Μία ενδιαφέρουσα επιστολή - απάντηση στον κ. Θάνο Τζήμερο για τις θέσεις του κόμματος "Δημιουργία Ξανά'', περί «Σχέσεων Κράτους-Εκκλησιών» απέστειλε πρόσφατα ο κ. Ανδρέας Σταλίδης, δημιουργός του antibaro.gr την οποία και σας παραθέτουμε:

"Αγαπητέ κ. Τζήμερε,

Συγχαρητήρια για την εκλογική σας επίδοση στις 6 Μαΐου. Λαμβάνω το θάρρος για αυτήν την επιστολή επειδή είστε ένας από τους λίγους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι απάντησαν στις ερωτήσεις του ηλεκτρονικού debate του Αντίβαρου, και μάλιστα αρκετά εύστοχα.

Σας γράφω λοιπόν επειδή μου έκανε εντύπωση το στίγμα της «Δημιουργίας, Ξανά!», όπως το εκφράσατε εν γένει δημοσίως και ειδικά το «πολιτική χωρίς πολιτικούς», την έμφασή σας στο αίτιο της κρίσης ως το μοντέλο «Σοβιέτ», το οποίο υιοθέτησε η χώρα μας για δεκαετίες και την άνεση με την οποία καταγγέλετε ταυτόχρονα τους θαυμαστές του Χίτλερ και του Στάλιν. Απογοητεύτηκα όμως σφόδρα όταν διάβασα τις θέσεις σας για τις σχέσεις «Κράτους-Εκκλησιών».

Ο φρέσκος πολιτικός σας λόγος, προερχόμενος από βιώματα και εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα (ο οποίος έχει πράγματι αφανιστεί από την Ελλάδα και ως ιδιωτικός τομέας εμφανίζεται μία νομενκλατούρα διαπλεκόμενων με το δημόσιο λειτουργώντας ως πελάτης του), στο πεδίο αυτό των θέσεων του κόμματος έλκεται από στείρα στερεότυπα της αριστεράς. Ξεκινώ από κάποιες γενικές αρχές, τις οποίες θεωρώ πολύ σημαντικές. Κατόπιν, συνεχίζω θέτοντας ορισμένα γεγονότα τα οποία ανατρέπουν συγκεκριμένες θέσεις σας, ελπίζοντας να ληφθούν υπόψιν όλα αυτά.

Γενικές αρχές

Μία οξυδερκής θεώρηση της ελληνικής ιστορίας, όσο και κοινωνίας, όταν δεν εμφορείται από τις αγκυλώσεις της αριστερής διανόησης η οποία έχει επικρατήσει στην άρχουσα πολιτική κουλτούρα τα τελευταία 30 χρόνια, διαβλέπει ότι η σχέση έθνους και θρησκείας στην Ελλάδα είναι δαιφορετική και όχι συγκρίσιμη με το τι γίνεται στην Ευρώπη.

Είναι λάθος ανάγνωση και οδηγεί σε λάθος θέσεις, να συγκρίνει κανείς τον ρόλο και τη θέση της Εκκλησίας ως οργανισμού, αλλά και ως πεποίθησης σε λαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα, με την καταπίεση αιώνων από τη Ρωμαιοκαθολική απολυταρχία και το σύμπλεγμα θρησκείας και αυταρχισμού στη Δύση για αιώνες –μέχρι και τον Φράνκο κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που πέρασε.

Μία πολιτική θέση, η οποία θα πρωτοτυπεί απέναντι στο τρέχον πολιτικό σύστημα σήψης και θα αποπειράται να διατυπώσει μία πρόταση λειτουργική για την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αναπαράγει τις ιδεοληψίες συγκεκριμένων χώρων, αλλά να λαμβάνει υπόψη δημιουργικά τις ελληνικές ιδιαιτερότητες εν προκειμένω.

Συγκεκριμένα: η θρησκεία στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένας μεσαιωνικός εξουσιαστικός φορέας, ο οποίος κράτησε κάποια από τα προνόμιά του και στο νεωτερικό κράτος δημιουργώντας μία παθογενή σχέση με διάρκεια ως σήμερα, όπως προκύπτει από το πλαίσιο των θέσεων της ‘Δημιουργίας Ξανά’ όπως αυτό παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα σας.

