Του Ανδρέα Παπαβασιλείου, Διδάκτορα Θεολογίας

Αυτή την εβδομάδα συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τους εορτασμούς που οργανώθηκαν το 1963 για τον παγχριστιανικό πανηγυρισμό της χιλιετηρίδας του Αγιορείτικου Μοναχισμού.

Οι εορτασμοί αυτοί ήταν τρίμηνης διάρκειας, με αφετηρία την Κωνσταντινούπολη ( 1 - 5 Μαρτίου ) και κατάληξη το ΄Αγιο ΄Ορος  ( 19 - 23 Ιουνίου ). Ενδιάμεσα αυτών οργανώθηκαν εορτασμοί στη Θεσσαλο-νίκη ( 9 - 11 Μαρτίου ) και στην Αθήνα ( 17 - 24 Απριλίου ).

Κατά τη διεξαγωγή των εορτασμών αυτών πραγματοποιήθηκαν πολλές λατρευτικές συνάξεις και ει-δικές πνευματικές συγκεντρώσεις με σχετικές ομιλίες και προβολές.

Χαρακτηριστικό όλων των εκδηλώσεων ήταν η αρμόζουσα στο γεγονός μεγαλοπρέπεια, η βαθυτάτη θρησκευτική κατάνυξη και η ευρυτάτη συμμετοχή του λαού. Ειδικά για τις εκδηλώσεις στην Αθήνα μεταφέρθηκε από το ΄Αγιο ΄Ορος η ιστορική και θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος, η επονομαζόμενη «΄Αξιόν εστιν ».

Οι καταληκτήριες εόρτιες εκδηλώσεις, οι οποίες ήταν πενθήμερες (19 - 23 Ιουνίου 1963), έλαβαν χώρα στο ΄Αγιο ΄Ορος στην παρουσία του βασιλέα Παύ-λου και του τότε διαδόχου του Θρόνου πρίγκιπα Κωνσταντίνου.

Επίκεντρο των εορτασμών στο Άγιο ΄Ορος ήταν οι Καρυές, που είναι η « πρωτεύουσα » της Αθωνικής πολιτείας και η έδρα της Πρωτεπιστασίας, καθώς και η Μονή της Μεγί-στης Λαύρας.

Η λήξη των πανηγυρικών αυτών εκδηλώσεων συνδυάστηκε με πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, το οποίο τελέστηκε στον Ναό του Πρωτάτου και του οποίου προέστη ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, σ’ αυτό δε μετέσχαν οι Πατριάρχες Ιεροσολύμων Βενέδικτος, Σερβίας Γερμανός, Ρουμανίας Ιουστινιανός, και Βουλγαρίας Κύριλλος, ο Ρώσος Αρχιεπίσκοπος Ροστόβ και μετέπειτα Μητροπολίτης Λένινγκραντ Νικόδημος, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, ο Αρχιεπίσκοπος Φινλανδίας Παύλος, ο Τσεχοσλοβάκος επίσκοπος Μεθόδιος και πολλοί άλλοι αρχιερείς.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το βαρυσήμαντο Μήνυμα του Πατριάρχη Αθηναγόρα, το οποίο διάβασε ο ίδιος μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου.

Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εις επήκοον όλων, διάβασε επιστολή του την οποία απηύθυνε προς την Ιερά Κοινότητα με την ευκαιρία του εορτασμού της χιλιετηρίδας και επέδωσε στον Πρωτεπιστάτη χρυσή πλάκα στην οποία αναγράφονταν τα εξής: « Τοις μεν πρόσθεν ασκήσει και πνευματικοίς αγώσι διαλάμψασι και την μοναχικήν ταύτην των ορθοδόξων πολιτείαν εις περιωπήν αγαγούσι μακαρισμόν και μνημόσυνον αιώνιον, τοις δε νυν τοις εκείνων ίχνεσι κατακολουθούσι και την τιμίαν αγιορειτικήν παράδοσιν τη Εκκλησία και τω κόσμω αλώβητον και ζώσαν διαφυλάττουσιν έπαινον και ευλογίαν σπό της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας τη χειρί της ημών μετριότητος επί τη πρώτη χιλιε-τηρίδι. Εν Αγίω ΄Ορει εν έτει σωτηρίω 1963, μηνί Ιουνίου κγ΄, Ινδικτιώνος Α΄ ».

