Άρθρα - Απόψεις

Ναυπάκτου Ιερόθεος: «Ο ταύρος και η Ευρώπη»

images

Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου για την Romfea.gr


Καθώς βαδίζουμε σε νέες εκλογές, γίνονται πολλές συζη­τήσεις για την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και τις σχέσεις της με την Ευρώπη, στην οποία ανήκει και από την οποία εξαρτά το παρόν και το μέλλον της.

Οι επάλληλες συζη­τήσεις δημιουργούν σκέψεις, προβληματισμούς και ως προς το μέλλον της Πατρίδας μας και ως προς τους πολίτες της.

Πρέπει να δούμε τις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και της Ευρώπης.

1. Ο μύθος της Ευρώπης

Σύμφωνα με την μυθολογία η Ευρώπη ήταν η ερωμένη του Δία, ο οποίος την είχε απαγάγει. Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για το θέμα αυτό.

Η βάση όλων αυτών είναι ότι η καταγωγή της Ευρώπης «ανάγεται σε μια γενιά φοινικικών ηρωϊκών μορφών που πολιτογραφήθηκαν νωρίς στον ελληνικό χώρο».

Προκει­μένου ο Δίας να απαγάγη την Ευρώπη μεταμορφώθηκε σε ταύρο, πήγε στις ακτές της Τύρου ή της Σιδώνας, όπου η Ευρώπη έπαιζε με τις φίλες της.

Μιά άλλη παράδοση λέγει ότι ο Δίας έστειλε έναν μυθικό ταύρο από την Κρήτη στην Τύρο, τον οποίο δάνεισε ο Ποσειδώνας, προκειμένου να αρπάξη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη μάζευε λουλούδια με τις φίλες της, ενθουσιάσθηκε από την ομορφιά του ταύρου, ξεπέρασε τον δισταγμό και τον φόβο της, τον πλησίασε και έπαιζε μαζί του, τον στεφάνωσε με λουλούδια, ανέβηκε επάνω του και τότε ο ταύρος-Δίας πέταξε πάνω από την θάλασσα και την έφερε ή στην Κρήτη ή στην Θήβα.

Η παράδοση που αναφέρεται στην Κρήτη λέγει ότι η Ευρώπη γέννησε με τον Δία τρεις γιούς, τον Μίνωα, τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθυ. Πάντως, η αρπαγή στην ελληνική μυθολογία σχετίζεται με μια μορφή «ιερού γάμου».

Ο μύθος είναι εκφραστικότατος. Η Ευρώπη δεν είναι αυτό που σήμερα θεωρούμε ως Ευρώπη, δηλαδή οι δυτικές Χώρες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, αλλά συνδέεται με την Ανατολή και τα αρχαία ελληνικά φύλα.

Εκφράζει έναν λαμπρό πολιτισμό, με λεπτοτάτη παράδοση και αρχοντική συμπεριφορά, έχει σχέση με όσα εκλεκτά στοιχεία διαθέτει το περιβάλλον, διαθέτει αγνά αισθήματα και απονήρευτη διάθεση και διακρίνεται από μια φιλοσοφική ερμηνεία της ζωής.

Δυστυχώς, όμως, αυτό το κορίτσι παραπλανάται από μια «μαγική θεϊκή» δύναμη που συμπεριφέρεται ως όμορφος ταύρος, αλλά διακρίνεται από την πονηρία. Η δύναμη αυτή παντρεύεται την ωραία κόρη, χρησιμοποιώντας την μέθοδο της αρπαγής.

Μπορεί να γίνη αναφορά στα σύγχρονα γεγονότα, αφού Ευρώπη είναι η Ελλάδα με τον λαμπρό πολι­τισμό, την εκλεπτυσμένη φιλοσοφία, την ξέγνοιαστη συμπεριφορά, η οποία όμως «βιάζεται» και αρπάζεται από την ταυρική δύναμη των αγορών, την σκοπιμότητα, την εκμετάλλευση, την αγριότητα.

Σε αυτήν την σχέση η Ελλάδα θα έπρεπε να έχη τον πρώτο λόγο με τον πολιτισμό, την φιλοσοφία, την ορθόδοξη θεολογία που διαθέτει οικουμενικό πνεύμα και εσωτε­ρική πνευματικότητα. Άν και τα καλύτερα στοιχεία του δυτικού πολιτι­σμού έχουν επηρεασθή από την αρχαία Ελλάδα και τον ορθόδοξο Χριστιανισμό, εν τούτοις όμως πολλές φορές τα στοιχεία αυτά αναμειγνύονται στην Δύση με την δύναμη και την βιαιότητα του ταύρου, δηλαδή των παθών.

Για να πούμε την αλήθεια ότι δεν πρέπει και εμείς οι Έλληνες να μα­γευό­μαστε από το πνεύμα της δυνάμεως και να αφήνουμε την δύναμη του Πνεύματος.

Αυτό τονίζεται γιατί, η πραγματικότητα διδάσκει ότι πολλοί και από τους συγχρόνους Έλληνες έχουν αλλοτριωθή, αφού αντήλλαξαν την ομορφιά της δικής μας παράδοσης με την βία και την άλογη δύναμη του ταύρου, που σημαίνει αντικατέστησαν την πνευματικότητα του πολιτισμού της με την αλογία των συμφερόντων, των σκοπι­μοτήτων και της χρησιμοθηρικής αντιμετωπίσεως της ζωής.

Πάντως, η Ελλάδα είναι Ευρώπη, δεν χωρίζεται από αυτήν και μάλιστα έδωσε στην σύγχρονη δυτική Ευρώπη νόημα, πολιτισμό, που διατηρείται ακόμη και σήμερα, αν και με την κάθοδο των βαρβαρικών φύλων μεταξύ 5ου και 8ου αιώνος μ.Χ., όπως γράφει ο γάλλος καθηγητής Jacques Le Goff, ότι οι ρωμαϊκές μάζες της δυτικής Ευρώπης «εκβαρβαρίζονται».

Η φιλοσοφία, η επιστήμη, η παιδεία, η δημοκρατία κ.ά. των δυτικών χωρών έχουν επηρεασθή από τον ελληνικό πολιτισμό ποικιλοτρόπως είτε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, είτε από τους Ίωνες φυσικούς, είτε από τους κλασσικούς μεταφυσικούς είτε από την επικούρεια φιλοσοφία. Επομένως, οι δυτικοί λαοί μας χρωστούν πολλά.

Οι άλλοι μπορούν να φύγουν από την Ευρώπη, αλλά η Ελ­λάδα δεν μπορεί να το κάνη, γιατί αυτή είναι η αληθινή Ευρώπη.

2. Οι αρχές της σύγχρονης Ευρώπης

Ερμηνεύοντας λίγο τον μύθο, άς έλθουμε στην ωμή πραγ­μα­τικότητα της σύγχρονης Ευρώπης. Στην εποχή μας ο νέος Δίας μεταμορφώνεται σε ταύρο και δελεάζει την Ελλάδα για να κάνη έναν νέο «γάμο» και γίνονται συμφωνίες-μνημόνια.

Όμως είναι αλήθεια ότι την έως τώρα ευημερία στην χώρα μας με δανεικά μας την δίδαξε ή την ανέχτηκε αυτός ο νέος Δίας με τους δικούς του σκοπούς.

Πάντως, η σχέση του νέου Δία και της Ελλάδος καθορίζεται από βασικές αρχές οι οποίες πρέπει να τηρούνται, όπως γίνεται σε κάθε γάμο και σε κάθε σχέση και συναλλαγή.

Τελευταία διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητού Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ο οποίος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα ευρωπαϊκά πράγματα.

Στο άρθρο αυτό επισημαίνει τις τρεις αρχές που επικρατούν σήμερα στην Ευρώπη, οι οποίες πρέπει να τηρούνται από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν θέλουν να παραμένουν στον σχηματισμό αυτό.

Η πρώτη αρχή είναι «ο σεβασμός των κανόνων του συστήματος». Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται σε κανόνες, το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη.

Οι κανόνες αυτοί πρέπει να τηρούνται. Όμως, συνήθως η Ελλάδα δείχνει αδυναμία να λειτουργήση σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Ίσως και εδώ υπάρχει το σύνδρομο της ωραίας κόρης-Ευρώπης που παίζει ανέμελα με τα λουλούδια, έχει έναν άλλο πιο φιλοσοφικό τρόπο ζωής, την μάγεψε ο σύγχρονος ταύρος και την άρπαξε, οπότε δεν μπορεί να συντονισθή με τον μηχανοκρατικό σύστημα, στην λεγόμενη «ευρωκρατία».

Η Ελλάδα από την αρχή της ένταξής της ήθελε «εξαιρέσεις», «διαφοροποιήσεις» και «μετα­βατικές ρυθμίσεις».

Συχνά χαρακτηρίζεται ως «εκκεντρική Χώρα». Από την αρχή ζητούσε «ειδική μεταχείριση» και εμφανίζεται ως «ειδική περίπτωση».

