Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καβάσων κ. Εμμανουήλ

«Και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού λεγούσης γράψον, Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι, ναι λέγει το Πνεύμα ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών. τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών…»
(Αποκάλυψις ΙΩΑΝΝΟΥ, Κεφ. ΙΔ΄)

Με αυτά τα αποκαλυπτικά λόγια θέλω για μια ακόμη φορά ταπεινά και απλά να αναφερθώ στην ετήσια μνήμη του Γέροντα Χρυσοστόμου του Καθηγουμένου της Ιεράς του Εσφιγμένου Μονής.

Ως άγγελος πετόμενος «εν μεσουρανήματι» έφυγε για την Ουράνια Πατρίδα «εν πολλή δοκιμή θλίψεως…».

Ένας ενιαύσιος κύκλος διεγράφη χωρίς αυτόν!...

Πέρασε ένας χρόνος που ο «δόκιμος» του Θεού άνθρωπος έκλεισε τα γήινα μάτια στον μάταιο μικρόκοσμό μας, για να τα ανοίξει στον Ουράνιο και αληθινό κόσμο της Βασιλείας του Θεού.

Ο Γέροντας Χρυσόστομος ο Εσφιγμενίτης έζησε ταπεινά πάνω στη Γη… και απεχώρησε ακόμη πιο ταπεινά και αθόρυβα.

Παίρνοντας μαζί πικρίες και πίκρες για τις οποίες ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε. Ποτέ δεν παραπονέθη.

Ποτέ δεν έβγαλε παραπικρασμόν για κανέναν και όλως ιδιαιτέρως γι’ αυτούς που τόσο ευεργέτησε με την δύναμη της αγάπης του.

Το «κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις…» έρχεται να ανταποκριθεί πλήρως στο πρόσωπο του αληθινά μεγάλου Χρυσοστόμου.

Δεν επεδίωξε τίτλους και αξιώματα. Δε μπήκε καν στη διαδικασία και στο σκληρό δρόμο του να γίνει κυνηγός της δόξας και των εφήμερων αξιωμάτων και θέσεων.

Ο Χρυσόστομος σ’ έναν θρόνο ήταν ενθρονισμένος δια βίου. αυτόν της αγάπης του Θεού και Πατρός. Απ’ αυτόν θεωρούσε τα πάντα και ανέπαυε τους πάντες.

Δεν απέλπιζε κανέναν. Όποιοι πλησίασαν τον Γέροντα Χρυσόστομο γνωρίζουν καλά και έχουν γευθεί την γλυκύτητα της αγάπης που εξέπεμπε ο παρηγορητικός του λόγος. Ένας λόγος που έβγαινε από την ακαταπαύστως και ακουράστως αγαπώσα καρδία του.

Μιας καρδίας που δεν πουλούσε τη νομικίστικη πλευρά της ψεύτικης ηθικής, αλλά προσέφερε τον πλούτο της αγάπης που «πάντα στέγη… πάντα ελπίζει και δεν απελπίζει… και ουδέποτε εκπίπτει».

Αν και όσο επιτρέπεται να βάλουμε έναν τίτλο που ν’ ακολουθεί για πάντα το όνομά του, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον τίτλο της αγάπης. Ο Γέροντας της Αγάπης.

Μιας αγάπης που σεβόταν απόλυτα την ελευθερία του προσώπου - της προσωπικότητας του άλλου, που ποτέ δεν απέλπιζε και που για τον Γέροντα της Αγάπης ήταν πάντα εικόνα Θεού μέσα στην όποια ατέλειά της.

Ο Γέροντας της Αγάπης ξεκούραζε τις ψυχές των εξομολογουμένων στο πετραχήλι της αγάπης του. Το πετραχήλι του ήταν «λουσμένο» μέσα στο πέλαγος της αγάπης και της ελευθερίας του Θεού.

Η δύναμις της αγάπης του ήταν τέτοια που δεν χρειαζόταν να προσποιηθεί τον αυστηρό… αλλά αυτή η αγάπη από μόνη της σε οδηγούσε στη λεωφόρο της μετάνοιας… Σε δρόμους επιστροφής στην αγκαλιά του Θεού.