Στο περιεχόμενο αυτής της πλάκας συνοψίζονται οι λόγοι για τους οποίους οργανώθηκαν οι πολυήμερες αυτές εκδηλώσεις.

Πέραν από τον εορτασμό του μεγάλου γεγονότος της πρώτης χρυσής χιλιετίας ( 963 - 1963 ) του Αγιορείτικου Μοναχισμού, ήταν και η απότιση οφειλετικής τιμής προς τον άγιο Αθανάσιο, τον Αθωνίτη, ο οποίος κατέστη πατέρας του με την ίδρυση από αυτόν της ιεράς Μονής της Μεγίστης Λαύρας, καθώς και προς όλους τους κάθε μορφής πολίτες της Αθωνικής πολιτείας, οι οποίοι απαρνήθηκαν τα πάντα, για να αποκτήσουν τον πολύτιμο μαργαρίτη μέσω της κατανυκτικής και θεάρεστης προσευχής, της περισυλλογής και της παντοιοτρόπου ασκήσεως.

Οι Αγιορείτες πατέρες αναδείχθη-καν άξιοι συνεχιστές της ορθόδοξης ασκητικής ζωής και παράδοσης, πρόμαχοι της Ορθοδοξίας, ανύστακτοι φύλακες και γενναίοι προστάτες των ιερών και των οσίων της Πίστεώς μας, αποτελεσματικοί υπερασπιστές ανεκτίμητων θησαυρών, πολύτιμων έργων τέχνης και κάθε άλλου πολιτιστικού επιτεύγματος.

Ο χριστιανικός Μοναχισμός πρωτοεμφανίστηκε τον 4ο αιώνα, στην Ανατο-λή, από όπου μεταφέρθηκε στη Δύση. Κοιτίδα του Μοναχισμού είναι η Αίγυπτος.

Από εκεί μεταφυτεύθηκε στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Μικρά Ασία και στην Κωνσταντινούπολη, όπου ιδρύθηκαν ονομαστές Μονές, όπως ήταν η Μονή του Στουδίου και η Μονή των Ακοιμήτων.

Με τη μεταφορά του μοναχισμού στη χερσόνησο του ΄Αθωνα διαφοροποιήθηκε και η αντίληψη για το μοναχικό ιδεώδες, που είχε προηγουμένως ταυτιστεί με τον αναχωρητισμό, ο οποίος αναπτύχθηκε στις ερήμους. ΄Αρχισε τώρα να καλλιεργείται ένα είδος μοναχισμού, ο οποίος συνδυάστηκε με τον κοινοβιακό τρόπο ζωής, τον οποίο εισήγαγε στο ΄Αγιο ΄Ορος ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο οποίος είχε την εμπειρία της άσκησης στο όρος ΄Ολυμπος της Βιθυνίας.

Στον ΄Αθωνα ο Μοναχισμός εμφανίστηκε τον 10ο αιώνα μ. Χ., όταν ο άγιος Αθανάσιος, με την υποστήριξη του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β΄, του Φωκά, ίδρυσε το 963 μ. Χ. την πρώτη Μονή στο ΄Αγιο ΄Ορος, τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Μετά από αυτήν ιδρύθηκαν βαθμιαία και οι άλλες Μονές.

Παράλληλα με αυτές συστάθηκαν και λειτουργούν μέχρι σήμερα και τα άλλα είδη Μοναχισμού : Οι σκήτες, τα κελλιά, τα καθίσματα και οι καλύβες.΄Ολα αυτά  τα χρόνια, από τη σύστασή του μέχρι σήμερα, ο Αγιορείτικος Μοναχισμός γνώρισε ασφαλώς και περιόδους ακμής, αλλά και δύσκολα χρόνια, κατά τα οποία ποικιλότροπα δοκιμάστηκε, πάντοτε όμως έδωσε και δίδει τη δική του μαρτυρία, ως σύμβολο της δογματικής και της εθνικής ενότητας των Ορθοδόξων, ως προπύργιο της ορθόδοξης μοναχικής παράδοσης, ως σάλπιγγα της γνήσιας χριστιανικής διδασκαλίας, ως γαλήνιος λιμένας ταλαιπωρημένων ψυχών, ως τόπος εσωτερικής περισυλλογής.

