρωθεί από τις εξαρτήσεις του και να μεταμορφωθεί σε αγαπώσα ύπαρξη. Να αντιτάξει στην υπερηφάνεια για τα όποια κατορθώματα, την ταπείνωση και την υπακοή ότι «του Θεού εσμέν». Και να συγκροτήσει κοινότητες, στις οποίες δεν θα θριαμβεύει το εξουσιαστικό πνεύμα, αλλά η διακονία, η προσφορά των χαρισμάτων, ο λειτουργικός τρόπος της αναφοράς των πάντων στο Θεό.

Ήρθε νομίζουμε η ώρα να ξαναδούμε την αλήθεια αυτού του τρόπου και όπου είναι δυνατόν να τον επαναβιώσουμε. Η ευθύνη έγκειται βεβαίως πρωτίστως σε εμάς, την ποιμαίνουσα Εκκλησία, να καταδείξουμε το ήθος της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Να υπενθυμίσουμε το ότι αυτή συγκρότησε και συνετήρησε τη του Κυρίου βοηθεία επί 1100 χρόνια την πλέον αυθεντική και δυναμική Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, δηλαδή την Ρωμηοσύνη μας. Και να αντλήσουμε μηνύματα και στάσεις ζωής, με σκοπό να υπερβούμε τα αδιέξοδα του δυτικού πνεύματος και του πολιτισμού, ο οποίος ξέχασε ότι χωρίς πνευματικότητα, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή πρόοδος.  Και από δω και πέρα να μην φοβηθούμε να καλέσουμε όλους τουλάχιστον να γνωρίσουν αυτό που ελησμόνησαν  και δια της μετανοίας, της αλλαγής του νου, να προχωρήσουμε σε μία εκ νέου σύνθεση με σκοπό την αλήθεια, η οποία για εμάς ταυτίζεται με το πρόσωπο του Χριστού και την πίστη σ’ Αυτόν, όχι ως κατάλοιπο ενός παρελθόντος ούτε ως αφορμή φιλανθρωπίας, αλλά ως μεταμόρφωση των υπάρξεών μας.

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

Πρό ὀλίγων ἡμερῶν, στίς 15 Ἰουλίου, παρέστη ἡ ταπεινότης μου στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Μυρτιδιωτίσσης, Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Ἁγίου Πνεύματος Σερρῶν. Σκέπτομαι «ἐν ἁπλότητι» ὅτι ἡ μακαριστή Γερόντισσα ἀνεχώρησε «μετὰ σπουδῆς» «ἐκ τῶν τοῦ βίου προσκαίρων», διότι ἐπεθύμησε νά ἑορτάσει «ἐν τῇ ἄνω Σιὼν» τήν ἑορτή τοῦ ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, τόν ὁποῖο «δυνάμει κρείττονι δυναμουμένη» ἐπί πολλά ἔτη ὑπηρέτησε, καίτοι «ἀσθενὴς τῷ σώματι».

Ἡ κατά τό ἁγιορειτικό τυπικό τέλεση τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας καί ἡ μεγάλη ἀγάπη καί οἱ κρουνοί δακρύων τῶν πιστῶν δημιούργησαν ἀτμόσφαιρα κατανυκτική καί προέτρεψαν σέ θερμή προσευχή τούς παρισταμένους. Ὅλοι καί ὅλα μιλοῦσαν γιά τήν κατά Θεόν βιοτή τῆς μακαρίας μοναχῆς.

«Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος», θέαμα συγκλονιστικό, προέπεμπε τήν μητέρα του μέ ὀχετούς δακρύων. Ὁ ἀγαθός Θεός πληροφοροῦσε, ἀναλογίζομαι, τίς καρδιές τῶν εὐλαβῶν πιστῶν γιά τήν ἀρετή τῆς ἐκλεκτῆς ἀκολούθου Του καί τίς κινοῦσε σέ ἱκεσία ὁλόθερμη «ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως» αὐτῆς!

Σέ πολύ τρυφερή ἡλικία, μόλις τεσσάρων ἐτῶν, ἡ μακαριστή ἀσθένησε ἀπό πολιομυελίτιδα, ἡ ὁποία «ἀφ’ ἡλικίας παιδὸς» τήν καθήλωσε σέ ἀναπηρική πολυθρόνα. Ἡ σεμνή, ὅμως, κόρη δέν ἀπογοητεύθηκε· δέν ἐπέλεξε τήν ὁδό τοῦ γογγυσμοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς θεομαχίας, ἀλλά «ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς διέθετο».