Τουναντίον, σαν διοικητικός θεσμός ήταν πάντα ιστορικά πιο αδύνατος και υποταγμένος παρά το αντίθετο. Στη δε σύγχρονη ιστορία, ας μην λησμονούμε πως η αφετηρία του νεοελληνικού κράτους ήταν η απόπειρα πλήρους εκμηδένισης της θεσμικής παρουσίας της Ελλαδικής Εκκλησίας στην πρώιμη Βαυαροκρατία. Πολλά από τα εκκλησιαστικά στοιχεία τα οποία διανθίζουν κρατικές εκφάνσεις ή εκδηλώσεις σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπονοείται στις θέσεις σας: στην ουσία είναι «κατακτήσεις» τις οποίες η αδυναμία της πρώιμης Βαυαροκρατίας να φτιάξει ένα λειτουργικό κράτος με τις αφετηριακές της αξίες, και η αντιδρώσα κοινή γνώμη, επέβαλλαν σταδιακά κατά την περίοδο του ρομαντισμού. Το πιο χαρακτηριστικό (αλλά σίγουρα μόνο ως ένα από πληθώρα αντίστοιχων περιπτώσεων) παράδειγμα αποτελεί η Συνταγματική υποχρέωση να είναι Ορθόδοξος ο αρχηγός του κράτους. Ήταν πάνδημο αίτημα για πάνω από 50 χρόνια ελεύθερου κρατικού βίου, το οποίο η εξουσία σνομπάριζε επίμονα, συστηματικά και επιδεικτικά –μέχρι την κατοχύρωση της κατά την πρώτη δεκαετία του Γεωργίου Α’.

Κυρίως όμως, όπως κατά καιρούς έχει καταδείξει ο Χρήστος Γιανναράς, σε έναν λαό και μία κουλτούρα που δεν έχει μάθει να λειτουργεί με τις αρχές του ωφελιμισμού και της πειθαρχίας, οι οποίες υπάρχουν στη Δύση ως απότοκο του εκεί ιστορικού και πολιτισμικού (άρα και θρησκευτικού) μοντέλου, η Ορθοδοξία είναι μία συντεταγμένη του συλλογικού κοινωνικού βίου, ένα μαξιλάρι οργάνωσης και νοηματοδότησής του.

Οι άνθρωποι, στο αρχέτυπο της ελληνικής κοινωνίας, επιτελούν λειτουργίες και ικανοποιούν ανάγκες, τόσο στον ιδιωτικό όσο και συνερχόμενοι στον δημόσιο βίο, με άξονα τη θρησκεία και την Εκκλησία. Αυτό είναι μία πολιτισμική ιδιαιτερότητα την οποία δεν μπορεί να παραγνωρίσει όποιος θέλει να απεικονίσει με συνέπεια την ελληνική κοινωνία, ούτε να σπεύσει να την απορρίψει με την στερεοτυπική χονδροειδή κατάταξή της ως «θεοκρατία». Όταν φτιάχνει κανείς πρόγραμμα το οποίο να αντιστοιχεί σε έναν συγκεκριμένο λαό, πρέπει να μπορεί να αποσαφηνίζει τέτοιου είδους λεπτομέριες, -χρειάζεται προσέγγιση με διάκριση, όχι τσουβάλιασμα με ιδεοληψίες.

Αυτό λοιπόν το θέμα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με νομικισμούς, όπως διαπνέει το πλαίσιο των θέσεών σας, ούτε με αφορισμούς. Το αντίθετο. Ιδιαίτερα δε σε περιόδους και φάσεις όπου αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός του έθνους, είναι απαραίτητο το λειτουργικό όραμα ανασυγκρότησης να γίνεται χωρίς αποκλεισμούς κύριων εθνικών συνιστωσών (μία εκ των οποίων στην ελλαδική κοινωνία είναι αναμφίβολα και η Εκκλησία), και όχι να είναι διαιρετικό των βασικών συντεταγμένων του κοινωνικού ιστού. Χρειάζεται σύνθεση του μοντέλου ανάπτυξης το οποίο προτείνετε στην κοινωνία και την οικονομία, με τους άξονες ιστορικής και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, όπως ο συγκεκριμένος. Ιστορικά, κάθε σχήμα το οποίο καταφέρνει να βγάλει μία κοινωνία από τέτοια κρίση ταυτότητας όπως η σημερινή στην Ελλάδα, είναι συνθετικό, όχι δογματικό. Αυτό διδάσκει η Ιστορία.

Σχετικά τώρα με τις πιο συγκεκριμένες θέσεις σας, θα σχολίαζα τα κάτωθι.