Να ο λόγος για τον οποίο κρίναμε αναγκαία την αναφορά μας σήμερα στον Μοναχισμό, ο οποίος συμπλήρωσε φέτος χίλια και πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του στο ΄Αγιο ΄Ορος του ΄Αθωνα, στην ιερή χερσόνησο της Χαλκιδικής.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ιγνατίου

Καταλαμβάνεται κανείς από λύπη, όταν διαπιστώνει ότι καταργούνται και απαξιώνονται θεσμοί ακατάλυτοι.

Τώρα μαθαίνουμε πάλι, ότι καταργείται η αργία της Κυριακής. Κάποιους τους είχε πιάσει σπουδή να προσθέσουν και την αργία του Σαββάτου. Αυτό βλέπεις μας επέβαλαν τότε. Τώρα τους ενοχλεί η Κυριακή.

Να καταργήσουμε την αργία της Κυριακής. Να διαπράξουμε το αμάρτημα της ασεβούς αρπαγής. Να αρπάξουμε, να κλέψουμε, να βεβηλώσουμε την ημέρα του Κυρίου, και να την αμαυρώσουμε.

Λυπάται κανείς και πικραίνεται. Δεν έχουν επίγνωσι τι μέγεθος είναι και τι αξία έχει η Κυριακή; Αυτός ο πολυσήμαντος όρος ζωής; 

Αλήθεια, αυτοί που τα αποφασίζουν αυτά, δεν σκέπτονται ότι αυτή η πατρίδα έχει ένα ορθόδοξο πλήρωμα, που αναγεννάται και μεταμορφώνεται μέσα στη θεία λατρεία της Εκκλησίας του; Δεν σκέπτονται ότι σπάει ένας θεσμός πολυσήμαντος; Δεν φοβούνται το Θεό; Πως στενεύουν τα όρια της ζωής των ανθρώπων;

Η Κυριακή έχει διαστάσεις μοναδικές. Δεν μπορεί κανείς να αποτιμήση την αξία της. Είναι εντολή αρχαία, του Θεού του Υψίστου. «Εξ ημέρες εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη Κυρίω τω Θεώ σου» (Δευτ. ε.13-14).

Νόμος που προφητεύθηκε. Υπάρχουν Ψαλμοί του Προφήτου Δαβίδ, (ο 6ος και ο 11ος ) που έχουν σαν επιγραφή: «υπέρ της ογδόης» αναφερόμενοι στην όγδοη ημέρα.

Στην ημέρα μετά την εβδόμη, στού Κυρίου την ημέρα. Φράσις στην οποία οι Πατέρες μας οι άγιοι διέκριναν το βαθύ και πνευματικό νόημα της σημασίας της Κυριακής. 

Η ογδόη ημέρα, που όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος  «έξω κείται του εβδοματικού τούτου χρόνου» που ξεφεύγει από την ανακύκλωσι των ημερών που απαρτίζουν τον παρόντα βίο, που αποτελεί σημείο επαφής μας με την αιωνιότητα.

Πως μπορεί λοιπόν να εισέλθη με τέτοιες διαθέσεις κανείς σ’ αυτό τον ιερό χώρο χωρίς να τον βεβηλώση;

Αυτή την ημέρα ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει ότι έχομεν «το της σωτηρίας γενέθλιον», «το μεθόριον καθαρώς της δευτέρας γενέσεως», «Προς γαρ την άνω φέρει κατάστασιν».

Την ημέρα αυτή που εορτάζουμε την Ανάστασι του Κυρίου και  πανηγυρίζουμε τη σωτηρία μας, προγευόμαστε κατάστασι ζωής μακαριότητας.

Την ημέρα αυτή, καλούμαστε σαν ευλαβείς μυροφόροι να σπεύδουμε στο Ναό για τη λατρευτική συνάντησι με τον Αναστημένο Κύριο, στη μεγάλη της εορτής Του ημέρα, με τα βήματά μας συγχρονισμένα στους ευγνώμονες ρυθμούς της καρδιάς μας.

Είναι παράδεισος για μας η Κυριακή. Αυτή την ημέρα συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε «κνώδαλα» που γυρίζουμε τυφλά στο μαγγανοπήγαδο της ζωής, αλλ’  «εικόνες του Θεού» με υπέροχο και μοναδικό προορισμό την θέωσι.

