Του Σεβ. Μητροπολίτου Μεγάρων και Σαλαμίνος Κωνσταντίνου

Αφορμή της καταγραφής κάποιων σκέψεων με αισιόδοξη - ελπίζω και για τους αναγνώστες του παρόντος - προοπτική μέσα στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσεως αποτελεί η πρόσφατη πρώτη επαφή της ελαχιστότητός μου με τον λαό που με ενέταξε η Εκκλησία να διακονήσω ως επίσκοπος στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.

Σε μιαν εκτεταμένη περιοχή με πολλούς αναγκεμένους αδελφούς παρουσιάζεται όπως, άλλωστε, και στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας ένα ανθρώπινο ρεύμα επιστροφής προς τον θεό, γιατί πιστεύει ότι η ενίσχυσή Του αποτελεί στήριγμα, ώστε να εξέλθη συνετός και δυνατός από τη βιούμενη περιδίνησή του.

Μέσα στη θρησκευτική αυτή αναγέννηση παρατηρείται και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τον μοναχισμό.

Στην επαρχία μας το επιμαρτυρούν 15 παλαιές και νεότερες μονές και 153 εργάτες και εργάτριες της μυστικής εργασίας.
Της αδιάλειπτης προσευχής. Γιατί αυτό το έργο αναδεικνύει και καταξιώνει τη μοναχική ιδιότητα.

Ο μοναχισμός, αρχαιότατος θεσμός της Εκκλησίας, ανέδειξε πλήθος αγίων μορφών και η προσφορά του είναι ανεκτίμητη από κάθε άποψη.

Συνεπώς, δεν χρειάζεται εμάς απολογητές, υπέρμαχους και εγκωμιαστές του. Απλώς θα αναφέρουμε μερικά βασικά στοιχεία της ιστορίας του, της αξίας και της σημασίας του.

Δεν παραβλέπουμε ότι και σήμερα κάποιοι ασκούν μιαν ουσιαστικά ανεπέρειστη πολεμική στο μοναχικό ιδεώδες.

Ισως επειδή θεωρούν λιποταξία από την κοινωνική εργασία και την ωφέλεια του συνόλου και κίνηση τελικώς αφιλάνθρωπη και αντιευαγγελική άνθρωποι νέοι, δημιουργικοί, ευφυείς και μορφωμένοι να καταφεύγουν στα μοναστήρια.

Ερμηνεύουν την άσκησή τους ως πράξη εγωιστική, προς επίτευξη μόνο της ατομικής τους σωτηρίας.

Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση σε αυτήν τη θεώρηση, διότι ο ορθόδοξος μοναχισμός, παρά τις διάφορες αιτιάσεις, δοξασίες και τυχόν κατά καιρούς αστοχίες ορισμένων λαθεμένων εκφραστών του, αποτελεί εργαστήριο αγιότητας, υπόδειγμα αρμονικής σύζευξης προσωπικών χαρισμάτων και κοινής στοχοθεσίας προς δοξασμό όλης της Εκκλησίας.

Μέσα από την υπακοή στον πρώτο, την εργασία και τη δισδιάστατη ηροσευχητική έκφρασή τους, μοναχοί και μοναχές γίνονται στηρίγματα ψυχών, πυξίδες προς μονοπάτια συνάντησης του προβληματισμένου ανθρώπου με τον Θεό της αγάπης.

Η αναβίωση και ανακαίνιση αρχαίων μοναστικών καθιδρυμάτων με φιλόθεες αδελφότητες σε όλη την Ελλάδα και τις ορθόδοξες χώρες αποτελεί ευλογία για κάθε πιστό, παρήγορη ελπίδα και ανάχωμα στην κρίση ταυτότητας και τρόπου ζωής, οι οποίες επιγεννούν και τις λοιπές μορφές κρίσης που βιώνουμε.

Οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας ήταν όλοι μοναχοί. Ο υγιής μοναχισμός αποσόβησε τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας και τη νόθευση της θεολογίας.

