Του Σεβ. Μητροπολίτου Βύβλου και Βοτρύων κ. Γεωργίου

Αυτό το άρθρο δεν έχει σκοπό νά προκαλέσει στους αναγνώστες του θλίψη για τους Παλαιστινίους ή εμπάθεια για τους Ιουδαίους, διότι δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Εβραίοι για μια φορά ακόμα δολοφονούν τους Παλαιστινίους αδελφούς μας.

Το γεγονός αυτό επαναλαμβάνεται και είναι τμήμα της εθνικής τους ιστορίας.

'Οχι διότι είναι κατηραμένοι. Το έγκλημα ως γεγονός δεν είναι αποτέλεσμα του πεπρωμένου ή της μοίρας εκείνου που εγκληματεί.

Είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης συνειδητής επιλογής του εγκληματία, ο οποίος γίνεται με τον τρόπο αυτό ο ίδιος κατάρα για τον εαυτό του και για τους άλλους.

Η πληγή μου είναι ότι τα παιδιά της Παλαιστίνης σκοτώνονται χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Διότι ο εγκληματίας είναι εξ επιλογής του εγκληματίας και δεν είμαι εγώ που θα αποδώσω δικαιοσύνη αλλά ο Θεός.

Γιατί λοιπόν σήμερα κατακρεουργείται και αφανίζεται η Παλαιστίνη στα μάτια όλων των λαών; Γιατί ξανά σταυρώνεται ο Ιησούς, ο οποίος καταγόταν από την Ναζαρέτ της Παλαιστίνης;

Τί θα παραμείνει στον κόσμο αν η Παλαιστίνη και ο λαός της αφανιστούν; Αν η Παλαιστίνη κατασταφεί, η καταστροφή της αυτή είναι μία ακόμα, στην ιστορία της ανθρωπότητας, δολοφονία του Ιησού της Ναζαρέτ , ο οποίος είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει ο κόσμος.

Αν ταξιδέψω στην, κατεστραμμένη από το ιουδαικό μένος, Παλαιστίνη, πού θα φιλήσω τα πόδια του Χριστού;

Έχω ανάγκη τα παιδιά της Παλαιστίνης όπως έχω ανάγκη να προσκυνήσω τα πόδια του Χριστού.

Είμαι βέβαιος ότι αυτοί που δεν αγαπούν την Παλαιστίνη και τα παιδιά της γίνονται ένα με τους Ιουδαίους και επομένως δεν αγαπούν το Χριστό.

Εσύ δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον Γιο της Μαριάμ όταν δολοφονείς την χώρα της.

Γι αυτό ας συμφιλιωθούμε με την χώρα προκειμένου να συμφιλιωθούμε με τον Κύριο της γης.

Θυμάμαι το περιστατικό όταν το 1946, ταξιδεύοντας από Λίβανο έφτασα στην Γιάφα.

Μόλις την αντίκρυσα έκανα το Σταυρό μου, διότι η Γιάφα ήταν εκείνη τη στιγμή για μένα ιερός τόπος, όλα τα Ιεροσόλυμα μαζί.

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να εγκαταλείπω στην τύχη τους τους αδελφούς μου Παλαιστινίους χωρίς να εγκαταλείπω ταυτόχρονα με την αδιαφορία μου την Μαριάμ και τον Χριστό;

Μην πολιτικοποιείτε το θέμα. Τί θέλετε από μένα να σας απαντήσω, όταν με ρωτάτε, γιατί μιλάω για την Παλαιστίνη; Θέλετε την αλήθεια;

Η Παλαιστίνη είναι για μένα ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Το αίμα Του χύθηκε από το ξύλο του Σταυρού σ' αυτή τη γη.

Βέβαια χύθηκε για τη σωτηρία όλου του κόσμου, όμως πήγασε από την ευλογημένη και μαρτυρική γη της Παλαιστίνης.

Δεν μπορώ να διαχωρίσω το αθώο αίμα των παιδιών που χύνεται τώρα στην Παλαιστίνη από το αίμα του Κυρίου.

Είμαι με τον πληγωμένο λαό της Παλαιστίνης, διότι το αίμα του ρέει από την πλευρά, την πληγωμένη από τη λογχη του στρατιώτου πλευρά του Κυρίου.