Περί εκκλησιαστικής περιουσίας

Το επιχείρημα των θέσεών σας ότι η περιουσία στα χέρια της Εκκλησίας της δόθηκε επί Οθ. Αυτοκρατορίας ως πολιτικού εκπροσώπου των Ελλήνων (Χριστιανών), και άρα θα πρέπει να επιστραφεί στο κράτος, το οποίο είναι μετά την Επανάσταση ο νόμιμος διάδοχος φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των Ελλήνων, είναι παντελώς άστοχο –και για την ακρίβεια πρωτοφανές. Κανένας από όσους προέβησαν στις ενέργειες τις οποίες περιγράφω πιο κάτω δεν χρησιμοποίησε αντίστοιχο ισχυρισμό. Έχουμε και λέμε:

• 1833-34. Η αντιβασιλεία του Όθωνα διέλυσε 416 Μοναστήρια και υφάρπαξε τις περιουσίες τους. Μιλάμε για το 80% των Μοναστηριών.
• 1836, η αντιβασιλεία του Όθωνα απαλλοτρίωσε την περιουσία των υπολοίπων μοναστηριών.
• Με τους νόμους 1072/1917 και 2050/1920 είχαμε αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών εκτάσεων σε δύο φάσεις, με δεύτερη το 1930. Συνολικά οι εκτάσεις είχαν αξία 1 δις δραχμών της εποχής, από τις οποίες το κράτος κατέβαλε μόνο το 4%
• Με το νόμο 4684/1931 έγινε αναγκαστική ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Μονών. Τα χρήματα που εισπράχθηκαν εξαφανίστηκαν τα πρώτα χρόνια της Κατοχής.
• Στις 18/9/1952 υπεγράφη νέα σύμβαση με την οποία παραχωρούνταν το 80% της εκκλησιαστικής γης έναντι του ποσού 45 εκατομυρίων δραχμών. Στη Σύμβαση αυτή, με πρωτοβουλία του κράτους πάντα, το οποίο προχώρησε σε μία ακόμη αναγκαστική απαλλοτρίωση, το κράτος παραδέχτηκε ότι αδυνατούσε να αποπληρώσει τα χρωστούμενα προς την Εκκλησία και έτσι πρότεινε για αντάλλαγμα να μισθοδοτεί για πάντα τους κληρικούς.
• Με το νόμο (Τρίτση) 1700/1987 επιχειρήθηκε η οριστική αποψίλωση της εναπομείνουσας εκκλησιαστικής περιουσίας, όμως αφού κατέφυγαν οι Μονές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια η υπόθεση σταμάτησε.

Συμπερασματικά: η Εκκλησία, δηλαδή τα πλέον των 10000 ΝΠΔΔ τα οποία την απαρτίζουν νομικά, έχουν απωλέσει σχεδόν όλες τις εκτάσεις γης που κατείχαν, μετά από σειρά αναγκαστικών απαλλοτριώσεων. Στην έρευνα της Αγροτικής Τράπεζας το 1988, την οποία κι εσείς αναφέρεστε, υπολογίζει την Εκκλησιαστική περιουσία σε 1.28 εκ στρέμματα γης, από τα οποία μόνο τα 169900 είναι καλλιεργίσιμη γη.

Οι αριθμοί αυτοί αναπαράγονται και στις θέσεις σας. Για να δοθεί όμως η πλήρη εικόνα δίνω και ένα επιπλέον στοιχείο της έρευνας, το οποίο παραλείπετε, ότι δηλαδή οι καλλιεργίσιμες εκτάσεις της Εκκλησίας αθροίζονται στο 0.48% του συνόλου.

Επίσης, στην ίδια έρευνα αναφέρεται ότι κατά τη δεκαετία 1974-1983 εγκαταλείπονται 162400 στρέμματα ανά έτος από τους αγρότες, συγκρίσιμο μέγεθος με τις Εκκλησιστικές εκτάσεις.

Στα 4.38 εκατομύρια στρέμματα υπολογίζονται οι εγκαταλελειμένες εκτάσεις το 1983 από τους ίδιους τους αγρότες. Επίσης, οι μικρές σχετικά εκτάσεις αυτές της Εκκλησίας είναι συνήθως δεσμευμένες από το κράτος, και έτσι έχουμε το παράδοξο ενώ το αίτημα διαφόρων δεξιών και αριστερών κομμάτων υποκείμενων στις ιδεολογικές αγκυλώσεις μία αντικληρικαλιστικής αριστεράς να αφορά στη φορολόγηση ή (μία ακόμη) απαλλοτρίωση των εκτάσεων της Εκκλησίας (όπως υπονοείτε σαφώς εσείς), το αίτημα της ίδιας της Εκκλησίας δια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου -για παράδειγμα στην προηγούμενη κυβέρνηση- να είναι η αποδέσμευση από το κράτος των εκτάσεων που ανήκουν στην Εκκλησία, ώστε η από κοινού εκμετάλλευσή τους να αποφέρει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο!

Η τεράστια απόσταση της πραγματικότητας από την εικονική της εκδοχή είναι φανερή και ενδεικτική της επίδρασης στερεοτύπων στη διαμόρφωση των θέσεών σας και θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν..

Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι αποσιωπάτε κάτι θεμελιώδες: βάσει της σχετικής Σύμβασης του 1952, η μισθοδοσία των κληρικών προήλθε από πρωτοβουλία του κράτους για συγκεκριμένους λόγους.