Τό ἀναπηρικό της ἁμαξίδιο ἔγινε καθέδρα βασιλική, ἄμβωνας κηρύγματος βιωματικοῦ καί οὐσιαστικοῦ, τόπος μαρτυρίου καί μαρτυρίας ἀναπηρίας σωματικῆς καί ὁλοκληρίας πνευματικῆς! «Ὑπομένουσα ὑπέμεινε τὸν Κύριον» ἡ ἀγαθή δούλη Του καί «πράττουσα ἐδίδασκε».

Μέ τόν δυναμισμό της ὑπερνικοῦσε «τὸ χαῦνον τοῦ θήλεος» καί «πάντα ὑπέμενε». Καλλιέργησε τά θεόσδοτα τάλαντά της, σπούδασε μουσική καί ἀγγλική φιλολογία. Λεπτή ψυχή καί «αἰσθητικὴ καρδία» ἡ μακαριστή μητέρα τῶν Σερρῶν… Ὁ ἀκόρεστος, ὅμως, καί ἀκράτητος πόθος τῆς εὐλογημένης ψυχῆς της ὑπῆρξε πάντοτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς. «Σέ, Νυμφίε μου, ποθῶ», «τετρωμένη ἀγάπης» ἀνέκραζε μυστικῶς πρός «τῶν ἐφετῶν τὸ ἀκρότατον».

Ἡ μοναχική κλήση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καταφλέγει τήν ὕπαρξή της μέ τό πῦρ τοῦ θείου ἔρωτος καί κατευθύνει τά διαβήματά της στήν περιοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σερρῶν, ὅπου ἱδρύει τήν Ἱερά Μονή τοῦ Προφήτου Ἠλιού. Ἐκεῖ ἐγκαθίσταται μαζί μέ μικρό πυρῆνα ἀδελφῶν μοναζουσῶν, προερχομένων ἐξ Ἀθηνῶν.

Ἐκεῖ ἡ προσευχή ὑπέρ τοῦ κόσμου καί ἡ ἐκδαπάνηση ὑπέρ τοῦ πλησίον· ἐκεῖ τό πένθος καί τά δάκρυα· ἐκεῖ ἡ ἀνάπαυση τῶν «κοπιώντων καὶ πεφορτισμένων»· ἐκεῖ «ὁ πλοῦτος ἐν τῇ πενίᾳ», «ἡ δύναμις ἐν τῇ ἀσθενείᾳ», «ἡ ἀνάπαυσις ἐν τῷ κόπῳ», «ἡ καῦσις τῆς καρδίας»!

Ἐκεῖ ἡ Παναγία ἡ Μυρτιδιώτισσα, τό θαυμαστό καί χαριτόβρυτο κειμήλιο τῶν Σερρῶν, ἡ πηγή τῶν ἀμετρήτων θείων δωρημάτων καί εὐλογιῶν. Πολλά τά αἰτήματα καί τά τάματα στήν Κυρία τῶν Μυρτιδίων, πλῆθος πολύ καί οἱ θαυμαστές ἐπεμβάσεις τῆς Θεομήτορος, μάλιστα σέ θέματα τεκνογονίας.

Τό ὄνομα «Μυρτώ», εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης ἀντίδωρο, κοσμεῖ ἑκατοντάδα περίπου νέων κοριτσιῶν, καρπῶν προσευχῆς δεκτῆς πρώην ἀτέκνων γυναικῶν. Τολμῶ νά ὑποθέσω ὅτι ἡ μακαριστή Γερόντισσα «οὐκ ἐπαύσατο δεομένη» ὑπέρ τῶν ἀτέκνων ἀνδρογύνων…

Στά ἑβδομῆντα δύο της χρόνια, μετά ἀπό σύντομη ταλαιπωρία ὑγείας ἔφυγε γιά τόν Οὐρανό ἡ Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα.

Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή της στό Ἅγιο Πνεῦμα τῶν Σερρῶν ἀποτελεῖ παρακαταθήκη γιά τίς πνευματικές θυγατέρες της καί νύμφες Χριστοῦ, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς «περιλειπομένους».

Πολλά ἔχει νά ὠφεληθεῖ ὁ πιστός ἀπό τήν μελέτη καί μίμηση τῆς ταπεινῆς καί ἀθόρυβης πολιτείας της.

Ἡ Γερόντισσα μέ τήν παιδική καρδιά δέν ἔχασε τόν στόχο της, δέν αὐτονομήθηκε ἀπό τήν πηγή τῆς χάριτος, ἀλλά συνέδεσε τήν ὕπαρξή της μέ τόν Χριστό, ἀφέθηκε στήν πρόνοιά Του, ζήτησε καί ἔλαβε τό ἔλεός Του. Ἔθεσε τά χαρίσματά της στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπέκτησε «τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά».