Δεν είστε δίκαιοι εσείς οι υιοί της Δύσης, εάν λυπάστε μόνο για το αίμα των Ιουδαίων και δεν συγκλονίζεσθε για το αίμα των παιδιών της Παλαιστίνης.

Αυτός που δεν γνωρίζει την ισότητα των αιμάτων όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως έθνους, δεν γνωρίζει τίποτε.

Εγώ έζησα στη Δύση για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι Δυτικοί λυπούνται και καταδικάζουν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, και δεν συγκινούνται για την σημερινή γενοκτονία των Παλαιστινίων αδελφών μας ως και άλλων εθνών.

Υπάρχει άραγε στο θάνατο προνομιακό στρατόπεδο Ιουδαίων, και στρατόπεδο μη Ιουδαίων;

Το μίσος για τους Άραβες δεν είναι μόνο πολιτικού χαρακτήρα. Είναι προπάντων αμαρτία, διότι δεν υπάρχει αμαρτία "δημιουργική", (δημιουργούν δηλαδή το Ισραηλινό κράτος καταστρέφοντας τον Παλαιστινιακό λαό) που οικοδομεί δηλαδή κάτι θετικό στον κόσμο.

Δεν σας ζητάω να αγαπάτε τους Άραβες περισσότερο από τους Ιουδαίους, αλλά να είσθε δίκαιοι.

Η διακαιοσύνη είναι ο όρος της αγάπης, που έρχεται από το Θεό. Επιθυμώ να αγαπάτε τους Ιουδαίους, όχι όμως τον Σιωνισμό.

Αγαπώ αυτούς που δεν είναι εχθροί του Ιησού Χριστού. Αυτούς για τους οποίους ο Χριστός είναι ο Αγαπημένος της καρδιάς τους.

Η διαφορά μεταξύ Μουσουλμάνων και Ιουδαίων είναι ότι οι πρώτοι αγαπούν τον Χριστό και τον δέχονται ως Προφήτη.

Αντίθετα οι Ιουδαίοι δεν τον αποδέχθηκαν ποτέ. Η μοναδική ερώτησή μας λοιπόν για τους Ιουδαίους είναι: Συμφιλιωθήκατε με τον Ιησού της Ναζαρέτ, τον οποίο σταυρώσατε, ή εξακολουθείτε να είσθε εχθροί Του;

Οι Μουσουλμάνοι λένε ότι ο Χριστός είναι ο αγαπημένος τους. Ωστόσο δεν έχω σκοπό να συγκρίνω αυτούς που αγαπούν το Χριστό με εκείνους που τον μισούν.

Για το λόγο αυτό όλη αυτή η συγγένεια και η αγάπη των Χριστιανών της Δύσης για τους Ιουδαίους δεν έχει κανένα νόημα.

Το ερώτημα είναι: Οι Ιουδαίοι αγαπούν τους Χριστιανούς της Δύσης όπως οι Χριστιανοί τους Ιουδαίους;

Και παραθέτω άλλη ερώτηση, όχι σε κοινωνιολογική αλλά σε θεολογική βάση: Έχω την αίσθηση ότι οι Χριστιανοί της Δύσης προτιμούν να παραμένουν στην αφέλειά τους ότι οι Ιουδαίοι τους ανταποδίδουν την αγάπη.

Οι χριστιανοί βέβαια, συνεπείς στην εντολή της θυσιαστικής αγάπης του Κυρίου, αγαπούν κάθε άνθρωπο, επομένως και τους Ιουδαίους.

Τούτο είναι ο υπέρτατος νόμος στον Χριστιανισμό. Υπάρχει όμως αντίστοιχη θεολογική βάση που να τεκμηριώνει την "προς πάντας αγάπη" στην θρησκεία των Ιουδαίων;

Mετάφραση στα Ελληνικά: DANY MREICH
Επιμέλεια κειμένου: ΙΩΑΚΕΙΜ ΒΕΝΙΑΝΑΚΗΣ

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Στο Φαράγγι του Βίκου, πάνω από τις πηγές του Βοϊδομάτη.

Ο φωτογραφικός φακός της Romfea.gr συνέλαβε σε αυτό το σημείο τον νέο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμο.