Η δεύτερη αρχή είναι η «αμφίδρομη αλληλεγγύη». Βάσει του θεσμικού συ­στή­ματος της Ενώσεως πρέπει οι χώρες-μέλη να δείχνουν έμπρακτα την αλλη­λεγ­γύη τους στα ασθενέστερα μέλη του συστήματος. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να εί­ναι αμφίδρομη, που σημαίνει «ότι και η Ελλάδα οφείλει να επιδεικνύει αλληλεγ­γύη προς τους άλλους εταίρους της».

Όμως, πολύ συχνά παρατηρείται ότι η Ελλάδα διαφοροποιείται «από τις αποφάσεις της Ενώσεως πάνω σε κεντρικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής, ορισμένες φορές καθαρά για ιδεολη­πτικούς λόγους».

Η τρίτη αρχή είναι η «μή δαιμονοποίηση των Εταίρων, των άλλων Κρατών-μελών». Η Κοινότητα έχει στόχο να καλλιεργή την ενότητα, να ξεπερνά τις αντιπαλότητες, τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες.

Έτσι, ούτε οι ηγέτες των δυτικών Κρατών πρέπει να επιτίθενται στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας βαρείς χαρακτη­ρισμούς, αλλά ούτε πρέπει να γίνεται από τους Έλληνες προς τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Όταν δεν εφαρμόζονται οι τρεις αυτές βασικές αρχές δημιουργούνται προβλήματα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να καταλάβουν την Ελλάδα και διάφορες ενέργειές τους «έχουν συσσωρεύσει κόπωση και οργή για τη Χώρα».

Από την άλλη όμως πλευρά «η Ένωση δεν μπορεί να εκφρασθεί με θεσμικά συντεταγμένο τρόπο πάνω στην ελληνική κρίση» και γι’ αυτό φλυαρούν μερικές Πρωτεύουσες (όπως το Βερολίνο) «μέ έναν κακόφωνο λόγο που κάνει τεράστια ζημιά».

Γι’ αυτό ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης συνιστά: «Καιρός είναι οι Πρωτεύουσες "νά το βουλώσουν" και να μιλήσουν συντεταγμένοι οι θεσμοί, όπως το επιβάλλει η συν­ταγματική τάξη της Ευρώπης».

Έτσι, στην σύγχρονη πραγματικότητα, στον νέο γύρο μεταξύ Δία και Ευρώπης πρέπει να υπάρχη εκλογίκευση της δύναμης και σεβασμός στην Ελλάδα που έδωσε στους δυτικούς λαούς το όνομά της. Φυσικά, και η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοσθή στην νέα κατάσταση, για να μη χάση τον ρόλο της.

3. Η άλλη Πολιτεία

Αφήνοντας την ερμηνεία του ταύρου που εκφράζεται με την «αρπαγή» της Ευρώπης, μπορούμε να πάμε σε μια αναγωγική ερμηνεία, που έχει σχέση με τους Χριστιανούς, οι οποίοι ζουν σε έναν κόσμο άκοσμο και δεν πρέπει να χάσουν την ευγένεια της ψυχής τους, αν και μετέχουν στα κοινά.

Ο σύγχρονος «ταύρος» της δυνάμεως του κόσμου προ­σπαθεί να μαγέψη την «Ευρώπη», δηλαδή τον Χριστιανό που ασχολείται με τα άνθη του Παραδείσου, παίζοντας με τους φίλους του Χριστού, και να τον αρπάξη για να τον χρησιμοποιήση στις δικές του επιδιώξεις. Όμως, οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αποπλανώνται, να «βιάζονται» από το πνεύμα του κόσμου.

Βεβαίως, όλοι ζούμε σε μια ιδιαίτερη Πατρίδα και πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλα τα προβλήματα που την απασχολούν. Δεν είμαστε ούτε απάτριδες ούτε μονοφυσίτες για να αρνού­μαστε την ιστορία και το παρόν, αλλά δεν μπορούμε και να «βιαζόμαστε» από τις κοσμικές δυνάμεις και να αιχμαλωτι­ζό­μα­στε από αυτές.

Ο Απόστολος Παύλος δεν αρνήθηκε τα ιστορικά δεδομένα της εποχής του, έζησε μέσα σε αυτά, αλλά τα αντιμετώπισε θεολογικά, με άλλο πνεύμα και τελικά τα υπερέβη.

Έδινε οδηγίες στους Χριστιανούς να σέβωνται το status quo της εποχής τους, τους παρήγγειλλε να προσεύχωνται γι’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αλλά τελικά τους συνιστούσε να αποβλέπουν σε μια άλλη ζωή.

Έγραφε: «ημών γάρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν», ο οποίος θα μετα­μορφώση το σώμα της ταπεινώσεως «εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τώ σώματι της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν του δύνασθαι αυτόν και υποτάξαι αυτώ τα πάντα» (Φιλ. γ', 20-21).

Επίσης, γράφοντας μέσα από την φυλακή στους Κολασσαείς τους έλεγε: «Ει ούν συνηγέρθητε τώ Χριστώ, τα άνω ζητείτε, ού ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γής» (Κολ. γ', 1-2). Και ο ίδιος Απόστολος στην επιστολή του προς Εβραίους γράφει: «τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής τον ονειδισμόν αυτού φέροντες ου γάρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ', 13-14). Όλοι οι άγιοι και ιδίως οι μάρτυρες θυσίασαν και την ζωή τους για να ζήσουν στην «μέλλουσαν» και όχι στην «μένουσαν πόλιν».

Ο ανώνυμος συγγραφέας της προς Διόγνητον επιστολής (2ος αιώνας μ.Χ.), παρουσιάζοντας την νοοτροπία των Χρι­στιανών της εποχής του, γράφει: «Πατρίδας οικούσιν, αλλ’ ως πάροικοι μετέχουσι πάντων ως πολίται, και πάνθ’ υπομένουσιν ως ξένοι πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών, και πάσα πατρίς ξένη... Επί γής διατρί­βουσιν, αλλ’ εν ουρανώ πολιτεύονται. Πείθονται τοίς ωρισμέ­νοις νόμοις, και τοίς ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους».

Ζούμε σε ιδιαίτερες Πατρίδες, τις αγαπάμε, ενδιαφε­ρόμα­στε για το σπίτι μας, αλλά δεν πρέπει η ψυχή μας να αιχμαλωτίζεται από τον σύγχρονο ταύρο του κόσμου.

Πρέπει να ζούμε την πνευματική ελευθερία από το κοσμικό σύστημα, και τελικά δεν πρέπει να μας υποδουλώνη το σκληρό και μερικές φορές απάνθρωπο πνεύμα του κόσμου.

Δεν πρέπει να μαγευόμαστε από την δική του ομορφιά, γιατί γρήγορα θα ταπεινωθούμε από την βιαιότητα και την αγριότητά του.

Ο ελληνικός μύθος της αρπαγής της Ευρώπης από τον Δία που μεταμορ­φώθηκε σε ταύρο έχει μεγάλη σχέση με την σύγχρονη πραγματικότητα, που δηλώνει ότι ο σύγχρονος «ταύρος» δεν μπορεί να γίνη Ευρώπη, όσα μέσα και αν χρησιμοποιήση, αν σπάση τον δεσμό του με την αληθινή Ευρώπη, την Ελλάδα, αλλά και το δικό μας πνεύμα πρέπει να παραμείνη ελεύθερο από την πονηρία κάθε άλογης αρπαγής.–

 

 

Το α­δού­λω­το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης

images

 

Η ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου που εξεφώνησε στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Εταιρεία «Φίλιπποι Ναυπάκτου» για την επέτειο της Άλωσης της Πόλης, στην Ναύπακτο στις 29-5-2012.

"Ο μή­νας Μά­ϊ­ος εί­ναι α­φι­ε­ρω­μέ­νος στην Ρω­μη­ο­σύ­νη, για­τί τον μή­να αυ­τόν έ­γι­ναν τα ε­γκαί­νια της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης (11 Μα­ΐ­ου), ε­ορ­τά­ζε­ται η μνή­μη του πρώ­του Χρι­στια­νού αυ­το­κρά­το­ρος (21 Μα­ΐ­ου) και εν­θυ­μού­μα­στε την ά­λω­ση της Πό­λης (29 Μα­ΐ­ου). Η α­να­φο­ρά στα θέ­μα­τα αυ­τά εί­ναι πά­ντα ση­μα­ντι­κή και ε­πί­και­ρη, ι­διαί­τε­ρα δε στην ε­πο­χή μας.