Όποιος λοιπόν προτείνει τη διακοπή της μισθοδοσίας (όπως κάνετε εσείς), θα πρέπει να λάβει πρόνοια είτε για την αντικαταβολή των οφειλομένων προς την Εκκλησία χρημάτων της αξίας των απαλλοτριωμένων εκτάσεων, είτε των ίδιων των εκτάσεων. Εάν δεν το κάνει, είναι υπόλογος στη συνέπεια της ίδιας του της λογικής.

Μερικές από τις πιο συγκεκριμένες προτάσεις σας ισχύουν ήδη και είναι περιττές. Για παράδειγμα η φορολόγηση εσόδων από όσα ακίνητα δίνουν πρόσοδο, το ισόκυρο του πολιτικού και θρησκευτικού γάμου κλπ.

Μερικές ακόμη, όπως για παράδειγμα η προαιρετική φορολόγηση των πολιτών υπέρ της Εκκλησίας στην οποία ανήκει, εκτός από το ότι απαοτελεί αντιγραφή άλλων μοντέλων με διαφορετική εθνο-θρησκευτική προέλευση και ταυτότητα η οποία είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα (τουλάχιστον προς το παρόν), δείχνει και μία σύγχυση. Γράφετε για την «ανάρμοστη σχέση Πολιτείας – Εκκλησίας», η οποία λέτε «δίχασε τον λαό, οδήγησε σε πολιτικές τραγωδίες, «αναθέματα» και «λαοσυνάξεις»».

Εκτός του ότι μία «διαχωρισμένη» Εκκλησία θα έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση να διαμαρτύρεται και να οργανώνει «λαοσυνάξεις», υπάρχει και η σύγχυση σε φιλοσοφικό υπόβαθρο από αυτή τη θέση, διότι από τη μία θεωρείτε «διχασμό» ένα απλό αίτημα της Εκκλησίας προς την πολιτεία να διεξαχθεί δημοψήφισμα με ερώτημα αν επιθυμεί ο λαός την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, διότι περί αυτού επρόκειτο, και από την άλλη ζητάτε ο ίδιος την προαιρετική αναγραφή στη φορολογική δήλωση των πολιτών!

Σημειώνω εδώ ότι η εν λόγω σύγχυση διακατέχει ολόκληρη την πλευρά του κράτους, το οποίο ακόμη και σήμερα ερωτά τους πολίτες για το θρήσκευμά τους στις ληξιαρχικές πράξεις γάμων και προσθήκης τέκνων στην οικογενειακή μερίδα, ενώ υπάρχει και η «θετική διάκριση» των μουσουλμάνων μαθητών οι οποίοι εισάγονται σε ειδική κατηγορία σε συγκεκριμένες ανώτατες σχολές. Τη σύγχυση αυτή θα πρέπει να την υποβάλετε στη βάσανο της συνέπειας της λογικής σας, ειδικά εφόσον χρησιμοποιείτε τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς.

Προχωρώ. Ο διαχωρισμός τον οποίον επιχειρείτε να περιγράψετε στις θέσεις σας είναι πολύ πρόχειρα γραμμένος, και χωρίς να λαμβάνει υπόψιν συγκεκριμένες συνιστώσες. Για την ακρίβεια, όλοι όσοι μιλάνε για αντίστοιχο διαχωρισμό λησμονούν ορισμένες βασικές παρενέργειες, οι οποίες εκτός από το πολιτισμικό υπόβαθρο του ελληνισμού, αφορούν και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και στην εξωτερική πολιτική.

Ενδεικτικά επισημαίνω ότι ο εξ αριστερών προερχόμενος αντικληρικαλιστικός άξονας, ο οποίος οδηγεί σε φωνές «άμεσου διαχωρισμού εδώ και τώρα» ξεχνάει τις σχέσεις του Ελλαδικού κράτους με το Άγιο Όρος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα πρεσβύτερα Πατριαρχεία και ασφαλώς τις χώρες στις οποίες ανήκουν όλα αυτά, κοκ. Όταν αναφερόμαστε σε μια σχέση με τέτοιο ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, όπως η συγκεκριμένη, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από όσο νομίζει κανείς με την πρώτη ματιά.

Στην αρχή των θέσεών σας λέτε ότι «στόχος(;) [του κόμματος] είναι να διπλασιάσουμε ανθρώπους ανεξίθρησκους και ανοιχτόμυαλους». Εκτός από περίεργος, για στόχο κόμματος, αφού δηλώνει μία «ιεραποστολική» διάθεση, υπονοεί σαφώς ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος Ελλήνων δεν είναι ανεξίθρησκοι. Από πού συνάγετε αυτό το συμπέρασμα; Υποπτεύομαι ότι συγχέετε την λαϊκή πίστη με την έλλειψη ανεξιθρησκείας, και σ’ αυτή σας τη σύχγυση δεν επιδεικνύετε ο ίδιος αρκετά ανοιχτό μυαλό. Εκτός βέβαια, αν το υπόβαθρο της σκέψης σας είναι αποκλειστικά και ανελαστικά η Ποπεριανή «ανοιχτή κοινωνία».