Μία ολιγόλεπτη στάση για να «ταξιδέψει» το βλέμμα στα απέραντα του γραφικού Φαραγγιού της Ηπείρου.

Λίγο πριν επισκεφθεί κάποιο από τα εκκλησάκια του Ζαγορίου.

Σεμνός, απλός, ανθρώπινος. Δεν είναι ο μοναδικός. Είναι ένας από τους πολλούς νέους που έχει αναδείξει ως αρχιερείς η Εκκλησία.

Όλοι της γενιάς του δείχνουν να ακολουθούν αυτό που ζητά η κοινωνία.

Ο Θεσσαλιώτιδος Τιμόθεος που βρέθηκε μόλις προχθές στους δρόμους για να ακούσει τον κόσμο της Καρδίτσας. Ο Μαρωνείας, ο Νικοπόλεως, ο Ελασσώνος, ο Κίτρους.

Αρχιερείς δραστήριους θέλει ο κόσμος. Με λόγο παρεμβατικό, με πρωτοβουλίες που προάγουν την κοινωνία και πηγαίνουν το κοινό καλό ένα βήμα παρακάτω.

Που γνωρίζουν τις δυνατότητες του διαδικτύου, που συνεργάζονται με την τοπική Αυτοδιοίκηση για το καλό των πολιτών και μιλούν τη γλώσσα των νέων.

Χρειάζεται και η εμπειρία των μεγαλύτερων. Η σοφία των γηραιότερων.

Μήπως, όμως, όταν δεν υπάρχει πια η βιολογική δυνατότητα να ασκήσει κάποιος τα καθήκοντά του θα έπρεπε να αποσύρεται;

Να παραχωρεί τη θέση του σε εκείνους που διαθέτουν όραμα, γνώση και όρεξη για να εργαστούν;

Μήπως Άγιοι Αρχιερείς, εσείς που επίμονα παραμένετε γατζωμένοι σε οφίκκια και θρόνους, ήρθε η ώρα να αναλογιστείτε το καλό της Εκκλησίας και του λαού;

Μήπως Άγιοι Αρχιερείς που αδυνατείτε να ασκήσετε επαρκώς τα καθήκοντά σας πρέπει να προβληματιστείτε και να ατενίσετε με ειλικρίνεια το μέλλον της Εκκλησίας;

Με όλο τον σεβασμό, σκεφτείτε το. Για το καλό της Εκκλησίας. Ακόμη κι αν αυτό πλήττει τα συμφέροντα του περιβάλλοντός σας. Συγγενικού και μη.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καβάσων κ. Εμμανουήλ | Romfea.gr

Στη διαδικτυακή εποχή μας ζούμε την απόλυτη ελευθερία της γνώμης. Ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει.

Ότι πιστεύει ως σωστό. Και οι απόψεις όλων μπορεί να γίνονται αποδεκτές από το σύνολο, πλειοψηφικά ή όχι. Μπορούμε κάλλιστα να συμφωνούμε στην διαφωνία μας.

Όμως μέσα στην ελευθερία της γνώμης, ταπεινά φρονώ, ότι είναι αναγκαίο να ενυπάρχει και η έννοια του Σεβασμού στα πρόσωπα και στους θεσμούς. Ιδιαίτατα στους ΘΕΣΜΟΥΣ.

Κι αυτό ας μη θεωρηθεί ότι γράφεται με πνεύμα θεσμο-λατρείας, αλλά με υπεύθυνη και αντικειμενική στάση απέναντι στα θεσμικά πρόσωπα.

Ανεξάρτητα αν τα πρόσωπα που διακονούν τους θεσμούς δεν είναι πάντοτε αυτά που θα θέλαμε εμείς να είναι.

Αν ο θεσμικός ρόλος που ασκούν τα πρόσωπα κατά καιρούς δεν είναι ο ενδεδειγμένος ή κάπως κάποιες ενέργειες ή αποφάσεις τους μας «σκανδαλίζουν» αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς με την γραφίδα του λόγου θα πάρουμε πέτρες και θα λιθοβολούμε ακατάπαυστα αυτά τα πρόσωπα και κυρίως τους θεσμούς.

Η εποχή μας είναι τόσο δύσκολη και οι μέρες που διανύουμε ως ανθρωπότητα τόσο τραγικές, που δεν επιτρέπουν τόσο λιθοβολισμό.