Μιά γε­νι­κή ε­πι­σή­μαν­ση εί­ναι ό­τι η πτώ­ση της Πό­λης δεν εί­ναι υ­πό­θε­ση θρή­νου και κλαυθ­μού, αλ­λά έ­ντο­νου προ­βλη­μα­τι­σμού και α­φε­τη­ρί­α ε­πα­να­προ­σα­να­το­λι­σμού. Τα ση­μεί­α τα ο­ποί­α θα το­νι­σθούν κα­τω­τέ­ρω θα προσ­διο­ρί­σουν την ση­μα­σί­α του θέ­μα­τος αυ­τού για την ε­πο­χή μας και θα εκ­φρά­σουν το ε­λεύ­θε­ρο και α­δού­λω­το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, πα­ρά την πτώ­ση της Πό­λης.

 1. Η πτώ­ση της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης

Η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη ως πρω­τεύ­ου­σα του ρω­μα­ϊ­κού Κρά­τους ή­ταν η ω­ραι­ό­τε­ρη πό­λη του τό­τε κό­σμου. Ο Μ. Κων­στα­ντί­νος την στό­λι­σε με τα κα­λύ­τε­ρα καλ­λι­τε­χνι­κά έρ­γα, με να­ούς, α­γο­ρές, πο­λι­τι­στι­κά κτή­ρια και πολ­λά άλ­λα, τα ο­ποί­α προ­κα­λού­σαν την προ­σο­χή και το εν­δια­φέ­ρον ό­λων των λα­ών που την πε­ρι­έ­βαλ­λαν. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η α­να­φο­ρά την ο­ποί­α κά­νει ο ά­γιος Γρη­γό­ριος ο Θε­ο­λό­γος, ο ο­ποί­ος ε­ξύ­μνη­σε την Νέ­α Ρώ­μη με ω­ραί­ους λό­γους.

Σε έ­να ποί­η­μά του χα­ρα­κτη­ρί­ζει την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη-Νέ­α Ρώ­μη ως έ­να­στρο ου­ρα­νό που εί­ναι λα­μπρό­τε­ρος α­πό την γη. Γρά­φει:

«Κλει­νή κα­θέ­δρα του Κων­στα­ντί­νου του με­γά­λου,

Ρώ­μη νε­ό­τε­ρη που τό­σο ξε­περ­νάς τις πό­λεις

ό­σο τη γή ο α­στρο­στο­λι­σμέ­νος ου­ρα­νός».

Αλ­λού, α­να­φε­ρό­με­νος στην Νέ­α Ρώ­μη, την χα­ρα­κτη­ρί­ζει ως τον δεύ­τε­ρο ο­φθαλ­μό της οι­κου­μέ­νης. Γρά­φει:

«Τής οι­κου­μέ­νης το έν­δο­ξο, ώ άν­δρες μά­τι,

τό δεύ­τε­ρο που ως βλέ­πω κό­σμο κα­τοι­κεί­τε,

γή­ϊ­να στο­λί­δια και θα­λασ­σι­νά φο­ρά­τε,

νέ­α Ρώ­μη, νέ­ων ευ­γε­νών πα­τρί­δα,

πό­λη του Κων­στα­ντί­νου, στή­ριγ­μα του Κρά­τους».

Και αλ­λού, μι­λώ­ντας για τις δύ­ο Ρώ­μες, την Πα­λαιά και την Νέ­α Ρώ­μη τις χα­ρα­κτη­ρί­ζει ως δύ­ο η­λί­ους της οι­κου­μέ­νης. Γρά­φει:

«Δυ­ό η φύ­σις ή­λιους δεν μας έ­χει δώ­σει,

αλ­λά δύ­ο Ρώ­μες που την οι­κου­μέ­νη ό­λη

φω­τί­ζουν, την πα­λιά και νέ­α αυ­το­κρα­το­ρί­α,

κι εί­ναι τό­σο η μια απ' την άλ­λη αλ­λι­ώ­τι­κες,

ό­σο η μια προ­βάλ­λει απ' την α­να­το­λή, η άλ­λη στή δύ­ση

κι ι­σο­ζυ­γί­ζει η ο­μορ­φιά της μιας την ο­μορ­φιά της άλ­λης».

Η ιστορία αναφέρει ότι δια μέσου των αιώνων πολλοί λαοί θαύμαζαν, επο­φθαλ­μιούσαν και πολιόρκησαν την Πόλη και άλλοι κατόρθωσαν να την καταλά­βουν για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Να μνημονευθούν οι Άβαροι, οι Ρώς, οι Γότθοι, οι Άραβες, οι Φράγκοι, οι Οθωμανοί που εποφθαλ­μιούσαν τα κάλλη, τις ομορφιές αλλά και την αίγλη της Πόλης.

Η τελική πτώση της το 1453 ήταν αποτέλεσμα της ήττας του Ρωμανού Δ' του Διογένη στην μάχη του Μαντζικέρτ της Αρμενίας (1071) και της επιδρομής των σταυροφόρων που συμμετείχαν στην Δ' Σταυροφορία (1204), οι οποίοι την κατέλαβαν και την λεηλάτησαν και μετέφεραν όλα τα σπουδαία κοσμήματά της στην Δύση, όπως το βλέπει κανείς σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Διάφοροι μεταγενέστεροι εχθροί της συνέχισαν την λεηλασία όχι μόνον της Κωνσταντινούπολης, αλλά και όλης της Ρωμηοσύνης.

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης, που έ­χει δι­καί­ως α­πο­κλη­θή «Ο προ­φή­της της Ρω­μη­ο­σύ­νης», γρά­φει πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ό­τι τον «ε­πι­στη­μο­νι­κόν θά­να­τον» της Ρω­μη­ο­σύ­νης τον ε­πε­ξερ­γά­σθη­καν: Οι Φρά­γκοι α­πό τον 9ο αι­ώ­να, οι Ρώ­σοι με­τά την ά­λω­ση, οι Γραι­κοί προ της Α­λώ­σε­ως και οι Νε­ο­γραι­κοί της δού­λης στους Ευ­ρω­παί­ους και Ρώ­σους Ελ­λα­δί­τσας του 19ου αι­ώ­νος, οι ο­ποί­οι με­τέ­τρε­ψαν την ρω­μαί­ϊ­κη Ε­πα­νά­στα­ση του 1821 σε ήτ­τα της Ρω­μη­ο­σύ­νης και θρί­αμ­βο του Γραι­κι­σμού του Καρ­λο­μά­γνου και του Νε­ο­γραι­κι­σμού των «Φι­λελ­λή­νων» των με­γά­λων Δυ­νά­με­ων.

2. Η αιχ­μα­λω­σί­α της Ρω­μη­ο­σύ­νης

Ο ρου­με­λι­ώ­της συγ­γρα­φέ­ας Κώ­στας Σαρ­δε­λής στο βι­βλί­ο του με τίτ­λο Ο θά­να­τος της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, α­να­φέ­ρε­ται δι­ε­ξο­δι­κά στον κα­τα­λυ­τι­κό ρό­λο των Φρά­γκων στην κα­τά­λυ­ση της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, στην πε­ρί­ο­δο με­τά την ά­λω­ση καί, βε­βαί­ως, στην τρα­γω­δί­α της σκλα­βω­μέ­νης Ρω­μη­ο­σύ­νης.

Α­να­φε­ρό­με­νος στην αιχ­μα­λω­σί­α της Ρω­μη­ο­σύ­νης, πα­ρου­σιά­ζει πά­ρα πολ­λά στοι­χεί­α, στα ο­ποί­α δεί­χνει ό­τι με την πτώ­ση της Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως το 1453 δεν πέ­θα­νε η αυ­το­κρα­το­ρί­α, αλ­λά συ­νέ­βη η αιχ­μα­λω­σί­α της. Δη­λα­δή, με­τά την πτώ­ση της πρω­τεύ­ου­σας στους Ο­θω­μα­νούς ε­ξα­κο­λου­θού­σε να πα­ρα­μέ­νη το πνεύ­μα και η υ­πο­δο­μή της Ρω­μη­ο­σύ­νης, η ο­ποί­α βέ­βαια ή­ταν αιχ­μά­λω­τη. Ό­λα τα τμή­μα­τα της Ρω­μα­ϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας που πε­ρι­ε­λάμ­βα­νε την Μι­κρά Α­σί­α, την ε­νιαί­α Θρά­κη, τα Βαλ­κά­νια, το Αι­γαί­ο, την Πα­λαι­στί­νη βρί­σκο­νταν κά­τω α­πό την κυ­ριαρ­χί­α των Ο­θω­μα­νών, αλ­λά εί­χαν ε­νιαί­α πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση, δια­τη­ρού­σαν ό­λο το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης.

