Τον έντονο προβληματισμό του για τον νόμο περί μεταμοσχεύσεων και την δωρεά οργάνων, εκφράζει με επιστολή του ο Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος.

Ο Μητροπολίτης Παύλος καλεί όλους τους πιστούς της Μητροπόλεως να εκφράσουν την αντίθεσή τους για τον εν λόγω νόμο, λέγοντας ότι πρέπει όλοι να υπογράψουν σε σχετικό έντυπο που θα διατεθεί από την Μητρόπολη.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πάντοτε ἐνδιαφέρεται, γιά τήν ὑγεία καί τήν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί πάντοτε συμπαρίσταται σέ προσπάθειες ἀπαλύνσεως τοῦ πόνου. Βαθειά ἐπιθυμία μας εἶναι, ἡ ὑποβοήθηση τῆς παρατάσεως τῆς διαρκείας τῆς ζωῆς τῶν ἀσθενῶν, προκειμένου νά ἀποκτήσουν "καιρόν μετανοίας".

Ἡ ἐπιθυμητή ὅμως παράταση τῆς ζωῆς κάποιων συνανθρώπων μας, εἶναι αὐτονόητο, πώς δέν πρέπει νά ἐπιτυγχάνεται εἰς βάρος τῆς ζωῆς κάποιων ἄλλων. Καμμία κοινωνία δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται ἀνθρώπινη καί χριστιανική, ἐάν καθιερώσει ὡς ἀξίωμά της, τό τραγικό δόγμα "ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου".

Κι΄ ὅμως κάτι ἀντίστοιχο ἀποδεικνύεται πώς συμβαίνει σήμερα στόν χῶρο τῶν μεταμοσχεύσεων τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἐγείρονται προσφάτως, ἀπό πολλά μέρη τοῦ κόσμου καί ἀπό ποικίλους φορεῖς, ἐπιστημονικούς καί θεολογικούς, ἐνστάσεις γιά τήν ἔννοια τοῦ λεγομένου "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου".  Ἐπειδή, πάνω σ΄αὐτή τήν ἔννοια, στηρίχθηκε ἡ  λήψη τῶν ὀργάνων ἀπό δῆθεν "νεκρούς" δότες, πού τελικά ἀποδεικνύεται, πώς δέν ἦταν "καί τόσο πολύ νεκροί". 

Αὐτό σημαίνει, πώς πίσω ἀπό τήν τεχνητή ὁρολογία τοῦ "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου", κρύβεται ἡ ὑποψία τῆς παρεμβάσεως στή ζωή τοῦ δῆθεν "νεκροῦ" δότου.

Καί γιατί καθιέρωσαν δύο ὁρολογίες θανάτου "ἐγκε-φαλικός" καί "κλινικός" θάνατος ;  Γιά τόν λόγο ἀκριβῶς αὐτόν: Γιά νά λαμβάνουν τά ὄργανα κάποιου, πού θά τόν ἀποκαλοῦν "νεκρό", ἐνῶ δέν θά εἶναι νεκρός, προκειμένου νά λάβουν τά ὄργανα του, πρίν νά εἶναι ἄχρηστα, πρᾶγμα πού θά συμβεῖ, ὅταν πραγματικά πεθάνει.

Ὁ  δότης, ἐνημερώθηκε ἄραγε, ὅταν εὑρισκόταν σέ πλήρη  ψυχοσωματική  έγρήγορση, ὅτι ἡ ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων του, θά πραγματοποιηθεῖ, πρίν ἀπό τόν κλινικό του θάνατο ;  Ποιός τοῦ ἐξήγησε, τή διαδικασία τῆς καθιερώσεως δύο ἐννοιῶν θανάτου, "ἐγκεφαλικοῦ" καί "κλινικοῦ", ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, ἐκ τῆς λεγομένης Ἐπιτροπῆς τοῦ Χάρβαρντ καί κατά τήν δεκαετία τοῦ 1980, ἐκ τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Μινεσότα ;