Ἄν καί δέν εὐτύχησα νά γνωρίσω καί νά ἀναστραφῶ τήν μακαριστή Γερόντισσα, πείθομαι ὅτι ὑπῆρξε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εὐλογημένος, ἀπό τόν Θεό καί στόν Θεό δοσμένος, «Χριστοῦ εὐωδία», «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», γλυκειά καί σπλαγχνική μητέρα, «λιμὴν τῶν θαλαττευόντων», στηριγμός τῶν ἀδυνάτων, πλουτισμός τῶν πενήτων, «ἀντίληψις τῶν ἐν ἀνάγκαις».

Στό λευκό, φωτεινό καί χαρίεν πρόσωπό της ἔκτυπη ἡ καθαρότητα, ἡ πραότητα καί ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα» εἰρήνη, ἡ ἑκούσια ἄρση τοῦ σταυροῦ, τῶν πόνων, τῶν θλίψεων καί δοκιμασιῶν τοῦ παρόντος βίου, ὁ γλυκασμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ χαρά «ἐν τοῖς παθήμασι» καί ἡ προσδοκία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ ἁγιογραφικός λόγος «καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει» (Παροιμ. Σολομ. 15, 13) φρονῶ ὅτι ἐξηγεῖ τήν ἀγγελική ὡραιότητα τοῦ προσώπου τῆς μεταστάσης.

Βαρύνει, ἀσφαλῶς, ὁ ἐγκωμιαστικός λόγος τοῦ σεπτοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Κατσουλιέρη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πνευματικός ἀλείπτης, διδάσκαλος καί καθοδηγός τῆς μακαριστῆς, καί αὐθεντικῶς μαρτυρεῖ περί αὐτῆς.

Πραγματοποίησε κάποτε ἡ ἀξιομακάριστη προσκυνηματικό ταξίδι στούς Ἁγίους Τόπους.

Ὅταν προσκύνησε στόν Πανάγιο Τάφο καί στόν φρικτό Γολγοθᾶ, ὅπως ἡ ἴδια ἐκμυστηρεύθηκε ἀργότερα στόν συνοδό Γέροντά της, εἶπε: «Χριστέ μου, μή μέ σηκώσεις ἀπό τό καρότσι, γιά νά μή σέ χάσω ποτέ»! Ποθοῦσε ἡ εὐλογημένη ψυχή της «σὺν Χριστῷ εἶναι»…

Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀναπαύει τήν ψυχή τῆς μητέρας τῶν Σερρῶν «μετὰ δικαίων». Εἴθε ἡ φωτεινή μορφή καί ἡ σεμνή καί ἀφανής βιοτή της νά ἐμπνέουν ὅλους τούς πιστούς καί νά μᾶς ὁδηγοῦν «εἰς τρίβους σωτηρίας». Ἀμήν.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Όταν στέκεται κανείς μπροστά στη μεγάλη μορφή της Παλαιάς Διαθήκης, τον πυρφόρο Ηλία, θα πρέπει οπωσδήποτε να εννοήσει ότι βρίσκεται μπροστά σε έναν ενάρετο άνθρωπο, με ακέραιο χαρακτήρα, με παρρησία προς το Θεό, αφού με την προσευχή του έκλεισε τους ουρανούς τρία χρόνια και μήνας εξ, κατά το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε να μη βρέξει.

Γι’αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τον χαρακτηρίζει ως «κλειδούχο του ουρανού», αφού όπως τονίζει ο ίδιος «τους ουρανούς εκλειδούχησεν».


Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν ο ζήλος του Θεού.

«Ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω Παντοκράτορι, ότι εγκατέλιπον την διαθήκην σου οι υιοί Ισραήλ..», είναι η απάντηση προς τον Κύριο που τον ρωτάει «τι συ ενταύθα;»
Τι είναι όμως ο ζήλος του Θεού; 
Είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε καλό έργο. 
Είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος.


Ζήλος σημαίνει θερμότητα, ζέση, έξαρση.
Γι΄ αυτό παρομοιάζεται με νερό που βράζει και επιτελεί ένα μεγάλο έργο. 
Σημαίνει ζεστή καρδιά γεμάτη από βαθειά πίστη. 


Ζηλωτής του Θεού ένας άνθρωπος γεμάτος πνευματικές καταστάσεις, που υπακούει πρόθυμα στη φωνή του Θεού και με ανιδιοτέλεια και αφοσίωση εκτελεί το θέλημά Του. 
Αυτός ο ζήλος του Θεού κινείται από αγάπη προς το Θεό, βρίσκεται μακριά από εγωιστικά κίνητρα, είναι σφοδρός και καθαρός, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. 