Γι΄ αυτό και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σχολιάζοντας τη λυσσώδη προσπάθεια των Βαυαρών βασιλέων να κλείσουν τα μοναστήρια μετά την παλιγγενεσία έγραφε χαρακτηριστικά: "Διέλυσαν τα μοναστήρια, συμφώνησαν με τους Μπουαρέζους που πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά εις το παζάρι. Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καημένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίσθηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επαναστάσεως..."

Εάν σήμερα στρέφει ο λαός μας τις χρηστές ελπίδες του στην Εκκλησία, αξιώνει να τον παιδαγωγήσει, ώστε εξερχόμενος από την κρίση να επανεύρει αληθινό νόημα ζωής, αυτό οφείλεται και στο ασκητικό ήθος της μοναχικής μας παραδόσεως: Διιστορικά μετρημένο, ζυγισμένο και διαπιστωμένα αφθονοπάροχο για όποιον βιωματικά το προσεγγίσει.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία

Εις τον πάντιμο χορό των αγίων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας εξέχουσα θέση κατέχει ο άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός, ο οποίος δι’ ολίγον διάστημα υπηρετήσας ως Ιεροκήρυκας Φθιώτιδος κατώρθωσε να σφραγίσει τις ψυχές των πιστών με την σφραγίδα της ακτινοβολούσης προσωπικότητός του και να αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της διαβάσεως του.

Διωγμένος και συκοφαντημένος, περιφρονημένος και απωθημένος στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής, αίρων τον σταυρό της προσωπικής του δοκιμασίας φθάνει στην πόλη μας τον Οκτώβριο του 1893 με την μεσολάβηση του τότε Υπουργού των Εκκλησιαστικών αειμνήστου Αθανασίου Ευταξία, Βουλευτού Φθιώτιδος, δια να υπηρετήσει την σπορά του θείου Λόγου και να κηρύξει «Χριστόν Εσταυρωμένον» στις ψυχές των επί 30 χρόνια άνευ Αρχιερέως αποιμάντων Φθιωτών.

Κάτοχος βαθείας παιδείας, περικοσμούμενος από σπάνια προσόντα και πολλές αρετές επιδίδεται στην πνευματική διάπλαση των πιστών και κατορθώνει σε σύντομο διάστημα να κατακτήσει τις καρδιές των φιλοχρίστων και φιλοθρήσκων Φθιωτών, οι οποίοι μέχρι σήμερα μνημονεύουμε του αγίου ονόματός του και δικαίως καυχόμεθα δια την εις την Ιεράν Μητρόπολίν μας σύντομη μεν, αλλά λίαν καρποφόρα παραμονή του.

Όλα όμως τα ωραία στη ζωή γρήγορα τελειώνουν. Ένα σύντομο γλυκό όνειρο ήταν η εδώ παρουσία του αγίου. Μετά από μία περιοδεία στα χωριά της Φθιώτιδος και της Φωκίδος εν καιρώ χειμώνος προσβάλλεται από υψηλό πυρετό, ασθενεί βαρέως και μόλις διαφεύγει τον θάνατο. Οι ιατροί του συστήνουν να μετοικίσει σε ξηρότερο κλίμα.

Φαίνεται, ότι η εντολή του Θεού για την υψηλή αποστολή του στα ηρωϊκά μέρη της Ρούμελης είχε ολοκληρωθεί. Άλλος τόπος τον είχε περισσότερο ανάγκη και αυτός ήταν η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή εις την οποία μετά την ανάρρωσή του τον Μάρτιο του 1894 μετατίθεται ως Διευθυντής αυτής.

Ετσι ο άγιος Νεκτάριος, ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιωτιδοφωκίδος αναχωρεί για νέους αγώνες και μεγαλύτερα παλαίσματα αφήνοντας πίσω ένα καλλιεργημένο γεώργιο που απεχέρσωσε με πολύ κόπο από τα αγκάθια των κακών συνηθειών και των παθών.

Εκείνος μεν ανεχώρησε «ο δε λόγος του Θεού ηύξανε και επληθύνετο»(Πραξ. 12, 24) με αποτέλεσμα από τότε να αρχίσει μια πνευματική αναζωογόνηση στην περιοχή μας, της οποίας οι καρποί μέχρι σήμερα είναι εμφανείς.

