Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου

Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός στους εχέφρονες πολίτες που θέλουν η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν να διέπεται από νόμους και κανόνες, καθώς διαπιστώνουν καθημερινά να παραβιάζονται οι προαιώνιες αξίες και να θεσμοθετούνται ως αξίες ζωής, τα πάθη και οι διαστροφές με την δικαιολογία, ότι μια προοδευμένη κοινωνία πρέπει να επιδεικνύει ανεκτικότητα προς κάθε άνθρωπο.

Για την προστασία των ανθρώπων του περιθωρίου πρώτος μίλησε και έπραξε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος συνέτρωγε με αμαρτωλούς τελώνες και πόρνες και ουδέποτε εξουθένωσε κανέναν αλλά με αγάπη εδέχετο κάθε αμαρτωλό.

Τον άνθρωπο επροστάτευε, την αμαρτία όμως εστηλίτευε. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι το τελείως αντίθετο.

Τα σύγχρονα άθρησκα κράτη κολακεύουν τους ασχημονούντες και προβάλουν τις ιδιαιτερότητες και τα πάθη τους ως φυσιολογικούς τρόπους ζωής.

Εδώ έχουμε τελεία ανατροπή της ηθικής και της νομιμότητος, αποχαύνωση και αποκτήνωση των ανθρώπων και εγκληματική προώθηση πάσης φύσεως ανωμαλίας.

Πως να ονομάσουμε τις πολιτείες εκείνες, που νομιμοποιούν την παιδεραστία;

Πως να χαρακτηρίσουμε τα κοινοβούλια εκείνα, που αναγνωρίζουν ως «γάμο» τη σχέση ανθρώπων του ιδίου φύλλου, στους οποίους μάλιστα δίδουν το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών;

Ακούσθηκε ότι η Ελλάδα καταδικάσθηκε από το Δικαστήριο της Ευρώπης, διότι δεν πέρασε ακόμα τον γάμο των ομοφυλοφίλων.

Η Ελλάδα έχει άνδρες, που υπερασπίζονται τα ιδεώδη της δημοκρατίας και του Ευαγγελίου.

Θα είναι ολέθριο για την πολιτεία, να ενδώσει στις πιέσεις των Ευρωπαίων και να χάσει τον πνευματικό ανδρισμό της.

Αυτό όμως δεν θα γίνει ποτέ, γιατί οι φύλακες αγρυπνούν.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ | Romfea.gr

«Τὸν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καὶ τὴν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν».

1ον Τό γεγονός τῆς Ὑψώσεως

Τὸ ἔτος 628 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἡράκλειος, ἀφοῦ κατατρόπωσε τοὺς Πέρσες, οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα ἔτη τὸ 614 μ.Χ., ἀφοῦ κατέλαβαν μὲ ἐχθρικὴ καὶ καταστροφικὴ ἐπιδρομὴ τὴν Παλαιστίνη, εἶχαν ἀφαρπάσει τὸ εὑρισκόμενο στὰ Ἱεροσόλυμα μέρος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπανέκτησε αὐτὸ καὶ τὴν 14η Σεπτεμβρίου ἀνυπόδητος καὶ πενιχρὰ ντυμένος καὶ φέροντας στὸν ὤμο τὸ Τίμιο Ξύλο ἀνῆλθε λιτανευτικῶς στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως.

Παραλαβών τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὁ Πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε αὐτὸν πανηγυρικῶς, Κλήρου καὶ Λαοῦ ψάλλοντος «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου……..».

Ἀπὸ τῆς ἐποχῆς αὐτῆς ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατέστη ἐπισημότατη ἑορτὴ σ’ ὅλη τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ὡς τὴ Δύση ποὺ εἰσήχθη ἀπὸ τὸν Ρώμης Ὀνώριο, φέρουσα τὰ ἴσα πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ τιμωμένη δ’ αὐστηρᾶς νηστείας (ξηροφαγίας δηλαδὴ ὠμὰ λαχανικὰ καὶ φροῦτα) καὶ ἀργίας.