Χωρίς αυτό το ζήλο, δεν μπορεί κανείς να εργαστεί για τη Βασιλεία του Θεού, ούτε να εισέλθει σ’αυτή, αφού κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στο 3ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως «τον χλιαρό θα τον εμέσει ο Θεός εκ του στόματός Του».


Σε τι βοηθάει αυτός ο ζήλος; 
Βοηθάει τον άνθρωπο να έχει πάντοτε υπόψη του τη δόξα του Θεού και την επέκταση της Βασιλείας του. 
Έκφραση αυτού του ζήλου είναι να μην κρατάει κανείς το πιστεύω του μόνο για τον εαυτό του, ούτε να θέτει το φως «υπό τον μόδιον», αλλά να το προσφέρει στον κάθε άνθρωπο. 


Γι’αυτό και ο προφήτης γεμάτος από ένθεο ζήλο δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του παρά μόνο τα δικαιώματα του Θεού και τα προσφέρει για να μπορεί ο άνθρωπος της εποχής του να αποδεσμευτεί από την ειδωλολατρεία και να ακολουθήσει τον αληθινό Θεό.

Δεν διστάζει ακόμη ο προφήτης κινούμενος απ’ αυτόν τον ζήλο του Θεού να ελέγξει ακόμη και τον πανίσχυρο Αχαάβ, «Συ ει ο διαστρέφων τον Ισραήλ..Ου διαστρέφω εγώ τον Ισραήλ, αλλ’η συ, και ο οίκος του πατρός σου, εν τω καταλιμπάνειν υμάς Κύριον τον Θεόν ημών, και επορεύθητε οπίσω του Βάαλ». 
Χαρακτηριστικά αυτού του ζήλου είναι η σταθερότητα.

Δεν μοιάζει με κάτι που προκαλεί εντυπώσεις και σε λίγο σβήνει! Δεν έχει καμία σκοπιμότητα και δεν κρύβει καμία ιδιοτέλεια!

Ο ζηλωτής, ο κινούμενος με ένθεο και ιερό ζήλο, δεν υποστέλλει ποτέ τη σημαία του, ούτε για να αρέσει, ούτε για να χειροκροτηθεί, ούτε για να έχει στο μέτωπό του την ετικέτα του σωτήρα, ούτε οι άνθρωποι να μιλούν γι΄αυτόν, ούτε να βρίσκεται στο σύνδρομο του γεροντισμού.

Και ο ζήλος του φαίνεται ακόμη περισσότερο όταν απειλείται και διώκεται. Σ’αυτό το ζήλο υπάρχουν η επιμονή, η σταθερότητα, το θάρρος και κυρίως η παρουσία του Θεού. 
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ζήλου είναι η διάκριση.

Ο ζηλωτής χρησιμοποιεί ως φανάρι στη ζωή του αυτή την αρετή που του δίνει το δικαίωμα να περπατάει άφοβα και να μην προσκόπτει πάνω στους λίθους της αδιακρισίας. Δεν μιλάει κανείς για το δικό του δικαίωμα παρά μόνο για τα δικαιώματα του Θεού, «ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω Παντοκράτορι», είναι η απάντηση του προφήτου. 
 Μόνο για το Θεό...τα πάντα για το Θεό.

.
Γι’αυτό και η ασυνήθιστη αυτή μορφή του προφήτου Ηλιού, με τον ασυνήθιστο ζήλο και την πυρωμένη καρδιά με το άτρομο της ψυχής του και την ομολογία της αλήθειας, δεν περνάει από τη συνηθισμένη για όλους πόρτα του θανάτου για να μεταφερθεί στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά πάνω στο φλογισμένο άρμα του ο πύρινος προφήτης ουρανοδρόμως κατευθύνεται στην αιώνια πατρίδα. 


Μας αφήνει δε σήμερα κάποια μηνυματα.
Δεν μπορούμε να ζούμε με χλιαρότητα. 
Δεν μπορεί η καρδιά μας να μην φλέγεται από την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς το συνάνθρωπο. 
Και ακόμη μόνο με ζήλο μπορούμε να ζήσουμε σωστά την αποστολή μας στον κόσμο αυτό ως χριστιανοί. 
Μόνο με ζήλο μπορούμε να παλέψουμε «προς τας αρχάς και τας εξουσίας του σκότους...».


Μόνο με ζήλο μπορούμε να κρατήσουμε την «άπαξ της αγίοις παραδοθείσα πίστη», την παράδοσή μας, την ομολογία του ονόματος του Χριστού και την αγάπη προς την πατρίδα μας.