Γράφετε για παράδειγμα στην αρχή των θέσεών σας πως «Ό,τι κάνει ο δεσπότης θα μπορεί να το κάνει και ο μουφτής». Αναρωτιέμαι τι ακριβώς εννοείτε. Δεδομένου του πλήρους διαχωρισμού (δεν το εξηγείτε επαρκώς, αλλά δίνετε ένα περίγραμμα ότι η Εκκλησία θα ασχολείται αποκλειστικά και αυστηρά με τα του οίκου της), ποια είναι αυτά τα δικαιώματα και τα πράγματα που «μπορεί» να κάνει ο Δεσπότης, αλλά δεν μπορεί ο Μουφτής; Διότι η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι ο Μουφτής μπορεί να δικάζει, για παράδειγμα, οικογενειακές υποθέσεις εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον Ισλαμικό Νόμο! Μάλλον θέλατε να γράψετε «ό,τι δεν μπορεί να κάνει ο δεσπότης, δεν θα πρέπει να μπορεί να το κάνει ούτε ο μουφτής». Βλέπετε ότι η τεχνητή πολιτική ορθότητα και η με το ζόρι υποβάθμιση του «δικού μας» έναντι του «άλλου» για να εμφανιστούμε ως «δίκαιοι» ή «φιλελεύθεροι» είναι κακός οδηγός.

Αυτό που ίσως αναρωτιέστε τώρα είναι, μα μπορούν να συνυπάρξουν όσα διαβάζω στην παρούσα επιστολή με τις δημόσια διατυπωθείσες απόψεις περί οικονομικής πολιτικής; Η δική μου απάντηση είναι προφανώς ναι.

Εδώ θα βασίζεται η πρωτοτυπία, το εναλλακτικό της πρότασής σας, το πραγματικά καινούργιο (ας σημειώσω εδώ ότι το ‘πραγματικά καινούργιο’ για το οποίο μιλάω αναφέρεται στην δημόσια πολιτική συζήτηση όπως αυτή διεξάγεται στην Ελλάδα, γιατί διεθνώς -αρχής γενομένης από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο ήδη από την δεκαετία του 80-, η επανάκαμψη των αρχών του φιλελευθερισμού στην οικονομία είναι σύμφυτη με την πρόταξη των παραδοσιακών αξιών των αντίστοιχων κοινωνιών, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις Θάτσερ-Ρήγκαν, και όπως είναι ο κανόνας σε όλα τα συντηρητικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα στη δύση.

Δυστυχώς όμως αυτό που έξω παραβιάζει ανοιχτές θύρες, στην Ελλάδα παραμένει ταμπού, λόγω ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς). Αλλιώς, μάλλον έχουμε ξανακούσει αυτές τις ιδέες σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές. Θα θυμίσω εδώ τον έντονα «εθνομηδενιστικό» και «νεο-οθωμανικό» τόνο τον οποίον δίνουν συνιδρυτές κομμάτων με τα οποία λέτε δημόσια ότι πολιτικά είστε συγγενείς. Αν λοιπόν το δείγμα γραφής επί των συγκεκριμένων ζητημάτων της παρούσης επιστολής δείχνει ότι έχετε κάνει το πρώτο βήμα μίας μακράς διαδρομής διολίσθισης προς τέτοιες απόψεις, αδυνατώ να ισχυριστώ ότι βρήκα σε σας ένα πρωτότυπο συνολικό πολιτικό στίγμα.

Θα κλείσω την επιστολή μου με την υπογράμμιση της θέσης μου πως τα αίτια της κρίσης πράγματι ανιχνεύονται στο υδροκεφαλικό κράτος και στον κρατισμό, και είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος σε σχέση μ’ αυτό. Υπάρχει όμως και μία άλλη κρίση. Η κρίση της εθνικής μας ταυτότητας. Χωρίς έμφαση στην εθνική συλλογικότητα, χωρίς συγκροτημένη συλλογική αυτοσυνειδησία, δεν έχουμε μέλλον. Όχι μόνο εμείς, κανείς στον κόσμο. Έναν θεσμό δεν τον αποδομείς αν δεν τον αντικαθιστάς με κάτι άλλο. Ειδάλλως, γκρεμίζεις το οικοδόμημα. Και έχουμε ανάγκη από θεμέλια σήμερα. Ό,τι συμβάλλει στην εθνική μας ταυτότητα είναι απαραίτητο συστατικό της σύνθεσης η οποία θα μας βγάλει από την κρίση.