Την ημέρα αυτή με «ετοίμη» την καρδία μας και «καιομένη εν ημίν» πρέπει να ξυπνάμε το πρωί και να πορευόμαστε «εις οίκον Κυρίου», στον επίγειο ουρανό της Εκκλησίας, όπου «τα ουράνια συναγάλλονται τη γη» σε μια «κοινή και ευφρόσυνη χοροστασία και πανήγυρι» (Χρυσ.).

Κι όλα αυτά τα τονίζει η Κυριακή, η ογδόη ημέρα, η ημέρα «του μέλλοντος αιώνος», αυτή που χαριτώνει και αγιάζει κι όλες τις άλλες ημέρες της εβδομάδος, που μας αφυπνίζει και μας λέει πως «για κάτι τι καλύτερο είμαστε γεννημένοι».

Ο Μέγας Βασίλειος για να τονίση την Κυριακή, την ονομάζει Μία, όχι πρώτη. Κάτι περισσότερο από πρώτη. Μία! Μοναδική! Ασύγκριτη! Ημέρα κατά την οποία καλείται ο Ορθόδοξος Χριστιανός να πάη στο Ναό, να ζήση το θαύμα! Στον οίκο Κυρίου, να μεταλάβη των Αχράντων Μυστηρίων. Να διακηρύξη την Πίστι του.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας διδάσκει: «Ταύτην την ημέραν αγιάσεις... και τοις υπό σε και μετά σού πάσιν άνεσιν παρέξης. Ίνα ομού δοξάσητε... τον αναστάντα και συναναστήσαντα την ημετέραν φύσιν».

Καί τους υπαλλήλους σου και την οικογένειά σου, όλους να τους διευκολύνης να ζήσουν το μεγαλείο αυτής της ημέρας διδάσκει ο Άγιος. «Καί μνησθήση του μέλλοντος αιώνος... και προσκαρτερήσεις εν αυτή τω του Θεού Ναώ».

Αυτή την ημέρα καλούμαστε να την αγιάσουμε στης θείας λατρείας τη θαυμαστή Θεοφάνεια και Χάρη. Να ανυψωθούμε στον αγιασμό της ψυχής μας, να αναβαθμισθούμε πνευματικά.

Να μετάσχουμε ένθερμα στη θεία Λατρεία. Να τροφοδοτηθούμε με τον θείο λόγο, με μελέτη και προσευχή και μετά να ανοιχθούμε «εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις» (Β΄ Πετρ. Γ. 11) όπως διαγορεύει ο Απ. Πέτρος. Να ασκήσουμε φιλανθρωπία, να δούμε πονεμένους, και να τους προσφέρουμε ο,τι είχαμε φυλάξει γι’ αυτό το σκοπό, σύμφωνα με τον Απ. Παύλο: «κατά μίαν Σαββάτων έκαστος υμών παρ’  εαυτώ τιθέτω... ο,τι αν ευοδώται» (Α΄ Κορ. Ις.2).

Ω η Κυριακή! Η προβολή της αιωνιότητος, η αληθινή πρόγευσις του Παραδείσου, πως αντιμετωπίζεται στην άθλια εποχή μας. Ας αναλάβουμε τον αγώνα, αδελφοί μου, να αποκαλύψουμε στους πολλούς και στους άγευστους, την ασύγκριτη πνευματική της γλυκύτητα και χάρι, όπως την ζήσανε οι πατέρες μας.

Ας αναλάβουμε τον αγώνα, να την υπερασπισθούμε, να την διασώσουμε, για να την παραδώσουμε στους νεωτέρους όπως την παραλάβαμε. Προ πάντων να παρακαλέσουμε τους Γονείς να οδηγούν τα παιδιά στην Εκκλησία.

Κρίκοι χαριτωμένοι σε μια ιερή μακραίωνη λατρευτική αλυσίδα: Από την Άννα με το μικρό Σαμουήλ, τον δωδεκάχρονο Ιησού στο Ναό, τις άγιες οικογένειες των μεγάλων Πατέρων, των παιδιών των κρυφών Σχολείων της πατρίδος μας, έως τις μέρες μας.

Ο ιερός Χρυσόστομος παρακαλεί: «Εν Εκκλησία χειραγωγών άγε του παίδας... ου τερπνόν δε μόνον, αλλά και επικερδές τούτο».