Κατά τήν ἴδια τήν ἐννοιολογία τοῦ "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου", ἡ ἀνεπανόρθωτη βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους, θά ὁδηγήσει τόν πάσχοντα σέ "σύντομο" καρδιακή ἀσυστολία καί ἐν συνεχείᾳ σέ κλινικό θάνατο. Τό ἐπιχείρημα ὅμως αὐτό, εἶναι λογικῶς λανθασμένο, ἀφοῦ ὁ προσδιορισμός "σύντομο" δηλώνει, ὅτι δέν ἐπῆλθε ἀκόμη ὁ κλινικός θάνατος. Εἶναι δέ δεδομένο, ὅτι τά ὄργανα τοῦ σώματος, ἐκτός ἀπό εἰδικές ἐξαιρέσεις (πχ. μερικά ὀργανικά στοιχεῖα τῶν ὀφθαλμῶν) δέν εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιηθοῦν, ἐάν ληφθοῦν ἀπό πτωματικό  δότη, ἐπειδή τότε εἶναι ἄχρηστα.

Ποιός εἶναι σέ θέση νά γνωρίζει τήν διάρκεια τοῦ "σύντομου" διαστήματος, μεταξύ ἐγκεφαλικοῦ καί κλινικοῦ θανάτου ;  Στή διεθνῆ βιβλιογραφία, ἀναφέρονται περιπτώσεις μακράς διαβιώσεως, πού φθάνουν, ὡς καί τίς 201 ἡμέρες.    Εἶναι δέ συνήθης καί στήν Ἑλλάδα, ἡ χρησιμοποίηση ἐπιστημο- νικῶν πρακτικῶν τῆς διατηρήσεως τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως ἐγκύων "ἐγκεφαλικῶς νεκρῶν" γυναικῶν, οἱ ὁποῖες κυοφοροῦν καί τίκτουν κανονικῶς ὑγιή νεογνά.  Κατά τήν ἔντονη κριτική, ἡ ὁποία ἀσκήθηκε καί ἀσκεῖται ἀπό πολλούς ἐρευνητές, ὁ "ἐγκεφαλικός θάνατος" εἶναι ἕνα ἐφεύρημα καί κοινωνικό κατασκεύασμα, χρησιμοθηρικῶν σκοπιμοτήτων.

Ἀλλά πέραν αὐτῆς τῆς κριτικῆς, πού ἐν συντομίᾳ παρατέθηκε, ἀπαιτεῖται ἡ λιτή ὑπόμνηση, βασικῶν θεολογικῶν καί δογματικῶν θέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ θάνατος εἶναι ἕνας καί ὄχι διπλοῦς.  Γράφει στήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή  (9,27) :  "Ἀπόκειται  τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις".   Καί κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο, θάνατος εἶναι ὁ χωρισμός       τῆς  ψυχῆς ἀπό τό σῶμα (ΒΕΠΕΣ 30, 31) : "Οὐ γάρ ἡ ψυχή  ἐστίν ἡ ἀποθνήσκουσα, ἀλλά διά τήν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει  τό  σῶμα".

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Κάνουμε αὐτή τήν ἀναφορά, ἐπειδή σύμφωνα μέ τόν νόμο 3984/2011 περί Μεταμοσχεύσεων, ὅλοι οἱ ἐνήλικοι πολίτες, ἀπό τήν 1η Ἰουλίου 2013, εἶναι ὑποχρεωτικά ὑποψήφιοι δότες ὀργάνων. Ἐπειδή ἡ Μητρόπολίς μας (ὅπως καί πολλοί ἄλλοι φορεῖς), ἔχει ἐκφράσει κατ΄ ἐπανάληψιν τήν ἀντίθεσή της,  πρός τήν ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, σᾶς προσκαλοῦμε, ἐφ' ὅσον τό ἐπιθυμεῖτε, νά δηλώσετε ἐγγράφως τήν ἀντίθεσή σας, στήν ἐφαρμογή τοῦ Νόμου.

