Του κ. Κωνσταντίνου Λούλη

Η χθεσινή τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου που δικαιώνει τον Ηγούμενο Εφραίμ και τον Γέροντα Αρσένιο κονιορτοποιώντας νομικά την συκοφαντία της ηθικής αυτουργίας -που ήταν ουσιαστικά το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε η υπόθεση του δήθεν σκανδάλου- δημιουργεί όχι μόνο στα 10.000 μέλη του συλλόγου των φίλων της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου αλλά και σε όλους που αγαπούν και γνωρίζουν τον Γέροντα Εφραίμ καθώς και την αλήθεια, αισθήματα μεγάλης χαράς και ικανοποίησης.

Δίνει επίσης απάντηση σε όλους τους πολιτικούς και δημοσιογράφους που είτε από άγνοια είτε από άλλους λόγους είχαν εκφράσει -πολλές φορές μάλιστα κατηγορηματικά- λανθασμένες εκτιμήσεις όπως απέδειξε το ανώτατο δικαστήριο της χώρας.

Βρισκόμαστε ένα βήμα προ των εκλογών της 17^ης Ιουνίου. Οι καιροί είναι εξόχως κρίσιμοι. Η αριστερή Κουλτούρα της Χώρας φαίνεται, ότι έχει πάρει τα πάνω της! Η κόπωση από τα λεγόμενα «κόμματα της Εξουσίας» φαίνεται, ότι έχει οδηγήσει τον Έλληνα ψηφοφόρο σε μεγάλη απόγνωση! Παρά ταύτα, όταν για πολύ σοβαρά θέματα της ζωής μας παίρνουμε αποφάσεις σε περίοδο που είμαστε ψυχικά καταπονημένοι, τότε ένα είναι βέβαιο, ότι οι αποφάσεις μας και οι επιλογές μας θα είναι πάντοτε λανθασμένες!

Κάποιος μου είπε: "Η κοινωνία σήμερα μοιάζει με μια απέραντη έκταση, στην οποία έχει χυθή μεγάλη ποσότητα κηροζίνης (καύσιμο των αεροπλάνων). Αρκεί μια σπίθα για να καεί το σύμπαν". Χρειάζεται λοιπόν περίσκεψη και μεγάλη προσοχή στις αποφάσεις, που θα πάρουμε στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής. 

Για τριάντα τέσσερα χρόνια, που ο Θεός με έχει ελεήσει να είμαι Μητροπολίτης στον μαρτυρικό και ιστορικό αυτό τόπο της Βοστίτσας και των Καλαβρύτων ουδέποτε έλαβα θέση για το ένα η το άλλο κόμμα, κάθε φορά πoυ ήμασταν ενώπιον μιάς εκλογικής αναμετρήσεως.

Τώρα όμως είμαι υποχρεωμένος να εξέλθω από την ουδετερότητα και να είπω μερικά πράγματα χρησιμοποιώντας απερίτμητη την γλώσσα της αληθείας. Η καρδιά μου συνέχεται από μεγάλο φόβο.

Η επομένη των εκλογών ημέρα πρόκειται να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στην Πατρίδα μας. Είναι φανερό πιά ότι ο κίνδυνος μιάς εσωτερικής αναταραχής ελλοχεύει!

"Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία", μας είπαν οι παλαιότεροι! Δανείζομαι λοιπόν τήν τόλμην, που μου χρειάζεται, για να σημειώσω χωρίς περιστροφές και υπονοούμενα τις σκέψεις μου ή μάλλον τις ανησυχίες μου. Οι αδελφοί μου, όσοι τουλάχιστον μας διαβάσουν, δεν θα μπορούν να προβάλλουν το επιχείρημα: "Δεν ήξευρα! Δεν μου το είπαν"!  

 

Του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ

Ο σκηνοθέτης κ. Λαέρτης Βασιλείου προφανώς από αισθήματα μεγάλης ευγνωμοσύνης προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος η οποία περιέθαλψε την οικογένειά του προσφέρουσα εργασία στον πατέρα του κ. Ηλία Βασιλείου, ως νεωκόρο επί αρκετά έτη στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, όταν οικογενειακώς ήλθαν από την γείτονα Αλβανία, ανέσυρε από τη ναφθαλίνη της παγκόσμιας απόρριψης το θεατρικό έργο «Corpus Christi» του Αμερικανού κατά δήλωσή του ομοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μακ Νάλι που εγράφη το 1997 και ενώ στην αρχή προανήγγειλε ότι θα το παρουσιάσει στο θέατρο «Άνεσις» (Κηφισίας 14) λόγω της αφόρητης δυσωδίας και της παράνοιας και γελοιότητος του έργου και της αναμενομένης μικρής προσελεύσεως «ειδικού» κοινού τελικά το παρουσίασε σε μια αποθήκη στο Γκάζι που έχει μετατραπεί σε θεατράκι ονόματι «Χυτήριο».