Εδώ το κέρδος λοιπόν, το πραγματικό κέρδος. Οι εχθροί της Εκκλησίας, δυστυχώς, βλέπουν πολύ ρηχά το νόημα της Κυριακής και δεν μπορούν να διεισδύσουν στο μέγεθος του μεγαλείου της. Θέλουν να αποδυναμώσουν την Εκκλησία.

Να ισοπεδώσουν τις ημέρες, να κάνουν την ζωή άχαρη και ανιαρή και τους ανθρώπους τυφλά «κνώδαλα». Ας αντισταθούμε,υπερασπίζοντας τον πνευματικό αυτό θησαυρό, του οποίου όμοιος δεν είναι άλλος.

Ω Κυριακή αγία, του Κυρίου ημέρα! Κανείς δεν μπορεί να υπερβή το μεγαλείο Σου. Αξίωσέ μας να ζούμε το θαύμα που διακηρύττεις.

Αγίασέ μας κι αξίωσέ μας να σε αγιάζουμε στον επίγειο βίο μας ώστε να αξιωθούμε και της Καινής Κυριακής στην Βασιλεία του Θεού.

Δήλωση του Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέα

« Με οδύνη βαθειά και με αγωνία μεγάλη πληροφορούμαι, ότι έχει δρομολογηθή η κατάργηση του ιστορικού 583 Τ.Π. Κονίτσης.

α) Η οδύνη μου οφείλεται στο ότι ο υπουργός Εθνικής Αμύνης  κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος αποδεικνύεται ασυνεπής και ψευδόμενος προς όσα με διεβεβαίωνε τον περασμένο Οκτώβριο στο Μοναστήρι της Πελαγίας, στην περιοχή Θηβών.

Είχαν προηγηθή τα θυρανοίξια του ναΐσκου του Αγίου Παντελεήμονος εις τιμήν και μνήμην του εκ Κονίτσης ήρωος σμηναγού Παντελή Γκέλη, πεσόντος εις το Ακραίφνιον Θηβών εν ώρα καθήκοντος.

Στο ως άνω Μοναστήρι, μετά το γεύμα που παρετέθη από τις Μοναχές, γενομένης συζητήσεως και σε επίμονες δικές μου ερωτήσεις ο κ. υπουργός μου εδήλωσε, ενώπιον, μάλιστα, και διαφόρων επισήμων, ότι το 583 Τ.Π. Κονίτσης δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να κλείση.

Πρόσθεσε δε, ότι πολύ σύντομα θα επισκεπτόταν την ακριτική μας Επαρχία ...

Αυτά, τότε. Και τώρα ; Όλα αποδεικνύονται ασύστολα ψεύδη.

Καλώ τον κ. υπουργό Εθνικής Αμύνης η να διαψεύση την ανωτέρω εφιαλτική είδηση η να υποβάλη αμελλητί την παραίτησή του. Στο τιμόνι του Έθνους χρειάζονται λιοντάρια και όχι άνθρωποι που δεν σέβονται τον λόγο και τις υποσχέσεις τους.

β) Η αγωνία μου έγκειται στο τι θα γίνη εφεξής η ακριτική Επαρχία. Οι Συνοριακοί Φρουροί έχουν αποσυρθή, η Αστυνομία με ασήμαντη δύναμη, ενώ και τα αστυνομικά αυτοκίνητα σπανίως κινούνται λόγω ελλείψεως... βενζίνης!

Τώρα κλείνει και το 583 Τ.Π. Κι’ έτσι από τον Γράμμο μέχρι την Μουργκάνα τα σύνορα μένουν αφύλαχτα και η περιοχή αθωράκιστη.

Η είσοδος των ποικιλώνυμων και επικίνδυνων κακοποιών, καθώς και των ναρκωτικών, που μας έρχονται κατά τόνους από την γειτονική Αλβανία, είναι πλέον ανεξέλεγκτη.

Μας αφήνετε, λοιπόν, Κύριοι, απροστάτευτους. Βέβαια, προστάτης μας ο Θεός και σκέπη μας η Παναγία. Όμως, κατ’ άνθρωπον, αυτό δεν αίρει την δική σας τρομακτική ευθύνη.

