Του Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη
Διευθυντού του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού – Εσταυρωμένου Ηρακλείου | ROMFEA.GR

Τιμούμε σήμερα το πρόσωπο της Παναγίας, της Μητέρας Του Κυρίου μας αλλά και όλων των ανθρώπων και φτάνουμε στο τέρμα μιας ευλογημένης διαδρομής αυτού του Αυγουστιάτικου δεκαπενθημέρου.

Απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης στην Θεοτόκο, στο πρόσωπο εκείνο της Ιερής Ιστορίας που κατόρθωσε να ενώσει τη γη με τον ουρανό, την κτίση με τον Δημιουργό, το πλάσμα με τον Πλάστη. Είναι εκείνη που χάρισε την ελπίδα ξανά για να αποκτήσει ο άνθρωπος ουράνια προοπτική, σωτηρία και λύτρωση.

Η Παναγία υπήρξε ο « σιωπών κήρυκας »του Ευαγγελίου του Υιού της, αυτή που δεν έγραψε, δεν μίλησε, αλλά είπε τόσα πολλά με τη ζωή και το παράδειγμά της, που δίδαξε με τον αγώνα και την αγωνία της. Είναι το πρόσωπο εκείνο που τιμούν οι πιστοί σε όλη τη γη και όλως ιδιαιτέρως οι Έλληνες Ορθόδοξοι.

Δίχως ίχνος σοβινισμού πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός είναι βαθιά συνδεδεμένος με το πρόσωπο της Παναγίας και αυτό φανερώνεται καθώς βιώνει με θαυμαστό τρόπο κάθε εορτή αφιερωμένη σε αυτήν την Μεγάλη Μητέρα.

Παντού στον κόσμο, περισσότερο όμως στην Ελλάδα μας, οι Ναοί ασφυκτιούν από ευσεβείς ανθρώπους οι οποίοι προσέρχονται αυτές τις ημέρες στις ιερές παρακλήσεις για να ψάλλουν αυτόν τον θαυμάσιο από κάθε άποψη παρακλητικό κανόνα.

Από την Θράκη μέχρι την Κρήτη, από την Ζάκυνθο μέχρι την Ρόδο. Στην Τήνο και την Σουμελά, την Αμοργό και την Εκατονταπυλιανή, την Εικοσιφοίνισσα της Μακεδονίας και την Παναγία την Τσαμπίκα … πόσοι ναοί είναι αφιερωμένοι στη ταπεινή Μαρία … ναοί επιβλητικοί, Μητροπολιτικοί έως ταπεινά εξωκλήσια της υπαίθρου, απομονωμένα και ξεχασμένα.

Το όνομά της υπάρχει παντού, ριζωμένο βαθιά στην ψυχή, την καρδιά και το νου μας. Όταν οι δυσκολίες της ζωής μας κάνουν να βυθιζόμαστε σε απογοητεύσεις τραγικές, εκεί στα χείλη μας έρχεται το όνομά της … Παναγία μου …ποιος δεν έχει επικαλεστεί αυτό το δεδοξασμένο όνομα;

Θα λέγαμε πολύ περισσότερο από το Όνομα του Υιού της, ίσως γιατί γνωρίζουμε πως η Παναγία είναι η μεσίτρια μας, αυτή που με παρρησία πρεσβεύει για όλους μας στον Υιό και Θεό της και μεταφέρει τις παρακλήσεις και τις ικεσίες μας, παρακαλώντας και καταπραΰνοντας την δίκαιη απογοήτευση του Θεού για την θλιβερή εκτροπή μας από το θέλημά Του.

Το όνομα της έχει γίνει ψαλμός και τραγούδι στη ζωή μας και αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η θρησκευτική και πολιτισμική μας παράδοση. Η Παναγία είναι η καταφυγή μας στους πειρασμούς, το φώς στο σκοτάδι των θλίψεων και των ταραχών.

Είναι εκείνη που έσωσε το γένος των ανθρώπων από τον θάνατο και τη φθορά, διότι γέννησε τον νικητή του θανάτου.

Είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, η σώζουσα το γένος και το έθνος μας, είναι αυτή που ενώπιον της ιεράς εικόνος της, στο Χρυσοβίτσι Αρκαδίας, ο προσευχόμενος Κολοκοτρώνης αναφώνησε «Παναγία μου βοήθησε τους Έλληνες να ψυχωθούν … » είναι αυτή η ίδια η ελπίδα, η σκέπη, η καταφυγή, η παραμυθία και η προστασία μας…

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Κατά το έτος 1996, από τις Εκδόσεις της Μητροπόλεως Βερροίας, κυκλοφορήθηκε, με τον αριθμό 28, «Βίος, Ἀκολουθία καί Παρακλητικός Κανών τοῦ ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Τιμοθέου τοῦ Ἁγιορείτου.

Ἐκ τῶν χωρίων τοῦ Ἁγίου Βεροίας, μαρτυρήσαντος ἐν τῷ Λευκῷ Πύργῳ Θεσσαλονίκης.»

Ήταν η πρώτη συγκεντρωτική εξέταση και πλήρης αγιολογική παρουσίαση ενός νέου μάρτυρα από την περίοδο της Επανάστασης τοῦ 1821 κ. ε., καθώς και από τις καταστροφές που προξένησε ο Λουμπούτ Πασάς στην Μακεδονία.

Προηγουμένως, σε τοπικό πάλι επίπεδο, κυρίως ἀπό τους τόπους καταγωγής τους, τις επίγειες πατρίδες τους, είχαν παρουσιαστεί, μέσα σε εκκλησιαστικά περιοδικά, και οι άλλοι αγιορείτες πατέρες που μαρτύρησαν τότε.

Και το 2010, παρουσιάστηκε συνολικά, από πλευράς αγιολογικής και μαρτυρολογικής, η Καταστροφή της Νάουσας, από το ανθρωπόμορφο εκείνο τέρας, τον εξωμότη Εμίν αγά, τον γνωστό στην ιστορία, από την αγριότητά του, ως Λ ή Ρουμπούτ πασά.

Αλλά, και 120 ακόμα χωριά, πολιτείες και μοναστήρια κατέστρεψε στο πέρασμά του, με τους σκληρούς οθωμανούς, ο Λουμπούτ πασάς.

Ο κύριος Νίκος ΧατζηΙωάννου, σε μία εξαιρετική έκδοση, με προσωπική δαπάνη, παρουσίασε το ιερό Μαρτύριο των Ναουσαίων, ανδρών, γυναικών, παιδιών και βρεφών, με παράλληλη εικονογράφιση, με το λαμπρό τάλαντο που τον διακρίνει.