********************

2ον Ἡ σταύρωση

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς καταλαμβάνει ὅλως ἐξέχουσα θέση στὴν πίστη, στήν θεολογία καὶ στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπειδή ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἔπαθε καὶ πέθανε πάνω στὸν σταυρὸ ὁ Σταυρὸς ὑπενθυμίζει τὴν ἑκούσια θυσία Του καί προεικονίζει τὴν δόξα τῆς Ἀναστάσεώς Του, συνδυάζοντας τὴν φιλανθρωπία καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ ἐναθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀπόφαση νὰ καταδικασθεῖ στὸν διὰ Σταυροῦ θάνατο ἦταν σκληρή καὶ ἀπεδείκνυε περιτράνως τήν ἀγνωμοσύνη τῶν Ἰουδαίων πρὸς πρὸς τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος μέ πολλούς καί ποικίλους τρόπους τούς εἶχε εὐεργετήσει.

Ἡ ποινὴ αὐτὴ ἐθεωρεῖτο ἐξευτελιστικὴ καὶ συνοδευόταν ἀπὸ ἄλλες ὑποτιμητικὲς καί ταπεινωτικές σὲ βάρος τοῦ καταδικασθέντος ἐνέργειες.

Αὐτοὶ ποὺ σήκωναν τὸν σταυρὸ τους καὶ ἐβάδιζαν γιὰ νὰ σταυρωθοῦν ὑβρίζοντο καὶ ἐπτύοντο ἀπὸ τὸ πλῆθος.

Ἡ πρὸς τὸν τόπο τῆς σταυρώσεως πορεία τους ἦταν ὀδυνηρή, διότι ὁ καταδικασμένος στὸν διά σταυροῦ θάνατο ἄκουε πλεῖστες ὅσες ὕβρεις καὶ ἐδέρετο ἄνευ οἴκτου.

Στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ κατὰ τὴν τελευταία φάση τοῦ βασανισμοῦ του φρικτοὶ πόνοι καὶ συνεχὴς αἱμορραγία ἀποτελοῦσαν τὸν τελευταῖο σύντροφο τῆς ζωῆς τοῦ μελλοθανάτου καὶ τὴν ἀπαρχὴ τοῦ θανάτου.

Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς ρωμαϊκῆς κυριαρχίας τὰ χέρια τῶν καταδικασμένων ἁπλώνονταν πρὸς τὰ πλάγια σὲ θέση ἐκτάσεως καὶ ἤ προσδένονταν ἢ καρφώνονταν στὸ ὁριζόντιο ξύλο, τοῦ σταυροῦ.

Τὰ χέρια τοῦ Κυρίου καρφώθηκαν στὸ ξύλο, ὅπως μαρτυροῦν τὰ καρφιὰ καὶ οἱ τρύπες ποὺ εἶχε στὰ χέρια Του καὶ τὰ πόδια Του ὁ Κύριός μας.

Ὁ Κύριος καὶ ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ δίδαξε ἔργῳ καὶ λόγῳ. Ἔργῳ μὲν, διότι ἑκουσίως ὑπέστη τὸ φρικτὸ ἐκεῖνο μαρτύριο γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, λόγῳ δέ, μὲ ὅσα εἶπε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν ὁμοία κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ δεδομένα μὲ ἄλλες, ἀποτελεῖ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς ἐντελῶς διαφορετικὸ ὅμως ἀπὸ τὰ ὅμοιά του ἕνεκα τῶν ἀποτελεσμάτων ποὺ ἔφερε γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐπεκτείνονται στὴν αἰωνιότητα.

Ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς πιστοὺς πηγὴ σωτηρίας, ἀφορμὴ ἐμπνεύσεως στὴ ζωή τους καί πρότυπο ἀγῶνος γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τὰ πάθη.

Τήν παγκόσμια σημασία τῆς σταυρικῆς θυσίας γιὰ τὴν ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ ἕως καί αὐτῶν πού θὰ ζήσουν κατὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες καὶ τὸν σύμπαντα κόσμο ἀναλύουν τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναπτύσσεται ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία.

********************

3ον Ἡ περὶ τοῦ Σταυροῦ διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ἐνέπνευσε πλουσίως τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ὑμνογραφία τῆς ὀρθοδόξου λατρείας, τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, τὴν λαϊκὴ εὐσέβεια, ἀλλὰ καὶ τὴν τέχνη.