Αυτός ήταν ο Γέροντας της Αγάπης. Η γνήσια αγάπη του δεν άγγιζε ποτέ τα όρια του στυγνού ιεροεξεταστού… που κάποτε μπορεί να ακούει τις φρικτότερες των αμαρτιών και υποκριτικά να ενίσταται και ως τιμωρός, νομικά να παρεμβαίνει στην αμαρτάνουσα ψυχή και να την φορτίζει φορτία «δυσβάστακτα…».

Ο Γέροντας της Αγάπης σταύρωνε εκείνος τις αμαρτίες των άλλων πάνω στο Σταυρό του Χριστού ή καλύτερα, συμπορευόταν συσταυρούμενος μαζί με σένα…

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο τάφος του, εκεί στο όρος της Παναγιάς, θα αναβλύζει πάντοτε συγχώρεση και αγάπη. Τα έργα του θα μιλούν μόνα τους πάντοτε γι’ αυτόν.

Και τα πνευματικά του παιδιά, μέσα στη ροή του χρόνου, θα αναζητούν τη φωτεινή μορφή του και θα εμπνέονται από τα λόγια και τα έργα της αγάπης του.

Στις μέρες του ανακαινίσθηκε στον τελειότερο βαθμό το μόνο ελεύθερο τμήμα του αντιπροσωπείου της Ι. Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές που λειτουργεί ως η κανονική και νόμιμη Μονή.

Και για να μη μονολογώ, λόγια δικά του αξίζει στο σημείο αυτό να μνημονεύσω. τα δικά του αθάνατα λόγια που τελευταία πολύ έντονα ο Χρυσόστομος της Αγάπης υποστήριζε σταθερά, λέγοντας: «Κι αν ακόμη, παιδιά μου, τολμήσουμε να δεχθούμε την άποψη ότι Θεός δεν υπάρχει!... ένα είναι βέβαιο. ότι υπάρχουν και λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι… κι αυτοί θα λειτουργούν πάντοτε για όλους μας…»

Ότι χαρά δεν πήρε σ’ αυτή τη Γη ας την απολαύσει στον Ουρανό.

Κι όταν κάποτε αυτή η Μονή με τη χάρη της Παναγίας απελευθερωθεί από τους δήθεν υπερ-ορθόδοξους καταληψίες της… τότε η καθαρά ψυχή του θα σκιρτήσει αγαλλόμενη στην αγκαλιά του Θεού.

Διαρκής, παντοτινή και αιώνια να ‘ναι η Μνήμη Σου Πολυσέβαστε Γέροντα της Αγάπης.

Στην Παναγία Δέσποινα που σ’ όλη σου τη ζωή λάτρεψες και αγάπησες ικέτευε για την Ιερά σου Μονή και για όλα σου τα πνευματικά παιδιά που παλεύουν με τα κύματα της ζωής.

Ευλογημένοι όσοι βρήκαν ανάπαυση στο πετραχήλι της αγάπης σου - στο πετραχήλι που ήταν λουσμένο μέσα στην αγάπη του Θεού.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου & Σελίνου κ. Αμφιλοχίου

«Τὸ πρωτο σου χρέος, εκτελώντας τὴ θητεία σου στὴ ράτσα, είναι να νιώσης μέσα σου όλους τοὺς προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσης τὴν ορμή τους καὶ νὰ συνεχίσης το έργο τους. Τό τρίτο σου χρέος, νὰ παραδώσης στὸ γιὸ τὴ μεγάλη εντολὴ να σε ξεπεράση». (Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»)

Τυχαία, άραγε, και… «αθώα» η εικόνα να πωλούνται στα καλάθια μεγάλης αλυσίδας Σουπερ Μάρκετ παντόφλες με σχέδιο την Ελληνική σημαία και φόντο τον Σταυρό;

Μήπως τέτοιου είδους συμπεριφορές, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις των «φωταδιστών» των καιρών μας περί αποκαθήλωσης των συμβόλων από δημόσιους χώρους, σχολεία, αφαίρεση του Σταυρού από την Ελληνική Σημαία, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ως και άλλα που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αποτελούν μέρος οργανωμένου και καλά μελετημένου σχεδίου αποψίλωσης και αποϊεροποίησης της Ελληνικής κοινωνίας;