«Οι Μάρτυρες του Χαλασμού» αποτελούν την πρώτη αγιολογική προσέγγιση του χαλασμού της Νάουσας. Ο συγγραφέας, με ένα κείμενο μεγάλης αγάπης, σχεδόν με ποιητικό λόγο, παρουσιάζει τα γεγονότα και αναδεικνύει την μεγάλη αγιολογική τους αξία.

Εκεί, λοιπόν, αναφέρεται (σ. 108 κ. ε.) και το μαρτύριο ενός παλληκαριού, σχεδόν τριανταπεντάρη στα χρόνια, ράπτη στο επάγγελμα, του Νίκου του Κοκοβίτη, που κατάγεται δηλαδή από το χωριό Κόκοβα των Πιερίων, το σημερινό Πολυδένδρι.

Ο επιχώριος μητροπολίτης, ο σεπτός μας ποιμενάρχης Άγιος Βερροίας κύριος Παντελεήμων, δέχθηκε την προβολή και την τιμή του ένδοξου αυτού νεομάρτυρα από το χωριό της καταγωγής του, και έτσι, από πέρυσι (2013), χοροστατεί και τελεί ο ίδιος την Θεία Λειτουργία στο Πολυδένδρι, συνδυάζοντας τις μνήμες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Αγίου Νίκου (=Νικολάου) του Νεομάρτυρα.

Από το Συναξάριον της ημέρας, αντιγράφουμε τον σύντομο Βίο του Νεομάρτυρα.

«Ὁ δέ Νίκος, Νικόλαος τό βαπτιστικόν αὐτοῦ ὄνομα, ἐξενιτεύθη ἀπό τήν πατρίδα αὐτοῦ, τήν ἰδίαν κώμην Κόκοβαν, εἰς τήν πόλιν τῆς Ναούσης, ἔνθα καί διέτριβεν, ἀσκῶν τήν τέχνην τοῦ ράπτου.

Κατά δέ τήν κατάσβεσιν τῆς Ἐπαναστάσεως τῆς ἡρωϊκῆς πόλεως Ναούσης, συνελήφθη καί αὐτός, μετά τῶν ἄλλων ἀνδρῶν, ἄγων τότε τό τριακοστόν πέμπτον περίπου ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ.

Συγκεντρωθέντες οὖν εἰς τόν μέγαν πλάτανον τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς τῆς Ναούσης, ἠρωτήθη καί αὐτός, ὡς καί οἱ ἄλλοι, ἐάν ἐπιθυμῇ πλοῦτον καί ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθά, χρυσόν καί ἡδονάς, καθώς καί ἐάν ἀρνῆται, ἀλλοίμονο, τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν. Πάντα δέ ταῦτα ἀρνηθείς, ἀπετμήθη τήν ὡραίαν αὐτοῦ κεφαλήν, ἤρξατο νά περιπατῇ ἐναντίον τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου τυράννου, τοῦ Ἐμίν ἀγᾶ, ὅστις ἀρνησίθρησκος υἱός ἱερέως ὤν, ἐξ Ἰβηρίας καταγόμενος, ἐφέρετο φρικτῶς ἐναντίον τῶν πιστῶν. Βλέπων τό φοβερόν ἐκεῖνο θέαμα ὁ τύραννος, κατετρόμαξε καί, θεωρῶν αὐτό θαῦμα, πάραυτα ἐσταμάτησε τήν σφαγήν.

Καί οὕτως ὁ Νίκος, ἀφενός μέν ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου καί τῆς ὁμολογίας τόν διπλοῦν ὡραιότατον στέφανον, ἀφετέρου ἐχαρίσατο τήν ζωήν εἰς τούς ἐπιλοίπους.

Ἦτο δέ τότε ἡ ἀναστάσιμος περίοδος, Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, κατά τό ἔτος 1822.»

Σε κάποιες άλλες αναφορές, αναφέρεται ότι ο νεομάρτυρας αυτός έλαβε στα χέρια το κεφάλι του και προχώρησε.

Γιά πληρέστερη γνώση του νέου αυτού μάρτυρα, αλλά και να τον γνωρίσουν οι φιλάγιοι και να τον τιμήσουν, παραθέτουμε και λίγα τροπάριά του, από την ανέκδοτη ακόμα αλλά εν χρήσει Ιερά Ακολουθία του.

Εσπέρια:

Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν...

Νίκον Νεομάρτυρα* τιμῶμεν σήμερον, σπεύσατε* φιλομάρτυρες ἅπαντες* καί δεῦτε, φιλέορτοι*, πάντες ἑορτίως* ἄνθη εὐωδίας* εἰς τήν ἐπίγειον αὐτοῦ* πατρίδα φέρωμεν* καί συστήσωμεν* χορόν ἐπαγαλλόμενοι* γεναιοφρόνως δοξάζοντες* υἱόν τόν δοξάσαντα* Χριστόν τόν πρωτομάρτυρα

Γρηγόριος πρότερον* ὥσπερ κριός ἐμαρτύρησε* κρεμασθείς ὁ μακάριος* πνιγμῷ καί ἠνέωξε* θύραν εὐφροσύνως* πατριάρχης μέγας* Βασιλευούσης ὁ ποιμήν* τοῦ παραδείσου τοῖς νέοις μάρτυσι* οἵτινες ἐθριάμβευσαν* στεφανηφόροι ἀήττητοι* ὡς ἀμνοί καρτερόψυχοι* πρωτοτόκων οἱ πρόκριτοι.

Ἔσφαξεν ὁ τύραννος* Λουμπούτ πασᾶς ἀγριώτατος* ἐξωμότης ὁ ἄθλιος* εἰς Νάουσαν πρότερον* δίς ἑκατόν ἄνδρας* καί χιλίους πάλιν* σύν τεσσαράκοντα ὁμοῦ* ὡραιοτάτους* φασγάνοις πίπτοντας* εἰς τέλος κατασφάττει δέ* καί μετανάστην Νικόλαον*, ἀνδρειότατον ἔσχατον* ἐκ ραπτῶν τόν πανάριστον.

Απολυτίκια:

Τοῦ ἁγίου Νίκου. Ἦχος δ΄. Κανόνα πίστεως...