Αλλά ας ιδούμε τι γράφει η εφημερίδα της εποχής εκείνης «Φωνή της Φθιώτιδος» για τον άγιο Ιεροκήρυκα: «Επί των ημερών αυτού το θρησκευτικόν συναίσθημα των συμπολιτών μας αναζωπυρώθη και το γόητρον της Εκκλησίας ανυψώθη.

Δια δε των από του άμβωνος ωραίων, διδακτικών και υψηλάς εννοίας περιεχόντων λόγων του, δια των πατρικών και πολυτίμων συμβουλών του και δια της κοσμίας, αμέμπτου και αρίστης συμπεριφοράς του, εφείλκυσεν αμέριστον την αγάπην και τον σεβασμόν των συμπολιτών μας, οίτινες ουδέποτε θα λησμονήσωσιν τον λαμπρόν τούτον ιεράρχην του οποίου το όνομα δικαίως μετά σεβασμού προφέρουσι και πάντοτε ευφροσύνως θα αναμιμνήσκονται αυτού».

Έμειναν στην ιστορία οι ιεραποστολικές περιοδείες του αγίου σε πόλεις και χωριά που είχαν να ιδούν Αρχιερέα και να ακούσουν κήρυγμα περισσότερο από τριάντα χρόνια, οι ομιλίες του στους μαθητές του Γυμνασίου Λαμίας και μάλιστα αυτή που στις 8 Νοεμβρίου του 1893 εξεφώνησε «περί αυτοχειρίας», τα βιβλία που συνέγραψε στο φτωχικό του κατάλυμμα εκεί κοντά στον Ιερό Ναό της Παναγίας Δέσποινας, όπου εφιλοξενείτο στο σπίτι του Κωστή Σακκοπούλου και μάλιστα εκείνο «περί επιμελείας ψυχής» που εξετύπωσε και διένειμε δωρεάν ο Εμπορικός Σύλλογος Λαμιέων.

Το άγιο πέρασμά του και την πολύκαρπη προσφορά του ως εξής περιγράφει ο Ιερός Υμνογράφος:

«Τις σου Νεκτάριε αινέσει, την ταπείνωσιν την Χριστοειδεστάτην, δι’ ης λόγον θεού, Φθιώτιδι ελάλεις ην μόνη παρουσία σου, ωκοδόμησας πλουσίως;»

«Ως πάντερπος επίστεψις τω χορώ των Αγίων Φθιώτιδος τέθεισαι θαυματουργέ, ότι τη προνοία τη θεϊκή ενταύθα διηκόνησας, σπείρων ταις καρδίαις λόγον Θεού, νυν δε έχων παρρησίαν, Νεκτάριε Αιγίνης, υπέρ υμών Χριστόν ικέτευε».

Ο άγιος Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως μας, Επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος υπήρξε δυνατός στην πίστη, υπόδειγμα υπομονής και ταπεινοφροσύνης και εδοκιμάσθηκε όσον ολίγοι μέσα στο καμίνι του πόνου, της συκοφαντίας, του διωγμού και της περιφρονήσεως.

Εδώ όμως η εξάμηνη παραμονή του ήταν μια ανάσα αγάπης και μια όαση αναψυχής για τον πονεμένο και καταφρονεμένο Ιεράρχη. Ας καυχόμεθα γι’ αυτό.

Αλλοίμονο σ’ εκείνους που τον εσυκοφάντησαν και τον εβασάνισαν. Ευλογία για εκείνους που τον εστήριξαν και τον αγάπησαν.

Όλοι εμείς οι απόγονοι των συγχρόνων του αγίου ας αισθανόμεθα την χαρά και την αγάπη του ως αγιοπνευματική ανταπόδοση για την φιλοξενία και τον σεβασμό που του προσέφερε η τοπική μας Εκκλησία.

Η πνευματική κληρονομιά της Φθιώτιδος, στην οποία η ακτινοβόλος μορφή του αγίου Νεκταρίου προσδίδει μεγαλύτερη ηθική βαρύτητα και λαμπρότητα, μας δεσμεύει να φανούμε άξιοι αποδέκτες της θεϊκής ευνοίας και εν έργοις γνήσιοι τιμητές των αγίων του θεού και μάλιστα του τιμωμένου και εγκωμιαζομένου αγίου Νεκταρίου του θαυματουργού.

