Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός Ιωάννης Σιδηράς

«Όντως παράδοξο αγγέλοις είναι και ανθρώποις» μια σπιθαμή γης στο ακρότατο σημείο του Κεράτιου Κόλπου, όπου το λεγόμενο «διπλοφάναρον», το φανάριον του γένους ημών, να εγκολπώνει τα ιερά και όσια του γένους και της πατρώας Ορθοδόξου πίστεως, να είναι η ιερά Καθέδρα, το κέντρο της ορθοδοξίας.

Αυτό το μαρτυρικό και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο ωσάν μέσα σε «οστράκινο ταπεινό σκεύος» τρέφεται και ζωογονείται από το θερμουργό Αίμα και σώμα του αρχιθύτου μεγάλου αρχιερέως Ιησού Χριστού, και μεταβάλλει αυτή τη σπιθαμή γης της Πόλεως σε ουράνιο στερέωμα της καθόλου Ορθοδοξίας απ’ όπου εκπηγάζουν από αιώνων νάματα Ορθοδόξου Θεολογίας, αναδεικνύονται άγιοι πατριάρχες και μάρτυρες Χριστομίμητοι, εκπέμπεται το γνήσιο και ανόθευτο μήνυμα της Ορθοδοξίας προς όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αφού Χριστός εσταυρωμένος και Αναστάς κηρύσσεται.

Το Κάστρομονάστηρο του Φαναρίου που είναι το μέγα και πρωτομονάστηρο της Ορθοδοξίας και του γένους έχει να επιδείξει διαχρονικά μέσα στο διάβα των αιώνων τα «στίγματα» του μαρτυρίου και της ακτίστου χάριτος του Τριαδικού Θεού που ενοικεί εν αυτώ και κατευθύνει τα διαβήματα κλήρου και λαού, ιεραρχών και πατριαρχών για ό,τι συμφέρει την Εκκλησία και το λαό του Θεού.

Στους μυριόκλαυστους εκείνους τοίχους που αναδύουν αδιαλείπτως την ευοδία του μοσχολίβανου από τα χέρια του μεγαλομάρτυρος και πρωθηγούμενου Πατριάρχου, ωσάν την κιβωτό του μαρτυρίου, εγκλωβίζονται οι κλαυθμοί, τα δάκρυα, τα όνειρα, τα ζώπυρα του γένους και των οικείων μας εν τη πίστει αδελφών της Πόλεως, των μαρτύρων κληρικών και των εκάστοτε μεγαλομαρτύρων Πατριαρχών.

Πρόταση ζωής από το μαρτυρικό Φανάριο

Σε πείσμα του πανδαμάτορος χρόνου και της αδηφάγου μανίας των ασεβών που καθ’ ημέραν σταυρώνουν το πάντιμο σώμα της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει θαυμαστά και για πολλούς ανεξήγητα, το Πατριαρχείο μας, την θυσιαστική και αγαπητική προσφορά, διακονία, πορεία, παρουσία και μαρτυρία στα αγιασμένα και μαρτυροαιματόβρεχτα χώματα της αγιοτόκου Πόλεως της Θεομήτορος, αλλά και σε όλο τον κόσμο που πάντοτε ευεργετείται από το ζωογόνο μήνυμα αιωνίου ζωής και γνησίου ευαγγελικού λόγου που προσφέρει ως πρόταση ζωής το μαρτυρικό Φανάριο.

Το Φανάρι δεν είναι απλώς μια σπιθαμή γης στα ιστορικά χώματα της βασιλίδος Πόλεως, είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» που διχοτομεί την ιστορία και ενσπείρει στο εγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι την «αυτοαλήθεια» της ζωής που είναι ο Χριστός. Πόσοι και πόσοι δεν προσπάθησαν να αλλώσουν αυτό το καστρομονάστηρο της Ορθοδοξίας, αλλά οι πολέμιοι απωλέσθησαν.

Πολλοί σήκωσαν μέσα στο διάβα των αιώνων ακόμα και δυσεβή χέρια, δολοφονικά, καταστροφικά χέρια επάνω στο πάντιμο σώμα της μαρτυρικής, καθαγιασμένης και εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού εκκησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά όμως σήμερα τα ονόματά τους έχουν λησμονηθεί κάτω από την ταφόπλακα, λησμονημένοι οι διαχρονικώς πολέμιοι του Φαναρίου και από ανθρώπους και από Θεό.

Όσο διώκεται το Φανάρι τόσο ισχυρότερο καθίσταται, όσο υβρίζεται τόσο λαμπρότερο αναδεικνύεται, όσο σταυρώνεται, τόσο περισσότερο βιώνει την Ανάσταση του Χριστού, εν τέλει, όσο βιώνει την Ανάσταση, τόσο επιβεβαιώνεται ότι είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» επί της γης.

Ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως, που είναι κατά τον νομοδιδάσκαλο Βαλσαμώνα «το περιβόητον τούτο και πράγμα και όνομα», φέρει βαρύ τον σταυρό αυτής της υψηλής αποστολής και διακονίας προς το συμφέρον της καθόλου εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο.

Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα της εκλογής του Ματθαίου στον θρόνο της Αλεξάνδρειας, επί οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου Β΄, αναγράφονται τα εξής: «Η αγία του Χριστού μεγάλη εκκλησία επιπροσθέτως στα άλλα προνόμια αυτής έχει και το πρώτιστο προνόμιο για την μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τέτοια κοινή φιλόστοργη μητέρα και κεφαλή είναι, ώστε όχι μόνο τα εγγύτατα αλλά και τα απομεμακρυσμένα μέλη και μέρη αυτής με σοφία και κηδεμονία προνοητικά να φροντίζει και να ανοίγει τις μητρικές αγκάλες της προς όλους και προς όλες, και ανάλογα να επιχορηγεί τις δωρεές και χάριτες…..» (κ. Δελικάνη, πατριαρχικά έγγραφα, τομ. 2, σελ.39-52)

Σε άλλη εγκύκλιο του οικουμενικού Πατριάρχου Ιερόθεου (1852) αναφέρονται τα εξής: «Γι’ αυτό και ο καθ’ ημάς αγιώτατος αποστολικός, πατριαρχικός και οικουμενικός θρόνος, δεν καταγίνεται μόνο με την διάταξη των οικείων υποθέσεων αυτού και με την ευστάθεια των σχετικών εκκλησιαστικών πραγμάτων του, αλλά εκτείνει την πρόνοιαν και προς τα συμφέροντα των λοιπών αγιωτάτων θρόνων.

Δια τούτο και το «Οικουμενικός», προνόμιο έχει και δεν παρέλειψε άνωθεν και εξ αρχής σε πρόσφορους καιρούς να ενεργεί φιλαδέλφως και να συντρέχει εκ παντός τρόπου στις ανάγκες και χρειές των λοιπών αγιωτάτων θρόνων, σκοπό έχοντας την κατάρτιση και την ψυχική σωτηρία του Χριστωνύμου πληρώματος….» ( κ. Δελικάνη, πατριαρχικά έγγραφα, τομ. 2, σελ. 52)

Εύστοχα γράφει ο αοίδιμος μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος: «Η ορθοδοξία είναι ζωή, ως ζωή είναι οργανισμός, ως οργανισμός δε έχει κεφαλήν και κέντρον, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, το οποίο έχοντας μοχθήσει τόσο, όσο ουδεμία άλλη εκκλησία υπέρ της ορθοδοξίας, υπομένοντας δε καθαρμούς μεγάλους, καθηγίασε στους αιώνες την θέση που κατέλαβε και κατέχει της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας».

Η αδέκαστη ιστορία μαρτυρεί και εξαγγέλλει ότι η ζωή του οικουμενικού θρόνου επί τοσούτο είναι συνυφασμένη με την ζωή και την ιστορία του γνήσιου ορθόδοξου Χριστιανισμού των Αγίων οικουμενικών συνόδων και των προς διατήρηση της πίστεως και περιφρούρηση της κανονικής τάξεως συνεχών και σκληρών αγώνων, ώστε να μπορεί να λεχθεί ότι δι’ αυτής συμπληρούται και συνεχίζεται η όλη ιστορία της ορθοδόξου εκκλησίας.

Μαρτυρεί και εξαγγέλλει η αδέκαστη ιστορία, ότι: «η εν αρχή ταπεινή και ολιγότεκνος εκκλησία του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του πρωτόκλητου, αθρόα μεγαλύνθηκε, υψώθηκε σε καθέδρα οικουμενική και κέντρο προς το οποίο βλέπει περιγραφόμενος ο θεοχάρακτος της ορθοδόξου εκκλησίας κύκλος, κέντρο θεοστήρικτο, στο οποίο συνεχίζονται και συγκρατούνται….όλες οι κατά τόπους και χώρες υφιστάμενες και περί την κανονική των εκκλησιαστικών πραγμάτων οικονομία αυτενεργοί και αυτοκέφαλοι ορθόδοξες εκκλησίες, που συναρμολογούμενες αποτελούν ενιαίο και αδιαίρετο σώμα.

Αυτή δε αναδέχθηκε και την των άλλων αδελφών εκκλησιών φροντίδα, όσες φορές, περιστάσεις έκτακτες παρακωλύουν την δια ποίμανση….» (πατριαρχική εγκύκλιος, Κυριακή της ορθοδοξίας, 1950).