Μαρτύρων ἀγλάϊσμα* καί ἐνεγκαμένης καύχημα* ἐν Ναούσῃ σφαττόμενος* ἀναδέδειξαι, Νικόλαε*, καρατομηθείς, γεναιότατε*. Διά τοῦτο τήν μνήμην τῆς σῆς σφαγῆς ἐκτενῶς* μεγαλύνωμεν σήμερον*. Χαῖρε, Νεομάρτυς, τρισόλβιε*, καί πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ* σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον. Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐν πλατάνῳ Ναούσης ἀπετμήθης, τρισόλβιε, κάραν τήν τιμίαν σου, μάρτυς, Νικόλαε θεόλεκτε, βαδίζων δέ πρός πλάτος οὐρανοῦ ἐτρόμαξας ἀδίκους φονευτάς καί κατέστης, ἀθλοφόρε, τῆς σωτηρίας πολλῶν, μάκαρ, ὁ πρόξενος. Δόξα τῇ παρρησίᾳ σου, σοφέ, δόξα τῇ καρτερίᾳ σου, δόξα τῆς ἐνεγκαμένης σε κώμης, ἥτις σέ ἔτεκεν.

Κάθισμα. Ἦχος γ'. Τήν ὡραιότητα.

Ἀνακαινίζεται* πίστις ἡ ἔνθεος* μαρτύρων αἵματι* τῶν νέων ἔλεγεν* ὁ θεηγόρος καί σοφός* Νικόδημος ὁ ὅσιος*. Ὅθεν καί Νικόλαος*, ἐκ Κοκόβης εἰς Νάουσαν*, πίστιν τήν ἀμίαντον* σύν τοῖς ἄλλοις ἐδόξασεν*, καί ἔλαβε στεφάνους τῆς νίκης* παρά Χριστοῦ τοῦ πρωταθλήσαντος.

Ἐξαποστειλάριον. Ἦχος γ΄. Ὁ οὐρανόν τοῖς ἄστροις

Δρυός σκιᾷ ἐξενίσθη* Τριάς Ἁγία τῷ πάλαι*. Πάλιν Κοσμᾶς δ' ἐν Κοκόβῃ* σταυρόν ἐν δένδρῳ ἔπηξεν*. Τιμᾶ σύν τούτοις δέ χώρα* Κοκόβης* Νίκον σφαγέντα.

Ἕτερον. Ἦχος β΄. Τόν λίθον θεασάμεναι

Νικόλαον τιμήσωμεν* βάψαντα ἐν τοῖς αἵμασιν* τῆς κεφαλῆς ἐκτμηθείσης* στολήν μαρτύρων ἔνδοξον*, ὡς ράπτης, μάρτυς καί δοῦλος* τοῦ ζωοδότου Κυρίου.

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων

Νίκου τήν μνήμην τιμάσθω* ἐνεγκαμένη πατρίς* ὅτι ἀλαζονείαν* ἀπογόνων τῆς Ἄγαρ* ἀνδρείως κατενίκησε* καί Χριστόν* μαρτυρίῳ ἐδόξασε*, τήν κεφαλήν δ' ἐπιφέρων ἐν ταῖς χερσίν* τόν ἀλάστορα κατέσφαξε.

Φέρων, Νικόλαε μάρτυς*, τήν κεφαλήν ἐν χερσίν* φασγάνῳ ἐκτμηθεῖσαν* κατ' ἐχθροῦ ἐπορεύθης* κατέπαυσας σφαγήν δέ* ἄλλων ἀνδρῶν* ἐν Ναούσῃ, μακάριε*. Ὅθεν τήν μνήμην σου σήμερον ἐκτενῶς* πανηγυρίζομεν γηθόμενοι.

Πίστιν πατρώαν, Νικόλαε*, διεφύλαξας* ἐνώπιον τυράννου* τόν Χριστόν ἀρνηθέντος*, οὐδόλως ἐφοβήθης τάς ἀπειλάς* ἐκκοπήν τέ τῆς κάρας σου*, οὔτε χρυσόν ἐπεθύμησας, πονηρά* τοῦ ἐχθροῦ ὑμῖν προτάσσοντος.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Σήμερον* συνελθόντες χρεωστικῶς* ἐν κώμῃ Πιερίων* ἑορτήν ἁρμόδιον* καί ἀξιόχρεων πανηγυρίζωμεν*. Πάλαι μέν ὁ θεῖος Κοσμᾶς*, ὁ ἁγιώτατος διδάσκαλος*, ἐνέπηξεν τετραμερῶς* σταυρούς καί διέσωσεν* κώμην καί λαόν* ἐκ τῆς φρικτῆς πανώλους*.

Σταυροῦ δέ ἡ προσκύνησις* πληροῖ ἅπαντας* εὐφροσύνης πνευματικῆς*, ὑπό χειρῶν ἀρχιερέως φερομένου* εἰς ἁγιασμόν τῶν πιστῶν*.

Συνεορτάζομεν δέ* καί μνήμην μαρτυρικήν* Νίκου τοῦ νεομάρτυρος*, τήν κεφαλήν ἀποτμηθέντος ἐν Ναούσῃ* ἐν χρόνοις δυσχειμέροις*. Βοήσωμεν οὖν, ἀδελφοί*, πρός Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν*, ἵνα, δυνάμει τοῦ τετραμεροῦς αὐτοῦ σταυροῦ* σώζῃ κώμην καί λαόν* πρεσβείαις τῶν δύο νεομαρτύρων*, Κοσμᾶ τοῦ θεηγόρου* καί Νίκου τοῦ Κοκοβίτου.

Μεγαλυνάρια

Ψαλλόμενα κατά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου

Σήμερον Κοκόβης τῆς εὐκλεοῦς* πανηγυριζούσης* εὐφημήσωμεν, οἱ πιστοί*, σταυρόν ζωηφόρον* Κοσμᾶ τοῦ διδασκάλου* καί ράπτου Νικολάου* νέον μαρτύριον.

Κῶμαι γειτνιάζουσαι καί πιστοί* δεῦτε προσδραμόντες* συγχορεύσωμεν ἐν χαρᾷ* κώμης τῆς Κοκόβης* πανήγυριν τιμῶντες* Κοσμᾶ σταυρόν φιλοῦντες* Νικόλαον τέ πάλιν* τόν νέον μάρτυρα.

Θείων σου λογίων, Κοσμᾶ σοφέ*, γόνος ἀνεφάνη* ὁ Νικόλαος εὐφυῶς* ὅστις μαρτυρήσας* σύν σοί στέφος λαμβάνει*, νεομαρτύρων κλέος*, Κοκόβης καύχημα.

Το Άγιο Πνεύμα δεν παύει να «παράγει» αγίους. Υπάρχουν όμως και άλλοι, σε κάθε τόπο, άγνωστοι και ατίμητοι, ακόμα, από την στρατευομένη εκκλησία, που «περιμένουν» την ανάδειξή τους.

Γιά να μας ωφελήσουν ακόμα μία φορά, εκείνοι οι θριαμβεύοντες. 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σπάρτης κ. Ευσταθίου

Σήμερα ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία μας γιορτάζει μιά ἀπό τίς πιό μεγάλες γιορτές της.