Ο άγιος Νεκτάριος για τον τόπο μας είναι ένας πνευματικός Φάρος πίστεως και αγάπης που φωταγωγεί την πορεία της ζωής μας και καταυγάζει τις ψυχές μας με το φως της θείας Χάριτος.

Η προσευχή μας ας είναι εκτενής προς αυτόν. Να μας έχει πάντοτε κάτω από την πατρική του φροντίδα δεόμενος προς Κύριον υπέρ της Φθιωτικής Εκκλησίας και υπέρ πάντων ημών.

† ο Φθιώτιδος Νικόλαος

Του Σεβ.Μητροπολίτου Δημητριάδος κ.Ιγνατίου

στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

H πρόσφατη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την πρόσφατη σύγκλησή της στις αρχές του Οκτωβρίου, ασχολήθηκε με θέματα καίριας σημασίας, τόσο για την μελλοντική της πορεία, όσο και, ευρύτερα, για την Ελληνική κοινωνία.

Στο προηγούμενο άρθρο μας, αναφερθήκαμε στη σημαντική εισήγηση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, σχετικά με τη σχέση της Εκκλησίας με τον νέο Ελληνισμό.

Εξίσου σημαντική, υπήρξε η εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, σχετικά με την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, που θα πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη εορτή της Πεντηκοστής του 2016.

Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας, είχαμε αναφερθεί στη σημασία του γεγονότος αυτού, τόσο σε ιστορικό, όσο σε πνευματικό και Εκκλησιαστικό επίπεδο. Αυτή τη σημασία, η εν λόγω εισήγηση, όχι μόνον την ανέδειξε, αλλά και την τεκμηρίωσε με λεπτομερή αναφορά σε όλες τις πρόσφατες εξελίξεις.

Το άκρως ενδιαφέρον στοιχείο του βαρυσήμαντου αυτού κειμένου υπήρξε η απερίφραστη αναφορά στα οξύτατα προβλήματα των διορθοδόξων σχέσεων και κυρίως εκείνο του εθνοφυλετισμού, που θέτει σε κίνδυνο, από τις αρχές ήδη του 20ου αιώνα, την ορθόδοξη ενότητα.

Πρόκειται για την αλλοίωση της συνείδησης της οικουμενικότητας της Ορθοδοξίας και τον εγκλωβισμό των τοπικών εκκλησιών σε εθνικές διενέξεις και διεκδικήσεις, που πρόεκυψαν από τη δημιουργία των εθνικών κρατών της Ευρώπης. Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης οδήγησαν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ξεκινήσει πριν 60 χρόνια, την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

Μεταξύ όλων των ζητημάτων, κυρίαρχη θέση κατέχει ο διάλογος μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των άλλων Χριστιανικών Ομολογιών.

Τη σημασία του θέματος προκαλεί η ανάγκη συγκροτήσεως μιας ενοποιημένης χριστιανικής φωνής, μπροστά σε οξύτατα κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά και περιβαλλοντικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Οικουμένη.

Όπως τόνισε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρνήθηκε ποτέ τον Διαχριστιανικό διάλογο, με απώτατο σκοπό την ορατή ενότητα όλων των Χριστιανών, μέσα τους κόλπους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Παρ΄ όλα αυτά, ο εισηγητής δεν δίστασε να διαπιστώσει, πως έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά οι προοπτικές μιας τέτοιας εξέλιξης και αιτία είναι «αι σοβαρόταται νεοφανείς αποκλίσεις, αι οποίαι επιτείνουν έτι μάλλον την σοβαρότητα των διαπιστωμένων θεολογικών διαφορών, των διαφόρων χριστιανικών παραδόσεων και ομολογιών, όσο αι τραυματικαί εμπειρίαι των ιστορικών σχέσεών των».