Με αυτές τις σκέψεις, κλείνω με μια υπόμνηση του Γιώργου Σεφέρη: «Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;»

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας,

Με τιμή
Ανδρέας Σταλίδης.
Δημιουργός του Αντίβαρου.

Ὁ τεράστιος θόρυβος πού προεκλήθη ἀπό τήν δημοσιοποίηση τῶν δυστυχῶν θυμάτων τοῦ trafficing (διακίνησις καί ἐμπορία ἀνθρώπων) καί ἡ δῆθεν εὐαισθητοποίησις τῶν κρατικῶν παραγόντων διά τόν φόβον τῶν «ὀψωνίων» (ἀποτελεσμάτων) αὐτῆς τῆς ὰπανθρώπου τραγικότητας καί τῆς διασπορᾶς θανατηφόρων ἀσθενειῶν παρουσιάζει ἐκτύπως τήν σαπρότητα καί σαθρότητα τῆς κοινωνικῆς μας ὀργανώσεως.

Εἶναι τραγικό τό γεγονός πώς σέ αὐτή τήν χώρα τῶν Ἁγίων, τῶν μαρτύρων καί τῶν ἡρώων, ἡ γλώσσα τῆς ὁποίας ἔγινε τό ἐκφραστικό ὄργανο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως ἡ ἀναισχυντία, ὁ ἀνθρώπινος εὐτελισμός, ἡ ἐμπορευματοποίησις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ χυδαιότητα καί ἡ ἀνειλικρίνεια κορυβαντιοῦν καί προκαλοῦν.

Μία κοινωνία πού θεωρεῖ δῆθεν προοδευτισμό τήν ἀπόλυτη ὀπισθοδρόμηση στίς πλέον σκοτεινές περιόδους τῆς ἀνθρωπίνης Ἱστορίας καί πού ἀνατρέφει τήν διάδοχη γενεά μέ τό ἐκπαιδευτικό της σύστημα χωρίς τήν ἀξιοπρέπεια καί τό ἀληθές μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί μακράν τοῦ φωτός καί τῆς πληρότητος τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἀναποδράστως δρέπει τούς τραγικούς καρπούς τῆς παραβατικότητος καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ τρόπου ὑπάρξεως πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο χειρότερο τῶν ἀλόγων ζώων.

Διαμαρτύρεται ὁ ἔντυπος καί ὁ ἠλεκτρονικός τύπος διά τά ἀναπότρεπτα ἀποτελέσματα ἑνός κοσμοειδώλου πού μετά μανίας ὑπηρετοῦν καί μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας διακονοῦν διότι ἡ ἄρθρωσις ἀντιρρητικοῦ λόγου στήν ἐκπόρνευση τῆς καθημερινότητος καί ἡ ἐπίκλησις τοῦ αἰωνίου Νόμου τοῦ Παναγίου Θεοῦ μυκτηρίζονται ἀναισχύντως καί φαιδροποιοῦνται ἀπό τούς διατάκτες τῆς ἀπομειώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου βίου.

Φωνές ὅπως αὐτή δυστυχοῦς θύματος τῆς πορνείας, πού δημοσιοποιήθηκε στό ἔντυπο τῆς 13/5/2012 «Τό μῆλο τῆς Κυριακῆς», « ...Τό πρῶτο διάστημα ἀπό κάθε ... ἔκανα ἐμετό.

Μέσα σέ τρεῖς μῆνες ἔχασα 16 κιλά... », δέν συγκινοῦν, δέν ἀφυπνίζουν, δέν εὐαισθητοποιοῦν τίς καρδιές καί τήν λογική καί τήν συνείδηση πού ἐλλιμενίζονται στό μουράγιο τῆς φαυλότητας.

Εἶναι ἐνδεικτικό τῶν ἀνωτέρω ἡ ἀνακοίνωσις τοῦ Συνηγόρου τοῦ Πολίτη, πού τό μόνο πού βρῆκε νά πῇ γι’ αὐτήν τήν ἀνθρώπινη τραγωδία ἦταν ἡ ἀντίδρασίς του γιά τήν δημοσιοποίηση τῶν προσωπικῶν δεδομένων ὀροθετικῶν ἐκπορνευομένων προσώπων.

Ἀναφερόμενος δέ στήν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς καί τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μίλησε γιά «ἀνεπάρκεια διαχείρησης ἑνός ζητήματος πού ἀποτελεῖ κοινωνικό δεδομένο».