Διασώζονται πολλοὶ αὐτοτελεῖς λόγοι καὶ ὕμνοι μὲ θέμα τὸν Σταυρό. Γιὰ τὸν Σταυρὸ ἐπίσης παρατίθενται καὶ πολλὲς ἱστορικὲς πληροφορίες ὡς καὶ μεγάλο πλῆθος ἀμέσων καὶ ἐμμέσων ἀναφορῶν κατὰ τὴν πραγμάτευση ἄλλων ζητημάτων σέ λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ἀνθολογοῦμε ἀπὸ τὰ πατερικὰ κείμενα καὶ παραθέτουμε τὰ ἐν συνέχεια ἀποσπάσματα:

α) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στὸν λόγο του «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ κοιμητηρίου καὶ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ» (Migne Ε.Π. 49 393-398) λέγει, ὅτι ὁ Σταυρὸς τυγχάνει «τὸ τοῦ Πατρὸς θέλημα, ἡ τοῦ Μονογενοῦς δόξα, τὸ τοῦ Πνεύματος ἀγαλλίαμα, ὁ τῶν Ἀγγέλων κόσμος, τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀσφάλεια, τὸ καύχημα τοῦ Παύλου».

Ὁμιλώντας ἐξ ἀφορμῆς τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἔλεγε: «Σήμερον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν σταυρῷ καὶ ἡμεῖς ἑορτὴν ἄγομεν, ἵνα μάθῃς ὅτι ὁ Σταυρὸς ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πνευματική. Πρότερον γὰρ ὁ σταυρὸς ὄνομα καταδίκης ἦν, νῦν δὲ πρᾶγμα τιμῆς γέγονε».

Θαυμάζει τὶς ρέουσες ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ χάριτες καὶ δικαίως «Τὶ γὰρ οὐκ εἰσήγαγεν ὁ σταυρός;

Τὸν περὶ ἀθανασίας ψυχῆς λόγον, τὸν περὶ ἀναστάσεως τῶν σωμάτων, τὸν περὶ ὑπεροψίας τῶν παρόντων, τὸν περὶ ἐπιθυμίας τῶν μελλόντων….. Ἄγγελους τοὺς ἀνθρώπους ἐποίησεν».

Ὁ ἱερὸς Πατέρας στὸν λόγο του «ὅτι ἐστὶ Θεός ὁ Χριστὸς» (Migne Ε.Π. 48, 826) πληροφορεῖ περὶ τοῦ σεβασμοῦ στὸ Τίμιο Ξύλο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.

«Αὐτὸ τὸ ξύλον…… ἔνθα τὸ ἅγιον ἐτάθη σῶμα καὶ ἀνεσκολοπίσθη, πῶς ἔστι περιμάχητον ἅπασιν; Καὶ μικρὸν τι λαμβάνοντες ἐξ ἐκείνου πολλοὶ καὶ χρυσῷ κατακλείοντες καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες τῶν τραχήλων ἑξαρτοῦσι τῶν ἑαυτῶν καλλωπιζόμενοι».

β) Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ μέγας, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας τῆς Αἰγύπτου, θαυμάζει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ποὺ διὰ τοῦ Σταυροῦ ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὴν σωτηρία καὶ κατατροπώνει τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου: «Ὦ θείας ἀληθῶς σοφίας καὶ μηχανῆς οὐρανίου!

Σταυρὸς ἐπήγνυτο καὶ εἰδωλολατρία κατεστρέφετο. Σταυρὸς ἐγείρετο καὶ διαβολικὴ δυναστεία κατεδικάζετο» (Migne Ε.Π. 28, 1056).

«Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἀγγέλους συνῆψε τοῖς ἀνθρώποις καὶ μεσίτης φιλίας αὐτῶν γέγονεν» (Migne Ε.Π. 28 245).

γ) Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, στὸν λόγο του «εἰς τὴν ὕψωσιν τοῦ τίμιου σταυροῦ καὶ εἰς τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν» (Migne Ε.Π. 87, 3301-3309) χαρακτηρίζει τὸν σταυρὸ ὡς ὅπλο λέγοντας:

«Πολλοῖς καὶ διαφόροις ὅπλοις ὁ γεγυμνασμένος ὀχυροῦται στρατιώτης, ἡνίκα κατὰ τῆς βαρβαρικῆς φάλαγγος τὴν πολεμικὴν ἐγείρει μάχην……..