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσομε πως η ισοπέδωση των στοιχείων εθνικής και ιστορικής ταυτότητας ενός λαού και η περιφρόνηση προς τα πιστεύω της μεγάλης πλειοψηφίας είναι όχι μόνον αντιδημοκρατικά στοιχεία, αλλά ανοίγουν και δρόμους ολισθηρούς και οδυνηρούς;

Τι μπορεί να σημαίνει άραγε η ανοχή και αδιαφορία μας σε τέτοιου είδους φαινόμενα και συμπεριφορές;

Πόσο δυσκολονόητο είναι το γεγονός πως όταν διαστρεβλώνομε την ιστορία μας, υποτιμάμε τις αξίες μας, ποδοπατάμε, καίμε, προσβάλλουμε και ισοπεδώνουμε τα σύμβολα του Έθνους μας, τότε κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο με «άλωση» και κατοχή από τον εσωτερικό εχθρό της δικής μας κοινωνίας και όχι από τους ξένους, ακόμα και αν αυτοί είναι οι «δανειστές» μας;

Ζούμε σε πολυπολιτισμική κοινωνία θα ισχυρισθούν κάποιοι και όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στην ζωή και την κοινωνία.

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους. Εξ΄ άλλου το ήθος του Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας και παράδοσης, διαχρονικά και ιστορικά, υπήρξε ξένο και αντίθετο προς κάθε μορφή μισαλλοδοξίας, φανατισμού και φονταμενταλισμού.

Όμως εδώ μιλούμε για κάτι διαφορετικό. Στην Ελλάδα –μια κατ΄ εξοχήν και κατά παράδοση χώρα συμβόλων- τα σύμβολα και η ουσία τους, έχουν χαλκευτεί.

Τα σύμβολα που αποτελούσαν το καταφύγιο των Ελλήνων για την προσφυγή στην ελπίδα και την προσδοκία επλήγησαν σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.

Οδηγούμαστε σε μία κατάσταση χωρίς ισορροπία, όπου η κρίση υπερβαίνεται συνεχώς με μια κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης κρίσης.

Μια κρίση που βαθαίνει μέρα με την ημέρα και που δεν οδηγεί μόνο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στο νέο κύμα μετανάστευσης πλήθους επιστημόνων, στην στέρηση δικαιώματος των νέων να ονειρεύονται και να ελπίζουν, στην απώλεια κάθε αξιοπρέπειας και τιμής, αλλά που προεκτείνεται στην συστηματική και ενορχηστρωμένη απαξίωση και αποψίλωση των συμβόλων του Γένους.

Με άλλα λόγια δηλαδή στην αποϊεροποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Στην δημιουργία μιάς κοινωνίας χωρίς αξιακό υπόβαθρο, χωρίς σύμβολα, ρίζες, πιστεύω και ιδανικά.

Μιάς κοινωνίας χωρίς ιστορική μνήμη και συνείδηση. Αυτή λοιπόν η κοινωνία, αυτός ο λαός είναι καταδικασμένος σε μαρασμό, σε ιστορική λήθη.

Και επειδή «κάλλιον του προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν», όπως έλεγε και ο Ιπποκράτης, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει κάτι. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Την απάντηση, νομίζω, δίδει ο ανώνυμος Κύπριος αγωνιστής του 1955: «Κοίταξα πίσω μου, είδα ιστορία· ένιωσα τὸν προορισμό. Κοίταξα γύρω μου, είδα χάος· σκέφτηκα ότι χρειάζεται πρόσωπο. Κοίταξα μπροστά μου, είδα δρόμο· κατάλαβα ότι αξίζει να προσπαθήσω. Κοίταξα μέσα μου, είδα πίστη· ήξερα ότι θα φτάσω σίγουρα στη νίκη».

Το θέμα είναι, τελικά, εμείς τι κάνομε;;

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

Αυτές τις ημέρες το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την απόφαση της εξουσίας δια την κατάργηση της Κυριακής αργίας.

Η εξουσία ενοχλήθηκε και το έδειξε. Θεωρήθηκε μάλιστα η δικαστική απόφαση παρενόχληση στο έργο της εξουσίας.

Υπουργικά χείλη δεν έκρυψαν την δυσφορία της εξουσίας δια την ανωτέρω δικαστική απόφαση και άφησαν να εννοηθεί ότι θα κάνουν το παν-που σημαίνει ότι θα ασκήσουν πιέσεις- δια την ανάκληση μιας τέτοιας απόφασης.