Τό τραγικό αὐτό πρόβλημα κανείς δυστυχῶς δέν τό προσέγγισε μέ τήν ἀπαιτουμένη εὐθυκρισία καί εἰλικρίνεια διότι ἠθικοί αὐτουργοί ὅλης αὐτῆς τῆς δυστυχίας ἀποτελοῦν οἱ νομοθετήσαντες στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο μέ τάς διατάξεις τοῦ Νόμου 3904/2010 (ΦΕΚ τ. Α΄, 218 23/12/2010) διά τοῦ ὁποίου μετέβαλαν τόν ποινικό χαρακτῆρα τῆς ἐκπορνεύσεως καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ trafficing ἀπό πλημμέλημα σέ ἁπλό πταίσμα μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν μή ποινική καταδίωξη τῶν κινούντων τά νήματα ἠθικῶν αὐτουργῶν αὐτῆς τῆς βδεληρᾶς καί ἀποκρουστικῆς πραγματικότητος, τῶν μαστροπῶν καί σωματεμπόρων πού ἄθεσμα θησαυρίζουν ἀπό τήν διακίνηση καί ἐμπορία ἀνθρωπίνων ψυχῶν καί σωμάτων.

Ἑπομένως οἱ κλαυθμηρισμοί καί οἱ δῆθεν ἔκπληκτες φωνές διά τό ἀναπόδραστον ἀποτέλεσμα τῆς ἀθέσμου ἐγκληματικῆς νομοθεσίας δέν ἀοτελοῦν παρά ψιμίθια φαιδρά μιᾶς πεσμένης ἠθικῶς κοινωνίας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Μητροπολίτη Χαρτούμ κ. Εμμανουήλ

---

 

Σήμερα «Κυριακή της Σαμαρείτιδος», όπως την έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας, τελέσαμε το Μυστήριο της Ευχαριστίας.

Καλέσαμε τα παιδιά μας και προσευχηθήκαμε ιδιαίτερα γι’ αυτά, λίγο πριν τις εξετάσεις τους.

Στο Ευαγγέλιο της ημέρας αυτής κυριαρχεί ένας διάλογος σπάνιος για την εποχή και τα δεδόμενα της.

Ενας διάλογος και μιά συνομιλία του Ιησού «μετά γυναικός». Σπάει τα «ειωθότα» και τα κατεστημένα.

Συνομιλεί και διαλέγεται με μιά γυναίκα της εποχής του ο Χριστός, κι απ' αυτή τη συνάντηση εξάγονται πλείστα όσα θεολογικά μηνύματα.

Ο «έχων ώτα» με ευρύτητα ακοής, ας τα προσέξει σήμερα περισσότερο, από ποτέ άλλοτε, ταύτα τα πανεπίκαιρα και άκρως επικοδομητικά λόγια, σε μιά εποχή, που όλοι μας, σχεδόν όλοι μας «μονολογούμε» μονοπωλώντας κατά δοκούν τον Θεϊκό λόγο...

Όμως εμείς δεν θα κηρυγματολογήσουμε σ’ αυτό το πενιχρό αρθρογράφημά μας περισσότερο.

Εξω, εδώ στο Χαρτούμ, η θερμοκρασία κυμαίνεται ανάμεσα στους 40 με 45 και ίσως περισσότερο βαθμούς.... Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας προσπαθούμε να προσευχηθούμε «υπέρ πάντων...».

Γι’ αυτό και σήμερα καλέσαμε τα παιδιά μας. Τα λιγοστά παιδιά μας, για να τους εκδηλώσουμε με «ευχές και δεήσεις» πρωτίστως, την καρδιακή μας αγάπη γι’ αυτά.

Τους διαβάσαμε μία ευχή καταγεγραμμένη στη δημοτική γλώσσα, που εκείνα περισσότερο σήμερα κατανοούν.

Την πήραμε μέσα από τον ηλεκρονικό υπολογιστή... Είναι μιά ευχή για επιτυχία, δύναμη και ενίσχυση, μαζί με το φωτισμό της Χάρης του Θεού, που είχε γράψει, μακαριστός πλέον, άγιος Ιεράρχης.

Το μήνυμα του Επισκόπου: «ο Θεός να είναι οδηγός και συνοδοιπόρος στη ζωή Σας πάντοτε».

Τα παιδιά με συγκίνηση δέχθηκαν τις ευχές μας. Την ευχή της «Εκκλησίας όλης...».

Να τα συνοδεύει στις εδώ και τώρα εξετάσεις τους, αλλά και στις γενικώτερες «εξετάσεις ζωής» στο μέλλον. Ενα μέλλον τόσο αβέβαιο, όσο και ελπιδοφόρο μέσα στο πέλαγος της αγάπης του Θεού.

Αυτό το ελάχιστο κάναμε εμείς... προσφέροντάς τους ένα στυλό αγάπης, μα πάνω απ’ όλα την ειλικρίνεια της αγάπης μας.

Οι ευχές του αγίου Πατριάρχου μας να Σας συνοδεύουν. Οι ευχές του Επισκόπου να είναι μαζί Σας.