Κάποιοι δυστυχώς και μέσα από τον λεγόμενο εκκλησιαστικό χώρο έχουν αναλάβει δίκην δημοσιογράφων, το θλιβερό «έργο» αυτού του λιθοβολισμού προσώπων και θεσμών που μόνο καλό δεν κάνουν στο σώμα της κοινωνίας και υποβαθμίζουν τον ρόλο της Εκκλησίας, στο επίπεδο της πολεμικής σύρραξης, στο όνομα του ότι αυτοί που γράφουν και επιτίθενται με τόση σφοδρότητα, είναι οι μοναδικοί «σωτήρες!!!;;;;» και κοινωνικοί αναμορφωταί.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, κάποιοι μέσα από την επισημότητα που τους δίνει η θέση τους πετροβολούν ακατάπαυστα.

Θεσμούς αιωνίους… Λες και μία παιδαριώδης μανία να πετροβολούν, τους καταδιώκει. Λες και αυτοί είναι οι μόνοι «φαροφύλακες» της Ορθοδοξίας.

Κι όλοι οι άλλοι, οι υποχωρούντες, οι προδίδοντες, οι ρίψασπις, οι οπισθοχωρούντες, οι αθεολόγητοι και άλλα πολλά.

Είναι ψυχολογικό το φαινόμενο; είναι συνειδησιακό; είναι τόσο λεπτή η συνείδησή τους και των άλλων χονδροειδέστατη;

Είναι άξιο απορίας και προβληματισμού. Πως στο όνομα της ελευθερίας της γνώμης ξυπνούν κάθε μέρα μ’ ένα στόχο, μ’ ένα σκοπό.

Να χτυπήσουν και όπου πιάσει, ότι πιάσει. Σίγουρο κάποιο «μπράβο» θα τους γράψει έστω ένας «blocker» στην ιστοσελίδα τους.

«Εύγε πολύ καλά τα λέει. Έχει το θάρρος της γνώμης. Είναι ακραιφνής ορθόδοξος. Δεν προδίδει τα πάτρια».

 

Κι αυτό λέγεται Ορθοδοξία. Η φίμωση του άλλου. Ο στραγγαλισμός του. Η υποβάθμισή του και ο περιορισμός του λόγου του.

Η υποτίμηση της ακτινοβόλου προσωπικότητάς του. Η επαγγελματικά επιμελημένη παράφραση των λόγων του.

Σεβόμενος τον εαυτό μου, τους αναγνώστες και όλους όσοι θεωρούν ότι έτσι πρέπει να εκφράζονται κατά «πάντων των εν υπεροχή…» θέλω μόνο τούτο να καταθέσω.

Ο κάθε «πρώτος ή έσχατος» στον τόπο του είναι ένας Μάρτυρας.

Ο κάθε κληρικός στον τόπο της διακονίας του και μάλιστα στις περιοχές που ο Χριστός διώκεται και κάθε τι το χριστιανικό πολεμείται είναι Μάρτυρας.

Γι’ αυτό κι εγώ δεν θα μιλήσω στην ίδια γλώσσα αυτών που πετροβολούν ακατάπαυστα και αδιάκριτα.

Κι αυτό γιατί προσωπικά πιστεύω ότι δεν είμαι εγώ ο διδάσκων… Ο πάντα πιστός λαός θέλει να μας βλέπει περισσότερο προσευχομένους παρά λαλίστατους.

Η ιστορία θα αποδείξει, ο χρόνος θα το επιβραβεύσει και ο Θεός θα το ευλογήσει ότι όλοι οι διωκόμενοι χριστιανοί της Ανατολής είναι οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές ελληνισμού και Ορθοδοξίας.

Μέσα σ’ ένα διχασμένο κόσμο που τον χώρισαν σε ισλαμοφοβικούς και χριστιανοφοβικούς, η στάση μας επιβάλλεται να είναι ιδιαίτερα στάση προσεκτική μετά προσευχής. Μόνο όσοι έζησαν και ζουν από κοντά το μαρτύριο και την μαρτυρία αυτών, μόνο αυτοί μπορούν να καταγράψουν την «εν χρόνω» δυναμική τους μαρτυρία.