Δη­λα­δή, αιχ­μά­λω­το ή­ταν το σώ­μα της, αλ­λά ε­λεύ­θε­ρο το πνεύ­μα της, που α­να­δεί­κνυ­ε α­γί­ους και ε­ξέ­φρα­ζε τον πο­λι­τι­σμό της. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τα ό­σα έ­λε­γε ο Θε­ό­δω­ρος Κο­λο­κο­τρώ­νης, α­να­φε­ρό­με­νος στον Κων­στα­ντί­νο Πα­λαιο­λό­γο: «Ο βα­σι­λέ­ας μας ε­σκο­τώ­θη, καμ­μιά συν­θή­κη δεν έ­κα­με η φρου­ρά του εί­χε πα­ντο­τι­νόν πό­λε­μον με τους Τούρ­κους». Και συ­νε­χί­ζει: «Η φρου­ρά του Βα­σι­λέ­ως μας εί­ναι οι λε­γό­με­νοι κλέ­φται, τα φρού­ρια, η Μά­νη και το Σού­λι και τα βου­νά».

Ε­πί­σης, πρέ­πει να α­να­φερ­θή η με­γά­λη προ­σφο­ρά της Εκ­κλη­σί­ας που α­πο­τέ­λε­σε την Ε­θναρ­χί­α με πρώ­το τον Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριάρ­χη Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως, η ο­ποί­α α­πο­τε­λού­σε την Ε­θναρ­χί­α του Γέ­νους. Εί­ναι γνω­στόν ό­τι ο Ρου­μά­νος συγ­γρα­φέ­ας I­o­r­ga στο έρ­γο του Το Βυ­ζά­ντιο με­τά το Βυ­ζά­ντιο πα­ρου­σιά­ζει την με­γά­λη προ­σφο­ρά της Εκ­κλη­σί­ας δια της ό­λης πα­ρά­δο­σής της, που συ­νε­χί­ζει να δια­φυ­λάσ­ση το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, μέ­σα α­πό τον πό­νο, τους δι­ωγ­μούς και τις ποι­κί­λες κα­κου­χί­ες.

Οι Φα­να­ρι­ώ­τες, οι ο­ποί­οι α­πο­τε­λού­σαν την πο­λι­τι­στι­κή α­ρι­στο­κρα­τί­α του Γέ­νους, οι κοι­νό­τη­τες με τις δη­μο­γε­ρο­ντί­ες, που εί­χαν ορ­γα­νω­θή, ό­που ή­ταν ε­πι­τρε­πτό και ε­φι­κτό, με ά­ρι­στα α­πο­τε­λέ­σμα­τα, η παι­δεί­α η ο­ποί­α προ­σφε­ρό­ταν, άλ­λο­τε φα­νε­ρά και άλ­λο­τε κρυ­φά, οι λα­ϊ­κές πα­ρα­δό­σεις, που ή­ταν ε­μπο­τι­σμέ­νες α­πό το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, οι συ­να­θροί­σεις στους Ι­ε­ρούς Να­ούς για την τέ­λε­ση των Μυ­στη­ρί­ων και δια­φό­ρων τε­λε­τών, η βυ­ζα­ντι­νή-ρω­μαί­ϊ­κη μου­σι­κή, τα τρα­γού­δια, τα ο­ποί­α κυ­κλο­φο­ρού­σαν α­πό στό­μα σε στό­μα, οι χο­ροί με την λε­βέ­ντι­κη έκ­φρα­σή τους, ό­λα αυ­τά έ­δει­χναν ό­τι ζού­σε το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, ό­τι δεν εί­χε πε­θά­νει η αυ­το­κρα­το­ρί­α, αλ­λά α­πλώς βρι­σκό­ταν σε αιχ­μα­λω­σί­α, και οι Ρω­μη­οί α­νέ­πνε­αν αυ­τήν την έν­δο­ξη α­τμό­σφαι­ρα και ήλ­πι­ζαν στην ε­πα­να­σύ­στα­ση της αυ­το­κρα­το­ρί­ας τους.

Ο π. Γε­ώρ­γιος Με­ταλ­λη­νός στο βι­βλί­ο του με τίτ­λο Τουρ­κο­κρα­τί­α και υ­πό­τιτ­λο Οι Έλ­λη­νες στην Ο­θω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α α­να­λύ­ει δι­ε­ξο­δι­κά το θέ­μα.

Αυ­τό το πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης δη­μιουρ­γού­σε την α­ντί­στα­ση του Γέ­νους και την ελ­πί­δα του ξε­ση­κω­μού. Αυ­τό το πνεύ­μα το ο­ποί­ο καλ­λι­ερ­γεί­το α­πό την Εκ­κλη­σί­α α­νέ­δει­ξε τους δι­δα­σκά­λους του Γέ­νους, που κρα­τού­σαν στα χέ­ρια τους την ι­στο­ρί­α και την πα­ρά­δο­σή του. Αλ­λά αυ­τό το πνεύ­μα α­νέ­δει­ξε τους νε­ο­μάρ­τυ­ρες, οι ο­ποί­οι δί­δα­σκαν τον λα­ό με τον λό­γο και την προ­σευ­χή, κυ­ρί­ως με το μαρ­τύ­ρι­ό τους, με πρω­το­πό­ρο τον ά­γιο Κο­σμά τον Αι­τω­λό.

Ό­ταν δια­βά­ση κα­νείς το Νέ­ο Μαρ­τυ­ρο­λό­γιο του α­γί­ου Νι­κο­δή­μου του Α­γιο­ρεί­του, τό­τε εκ­πλήσ­σε­ται και συ­γκι­νεί­ται α­πό το παλ­λό­με­νο πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, ό­πως φαί­νε­ται στα μαρ­τύ­ρια των Νε­ο­μαρ­τύ­ρων, αλ­λά και στον πρό­λο­γο του α­γί­ου Νι­κο­δή­μου του Α­γιο­ρεί­του.

Βέ­βαια, αυ­τή η αιχ­μα­λω­σί­α ή­ταν μαρ­τυ­ρι­κή, ου­σια­στι­κά ή­ταν μια πο­ρεί­α του Γέ­νους μέ­σα α­πό έ­ναν συ­νε­χή δι­ωγ­μό, ή­ταν μια δια­χρο­νι­κή ζω­ή μέ­σα σε κα­τα­κόμ­βες αί­μα­τος και μαρ­τυ­ρί­ου, γι' αυ­τό και ο Φώ­της Κό­ντο­γλου έ­κα­νε λό­γο για την «πο­νε­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύ­νη».

Πέ­ρα α­πό τους νε­ο­μάρ­τυ­ρες, το μαρ­τύ­ριο α­ντι­με­τώ­πι­ζαν οι Ε­πί­σκο­ποι, οι ο­ποί­οι σή­κω­σαν ό­λο το βά­ρος της δου­λεί­ας, τον στε­ναγ­μό και τον πό­νο του Γέ­νους. Υ­πάρ­χουν βι­βλί­α, τα ο­ποί­α μας δια­φω­τί­ζουν για την κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή των Ε­πι­σκό­πων κα­τά την διάρ­κεια της Τουρ­κο­κρα­τί­ας. Οι Ε­πί­σκο­ποι εί­χαν α­να­λά­βει τον ε­θναρ­χι­κό τους ρό­λο, ως Πρό­ε­δροι της Δη­μο­γε­ρο­ντί­ας, υ­πε­βλή­θη­σαν σε α­γώ­νες για να κρα­τή­σουν την Πα­ρά­δο­ση και την συ­νο­χή του Γέ­νους, συμ­με­τεί­χαν στο κλά­μα, τα δά­κρυ­α του λα­ού, στα μαρ­τύ­ρια και τις αλ­λα­ξο­πι­στί­ες.

Πά­νω α­πό ό­λους ο Οι­κου­με­νι­κός Πα­τριάρ­χης ή­ταν ο στό­χος του Κα­τα­κτη­τή, πα­ρά τα προ­νό­μια που εί­χε. Και μό­νον η φο­ρο­λο­γί­α την ο­ποί­α έ­πρε­πε να δί­νουν κά­θε έ­τος στον κα­τα­κτη­τή, με το χα­ρά­τσι, το πε­σκέ­σι κλπ., αλ­λά και στο κέ­ντρο της Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας, προ­κει­μέ­νου να ε­πι­τε­λή το τε­ρά­στιο έρ­γο, ή­ταν γε­γο­νός που τους υ­πέ­βα­λε σε α­φά­ντα­στο μαρ­τύ­ριο. Υ­πάρ­χουν μαρ­τυ­ρί­ες ό­τι πολ­λοί α­πό τους Ε­πι­σκό­πους πα­ραι­τού­ντο α­πό τον θρό­νο τους και πε­ρι­έ­πι­πταν σε με­λαγ­χο­λί­α, για­τί δεν μπο­ρού­σαν να α­ντα­πο­κρι­θούν στην υ­ψη­λή φο­ρο­λο­γί­α που τους ε­πέ­βα­λε το Κρά­τος.