Στις αμφιβολίες, που διατυπώνουν πλέον πολλοί εκκλησιαστικοί κύκλοι, εντός και εκτός Ελλάδος, για την αποτελεσματικότητα αυτού του διαλόγου μεταξύ Ορθοδοξίας και άλλων Χριστιανικών Ομολογιών, καθώς και για την σκοπιμότητα της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας διεπίστωσε, πως, παρά τα προβλήματα, η Ορθόδοξη μαρτυρία, μέσω της συμμετοχής αυτής, ενδυναμώθηκε και πως πολλές παραδόσεις της Δύσεως αναθεωρήθηκαν, υπό το φως της Πατερικής παραδόσεως και του ιστορικού βίου της Εκκλησίας. Συγχρόνως όμως δεν δίστασε να δικαιολογήσει πλήρως, διαμαρτυρίες και ενστάσεις, προερχόμενες από το γεγονός, πως σε επίπεδο ορατής Χριστιανικής ενότητας, τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα είναι μηδαμινά.

Σε όλα τα θέματα, ο εισηγητής ενημέρωσε τα Μέλη της Ιεραρχίας, πως οι ραγδαίες εξελίξεις σε όλον τον πλανήτη επιβάλουν αναθεωρήσεις ως προς την θεματολογία, αλλά και ως προς τη διατύπωση των θεμάτων, τα οποία θα συζητηθούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Υπενθύμισε, πως πληθώρα μηνυμάτων των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών έχουν προβάλλει τις διαχρονικές αλήθειες της Ορθόδοξης Θεολογίας και ανθρωπολογίας ως απάντηση σε σύγχρονα προβλήματα και πως, όλο αυτό το υλικό, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη εν όψει της επερχόμενης Συνόδου.

Αν και , όπως τόνισε, απαιτείται ακόμη πολύς μόχθος, είναι βέβαιο πως η Σύνοδος αυτή «θα επιβεβαιώση την αυτοσυνειδησίαν της Ορθόδοξου Εκκλησίας, ως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», ενώ συγχρόνως θα διακηρύξει την ενότητά της, γεγονός που επιβεβαιώνεται άλλωστε και από την λήψη αποφάσεων με απόλυτη ομοφωνία.

Όπως φάνηκε στην εισήγηση, αλλά και όπως αποτελεί κοινή συνείδηση όλης της Εκκλησίας, αποτελεί επιτακτική ανάγκη, η σύνδεση των εργασιών της Συνόδου με την ίδια τη ζωή και τα προβλήματα του πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και με καίρια προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, τα οποίο πρέπει να αντιμετωπιστούν με τρόπο πειστικό και κατανοητό.

Το καθήκον αυτό αφορά, όχι μόνον τους Εκκλησιαστικούς παράγοντες, αλλά ολόκληρο το Εκκλησιαστικό σώμα. Μόνον έτσι, η Σύνοδος θα αποβεί «αληθώς ορθόδοξος».

Την εν λόγω εισήγηση ενέκρινε με ομοφωνία το σύνολο των Μελών της Ιεραρχίας, υπογραμμίζοντας με τον τρόπο αυτό, τη βαρύτητα και τη σημασία της.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας | Romfea.gr

Ὁ Ταξιάρχης Μιχαὴλ ὁ «Ἄρχων ὁ Μέγας», ὅπως ὀνομάζεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη (Δαν. ιβ΄ 1), ἤ «Ἀρχιστράτηγος δυνάμεως Κυρίου» (Ἰ. Ναυῆ ε΄ 14), μαζὶ μὲ τὸν Γαβριήλ, εἶναι ὁ γνωστότερος στοὺς πιστοὺς Ἄγγελος, ὁ πάντοτε πρόθυμος νὰ βοηθήσει καὶ νὰ συντρέξει στὶς ἀνάγκες καὶ τὶς δυσκολίες τοῦ ἀνηφορικοῦ μας δρόμου πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Τὴν ἀποστολή του αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του αὐτὸς χαρακτηρίζει τοὺς Ἀγγέλους «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Κεφ. α΄ 14). 

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἔχουμε πλῆθος διασωστικῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ὅπως στὴν περιπλανώμενη Ἄγαρ καὶ τὸν γιό της Ἰσμαήλ, ὅπου ἔσπευσε νὰ τοὺς παραμυθήσει καὶ στὸν Ἀβραάμ, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ θυσιάσει τὸν γιό του Ἰσαάκ.

