Εξ αφορμής της καταθέσεως στη Βουλή του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στο οποίο είχε συμπεριληφθεί και η νομιμοποίηση του συμφώνου συμβιώσεως (Γάμου) των ομοφυλοφίλων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Κατάπληξη αισθάνθηκε ο λαός της Εκκλησίας από την προσπάθεια που καταβάλλεται από πολιτικά κόμματα για τη νομιμοποίηση του Γάμου των ομοφυλοφίλων.

Επειδή ζούμε σε Ορθόδοξη χώρα στην οποία οι σχέσεις Εκκλησίας και πολιτείας είναι σχέσεις συναλληλίας, οφείλουν οι εκλεκτοί του λαού να προσέξουν ιδιαιτέρως, ώστε κάθε απόφασή τους να συνάδει με τα πιστεύω του λαού και με εκείνα που ορίζει η σχέση συναλληλίας και όχι να αποφασίζει αντίθετα με το φρόνημα του λαού που τους εξέλεξε και αντίθετα απ’ ό, τι ορίζει ο Νόμος.

Αν ποτέ η πολιτεία λάβει την εντολή του λαού για τέτοιου είδους καινοτομίες, που αναιρούν την παράδοση, την ηθική και το Ευαγγέλιο, τότε μόνο ημπορεί να αγνοήσει την Εκκλησία.

Ή αν ποτέ χωρισθεί το κράτος από την Εκκλησία, τότε μόνο ημπορεί να περιφρονεί τα πιστεύω της Εκκλησίας.

Μέχρι τότε η φωνή της Εκκλησίας είναι δεσμευτική για την πολιτεία και σεβαστή για την διατήρηση των σχέσεων συναλληλίας.

Εν πάση περιπτώσει με τις ενέργειες αυτές της πολιτείας διαπιστώνουμε, ότι έχει τεθεί σε εφαρμογή εν αγνοία και άνευ γνώμης της Εκκλησίας η διαδικασία του χωρισμού, η οποία με τον τρόπο που γίνεται, θα δημιουργήσει μεγάλο ρήγμα και αναστάτωση στις σχέσεις του πιστεύοντος λαού με το κράτος επί ζημία της εθνικής συνοχής και της κοινωνικής γαλήνης.

Και η μεν πολιτεία, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, πορεύεται αγνοώντας την Εκκλησία. Εμείς όμως ως Εκκλησία, πως αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, τα οποία όσο περνά ο χρόνος καθίστανται απειλητικότερα και δυσχερέστερα;

Στο λαό δίδουμε την εντύπωση ή ότι έχουμε συμβιβασθεί ή ότι αδιαφορούμε.

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην προσφώνησή του κατά την πρόσφατη Ιεραρχία του Οκτωβρίου περιέγραψε με ζωηρά χρώματα την κατάσταση.

Και μετά τι έγινε; Υπήρξε καμία κινητοποίηση; Φοβούμαι, ότι καθυστερούμε πολύ και θα ευρεθούμε προ μεγάλων εκπλήξεων.

Οι μεμονωμένες αντιδράσεις αποδεικνύουν την έλλειψη προγραμματισμού και κοινής αντιμετωπίσεως της επερχόμενης αλλαγής.

Είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε κατάματα την επερχόμενη ανατροπή όλων εκείνων που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε θέσφατα και αναμφίλεκτα».

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Λίαν εύφρανε τους ορθοδόξους» η αγιοκατάταξη του μακαριστού και πολυσεβάστου Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου από την Ιερά και Αγία Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η οποία την Τετάρτη, 27/11, τον ανέγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Ο σημειοφόρος «στάρετς των Αθηνών», ο «εν μηδενί λειπόμενος» άνθρωπος του Θεού, ο ευλαβέστατος λειτουργός, συμπαθής βοηθός και παρηγορητής μυριάδων ψυχών, ο γενναίος ασκητής και έμπειρος διδάσκαλος της νηπτικής ζωής, ο κάτοχος διορατικού, προορατικού και ιαματικού χαρίσματος, ο θεόσοφος και θεοδίδακτος παιδαγωγός της αγάπης, ο ταπεινός ευχέτης «υπέρ παγγενούς του Αδάμ», το μεγάλο ανάστημα και πολύτιμο κεφάλαιο του αγιορειτικού μοναχισμού, το στήριγμα της Εκκλησίας, της χώρας μας και της οικουμένης, το πρότυπο των μοναζόντων και ο συγκαταβατικός σύμβουλος των «εν τω κόσμω διαβιούντων», ο χαρούμενος υποτακτικός και χαρισματούχος Πνευματικός θα τιμάται πλέον ως Άγιος, όπως του πρέπει, από τους πιστούς του Χριστού!