Αδελφοί μου. Η Εκκλησία μας είναι όντως αγία και καθολική. Ότι είναι εκτός των τειχών δεν σημαίνει ότι δεν είναι ή δεν πρεσβεύει Ορθοδοξία.

Και η Ορθοδοξία δεν μαρτυρείται μόνο μέσα από ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων με εξωτερικά μόνο χαρακτηριστικά, αλλά διακονικά μαρτυρείται με την συνεχή θυσιαστική στάση της ζωής μας.

Μια στάση αγωνίας και ευθύνης που μας οδηγεί στον δρόμο, όχι του λιθοβολισμού, αλλά της «εκτενέστερης» προσευχής.

Πότε ανάψαμε το καντήλι μας για τους Πατριάρχες - Μάρτυρες της Ανατολής;

Πότε «κλίναντες» τα γόνατα προσευχηθήκαμε γι’ αυτούς; Πότε προσευχηθήκαμε για τους αγνοούμενους αρχιερείς του Θεού;

Πότε έστω και για λίγο προβληματιστήκαμε προτού προλάβουμε ή σπεύσουμε να σκανδαλιστούμε για την αγωνία και τους αγώνες τους;

«Προσεύχεσθε υπέρ των ηγουμένων ημών» λέει χαρακτηριστικά ο Μέγας Παύλος.

«Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών, ως λόγον αποδώσαντες…»!!!

Δεν θα λυθούν τα εκκλησιαστικά ποτέ δια λιθοβολισμού Μόνο δια προσευχής μετά δακρύων…

Ευτυχώς η πλειοψηφία του Εκκλησιαστικού Σώματος μνημονεύει «εν αγάπη» των ονομάτων αυτών των σύγχρονων Μαρτύρων της Ανατολής.

Δεν πάσχει από το σύνδρομο ενός στείρου ζηλωτισμού ή ενός τυφλού παλαιοημερολογιτισμού!...

«Υψώσατε χείρας ικέτιδας» αδελφοί μου!

Και μαζί με τον Ιερό Χρυσόστομο ας αναλογιστούμε τα λόγια του: «Κάλλιον πλανάσθαι μετά της Εκκλησίας ή ορθοτομείν εκτός Αυτής…».

Ας είμαι εγώ ο πλανεμένος και όλοι οι άλλοι ας ορθοτομούν τον της Αληθείας Λόγον με μια μόνη διαφορά: όχι εκτός Αυτής, αλλά εντός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας της από περάτων έως περάτων της Οικουμένης… ευρισκομένης και μαρτυρούσης.

Αδελφοί μου «Στώμεν καλώς». Η Εκκλησία είναι Θεσμός. Και η Εκκλησία είναι Ζωή. Η Εκκλησία είναι η ένα ζωή εν Χριστώ, η καινούργια χαρά, η κοινωνία, η αγάπη, η ανάληψη, η θέωση, η ειρήνη.

Η Εκκλησία είναι μία «αιώνια διάβαση» από το παλιό στο νέο - από το κόσμο τούτο στη Βασιλεία του Θεού.

Είναι δύσκολο να ορισθεί αυτή η ζωή αλλά αυτοί που τη ζουν, έστω και ατελώς, γνωρίζουν πως η τέλεια έκφρασή της - η ουσιαστική της κίνηση - είναι η Παναγία, γράφει ο Αλέξανδρος Σμέμαν.

Και Παναγία σημαίνει ζωή σιωπής «εν προσευχή και νηστεία…» και όχι ζωή «άτακτων κραυγών».

Η ευσπλαχνία του Θεού θα μας αξιώσει και πάλι να ζήσουμε τον μήνα Αύγουστο, μέσα στο πνευματικό κλίμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με τη λατρεία της και την ζωογόνο παράδοσή της, πρώτον, την δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού στο Όρος Θαβώρ.

Αυτή η γιορτή, λουσμένη όπως και οι άλλες μέσα στο φως του Χριστού, θα μας υπενθυμίσει το σκοπό της ζωής μας, που είναι η κατάκτηση των αρετών και η θέα του Ακτίστου Θαβωρείου Φωτός.