Στὸν προφήτη Ἠλία, ποὺ κοιμόταν στὴν ἔρημο, ὅπου εἶχε καταφύγει, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν ὀργὴ τῆς Ἰεζάβελ, παρουσιάσθηκε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀνάστηθι καὶ φάγε» (ΙΙΙ Βασ. 19, 5). Τοῦ εἶχε δὲ ἤδη φέρει ζεστὸ ψωμὶ καὶ δοχεῖο μὲ νερό. Ἀργότερα ὁ ἴδιος Ἀρχάγγελος τοῦ ἐμήνυσε νὰ συναντήσει τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Βασιλέως καὶ νὰ τοὺς μεταφέρει ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλοῦ βρίσκουμε πάλι τὸν Ἀρχιστράτηγο Μιχαὴλ νὰ διαφυλάττει καῖ νὰ διασώζει τοὺς «Τρεῖς Παῖδας» ἀπὸ τὴν «κάμινον τοῦ πυρὸς τὴν φλεγομένην» (Δαν. 3, 49) καὶ τὸν προφήτη Δανιὴλ στὸν λάκκο τῶν λεόντων· ἐπίσης μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ γιὰ νὰ θρέψει τὸν τελευταῖο μέσα στὸν λάκκο, μετέφερε στὴν Βαβυλῶνα τὸν προφήτη Ἀββακούμ.

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ συνεχίσθηκαν καὶ μετὰ τὴν ἔνσαρκη οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, καθὼς περιγράφεται στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἐλευθέρωσε τοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ τὴν φυλακή.

Τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ σκοτώσει ὁ Ἡρώδης γιὰ χάρι τῶν Ἰουδαίων, ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν φυλακή, ἐνῶ τὸν ἴδιο τὸν Ἡρώδη, ποὺ ὑπερηφανεύθηκε, τιμώρησε μὲ θάνατο. Στὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἐμφανίσθηκε, ὅταν κινδύνευε τὸ πλοῖο, καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴ φοβῆται.

Ἐπίσης ὁ ἴδιος ὁ Ταξιάρχης ἐτάραττε τὸ νερὸ στὴν Προβατικὴ κολυμβήθρα καὶ θεραπεύονταν κατ' ἔτος οἱ ἀσθενεῖς.

Στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μέχρι τὶς ἡμέρες μας δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ ὁ Μιχαὴλ ἐπισκέφθηκε τὸν κόσμο. Βοήθησε τὸ Μέγα Κωνσταντῖνο νὰ κατατροπώσει τοὺς ἐχθρούς, γι' αὐτὸ καὶ κατὰ προτροπή του ὁ ἅγιος Βασιλεὺς ἔκτισε Ναὸ τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ στὸ Σωσθένειο.

Ἔσωσε μὲ τρόπο θαυμαστὸ τὴν Κωνσταντινούπολι ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν Ἀβάρων, τῶν Περσῶν καὶ τῶν Ἀγαρηνῶν· ἐπίσης τὴν πόλι Ἀκολία παρὰ τὴν Μαύρη θάλασσα ἀπὸ τοὺς Σαρακηνούς.

Στὶς Κολοσσὲς τῆς Φρυγίας διέσωσε καὶ διαφύλαξε ἀκέραιο τὸ ὁμώνυμο προσκύνημά του ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τῶν ποταμῶν, ποὺ κατευθύνονταν ἀπειλητικοὶ ἐπάνω του δημιουργώντας μιὰ τεράστια ὀπή, μέσα στὴν ὁποία χωνεύθηκαν τὰ νερά τους.

Στὰ Γέρμια, στὴ Θάσο, στὸν Πανορμίτη τῆς Σύμης, στὸ Μανταμάδο καὶ Καγιάνι τῆς Λέσβου ὡς καὶ στὰ Νένητα τῆς Χίου ἀπειράριθμα εἶναι τὰ θαύματα τῆς παρουσίας τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ μέχρι σήμερα.