Σήμερα ἡ ἀθάνατη χώρα μας, ἡ γλυκιά μας ῾Ελλάδα, ἀπό τή μιά ἄκρη της ὡς τήν ἄλλη πανηγυρίζει τό καλοκαιρινό της «Πάσχα», ὅπως ὀνομάζει ὁ πιστός λαός μας τή μεγάλη γιορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.

Η Οἰκουμενική Σύνοδος, βάζοντας τέρμα στίς αἱρέσεις, διατυπώνει τήν ἀλήθεια, πού πλέον σέβονται ὅλοι οἱ Χριστιανοί καί ὀνομάζει τήν Παναγία μας αὐτό πού ἦταν, δηλαδή Θεοτόκο.

Καί ὁ εὐσεβῆς λαός μας, ἐνῶ τή νοιώθει σάν οὐράνια δύναμη, πού ἔχει θέση στά δεξιά τοῦ Κυρίου μας, ἀνάμεσα σέ ἀγγέλους καί ἁγίους καί τή θεωρεῖ τιμιωτέρα τῶν πρώτων καί «ἁγία μείζων» τῶν ἁγίων, ἐν τούτοις τή φέρνει καί πολύ κοντά του καί τήν ὀνομάζει Μητέρα του.

Πράγματι ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ Μάννα ὅλων τῶν χριστιανῶν μέ τίς χίλιες ἀγκαλιές.

Εἶναι τό οὐράνιο πρόσωπο πού καταλαβαίνει τόν πόνο τοῦ καθενός, τόν συμμερίζεται καί μεσιτεύει στόν Παντοδύναμο Θεό γιά τή λύτρωσή του.

Πόνεσε ἡ ἴδια. Εἶδε τό μονάκριβο παιδί Της ἐπάνω στόν Σταυρό, ἐνῶ γνώριζε τήν ἀθωότητά Του καί τήν ἁγιότητά Του.

Πόνεσε, ὅταν μέ τά μάτια Της ἔβλεπε νά μαστιγώνουν τό πανάγιο Σῶμα Του μέ τό μαστίγιο τῆς ἀχαριστίας.

Ο πόνος Της αὐτός μαζί καί ἡ ὑπομονή Της, Τήν ἔκαναν νά πάρει μιά ξεχωριστή θέση στή συνείδηση τοῦ λαοῦ μας.

Γι᾿ αὐτό χιλιάδες οἱ ναοί πού εἶναι ἀφιερωμένοι στό ὄνομά Της. ῾Εκατοντάδες χιλιάδες οἱ πιστοί καί τῶν δύο φύλων πού μέ καμάρι ἔχουν τό ὄνομά Της.

Καί ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι, ἡμέρα σάν τή σημερινή, τιμοῦν τήν αἰώνια Μάννα πού δέν πέθανε ποτέ. Γιατί ὁ δικός Της σωματικός θάνατος κράτησε τρεῖς μόνο μέρες.

Οσο ζοῦσε σ᾿ αὐτή τή γῆ, τή χαιρότανε μόνο ἡ ᾿Ιερουσαλήμ καί ἡ πρώτη χριστιανική Εκκλησία.

Μετά τόν πρόσκαιρο θάνατό Της καί τή μετάθεσή Της στούς οὐρανούς, τήν κατέχει ὅλη ἡ Οἰκουμένη καί ὁ κάθε χριστιανός τή διεκδικεῖ γιά μητέρα του, τήν ἔχει γιά παρηγοριά του καί τήν ἐπικαλεῖται συχνά σάν τή μοναδική ἐλπίδα.

Οσο εὑρισκόταν ἐδῶ στή γῆ σωματικά, ἦταν ἡ ἐγγύηση τῆς ἑνότητος τῆς πρώτης ᾿Εκκλησίας, ὅπως ἡ παρουσία τῆς μάννας μέσα στήν οἰκογένεια ἀποτελεῖ τόν συνδετικό κρίκο τῶν παιδιῶν της.

Ετσι εἶναι ὁλοφάνερο στή ζωή μας, πώς ἡ Παναγία μας, φέρνει τόν ἕνα κοντά στόν ἄλλο, ὄχι μόνο στίς γιορτές Της, πού παρατηρεῖται ἀπερίγραπτη κοσμοσυρροή, ἀλλά πάντοτε, καί ὄχι μόνο τοπικά ἀλλά πρό πάντων ψυχικά καί αὐτό τό τελευταῖο ἐκφράζεται μέ τούς ἀσπασμούς, μέ τήν ἀνταλλαγή ἐγκαρδίων εὐχῶν μέ τά κοινά γεύματα ἀκόμη καί μέ τίς ὁμαδικές ἁγνές διασκεδάσεις.

Ολοι χωρᾶνε στίς χίλιες ἀνοιχτές ἀγκαλιές Της. Καί πρῶτα τά μικρά παιδιά, πού εἶναι ἁγνά στή σκέψη καί καθαρά στό σῶμα. Αὐτό ἄλλωστε ἀπηχεῖ καί ὁ στίχος τοῦ χριστιανοῦ ποιητή, πού ἀπευθυνόμενος στήν Παναγία τῆς Τήνου μέ ἐγκαρδιότητα τῆς λέγει: «῎Αχ Παναγιά μου Τηνιακιά μέ τά πολλά καντήλια, φύλαγε τό παιδάκι μου νά σοῦ τά κάνω χίλια».

Στήν ἀγκαλιά Της ἔχουν θέση οἱ νέοι μας, πού ἀγωνίζονται νά καταρτισθοῦν, νά μορφωθοῦν καί νά σταδιοδρομήσουν. ᾿Ακόμη καί ἐκεῖνοι πού παρασύρθηκαν ἀπό τά ἀθεϊστικά καί ὑλιστικά σύγχρονα ρεύματα. Αὐτοί πού εἶναι τά ἀθῶα θύματα μιᾶς χρεωκοπημένης κοινωνίας.

Τό ξεύρει ὁ ὑμνογράφος τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί τήν παρακαλεῖ νά σώσει τή νεολαία μας ἀπό τούς λύκους πού τήν ἀπειλοῦν. Γνωρίζει τήν ἀγάπη Της πρός τούς νέους μας καί ὁ ἱερός ποιητής τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου καί γι᾿ αὐτό τήν ὀνομάζει προστατευτικό «τεῖχος τῶν παρθένων».

Στήν ἀγκαλιά Της εὑρίσκουν ξεκούραση οἱ ὥριμοι ἄνθρωποι πού ἔχουν στά χέρια τους τήν εὐθύνη τῆς οἰκογένειας.

Μόνοι τους εἶναι ἀδύνατο σέ τούτη τήν ἐποχή νά τά βγάλουν πέρα ὅσο νά τό θέλουν καί ὅσο νά προσπαθοῦν.