Ὁ δὲ πιστὸς καὶ φιλόχριστος ἄνθρωπος κατόπιν τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως βαίνειν ἐθέλων τῇ ψυχικῇ διάθεσει μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ στρατιωτικῇ φαρέτρᾳ ἅπαν τὸ τῶν δαιμόνων ἰσχύει καταργήσας στίφος…

Ὦ τοῦ σταυροῦ παντότροπος ἐνέργεια».

δ) Ἡ πατερικὴ γλῶσσα μὲ παλμό, ρυθμό, πάθος καὶ πλοῦτο νοημάτων ὑμνεῖ τὸν Σταυρό. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Κρήτης ὁμιλώντας κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πανηγυρίζει ἐξαίροντας τὶς ἐνέργειες τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὡς ἑξῆς:

«Σταυρὸς χριστιανῶν ἐλπίς, ἐπεγνωσμένων σωτήρ, παθῶν ἐλατήρ, ὑγείας δοτήρ, νενεκρωμένων ζωή, εὐσέβειας πρόγραμμα, βλασφημίας φίμωτρον. Σταυρὸς ὅπλον κατ’ ἐχθρῶν, σκῆπτρον βασιλείας, διάδημα κάλλους, τύπος ἄγραφος, ράβδος δυνάμεως, ἔρεισμα πίστεως, βακτηρία γήρους, ὁδηγὸς τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτής ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, ἁμαρτίας ἀναίρεσις, μετανοίας ἔνδειξις, δικαιοσύνης ὑπογραφεύς. Σταυρὸς κλίμαξ εἰς οὐρανὸν ἄγουσα, ὁδὸς πρὸς ἀρετὴν ὁδηγοῦσα, ζωῆς πρόξενος, θανάτου λύσις, φθορᾶς ἀλλοτρίωσις, πυρὸς σβεστήριον, πρός Θεὸν παρρησία, κλείς οὐρανῶν βασιλείας . Σταυρὸς φύλαξ ἐν νυκτί, ἐν ἡμέρᾳ πύργος , ἐν σκότει χειραγωγός, ἐν εὐθυμίᾳ χαλινός, ἐν ἀθυμίᾳ ψυχαγωγὸς, διαλλακτήριος, ἱκέσιος, φίλιος, συνήγορος, προασπιστής, ἐπίκουρος».

Συνεχίζει μὲ τὸν ἴδιο παλμὸ χρησιμοποιώντας πλῆθος εἰκόνων καὶ ἐκφράσεων γιά νὰ προβάλλει τὴν σημασία, τήν δύναμη, τὴν ἀξία καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ (Migne 97, 1020-1021).

ε) Ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Γερμανό, τόν Α΄ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, στόν λόγο του «εἰς τὴν προσκύνησιν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ ἐν τῷ καιρῶ τῷ μεσονηστίμῳ» (Migne Ε.Π. 98, 221-244) χαρακτηρίζεται ὡς «ὑπακοῆς ξύλον, διότι ὁ Ἰησοῦς γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν ἑκουσίως, ὑπακούων εἰς τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα Του», «κατὰ Χριστὸν ὁδὸς» πού «ἀναφορεῖ ἐπὶ τὸν σταυρόν».

στ) Ὁ Σταυρὸς ὀνομάζεται ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸ τὸν Β΄ καὶ «θυσιαστήριον».

«Ἐν αὐτῶ γὰρ ἐτύθη ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου… Μεῖζον… ἐνταῦθα τὸ δῶρον τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ὑπὸ τοῦ δώρου τὸ θυσιαστήριον ἁγιάζεται».

«Τοῦ αὐτοῦ ἁγίου Πατρὸς Ὁμιλία εἰς τὴν Ὕψωσιν τοῦ τιμίου σταυροῦ καὶ κατὰ Βογομίλων» (Migne Ε.Π. 140, 621-643).

Κατὰ τὸν ἴδιο ἅγιο Πατέρα «μιμεῖται τὸν Χριστὸν ὁ καθηλώσας τῷ θείῳ σταυρῷ τὰς σάρκας καὶ τῷ κόσμῳ σταυρωθείς καὶ ἀπονεκρωθείς».