Και να το γνωρίζετε : Εδώ θα είσθε ανεπιθύμητοι, τουλάχιστον από την ταπεινότητά μου. Προσωπικώς, όμως, δεν θα σταματήσω να αγωνίζωμαι τον καλόν αγώνα, μαζί με τον χιλιοπροδομένο λαό μας, μέχρις ότου δώση ο Θεός και ξανάρθουν πάλι οι καλοί καιροί.

Η Ιστορία, πάντως, θα σας στιγματίση, γιατί δείχνετε τόση περιφρόνηση σ’ αυτόν τον αιματοβαμμένο τόπο, που επανειλημμένως έχει σώσει την τιμή και την ακεραιότητα της Ελληνικής μας Πατρίδος ».

Του Σεβ. Μητροπολίτη Δωδώνης κ. Χρυσοστόμου

Ἡ Δ.Ι.Σ. τῆς παρούσης περιόδου οὐσιαστικά ἔδυσε μέ τήν συνεδρίαση τοῦ Ἰουνίου, ἀφοῦ, ὡς γνωστόν, στά τέλη Αὐγούστου θά συνέλθει ἐν ὄψει τῆς ἀνατέλλουσας νέας σύνθεσης.

Θέλησε λοιπόν νά σφραγίσει τό ἐνδιαφέρον της καί νά ἐπιλύσει(;) τινά θέματα «ἀφορώντων εἰς τήν θείαν λατρείαν».

Ἔτσι προστέθηκε μία ἀκόμη ἀπόφαση ἡ ὁποία ὅπως πολλές παρεμφερεῖς ἄλλες, θά τεθεῖ στό ντουλάπι τῆς ἀπ(ρ)αξίας.

Δέν γνωρίζω, οὔτε μέ ἐνδιαφέρει, ποιός εἶχε τήν φαεινή ἰδέα, δέν ἀσχολήθηκα νά μάθω ποιοί ὑπερμάχησαν οὔτε κάν πόσοι θα τό ἐφαρμόσουν, ἀφοῦ οὔτε δογματικό μήτε κανονικό θέμα εἶναι, ὥστε νά ὑποχρεώσει τόν κυρίαρχο Ἐπίσκοπο διά τό δέον γενέσθαι ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ του καί τῆ κρατούσῃ αὐτῇ καί αὐτῷ δεοντολογικῇ τάξει.

Θά μποροῦσα πολλά παραδείγματα, ἀπό τήν ὑπερπεντηκονταετῆ ἐμπειρία μου νά ἀναφέρω, ἀλλά θά περιοριστῶ σέ μερικά.

Ὑπάρχει κανείς πού νά ἀμφισβητεῖ τόν πολυέμπειρο ἐκκλησιαστικό εὐπατρίδη ἀείμνηστο Ρόδου Σπυρίδωνα;

Ἔε, λοιπόν, οὐδέποτε, εἴτε μόνοι μας, εἴτε μέ ἄλλους προηγεῖτο τοῦ νέου ὑπογράφοντος ἐπισκόπου (1976-1977).

Στό Σεπτό Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς παραιτήσεώς μου καί ἐντεῦθεν οὐδέποτε ἀγνοήθηκαν τά πρεσβεία μου καί στό Ναό καί στή Τράπεζα.

Τέλος, ἐρωτῶ τούς ἐμπνευστές, τούς ψηφίσαντες καί τούς ὑποχρεωτικῶς ὑπογράφοντες, γιατί λησμόνησαν ὅτι, συμφώνως μέ τό πνεῦμα, πού πάει καί ἔρχεται στις ἀποφάσεις τῆς Δ.Ι.Σ., θά φοροῦν μίτρα καί θά κρατοῦν πατερίτσα οἱ ἐκτός τοῦ προεξάρχοντος

Νόμιζα ὅτι κάποια Δ.Ι.Σ. καί Ἱεραρχία θά τήν ἀπασχολοῦσε ὁ τρόπος ἐκλογῶν Ἀρχιερέων.

Ὅλοι σχεδόν θυμούνται τά παρατράγουδα πού εὐθαρσῶς ἔχω καταγγείλει στίς συνελεύσεις τῆς Ἱεραρχίας.

Ὑπῆρξε εἰσαγγελική παρέμβαση, ἀλλά τό ξέχασαν. Τί νά κάνουμε; Φαντάζομαι τήν ἱκανοποίηση τῶν συντελεστῶν τῆς ἀπόφασης...