Μόνο ὁ Θεός καί ἡ Παναγία μας μποροῦν νά βοηθήσουν, ὥστε νά ξεπερνοῦν τίς δυσκολίες καί νά προχωροῦν χωρίς νά ἀποκάμουν, γι᾿ αὐτό καί ἡ προσευχή τους εἶναι «Φθάσε, Παναγία μου» ἤ «῾Υπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς».

Στήν ἀγκαλιά Της εὑρίσκουν καταφύγιο καί παίρνουν δύναμη οἱ ἀφοσιωμένοι στή λατρεία τοῦ Θεοῦ ῾Ιερεῖς καί Μοναχοί, γι᾿ αὐτό πάλι ὁ ὑμνογράφος τήν ὀνομάζει «καύχημα σεβάσμιον ῾Ιερέων εὐλαβῶν», ἐνῶ οἱ ἴδιοι εὐλαβικά ἀναφέρουν στίς ῾Ιερές ᾿Ακολουθίες τό ὀλιγότερο 45 φορές τό ὄνομά Της κάθε μέρα.

Ακόμη σέ μιά ἀπό τίς χίλιες ἀγκαλιές Της μποροῦν νά καταφύγουν, νά ξεκουραστοῦν καί νά λυτρωθοῦν οἱ ἁμαρτωλοί πού βασανίζονται ἀπό τίς τύψεις καί δοκιμάζουν τούς στυφούς καρπούς τῆς παρανομίας τους.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό πρῶτο τροπάριο τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος πού λέγει: «Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρός σέ καταφεύγω σωτηρίαν ἐπιζητῶν».

Οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν πώς ὁ Δαβίδ νίκησε τόν Γολιάθ, χρησιμοποιώντας πέντε μικρές πέτρες.

Καί εὑρίσκουν ἕναν εὐλογημένο συμβολισμό στά πέντε γράμματα ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελεῖται τό κύριο ὄνομα τῆς Παναγίας, δηλαδή «Μαρία». Καί μᾶς συμβουλεύουν, ἐάν θέλουμε νά νικήσουμε τόν δαίμονα, πού εἶναι ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ἄς χρησιμοποιοῦμε καί ἐμεῖς σάν ἄλλες πέντε πέτρες, τά πέντε γράμματα, δηλαδή τό ὄνομά Της καί τότε ἡ νίκη θά εἶναι δική μας.

Τέλος, κοντά Της ἀναπαύονται οἱ πονεμένοι, οἱ ἄρρωστοι, αὐτοί πού δέν ἔχουν προστάτη κανένα, οἱ πτωχοί, οἱ ἐμπερίστατοι ἀδελφοί μας καί αὐτοί πού λόγω ἀδυναμίας αὐτοεξυπηρετήσεώς τους ἄραξαν τό κουρασμένο σῶμα τους σέ κάποιο ῞Ιδρυμα ἀγάπης καί στοργῆς τῆς ᾿Εκκλησίας.

Αὐτός εἶναι ἄλλωστε καί ὁ λόγος πού καθιερώσαμε στή Μητρόπολή μας αὐτή τήν ἡμέρα, τόν ἔρανο γιά τούς φτωχούς καί γιά ὅλους τούς πονεμένους ἀδελφούς μας.

Η Παναγία μας δείχνει τήν προστασία Της κάθε ἡμέρα στούς φτωχούς ἀδελφούς μας.

Μέ τρόπο θαυμαστό τούς παρηγορεῖ. Μυστικά καί ἀξιοθαύμαστα ἐνσταλάζει τήν ἀπαραίτητη ὑπομονή στίς καρδιές τους.

Μᾶς δείχνει ἔτσι τόν δρόμο νά τήν ἀκολουθήσουμε καί μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο νά τή μιμηθοῦμε.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι γύρω μας αλλάζει ο κόσμος που ξέραμε. Οι ΗΠΑ και οι Ρωσίες ανακατανέμουν τις επιρροές τους στην περιοχή μας.

Η Ευρώπη ολοένα και χαλαρώνει ως Ένωση και ίχνη ενός ανελέητου δίπολου Βορρά-Νότου, είναι πλέον παγιωμένα. Οι αλυτρωτισμοί των Βαλκανίων φοβίζουν ακόμα και με την «ησυχία» τους.

Η Τουρκία δίπλα μας πασχίζει να σώσει ό,τι προλάβει από την υπόστασή της. Η Αραβική Άνοιξη προξένησε αλλεργία στη Μέση Ανατολή και τιμωρεί τη Γάζα.

Υποπτεύομαι ότι ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί η δραστικότητα και η αντοχή των υλικών του πολιτισμού μας. Είναι η ώρα ενός μεγάλου ιστορικού στοιχήματος.

Όλοι πια έχουμε πεισθεί ότι η οικονομική κρίση υπήρξε αναλυτικώς σχεδιασμένη και ακριβώς κατευθυνόμενη.

Έχει συγκεκριμένους γεωπολιτικούς στόχους και γεωστρατηγικούς σκοπούς. Είναι ο καπνός που κρύβει τα τεκταινόμενα.

Η σημερινή Τουρκία είναι ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιήθηκαν δύο πολιτισμοί, ο Ελληνικός και ο Περσικός.

Οι σημερινοί Τούρκοι νιώθουν ότι μόνο η χρήση της γεωγραφικής αυτής εκτάσεως τους ανήκει. Γι’ αυτό η τουρκική Κυβέρνηση χρειάστηκε ειδική άδεια για να κτίσει γέφυρα στο Βόσπορο ή για να διέλθει το Istanbul Metrosu στην αντίπερα όχθη.

Όσο λησμονούμε το παραπάνω, οι Τούρκοι παριστάνουν τους ιδιοκτήτες και «αποκτούν» δικαιώματα, έστω στο επίπεδο των εντυπώσεων, που όμως, οι διεθνείς συνθήκες δεν τους αναγνωρίζουν.

Η Τουρκία, είναι τεχνητό έθνος-κράτος. Η τουρκική Δημοκρατία είναι γέννημα μιας Συνθήκης, της Λωζάννης το 1923. Άραγε, πόσο διήρκεσε η δυναμική της, πόσο η ισχύς της;

Μήπως ήταν ένα «πουκάμισο αδειανό»; Κι αν όχι η επαίσχυντη Λωζάννη; τότε τί; μήπως οι Σέβρες; (Αλήθεια, τί σύμπτωση! η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε στις 10 Αυγούστου (1920) και στις 10 Αυγούστου (2014) είναι η ημέρα του πρώτου γύρου των μεθαυριανών προεδρικών εκλογών στην Τουρκία!)