«Ὁμιλία τῇ Τρίτῃ Κυριακῇ τῶν νηστειῶν καὶ εἰς τὸν ζωοποιὸν σταυρὸν» (Migne Ε.Π. 140, 644-657).

ζ) Ἐγκωμιάζει μὲ ἐξόχους χαρακτηρισμοὺς τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ὁ Πρεσβύτερος Πανταλέων στὸν λόγο του «εἰς τὴν Ὕψωσιν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ» (Migne E.Π. 98, 1265-1269) πανηγυρίζων ὡς ἑξῆς:

«Σταυρὸς δένδρον ἐστὶ ἀθανασίας, φυτὸν ἀφθαρσίας, ρίζα δικαιοσύνης, σωφροσύνης βλάστημα, παρθενίας ἄνθος. Σταυρός, ἀνδρείας ὅπλον, ἐγκρατείας στήριγμα, θεμέλιο πίστεως, εὐσέβειας ὑποβάθρα, θεογνωσίας φωτισμός…., ἐξορίας ἀνάκλησις, αἰχμαλώτων λύτρωσις, πλανωμένων ἐπιστροφή, πιπτόντων ἀνάστασις, σῳζομένων δύναμις, προκοπὴ δικαίων, παρρησία ὁσίων, προφητῶν ἀγαλλίαμα, κήρυγμα καὶ τρόπαιον ἀποστόλων… βραβεῖον εἰρήνης… ἀρραβὼν υἱοθεσίας… καὶ τὸ δὴ θειότερον, ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς περὶ ἡμᾶς σύμβολον μεγίστον».

η) Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, διαπίστωσε, ὅτι «οὐδεὶς ποτὲ κατηλλάγη τῷ Θεῶ χωρὶς τῆς τοῦ σταυροῦ δυνάμεως».

Κατὰ τὸν αὐτὸν τῆς Ὀρθοδοξίας στῦλον καὶ φωστῆρα «οὐ μόνον ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ καί τὸ μυστήριον, ἀλλὰ καὶ ὁ τύπος θεῖος καὶ προσκυνητός, σφραγὶς ὤν ἱερὰ καὶ αἰδέσιμος, ἁγιαστικὴ καί τελεστικὴ τῶν ἐκ Θεοῦ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων ὑπουργημένων ὑπερφυῶν καὶ ἀπορρήτων ἀγαθῶν».

«Ὁμιλία εἰς τὸν τίμιον σταυρὸν» (Migne Ε.Π. 151,124-146).

θ) Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ἡ ποικίλη μοῦσα τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖ «τὴν σφραγίδα καὶ τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ τῶν κακῶν ἀλεξιτήριον» (Migne Ε.Π. 45,412).

Ὁ ἴδιος ἅγιος Πατέρας μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ συμβόλου τοῦ σταυροῦ ὡς καὶ τῆς συνηθείας νὰ θεωρεῖται ὡς «φυλακτόν» τεμάχιο ἱεροῦ ξύλου προερχομένου ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Σωτήρα.

ι) Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, ἐπίσκοπο Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ προκαλέσει «ἀθέτησιν πάσης φαρμακείας» (Migne Ε.Π. 41,428).

********************

4ον Οἱ ἐχθροί του Σταυροῦ

Τὴν χάρη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Σταυρὸ προερχόμενη δὲν δύνανται νὰ οἰκειωθοῦν οἱ ἐχθροί του Σταυροῦ, τὴν κατάσταση τῶν ὁποίων θρηνεῖ μετὰ πάθους ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: «Κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῷ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες» (πρὸς Φιλιππησίσις γ΄ 18).

Ἐνῶ ἀντιστρόφως προσωπικῶς ὁ ἴδιος καυχᾶται μόνον «ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρὸς Γαλάτες στ΄ 14).

Δεδομένο τυγχάνει γι’ αὐτὸν τὸ ὅτι «ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δὲ σωζομένους….. δύναμις Θεοῦ ἐστι» (πρὸς Κορινθίους α΄ 17,18).

«Ἡ ἀήττητος καὶ ἀκατάλυτος καὶ θεία δύναμις

 τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ

 μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς».