Τοῦτο, εἶναι δικαίωμα, πού ἀπορρέει ἀπό τόν ἴδιο τό Νόμο, καί θωρακίζει νομικά τόν κάθε πολίτη, ὥστε νά μήν λογίζεται ὑποψήφιος δότης. Ὅσοι λοιπόν ἐπιθυμεῖτε, δηλώσετε σήμερα κιόλας, τήν ἀντίθεσή σας, μέ τό ἔντυπο πού διατίθεται ἤδη ἀπό τούς Ἱερούς Ναούς τῆς Μητροπόλεώς μας. 

Ἀναλογισθεῖτε τά τέλη τῆς ἐπί γῆς παρουσίας σας, καί ἐναποθέστε τήν ποιότητα τῆς ἐξόδου σας ἀπό τόν πρόσκαιρο τοῦτο κόσμο, στά χέρια τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου μας, τοῦ μόνου Κυρίου τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου μας.

Μέ πατρικές εὐχές,
ὁ Ἐπίσκοπός Σας

†  Ὁ  Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

Π Α Υ Λ Ο Σ   ὁ   Α΄

Του Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Α.
Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, το 70% της επιφανείας της γης είναι γεμάτο νερό, αλλά και το σώμα μας συγχρόνως αποτελείται κατά 70-90% από νερό. 


Άλλωστε κι εμείς, που ζούμε στον όμορφο και ξεχωριστό τόπο της Ελλάδος, συχνά πυκνά βλέπουν τα μάτια μας τον υδάτινο αυτό όγκο, που περιβάλλει την πολύπαθη αυτή περιοχή του πλανήτη μας, πώς, αυτό το υγρό στοιχείο, υπάρχει παντού, στον ουρανό, στα βουνά, στις θάλασσες, στα ποτάμια και τις λίμνες και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τη ζωή του ανθρώπου.

Δεν υπάρχει σχεδόν καμία βιολογική λειτουργία, όπως τονίζει ο Διδάκτωρ της φυσικής επιστήμης Βασίλειος Πετρουλέας, στην οποία να μην συμμετέχει το νερό. Αυτό δίνει ζωή σε ολόκληρη τη δημιουργία. Γι’ αυτό έχει τονιστεί πάρα πολύ σωστά: «το νερό περιβάλλει τη ζωή και περιβάλλεται από τη ζωή. Χωρίς νερό ζωή δεν μπορεί να υπάρξει».


Β.
Πόση σημασία, ακόμη, παίζει στη ζωή του πλανήτη μας η παρουσία της βροχής! Γι’ αυτό και όταν δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό, η Εκκλησία μας με τις δεήσεις και τις προσευχές της, αφού επικαλείται και τη μεσιτεία του ενδόξου Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, παρακαλεί το Θεό να χαρίσει στη γη «όμβρους ειρηνικούς» για την καρποφορία της και για τη συντήρηση του ανθρωπίνου γένους. 
Αλλά και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, πάλι η Εκκλησία εύχεται «υπέρ ευκρασίας αέρων, όμβρων ειρηνικών, δρόσων αγαθών, καρπών ευφορίας, τελείας ευετηρίας και του στεφάνου του ενιαυτού της χρηστότητός σου». (Θεία Λειτουργία Αγίου Ιακώβου).


Το αυτό συναντάμε και σε ένα άλλο λειτουργικό κείμενο, που αποδίδεται στον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο: «μνήσθητι Κύριε, των υετών και των σπορίμων της γης, εύφρανον πάλιν και ανακαίνισον το πρόσωπον της γης, τους αύλακας αυτής μέθυσον, πλήθυνον τα γεννήματα αυτής, παράστησον ημίν αυτά εις σπέρμα και εις θερισμόν, και νυν ευλογών ευλόγησον, της ζωήν ημών οικονόμησον». 


Το νερό ξεκουράζει το βλέμμα μας, μάς τρομάζει κάποιες φορές με τη δύναμή του, μας γοητεύει κατά την περίοδο του χειμώνα, μας συγκινεί η ομορφιά των δημιουργημάτων που υπάρχουν στο βυθό του και θα πρέπει να μας προκαλεί το θαυμασμό και τη δοξολογία του Αγίου Τριαδικού Θεού, μπροστά σ’αυτό το κάλλος της δημιουργίας. 
Θυμάμαι το Γέροντα Παΐσιο που έλεγε χαρακτηριστικά: «όταν βλέπεις τη βροχή και το χιόνι και όλα όσα πλούσια μας παρέχει ο Θεός, τότε θα πρέπει να αισθάνεσαι ιδιαίτερα την ανάγκη να Τον ευχαριστήσεις και να Τον δοξολογήσεις». 


Το νερό το χρησιμοποιεί ανέκαθεν και η Εκκλησία μας στα Ιερά Μυστήριά της, όπως είναι το Μυστήριο του Βαπτίσματος, μέσα από το οποίο αναγεννάται κανείς «εξ’ ύδατος και πνεύματος», σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου μας, και πολιτογραφείται στη Βασιλεία των Ουρανών. 
Με το αίμα και το ύδωρ, τα οποία βγήκαν από την αιμορροούσα πλευρά του Κυρίου μας και τα οποία συνιστούν τα δύο βασικά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, θεραπεύτηκε «το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος».


Γράφει ο εκλεκτός επιστήμονας Βασίλειος Πετρουλέας: «Το νερό αλλάζει τις καταστάσεις, αλλά δεν χάνεται. Οι σταγόνες από τον ιδρώτα του Κυρίου μας και το πανάγιο αίμα και νερό, που κύλησαν απ’ την πανάχραντη πλευρά Του, έπεσαν στη γη και μετά η βροχή τις παρέσυρε στα ποτάμια και στις θάλασσες και αγιάστηκαν τα νερά. Και μετά, τα νερά έγιναν σύννεφα και βροχή και αγιάστηκε ο ουρανός, τα βουνά, η βλάστηση, τα ζώα κι εμείς. Και η Εκκλησία με τον αγιασμό των υδάτων αγιάζει σύμπασα την κτίση».


Γ.
Πέρα απ’ αυτή την ευλογία του Θεού υπάρχει και μια άλλη, ιδιαίτερη και πιο μεγάλη. Είναι το νερό το οποίο υποσχέθηκε ο Χριστός να χαρίσει στη Σαμαρείτιδα γυναίκα που έφθασε στο «φρέαρ του Ιακώβ» για να αντλήσει φυσικό νερό και, αντί γι’ αυτό, άντλησε το ύδωρ της σωτηρίας. Μας το βεβαιώνει ο λόγος του Χριστού:
«Το ύδωρ ο εγώ δώσω, αυτό γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». 


Ποιο είναι αυτό το νερό, το οποίο θα αναβλύζει σαν μια πηγή αστείρευτος μέσα από εκείνους που θα έχουν κοινωνία μαζί Του; 
Είναι η ζωοποιός χάρις του Αγίου Πνεύματος, μας απαντά ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας. 
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θα την ονομάσει θεία και υπερφυά ενέργεια, άκτιστη ενέργεια με την οποία γίνεται η ένωση του Θεού με τον άνθρωπο. 
Είναι η έλευση του Χριστού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. 
Είναι η ένθεος ζωή, την οποία βιώνει ο άνθρωπος με την παρουσία του Χριστού μέσα του. 


Είναι αυτό που μας τονίζει ιδιαίτερα ο Απόστολος Παύλος: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». 
Και έχουμε ανάγκη αυτή τη χάρη του Θεού, που «θεραπεύει τα ασθενή και αναπληροί τα ελλείποντα», γιατί μας βοηθάει στην κάθαρση του κατ’ εικόνα και στην πραγμάτωση του καθ’ομοίωσιν. 


Μας καθαρίζει, με άλλα λόγια, από την αμαρτία και μας λαμπρύνει και μας καθιστά φωτός μετόχους.
Η χάρη του Θεού, μέσα από τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, χαρίζει σε μας τον αρραβώνα του μέλλοντος αιώνος απ’ αυτή τη ζωή και μας καθιστά πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών.


Την συναντούμε στα πρόσωπα των Αγίων μας. 
Την δεχόμαστε πλούσια στα Ιερά Μυστήρια, στις Ιερές Ακολουθίες, στη λατρεία της Εκκλησίας και στα χαριστόβρυτα λείψανα των Αγίων μας. 
Αυτή τη χάρη του Θεού την αισθανόμαστε σαν μια ζεστασιά, παράκληση, παρηγορία, δύναμη και ενίσχυση στη ζοφώδη θάλασσα της παρούσης ζωής, προκειμένου να μην κλονιστούμε από τις αντίθετες δυνάμεις, αλλά και να ζήσουμε από τώρα τη Βασιλεία των Ουρανών. 


Τι φταίει, λοιπόν, σήμερα και βρισκόμαστε σ’αυτό αδιέξοδο; Απλούστατα απουσιάζει από τη ζωή μας «το ύδωρ το ζων το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». 


Η ίδια η Σαμαρείτιδα το δέχτηκε, ξεδίψασε μ’ αυτό και το μετέδωσε σε όλη την οικογένειά της αλλά και στην πατρίδα της.

Έγινε από σκοτεινή, φωτεινή. Έγινε Ισαπόστολος και Μεγαλομάρτυς. Έγινε Αγία της Εκκλησίας μας, η Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις.


Αν δεν πιει κανείς αυτό το νερό, δεν μπορεί να ξεδιψάσει, πολύ δε περισσότερο και να το μεταδώσει στους άλλους.


Καιρός για μετάνοια, ξεδίψασμα απ’ αυτό το αθάνατο νερό. 
Καιρός να το μεταδώσουμε στον κουρασμένο άνθρωπο της εποχής μας.


Καιρός να ζήσουμε μέσα στην καινούργια κοινωνία των τέκνων του Θεού και να φτάσουμε στην αληθινή θεογνωσία.

Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

Ὁ θάνατος, ὡς τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, σηματοδοτεῖ τήν μετάβασή μας ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια.

Οἱ χριστιανοί τόν ὀνομάζουμε κοίμηση, διότι εἶναι «ὕπνος μακρότερος τοῦ συνήθους».

Ἀξιοπρόσεκτη εἶναι ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας νά τιμᾶ καί νά πανηγυρίζει τήν ἡμέρα τῆς ἐκδημίας τῶν Ἁγίων της, ἡ ὁποία συνήθως ὑπῆρξε φρικτή καί μαρτυρική!

Στολίζουν τήν Ἐκκλησία τά αἵματα τῶν μαρτύρων της.

Καυχᾶται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ γιά τόν θάνατο τῶν Ἁγίων, ὁ ὁποῖος ἔγινε «κατάκριμα τοῦ θανάτου» καί ἀφορμή χαρᾶς.

«Ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐπλάσθη φύσει θνητός», σημειώνει ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Παράδοξο, πράγματι, τό φαινόμενο τοῦ θανάτου!

Ἀμέτρητοι, ὅμως, θάνατοι συμβαίνουν καθημερινῶς… Θάνατοι ἀπό γηρατειά, ἀνίατες ἀσθένειες καί χρόνιες παθήσεις, ἀπό βλαβερές καί ἐξαρτησιογόνες οὐσίες, θάνατοι στήν ἄσφαλτο, στήν θάλασσα καί στόν ἀέρα, θάνατοι ἀπό πολεμικές συγκρούσεις καί ἐγκληματικές ἐνέργειες· θάνατοι ἐμβρύων, βρεφῶν καί νέων ἀνθρώπων· ἄδικοι θάνατοι δικαίων, ἀθώων καί ἀμάχων.

Ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδο ἡ ἀπόπειρα ἑρμηνείας τῶν παραπάνω μέ κριτήρια κοσμικά. Ὁ θάνατος, ἡ ἀσθένεια, ἡ φθορά καί οἱ ποικίλες δοκιμασίες τῆς ζωῆς δέν ἑρμηνεύονται χωρίς τήν προοπτική τῆς ἀθανασίας, χωρίς τήν παραδοχή τῆς μετά θάνατον ζωῆς.

Πολλοί ἔφθασαν στόν σκανδαλισμό καί στήν θεομαχία, μή δυνάμενοι νά συμβιβάσουν τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στόν θάνατο· τήν πρόνοια τοῦ Πλαστουργοῦ μέ τά πολλά καί μεγάλα παθήματα τοῦ πλάσματός Του.

Ὁ χριστιανός, ἀδελφοί μου, ἔχει κληθεῖ νά ζήσει στήν γῆ ὡς «πάροικος» καί «παρεπίδημος», γι’ αὐτό δέν προσκολλᾶται στά ἐπίγεια, ἀλλά φρονεῖ «τὰ ἄνω» καί προσηλώνει τό βλέμμα του στά αἰώνια καί ἀμετάθετα.

Τιμᾶ καί ἀπολαμβάνει τό δῶρο τῆς ζωῆς, ἀλλά συναισθάνεται ὅτι ἡ παρουσία του στήν «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» εἶναι μία σύντομη διάβαση· «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13, 14), διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ χριστιανός «προσδοκᾷ ἀνάστασιν νεκρῶν».

«Ἄν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέν θά πεθάνεις ὅταν πεθάνεις», διδάσκει ἡ ἁγιορείτικη σοφία.

Ὅποιος μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νεκρωθεῖ ὡς πρός τά ἁμαρτωλά πάθη καί ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό, «θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8, 51).

«Ἀγωνίσου νά γίνεις ἀθάνατος ἀπό τώρα, πεθαίνοντας ἐδῶ στήν γῆ γιά τόν κακό ἑαυτό σου», εἶπε κάποτε σέ πνευματικό του τέκνο ὁ μακαριστός π. Πορφύριος.

Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου ἀποτελεῖ βίωμα τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ, ἔγκειται δέ στήν ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί στήν ἔνδυση τοῦ καινοῦ, «τοῦ κατὰ Θεὸν κτισθέντος».

Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ ζωὴ ἡμῶν» (Κολασ. 3, 4), μᾶς ἐξασφαλίζει αἰώνια ζωή.

«Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 6, 54), διδάσκει ὁ Κύριος.

Ἄς προσέξουμε ὅτι χρησιμοποιεῖ χρόνο ἐνεστῶτα. Ὁ χριστιανός ἀπολαμβάνει μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἀπό τήν ἐπίγεια ἤδη ζωή του.

Οἱ συνεπέστεροι ἀκόλουθοι τοῦ Θεανθρώπου, οἱ Ἅγιοί μας, ἐγκωμιάζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς «ἐπίγειοι ἄγγελοι» καί «οὐράνιοι ἄνθρωποι».

Εἴθε, ἀδελφοί μου εὐλογημένοι, νά ἀγαπήσουμε τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν ἐργασία τῶν ἁγίων ἀρετῶν, ὥστε νά ἀναδειχθοῦμε νικητές τοῦ θανάτου ἀπό τήν γῆ καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς χαρᾶς τοῦ Οὐρανοῦ. Ἀμήν.

από τον Πορφύρη Δημήτρη και τη Σταφυλά Πηνελόπη

Ο νυν ηγέτης της Συριακής αντιπολίτευσης, πρόεδρος του «Εθνικού Συριακού Συνασπισμού», κ. Ζόρζ Σάμπρα κατά διαβολική σύμπτωση εξελέγη σε αυτό το αξίωμα στις 22/04/13 , ημερομηνία απαγωγής των δυο επισκόπων.

Πρόσφατα διαβεβαίωσε το Διεθνές Παρατηρητήριο (World Watch Monitor 24/05/13): «Στη Συρία έχουμε χιλιάδες εκκλησίες και κανείς δεν μπορεί να δώσει ούτε ένα παράδειγμα εκκλησιαστικού διωγμού από μουσουλμάνους ... Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι χριστιανοί βρίσκονται υπό πίεση λόγω του θρησκεύματός τους...Ίσως να υπάρχουν σποραδικά ασήμαντα περιστατικά. Ας μην υπερβάλουμε... ».

Ο Διεθνής Τύπος έχει άλλη άποψη σχετικά με την τύχη των χριστιανών και συνεχώς νέα στοιχία βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Βloomberg και New American (27/05/13), ένας « στρατηγός» του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού », ο Αμπντέλ Χαμίντ Ζακαριά, εξήγγειλε την απειλή εξολόθρευσης των μειονοτήτων στη Συρία κατά τη διάρκεια συνέντευξής του την περασμένη εβδομάδα στον τηλεοπτικό σταθμό Αλ Αραμπίγια (μέσω Τουρκίας).

Απείλησε ότι αν οι « δυνάμεις του Άσαντ κατορθώσουν να καταλάβουν την πόλη του Αλ Κουσσέιρ, τότε θα σβήσουμε από το χάρτη όλες τις μειονότητες . Δεν θέλουμε να συμβεί, αλλά θα είναι μια επιβεβλημένη πραγματικότητα για όλους. Θα πρόκειται για καθαρό σεκταριστικό αιματοκύλισμα ».

Η Οργάνωση για την υπεράσπιση των Ελευθεριών « Βολταίρος » αναφέρει στην ιστοσελίδα της ότι ήδη περισσότερoι από 80.000 χριστιανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την στρατηγικής σημασίας πόλη Αλ Κουσσέιρ, για να διαφύγουν από τους Τζιχαιστές.

Το New American επιμένει ότι « οι μειονοτικές κοινότητες και ειδικότερα οι χριστιανοί έχουν στοχοποιηθεί από τις δυνάμεις των ανταρτών. Αν υλοποιηθεί η απειλή της εξόντωσης τα αποτελέσματα θα είναι αδιανόητα. Το αίμα και η φρίκη δεν θα έχουν προηγούμενο».

Ο αμερικανός γερουσιαστής Rand Paul προειδοποίησε τους συναδέλφους του ότι « με την ψήφο τους για παροχή όπλων στην αντιπολίτευση καθίστανται σύμμαχοι της Αλ Κάιντα.»

Η ορθόδοξη Εκκλησία είχε καταγγείλει από την αρχή της σύρραξης διωγμούς των χριστιανών και οι μαζικές εκκαθαρίσεις ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η κρίση.

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί έχουν γίνει ο στόχος μιας εθνοκάθαρσης που συντελείται από μουσουλμάνους αντάρτες με διασυνδέσεις στην Αλ Κάιντα. Ειδικότερα, κατά το δελτίο τύπου της Συρορθόδοξης Εκκλησίας, μέλη της εξτρεμιστικής οργάνωσης « Ταξιαρχία του Φαρούκ » (στην οποία ανήκει και ο γνωστός νεκροφάγος κανίβαλλος , Χαλίλ Αλ Χαμάντ) αναζητούσαν πόρτα -πόρτα τους « οπαδούς του Χριστού » και τους διέταζαν να εγκαταλείψουν άμεσα τις εστίες τους χωρίς να πάρουν τίποτα μαζί τους ώστε να καρπωθούν τα επινίκεια, τα λεγόμενα « χριστιανικά λάφυρα ».

Στην πόλη Χομς (αρχαία ΄Εμμεσα) μόνο τον περασμένο Απρίλιο, πάρα πολλές εκκλησίες καταστράφηκαν ολοσχερώς ενώ στο σύνολό τους έχουν βεβηλωθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.Απότην ίδια πόλη εκτοπίστηκαν δια της βίας 50.000 χριστιανοί ενώ πολλές εκατοντάδες -ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά- θανατώθηκαν σύμφωνα με εκθέσεις ανθρωπιστικών ενώσεων (Παρατηρητήριο Χριστιανοφοβίας ).

Οι σουννίτες μουσουλμάνοι που πλεονάζουν στους αυτόχθονες αντάρτες αποτελούν και την πλειοψηφία του Συριακού πληθυσμού που ανέρχεται σε 22.000.000. Οι μειονοτικές ομάδες, σιητών, χριστιανών και εβραίων αντιπροσωπεύουν το 20% με 30% των Συρίων.

Μέλη αυτών των κοινοτήτων έχουν υποστεί τα πάνδεινα από την μία ή την άλλη ένοπλη ομάδα για την υποστήριξή τους στο μη θεοκρατικό, κοσμικό κράτος του Άσσαντ που διαχρονικά έχει εγγυηθεί την προστασία τους από κάθε ισλαμιστική βία.

Οι αρμόδιες για θέματα προσφύγων οργανώσεις τους έχουν καταγράψει μαρτυρίες χριστιανών που εξωθούνταν σε φυγή υπό την απειλή εκτέλεσης και εκβίασης ότι θα δημοσίευαν παραπλανητικά τις φωτογραφίες των κακοποιημένων σωρών τους στον Καταριανό Σταθμό Αλ Τζαζίρα ως πράξεις βιαιότητας των κυβερνητικών.

Εκπρόσωπος τύπου του Διεθνούς Ιδρύματος Χριστιανικής Βοήθειας «Βαρνάβας » (Barnabas Fund) απαριθμεί σε τουλάχιστον 200, τους δολοφονημένους χριστιανούς κατά τις πρώτες μόνο ημέρες της εξέγερσης. Άλλες εκθέσεις υποστηρίζουν ότι αλλεπάλληλες απαγωγές χριστιανών πραγματοποιούνται για να χρησιμοποιηθούν ως ανθρώπινες ασπίδες.

Χριστιανοί που δέχθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους συλλαμβάνονταν στα περίχωρα και υποχρεώνονταν να παραμένουν σε τζαμιά ως ανθρώπινες ασπίδες . Σύριος ιερέας από την Χαμαντίγια αναφέρει στη Βρεττανική έκδοση του Daily Telegraph πως « οι αντάρτες θεωρούσαν ότι εφόσον οι χριστιανοί στηρίζουν τον Άσσαντ, ο στρατός δε θα βάλλει κατά αυτών των χώρων».

Ο γενικός διευθυντής της καθολικής « Ένωσης Πρόνοιας της Εγγύς Ανατολής » (CNEWA), κ.Ισάμ Μπισάρα καταγγέλει ότι μουσουλμάνοι μιλιταριστές χρησιμοποίησαν πολλές εκκλησίες σαν ορμητήρια και τους πιστούς ως ανθρώπινες ασπίδες. Τονίζει επίσης ότι πολλές εικόνες και κειμήλια βανδαλίστηκαν από τους παραστρατιωτικούς αντάρτες.

Αδελφή Βερονίκη, ελληνορθόδοξο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας του Κυνηγιού (Σαιντναγια, 5ος αιώνας, κτίτορας (Ιουστινιανός). Δείχνει τις οπές από τις οβίδες των ανταρτών στον κοιτώνα του ορφανοτροφείου.

Φωτογραφία : Associated Press