Σε δυό μέρες, λοιπόν, ο Tayip Erdoǧan θα εκλεγεί Πρόεδρος με υψηλό ποσοστό και η γειτονική μας Χώρα θα αρχίσει να οδεύει σε ταχεία τροχιά Προεδρικής Δημοκρατίας (αμερικανικού τύπου), βάσει και του δημοψηφίσματος του Οκτωβρίου 2007.

Οι ιδεολογικές ρίζες του «ΑK PARTI» ως η αντιπολιτευτική ομάδα στον Mustafa Kemal Atatürk, ήταν απ’ αρχής ενάντια στην έννοια «έθνος-κράτος», οπότε, συνεπής σ’ αυτήν την κομματική γραμμή, ο σημερινός Τούρκος Πρωθυπουργός, εξήγγειλε επανειλημμένα ότι μέχρι το 2023 θα έχει αναδυθεί στο χάρτη μια «νέα Τουρκία».

Το καταπληκτικό είναι ότι και ο δικός μας Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς ομιλεί για μια «νέα Ελλάδα».

Υπάρχει άραγε στις δηλώσεις τους, κοινός «πολιτικός τόπος»; Υπάρχει περίπτωση να μετατραπεί σε Προεδρικό το πολίτευμα και στην Ελλάδα;

Σε πρόταση των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου για το νέο Σύνταγμα, ακούσαμε την ιδέα να εκλέγεται ο Πρόεδρος από το λαό και να υπάρχει Γερουσία.

Αυτοί οι σχεδιασμοί, αν είναι «επί θύραις», υπό ποιές συνθήκες θα πραγματοποιηθούν; Η «νέα Ελλάδα» και η «νέα Τουρκία» θα συνάψουν νέα Συνθήκη ή θα υπαχθούν σε προϋπάρχουσα;

Αν τα πολιτεύματα αμφοτέρων των Χωρών μετατραπούν σε Προεδρικές Δημοκρατίες (αμερικανικού τύπου), τότε τί;

Θα εγκαινιάσουν τον ευρωπαϊκό μονόδρομο για τη σύσταση Αυτόνομων Ομοσπονδιών (με την λογική των States των ΗΠΑ) στην περιοχή;

Τα Ομόσπονδα Κράτη πρέπει να έχουν δύο πράγματα: κοινή πολιτιστική συνείδηση και ενισχυμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Το πρώτο, κτίζεται στα Μικρασιατικά παράλια με τα αποκαλυπτήρια προτομών των «ανθρώπων του Αιγαίου», την «αξιοποίηση» δικεφάλων και την ανάδειξη βυζαντινών μνημείων.

Για το δεύτερο, θυμηθείτε ότι ο Erdoǧan ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ στην Πατρίδα μας, οι αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως αυξήθηκαν ραγδαία επί ΠΑΣΟΚ και ολοένα αναβαθμίζονται με τον «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ».

Στην Ελλάδα, για να γίνει Προεδρική Δημοκρατία χρειάζεται να προηγηθεί πολιτική αστάθεια και ολιγόμηνη ακυβερνησία (εξαιτίας πολλών μικρών κομμάτων που δεν θα συγκροτούν αυτοδύναμη Κυβέρνηση).

Αυτό λέγεται τεχνητή συστημική κρίση και τα σημερινά Κόμματα το προετοιμάζουν με φιλότιμες και επίπονες προσπάθειες!

Άραγε, ποιοί θα αποτελέσουν τους δύο ιδεολογικούς πόλους της Ελληνικής Προεδρικής Δημοκρατίας; (χρειάζονται ένας κεντροδεξιός και ένας κεντροαριστερός, πάντοτε αμερικανικού τύπου).

Όπως και να‘ναι, μια τέτοια μετάλλαξη, περισσότερο για τους Τούρκους και λιγότερο για μας, δεν θα είναι εύκολη. Όχι πολιτικά, αλλά κοινωνικά. Γι’ αυτό θα επιστρατευτούν να διαδραματίσουν ρόλο και οι «θρησκείες» των Κρατών.

Ο ρόλος της ελλαδικής Εκκλησίας και του τουρκικού Ισλάμ

Θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί αν σ’ αυτή τη διαδικασία, χρειάζεται να έχουν ρόλο οι «θρησκείες» των δύο Χωρών. Αν ναί, ποιός είναι αυτός; και πόσος;

Υπάρχει θεωρία του μεταρρυθμιστή προτεστάντη Karl Barth, περί της νέας Δεξιάς και της διαλεκτικής των θρησκειών, δηλ. «περί προτεσταντοποίησης των θρησκειών». Αυτός πλέον είναι ο διεθνής όρος που προετοιμάζει θρησκείες light.

Είναι σχέδιο πολύ σοβαρό και σε πλήρη εξέλιξη. Οι αφελείς θα το θεωρήσουν θρησκευτικό θέμα, όμως είναι κυρίως πολιτικό.

Οι ζώνες της οικονομικής κρίσεως το επιδεικνύουν. Νομίζω ότι το οξυδερκέστερο σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Πατρίδα μας, είναι του Θ. Κουκάκη: «ΕΥΡΩ & ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – Η δοκιμασία των ορθοδόξων από τον εγκλεισμό τους στο προτεσταντικό μοναστήρι της ευρωζώνης» (BHMAGAZINO 17/3/2013).

Ίσως γι’ αυτό «σβύνουν» τα φώτα του κλασσικού ελληνορωμαϊκού παρελθόντος της Ευρώπης.

Ίσως γι’ αυτό συρρικνώθηκαν οι ακαδημαϊκές ελληνικές Έδρες (αλλά και τα σχολεία της ομογένειας) σε Ευρώπη και ΗΠΑ. (Θα επανέλθουν -όπως και η αρχαιοελληνική γλώσσα- αλλά με άλλους μέντορες).

Η ελλαδική Ορθοδοξία, τόσο στη θεωρία της όσο και στη δομή της, είναι διαλεκτική, ανεκτική, φιλάνθρωπη.

Όμως πρέπει ξανά να αποδείξει περίτρανα ότι γνωρίζει να συζητά, να αποδέχεται και να συζεί. Λέω «να αποδείξει» επειδή, δυστυχώς, κατά τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας επέδειξε ένα προσωπείο ξένο προς τη διδασκαλία της, ανοίκειο με την ιστορία της, επικίνδυνο και φονταμενταλιστικό.

Αν η απροσεξία μας συνεχιστεί, τότε θα μας κοστίσει ακριβά! Ήδη οι Εκθέσεις του State Department άρχισαν να μας το επισημαίνουν και να μας στοχοποιούν.