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Αξιωνόμαστε σήμερα, μέσα στο πνευματικό κλίμα της ορθοδόξου λατρείας μας, να προσκυνήσουμε το πανσεβάσμιο Ξύλο του Σταυρού, τον Θρόνο αυτόν του Βασιλέως Χριστού, πάνω στον οποίον ο Βασιλεύς Χριστός διά του ιδίου αίματος, διά των ιδίων δακτύλων υπέγραψε την ελευθερία του ανθρώπου από τα δεσμά του θανάτου και της αμαρτίας.

Από τότε, το καταραμένο αυτό ξύλο έγινε τρόπαιο νίκης και σημαία θριάμβου. Έγινε όπλο κατά του διαβόλου και θυρεός της πίστεως.

Γι’ αυτό και οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας υπερτονίζουν ότι οφείλουμε να προσκυνούμε τον τύπο του Σταυρού, διότι «είναι σημείο και τρόπαιο μέγιστο του Χριστού εναντίον του διαβόλου και όλης της αντικειμένης φάλλαγγος».

«Φρίττουσιν οι δαίμονες και φυγαδεύονται τούτον τυπούμενον ορώντες» θα μας τονίσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όχι μόνον να προσκυνούμε, αλλά και να σημειώνουμε σωστά το σημείο του Σταυρού επάνω μας και να ζητούμε την χάρη του Σταυρωθέντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Καί πρώτον. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα μας υπενθυμίσει: «Να κάνεις τον σταυρόν σου και να τον σχηματίζεις επάνω εις το μέτωπόν σου, διότι έτσι δεν θα μπορέσει να σε βλάψει σε κάτι όχι μόνο άνθρωπος που συναντάς και ο οποίος εναντιώνεται σε σένα, αλλά ούτε και αυτός ο διάβολος, διότι σε βλέπει να φαίνεσαι παντού οπλισμένος με αυτά τα πνευματικά όπλα τα παντοδύναμα και νικηφόρα».

Δεύτερον. Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στην Τέταρτη Κατήχησή του μας σημειώνει και αυτός την δική του εμπειρία: «Μην ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του σταυρού. Αλλά και εάν άλλος κρύβεται από τα μάτια των άλλων ανθρώπων για να κάνει τον σταυρό του, συ ο πιστός φανερά να σφραγίζεις το μέτωπό σου με το σημείο του σταυρού, ώστε οι δαίμονες, αφού βλέπουν το σημείο του παντοδυνάμου Βασιλέως, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να φεύγουν μακρυά τρέμοντες».

Τρίτον. Ο Χριστιανός δεν οφείλει μόνο να ασπάζεται τον Τίμιο Σταυρό, ούτε μόνο να κάνει τον σταυρό του, αλλά και να βιώνει το μυστήριο του Σταυρού. Δηλαδή, να αγωνίζεται να αποφεύγει την αμαρτία, να καλλιεργεί τις αρετές και τα χαρίσματα που του δώρισε ο Θεός και να βιώνει στην ζωή του το θέλημα του Θεού. Έτσι θα βρίσκεται στην πράξη και στην θεωρία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Με άλλα λόγια, διά της μετανοίας θα καθαρίζει την καρδιά του και θα φθάνει στον φωτισμό του νού και θα βλέπει τον Θεό ως φως. Αυτή η μέθοδος, την οποία συνιστά η Αγία μας Εκκλησία, είναι η βίωση του Σταυρού.

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Με αυτές τις σκέψεις σας παρακαλώ να καταφεύγουμε πάντοτε στη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού επαναλαμβάνοντας την προτροπή του ιερού υμνογράφου: «Η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού μη εγκαταλίπης ημάς τους αμαρτωλούς».

Επιτρέψτε μου, ακόμη, να σας υπενθυμίσω και τα κάτωθι:

Στις 20 και 21 Σεπτεμβρίου, Σάββατο απόγευμα και Κυριακή πρωί, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικάνορος θα γιορτάσουμε για πρώτη φορά στην Καστοριά, αλλά και με την βοήθεια του Θεού θα γιορτάζουμε κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, δηλαδή την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, την Οσία Σοφία από την Κλεισούρα, που βίωσε στην ζωή της την ενέργεια του Σταυρού.

Μαζί με το Ιερό Μνημόσυνο για την Μικρασιατική Καταστροφή, για τους προγόνους μας που έπεσαν θύματα της θηριωδίας, θα θυμόμαστε και το κυνηγημένο πουλί του Πόντου και θα ζητούμε την πρεσβεία της και την μεσιτεία της στον Θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης.