Εάν όμως δεν απατώμαι η δικαιοσύνη και μάλιστα στον ανώτατο βαθμό, έρχεται να προφυλάξει τον λαό και τον κάθε άνθρωπο από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, διαφορετικά ο πολίτης θα μείνει ανυπεράσπιστος.

Σε μια σοβαρή δημοκρατία, σε μια αληθινή δηλαδή Δημοκρατία, οι τρεις εξουσίες οφείλουν να είναι διακριτές και ανεξάρτητες και ανεπηρέαστες.

Οφείλουν να λειτουργούν με τρόπο που να εμπεδώνουν την ασφάλεια στον πολίτη.

Να του παρέχουν τα εχέγγυα ότι αν αισθάνεται ότι αδικήθηκε η ότι διώκεται να έχει την ασφάλεια της προσφυγής στην δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη δεν είναι ορντινάτσα της εκάστοτε εξουσίας για να καλύπτει τις παραβάσεις της και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά υπάρχει για τον πολίτη και δη τον ανυπεράσπιστο πολίτη.

Η ενόχληση λοιπόν της εξουσίας για την απόφαση της δικαιοσύνης αποκαλύπτει την φασίζουσα νοοτροπία της, αποκαλύπτει ότι η εξουσία διολισθαίνει προς τον αυταρχισμό και την απολυταρχία μη δεχομένη κανένα έλεγχο ακόμη και από την δικαιοσύνη.

Αυτό όμως συνιστά εκφασισμό της πολιτικής μας ζωής. Οι δικτάτορες αναστέλλουν την αυτόνομη λειτουργία των εξουσιών διότι εκείνοι μόνον γνωρίζουν πιο είναι το καλό της χώρας.

Συμβαίνει όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση το πολιτικό προσωπικό και οι άνθρωποι της εξουσίας να είναι τα ίδια πρόσωπα που κατέστρεψαν και ρήμαξαν αυτόν τον τόπο.

Συμβαίνει ακόμη με τον τρόπο τους, την συμπεριφορά τους και την όλη πολιτεία τους να μας δείχνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από την κρίση και την εξουθένωση του λαού μας και ότι εκείνοι απολαμβάνουν και σήμερα αυτά που απολάμβαναν παλαιότερα, ζουν με την ίδια άνεση και ίσως με την ίδια χλιδή που ζούσαν στο παρελθόν. Δεν φαίνεται πουθενά η συμμετοχή τους στο δράμα του λαού μας.

Από την άλλη πλευρά ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός τα έχει βάλει με μια χούφτα γυναίκες- τις καθαρίστριες του Υπουργείου των Οικονομικών –και δεν ντρέπεται.

Δεν ντρέπονται μερικοί υπουργοί παρά και πάλι την απόφαση της δικαιοσύνης να στέκονται απέναντι σε γυναίκες που διεκδικούν το ψωμί των παιδιών τους και το δικαίωμα τους να μην πεθάνουν στο δρόμο.

Αναμένω με περιέργεια να δω την απόφαση της δικαιοσύνης για δεύτερη φορά και τη στάση της Πολιτείας.

Και επί τέλους αν από τις καθαρίστριες κινδυνεύει η οικονομία του Κράτους τότε ας παραιτηθούν μερικοί Υπουργοί για να σωθεί η χώρα.

Οι καθαρίστριες ίσως να είναι πιο απαραίτητες από μερικούς από αυτούς.

Άλλωστε οι καθαρίστριες δεν κατέλαβαν αυθαίρετα αυτές τις θέσεις κάποιοι συνάδελφοι των σημερινών Υπουργών, αν όχι και οι ίδιοι, τις διόρισαν.

Ας καθίσουν λοιπόν στο σκαμνί αυτούς τους Υπουργούς και ας αφήσουν αυτές τις γυναίκες να ζήσουν και να αναπνεύσουν.