Πλέον, η προτεσταντική οικονομία των βορείων Χωρών της Ευρώπης και οι ΗΠΑ, μας προσπέρασαν τους Ορθοδόξους Έλληνες και αρχίζουν πια να αναζητούν ως συνομιλητή, την παραδοσιακά αντιοχειανή μονοφυσιτική Σχολή, επειδή το μονοφυσιτικό χριστιανισμό τον αποδέχεται και το Κοράνι, όπως τον ενέπνευσε σ’ αυτό, ο μοναχός Παχώμιος.

Είναι καιρός ν’ αποφασίσουμε οι Ορθόδοξοι ένα σοβαρό θεολογικό διάλογο με τα εκατομμύρια των μεταχαλκηδονίων χριστιανών. Ήτοι με Αρμενίους, Κόπτες, Αιθίοπες (Χαμπέσιους), Συριάνους και Συροϊακωβίτες.

Ο 50ετής διάλογος Ορθοδόξων και Καθολικών, τελικά απέβη άκαρπος και αλυσιτελής και οι «δύο κόσμοι» (εξαιρουμένων των Ρωσιών) εγκλωβιστήκαμε στον ευρωπαϊκό Νότο, με ό,τι αυτό σημαίνει, γι΄αυτό και «ριχτήκαμε» στην ίδια οικονομική κρίση.

Αν αργήσουμε ένα τέτοιο ιστορικό τόλμημα, τότε, η επιτακτική ανάγκη της Ευρώπης θα αναζητήσει άλλους πνευματικούς τρόπους, άλλους δρόμους και τακτικές.

Ήδη, ο κ. Σόϊμπλε μίλησε για το πόσο σημαντικά ενοποιό φαντάζει στη Δύση, το Δίκαιο της Παλαιάς Διαθήκης. Είδαμε στις μέρες μας και την εβραϊκή θρησκευτική Οργάνωση Neturei Karta να διαμαρτύρεται για την επίθεση στη Γάζα!

Εξάλλου το Ισραήλ είναι τόσο δυνατό πια στη Ρωσία, «παίζει στα δάκτυλα» την Τουρκία και είναι τόσο κοντά στο Ιράν, όπως και στην Κρήτη! (Μα, τελικά το «Σήφης» σημαίνει Ιωσήφ; και αλήθεια! η σύμβαση της Ενώσεως της Κρήτης με την Ελλάδα, γιατί δεν ανανεώθηκε; οι εκκλησιαστικώς λεγόμενες «Νέες Χώρες», γιατί πιέζονται από την Αυτοκέφαλο να επισπεύσουν το ρόλο τους; και τα εκκλησιαστικά Δωδεκάνησα γιατί συνεχίζουν τον μοναχικό τους δρόμο;)

Μήπως έτσι θα αρχίσει να κτίζεται η "νέα Ελλάδα", που εξήγγειλε ο κ. Σαμαράς;

Η "νέα Τουρκία" άρχισε την πορεία της, με το ταξίδι του Tayip Erdoǧan στην Ιαπωνία όπου εξήγγειλε ότι «...η Τουρκία δεν φιλοδοξεί να είναι περιφερειακή δύναμη». Ο ίδιος, από κείνη τη στιγμή «πήρε τα πάνω του».

Δεν εξουθένωσε τελείως τον Fethullah Gülen, αλλά τον περιθωριοποίησε «άχρι καιρού», για να του δώσει ρόλο αργότερα.

Αφού πια αποσοβήθηκε ο φόβος θρησκευτικής αυτονομίας του Gülen (εξάπαντος επικίνδυνο πράγμα για το Ισλάμ), ο Ιμάμης από την Πενσυλβάνια θα «παίξει» πλέον με όρους πολιτικούς.

Στην πλατεία Gezi αποκαλύφθηκε η ανεπάρκεια της παλαιάς αντιπολίτευσης στην Τουρκία και η ανάγκη δημιουργίας νέας. Προ ημερών ο κ. Σαμαράς μίλησε για τη «νέα μεταπολίτευση» που άρχισε στην Ελλάδα.

Το προβληματισμένο κομμάτι του τουρκικού λαού δεν αισθάνεται καμμιά πνευματική συγγένεια με το Ισλάμ των τζιχαντιστών και της μπούργκας. Μπορεί να αποστρέφονται γενικά το Χριστιανισμό, επειδή τους θυμίζει τις σταυροφορίες, όμως η Ορθοδοξία είναι οικεία σ’ αυτούς.

Αν ο μέσος Τούρκος, μπορούσε να κατανοήσει το δόγμα της Αγ. Τριάδος (ότι δεν παραπέμπει σε ειδωλολατρία, την οποία βδελύσσεται), τότε θα ήταν καλός θεολογικός συνομιλητής.

Στη γειτονική μας Χώρα, ράτσες, φυλές και αιρέσεις αναδιφούν πρωτόγνωρα στο παρελθόν τους, αναζητούν σύμβολα, επιζητούν ταυτότητα και συζητούν τη δημιουργία ομοσπονδιών.

Οι χάρτες κυκλοφορούν σαν φέϊγ-βολάν και το πρόβλημα (!) αγγίζει τον Πόντο. Ίσως εκεί γυρεύει λύτρωση, μια παλιά αδικία. Ίσως, η διώρυγα στην Ανατ. Θράκη να είναι η διέξοδος μιας άλλης εγχώριας επικοινωνίας, όταν ο Βόσπορος επανέλθει στο ρόλο του.

Άρα λοιπόν, παράλληλα με το τέλος του Κεμαλισμού (έθνους-κράτους) στην Τουρκία, άρχισε να οικοδομείται σταθερά και συστηματικά ένα νέο Ισλάμ, το οποίο δεν θα έχει καμμιά σχέση με το σημερινό, αλλά ούτε και με των άλλων μουσουλμανικών χωρών.

Ας δούμε, όμως, τη δική μας παράλληλη πορεία.

Στην Ελλάδα, «σκοτώσαμε» την έννοια του έθνους-κράτους με την υπογραφή μας το 1981 στο Ζάππειο. Και στο Μάαστριχτ, τη θάψαμε οριστικά.

Ήταν τότε που η Ε.Ο.Κ. έγινε Ε.Ε. (δηλ. η Κοινότητα έγινε Ένωση) και νιώσαμε όλοι, πως όλα γύρω μας άλλαξαν και μπήκαμε σε άλλη τροχιά.

Στο κέντρο της Αθήνας θάφτηκε η έννοια της κοινότητος.

Έκλεισαν από το φόβο των λαθρομεταναστών τα κλασσικά ελληνικά «μαγαζάκια» και τώρα, το κέντρο «καθαρίζεται», ανοίγουν αμερικανοποιημένα καταστήματα-αλυσίδες και η ιστορική Αθήνα θα αναβαθμιστεί. Όμως ιδιοκτησιακά θα ανήκει σε λίγους... που ξέρουν κι αγοράζουν τώρα, μέσα στην κρίση, κατά εκατοντάδες τα ακίνητα.

Με την απάλειψη του θρησκεύματος από την αστυνομική ταυτότητα, επί Σημίτη και με την συζήτηση περί καταργήσεως των παρελάσεων, άρχισε η «προτεσταντοποίηση» της ελλαδικής κοινωνίας και της ελλαδικής Ορθοδοξίας.

Ο Κώστας Καραμανλής συνέχισε αμείωτα κι ο Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε «...να απορρίψουμε τη βυζαντινή νοοτροπία».

Ο στόχος επιδιώκεται ακάθεκτα μέχρι το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, την κατάργηση της κυριακής αργίας και έπεται συνέχεια.

Προέκυψαν ήδη νέα Κόμματα που συνειδητά ή όχι τόσο, μετέχουν στο σχεδιασμό. Γυρεύουν ρόλο ρυθμιστικό, «θέση στον ήλιο» κι αρχίζουν τις εξαγγελίες τους με το Χωρισμό Εκκλησίας-Πολιτείας, όπως το "ΠΟΤΑΜΙ".

Ο κ. Τόμσεν αρχίζει να «απλώνει χέρι», δειλά αλλά σταθερά, στη μοναστηριακή περιουσία, τελευταίο αποκούμπι των Ελλήνων.

Ένας «βελούδινος χωρισμός» ήδη άρχισε και τα συσσίτια θα τα πληρώσουμε ακριβά η ελλαδική Εκκλησία, επειδή ξεθύμαναν την οργή του λαού κι απομάκρυναν χρονικά την έκβαση των γεγονότων.

Η πολεμική κατά του Χριστοδούλου και το «σκάνδαλο» της Βατοπαιδίου, άνοιξαν το δρόμο για να σταματήσει η παρεμβατικότητα της ελλαδικής Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία. Και πρυτάνευσε η φίμωσή της.

Οι ανυποψίαστοι και αφελείς Έλληνες, ακόμα κολακεύονται να «φοβερίζουν» την Εκκλησία τους και να της θυμίζουν τον «διακριτό» της ρόλο!

Που με σειρά «κομψών» νόμων τους οποίους ανυποψίαστα (τα δυο τελευταία χρόνια) ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο, έκαναν τη σχέση από ευδιάκριτη μέχρι και διάφανη!

Αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Εξουσία, θα δοθούν ξαφνικά πολλά χρήματα στη Χώρα, θα ελεεινολογηθούν τα Μνημόνια, θα ψευτο-ανασάνει ο λαός μας, θα επιβληθεί αμέσως ο Χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας και η παραδοσιακή Αριστερά, με το ξεψύχισμά της (καθώς θα σβύνει για πάντα από τον ελληνικό χάρτη) θα ολοκληρώσει, εν αγνοίᾳ της, τη «νέα Ελλάδα».

Πνευματικός προσανατολισμός εκείνης, θα είναι η αρχαία Ελλάδα, όπως το δήλωσε ο ισραηλινός Πρόεδρος Shimon Peres στον Πρόεδρο Κάρολο Παπούλια, προ διετίας στην Αθήνα: «...εσείς, με τους αρχαίους σοφούς κι εμείς με τους αρχαίους προφήτες...».

Απρόβλεπτος παράγοντας μπορεί να αναδειχθεί η Ορθοδοξία, αν «κάνει το θαύμα της». Αν αποδείξει στη σημερινή ανθρωπότητα, ότι η θεολογία της δεν έχει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ χριστιανών και μη χριστιανών.

Ότι περικλείει και την υγιή αρχαία φιλοσοφία: «ὅσα παρὰ πᾶσι καλῶς εἴρηται, ἡμῶν τῶν χριστιανῶν εἰσιν» (Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, Β΄ Απολ. 13,4). Ότι η αγκαλιά της είναι ανοιχτή, σαν την καρφωμένη ανοιχτή αγκαλιά του Ναζωραίου.

Ότι ξέρει, ότι μπορεί και θέλει να αναλάβει ρόλο γεφυροποιού, ώστε να ενώσει τα διαιρεμένα. Να φανερώσει ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι θρησκεία. Ότι στόχος της είναι η «μία ποίμνη με ένα ποιμένα».

Κι ότι όλοι οι λαοί είναι «δικοί της» και πριν να βαπτισθούν, χριστιανοί «κατά πρόθεσιν», είτε το ξέρουν είτε όχι ακόμα, είτε το θέλουν είτε όχι τόσο.

Δηλ. χρειάζεται η Ορθοδοξία να πει την αλήθεια της, να καταθέσει το βίωμά της, χωρίς μίσος, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς στείρους βερμπαλισμούς, διχαστικούς εθνικισμούς και απομόνωση σε «παραδόσεις» που καταργούν την καθολικότητά της.

Άραγε, θα κερδίσει η Ορθοδοξία αυτό το ιστορικό στοίχημα; Θα γίνει ξανά «το αλάτι της γης»;

Το 1981, μετά την επίσημη εισδοχή της Ελλάδος στην ΕΟΚ, η «Le Monde» έγραφε: «Καλωσορίζουμε στην Ευρώπη τη Χώρα της φιλοκαλίας». Απογοητεύσαμε, δεν την προσκομίσαμε.

Τώρα έχουμε μια ύστατη ευκαιρία. Ειδ’ άλλως ας σιωπήσουμε για πάντα κι ας «κολλήσουμε» στη στυγνή διαδικασία επιβίωσης των επιγόνων μας, για να μη μείνουν πνευματικά άκληροι οι αποκλειστικοί κληρονόμοι της βασιλείας...

Οι πολιτισμοί που φαντάστηκαν ότι μπορούν να ζήσουν αποστασιοποιημένοι από τις θρησκείες, δεν τα κατάφεραν και πεθαίνουν. Τώρα, περιμένουν το φιλί της ζωής από τα πνευματικά τους γονίδια.

Η Τουρκία κινδυνεύει φανερά από το Ισλάμ της. Για να μην το εκπαραθυρώσει τελείως, το ωθεί να μετατραπεί σε light! το προτεσταντοποιεί και μεταλάσσεται ριζικά.

Είθε η Ελλάδα να μην κινδυνεύσει από την ελλαδική Ορθοδοξία της, αλλά να σωθεί μέσα στην κιβωτό της. Για να φέρει το βιωμένο χριστιανικό της μήνυμα σ’ ένα νέο κόσμο, που είτε μ’ εμάς, είτε ερήμην μας, ανατέλλει.