Τα θαύματά της καθημερινά και οι εμφανίσεις της πολλές. Γι’ αυτό και σας παρακαλώ θερμά, στην τραγωδία που βιώνει ο τόπος μας, με την συμμετοχή μας και την προσευχή μας να παρακαλέσουμε την Αγία για την επίλυση των προβλημάτων μας, την θεραπεία των ασθενών μας και την παρουσία της στην ζωή μας.

Συγκεκριμένα:

Το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου το απόγευμα και ώρα 6.00 μ.μ., στα προπύλαια του Ιερού Ναού Αγίου Νικάνορος Καστοριάς θα γίνει η υποδοχή της Τιμίας Κάρας της Αγίας Σοφίας από την Ιερά Μονή Κλεισούρας και στην συνέχεια θα τελεσθεί Μέγας Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός.

Την επομένη ημέρα, Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου, το πρωί θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ακολούθως το Ιερό Μνημόσυνο για τα θύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής και μετά θα γίνει η λιτάνευση της Τιμίας Κάρας της Αγίας Σοφίας και της Ιεράς Εικόνος της πέριξ του Ιερού Ναού.

Σας παρακαλώ όλους θερμά για την προσευχή σας και την συμμετοχή τόσο στις απογευματινές όσο και στις πρωινές αυτές Ιερές Ακολουθίες.

Σας ασπάζομαι όλους στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και σας εύχομαι πλούσια την ευλογία του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας και πολλές τις πρεσβείες της Αγίας Σοφίας σε όλους σας.

Με θερμές πατρικές ευχές

Ο Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Σ Σ Α Σ

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Από το Γέροντά του, Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο

Τον προβλημάτιζε το ταξίδι του στο Άγιο Όρος, συνεχώς μου το ανέφερε και έψαχνε τρόπο να το αποφύγει.

Όμως ήταν υποχρεωμένος, γιατί ο μακαριστός πατριάρχης του ζήτησε να τον συνοδέψει στο Άγιο Όρος ως έχον εμπειρία του τρόπο και του τόπου του Αγίου Όρους.

Έτσι, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Ενθυμούμε, είχαμε Ιερά Σύνοδο την Παρασκευή.

Ήταν στη σύνοδο μαζί μας γιατί μετείχαν και οι ηγούμενοι τότε των σταυροπηγιακών μονών.

Φεύγοντας, ένας αδελφός που ήταν μαζί μου τον βρήκε στην αυλή και του λέει, «άντε π. Αρσένιε να πας και να έρθεις γρήγορα, έχομε εκλογές τώρα».

Του λέει, «θα πάω αλλά δε θα έρθω θα μείνω εκεί», του λέει «θα μείνεις για πάντα στο Άγ. Όρος;» του λέει, «θα μείνω εκεί· θα κάνετε μόνοι σας τις εκλογές». Τέλειωσε η σύνοδος και ο αδελφός, προβληματισμένος, μου λέει, «μα ο π. Αρσένιος σκέφτεται να μείνει στο Άγ. ΄Ορος».

Του λέω «μακάρι να μείνει αλλά δε θα μείνει, έχει πολλές δουλειές να κάνει εδώ».

Το βράδυ εξομολογούσα αργά το βράδυ 11.00-11:30, στο κτήριο της μητρόπολης μέσα, γιατί τότε φτιάχναμε το μητροπολιτικό ναό.

Έρχεται ένας αδελφός μου λέει: «ξέρεις, παίρνει τηλέφωνο ο ηγούμενος Αρσένιος· θέλει να σου μιλήσει».

Του λέω: «ο Αρσένιος είναι αθκιασερός-που λέμε και στην Κύπρο- πήγε στην Αθήνα· εγώ πνίγομαι, χάνομαι, πες του δεν έχω χρόνο».

Έκλεισε και ξαναπήρε 3-4 φορές. Μου λέει ο αδελφός ότι επιμένει και θέλει να σου μιλήσει. Λέω μα τι έπαθε, τι συμβαίνει τέτοια ώρα, αφού αύριο φεύγουν για άγ. Όρος τι έπαθε, τι θέλει;

Τέλος πάντων άντε, αφού επιμένει, δώσε μου τον. Ένωσε τη γραμμή, και του λέω «τι θέλεις ρε Αρσένιε τέτοια ώρα, έχω κόσμο πολύ εξομολογώ, πέρασε η ώρα».

Μου λέει, γέροντα θέλω να σου πω ότι φοβάμαι πάρα πολύ αυτό το ταξίδι, του λέω αν εφοβάσουν να μην επήαινες, αύριο θα’ σαι στο Άγ. Όρος, αλί μας εμάς που έχουμε χίλιες δουλειές.

Μου λέει φοβάμαι το ελικόπτερο, -εγώ δεν ήξερα ότι θα πάνε με ελικόπτερο- μα τι ελικόπτερο του λέω, μου λέει, εν με ελικόπτερο που θα πάμε από Αθήνα Άγ. Όρος, του λέω ό,τι πάθεις με τον πατριάρχη θα’ σαι, μη φοβάσαι καημένε.

Μιλήσαμε λίγο, ήταν πολύ προβληματισμένος, πολύ ανήσυχος, κλείσαμε έκανα κι εγώ τον σταυρό μου λέω ο Θεός να τους βοηθήσει, λέω φοβητσιάρης είναι, ήταν λίγο φοβητσιάρης ο Αρσένιος, παρόλο που ήταν γεροδεμένος.

Φοβήθηκε λέω το ελικόπτερο, έβαλα κι εγώ χίλιους λογισμούς και το πήρα λίγο στο αστείο.

Όμως δυστυχώς φαίνεται όλα αυτά ήταν μια προετοιμασία από το Θεό ότι ήταν να τον πάρει κοντά του. Μέχρι που ακούσαμε τη δύσκολη είδηση, ότι χάθηκε το ελικόπτερο κι όλα τα επακόλουθα.

Στη συνέχεια μπήκαμε στην ανθρώπινη εκείνη ατμόσφαιρα του πένθους. Ήμουν στη Μονή Μαχαιρά όταν έψαχναν να βρούν το λείψανο του πατριάρχου και όλων των υπολοίπων κεκοιμημένων, και ακούσαμε ότι βρέθηκε.

Ένας ασκητής, σοβαρός άνθρωπος, του οποίου δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομα, με πήρε τηλέφωνο από το Αγ. Ορος και μου λέει, ένας γείτονας μου εδώ ασκητής, είδε εν πνεύματι στην προσευχή του τον π. Αρσένιο και του λέει, «ξέρεις μας ψάχνουν εδώ στη θάλασσα αλλά εμείς είμαστε στον ουρανό, τι μας ψάχνουν;».

Αυτός δεν τον ήξερε και τον είδε όπως ήταν. Λέω κανείς δεν αμφιβάλλει ότι είναι στον ουρανό.

Στη συνέχεια ανευρέθηκαν τα λείψανα, ετοιμάστηκαν, τα φέραμε στην Κύπρο, έγινε η νεκρώσιμος ακολουθία και έκτοτε η παρουσία του είναι ζωντανή ανάμεσα μας και χωρίς καμιά διάθεση οποιασδήποτε προβολής ή λογισμού, μπορώ να πω ότι αισθανόμαστε τις προσευχές του, την παρουσία του και στη ζωή της μονής και στη ζωή της αδελφότητας και στην προσωπικής μου ζωή.

Αισθανόμαστε ότι έχουμε ένα άνθρωπο ο οποίος παρίσταται ενώπιον του Θεού και πρεσβεύει για μας.

Αυτός που ήταν μαθητής και υποτακτικός μας και μικρότερος σε ηλικία από μας, έγινε δάσκαλος και οδηγός γιατί πάνω απ’ όλα μας δίδαξε την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, μας δίδαξε πόσο μάταια είναι τα πράγματα του κόσμου τούτου και πόσο ψεύτικα είναι αυτά που γίνονται σε αυτό τον κόσμο χωρίς τη σφραγίδα του Θεού.

Γι αυτό το λόγο η ανάμνηση του και η ζωή του έγιναν όλους μας που τον ζήσαμε, το καλύτερο μάθημα.

Μας έδωσε το τελευταίο μάθημα, με τη ζωή του και το Άγιο τέλος του και το Άγιο λείψανο του που αναπαύεται εκεί στα σκηνώματα της Παναγίας του Μαχαιρά που από μικρό παιδί επισκεπτόταν το μοναστήρι.