Κάποτε στο Ελληνικό λεξιλόγιο και στο γράμμα Ν υπήρχε μία λέξη, Ντροπή! Ὑπάρχει άραγε ακόμη ή με την εντολή της εξουσίας διεγράφη;

(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ | ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ)

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ

Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη δημόσια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά τίς ὑβριστικές σέ βάρος μου ἀναρτήσεις τῶν ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν ἀδελφῶν διότι παραλλήλως ὑβριζόμενος καί ἀπό τούς κάθε λογῆς οἰκουμενιστές καί «μεταπατερικούς ἀνανεωτές» καθώς καί ἀπό τούς ἀνεπιγνώστους ζηλωτές ἀποφεύγω ἀναξίως τό λόγο τοῦ Κυρίου μας «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26).

Ἐν προκειμένῳ ἐναύλως ἠχεῖ ὁ λόγος τοῦ μεγάλου καί ὁσίου ἀνδρός τῆς Ἐκκλησίας ἀοιδίμου ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ὅτι ἡ πλάνη εἶναι νόμισμα μέ δύο ὄψεις, τόν συγκρητιστικό οἰκουμενισμό (διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό) καί τόν ἀνεπίγνωστο ζηλωτισμό.


Ἔχοντας ὑπ’ ὄψι μου τήν διϊστορική καί διαχρονική ἀπάντηση πού δίδει ὁ Πανάγαθος καί Πανάγιος Θεός, ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριος στίς σχετικές αἰτιάσεις ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν διά τῶν ἐξαγιασμένων στήν ἐποχή τῶν συγχύσεων καί τῶν ἀντινομιῶν συγχρόνων ὁσίων καί Θεοφόρων ἀνδρῶν καί γυναικῶν ὅπως τῶν Ὁσίων Ἰουστίνου Πόποβιτς, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἰακώβου (Τσαλίκη), Ἀμφιλοχίου (Μακρῆ), Φιλοθέου (Ζερβάκου), Σοφίας τῆς έν Κλεισούρᾳ, Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου, Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ καί βεβαίως τοῦ μεγάλου ἁγίου θεολόγου τοῦ 20ου αἰ. Ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦντος στήν ὑφήλιον καί πολλῶν ἄλλων πού εἶχαν κοινή συνισταμένη, τήν ἀπόλυτη μέθεξη καί κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἀνοσίως καθυβρίζουν οἱ ἀνεπίγνωστοι ζηλωτές, ἀποβαίνοντες δυστυχῶς καί Θεομάχοι, ταπεινῶς πειρῶμαι ἀναξίως νά ἐπαναλαμβάνω μόνο τούς μακαρίους λόγους αὐτῶν τῶν θεωμένων καί θεοφόρων.

Ἀλλοίμονο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία, τό πανάσπιλο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐμολύνετο ἀπό οἱονδήποτε ρῦπο, σπίλο ἤ ρυτίδα ἀσταθῶν ἤ ἐκκοσμικευμένων μελῶν.

Ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία προϋποθέτει τήν μετ’ αὐτῆς μυστηριακή κοινωνία καί ὄχι ἁπλῶς κάποιες ἰδιόρρυθμες καί ἐπαμφοτερίζουσες δηλώσεις διότι ἡ μή διακοινωνία μετά τῆς οἱασδήτινος αἱρέσεως ἀποδεικνύει τήν μή ἐν τέλει ἀποδοχή της, γι’ αὐτό καί ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς ὅτι οἱ κατά καιρούς δηλώσεις πρωτιστευόντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πού ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητος σέ κατεγνωσμένες αἱρετικές καί κακόδοξες παρασυναγωγές ὅπως ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι τραγελαφικές καί ἀναπόδεικτες διότι οἱ ἐκφέροντες τίς σχετικές κρίσεις δέν τολμοῦν νἀ τίς πραγματώσουν διά τῆς διακοινωνίας ἐν τόπῳ καί χρόνῳ διότι γνωρίζουν ὅτι ἀπό τοῦ δευτερολέπτου ἐκείνου θά ἔχουν ἀπωλέσει ἀνεπιστρεπτί τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα.

Ἑπομένως ἡ βασιλίς τῶν ἀρετῶν ἡ διάκρισι καί ἡ μεγαλειώδης ταπείνωση ἐπιτάσσουν νά ἐμπιστευόμαστε τό Θεό, τήν Ἐκκλησία Του καί τούς Ἁγίους Του καί νά μή τολμοῦμε νά αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς δῆθεν γνήσιοι καί καθαροί καί ὡς δῆθεν σωτῆρες, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.