Πά­ντως, κα­θ' ό­λη την διάρ­κεια της Τουρ­κο­κρα­τί­ας, καί­τοι έ­πε­σε η πρω­τεύ­ου­σα της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, και ό­λα τα μέ­ρη της ή­ταν αιχ­μα­λω­τι­σμέ­να, εν τού­τοις ε­ξα­κο­λου­θού­σε να υ­πάρ­χη αυ­τό το ζω­ντα­νό πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, ως πα­ρά­δο­ση και πο­λι­τι­σμός, ως πο­ρεί­α προς τον α­για­σμό και την θέ­ω­ση, ως έκ­φρα­ση α­ξιο­πρέ­πειας και ρω­μαί­ϊ­κου φρο­νή­μα­τος.

Αυ­τό εκ­φρά­ζε­ται με την ζω­ή του Κα­ρα­γκι­ό­ζη, ο ο­ποί­ος εί­χε με­γά­λη πε­ποί­θη­ση στην Ρω­μη­ο­σύ­νη του, πα­ρά την α­γραμ­μα­το­σύ­νη, την φτώ­χεια και την α­σχή­μια του, ώ­στε να μήν τον δε­λε­ά­ζη ο πλού­τος και η ο­μορ­φιά της Τουρ­κι­άς και της Φρα­γκι­άς. Ο Κα­ρα­γκι­ό­ζης ή­ταν δού­λος στο σώ­μα, αλ­λά ε­λεύ­θε­ρος στο πνεύ­μα, δια­τη­ρού­σε την αρ­χο­ντιά του πνεύ­μα­τος με την ε­ξυ­πνά­δα και το χιού­μορ του.

3. Ο θά­να­τος της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας

Ε­άν κα­τά την διάρ­κεια των τε­τρα­κο­σί­ων χρό­νων σκλα­βι­άς οι Ρω­μη­οί, ό­που και αν ζού­σαν, στα Βαλ­κά­νια, την Μι­κρά Α­σί­α, την Μέ­ση Α­να­το­λή κλπ., κρα­τού­σαν α­ναμ­μέ­νη την λα­μπά­δα της ρω­μαί­ϊ­κης πα­ρά­δο­σης, πα­ρά τους δι­ωγ­μούς και τις δυ­σκο­λί­ες, ό­μως ο θά­να­τος της αυ­το­κρα­το­ρί­ας ε­πήλ­θε πο­λύ αρ­γό­τε­ρα, ώ­στε σή­με­ρα να γί­νε­ται λό­γος για α­πώ­λεια της ελ­πί­δας α­να­σύ­στα­σης της πα­λαι­άς χρι­στια­νι­κής ρω­μα­ϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας.

Και πά­λι ο συγ­γρα­φέ­ας Κώ­στας Σαρ­δε­λής στο βι­βλί­ο του που προ­α­να­φέρ­θη­κε κά­νει λό­γο για το σο­βα­ρό αυ­τό ζή­τη­μα. Χρη­σι­μο­ποι­ώ­ντας πολ­λά ε­πι­χει­ρή­μα­τα, ι­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα και ε­πι­στη­μο­νι­κές μαρ­τυ­ρί­ες, κα­τα­λή­γει στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι ο θά­να­τος της αυ­το­κρα­το­ρί­ας, αυ­τής που δη­μιούρ­γη­σε ο Μ. Κων­στα­ντί­νος και α­νέ­δει­ξαν οι με­τέ­πει­τα αυ­το­κρά­το­ρες, Πα­τριάρ­χες, Κλη­ρι­κοί και μο­να­χοί, λα­ϊ­κοί, ε­πι­στή­μο­νες και ο πο­λύς λα­ός, δεν έ­γι­νε με την ά­λω­ση της Πό­λης το 1453, αλ­λά με την Ελ­λη­νι­κή Ε­πα­νά­στα­ση του 1821.

Με­τα­ξύ των άλ­λων α­να­φέ­ρε­ται σε μια εν­δια­φέ­ρου­σα ά­πο­ψη του Ρου­μά­νου συγ­γρα­φέ­α I­o­r­ga που προ­α­να­φέ­ρα­με: «Η κων­στα­ντι­νου­πο­λί­τι­κη κα­τα­στρο­φή και ο μαρ­τυ­ρι­κός θά­να­τος του Πα­τριάρ­χη συ­νέ­πε­σαν χρο­νι­κά με τη λα­ϊ­κή ε­ξέρ­γε­ση στο Μο­ριά και την κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή άρ­νη­ση των Ρου­μά­νων να υ­πο­στη­ρί­ξουν τη βυ­ζα­ντι­νή πε­ρι­πέ­τεια που δεν συ­γκι­νού­σε κα­θό­λου τους Σλά­βους των Βαλ­κα­νί­ων. Τό­τε α­κρι­βώς το Με­τα­βυ­ζα­ντι­νό Βυ­ζά­ντιο πέ­θα­νε».

Δεν εί­ναι κα­θό­λου πα­ρά­δο­ξο για­τί ο Ρήγας Φε­ραί­ος με τον Θού­ρι­ό του προ­σκα­λού­σε ό­λους τους λα­ούς των Βαλ­κα­νί­ων να ε­ξε­γερ­θούν, ό­πως και το ό­τι η Ε­πα­νά­στα­ση ξε­κί­νη­σε α­πό το Ι­ά­σιο της Ρου­μα­νί­ας, το δε σύμ­βο­λο του φοί­νι­κα που υι­ο­θέ­τη­σε ο Α­λέ­ξαν­δρος Υ­ψη­λά­ντης συμ­βό­λι­ζε την ι­δέ­α της α­να­βί­ω­σης της Ρω­μα­ϊ­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας.

Γρά­φει ο Κώ­στας Σαρ­δε­λής: «Η Ελ­λη­νι­κή Ε­πα­νά­στα­ση, λοι­πόν, ξε­κί­νη­σε οι­κου­με­νι­κή για ό­λους τους ορ­θο­δό­ξους σκλά­βους, και αυ­τό ή­ταν το αρ­χι­κό σχέ­διο της Φι­λι­κής Ε­ται­ρεί­ας, δι­ό­τι, α­σφα­λώς, ο Υ­ψη­λά­ντης δεν έ­κα­νε του κε­φα­λιού του, αλ­λά ε­φάρ­μο­ζε το σχέ­διο της α­νώ­τα­της αρ­χής των Φι­λι­κών, ά­σχε­το αν ε­θνι­κι­στι­κοί και άλ­λοι λό­γοι το α­νέ­τρε­ψαν, με α­πο­τέ­λε­σμα την ελ­λα­δι­κο­ποί­η­ση της Ε­πα­νά­στα­σης και τον πε­ριο­ρι­σμό της, αρ­χι­κά, στο Μο­ριά».

Ε­πί­σης, εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι ο με­γά­λος άγ­γλος ι­στο­ρι­κός T­o­y­n­b­ee γρά­φει ό­τι οι Έλ­λη­νες έ­κα­ναν μια ά­φρο­νη ε­νέρ­γεια και έ­χα­σαν ο­λό­κλη­ρη την αυ­το­κρα­το­ρί­α και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με­τα­τρά­πη­κε η αυ­το­κρα­το­ρι­κή ι­δέ­α σε μια ε­θνι­κή ι­δέ­α.

Βε­βαί­ως, κα­νέ­νας δεν αρ­νεί­ται τους α­γώ­νες και τα αί­μα­τα των η­ρώ­ων της Ε­πα­να­στά­σε­ως του 1821, Κλη­ρι­κών και λα­ϊ­κών, που έ­δω­σαν τα πά­ντα για την α­νά­στα­ση του Γέ­νους, αλ­λά δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ό­τι πί­σω α­πό τις πλά­τες των α­γω­νι­στών αυ­τών ε­ξυ­φάν­θη­σαν διά­φο­ρα σχέ­δια των Δυ­τι­κών Δυ­νά­με­ων για να ε­ξα­φα­νί­σουν την δυ­να­τό­τη­τα α­να­σύ­στα­σης της Ρω­μα­ϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας-Βυ­ζα­ντί­ου με έ­δρα την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη και να δη­μιουρ­γή­σουν μι­κρά ε­θνι­κά-ε­θνι­κι­στι­κά κρα­τί­δια στα Βαλ­κά­νια, τα ο­ποί­α θα α­φο­μοιω­θούν με το πνεύ­μα της Δύ­σης και θα αλ­λο­τρι­ω­θούν α­πό την πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός ο λό­γος του Κο­λο­κο­τρώ­νη: «Εις τον πρώ­τον χρό­νον της Ε­πα­να­στά­σε­ως εί­χα­με με­γά­λη ο­μό­νοια.­.. Και ε­άν αυ­τή η ο­μό­νοια ε­βα­στού­σε α­κό­μη δύ­ο χρό­νους, η­θέ­λα­με κυ­ρι­εύ­σει και την Θεσ­σα­λί­α και την Μα­κε­δο­νί­α και ί­σως ε­φθά­να­μεν και έ­ως την Κων­στα­ντι­νού­πο­λιν.­.­.­». Αυ­τός ή­ταν ο στό­χος των α­γω­νι­στών και ό­χι η δη­μιουρ­γί­α ε­νός μι­κρού κρα­τι­δί­ου, ου­σια­στι­κά προ­τε­κτο­ρά­του. Μέ­σα α­πό το πνεύ­μα αυ­τό πρέ­πει να δού­με την προ­σπά­θεια να κα­θο­ρι­σθή η ι­δε­ο­λο­γί­α του Ελ­λη­νι­κού Κρα­τι­δί­ου με το αυ­το­κέ­φα­λο, δη­λα­δή την α­πο­κο­πή α­πό το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χεί­ο, την στρο­φή στην αρ­χαί­α Ελ­λά­δα και τον προ­σα­να­το­λι­σμό στην Δύ­ση.

Έ­τσι, «τό δη­λη­τή­ριο του ε­θνι­κι­σμού ή­ταν φυ­σι­κό να ε­πι­δρά­σει κα­τα­λυ­τι­κά. Κι έ­γι­νε, στο τέ­λος, έ­να κρά­τος "προ­κάτ", έ­να κρα­τί­διο χω­ρίς θέ­με­λα, στον α­έ­ρα, παι­γνί­δι στα χέ­ρια των προ­στα­τών του –καί των δη­μιουρ­γών του, θα έ­λε­γα. Η ι­δέ­α της Ρω­μαί­ϊ­κης Αυ­το­κρα­το­ρί­ας εί­χε πε­θά­νει μέ­σα στή φω­τιά της Ε­πα­νά­στα­σης και η τρα­γω­δί­α της Ρω­μη­ο­σύ­νης εί­χε συ­ντε­λε­στεί. Η Ρω­μα­νί­α "πάρ­θεν"­.­.. Δι­έ­ξο­δος και πα­ρη­γο­ριά του λα­ού τώ­ρα η "Με­γά­λη Ι­δέ­α"­».

Ο θά­να­τος αυ­τός της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε με την Μι­κρα­σια­τι­κή Κα­ταστρο­φή, η ο­ποί­α ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα συ­γκρού­σε­ως των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων μέ­σα στην Ελ­λά­δα, που ή­ταν προ­σα­να­το­λι­σμέ­νοι άλ­λοι στην γερ­μα­νι­κή πο­λι­τι­κή και άλ­λοι στην αγ­γλι­κή πο­λι­τι­κή. Και έ­τσι μια προ­σπά­θεια α­να­σύ­στα­σης της Ρω­μη­ο­σύ­νης βά­φη­κε στο αί­μα των λα­ών και τον θά­να­το με­ρι­κών πο­λι­τι­κών στο Γου­δή.

Έ­τσι, σή­με­ρα εί­μα­στε υ­πο­δου­λω­μέ­νοι στην δια­πά­λη με­τα­ξύ του γαλ­λο­γερ­μα­νι­κού και αγ­γλο­σα­ξω­νι­κού ά­ξο­να, ό­πως εκ­φρά­ζε­ται στον ευ­ρω­πα­ϊ­κό χώ­ρο, κά­τω α­πό τις δι­κές μας εγ­γε­νείς α­δυ­να­μί­ες και τα πά­θη της ευ­δαι­μο­νί­ας και του γραι­κυ­λι­σμού.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή μια σκέ­ψη που διά­βα­σα αυ­τές τις η­μέ­ρες: «Η Δύ­ση ε­νο­χλεί­ται α­πό την Ρω­μη­ο­σύ­νη. Κι η Α­να­το­λή ε­νο­χλεί­ται α­πό την Ρω­μη­ο­σύ­νη. Κι οι λα­οί των Βαλ­κα­νί­ων που ε­μπο­δί­ζο­νται α­πό την πα­ρου­σί­α μας να οι­κειο­ποι­η­θούν τη δι­κή μας ζω­ή, τους δι­κούς μας προ­γό­νους για να βρούν κι αυ­τοί μια θέ­ση στο μω­σα­ϊ­κό των λα­ών του κό­σμου, κι αυ­τοί ε­νο­χλού­νται α­πό την Ρω­μη­ο­σύ­νη» (Νινέττα Βολουδάκη). Για ό­λους α­πο­τε­λεί πρό­βλη­μα το ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο, που ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πάρ­χη στην ζω­ή και την ψυ­χή του λα­ού.

4. Το ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο

Καί­τοι, ό­μως, α­πέ­θα­νε η Αυ­το­κρα­το­ρί­α και ό­πως φαί­νε­ται εί­ναι α­δύ­να­τον να α­να­συ­στα­θή, ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πάρ­χη και να ζή το ρω­μαί­ϊ­κο πνεύ­μα με την οι­κου­με­νι­κή προ­ο­πτι­κή, με την φι­λο­θε­ΐ­α και την φι­λαν­θρω­πί­α, το ο­ποί­ο πνεύ­μα καλ­λι­ερ­γεί­ται α­πό την εκ­κλη­σια­στι­κή ζω­ή, τα Μυ­στή­ρια και την α­σκη­τι­κή πα­ρά­δο­ση, αλ­λά και την πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση με τα τρα­γού­δια και τους χο­ρούς, που δια­κρί­νε­ται α­πό την αι­σιο­δο­ξί­α και κυ­ρί­ως το ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο.

Ο Ρω­μη­ός δεν εί­ναι υ­πο­χεί­ριο των ξέ­νων, δεν εί­ναι γραι­κύ­λος, δη­λα­δή δεν εί­ναι δου­λο­πρε­πής, αλ­λά γνω­ρί­ζει σα­φώς την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, έ­χει μια πα­ρά­δο­ση υ­πέρ­τε­ρη α­πό την δυ­τι­κή πα­ρά­δο­ση, ξέ­ρει να α­ντι­με­τω­πί­ζη θαρ­ρα­λέ­α τις κα­τα­στά­σεις, να θυ­σιά­ζη το α­το­μι­κό συμ­φέ­ρον για το κοι­νό κα­λό, να ζή την ε­λευ­θε­ρί­α α­κό­μη και μέ­σα σε δύ­σκο­λες κοι­νω­νι­κές κα­τα­στά­σεις, εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος α­πό ε­ξω­τε­ρι­κές ε­ξαρ­τή­σεις, ε­σω­τε­ρι­κές και ε­ξω­τε­ρι­κές.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ό­σα γρά­φει ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης, που έ­χουν σχέ­ση με την σύγ­χρο­νη πα­ραγ­μα­τι­κό­τη­τα:

«Διά το κα­λόν και δια την α­σφά­λειαν των ε­θνι­κών θε­μά­των ο Γραι­κύ­λος πρέ­πει να γί­νη πά­λιν Ρω­μη­ός και να ί­δη πώς εί­ναι οι Ευ­ρω­παί­οι και Α­με­ρι­κα­νοί εις την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Δεν έ­χουν ού­τοι το ρω­μαί­ϊ­κον φι­λό­τι­μον. Ε­πο­μέ­νως δεν ε­πι­τρέ­πε­ται να φε­ρώ­με­θα εις αυ­τούς με το φι­λό­τι­μόν μας, ως να έ­χουν και αυ­τοί φι­λό­τι­μον. Εις τάς δι­ε­θνείς σχέ­σεις πρέ­πει να α­φή­σω­μεν το φι­λό­τι­μον κα­τά μέ­ρος.

Ο Γραι­κύ­λος ο­φεί­λει συ­νει­δη­τώς να α­πο­βά­λη την α­φέ­λειάν του και να στα­μα­τή­ση να νο­μί­ζη ό­τι, ε­πει­δή αυ­τός έ­χει την διά­θε­σιν να θυ­σια­σθή δια τον δυ­τι­κόν πο­λι­τι­σμόν, τού­το ση­μαί­νει ό­τι οι "φι­λό­τι­μοι" σύμ­μα­χοι θα θυ­σια­σθούν δια την "έν­δο­ξον" Ελ­λα­δί­τσαν των ση­με­ρι­νών "αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων". Πο­λύ α­φε­λής εί­ναι ο σκε­πτό­με­νος ού­τω Γραι­κύ­λος, δι­ό­τι οι σύμ­μα­χοι δεν εί­ναι μια ρω­μαί­ϊ­κη οι­κο­γέ­νεια, δια να θυ­σιά­ζε­ται ο έ­νας δια τον άλ­λον.

Συμ­μα­χί­α εί­ναι συ­νερ­γα­σί­α πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τι­ω­τι­κή, μέ­σω της ο­ποί­ας κά­θε κρά­τος προ­στα­τεύ­ει τα ι­δι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα και τα συμ­φέ­ρο­ντα των συμ­μά­χων, ε­φ' ό­σον τα συμ­φέ­ρο­ντα αυ­τά ταυ­τί­ζο­νται με τα ι­δι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα. Η συμ­μα­χί­α βα­σί­ζε­ται εις συ­μπε­φω­νη­μέ­να και τί­πο­τε πέ­ραν των συ­μπε­φω­νη­μέ­νων, ό­πως α­κρι­βώς γί­νε­ται εις το ε­μπό­ριον. Ε­άν γί­νη κά­τι πέ­ραν των συ­μπε­φω­νη­μέ­νων, εί­ναι α­νο­η­σί­α να πε­ρι­μέ­νη ο Γραι­κύ­λος να ε­νερ­γή­σουν οι σύμ­μα­χοι α­πό φι­λό­τι­μον, ε­φ' ό­σον δεν έ­χουν φι­λό­τι­μον.

Διά τού­το εκ των προ­τέ­ρων πρέ­πει να ε­ξα­σφαλί­ση τάς α­να­γκαί­ας κυ­ρώ­σεις δι' εν­δε­χο­μέ­νην μη τή­ρη­σιν των συ­μπε­φω­νη­μέ­νων, δι­ό­τι άλ­λως θα λά­βη μό­νον η­θι­κήν ι­κα­νο­ποί­η­σιν α­πό τους συμ­μά­χους, δη­λα­δή έν «εύ­γε δού­λε α­φω­σι­ω­μέ­νε και τα­πει­νέ» και τί­πο­τε άλ­λο, ό­πως α­κρι­βώς γί­νε­ται με το Κυ­πρια­κόν».

Ζού­με σε δύ­σκο­λη ε­πο­χή, το βά­ρος πέ­φτει πά­νω στα οι­κο­νο­μι­κά, ε­νώ θα έ­πρε­πε να βρί­σκε­ται πά­νω στα πνευ­μα­τι­κά θε­μέ­λια, δη­λα­δή να στη­ρί­ζε­ται στο ρω­μαί­ϊ­κο φι­λό­τι­μο, στο πνεύ­μα της Ρω­μη­ο­σύ­νης, και θα έ­πρε­πε να α­ντι­με­τω­πί­ζου­με τις κα­τα­στά­σεις με πνεύ­μα ε­λευ­θε­ρί­ας. Θα ο­λο­κλη­ρώ­σω τις σκέ­ψεις μου με μί­α ση­μα­ντι­κή πρό­σκλη­ση:

«Α­δελ­φοί Ρω­μη­οί, ό­σο οι θρύ­λοι ζουν κι οι Τούρ­κοι φο­βού­νται μήν τη χά­σουν, η Πό­λη μας έ­πε­σε, αλ­λά δεν χά­θη­κε! Ό­σο το Ρω­μαί­ϊ­κο D­NA συ­νε­χί­ζε­ται α­πό πα­τέ­ρα σε γι­ό κι α­πό μά­να σε κό­ρη και το πρό­σω­πο του μαρ­μα­ρω­μέ­νου Βα­σι­λη­ά στοι­χει­ώ­νει τα ό­νει­ρά μας, η κλει­στή Πύ­λη της Α­γί­ας του Θε­ού Σο­φί­ας, πε­ρι­μέ­νει να α­νοί­ξει.

Κα­νέ­νας δυ­να­τός, κα­νέ­νας πο­λυά­ριθ­μος λα­ός, κα­νέ­νας "πλα­νη­τάρ­χης" δεν μπο­ρεί να α­φα­νί­σει τη Ρω­μη­ο­σύ­νη. Η Ρω­μη­ο­σύ­νη θα χα­θεί ό­ταν ο τε­λευ­ταί­ος Ρω­μαί­ος φύ­γει α­πό τον κό­σμο και μαζί του σβήσει η πίστη, η ελπίδα και τα όνειρα!» (Νινέττα Βολουδάκη).

Στην γνωστή φράση «εάλω η Πόλις», πρέπει να αντιτάξουμε τον λόγο του Νικηφόρου Βρεττάκου: «Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φώς!».

 

Καλαβρύτων: 'Ντροπή σας κυρία Αρβελέρ, τα βλέπετε όλα... κόκκινα!'

images

 

Δριμεία κριτική ασκεί μέσα από το ιστολόγιό του ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος στην Καθηγήτρια Ελ. Γλύκατζη - Αρβελέρ για τις τοποθετήσεις που έχει κατά καιρούς κάνει εναντίον της Εκκλησίας.

Ο κ. Αμβρόσιος την κατηγορεί πως βλέπει τα πάντα μέσα από ένα ... κόκκινο πρίσμα και πως με βάσει όσα λέει δεν έχει ήθος.

Ακολουθεί το άρθρο του Σεβ. Καλαβρύτων:

"Η Καθηγήτρια κα Γλύκατζη-Αρβελέρ, χωρίς αντίρρηση, ανήκει στις διασημότητες του επιστημονικού στερεώματος.

Πλήν όμως αυτό και μόνο το γεγονός δεν την κατατάσσει αυτομάτως στην χορεία των πνευματικών ανθρώπων, όπως εννοεί τόν όρο αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κάθε φορά, που την ακούμε στα τηλεοπτικά παράθυρα, επιμένει να προβάλλει το αριστερό της πρόσωπο, τις αριστερές αντιλήψεις καί ιδεοληψίες της.

Φαίνεται πως η κυρία Αρβελέρ πάσχει από το σύνδρομο που λέγεται "δαλτωνισμός" στην πνευματική του διάσταση.

Όποιος έχει δαλτωνισμό, τα μάτια του δεν μπορούν να διακρίνουν μερικά χρώματα!  Στον πνευματικό δαλτωνισμό ο ερευνητής τά βλέπει όλα κόκκινα!

Κανένα άλλο χρώμα δεν μπορεί να διακρίνει! Όλα τα άλλα συνεπώς τα διαγράφει ή και τα διαβάλλει! Θα σας το αποδείξουμε παρακάτω, όπου  θα μιλήσουμε για το τροπάριο της Κασσιανής.   

Με την συμπεριφορά της όμως μας προκαλεί! Χωρίς να το αντιλαμβάνεται η ίδια, καταδεικνύει ότι κυριαρχείται από εμπάθεια καί απο φανατισμό! Γνωρίζουμε όμως ότι στην επιστημονική έρευνα τόσο η εμπάθεια, όσο και η μεροληψία ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ! 

Κάτω λοιπόν από τήν επιστημονική της εμβρίθεια καλύπτει ένα απύθμενο μίσος πρός τήν Ορθόδοξη Εκκλησία καί πρός τά εκλησιαστικά πρόσωπα. Θα το διακρίνετε στις γραμμές που ακολουθούν.

Σας παρουσιάζουμε τα κείμενα αυτά με την ευκαιρία της Αλώσεως της Βασιλεύουσας!

Η κυρία Γλύκατζη-Αρβελέρ προστίθεται λοιπόν στη σειρά των κυριών Δραγώνα καί Ρεπούση, οι οποίες έχουν κακής ποιότητος όραση!

Μέσα στην επιστημονική τους στραβομάρα, π.χ., την καταστροφή της Σμύρνης την "είδαν" και την διδάσκουν ως "συνωστισμό!"

Αλλά, αγαπητή μου Κυρία, οι άνθρωποι της Εκκλησίας μόνο προδότες της Πατρίδος δεν υπήρξαν! Ντροπή σας!

Οι επιστημονικοί τίτλοι, αυτοί καί μόνον, ΔΕΝ ΚΑΤΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Για να έχουμε μια ωλοκληρωμένη προσωπικότητα χρειάζεται και το ήθος, αυτό δηλ. που  σεις, Κυρία Αρβελέρ  δέν διαθέτετε! Καί πάλι ντροπή σας!"

 

 

 

Ολοκληρώθηκε το Διεθνές Συνέδριο για την Εκκλησιολογία και τον Εθνικισμό

images

 

Συνεχίστηκε για τέταρτη ημέρα και ολοκληρώθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία το Διεθνές Συνέδριο που συνδιοργανώνεται στο Βόλο από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών και άλλους διεθνείς Ορθόδοξους φορείς, με θέμα «Εκκλησιολογία και Εθνικισμός».

Πριν την τελευταία συνεδρία οι σύνεδροι έλαβαν μέρος στην πολυαρχιερατική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη, που έλαβε χώρα στον ιερό Ναό της Αναλήψεως του Χριστού, στην πόλη του Βόλου.

Στην τελευταία συνεδρία του Διεθνούς Συνεδρίου υπό την προεδρία της Λέκτωρος Αικατερίνης Τσαλαμπούνη, ομιλητές ήταν οι Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης και Alexander Verkhovsky. Ο Δρ. Alexander Verkhovsky, (Κέντρο SOVA), ανέπτυξε το θέμα «Πολιτική Ορθοδοξία»: Η συμμετοχή της θρησκείας στη διαδικασία σχηματισμού της ταυτότητας».

Ο βασικός στόχος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που δεν είναι άλλος από το να βλέπει την επιρροή της να αυξάνεται, συνεπάγεται μια βαθμιαία απο-εκκοσμίκευση της κοινωνίας. Αν και η Εκκλησία δεν εμπλέκεται στην πολιτική με τη στενή έννοια του όρου, παραταύτα προσφέρει την δική της πολιτική θεωρία στη χώρα, η οποία διατυπώθηκε σε μια σειρά από κείμενα, με αφετηρία το: ‘Το θεμέλιο της κοινωνικής αντίληψης’.

Αυτή η διδασκαλία μπορεί να ιδωθεί ως μια πρωτότυπη και σχετικά καλά ανεπτυγμένη εκδοχή του ρωσικού εθνικισμού. Από τη στιγμή που η διδασκαλία αυτή αναπτύχθηκε εκ των πραγμάτων κάτω από την καθοδήγηση του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου, όταν ήταν ακόμη Μητροπολίτης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘το δόγμα του Κύριλλου’.

Οι προτάσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποσκοπούν στον απο-εκσυγχρονισμό και την από-εκκοσμίκευση της κοινωνίας, αν και ο βαθμός, στον οποίο οι ιδέες αυτές των ηγετών της Εκκλησίας μπορούν να εφαρμοστούν στην πραγματική ζωή, αποτελεί ένα ζήτημα προς διερεύνηση. Ωστόσο η ίδια Ρωσική Εκκλησία άρχισε να αλλάζει, ως αποτέλεσμα των μεθόδων που χρησιμοποιούνταν για την ανάπτυξη και προβολή του ‘Κυριλλικού δόγματος’.

Στην εισήγηση εξετάστηκαν δυο όψεις του φαινομένου: το ακροατήριο στο οποίο στοχεύουν ο Πατριάρχης Κύριλλος και οι υποστηρικτές του, και η γλώσσα που χρησιμοποιούν για να απευθυνθούν προς το ακροατήριο αυτό. Ως ένα προσωρινό συμπέρασμα παρατηρήθηκε ότι η δημόσια δράση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας οδηγεί σε μια βαθμιαία αλλαγή της εικόνας της Ρωσικής Ορθοδοξίας στην ρωσική κοινωνία.

Ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης, Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών μίλησε με θέμα «Εκκλησιολογία και Παγκοσμιοποίηση: Σε αναζήτηση εκκλησιολογικού «παραδείγματος» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης (σε συνέχεια των προηγούμενων «παραδειγμάτων»: τοπικό, αυτοκρατορικό εθνικό)».

Αφετηρία της εισήγησής του ήταν η θέση του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν που διακρίνει τρεις τύπους εκκλησιολογικών ‘παραδειγμάτων’ και σχέσεων των εκκλησιών μεταξύ τους, τρία ‘επίπεδα’ κανονικής παράδοσης στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας: το τοπικό, το αυτοκρατορικό και το εθνικό.

Τους τύπους αυτούς ο π. Σμέμαν συσχετίζει προς συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με τα αντίστοιχά τους πολιτισμικά και πολιτικά μορφώματα, καθώς και με παραδείγματα σχέσεων κράτους-Εκκλησίας. Έτσι ο τύπος του τοπικού εκκλησιολογικού ‘παραδείγματος’ σχετίζεται με την προ-κωνσταντίνεια περίοδο των ανά την οικουμένη εγκατεσπαρμένων πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων, ο τύπος του αυτοκρατορικού εκκλησιολογικού ‘παραδείγματος’ με τη Ρωμαϊκή / Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και ο τύπος του εθνικού εκκλησιολογικού ‘παραδείγματος’ με την εμφάνιση του εθνικισμού την εποχή του Διαφωτισμού και τη δημιουργία εθνικών κρατών.

Μετά από μια σύντομη θεολογική προβληματική γύρω από τη σχέση τοπικής και κατά την οικουμένη Εκκλησίας και τη σχέση του Ενός με τα πολλά, ο προβληματισμός του ομιλητή επικεντρώθηκε στο ερώτημα ποιο είναι το εκκλησιολογικό ‘παράδειγμα’, με το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία θα πορευθεί την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου υπερβαίνονται ταχύτατα τα εθνικά σύνορα και ρευστοποιούνται πολύ συχνά τα γεωγραφικά όρια. Στο τέλος της συνεδρίας δόθηκε επαρκής χρόνος για πολύ ενδιαφέρουσα και ζωντανή συζήτηση μεταξύ των συνέδρων.

 

Αλεξανδρουπόλεως: 'Θα νικήσουμε την κρίση, δεν είμαστε βουτυρόπαιδα'

images

 

 

Από τους ιεράρχες που ζουν μέσα στην κοινωνία, που σκέφτονται και πράττουν δημιουργικά, που είναι κοντά στη νέα γενιά που αγωνίζεται για να υπάρχουν ιδρύματα που αναπτύσσουν ουσιαστικό έργο είναι ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, τον οποίο συναντήσαμε και μιλήσαμε για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας τώρα που η κρίση βαθαίνει, η ανεργία καλπάζει και οι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο ψάχνοντας ένα απάνεμο λιμάνι για την ψυχή τους αρχικά και την οικονομική στήριξη σε βασικές τους ανάγκες.
 
Η Εκκλησία προσπαθεί να ανταποκριθεί με συναίσθηση του ρόλου της σαν τμήμα αυτή της κοινωνίας.
 
Η εκκλησία έχει αυξημένο κοινωνικό έργο σεβασμιότατε…

-Κοινωνικό έργο αλλά να καταλάβουμε το εξής, ότι για το κοινωνικό έργο πλέον κοντεύει στο τέλος του γιατί δεν υπάρχουν ατελείωτες δυνατότητες στην Εκκλησία και μάλιστα στην Εκκλησία στην Θράκη, η οποία έχει μηδέν εκκλησιαστική περιουσία.

Ότι έχουμε και προσφέρουμε, το προσφέρουμε από τα παγκάρια των ναών, αυτά καταλαβαίνετε ότι έχουν μειωθεί δραματικά οπότε οι δυνατότητες μας καταλαβαίνετε ότι αρχίζουν να φθίνουν προς το τέλος. 

 
Πείτε μας κάποια αιτήματα φοβερά, συγκλονιστικά που να έχετε δεχτεί.
 
-Πάρα πολλά ακόμη και για την αγορά ποδιών, παιδιού 22 ετών που του έχουν κοπεί σε τροχαίο και τα δύο του πόδια και δεν αναλαμβάνει κανένα νοσοκομείο και καμία ιατρική και φαρμακευτική εταιρία να βοηθήσει.

Από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε ότι τα αιτήματα καθημερινά είναι για χρήματα προκειμένου να μην κοπεί το ρεύμα, να δοθεί μια δόση στην τράπεζα, να σπουδάσουν τα παιδιά.

Προκειμένου να γίνει μια εγχείριση, γιατί μέσα σ’ όλη αυτή την ακαταστασία εκείνοι που γονατίζουν περισσότερο και γρηγορότερα είναι οι αδύναμες κοινωνικές τάξεις. Αυτές έρχονται στην Εκκλησία. Κάνουμε ότι  μπορούμε αλλά φοβάμαι πλέον ότι οι δυνάμεις μας ακόμη και στα ιδρύματα μας μειώνονται δραματικά. 

 
Άρα πως θωρακίζετε ψυχολογικά και ανθρώπινα όσους προσφεύγουν σε σας σαν καταφύγιο δύναμης και γαλήνης;

-Εκείνο που απομένει είναι να τονώνουμε ηθικά και πνευματικά τον κόσμο μας.

Να μην οδηγείται σε απονενοημένα διαβήματα, σαν αυτό που είδαμε χθες και να κρατήσουμε ένα φρόνημα υψηλό και να ξέρουμε ότι η ψυχή πρέπει να είναι δυνατή.

Η καρδιά πρέπει να είναι δυνατή, το φρόνημα πρέπει να είναι ακμαίο και όλα τα άλλα θα τα ξεπεράσουμε. Θα τα νικήσουμε, δεν θα χάσουμε και την ζωή μας εξαιτίας της οικονομικής δυσκολίας. Ποτέ εξάλλου δεν ήμασταν μαθημένοι με πλούτη πολλά.

Αρχίσαμε φτωχικά, κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση μας, δεν καλομάθαμε κιόλας, δεν είμαστε βουτυρόπαιδα.

Έχουμε δυνάμεις να αντισταθούμε στην κατάσταση και να αγωνιστούμε  για να νικήσουμε. Δεν είμαστε βουτυρομπεμπέδες» λέει χαρακτηριστικά ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως που αναλώνει σημαντικό χρόνο στην καθημερινότητά του για να αντιμετωπίζει  και τέτοια ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία.

Το περίσσευμα  του ενός  πρέπει να στηρίζει το υστέρημα του άλλου, το κοινωνικό, φιλανθρωπικό, ιεραποστολικό, έργο της  Εκκλησίας στηρίζεται σε αυτή την βάση. Αλληλεγγύη και συμπόρευση επιβάλλεται να υπάρχουν.

 

 

top
Has no content to show!