Οικουμενική καθέδρα και κέντρο πανορθόδοξο το οικουμενικό πατριαρχείο υπήρξε και είναι, συγχρόνως, και κέντρο μεσιτείας προς τον Χριστό υπέρ της διατηρήσεως της πατρώας πίστεως και της κανονικής και εκκλησιαστικής θεσμοθεσίας, ευστάθειας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως.

Ο Οικουμενικός θρόνος πάντοτε απέβλεπε προς τα πρεσβεία αυτού, όχι ως μέσο ικανοποιήσεως φιλοδοξιών και επιβολής απολύτου εξουσίας στην εκκλησία και την εκκλησιαστική τάξη, επί ζημία των άλλων ορθοδόξων εκκλησιών, αλλά απλώς ως πρεσβεία της ταπεινής διακονίας εν πνεύματι αγάπης, ειρήνης και αμοιβαίου σεβασμού, υπέρ των συμφερόντων της δόξης και του μεγαλείου της κατ’ Ανατολάς Αγίας Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αυτή είναι η φωνή των κανόνων και της ιστορίας και στην φωνή και την συνείδηση αυτών, τίποτε και κανείς δεν είναι δυνατόν να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει κάτι (Σάδρεων Μάξιμος).

Το Φανάρι είναι έννοια και φορέας υψίστων αγαθών

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι τα γραφόμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989), όταν αναφέρεται στον Ιερώτατο θεσμό του Φαναρίου και στην υπόσταση της εννοίας του Φαναριώτου κληρικού. Γράφει δε εύγλωττα τα εξής: «… Είναι ιδιότυπος είτε ο Ιεράρχης, είτε ο εν γένει κληρικός του Φαναρίου.

Αυτό το Φανάριον, είναι τι πλέον της καθεστηκυίας έδρας εν τη Πόλει ταύτη της Κεφαλής της Ορθοδοξίας. Είναι μια έννοια. Συμβολίζει την ικανότητα της ζωής να υπερβαίνη τον χαλασμόν, την δυνατότητα της επιβιώσεως εν τη συνυπάρξει. Το Φανάριον είναι η τέχνη του να εξάγη τις εκ των χειρίστων δεδομένων το άριστον δυνατόν. Το Φανάριον είναι φορεύς υψίστων αξιών. Είναι υπομονή. Είναι σιωπή. Είναι ευγένεια. Η ευγένεια των παλαιών. Όχι ναρκισσισμός και στατικότης.

Φύλαξ του θησαυρού της αμωμήτου ημών πίστεως και της ιεράς παραδόσεως της Ανατολής, επενδεδυμένης τας άλλας παραδόσεις του Γένους, όμως φύλαξ ενεργός και δυναμικός. Είναι η πύλη της Ανατολής, ανεωγμένη προς την Δύσιν. Είναι ο ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της Δύσεως. Ερμηνευτής των μεγάλων στροφών του βίου του κόσμου. Το Φανάριον είναι μια σχολή.

Και ο Φαναριώτης, ενώ είναι γέννημα της αναγκαιότητος μιας στιγμής της ιστορίας, αποβαίνει και αυτός έννοια, η οποία διαπορεύεται τας εποχάς, επίκαιρος εις μίαν εκάστην ως προς τα κύρια χαρακτηριστικά. Διότι ο Φαναριώτης εκπροσωπεί τον φορέα μιας μεγάλης κληρονομιάς, την οποίαν ο ίδιος διασώζει όχι δια της ταφής, αλλά δια της αξιοποιήσεως υπέρ των πολλών.

Ο Φαναριώτης είναι ο συγκερασμός της παραδόσεως και της προόδου, εν τη κατά πρόσωπον αντιμετωπίσει της πραγματικότητος, οποιαδήποτε και αν είναι…».

Για τη Romfea.gr, Σπύρος Μπαζίνας 19.29

Σαν έτοιμη από καιρό σαν θαρραλέα, η Βιέννη τέλεσε το 40-ήμερο μνημόσυνο και αποχαιρέτησε τον αλεξανδρινό Ιεράρχη της, κυρό Μιχαήλ.

Ήλθε έξαφνα η κοιμήση του, αφού, με το θάρρος και την υπομονή του, φαινόταν να κερδίζει τον αγώνα ενάντια στην επάρατο.

Ήδη ετοιμαζόταν για το επόμενο προσκύνημα στο αγαπημένο του Περιβόλι της Παναγίας!

Την παραμονή της κοίμησης του, επιστρέφων από προσκύνημα σε τοπικό Μοναστήρι, ακούστηκε να λέει «θα έδινα και την ζωή μου να ήμουν τώρα στο Όρος»!

Και το τέλος της επιγείου ζωής τον βρήκε ξαφνικά, ημέρα Κυριακή, καθ’ οδόν προς την Μητρόπολη του, όπως και τον αλεξανδρινό πατέρα του.