Ἰδιαίτερα στὸ Καγιάνι μνημονεύουμε τὴ διάσωση πλοίου ἀπὸ τὰ πυροβόλα τοῦ ἐχθροῦ στὸν τελευταῖο πόλεμο, ὅταν ὁ εὐσεβὴς καπετάνιος ζήτησε τὴν προστασία τοῦ Ταξιάρχου, ὅπου κατὰ θαυμαστὸ τρόπο τὰ βλήματα ἄλλαζαν θέση καὶ κανένα δὲν ἔπληξε τὸ πλοῖο.

Ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ δὲν παύει καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἡμέρες ἀποστασίας καὶ ἄκρας ἀνομίας νὰ παρουσιάζεται σὲ καθαροὺς καὶ ἄξιους ἀνθρώπους, ποὺ βιώνουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν τελειότητα καὶ τὴν θέωση.

Ἔτσι ἔχουμε ἐμφανίσεις του σωστικὲς στοὺς μακαριστοὺς Γέροντες Φιλόθεο Ζερβᾶκο, Ἰάκωβο Τσαλίκη, Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, Δημήτριο τὸ Γκαγκαστάθη, Ἄνθιμο τὸν Ἁγιαννανίτη καὶ Γαβριήλ, τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, στὴν κατεχόμενη Κύπρο μας.

Γιὰ τὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Ταξιάρχη τῆς Δαιμονιᾶς Λακωνίας, ὁμιλοῦν τὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἐξιστορεῖ ὁ εὐεργετηθεὶς ἀπὸ αὐτὸν κάτοικος τοῦ χωριοῦ Ἀνδρέας Ρουβέλας μὲ εὐλάβεια καὶ γλαφυρότητα. Μεταφέρω ἐδῶ τὰ γραφόμενά του γιὰ πιστοποίηση τῆς διασωστικῆς δράσεως τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ.

- Στὴν Πρέβεζα ὅπου ὑπηρετοῦσα τὸ 1947 ἡ στρατιωτική μου μονάδα ἦταν κοντὰ στὴ θάλασσα. Μία ἡμέρα ἀποφασίσαμε μαζὶ μὲ ἕνα φίλο, τὸ Γιῶργο Παππᾶ, νὰ κολυμβήσουμε. Πήραμε μία βάρκα καὶ ἀνοιχθήκαμε στὸ πέλαγος. Κάποια στιγμὴ ἐνῶ βρισκόμαστε στὰ βαθιὰ ρίξαμε ἄγκυρα καὶ κάναμε ἡλιοθεραπεία.

Ὅταν ὁ φίλος μου ζεστάθηκε πολὺ ἔπεσε στὴ θάλασσα νὰ δροσιθεῖ παραβλέποντας ὅτι δὲν γνώριζε καλὰ κολύμπι. Ἔτσι σὲ πολὺ λίγο ἄρχισε νὰ καλεῖ σὲ βοήθεια.

Ἐγώ, νεαρὸς ὅπως ἤμουν, καὶ καλὸς κολυμβητὴς δὲν σκέφθηκα νὰ πάρω τὴ βάρκα καὶ νὰ τὸν πλησιάσω, ἀλλὰ ἔπεσα στὴ θάλασσα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρω βοήθεια.

Τὸν πλησίασα καὶ τὸν ἔπιασα χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι στὴν περιοχὴ ἐκείνη ὑπῆρχε ἕνα θαλάσσιο ρεῦμα, τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴ βάρκα καὶ μᾶς ὁδηγοῦσε στὴν ἀντίθετη ἀπ’ αὐτὴ κατεύθυνση.

Σὲ λίγο ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴ βάρκα περισσότερο ἀπὸ διακόσια μέτρα. Κάποια στιγμὴ οἱ δυνάμεις μου μὲ ἐγκατέλειπαν καὶ ὁ φίλος μου ἐμπρὸς στὸν ἄμεσο κίνδυνο τοῦ πνιγμοῦ μὲ βαστοῦσε σφικτὰ καὶ ἀρχίσαμε νὰ βουλιάζουμε.

Τοῦ πρότεινα τότε νὰ μὲ ἀφήσει νὰ πάω νὰ φέρω τὴ βάρκα καὶ ἐκεῖνος ἀκούσια συγκατένευσε. Ἡ βάρκα ὅμως ἦταν ἀπλησίαστη καὶ βλέποντας τὸ φίλο μου νὰ πνίγεται καὶ τὶς δυνάμεις μου νὰ ἐξαντλοῦνται ἔκανα τὸ σταυρό μου φωνάζοντας τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.