Γι' αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι ιεροί υμνογράφοι είναι χαρακτηριστικοί στο σημείο αυτό: «οι τω ύψει των αρετών διαπρέψαντες και της ενθέου δόξης αξιωθήσονται» (Απόστιχα Εσπερινού Μεταμορφώσεως).

Θα γιορτάσουμε, δεύτερον, την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, που είναι για εμάς τους Ορθοδόξους, το δεύτερο Πάσχα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Αυτή η γιορτή θα μας βοηθήσει να προσεγγίσουμε το πρόσωπο της Παναγίας με σεβασμό, καθαρότητα και ευγνωμοσύνη, προκειμένου να αντλήσουμε λίγες σταγόνες από το πλήρωμα των αρετών της, αλλά και να ζητήσουμε την πρεσβεία της και την μεσιτεία της που τόσο την έχουμε ανάγκη.

«Πολλά γαρ ισχύει δέησις μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου» (Θεοτοκίον ΣΤ’ Ώρας).

Καί με αυτήν την Εγκύκλιο, μου δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας ως αδελφός προς αδελφούς και ως συμπρεσβύτερος προς συμπρεσβυτέρους, και σε συνδυασμό με την γιορτή της Παναγίας, μαζί με τις άλλες πνευματικές προτροπές, να σας υπενθυμίσω κάποια στοιχεία για την κακή συμπεριφορά της γλώσσας μας, που δυστυχώς μαστίζει ιδιαιτέρως εμάς τους Κληρικούς.

Καί, πρώτον, ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή του (4,29) είναι χαρακτηριστικός και αποκαλυπτικός: «Πας λόγος σαπρός εκ του στόματος ημών μη εκπορευέσθω». Κάθε λόγος, δηλαδή, βρώμικος δεν πρέπει να βγαίνει από τα χείλη του Χριστιανού και ιδιαιτέρως του Κληρικού. Ο λόγος μας, πάλι κατά τον Απόστολο, «εν χάριτι άλατι ηρτυμένος» (Κολ. 4, 6).

Δεν μπορεί ο Κληρικός, ο οποίος χρησιμοποιεί την γλώσσα του για να δοξάζει και να υμνολογεί τον Θεό, να διαβάζει το Ιερό Ευαγγέλιο και τις ευχές της Εκκλησίας μας, να έχει σχέση με βρώμικους και χυδαίους λόγους. Ο λόγος του πρέπει να είναι ευχάριστος, εποικοδομητικός, παραμυθητικός, προσευχητικός.

Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στις περίφημες κατηχήσεις του θα συμβουλεύσει τους κατηχουμένους: «Μη μου λαλησάτω η γλώσσα άσεμνα ρήματα». Κράτησε, δηλαδή, την γλώσσα σου καθαρή από άσεμνα ρήματα. Αν αυτό ισχύει για τους κατηχουμένους, πόσο μάλλον περισσότερο πρέπει να ισχύει για εμάς τους Κληρικούς.

Αυτό που αποτελεί την σφραγίδα της προσωπικότητάς μας και του περιεχομένου της καρδίας μας είναι ο κάθε λόγος που βγαίνει από το στόμα μας.

Όπως ένας πωλητής ζυγίζει πρώτα το εμπόρευμα και μετά το προσφέρει, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να ζυγίζει τα λόγια του και μετά να τα προφέρει. (Μιχαήλ Μιχαηλίδη - Αιδώς, εκδ. Άγιος Νικόλαος, Αθήνα 1996, σελ. 76).

Δεύτερον, η γλώσσα του Κληρικού, ο οποίος γνώρισε το θέλημα του Θεού, «το αγαθόν και τέλειον», δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί άπρεπους και ευτράπελους λόγους και αστεισμούς.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι χαρακτηριστικός: «Έστω τοίνυν θυμιατήριόν σου το στόμα».

Δηλαδή, το στόμα μας πρέπει να είναι θυμιατήριο, στο οποίο να καίει το θυμίαμα της ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Καί ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα συμπληρώσει: «Μηδέν απρεπώς λαλεί».

Να μην μιλάμε, δηλαδή, με απρέπεια. Γιατί αφενός μεν, διώχνουμε την χάρη του Θεού και αφετέρου, δίνουμε δικαίωμα σκανδαλισμού της συνειδήσεως των πιστών.

Ο Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προσθέτει την δική του συμβουλή: «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτως τέλειος ανήρ».

Με αυτές τις λίγες σκέψεις για το θέμα αυτό που μαστίζει την εποχή μας, τους Χριστιανούς μας και την ιερατική μας οικογένεια, θα μου επιτρέψετε να σας υπενθυμίσω ακόμη και τα κάτωθι:

1. Ασφαλώς θα γνωρίζετε από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως την αιματοχυσία στην Γάζα, καθώς και στην πολύπαθη χώρα της Συρίας. Όλα αυτά τα τραγικά, τα οποία συμβαίνουν σ΄ αυτές τις περιοχές, δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Είμαστε μία οικογένεια και οφείλουμε να τους συμπαρασταθούμε με την αγάπη μας και κυρίως με την προσευχή μας. Αυτός ο μήνας, ο Αύγουστος, ας είναι μήνας προσευχής, μετανοίας και εκζητήσεως του θείου ελέους και του φωτισμού του Θεού για τους ανθρώπους αυτούς. Σας παρακαλώ θερμά να προσεύχεσθε καθημερινά στην Θεία Λειτουργία και στις Ιερές Παρακλήσεις υπέρ «των δεινώς χειμαζομένων υπό του πολέμου αδελφών ημών».

2. Στις 6 Αυγούστου το απόγευμα, παραμονή της μνήμης του Οσίου πατρός ημών Νικάνορος του θαυματουργού και προστάτου μας, θα μεταφερθεί από την Κέρκυρα το χέρι του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού και θα παραμείνει στο Ναό του Αγίου Νικάνορος στην Καστοριά, προς προσκύνηση, αγιασμό, στηριγμό και πνευματική ωφέλεια. Την Παρασκευή το βράδυ, 8 προς 9 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικάνορος θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία παρουσία του Ιερού Λειψάνου του Αγίου, το οποίο και θα αναχωρήσει το Σάββατο το πρωί.

Το Ιερό Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος, σύμφωνα με την παράδοση του τόπου μας, φυλασσόταν η πέρασε από την επαρχία αυτή, με τελικό προορισμό το νησί της Κερκύρας. Μάλιστα, όπως μας σημειώνει η εκλεκτή συντοπίτισσά μας Ιφιγένεια Διδασκάλου, οι μεγάλοι στην ηλικία έδειχναν κάθε χρόνο την παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνος, στις 11 Δεκεμβρίου, το πέρασμα του Αγίου μέσα από την λίμνη για να ευλογήσει τους Καστοριανούς. Καί δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι το Ναίδριο του παλαιού Επισκοπείου, όπως και πάλι μας το υπενθυμίζουν παλαιοί Καστοριανοί, ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα. Ευκαιρία, λοιπόν, να προσκυνήσουμε το Ιερό Λείψανο του θαυματουργού Αγίου, ώστε να πάρουμε τον αγιασμό και την χάρη του Θεού και να πετύχουμε την εκπλήρωση των αιτημάτων μας.

3. Καθημερινά να τελείτε στον Ιερό Ναό τον Εσπερινό και εν συνεχεία τον Παρακλητικό Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο (μικρό ή μεγάλο), σύμφωνα με το Τυπικό της Εκκλησίας, αφού προηγουμένως ενημερώσετε τους ενορίτες σας για την Ιερά Ακολουθία και τον ακριβή χρόνο ενάρξεως. Σας συνιστώ, αδελφικά και πατρικά, να μην ξεχνάτε καθημερινά, όλο τον χρόνο, στο σπίτι σας, μπροστά στις άγιες εικόνες, να ψάλετε τον Παρακλητικό Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο και ακόμη, κάθε βράδυ, μαζί με το Απόδειπνο να αναγινώσκετε και την Ακολουθία των Χαιρετισμών της. Θα έχετε την ευλογία και την χάρη της Παναγίας, η οποία θα σκεπάζει εσάς και την οικογένειά σας.

4. Προς όφελος των ενοριτών σας, θα πρέπει να λειτουργείτε πιο τακτικά την χρονική περίοδο αυτή και ίσως καθημερινά. Είναι μία θυσία και μία προσφορά που παρέχει όμως πολλές ευλογίες.

5. Μέσα στα πλαίσια αυτά της Θείας Λατρείας, να κάνετε και μία σύντομη Ι. Αγρυπνία στις 13 προς 14 Αυγούστου, προετοιμάζοντας έτσι, τους πιστούς σας για την μεγάλη εορτή της Παναγίας. Μαζί λαμβάνετε και το τυπικό της Ιεράς αυτής Αγρυπνίας. Μπορείτε, ακόμη, να καθιερώσετε και την τέλεση του μυστηρίου του Ιερού Ευχελαίου και με τον τρόπο αυτό να προετοιμάσετε κατάλληλα το ποίμνιό σας. (Υπενθυμίζουμε ότι την κυριώνυμο ημέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ΔΕΝ ΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ).

6. Να προσέξουμε την νηστεία. Η νηστεία του Δεκαπενταυ-γούστου είναι αλάδωτη καθημερινά, εκτός Σαββάτου και Κυριακής. Να την τηρήσουμε πρώτα εμείς, αφού προηγουμένως ενημερώσουμε τον λαό για την σημασία αυτής της νηστείας. Πρέπει απαραιτήτως να ενημερώσουμε τους διαφόρους Συλλόγους, αλλά και τους Χριστιανούς μας ότι στις πανηγύρεις των χωριών μας να μην καταλύουν την νηστεία την παραμονή της μεγάλης θεομητορικής εορτής, με αποτέλεσμα ουδείς την επομένη ημέρα να κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.

7. Να προτρέψουμε τους πιστούς για την συμμετοχή τους στα Μυστήρια της Ιεράς Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας.

8. Εάν εορτάζει ο Ενοριακός σας Ναός, να τον ετοιμάσετε κατάλληλα για την πανήγυρη (καθαριότητα, στολισμός εικόνων, ευπρέπεια όλου του Ναού). Ακόμη, να ανακοινωθεί εγκαίρως το πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών της παραμονής και της κύριας ημέρας.

9. Πρωτοστάτης στην πανήγυρη αυτή είναι ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός της Καστοριάς, ο οποίος εορτάζει την 15η Αυγούστου και όπου θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός με τα Εγκώμια της Παναγίας την 14η Αυγούστου και ώρα 7.00 μ.μ., το πρωί της κυριωνύμου ημέρας Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας και ώρα 6.30 μ.μ. η κάθοδος της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας από τον Μητροπολιτικό Ναό στην Ιερά Μονή Παναγίας Μαυριωτίσσης.

10. Αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία η συμμετοχή όλων σας στην Ιερά Αγρυπνία που θα τελεσθεί στην παλαίφατη και ιστορική πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Παναγίας Μαυριωτίσσης στις 22 προς 23 Αυγούστου επί τη εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι η απόδοση του σεβασμού και του χρέους που έχουμε απέναντι στην μητρική προστασία της Παναγίας. Αξίζει να αφιερώσει κανείς λίγες ώρες της νύκτας για εκείνη που, παρά τις αμαρτίες μας και τα λάθη μας, συνεχίζει να μας σκεπάζει και να πρεσβεύει.

11. Την περίοδο αυτή εορτάζουν και: η Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης κοινότητος Αγίας Κυριακής (30 και 31 Αυγούστου) και η Ιερά Μονή Παναγίας Κλεισούρας (7 και 8 Σεπτεμβρίου).

Με αυτό τον τρόπο, Πατέρες μου, θα μας δοθεί η ευκαιρία να βοηθήσουμε τις ψυχές των Χριστιανών για μία πνευματική αποτοξίνωση, να τις ξεκουράσουμε με το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως και να τις θρέψουμε με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να τις οδηγήσουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο και να προβάλλουμε σε όλους μας, ως πρότυπο για την δική μας ζωή, την Μητέρα του Κυρίου μας και την δική μας Μητέρα, την Παναγία.

Εύχομαι να έχετε πάντοτε πλούσια στην ζωή σας, στην οικογένειά σας, στους ενορίτες σας την ευλογία της Παναγίας. Σας παρακαλώ δε να εύχεσθε και για την ελαχιστότητά μου, τόσο στο Ιερό Θυσιαστήριο, όσο και στις κατ’ ιδίαν προσευχές σας.

Σας ασπάζομαι με πολλή αγάπη Χριστού

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