Η απόδοσις από τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας που είναι ευθεία ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας και οντολογίας στον Αιώνιο και Πανυπερτέλειο και Πανάγιο Θεό, ο Οποίος μάλιστα απέθανε για την ανθρώπινη οικογένεια καθώς και στους «αγραμμάτους» μαθητές Του, που πλησθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος έγιναν οι πλέον έγκριτοι φιλοσοφούντες θεολόγοι της παγκοσμίου ιστορίας και αυτό όχι για να προσποριστούν θέσεις, αξιώματα και ηδονές του κόσμού τούτου αλλά μαρτύρια, διωγμούς και θάνατο, υπενθυμίζει τον ανθρωπομορφισμό των κατασκευασμένων θρησκειών του κόσμου, στους θεούς των οποίων οι κατασκευασταί τους άνθρωποι προσέδωσαν τα δικά τους χυδαία, ποταπά και διεστραμμένα πάθη για να καταπνίξουν προφανώς τον έλεγχο της συνειδήσεώς τους που σε στιγμές πνευματικής νηνεμίας εξεγείρεται εναντίον τους διαμαρτυρομένη για το έγκλημα καθοσιώσεως σε βάρος της υπάρξεώς τους.

Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ως ώφειλε κατεδίκασε αυτή την αισχρότητα και την βάναυση και κακόβουλη καθύβριση, υπό το πρόσχημα της δήθεν τέχνης του αληθινού Θεού της αμωμήτου μας πίστεως και κάλεσε τον ορθόδοξο λαό μας να αποδοκιμάση αυτή την πρόκλησι και ύβρι.

Παρέλκει κανείς βέβαια να αναφέρει ότι οι συντελεσταί της δυσώδους αυτής παράστασης, οι ηθοποιοί και θεαταί θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας με ότι αυτό αιώνια συνεπάγεται.

Εντύπωση όμως προκαλεί η ανύπαρκτη δημοκρατική ευαισθησία του εντύπου τύπου ως λ.χ. της δημοκρατικής εφημερίδας «Αυγή», που έσπευσαν να καλύψουν το ανοσιούργημα των συντελεστών ποδοπατούντες και αυτοί με την σειρά τους χυδαία τα θρησκευτικά αισθήματα του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού, που καθυβρίζονται και προσβάλλονται βαναυσότατα με αυτό το παρανοϊκό παραλήρημα του ομοφυλόφιλου Αμερικανού συγγραφέα.

Αποδεικνύεται έτσι πόσο πολύ σέβονται τους συνανθρώπους τους και συνεπώς την δημοκρατία για την οποίαν δήθεν αγωνίζονται γιατί είναι γνωστή η αρχή ότι στην δημοκρατία η ελευθερία και τα δικαιώματα του ενός εξικνούνται έως εκεί που αρχίζουν η ελευθερία και τα δικαιώματα του άλλου.

Τώρα βέβαια αν υπήρχε δυνατότης διαλόγου με τους απαραδέκτους συντελεστάς αυτής της αθλιότητος θα τους έλεγε κανείς να δοκιμάσουν να παίξουν το ίδιο έργο σε κάποια μουσουλμανική χώρα για να αποκεφαλισθούν αυθωρεί και ολίγον πριν την εκτέλεσή τους, ίσως κατανοήσουν ποίο το μέγεθος της πίστεως την οποίαν ο αιώνιος Θεός ενέπνευσε δια του ενσαρκωθέντος Υιού Του στην ανθρωπότητα δια της θυσίας του Οποίου μεταστοιχείωσε και μετήλλαξε την εκδικητική και εγκληματική πεπτωκυία ανθρώπινη φύση που καλείται εντός της αληθούς Εκκλησίας του Χριστού να αγαπά τους εχθρούς και να εύχεται υπέρ των αδικούντων και υβριζόντων.

Σε αυτό το ανοσιούργημα συνέπραξε και η γνωστή και από την ποινική της εμπλοκή με τον τέως σύζυγό της κ. Απόστολο Δοξιάδη, ηθοποιός κ. Βάσια Παναγοπούλου που κατά δήλωσή της απέδωσε το αίσχιστο αυτό κείμενο στην Ελληνική γλώσσα.

Χρήσιμο είναι παρεμπιπτόντως όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που θέλουν να γεμίσουν την Ελλάδα με Μουσουλμάνους η που αγωνίζονται ως ο γνωστός δημοκράτης κ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ να ανεγερθεί το τέμενος στο Βοτανικό να παρακαλουθήσουν αν το αντέχουν τον κτηνώδη αποκεφαλισμό εν ονόματι του ανυπάρκτου Θεού Αλλάχ χριστιανού νέου στην Τυνησία της δήθεν Αραβικής άνοιξης όπως την παρουσίασε η Αιγυπτιακή τηλεόραση.

Κατόπιν των ανωτέρω αντιλαμβάνεται κανείς ευχερώς τα πράγματα.

 

Του Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου

---

 

 

Εκείνο, που χαρακτηρίζει και προσδιορίζει τον αρχαίο Ελληνισμό είναι η αίσθηση και η βίωση του μέτρου και της αρμονίας, όχι μόνο στην Τέχνη, αλλά και στην πολιτική, κοινωνική και ατομική ζωή!

Η υπέρβαση του μέτρου συνιστά Ύβρι, η οποία οδηγεί αναπόδραστα στην τίση και τη νέμεση!

Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του, σωματική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική, συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε  «ύβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά, με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς.

Η αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση και νοοτροπία, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, που οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «υβριστού».

Το τρίπτυχο «ύβρις-άτη-νέμεσις-τίσις» διέπει τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων.

Μια «ύβρις» προκαλούσε την επέμβαση των θεών, που έστελναν στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν» δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή του.

Από την αρχέγονη ΄Υβρι του Αδάμ και την Ύβρι των κατοίκων της Βαβέλ μέχρι και σήμερα η κοινή, καθημερινή εμπειρία αυτό ακριβώς αποδεικνύει: ότι η υπέρβαση του μέτρου οδηγεί στην νέμεση, όχι με στόχο την καταστροφή του υβριστή, αλλά την εκ μέρους του συνειδητοποίηση των ορίων και των δυνατοτήτων του.

Ο Ξενοφώντας γράφει ότι «του μετρίου εννοών ουκ αν αμαρτάνοις», αν συνειδητοποιείς, δηλαδή, το μέτρο, δεν θα σφάλλεις.

Και είναι γεγονός ότι οι Νεοέλληνες διαπράξαμε Ύβρι, χάσαμε τα όριά μας, ως άτομα ως ομάδες και ως λαός, αμαρτήσαμε!

Χάσαμε την εννοια του μέτρου, όπως αυτό εκφράστηκε στην αρχιτεκτονική των αρχαίων ναών, τα μικρά εκκλησάκια και τα σπίτια των νησιών μας, όπου όλα είναι στα μέτρα του ανθρώπου και υπάρχει απόλυτη ταύτιση προς το χώρο, απεμπολήσαμε τη λιτότητα του βίου, την ευλογημένη πενία, κατά τον Παπαδιαμάντη, το σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και αποκοπήκαμε από την αυθεντική μας παράδοση, παραδίδοντας στη λήθη ή προδίδοντας ό, τι δίνει σημασία στη ζωή, ό, τι μας κάνει ανθρώπους με όλη τη σημασία που έχει αυτή η λέξη.

            Γίναμε ένας λαός χωρίς αυτογνωσία, χωρίς μέτρο, χωρίς όρια, και μένουμε δέσμιοι μιας πρωτοφανούς αμετρίας, σε σημείο που η χώρα που γέννησε το μέτρο να έχει καταντήσει η χώρα της οποίας οι κάτοικοι δεν έχουν μέτρο. 

Πολλές οι αιτίες της σημερινής αμετρίας, πολλές και οι εκφάνσεις των συνεπειών της σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο!

            Οι νεοέλληνες υποκύψαμε στον πειρασμό του Αδάμ, ζήσαμε επί δεκαετίες με την ψευδαίσθηση μιας δανεικής ευμάρειας και μιας απατηλής αυτάρκειας, αυτοπαγιδευθήκαμε στην ιδέα της μονιμότητας του πλούτου, της δύναμης και της ευτυχίας μας…

            Και σήμερα υφιστάμεθα τη Νέμεση! Ως άτομα, βλέπουμε να καταρρέουν οι μέχρι χτές βεβαιότητές μας, να ανατρέπονται οι καθημερινές σταθερές μας, να αποκαλύπτεται η σύγχυση και η ηθική γυμνότητά μας.

            Βλέπουμε ανθρώπους, μέχρι χτες πανίσχυρους να ταπεινώνονται και να ευτελίζονται, παντοδύναμους πολιτικούς σχηματισμούς απελπιστικά να συρρικνώνονται, τους έσχατους πρώτους να γίνονται…

            Έφτασε η ώρα, χτες ίσως ήταν νωρίς, αύριο, όμως, θα είναι αργά, στη συλλογική αμετρία, να αντιτάξουμε μια άλλη αμετρία, τη χωρίς μέτρο αναζήτηση και βίωση της δυσθήρευτης αρετής, μέσα από την υπέρβαση κάθε μικρότητας, που μέχρι χτες μας ταλάνιζε και μας χαρακτήριζε.

            Στην α-λογία της αναξιοκρατίας, της προπαγάνδας, των ανέξοδων συνθημάτων, του εύκολου, γρήγορου και άμετρου πλουτισμού, της ήσσονος προσπάθειας, των εύκολων λύσεων και της χειραγώγησης από όποιον χαϊδεύει τ’    αυτιά μας και υποθηκεύει το μέλλον μας, ας αντιτάξουμε την κυριαρχία του λόγου και του μέτρου!

            «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Σεφέρης στην ομιλία του κατά την απονομή σ’ αυτόν του Nobel Λογοτεχνίας στην Στοκχόλμη, το 1963, και πρόσθεται:..«Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και…χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

            Όχι μόνο ο άνθρωπος, αλλά ούτε ο ήλιος δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτρο, διαφορετικά θα τον βρουν οι Ερινύες, που βοηθούν τη Δικαιοσύνη!

         Και είναι πολλές οι Ερινύες, που τούτες τις μέρες μας κυνηγούν, για ν’ αποκαταστήσουν τη Δικαιοσύνη και την Ανθρωπιά μας….

 

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