Η αγιοκατάταξη αυτή έρχεται να επισφραγίσει την ακλόνητη πεποίθηση του πληρώματος της Εκκλησίας ότι ο π. Πορφύριος είναι Άγιος!

Άγιος για την αγάπη του στον Χριστό και την υπακοή του στην Εκκλησία, για το ορθοδοξότατο φρόνημά του και τα αμέτρητα θαύματά του, για την θεόπνευστη διδαχή του και την εξ αυτής οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας, για την μαρτυρική υπομονή του στον πόνο και τις θλίψεις, για την θυσιαστική προσφορά του στον Θεό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο!

Η μορφή του «πολυχαρισματούχου» και «μεγαλοχαρισματούχου» Αγίου Πορφυρίου σελαγίζει στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Η συνύπαρξη τόσων και τέτοιων χαρισμάτων σε ένα πρόσωπο αποτελεί πολύ σπάνιο πνευματικό φαινόμενο! Τούτο έκπληκτοι μαρτυρούν ευλαβείς και σοφοί άνθρωποι της Εκκλησίας.

Στο πρόσωπο του Αγίου Πορφυρίου έκδηλα υπήρξαν και από πολλούς μαρτυρήθηκαν πλείστα χαρίσματα σε βαθμό υπερθετικό: το διορατικό, το προορατικό και το ιαματικό, η ικανότητα να παραμυθεί, αυθεντικώς να ερμηνεύει τις θείες Γραφές και απλανώς να συμβουλεύει και να καθοδηγεί ανθρώπους όλων των ηλικιών, των κοινωνικών στρωμάτων και πνευματικών τάξεων, να διδάσκει με έγκυρο λόγο επιστήμονες και μαθητές, γονείς και παιδιά, να διορθώνει με τρόπο διακριτικό, απαλό και λεπτό λογισμούς, να προειδοποιεί για κινδύνους, να αποκαλύπτει «κεκρυμμένα μυστήρια», να αναπαύει σπλάγχνα, να εκδιώκει δαιμόνια, να συνδέει τις ψυχές με την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, να δίνει οδηγίες για θέματα διατροφής και υγείας.

Η ποιμαντική του Αγίου των Καυσοκαλυβίων και της Ομονοίας χαρακτηρίζεται από ασυνήθη ευρύτητα πνεύματος, μεγαλειώδη αγάπη και επιείκεια.

«Έβλεπε» ο μακάριος ότι στόχος δεν είναι η επιτίμηση, αλλά η διόρθωση και σωτηρία, γι’ αυτό επιθυμούσε την απαλή, ελεύθερη και αυτοπροαίρετη στροφή της ψυχής στο αγαθό, στην οποία πάντοτε συνέβαλε με την θεϊκή αγάπη του και τον γλυκύτατο και παραινετικό λόγο του.

Τα γράμματά του λίγα, ελάχιστα… Αλλά η σοφία του ζηλευτή!

Ήταν δε τέτοια η γνώση του Αγίου Πορφυρίου, ώστε του επέτρεπε να συμβουλεύει και να διορθώνει επιστήμονες στα θέματα των ειδικοτήτων τους!

Η «χαρούμενη υπακοή», η χωρίς «σφιξίματα» και «ζορίσματα» πνευματική ζωή, η προσεκτική μελέτη και εφαρμογή του θείου λόγου, η αργή και καθαρή ανάγνωση των «γραμμάτων» της Εκκλησίας, του Ψαλτηρίου και των άλλων αναγνωσμάτων, η καθαρή και γενική εξομολόγηση σε Πνευματικό, η εναπόθεση της ζωής μας στα χέρια του Θεού, η ενθεαστική και λατρευτική διάθεση της ψυχής μας, όλα αυτά αποτελούν πολύτιμες παρακαταθήκες του Αγίου Πορφυρίου.