Ἀμέσως τότε ἔνοιωσα ἕνα χέρι νὰ μὲ ἁρπάζει καὶ νὰ μὲ ρίχνει μέσα στὴ βάρκα, στὴν ὁποία ἤδη βρισκόταν καὶ ὁ φίλος μου μισολιπόθυμος. Μεγάλο τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Ταξιάρχη μας, ποὺ ἔσπευσε στὴν ἱκεσία μου καὶ μὲ παράδοξο τρόπο μᾶς ἔσωσε.

Ὅταν μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀξιωθήκαμε οἰκογενειακῶς νὰ ἀγοράσουμε ἕνα καράβι, τὸ ὀνομάσαμε «Ταξιάρχη» καὶ παραγγείλαμε στὸ Ἅγιον Ὄρος μιὰ εἰκόνα του, τὴν ὁποία καὶ τοποθετήσαμε στὴ γέφυρα τοῦ καραβιοῦ κατὰ τὸν ἁγιασμὸ γιὰ τὸ πρῶτο ταξίδι. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅταν πουλήσαμε τὸ καράβι ζητήσαμε τὴν εἰκόνα, γιὰ νὰ τὴν τοποθετήσουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μας, ἀλλὰ οἱ νέοι ἰδιοκτῆτες δὲν τὴν παρέδιδαν.

Κάποτε, μετὰ ἀπὸ χρόνια σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ταξίδια του ὁ «Ταξιάρχης» ἔπεσε σὲ φοβερὴ θαλασσοταραχὴ καὶ ἕνας κεραυνὸς ἔσκασε πάνω στὸ καράβι

. Πέρασε δίπλα ἀπὸ τὴν εἰκόνα καὶ ἄφησε ἕνα κάψιμο στὴν ἀριστερή της πλευρά. Ταυτόχρονα ἔπεσε πάνω στὸν Καπετάνιο, ὁ ὁποῖος δὲν εὐαισθητοποιήθηκε στὴν ἐπιθυμία τοῦ Ἀρχιστράτηγου καὶ συνέχισε νὰ κρατεῖ τὴν εἰκόνα του στὸ πλοῖο.

Ἕνα βράδυ ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχάγγελος παρουσιάσθηκε στὸν ὕπνο τῶν νέων ἰδιοκτητῶν καὶ τοὺς εἶπε νὰ παραδώσουν τὴν εἰκόνα του στὸ σπίτι του, στὴν οἰκογένεια ποὺ τὴν εἶχε παραγγείλει.

Ἐκεῖνοι φοβισμένοι, ἂν καὶ μεσάνυχτα, πῆραν ἕνα ταξὶ καὶ ἔφεραν τὴν εἰκόνα στὴ Δαιμονιά. Τὴν παρέδωσαν στὸν ἐφημέριο πατέρα Θωμᾶ Λεκκάκη ἐξιστορώντας τὸ περιστατικό, γιὰ νὰ τὴ λειτουργήσει.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα τὸ πρωῒ δέχθηκα τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ πάω νὰ λειτουργηθῶ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔκπληκτος ἀντίκρυσα τὴν εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη μας.

Δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴ χαρά μου γιὰ τὴ θαυμαστὴ ἐπιστροφὴ τῆς εἰκόνος του στὸ χωριό μας. Ἀπὸ τότε βρίσκεται στὴ μικρή μας Ἐκκλησιὰ καὶ προστατεύει ὅλη τὴ Δαιμονιά, ποὺ ἡ ὀνομασία της μετατρέπεται σὲ «Εὐδαιμονία», ὅλη τὴ Λακωνία μας, ὅλη τὴν εὐλογημένη μας πατρίδα.

Προστατεύει τὰ παιδιά μας, τοὺς ναυτιλλομένους μας, τοὺς νέους ὅλου τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ὁ Ταξιάρχης μας Μιχαὴλ εἶναι πνεῦμα «εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενον», ποὺ σπεύδει νὰ βοηθήσει κάθε ἕνα ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται.