Άρθρα - Απόψεις

Ο φιλάγιος μακαριστός Γέροντας Αρσένιος Μαχαιριώτης

pArsenios

Ο μακαριστός π. Αρσένιος Μαχαιριώτης κατά κόσμον Νικόλαος Πάτσαλος γεννήθηκε το 1969.

Το 1986 μετέβηκε στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει Θεολογία. Από νεαρής ηλικίας είχε πολλή αγάπη Θεού την οποία στην μετέπειτα ζωή του την αύξησε ακόμα περισσότερο.

Είχε αγάπη για τον μοναχισμό και βίωσε την ιδιαίτερη αυτή κλήση και έλξη από τον Θεό.

Επισκεπτόταν το Άγιον Όρος και ειδικά την Νέα Σκήτη και την Μονή Βατοπαιδίου και συνδέθηκε με τον μακαριστό Γέροντά μας Ιωσήφ.

Έτσι και εμεις τον γνωρίσαμε προσωπικά από την Νέα Σκήτη όταν ήταν φοιτητής. Θυμόμαστε ότι άκουγε με πολύ πόθο τους λόγους του Γέροντός μας Ιωσήφ.

Συνδέθηκε και έγινε πνευματικό τέκνο τού νυν Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου.

Στο κονάκι μας στις Καρυές με την ευλογία της Μονής μας έλαβε ρασοευχή και έγινε μοναχός από τον τότε Πρώτο του Αγίου Όρους και νυν Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο.

Το 1992 με ευλογία του Γέροντός μας Ιωσήφ και μετά από πρόσκληση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κυρού Χρυσοστόμου Α΄, μαζί με τον π. Αθανάσιο, τον π. Ισαάκ και τον π. Νικόλαο μετέβησαν στην Μονή των Ιερέων στην Πάφο.

Την επόμενη χρονιά, το 1993, επάνδρωσαν την Ιερά Μονή Μαχαιρά την οποία και μετέτρεψαν σε κοινόβιο.

Ο π. Αρσένιος είχε καθαρή ζωή, είχε καθαρότητα καρδίας. Αγαπούσε τους αγίους, ήταν φίλος με τους αγίους και προσπαθούσε να μιμηθεί τον βίο τους.

Ήταν φιλακόλουθος, αγαπούσε την θεία Λατρεία, αλλά είχε και ασκητικό φρόνημα.

Στο Άγιον Όρος αν και έμεινε για λίγο διάστημα, έλαβε όμως το ακραιφνές αγιορείτικο πνεύμα. Ήταν αφοσιωμένος στις υποθήκες και στην γραμμή του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, του πνευματικού γενάρχου της συνοδείας μας.

Στην Κύπρο δέχθηκε την χάρη της ιερωσύνης. Ενώ το 1999, όταν κατά Θεού ευδοκία ο Ηγούμενος Μαχαιρά αρχιμ. Αθανάσιος προήχθη σε Μητροπολίτη Λεμεσού, ο π. Αρσένιος χωρίς ο ίδιος να το ζητήσει και να το επιδιώξει αλλά καθ’ υπακοήν έγινε ο νέος Ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά.

Παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, η Μονή Μαχαιρά επί των ημερών του σημείωσε σημαντική πνευματική προκοπή αλλά και η Αδελφότητα αυξήθηκε με την συνεχή προσέλευση νέων μοναχών στην Μονή, σε βαθμό μάλιστα που πατέρες του Μαχαιρά επάνδρωσαν το 2003 την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού.

Στις 11 του Σεπτέμβρη 2004, μεταβαίνοντας στο Άγιον Όρος συνοδεύοντας τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Πέτρο Ζ΄, με σκοπό να παραστούν στην πανήγυρη της Τιμίας Ζώνης στην Μονή Βατοπαιδίου, το ελικόπτερο που τους μετέφερε κατέπεσε πλησίον των ακτών του Αγίου Όρους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι επιβαίνοντες σε αυτό. Έτσι εκτός από μάρτυρας της συνειδήσεως ο π. Αρσένιος αξιώθηκε και του μαρτυρίου του αίματος.

Η υπακοή του και η θυσία του αυτή τον ανέδειξαν ως πνευματικό θεμέλιο για την Μονή του. Κάθε πνευματικός άνθρωπος δοκιμάζεται μέσα από το καμίνι των θλίψεων και πειρασμών.

Ο π. Αρσένιος έδωσε εφάπαξ εξετάσεις και τις πέρασε με άριστα μέσω αυτής της μαρτυρικής δοκιμασίας του.

Έτσι ο ίδιος ως το θεσμικό όργανο, ο πνευματικός ηγέτης της Μονής του έγινε η αιτία να ριζώσει πνευματικά, να αποκτήσει γερά πνευματικά θεμέλια το μοναστικό καθίδρυμα της Παναγίας του Μαχαιρά.

Ο Γέροντάς μας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, το 2005, θέλοντας να τιμήσει την μνήμη του πνευματικού του εγγόνου, τού αφιέρωσε το εκδοθέν υπό της Μονής μας βιβλίο του «Θείας Χάριτος Εμπειρίες...».

Ας έχουμε την ευχή του.

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς και Σεβασμίας

Μεγίστης Μονής του Βατοπαιδίου

αρχιμ. Εφραίμ

 

Θαύμα από την Παναγία τη Γοργοϋπήκοο στον Προφήτη Ηλία Πυλαίας

gorgoipikoos

Του Αρχιμ. Δημητρίου Τζιαφά

«Ως θεόβρυτον κρήνην των αϋλων χαρίτων Σου, την θαυματουργόν Σου Εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες…
συ γαρ Γοργοϋπήκοος βοηθός…»

Από το έτος 1965, στον Ιερό Ναό του Αγίου Προφήτου Ηλίου στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, θησαυρίζεται αντίγραφο της Ιεράς και θαυματουργού εικόνος της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, την οποία όλως ιδιαιτέρως ευλαβούνται και σεμνύνονται οι ενορίτες καταφεύγοντες στη χάρη και τη μεσιτεία της.

Το έτος 2010, το οποίο αποτέλεσε και επετειακή χρονιά λόγω της συμπληρώσεως εβδομήντα πέντε (75) ετών από των εγκαινίων του νέου Ιερού Ναού (29 Νοεμβρίου 1935) υπό του μακαριστού μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Γενναδίου, δημιουργήθηκε στο νάρθηκα ιερό παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Παναγία τη Γοργοϋπήκοο και καθιερώθηκε η εορτή Της την 1η Οκτωβρίου εκάστου έτους. Παράλληλα θεσπίσθηκε να ψάλλεται ο Παρακλητικός Της Κανόνας κάθε Τετάρτη καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Τον Ιούνιο του 2012 διαγνώσθηκε σε συνεργάτη του Ιερού Ναού, ηλικίας 29 ετών, νεοπλασία στο πάγκρεας και ξεκίνησε η διαδικασία χημειοθεραπειών και ακτινοθεραπειών για την αποκατάσταση της υγείας του.

Επισκέφθηκε μάλιστα αρκετά εξειδικευμένα διαγνωστικά και ιατρικά κέντρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα αποτελέσματα όμως δεν ήταν θετικά καθώς εξελίχθηκε μεταστατικά σε διάφορα σημεία του σώματος και συγκεκριμένα στο στομάχι, στο έντερο, στο αίμα και στον εγκέφαλο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι επί καθημερινής βάσεως οι ιερείς και οι συνεργάτες του Ιερού Ναού παρακολουθούσαμε το νεαρό ασθενή, ένδακρυ και γονυπετή, να καταφεύγει ταπεινά προσευχόμενος στη χάρη της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου στο ομώνυμο παρεκκλήσιο.

Επίσης, καθ’ όλη τη διάρκεια της επίπονης αυτής δοκιμασίας, συμμετείχε ενεργά στη μυστηριακή ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας με τακτικότατη εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία.

Πολλάκις μάλιστα, και κυρίως τις ημέρες κατά τις οποίες υποβάλλονταν σε χημειοθεραπείες, συγγενείς και φίλοι συγκεντρώνονταν στο Ναό και έψαλλαν την Παράκληση της Παναγίας.

Ένα ακόμη αξιοσημείωτο περιστατικό έλαβε χώρα την παραμονή της πανηγύρεως της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου την 30η Σεπτεμβρίου του προαπελθόντος έτους 2013 κατά τη διάρκεια της πανηγυρικής ιεράς αγρυπνίας, η οποία παραδοσιακά τελείται στον Ιερό μας Ναό την ημέρα αυτή.

Στο ιερό βήμα παρέστη συμπροσευχόμενος ένας όσιος μοναχός από το Άγιο Όρος, ο οποίος ενημερώθηκε για το πρόβλημα υγείας του εν λόγω νέου και υποσχέθηκε να προσεύχεται και τον μνημονεύει στο περιβόλι της Παναγίας, προφητεύοντας ότι σύντομα θα θεραπευθεί.

Ανήμερα της μεγάλης δεσποτικής εορτής των Θεοφανείων του τρέχοντος έτους 2014, εισήχθη εσπευσμένα στη μονάδα εντατικής θεραπείας του πανεπιστημιακού νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης σε κρίσιμη κατάσταση, όπως διαγνώσθηκε από τους θεράποντες ιατρούς.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων βεβαίωναν τη σοβαρότητα της κατάστασης και ο κίνδυνος για τη ζωή του ήταν πλέον ορατός.

Όμως, άλλα οι άνθρωποι βούλονται και άλλα ο Θεός κελεύει! Το βράδυ της ημέρας εκείνης η Παναγία η Γοργοϋπήκοος εμφανίσθηκε στον ύπνο του ασθενούς, κατά την ομολογία του ιδίου, και τον ενθάρρυνε αποκαλύπτοντας του ότι άκουσε τις προσευχές και τις παρακλήσεις τις δικές του, των ιερέων και των δικών του ανθρώπων και θα τον θεραπεύσει.

Πράγματι, την επόμενη ημέρα, το θαύμα έγινε! Ενώ μέχρι τη στιγμή εκείνη βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση, ξύπνησε από το κώμα και επικοινώνησε αρχικά με τους ιατρούς και εν συνεχεία με τους οικείους του. Οι εξετάσεις, στις οποίες υποβλήθηκε τις επόμενες ημέρες, αποδείκνυαν το θαύμα!

Κανένα ίχνος καρκίνου δεν υπήρχε σε κανένα σημείο του σώματος του προς μεγάλη έκπληξη των ιατρών. Σε λίγες μόλις ημέρες, και συγκεκριμένα την 10η Ιανουαρίου, έλαβε εξιτήριο από το νοσοκομείο πλήρως θεραπευμένος και επέστρεψε κανονικά στον Ιερό Ναό, όπου συνεχίζει να διακονεί μέχρι και σήμερα.

Προς μόνιμη και διηνεκή την απόδειξη του θαύματος, όλα τα στοιχεία των ιατρικών εξετάσεων και των γνωματεύσεων προ και μετά την ίαση του ασθενούς, κατατέθηκαν από τον ίδιο και θα παραμείνουν στο αρχείο του Ιερού Ναού.

Δοξολογούμε τον εν Τριάδι Άγιον Θεόν, ο οποίος, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά μας, «επεσκέψατο ημάς εξ ύψους» και μας απέστειλε την Παναγία Μητέρα Του και μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, την Πλατυτέρα των Ουρανών, το σκήπτρο της Ορθοδοξίας και τη δόξα του θήλεος, να μας αγκαλιάσει με τη μητρική της στοργή και να μας γεμίσει με πίστη και ελπίδα χαρίζοντας το μεγάλο και πολυπόθητο δώρο της υγείας σε ένα νέο παιδί της ενορίας μας.

«Δόξα τη πρός ημάς Σου
ανεκφράστω προνοία Άχραντε»

''l'église c'est moi''

640px-Meulen

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου

 

Στη συνείδηση των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών όλου του κόσμου, η περίφημη φράση του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ' "Το κράτος, είμαι εγώ" (L'État, c'est moi), αντηχεί ως κορύφωση μιας αυταρχικής, δεσποτικής και ολοκληρωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας, μιας αντίληψης, που μόνο δεινά επισώρρευσε στην πλάτη των λαών και έχει αμετάκλητα καταδικαστεί και πλήρως απορριφθεί.

Από την άλλη, προδίδει και μία ακραία έξαρση εγωιστικής αυτοπεποίθησης, αληθινά εωσφορικής και ριζικά αντιχριστιανικής, κατά το Κυριακό λόγιο “Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος” [Μαρκ. Θ'35] .

Αν, όμως, η διεκδίκηση, η απόκτηση και η νομή της εξουσίας κρίνεται ότι δεν συνάδει με το πρότυπο του αληθινού Χριστιανού, ο οποίος θελει, και πρέπει να θέλει, να εξουσιάζει μόνο τα πάθη του και τον κακό του εαυτό, πώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η νοοτροπία και πρακτική ενίων Χριστιανών, Κληρικών και Λαϊκών, οι οποίοι με λόγια και με έργα παρουσιάζονται κατώτεροι από τον αλήστου μνήμης Λουδοβίκο ΙΔ' , διακηρύσσοντας ότι “l'église c'est moi”, η Εκκλησία είμαι εγώ;

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρούνται και εντοπίζονται ομαδικές ή ατομικές εκδηλώσεις, οι οποίες, με το πρόσχημα της κινδυνευούσης από υπαρκτούς ή και ανύπαρκτους κινδύνους και εχθρούς Ορθόδοξης πίστης, αναιρούν αυτό τούτο το Συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας, το οποίο θεόπνευστοι Οικουμενικές Σύνοδοι και Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, και οικειοπούνται ρόλο, έργο και λόγο υπερ-Εκκλησίας και υπέρ-Συνόδου!

Βλέπουν παντού εχθρούς της Ορθοδοξίας, και, αν δεν τους βρουν, κινούν γη και ουρανό για να τους ανακαλύψουν, ενίοτε δε και να τους κατασκευάσουν...

Διυλίζουν λόγια και κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις και φράσεις, επιστρατεύουν και επικαλούνται κατά το δοκούν Κανόνες και Πατερικές απόψεις, και μόλις βρουν την ευκαιρία, ή μάλλον τον “προδότη” της πίστεως και της Ορθοδοξίας, ξιφουλκούν με πύρινα λόγια και άρθρα εναντίον του και, όπως οι καλόγηροι του Μεσαίωνα “βάπτιζαν” το κοτόπουλο και το μεταποιούσαν σε λάχανο, μετονομάζουν το ολέθριο Σχίσμα, την ευθύνη για το οποίο ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να εξαλείψει, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, με την εύηχη λέξη “αποτείχιση”!

Καθώς, όμως, βαυκαλίζονται ότι αγωνίζονται για την Ορθοδοξία, δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτειχιζόμενοι από τον Κανονικό τους Επίσκοπο, τον οποίο δικάζουν και καταδικάζουν αυτοί μόνοι, περικλείονται στα τείχη του εγωισμού, τη βασική αιτία κάθε αίρεσης, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας πως «εάν είναι αδύνατο να προέλθει φλόγα από το χιόνι, πιο αδύνατο είναι να υπάρχει ταπείνωση στους αιρετικούς».

Γιατί, βέβαια, δεν συνιστά ταπείνωση η πεποίθηση και η διακήρυξη ότι αυτοί μόνοι είναι οι γνήσιοι Ορθόδοξοι και όλοι οι άλλοι προδότες, ούτε δηλώνει Ορθόδοξο φρόνημα η αυθαίρετη κρίση και κατάκριση “αλλοτρίων οικετών” και μάλιστα Επισκόπων, οι οποίοι διατηρούν ακέραιη την αγιαστική δύναμη της Θείας Χάριτος...

Ούτε, φυσικά, συνιστά ταπείνωση η αυτοπροβολή τους ως “ομολογητές της πίστεως” και η εκ του ασφαλούς ηρωοποίησή τους από τους ομόφρονές τους, μέσω του διαδικτύου!

Μια ηρωοποίηση που ενέχει έντονο αντιεπισκοπικό χαρακτήρα και συνοδεύεται από παντελή απουσία αγάπης και αυτογνωσίας.

Όποιος απροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θα διαπιστώσει με πόση εμπάθεια, με πόσο μίσος στρέφονται καθ` όσων, κατά την αλάθητη άποψή τους, προδίδουν την Ορθοδοξία, ιδιαιτέρως δε αν αυτοί είναι Επίσκοποι, και καθ` όσων ευρίσκονται εκτός της Ορθοδοξίας, ένα μίσος και μια εμπάθεια, που απάδουν σε γνήσιο Χριστιανό, και μάλιστα Ορθόδοξο...

Συνέπειες και αυτά του υπέρμετρου εγωισμού και της τάσεως αυτοπροβολής, που τους διακρίνει, και, έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, οδηγούνται εκτός Εκκλησίας, εκεί όπου ουδεμία υπάρχει σωτηρία, ει μη μόνον αίρεση και θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τον εαυτό τους πάνω από την Εκκλησία, ή και ταυτίζοντάς τον-βαβαί της βλασφημίας-μ` Αυτήν!

Διότι, δεν είναι, ούτε μπορούν να λέγονται, Ορθόδοξοι όσοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το Παπικό αλάθητο και διέπονται από την προτεσταντική αντίληψη ότι ο κάθε ένας φωτίζεται απευθείας από το Άγιο Πνεύμα!

Αναφέρεται για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ότι όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών.

Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός. Όταν πέρασε η θύελλα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.

Είναι βεβαιο ότι εάν ζούσαν τότε οι σημερινοί “απολογητές” και “πρόμαχοι” της Ορθοδοξίας, θα κατηγορούσαν και αυτόν ως δειλό και ως προδότη της πίστεως, και με περηφάνεια περισσή θα “διέκοπταν το μνημόσυνό του”...”ίνα μη μιανθώσι, αλλ` ίνα φάγωσι το Πάσχα”....

 

Αντιρατσιστικά και άλλα τινά

syrou artho

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου

Ενώ για τέταρτο συνεχές έτος η Ελληνική κοινωνία στροβιλίζεται όλο και εντονώτερα στη δίνη μιας πολύμορφης κρίσεως, χωρίς να διαφαίνεται προοπτική διεξόδου απ` αυτήν, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες και αγαθές προθέσεις της Κυβερνήσεως, και ενώ, κατά τα μέτρα της κοινής λογικής και στοιχειώδους εθνικής ευθύνης έναντι «αυτών που έφυγαν και αυτών που θά ‘ρθουν», θα έπρεπε κάθε σκέψη, πρόταση, ενέργεια και πρακτική κυβερνώντων και κυβερνωμένων να στοιχίζεται στην κοινή προσπάθεια εξόδου από την κρίση, διαφύλαξης και ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής, επανάκτησης της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας και επανόδου στο δρόμο της προόδου, της ανάπτυξης και της δημιουργίας, βρισκόμαστε ενώπιον προτάσεων και συζητήσεων, που, αντί να ενώνουν, διχάζουν το λαό και, εν πάση περιπτώσει, δεν πείθουν για την αναγκαιότητά τους, ούτε δικαιολογούν τον προσδιδόμενο σ` αυτές επείγοντα χαρακτήρα.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί, αλλ' ούτε και πρέπει, να δέχεται ή να ανέχεται να κατηγοριοποιούνται οι άνθρωποι και να καταπατώνται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, αλλά, ταυτόχρονα, δεν είναι νοητό, ούτε και κατανοητό, τα ανθρώπινα δικαιώματα να αντιμετωπίζονται επιλεκτικά, τα δικαιώματα των μειονοτήτων να επιβάλλονται στις πλειονότητες καταναγκαστικά, η έκφραση διαφορετικής ὰποψης να καταδικάζεται και να κολάζεται ποινικά, με τρόπο μονοδιάστατο και γι` αυτό ολοκληρωτικό, και να ξαναγράφεται η Ιστορία κατά το πολιτικώς, κοινωνικώς ή και οικονομικώς συμφέρον και δοκοὺν ή να διαστρέφονται ιστορικά γεγονότα, στο όνομα πολλαπλών σκοπιμοτήτων.

Θα περιμέναμε, λόγου χάριν, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, να υπάρχει συλλογικός αγώνας και πανεθνική προσπάθεια στην υπεράσπιση ενός βασικού ανθρώπινου δικαιώματος, που κατάφωρα καταπατείται και παραβιάζεται, με ολέθριες ατομικές, κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές συνέπειες, το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο σαφώς προβλέπεται στο άρθρο 22 του Συντάγματος, όπου αναφέρεται ρητά ότι “η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού”, δικαίωμα το οποίο καταργεί η ανεργία! 

Από την άλλη, η επιβολή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας στην πλειοψηφία αναιρεί την βασική αρχή του Δημοκρατικού πολιτεύματος, την αρχή της πλειοψηφίας, την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, έτσι, όπως αυτή ορίστηκε από τον Περικλή «διὰ το μη ες ολίγους αλλ` ες πλείονας οικείν»....

Και δικαιολογημένα προβληματίζεται κάθε εχέφρων άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν και πώς μπορεί να γίνει αποδεκτό μια θρησκευτική, π.χ., μειοψηφία να επιβάλλεται στην πλειοψηφία, θεωρώντας ότι καταπατούνται τα δικαιώματά της, αν χτυπούν οι καμπάνες των Ναών, αν τιμούνται οι Χριστιανικές εορτές, αν ο Σταυρός κατακοσμεί το Εθνικό μας σύμβολο, και να υπάρχουν Έλληνες, οι οποίοι ανερυθρίαστα, «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ» υιοθετούν τέτοιες απόψεις.

Και ανησυχεί έντονα, όταν παρακολουθεί την Πολιτεία, σε περιόδους οικονομικής στενότητας και γενικευμένης ανέχειας, να είναι έτοιμη και πρόθυμη να χρηματοδοτήσει έργα, τα οποία όχι μόνο θίγουν το θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας των Ελλήνων, αλλά και το κοινό περί δικαιοσύνης αίσθημα, εφ' όσον αφορούν και διευκολύνουν μια θρησκευτικοπολιτική ιδεολογία, η οποία οδηγεί την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα και το Χριστιανισμό σε ένα πρωτοφανή διωγμό, εμπλουτίζοντας το Μαρτυρολόγιό του, με την εκκωφαντική σιωπή της «χριστιανικής» Ευρώπης, η οποία, κατά τα άλλα κόπτεται για τη θρησκευτική ανεκτικότητα και ελευθερία, αλλά μόνον όταν αφορά τους πολέμιους του Χριστιανισμού.

Ούτε πάλι μπορεί να γίνει αποδεκτή η επιλεκτική αντιμετώπιση ιστορικών γεγονότων, όπως, συγκεκριμένα, γενοκτονιών και ολοκαυτωμάτων.

Πολύ σωστά και δικαιολογημένα προβάλλεται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από τους Γερμανούς, καθώς αυτό αποτελεί την κορωνίδα της κτηνωδίας του ρατσισμού και του φασισμού, η δε άρνησή του δεν κρύβει τίποτα περισσότερο, παρά μια διάθεση αμνήστευσης, αν όχι δικαιολόγησης, των εγκλημάτων του και ενίσχυσης της αντιανθρώπινης και-ας μη διαφεύγει από κανένα-αντιχριστιανικής προπαγάνδας του.

Και γι` αυτό, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και η ποινικοποίηση της άρνησής του, αν τούτο ίσχυε για όλα τα Ολοκαυτώματα και τις Γενοκτονίες!

Αλλά, το να τιμωρείται όποιος αρνείται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ταυτόχρονα να εκθειάζεται, να προβάλλεται και να εκλέγεται μάλιστα και βουλευτής όποιος αρνείται το Ολοκαύτωμα των Χριστιανών του Πόντου και της Μικράς Ασίας κατά και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο ως δείγμα εθνικής παράνοιας μπορεί να χαρακτηρισθεί!

Η μελέτη της πρόσφατης, και όχι μόνο, ιστορίας διδάσκει ότι τα επίχειρα οικονομικών και πνευματικών κρίσεων είναι η υποχώρηση των ηθικών αξιών και η κυριαρχία φασιστικών νοοτροπιών, που εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια των ανέργων και τους υπόσχονται τάξη και ασφάλεια, με την παγκυριαρχία της βίας και της δύναμης και δεν αντιμετωπίζονται με αντιρατσιστικούς νόμους, αλλά με άρση των αιτίων, που γεννούν και ενισχύουν τέτοιες ιδεολογίες.

Οι Χριστιανοί, και μάλιστα οι Ορθόδοξοι, είναι ριζικά αντίθετοι σε κάθε είδους φασισμό και αντισημιτισμό, εκτός αν ήθελαν να αρνηθούν τον κατ` άνθρωπον Εβραίο Θεάνθρωπο Σωτήρα τους, και τηρώντας τη θεϊκή εντολή της αγάπης, και κατά ταύτα δεν περιμένουν ούτε χρειάζονται νόμους ανθρώπινους, για να την εφαρμόσουν!

Άλλωστε, αποτελεί κοινό τόπο ότι με νόμους και ποινές τίποτα δεν επιβάλλεται, όσο σωστό δίκαιο και υψηλό να είναι, αφού και κάθε τύραννος μπορεί να αναγκάσει τους δούλους του να ψάλλουν ύμνους στην ελευθερία!

Μνήμη μαρτύρων και ηρώων της Μικρασιατικής Καταστροφής

mikraasia

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ | Romfea.gr

Συμπληρώνονται φέτος 92 χρόνια ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή (1922-2014).

Σήμερα Κυριακή πρός τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἡ Ἐκκλησία μας στρέφει τήν μνήμη της στό μαρτύριο τῶν Ἐθνοϊερομαρτύρων Μητροπολιτῶν α) Σμύρνης Χρυσοστόμου β) Μοσχονησίων Ἀμβροσίου γ) Κυδωνιῶν Γρηγορίου καί δ) Ἰκονίου Προκοπίου, ε)Ἐπισκόπου Ζήλων Εὐθυμίου καθώς ἐπίσης καί τῶν λοιπῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν πού ὑπέστησαν βίαιο καί μαρτυρικό θάνατο κατά τήν Μικρασιατική Καταστροφή σύμφωνα μέ τήν ὑπ’ ἀριθμόν 2556/5.7.1993 Ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπιτελοῦμε τήν μνήμη τῶν Ἐθνοϊερομαρτύρων Μητροπολιτῶν Σμύρνης Χρυσοστόμου, Μοσχονησίων Ἀμβροσίου, Κυδωνιῶν Γρηγορίου, Ἰκονίου Προκοπίου καί Ἐπισκόπου Ζήλων Εὐθυμίου καί τῶν λοιπῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν πού ὑπέστησαν βίαιο καί μαρτυρικό θάνατο .

Θά ἀνακαλέσουμε στήν μνήμη μας τά τραγικά γεγονότα τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1922 στήν Σμύρνη κατά τήν ἐξιστόρησή τους ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἐφέσου Χρυσόστομο Χατζησταύρου, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος (1962-1968), πού ἦταν Μητροπολίτης στήν περιοχή τῆς Ἰωνίας αὐτή τήν περίοδο καί ἐλθών πρόσφυγας στήν Ἀθήνα κατοικοῦσε στόν Βύρωνα καί ἡ κατοικία του σώζεται μέχρι σήμερα.

Ὁ Μητροπολίτης Ἐφέσου Χρυσόστομος, ποὺ ἔζησε τὸν διωγμὸ καὶ τὸν ξεριζωμὸ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἔχοντας νωπὴ τὴν ἐμπειρία τῆς Καταστροφῆς συνέταξε:

Πρῶτον μία Ἔκθεση στὴν ὁποία καταγράφει τὰ γεγονότα μὲ τίτλο: «Οἱ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἐκπαιδεύσεως τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τελευταῖοι διωγμοὶ τῶν Τούρκων».

Ἡ Ἔκθεση δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὸν Ἡμερολόγιον 1925» ( Ἐν Ἀθήναις Τύποις Φοίνικος 1924 σελ. 107-122), δηλαδὴ τρία ἔτη ἀφ' ὅτου συνέβησαν τὰ γεγονότα.

Σ’ αὐτὴ ἐπισημαίνει ὅτι: «Τὸ Κεμαλικὸν καθεστὼς ὡς σκοπὸν αὐτοῦ ἔταξε τὴν τελείαν ἐκρίζωσιν τῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ Κράτους».

Δεύτερον μία Ἀναφορά πού ὑπέβαλε στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη τήν 2α Ὀκτωβρίου 1922 καί δημοσιεύεται στό «Δελτίο τοῦ Κέντρου Μικρασιατικῶν Σπουδῶν» στόν τέταρτο τόμο πού εἶναι ἀφιερωμένος στήν Μικρασιατική Καταστροφή (Ἀθήνα 1983 σελ. 301-322).

Πρῶτα παραθέτουμε τμῆμα τῆς Ἐκθέσεως τοῦ Μητροπολίτου Ἐφέσου, ὅπως ἐγράφη στήν γλῶσσα τῆς ἐποχῆς.

«Τό Κεμαλικὸν κίνημα, τοῦ ὁποίου πρωτεργάται ὑπῆρξαν τὰ μᾶλλον φανατικὰ καὶ βάρβαρα στοιχεῖα τοῦ Τουρκικοῦ κράτους, εὐθὺς ἅμα τῇ ἐμφανίσει αὐτοῦ, κηρύξαν ἀπηνῆ διωγμὸν κατὰ παντὸς Χριστιανικοῦ, ὑπερέβαλεν εἰς ἀγριότητα τὴν ἀπὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως Τουρκικὴν κατὰ τῶν Χριστιανῶν πολιτικήν.

Ἐνῷ δηλαδὴ κατὰ τοὺς μακροὺς αἰῶνας, καθ’ οὓς ἐκυριάρχησεν ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἐπὶ τῶν Χριστιανῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀσίας, παρ’ ὅλον τὸν μετὰ φανατισμοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν πόλεμον καὶ τὰς συχνὰς κατὰ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ πιέσεις καὶ πολλάκις τοὺς φόνους αὐτῶν, τὸ Χριστιανικὸν στοιχεῖον ἀπήλαυε ποιᾶς τινος προστασίας καὶ τὰ λεγόμενα προνόμια τῶν Χριστιανῶν ἐξησφάλιζόν πως τὴν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν τῶν θρησκευτικῶν των καθηκόντων καὶ καθίστατο οὕτω δυνατὴ ἡ διατήρησις καὶ ἡ πνευματικὴ ἔτι πρόοδος καὶ ἡ ἐν τῷ πολιτισμῷ ἀνάπτυξις αὐτῶν, τὸ Κεμαλικὸν καθεστὼς ἀνατρέψαν βιαίως τὴν ἐπὶ μακραίωνος ἱστορίας καὶ ἐπὶ ἐπισήμων πράξεων καὶ συνθηκῶν βασιζομένην ταύτην τάξιν τῶν θρησκευτικῶν ἐν Τουρκίᾳ πραγμάτων, ὡς σκοπὸν αὐτοῦ ἔταξε τὴν τελείαν ἐκρίζωσιν τῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ κράτους.

Πλὴν τῆς σατανικῆς αὐτοῦ ἐφευρέσεως νὰ ἀνακηρύξῃ τοὺς τουρκοφώνους Χριστιανοὺς ὡς ἐκχριστιανισθέντας Τούρκους, ἵνα ἀπολύτως καὶ ἀνενοχλήτως ἀφανίση αὐτούς, χωρὶς νὰ δεσμεύηται ἐκ τῶν προτέρων προστατευτικῶν δι’ αὐτοὺς νόμων, ἐπεδόθη καὶ εἰς σφαγὰς κατ’ αὐτῶν, ἐπωφελούμενον τοῦ ἀποκλεισμοῦ, ὃν μετὰ πάσης αὐστηρότητος ἐτήρει, ἵνα μὴ ὁ ἔξω κόσμος μανθάνη τὰ διαπραττόμενα.

Καὶ τί μὲν ὑπέστησαν ἐν τῇ Κεμαλοκρατουμένῃ Μικρᾷ Ἀσίᾳ οἱ Χριστιανοί, ἐκτοπισθέντες, ληστευθέντες, ἀτιμασθέντες, σφαγέντες εἶνε σχεδὸν γνωστὰ τοῖς πᾶσιν.

Εἶνε ὅμως εἰσέτι ἄγνωστα ἐπακριβῶς τὰ κατὰ τοῦ κλήρου διενεργηθέντα καὶ μόνον γνωρίζομεν ὅτι ἐλάχιστοι κληρικοί, περὶ ὦν ἐγνώριζον καλῶς ὅτι δὲν εἶχον ἀνεπτυγμένην τὴν ἱερατικὴν καὶ τὴν χριστιανικὴν συνείδησιν, διασώζονται.

Γνωρίζομεν ὅτι Μητροπολῖται καὶ Ἐπίσκοποι ὡς ὁ Ἰκονίου Προκόπιος, ὁ Ζήλων Εὐθύμιος, ὁ Σεβαστείας Γερβάσιος, ὁ Πατάρων Μελέτιος, ὁ Ῥοδουπόλεως Κύριλλος, ὁ πρώην Ῥοδουπόλεως Λεόντιος, οἱ ἀρχιμανδρῖται Ματθίας ἀρχιερατικός ἐπίτροπος ἐν Ναζλῇ, Χρυσόστομος ἀρχιερατικός ἐπίτροπος ἐν Δενιζλῇ, Λεόντιος ἀρχιερατικός ἐπίτροπος ἐν Μυλάσσοις, οἱ ἀρχιδιάκονοι Ἰωακεὶμ Γούναρης, Ξενοφῶν Ῥαπτάκης, ὁ ἱερὸς κλῆρος ἐν γένει τῶν ἐπαρχιῶν Ἀνέων, Ἡλιουπόλεως, Πισιδίας, Ἰκονίου, Καισαρείας, Νεοκαισαρείας, Χαλδείας, Τραπεζοῦντος, Κολωνίας καὶ τῶν λοιπῶν Κεμαλοκρατουμένων ἐπαρχιῶν ἄλλοι μὲν ἐφονεύθησαν, βασανισθέντες ἀγρίως, ἄλλοι δὲ ἀπομακρυνθέντες βιαίως ἐκ τῶν ποιμνίων των ἀπέθανον ἐν ταῖς φυλακαῖς καὶ τῇ ἐξορίᾳ καὶ ἄλλοι βασανίζονται εἰσέτι ἐξόριστοι εἰς τὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς, στερούμενοι περιθάλψεως καὶ βοηθείας.

Τὰς τοιαύτας κατὰ τοῦ κλήρου βαρβάρους καὶ ἀπανθρώπους πράξεις συνεχίζων καὶ ὁ εἰς Σμύρνην εἰσελάσας Κεμαλικὸς στρατός, ἔχων πρὸς τοῦτο συνεργοὺς ὁμοφρονοῦντας πολίτας, ἀπὸ πολλοῦ μυστικῶς πρὸς τοῦτο ὀργανωθέντας, πρὶν ἢ ἀποβλέψη εἰς τὴν ἐξασφάλισιν τῆς θέσεως αὐτοῦ ἐν Σμύρνῃ καὶ τῆς ἐν αὐτῇ τάξεως, ἔστρεψε τὴν προσοχὴν αὐτοῦ κατὰ τοῦ ἱεροῦ χριστιανικοῦ κλήρου.

Πλὴν τοῦ ἐν Σμύρνῃ ὑπάρχοντος κλήρου, λόγῳ τῆς ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἐκκενώσεως τῆς ἐνδοχώρας, εἶχε καταφύγει ἅπας ὁ ἱ. κλῆρος τῶν ἐπαρχιῶν Ἐφέσου, Φιλαδελφείας, καὶ Ἡλιουπόλεως, ἀνερχόμενοι εἰς 252 ἱερεῖς καὶ ἱεροδιακόνους καὶ εἰς δύο Μητροπολίτας Ἐφέσου καὶ Σμύρνης. Πάντες οὗτοι ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἐπίσης εἰς Σμύρνην συγκεντρωθέντων ποιμνίων των, κατεγίνοντο πρὸς περίθαλψιν τῆς δυστυχίας αὐτῶν, καταφυγόντων εἰς τὴν πόλιν ταύτην ἐν ἐλεεινῇ καταστάσει.

Ὁ πρῶτος ἅμα τῇ καταλήψει διορισθεὶς Κεμαλικὸς φρούραρχος συνταγματάρχης Σαλὶχ Ζεκῆ διέσπειρε τὰ ὄργανα αὐτοῦ, ὀλίγους στρατιώτας καὶ πλείστους πολίτας, μυστικῶς ἀπὸ πολλῶν ἡμερῶν ἐπὶ τούτῳ ὀργανωθέντας, ἵνα χρησιμεύσωσιν ὡς διῶκται καὶ φονεῖς τῶν Χριστιανῶν καὶ διαρπάζωσι τὰς περιουσίας αὐτῶν καὶ εἰσελάσαντες οὗτοι εἰς τὰς ἀποκέντρους κατὰ πρῶτον συνοικίας καὶ τὰ περίχωρα καὶ προάστια πλὴν τῶν ἄλλων κακουργημάτων, ἅτινα διέπραξαν καὶ περὶ ὦν λεπτομερῶς ἀναφέρει ἡ παροῦσα ἔκθεσις, συστηματικῶς κατεδίωξαν καὶ τὸν κλῆρον.

Καὶ πρῶτον μέν, ἀποσπῶντες αὐτοὺς ἀπὸ τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τῶν προσφυγικῶν καταυλισμῶν, ἐξηυτέλιζον καὶ ἀνηλεῶς ἐβασάνιζον ὑπ’ αὐτὰ τὰ ὄμματα τῶν ὁλοφυρομένων Χριστιανῶν, ὡς συνέβη ἐν Σεϊδίκιοϊ, Κουκλουτζᾷ, Βαϊρακλῇ, ἁγίᾳ Τριάδι, Κορδελιῷ, Παπᾶ Σκάλᾳ, Τομάζῳ, Καρατασίῳ, Καραντίνᾳ, Γκιόζ-Τεπέ, Κοκάργιαλη, Τρία Πηγάδια, ἁγίῳ Βουκόλῳ, ἁγίῳ Κωνσταντίνῳ, ἁγίᾳ Ἄννῃ, Λυγαριᾷ, Μερσινλῇ, Δαραγάτς κ.λπ., εἶτα δὲ ἀπήγαγον ὅσους ἐξ αὐτῶν ἠδυνήθησαν εἰς τὰς φυλακάς, ὡς τὸν ἀρχιμ. Θεόφιλον Πετσομᾶνον ἀρχιερ. ἐπίτροπον Θείρων, τὸν ἀρχιμ. Διονύσιον Χαρβαλιᾶν ἀρχιερ. ἐπίτροπον Σιβρισαρίου, τὸν ἱεροδιάκονον Κωνστάντιον Βρεκούσην, τὸν ἀρχιμ. Ἄνθιμον Τσακιράκην ἀρχιερ. ἐπίτροπον Μαγνησίας, τὸν παπᾶ Ἐμμανουὴλ ἐφημέριον Τζιμόβαση, καὶ ἄλλους πολλούς, καὶ ἐκεῖ κρατήσαντες αὐτοὺς ἐβασάνιζον ἐπὶ διαφόροις προφάσεσι, ἅς ἐδημιούργουν σμήνη ψευδομαρτύρων, παρακολουθούντων ἑκάστην ὁμάδα κακούργων. Οὕτω δὲ γέροντες σεβάσμιοι, ἀνεπίληπτοι τοῦ ὑψίστου λειτουργοί, ἀφοῦ ἀνηλεῶς ἐδάρησαν, εἶδον νὰ ἀποσπῶνται βιαίως αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ γενείου των, καὶ ἐν τοιαύτῃ κατα στάσει ῥιπτόμενοι εἰς τὰς φυλακὰς πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐφονεύθησαν, καὶ ἄλλοι ἠτιμάσθησαν, ὡς ὁ ἱεροδιάκονος Κωνστάντιος Βρεκούσης, οἱ ἀρχιμ. Θεόφιλος Πετσομᾶνος καὶ Ἄνθιμος Τσακιράκης κ.λπ.

Ἡ τοιαύτη κακοῦργος πρὸς τὸν κλῆρον συμπεριφορὰ ἔλαβε τὴν τρομερωτέραν αὐτῆς ἔντασιν μετὰ τὸν μαρτυρικὸν θάνατον τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου, συμβάντα ὑπὸ τὰς ἑξῆς συνθήκας: Τὴν 2αν μ.μ. ὥραν τοῦ αὐτοῦ Σαββάτου (27 Αὐγούστου 1922) μετεκαλέσατο αὐτὸν δι’ ἀστυνόμου ὁ εἰρημένος Φρούραρχος Σαλὶχ Ζεκῆ εἰς τὸ Φρουραρχεῖον, προσωρινῶς ἐγκατεστημένον ἐντὸς τοῦ Διοικητικοῦ Μεγάρου. Ἵνα τηρήσῃ οὗτος τὰ προσχήματα καὶ ἀπατήση αὐτὸν καὶ τοὺς λοιποὺς κληρικούς, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη, ἐδέχθη αὐτὸν φιλοφρόνως καὶ τῷ ἀνέθηκε τὴν ἐντολὴν νὰ καθησυχάσῃ δι’ ἐγκυκλίου τὸ ποίμνιόν του, ὑποσχεθεὶς ὅτι ἡ παρουσία αὐτοῦ καὶ τοῦ Κεμαλικοῦ στρατοῦ ἦτο ἀσφαλὴς ἐγγύησις διὰ πάντας.

Ἐπανακάμψας εἰς τὴν Μητρόπολίν του ὁ ἀείμνηστος ἐξετέλεσε τὴν ληφθεῖσαν διαταγήν, ἥτις τοιχοκολληθεῖσα εἰς τὰ κεντρικώτερα σημεῖα τῆς πόλεως, παρ’ ὀλίγων ἀνεγνώ σθη, διότι οὐδεὶς ἐτόλμα λόγῳ τῶν πυκνῶν φόνων καὶ τῶν ἀδιαλείπτων πυροβολισμῶν νὰ ἐξέλθῃ ἐκ τῆς ἐν ᾗ εἶχε καταφύγει οἰκίας.

Τὴν ὀγδόην ὅμως ἐσπερινὴν ὥραν τῆς αὐτῆς ἡμέρας καλεῖται καὶ πάλιν παρὰ τοῦ αὐτοῦ ἀστυνόμου Σελαχεδὶν ὀνόματι μετὰ δύο προκρίτων τῶν ἀοιδίμων Νικολ. Τσουρουκτσόγλου καὶ Δ. Κλιμάνογλου καὶ δι’ αὐτοκινήτου φρουρουμένου ὑπὸ δύο λογχοφόρων ἱππέων, προσάγεται πρὸ τοῦ μόλις πρὸ ὥρας ἀφιχθέντος Νουρεδδὶν Πασᾶ. Ἐνῷ δὲ ὁ ἀείμνηστος ἀπεπειράθη νὰ ἐκφράσῃ αὐτῷ συγχαρητήρια, ὁ Πασᾶς ἀνέκοψε τὸν λόγον αὐτοῦ καὶ εἶπεν, ὅτι ἐκάλεσεν αὐτόν, ἵνα ἐκτελέσῃ τὴν πρὸ καιροῦ κατ’ αὐτοῦ ληφθεῖσαν ἀπόφασιν τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ Δικαστηρίου ἀνεξαρτησίας, ἀφῄρεσε τὸ καλυμμαύχιον αὐτοῦ καὶ διέταξε δύο ἀστυνόμους νὰ παραδώσωσιν αὐτὸν καὶ τοὺς ἐξονομασθέντας προκρίτους εἰς τὸν πρὸ τοῦ Διοικητηρίου ἐπὶ τούτῳ κληθέντα καὶ συνηθροισμένον ὄχλον, πρὸς ὃν ὁ Πασᾶς ἀπὸ τοῦ ἐξώστου εἶπεν, ὅτι παραδίδει αὐτὸν εἰς τὴν δικαίαν αὐτῶν κρίσιν, ἵνα ἂν μὲν φρονῇ ὅτι ἔπραξέ τι καλὸν νὰ προσενεχθῇ καλῶς πρὸς αὐτόν, ἂν δέ τι κακὸν ἔπραξε νὰ τιμωρήσῃ αὐτὸν πρεπόντως. Ὁ μαινόμενος ὄχλος παρέλαβεν αὐτὸν καὶ ὡδήγησε διὰ συνοικιῶν ἀποκλειστικῶς Τουρκικῶν, ἵνα ἀποφύγῃ τῶν Εὐρωπαίων τὰ ὄμματα, δέρων καὶ ἐμπτύων καὶ τίλλων τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ γενείου αὐτοῦ, μέχρι τῆς θέσεως δύο Τσεσμέδων ὅπου καὶ διεμέλισεν αὐτόν, καὶ εἶτα τὰ μέλη αὐτοῦ καὶ τὴν ποιμαντορικὴν ῥάβδον περιέφερεν ἀνὰ τὰς Τουρκικὰς συνοικίας βλασφημῶν καὶ ὑβρίζων καὶ διακηρύττων τὸν θρησκευτικὸν αὐτοῦ θρίαμβον.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Νουρεδδὶν Πασᾶς ἐστήριξε τὴν τοιαύτην τιμωρίαν εἰς τὴν δῆθεν ἐτυμηγορίαν τοῦ λαοῦ, εὔκαιρον εἶναι νὰ ἀναφέρωμεν ὅτι τὸν οὕτω μαρτυρικῶς τελευτήσαντα Μητροπολίτην δὲν βαρύνει καμμία κατηγορία ὅτι κακῶς προσηνέχθη πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους, ἀλλὰ τοὐναντίον ἐν παντὶ καὶ πάντοτε ὑπεστήριξεν αὐτούς, ὡς ἀνωμολόγησαν καὶ πολλοὶ ἀνταποκριταὶ Εὐρωπαϊκῶν φύλλων, ἐξ ὦν δυνάμεθα ν’ ἀναφέρωμεν τοὺς κ.κ. Traglia καὶ Rene Puaux καὶ λοιπούς. Καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Σεβασ. Ἀρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας γράφων πρὸς τὸν ἀείμνηστον τοῦτον Ἱεράρχην, συνέχαιρε διὰ τὴν πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους Χριστιανοπρεπῆ πολιτείαν αὐτοῦ, ὡς τοῦτο ἔπραξε καὶ ὁ Γάλλος καθολικὸς ποιητὴς κ. Poyat».

Ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Μητροπολίτης Σμύρνης θανατώθηκε ἀπό τόν τουρκικό ὄχλο τήν 27 Αὐγούστου 1922 (δηλαδή 9 Σεπτεμβρίου 1922) σάν ἔνοχος ἐσχάτης προδοσίας γιατί «ὡς ὀθωμανός ὑπήκοος ὑπηρέτησε μετά φανατισμοῦ τήν Ἑλλάδα πρωτοστατήσας εἰς πάντα κατά τοῦ τουρκικοῦ καθεστώτος κατά τό τριετές διάστημα τῆς Ἑλληνικῆς κατοχῆς». (Ἐκ τοῦ Ἀρχείου Βενιζέλου (ΑΒ), φάκελος 317, Ἔκθεση Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἡ τραγωδία τῆς Σμύρνης κατά τάς εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον μέχρι 11ης (δηλαδή 24ης) Σεπτεμβρίου πληροφορίας, σ. 1).

* * * * *

Δεύτερο παραθέτουμε τμῆμα τῆς Ἀναφορᾶς τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη:

«Αἱ πληροφορίαι αἱ συλλεγεῖσαι τήν ἑπομένην ἐκ διαφόρων πηγῶν ἐβεβαίουν πᾶσαι ὅτι κατεδόθη οὗτος εἰς τόν ὄχλον, ὅστις διαπομπεύσας καί καταβασανίσας αὐτόν, διεμέλισε τό σῶμα αὐτοῦ καί εἶτα περιέφερεν ἐν θριάμβῳ τήν ἀρχιερατικήν αὐτοῦ ράβδον ἀνά τάς Τουρκικάς συνοικίας, διαλαλών τήν «παραδειγματικήν τιμωρίαν κιαφίρ, προδοτικῶς πρός τούς Τούρκους πολιτευθέντος». Οὕτως ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ Ἀρχιερεύς, διανύσας τόν θεοφιλῆ αὐτοῦ βίον ἐν ἀρεταῖς καί ἁγιότητι, περιπαθῶς ἀγαπήσας τήν Ἐκκλησίαν, ἀγωνισθείς καλλινίκως ὑπέρ τοῦ Ἔθνους καί πρωτοστατήσας ἐν παντί ἔργῳ, τιμῶντι λειτουργόν πραγματικόν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐγένετο, κατά τά περί αὐτοῦ προφητικῶς ὑπό τοῦ πνεύματος εἰρημένα, πιστός ἄχρι θανάτου καί ἐδόθη αὐτῷ ὁ στέφανος τῆς ζωῆς. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, θρηνοῦσα ἐπί τῇ ἀπωλείᾳ διαπρεποῦς Αὐτῆς λειτουργοῦ, εἶναι, δέν ἀμφιβάλλω, ὑπερήφανος διά τό μακάριον αὐτοῦ τέλος, τό ἐπισφραγῖσαν βίον χριστιανοπρεπῆ, πλήρη ἐργασίας ἀκαμάτου καί μόχθων ὑπερανθρώπων. Ὁ μισθαποδότης τοῦ Κυρίου ἄς προσδεχθῇ αὐτόν εἰς τήν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν!»

Οὕτω διῆλθε ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί τήν ἑπομένην, Κυριακήν, ἐνῷ οἱ κώδωνες τῶν ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐσίγουν καί ἀντ’ αὐτῶν ἠκούοντο οἱ θρῆνοι καί οἱ γόοι τῶν ἀτυχῶν θυμάτων τῶν τουρκικῶν θηριωδιῶν»

Ἡ Τρίτη καί Τετάρτη (30 καί 31 Αὐγούστου) (δηλαδή 12 καί 13 Σεπτεμβρίου) διέρρευσε κατά τόν αὐτόν τρόπον. Αἱ ἄγριαι σκηναί ἐπαναλαμβάνοντο, αἱ δέ νύκτες ἦσαν νύκτες κολάσεως καί ὑπό τό σκότος αὐτῶν ἐξελίχθησαν σκηναί ἀφαντάστου ἀγριότητος.

Οὐδεμία οἰκία ἔμεινεν ἀνέπαφος κατά τάς ἡμέρας ταύτας. Μετά τήν διαρπαγήν αὐτῶν καί τῶν περιουσιῶν τῶν ἐνοίκων καί τῶν εἰς αὐτάς καταφυγόντων, ἐπηκολούθει ἡ ἀτίμωσις.

Δέκα, εἴκοσι καί τριάκοντα πολλάκις κακοῦργοι ἠτίμαζον μίαν καί τήν αὐτήν παρθένον καί τώρα, ἐνταῦθα εὑρισκόμενος, κατ’ ἑκατοντάδας ἐκδίδω πιστοποιητικά δι’ ἀτυχεῖς κόρας ἀπολεσάσας κατά τοιοῦτον τρόπον ὅ, τι ἐπί τῆς γῆς πολύτιμον καί ὧν τά ὀνόματα δι’ εὐνοήτους λόγους παρασιωπῶ.

Ἐν τῇ ὁδῷ δε Μοσκόβ τῆς Σμύρνης παρά τό Ἑλληνικόν Νοσοκομεῖον τό κακόν προσέλαβε τοιαύτην ἔντασιν ὥστε ἀθρόαι ἐσημειώθησαν αὐτοκτονίαι, συγκινήσασαι μέχρι τοιούτου σημείου καί αὐτά τά ἀνθρωπόμορφα τέρατα, ὥστε πολλοί ἐξ αὐτῶν ἐγκαταλείποντες τά θύματα αὐτῶν ἐτάχθησαν φρουροί πρό τῶν οἰκιῶν, ἀποτρέποντες ἄλλους ἐπιδρομεῖς.

Ἐν τῷ Προαστείῳ δέ τοῦ Βαϊρακλῆ ἑκατοντάδες παρθένων ἐρρίφθησαν ὁμοῦ εἰς τήν θάλασσαν καί ἐπνίγησαν, ἵνα μή περιπέσωσιν εἰς τάς χεῖρας τῶν διωκτῶν.

Ἵνα σχηματίσῃ ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη καί προσκυνητή μοι Παναγιότης ἀμυδράν ἰδέαν τῶν ἀφαντάστως τραγικῶν τούτων γεγονότων, ἀρκεῖ νά ἀναφέρω ὅτι λέμβοι πλήρεις γυναικοπαίδων ἐσύροντο διά σχοινίου δεδεμένου εἰς τόν λαιμόν τολμηρῶν ἀνδρῶν, οἵτινες κολυμβῶντες κατώρθωσαν νά περισώσωσι τό πολύτιμον φορτίον καί πολλοί ἐξ αὐτῶν εὗρον τόν θάνατον ἐκ τῆς κοπώσεως, πνιγέντες ἐν τῇ ἐκτελέσει τοῦ καθήκοντος.

Ἄλλαι πάλι γυναῖκες μή δυνάμεναι ἐπί πλέον νά κολυμβῶσιν ἐρυμουλκοῦντο ὑπό τῶν ἐντός τῶν λέμβων, κρατούντων αὐτάς ἐκ τῆς κόμης»

Οἱ λεηλασίες, οἱ ἐξευτελισμοί καί οἱ φόνοι τῶν ἀπροστάτευτων Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων συνεχίζονταν χωρίς διακοπή. Ἡ κορύφωση στό δράμα φτάνει στίς 31 Αὐγούστου (13 Σεπτεμβρίου), μέ τήν ἔκρηξη τῆς πυρκαγιᾶς στήν ἀρμενική συνοικία.

Καίγονται τό ἀρμενικό νοσοκομεῖο, ἡ ἀρμενική μητρόπολη καί ἡ ἀρμενική ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, μαζί μέ τούς πρόσφυγες πού εἶχαν καταφύγει ἐκεῖ.

Ταυτόχρονα, νέες πυρκαγιές ἀρχίζουν στίς ἑλληνικές συνοικίες πού, μέ λίγες ἐξαιρέσεις, καταστράφηκαν στό σύνολό τους μαζί μέ ὅλα τά ἑλληνικά ἐμπορικά καταστήματα, φιλανθρωπικά ἱδρύματα, ξένα προξενεῖα καί τράπεζες.

Ὅσα κτήρια δέν ἦταν ἀπό τήν κατασκευή τους δυνατό νά πυρποληθοῦν, καταστρέφονται μέ βόμβες.

Μέ τόν τρόπο αὐτό καταρρίφτηκαν τό Γαλλικό Προξενεῖο, τό Θέατρο τῆς Σμύρνης, τό Ξενοδοχεῖο «Κραῖμερ», ἡ Ἑλληνική Λέσχη, καί ἄλλα κτήρια πού στόλιζαν τήν παραλία τῆς πόλης.

Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι ἀνάμεσα στά πρῶτα κτήρια πού χάθηκαν ἀπό τήν φωτιά ἦταν ὁ πυροσβεστικός σταθμός τῆς Σμύρνης, ἐνῶ ἀπομονώθηκαν μέ ἐπιμέλεια οἱ ὑδαταγωγοί Χαλκᾶ Βουνάρ, πού χρησίμευαν γιά τήν ὕδρευση τῆς πόλης καί τήν κατάσβεση τῶν πυρκαγιῶν.

Ἔτσι, μέ λίγες ἐξαιρέσεις ἀποτεφρώθηκε ὁλόκληρη σχεδόν ἡ πόλη τῆς Σμύρνης ἐκτός ἀπό τήν τουρκική καί τήν ἑβραϊκή συνοικία, τό Τελωνεῖο καί τήν Ἐθνική Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, πού μεταβλήθηκε σέ τηλεγραφεῖο καί ταχυδρομεῖο γιά τίς ἀνάγκες τῆς τουρκικῆς κατοχῆς.

Ἡ πυρκαγιά συνεχίστηκε ὥς τίς 4 (δηλαδή 17) Σεπτεμβρίου. Στήν διάρκεια τῶν ἐκρήξεων πού προκαλοῦσε τίς πέντες νύχτες πού μεσολάβησαν, οἱ κάτοικοι ἔβγαιναν στό δρόμο γιά νά σωθοῦν ἐνῶ, σύμφωνα μέ τήν προκήρυξη τοῦ Στρατιωτικοῦ Διοικητῆ, ἡ κυκλοφορία ἀπαγορευόταν ἀπό τίς 7 τό βράδυ.

Ἔτσι, οἱ τουρκικές περίπολοι τούς καλοῦσαν νά ἐπιστρέψουν στά σπίτια τους, πρᾶγμα ἀδύνατο, καί στήν συνέχεια τούς πυροβολοῦσαν γιά παράβαση τοῦ στρατιωτικοῦ νόμου.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑπολογίζει τόν ἀριθμό τῶν ὁμογενῶν πού χάθηκαν στήν πυρκαγιά σέ 25 χιλιάδες, ἐνῶ ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν θυμάτων ἀπό 27 Αὐγούστου (9 Σεπτεμβρίου) μέχρι 5 (δηλαδή 11 Σεπτεμβρίου) φτάνει, κατά τήν ἴδια ἐκτίμηση, τίς 50 χιλιάδες. Στόν ἀριθμό αὐτόν πρέπει νά προστεθοῦν οἱ 15 χιλιάδες περίπου Ἀρμένιοι πού χάθηκαν στήν καταστροφή.

Οἱ ξένες παροικίες εἶχαν, στό μεγαλύτερο μέρος τους, ἐγκαταλείψει τήν πόλη ἀπό τήν πρώτη μέρα τῆς πυρκαγιᾶς μέ πλοῖα πού εἶχαν διατεθεῖ εἰδικά γι’ αὐτές καί μέ τήν προστασία ἀγημάτων ἀντίστοιχων τῆς ἐθνικότητάς τους. Ὁ ὑπόλοιπος χριστιανικό πληθυσμός συνέχιζε νά περιπλανιέται στούς δρόμους χωρίς τροφή καί στέγη, περιμένοντας «τήν ἐξ ὕψους βοήθεια».

Τό τελειωτικό χτύπημα ἦρθε μέ τή διαταγή τοῦ Στρατιωτικοῦ Διοικητῆ πού ὅριζε πώς ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἀκόμα καί οἱ Ὀθωμανοί ὑπήκοοι, ἀπό 17 ὥς 45 χρόνων, θεωροῦνταν αἰχμάλωτοι πολέμου καί ἡ ἀναχώρησή τους ἀπαγορευόταν μέ ποινή θανάτου.

Οἱ ὑπόλοιποι, γέροντες, γυναῖκες καί παιδιά, μποροῦσαν νά φύγουν μέχρι τίς 17 (δηλαδή 30) Σεπτεμβρίου μόνο ἄν ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ κανονικά διαβατήρια. Ὅσοι ἔμεναν μετά τό τέλος τῆς προθεσμίας, θά ὁδηγοῦνταν στό ἐσωτερικό τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Παρόμοια ἦταν ἡ τύχη τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν στή χερσόνησο τῆς Ἐρυθραίας, στίς Κυδωνιές, στήν περιοχή τῆς Προποντίδας, στή βορειοδυτική Μικρά Ἀσία, ἀκόμα καί σέ ὅσες μικρασιατικές περιοχές δέν εἶχε φτάσει ὁ Ἑλληνικός στρατός. (Βικτώρια Σολομωνίδου, Ὁ Ἐφέσου Χρυσόστομος γιά τήν καταστροφή τῆς Σμύρνης, Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικῶν Σπουδῶν, τ. 4, σσ. 301-322, Ἀφιέρωμα στή Μικρασιατική Καταστροφή, Κέντρο Μικρασιατικῶν Σπουδῶν, Ἀθήνα 1983).

Τά γεγονότα αὐτά ἔσυραν στό δρόμο τοῦ ξεριζωμοῦ καί τῆς προσφυγιᾶς ἑνάμισυ ἑκατομμύριο Μικρασιάτες.

Μπροστά στίς θυσίες τους, στά μαρτύριά τους, στίς ταλαιπωρίες τους σήμερα στεκόμαστε μέ πολύ σεβασμό καί τιμή καί κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μας.

top
Has no content to show!