Η Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου πολύ αγαπήθηκε και ευλογήθηκε από τον Άγιο Πορφύριο.

Η Ιερά Μονή Χρυσοπηγής ωφελήθηκε από τις θεόσοφες συμβουλές του και στερεώθηκε με τις θεοπειθείς ευχές του.

Σημειώνουμε το θαύμα της θεραπείας της μακαριστής Ηγουμένης Θεοσέμνης, ένα ακόμη θαύμα του «εν αγίοις αυλιζομένου» Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, και την μνημειώδη έκδοση του βιβλίου «Βίος και Λόγοι», το οποίο αποτελεί συγγραφικό σταθμό και ορόσημο της Πατερικής Γραμματείας.

Ας χαίρεται και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνός, μέλος αυτήν την περίοδο της Ιεράς και Αγίας Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για την ταπεινή του συμβολή στην αγιοκατάταξη του μακαριστού π. Πορφυρίου.

Φρονούμε ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι ανάγκη να σκύψει με θαυμασμό και ευλάβεια στην εικόνα και τον βίο του «άρτι αγιοκαταταχθέντος» π. Πορφυρίου.

Καθηγητές, παιδαγωγοί και ιατροί, δικαστικοί, Επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί, κυβερνήτες χωρών, επιφανείς του κόσμου και άσημοι πολλά έχουν να αντλήσουν από το παράδειγμα και την διδαχή του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, «ου ταις ευχαίς σωθείημεν άπαντες».

Αμήν.

Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Είμαστε ακόμα στην εβδομάδα με τον άφρονα και τις γκρεμισμένες αποθήκες και θυμήθηκα ένα αγιασμένο πρόσωπο.

Ο μακαρίτης ο κυρ Νίκος μας μίλησε πρώτη φορά γιά το πρόσωπο αυτό και αργότερα πήγαμε στην Δράμα να την γνωρίσουμε.

Η ιστορία που μας είπε ο κυρΝίκος και μας την ξαναείπε η γιαγιούλα είναι η εξής.

Κάποια φορά ένας άγγελος πήρε την Άννα και την πήγε στον Παράδεισο. Εκεί της έδειξε έναν πανέμορφο τόπο και ένα μικρό παλατάκι. Άννα, την είπε, αυτά σε τα έχτισε η αρετή σου.

Και η γιαγιά, όλο έκπληξη και θαυμασμό, απάντησε: η αρετή μου; Ποια αρετή μου. Δεν ξέρω καμιά αρετή. Και ξαφνικά θυμήθηκε: Άααα, η Αρετή, η φιληνάδα μ’.

Όχι η φιλενάδα σου, η αρετή σου, είπε ο άγγελος.

Ποια αρετή;Εγώ δεν έχω αρετή. Η φιληνάδα μ’ απ’ του δημουτικό με τα έκαμει.

Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι έχει αρετή η μοναχή Άννα του Δοξάτου, που ζούσε σε ένα χαμόσπιτο, συντροφιά με τους φίλους της, τους αγγέλους και τους αγίους, και την παλιά της φιληνάδα την αρετή, την Αρετή.

Δεν ήξερε τί έχει; Δεν ήξερε γιά τα πλούτη της στον ουρανό. Δεν ήξερε γιά το σπίτι της στον Παράδεισο.

Ούτε να γκρεμίσει, ούτε να ξαναχτύσει. Σε μεγάλη πενία, δίχως πλούτη. Όλα τα έστελνε στον Παράδεισο, η α-Αρετή της.

Να όμως που ο Χριστός μας δείχνει έναν πλούσιο που έπρεπε να φυλάξει τα πλούτη του. Έδωσε πολύ γέννημα η γη. Πώς να το φυλάξει; 

Δεν έβλεπε τα ξυλιασμένα χέρια των φτωχών, δεν πρόσεχε τα πεινασμένα στόματα των παιδιών. Ήταν άφρων. Α-φρων, δίχως φρένες και δίχως φρένα. Και εκτροχιάστηκε.

Πολύ τραβηγμένα μας τα λέει η παραβολή. Έ, και άμα υπάρχει κανένας δεν χάθηκε ο κόσμος…

Γιά δες στην παπουτσοθήκ λίγο. Πόσα ζευγάρια παπούτσια μαζεύτηκαν; Μήπως πρέπει να πάρεις καινούργια;

Κύτα λίγο στις ντουλάπες. Μήπως ξεχείλισαν από τα καλοκαιρινά και τώρα που έβγαλες τα χειμωνιάτικα, στρίμωξς όπως όπως τα καλοκαιρινά, μέχρι την Άνοιξη, γιά να αγοράσεις καινούργιες ντουλάπες;

Τι είπες; Γέμισαν τα ράφια, και μάζεψες τα πιο άχρηστα βιβλία στα κουτιά, και τα έβαλες στο πατάρι; Δεν θέλεις, βλέπεις, να τα αποχωριστείς. Σε χάρισαν θαυμάσιες πνευματικές στιγμές. 

Αλλά έχεις και άλλο παράδειγμα, εκείνος ο σοφός νοίκιασε μια αποθήκε έξω από την πόλη και τα πήγε εκεί τα κουτιά με τα βιβλία που γέμιζαν τα ράφια. Έχεις παράδειγμα, άμα γεμίσει και το πατάρι και το υπόγειο.

Άχ, βρε παιδί μου, τα εγκόλπια έφτασαν τον αριθμό διακόσια. Άσε τους σταυρούς, ξεπέρασαν τους πεντακόσιους. Είναι βλέπεις και αυτοί οι Ρώσσοι, όλο σταυρούς μας χαρίζουν. Δεν ξέρεις τί να κάνεις. 

Και είναι όλοι τους-οι σταυροί- τόσο χαριτωμένοι. Άλλους τους έχω σε σετ, άλλους κομμάτια. Έχω και κάτι παλιά κομμάτια, μούρλια, αριστουργήματα, από παλαιούς φίλους μου, με τα άφησαν. Έ, τώρα ας τους χαρώ και αργότερα κάνουμε κανένα εκκλησιαστικό μουσείο, μπορεί να δώσω και στο Όρος. Έχει ο Θεός. Δεν ξέρει πώς θα τα φέρει;!

Φτάνουν τα παραδείγματα. Μίλησε παραβολικά ο Χριστός γιά σιτάρι και νομίσαμε πως εμάς δεν μας πιάνει η αφροσύνη.

Ο γερο Παΐσιος – νάχουμε την ευχή του – έλεγε: Μέχρι τώρα δεν είδα σάβανο με τσέπες.

Κι όμως εμείς πιστεύουμε ότι μας βοηθάνε όλα αυτά. Και γινόμαστε οι άφρονες του ευαγγελικού αναγνώσματος. 

Αλλά, λέμε πως ο Χριστός μίλησε γιά σιτάρι, όχι γιά παπούτσια, ρούχα, βιβλία, κοσμήματα … οι άφρονες …

Και ποιός τελικά είναι ο σώφρων;

Εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μακαρίζοντας ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας την μεγάλη ασκητική μορφή του καθηγητού της ερήμου Μεγάλου Αντωνίου, τον χαρακτηρίζει συν τοις άλλοις στην Ακολουθία του Εσπερινού, ως "τον καθαρόν την ψυχήν και την καρδίαν".

Αυτόν τον λόγο του ιερού υμνογράφου χρησιμοποιώ στο άτεχνο αυτό κείμενό μου, για να καταθέσω λίγα λουλούδια φθινοπωρινά στον νωπό τάφο του μακαριστού και αγίου όντως Ιερομονάχου και Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Αλεξάτου, Κληρικού και πνευματικού διακεκριμμένου της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας.

Ενός επιγείου αγγέλου και ουρανίου ανθρώπου που φτερούγισε προ τεσσαράκοντα ημερών από το επίγειο Θυσιαστήριο προς το Ουράνιο και πραγματοποίησε τη μεγάλη συνάντηση με τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας Ιησού Χριστό.

Οι υποχρεώσεις μου στην ακριτική Καστοριά για το μνημόσυνο του ήρωος και πρωτομάρτυρος του Μακεδονικού Αγώνος Παύλου Μελά με κράτησαν μακριά, όταν ο ουρανός αναπέτασσε τας πύλας του για να δεχθεί τον μακάριο εκείνο Λευίτη, τον "ως νεοσσόν αετού εν ύψει αρθέντα" δια της αρετής, τον άξιο Λειτουργό και άγιο Ιερέα της εποχής μας,  "τον προφήτην των επουρανίων μυστηρίων", όπως θα έλεγε ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, τον αφιερωμένο στον Θεό από κοιλίας μητρός, τον ολοκληρωτικά δοσμένο στο θέλημά Του, που τιμήθηκε με πολλές δωρεές και ευλογίες και μάλιστα με την ζωντανή παρουσία στην ζωή του της Παναγίας, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Γερασίμου και των Αγίων Φανέντων, στα πρόσωπα των οποίων έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια.

Και το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγίας ζωής του και της διακονίας του στον Αμπελώνα του Κυρίου ήταν η καθαρότητα της καρδιάς.

Στο πρόσωπο του εφαρμόστηκε πλήρως ο μακαρισμός του Κυρίου μας: "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται" (Ματθ, ε' , 8).

Ο όρος καρδιά στον ευαγγελικό λόγο χρησιμοποιείται με μεταφορική έννοια, καθώς και σε ολόκληρη την Αγία Γραφή, για να δηλώσει κατά τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας "τον οφθαλμόν της ψυχής" , το μάτι δηλαδή εκείνο το οποίο βλέπει το πρόσωπο του Θεού, τον χώρο στον οποίο αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού.

Γι' αυτό και ο Προφήτης Δαυίδ στον 50ο ψαλμό της μετανοίας ζητάει ιδιαίτερα από τον Θεό να του χαρίσει "καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου".

Γι' αυτόν τον εσωτερικό χώρο, τον κρυπτό χώρο, μιλάει ο Απόστολος Πέτρος στην πρώτη Καθολική Επιστολή του (κεφ. γ' στίχος 4) αναφερόμενος στον "κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον". Πρόκειται για το τριμερές της ψυχής, νόησις, συναίσθημα, βούλησις. Αυτήν την καθολική καθαρότητα μακαρίζει ο Κύριος.

Καθαροί, κατά τον χρυσορρήμονα Άγιο Ιωάννη, είναι "οι κεκτημμένοι την καθολικήν αρετήν και μηδέν εαυτοίς συνειδότας πονηρόν".

Είναι οι "εν σωφροσύνη διάγοντες" που η διάνοιά τους είναι απηλλαγμένη από ενθυμήσεις, αναμνήσεις, εντυπώσεις και φαντασίες ακάθαρτες. Ο κόσμος των συναισθημάτων μένει και αυτός καθαρός από κοσμικές επιθυμίες και πάθη και γενικά κάθε τι το αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.

Η θέληση, ακόμη, που είναι η δύναμις που αποφασίζει και πραγματοποιεί ό,τι η διάνοια σκέπτεται και η καρδιά επιθυμεί, είναι ελεύθερη από δεσμεύσεις και καταθέσεις αμαρτωλές, από αποφάσεις που στερούν την δυνατότητα της θέας του Θεού και απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον υψηλό προορισμό του που είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Και το πετυχαίνει κανείς αυτό και βρίσκεται πραγματικά μέσα στον μακαρισμό του Χριστού, όταν στη ζωή του χρησιμοποιεί την νήψη. Είναι η πνευματική μέθοδος, όπως θα πει μέσα στα σοφά του συγγράμματα ο Όσιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος, που απελευθερώνει τον άνθρωπο συνεργούσης και της χάριτος του Θεού από σκέψεις αμαρτωλές, από πάθη και λόγια και έργα πονηρά.

"Η νήψη όταν κανείς την χρησιμοποιεί, θα μας τονίσει ο έμπειρος αυτός πνευματικός οδηγός, τον κάνει δυνατό, τον βοηθάει στην εφαρμογή των εντολών του Θεού, τον καθιστά ικανό στην φανέρωση θεϊκών αποκαλύψεων, του χαρίζει από αυτήν την ζωή την Βασιλεία του Θεού και του χορηγεί το αγαθό του μέλλοντος αιώνος, δηλαδή την Βασιλεία των Ουρανών στην πληρότητά της."

Η νήψη είναι ουσιαστικά καθαρότητα της καρδιάς. "Είναι μια μεγάλη και όμορφη αρετή με την οποία αμοίβοντας ο Θεός αυτόν που την εργάζεται του χαρίζει την ακριβή τιμή της θέας του προσώπου Του". Σ' αυτήν την ζωή, θα τονίσει ο στύλος της Ορθοδοξίας Μέγας Αθανάσιος, "ο άνθρωπος της αρετής αυτής θα βλέπει μέσα στο κάλλος της ψυχής του την εικόνα του Θεού, όπως ακριβώς βλέπουμε τον ήλιο μέσα στον καθρέφτη".

Γι' αυτήν την αρετή της νήψης ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου, απευθυνόμενος σε εκείνον που αγωνίζεται θα πει τα εξής χαρακτηριστικά : "Μέσα στον καθαρό ουρανό της καρδιάς σου βλέπεις το μακάριον θέαμα: καθαρότης, αγιασμός, απλότης, όλες οι φωτοειδείς ανταύγιες της θείας φύσεως δια μέσω των οποίων γίνεται ορατός ο Θεός ".

Κι αν εδώ στη γη, στον αγώνα της παρούσης ζωής, με τις κηλίδες και τα μελανά σημεία ο άνθρωπος της νήψεως "ως δι' εσόπτρου και εν αινίγματι περιβλέπει τα εν ουρανοίς", τότε στην εκεί μακαριότητα πρόσωπον προς πρόσωπον θα βλέπει τον Θεό και θα εκπληρώνεται ο λόγος του Ευαγγελιστού Ιωάννου: "οψώμεθα τον Θεόν καθώς εστί" (Α' Ιωαν. γ', 2).

Αυτήν την καθαρότητα στολισμένη με την ταπείνωση και προικισμένη με την θεοποιό απλότητα κέρδισε σε αυτήν την ζωή ο μακαριστός γέροντας.

Περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους με διαφορετικούς κόσμους, ήταν όμως πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών.

Δεν μπόρεσε το πνεύμα του κόσμου τούτου να καταλάβει το χώρο της ψυχής του. Είχε «νουν Κυρίου» (Α' Κορ.2,16). Ήταν φορεύς ενός άλλου τρόπου ζωής, ενός άλλου πνεύματος, μιας άλλης νοοτροπίας.

Αυτό ιδιαίτερα φανερώθηκε με τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωής του. Η ακατάπαυστη προσευχή του, η συμμετοχή στο Ποτήριο της Ζωής, η έναρξις από αυτόν τον ίδιον του Μυστηρίου του Ευχελαίου και η συνέχισις από τον ευλογημένο ανηψιό του π. Γεώργιο Αντζουλάτο, φανερώνουν έναν άνθρωπο που ήταν ακατανόητος για τα πράγματα του κόσμου, κατανοητός όμως στους Αγίους και στους καθαρούς τη καρδία.

Μακαριστέ Γέροντα,

Aνεξίτηλα θα μείνει το πέρασμά σου από την τοπική Εκκλησία της Κεφαλληνίας και ιδιαίτερα από την Σάμη, την οποία εκόσμησες με την ζωντανή παρουσία σου, τόσο στο Μοναστήρι των Αγριλίων όσο και στην εφημεριακή σου θέση.

Οι Μοναχοί και οι Μοναχές, τα ευλογημένα Μοναστήρια, οι Κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως, τα πολυπληθή πνευματικά σου τέκνα, το πνευματικό σου ανάστημα και η βακτηρία των γηρατειών σου ο π. Γεώργιος με την οικογένειά του, καθώς και ο ευτελής Επίσκοπος της Καστοριάς, με ευγνωμοσύνη υιική θα αναπολούν την οσία βιωτή σου και με πολύ σεβασμό θα στέκονται μπροστά στην σεπτή μορφή σου.

Μέχρι τώρα γέροντα έβλεπες εις το πέραν, στον ουρανό, στα επουράνια, κατά την έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Τώρα από το Ουράνιο Θυσιαστήριο, όπου μετά παρρησίας προσεδρεύεις και από τον χορό των Αγίων Πρεσβυτέρων στον οποίο βρίσκεσαι, δες προς τα εδώ.

Ύψωσε τα χέρια σου και παρεκάλεσε τον Δομήτορα της Εκκλησίας να μας χαρίσει αυτόν τον ακριβό και ατίμητο θησαυρό, την καθαρότητα, μήπως και εμείς κάποια ημέρα αξιωθούμε να δούμε το πρόσωπό Του.

Αιωνία σου η μνήμη πολυσέβαστε Γέροντα Χρυσόστομε.