Οι ευχές του Ιερέως και καθηγητού Σας εδώ στο Χαρτούμ να Σας ενδυναμώνουν για ένα καλύτερο μέλλον.

Οι ευχές όλων των παρόντων Καθηγητών είναι μαζί Σας. Οι ευχές των γονέων και όλων των παροίκων να είναι μαζί Σας.

Καλή επιτυχία παιδιά! Επιτυχία και δύναμη σ’ όλα τα παιδιά της Πατρίδας μας και τα όπου γής Ελληνόπουλα.

Του Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα

Η Αγγλία είναι μια χώρα που έχει μεγάλη ευαισθησία σε θέματα ομοφυλοφίλων.

Το θέμα που συζητείται ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι η πολιτική ένωση και πρόσφατα άρχισε να συζητείται και ο γάμος ομοφυλοφίλων.

Η πολιτική ένωση ομοφυλοφίλων επιτρέπεται στην Αγγλία από το 2005. Η Αγγλική Κυβέρνηση άρχισε ήδη από τις 12 Μαρτίου 2012 μια ανοικτή δημόσια συζήτηση για το θέμα της γαμήλιας (κι όχι μόνο πολιτικής) ένωσης ομοφυλοφίλων.

Στόχος της είναι η συζήτηση να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2015, οπότε ελπίζει να αρχίσουν να τελούνται τέτοιοι γάμοι.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι σε δημοσκόπηση του Μαρτίου 2012 το 43% της κοινής γνώμης υποστηρίζει τους γάμους ομοφυλοφίλων, το 32% υποστηρίζει την πολιτική ένωση, ενώ το 16% είναι εναντίον.

Στην ίδια δημοσκόπηση διαπιστώθηκε πως 62% των ερωτηθέντων θεωρούν πως οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις έχουν την ίδια αξία με τις ετεροφυλοφιλικές.

Βέβαια η μεγάλη είδηση σε αυτή τη συζήτηση είναι η δυναμική (για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή) ανταπόκριση όλων των Ορθοδόξων Δικαιοδοσιών που δραστηριοποιούνται στη Μεγ. Βρετανία, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ. Γρηγόριο, ο οποίος ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προεδρεύει του νεοσύστατου σώματος της Πανορθοδόξου Επισκοπικής Συνελεύσεως των Βρετανικών Νήσων και της Ιρλανδίας. 

Η ανταπόκριση αυτή συνίσταται σε μια δισέλιδη επιστολή, μέσω της οποίας μεταφέρονται οι Ορθόδοξες απόψες προς τη δημόσια συζήτηση που με πρωτοβουλία της άνοιξε η Αγγλική Κυβέρνηση.

Ανάμεσα στις σκέψεις και στα επιχειρήματα που συμπεριλαμβάνονται στην εν λόγω επιστολή είναι και τα παρακάτω:

- Αναγνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια πλουραλιστική κοινωνία και εκτιμούμε την παραδοσιακή ανοχή της Βρετανικής κοινωνίας.

-  Δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι στα εμφανή σημάδια των αρνητικών συνεπειών της αποδυνάμωσης της παραδοσιακής αντίληψης για την οικογενειακή ζωή.

-  Η πρόταση να δοθεί ισότιμη νομική θέση, στις ενώσεις ατόμων των οποίων η σχέση δεν ανταποκρίνεται στη φυσική συμπληρωματικότητα των ανθρώπινων φύλων, δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

- Αν οι προτεινόμενες ιδέες αρχίσουν να ισχύουν στην πράξη, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα θεωρήσουν πως η αλλαγή αυτή στην κοινωνική δομή της Βρετανικής κοινωνίας, θα αυξήσει την αίσθηση του πνευματικού αποπροσανατολισμού που παρατηρούμε, βλέποντας αυτή τη χώρα, μαζί με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, να απομακρύνεται από τις πνευματικές ρίζες της Χριστιανικής Παράδοσης.

- Πιστεύουμε πως οι υπάρχουσες βιολογικές και φυσικές διαφορές ανδρός και γυναικός είναι ουσιαστικά στοιχεία για τη γαμήλια σχέση.

-  Στο όνομα των Ορθοδόξων Χριστιανών αυτής της χώρας, μαζί και με εκείνους που είναι μέλη άλλων θρησκειών ή και καμμίας, και οι οποίοι συμφωνούν με το όραμά μας αυτό, καλούμε την Κυβέρνηση να εγκαταλείψει αυτό το άστοχο και περιττό εγχείρημα και να δώσει επείγουσα προσοχή σε πρακτικά μέτρα, που θα πρέπει να σχεδιασθούν με σκοπό την ενίσχυση του γάμου και της οικογενειακής ζωής, τα οποία κατανοούμε ως απαραίτητη βάση για μία υγιά και δίκαιη κοινωνία.