Ξεκίνησε πρωί για την Αγία Τριάδα της Βιέννης και βρέθηκε νωρίς κοντά στην Αγία Τριάδα της Άνω Ιερουσαλήμ!

Η κοιμήση του βρήκε την Βιέννη σαν ώρα μεσάνυχτα, απροετοίμαστη, και την έφερε ξαφνικά αντιμέτωπη με την κοινή τύχη όλων, βασιλέων και στρατιωτών.

Έκλαψε, εθρήνησε η Βιέννη, αλλά συνήλθε, και σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα, αποχαιρέτησε τον αλεξανδρινό, τον αρχοντικό δεσπότη της που έφυγε για «τας αιωνίους μονάς». Έχει συνείδηση πως δεν ήταν ένα όνειρο, πως δεν απατήθηκεν η ακοή της· μάταιες ελπίδες τέτοιες δεν καταδέχτηκε.

Απήλαυσε η Βιέννη τον μεστό λόγο του, τη πατερική σκέψη του, την χερουβική ψαλμωδία του, το ιλαρό πρόσωπο του, την καθαρή καρδιά του, την γεμάτη αγάπη και συγχώρηση, την τόσο ευρύχωρη ώστε να χωρεί τους πάντες.

Έχει συνείδηση η Βιέννη ότι, όπως τόνισε ο Αδελφός του, Άγιος Προικονήσου κ. Ιωσήφ, αξιώθηκε να δει να ανοίγει το Χρυσοτρίκλινον του ιερού του Παλατίου του Βυζαντίου και απ’ εκεί να έρχεται «προς ημάς λαμπρεπίλαμπρος, επιβλητικός, ολόφωτος βασιλικός Ιεράρχης, δια να μας χειραγωγήση εις την φωτοφόρον ογδόην και ανέσπερον ημέραν της αιωνιότητος» (βλ. «Romfea.gr», 29.11.11).

Έζησε η Βιέννη μαζί του αρχοντικά, γέλασε και έκλαψε, έπεσε και σηκώθηκε, ταπεινώθηκε και δοξάστηκε, «την πίστιν τετήρηκεν». Άξιος ο μισθός του!

Σαν έτοιμη από καιρό, σα θαρραλέα, σαν που ταιριάζει σε μια πόλη που αξιώθηκε ένα τέτοιο Ιεράρχη, πλησίασε η Βιέννη στην Αγία Τριάδα των Σίνα και «άκουσε με συγκίνησιν» το «Αιωνία η μνήμη» κι αποχαιρέτησε τον Ιεράρχη της.

Και δεν αισθάνεται ότι την «απέλιπεν» ο Θεός.

Αντίθετα, αισθάνεται ευνοημένη που είχε τέτοιον Ιεράρχη, εν τη γη μεν βοηθόν, εν τω ουρανώ δε μεσίτην προς τον Θεον, και περιμένει να υποδεχθεί τον διάδοχο του, για να συνεχίσει την ιστορική πορεία της.

Του κυρού Μιχαήλ, πατρός και ποιμενάρχου ημών γενομένου, αιωνία η μνήμη!

«Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα,
τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυνάμενων ἀποκτεῖναι•
φοβεῖσθε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ
σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ»
(Ματθ. ι΄, 28)

Ο λόγος αυτός του Κυρίου προς τους μαθητές Του εφαρμόστηκε, κατ’ απόλυτο τρόπο, μέτρο και βαθμό και εις τον παρά το Φρέαρ του Ιακώβ μαρτυρικώς τελειωθέντα Αγιοταφίτη Αρχιμανδρίτη Φιλούμενο και νυν πια, επισήμως και κανονικώς, Ιερομάρτυρα και Άγιο της Εκκλησίας μας, γνωστό σ’ όλη την απανταχού της

γης, Ορθοδοξία.

Ο Άγιος Φιλούμενος έγινε σκεύος εύχρηστο του Θεού από τη νεότητά του, η οσιακή ζωή και το μαρτυρικό του τέλος στη συνέχεια, τον ανέδειξαν, στη συνείδηση του λαού, ως ένα «Χριστοφόρο, Θεοφόρο και Πνευματοφόρο ήρωα» του πληρώματος της Εκκλησίας.

Ο ζωντανός αυτός φορέας της Χάριτος είναι γέννημα της Αγιοτόκου και μαρτυρικής νήσου Κύπρου.

Συγκεκριμένα, ο κατά κόσμον Σοφοκλής γεννήθηκε στη Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913 και έλκει την καταγωγή του από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου.

Ήταν δίδυμος αδελφός με τον Αλέξανδρο, τον μετέπειτα π. Ελπίδιο και από μικροί διακρίνοντο για την αγάπη τους προς τον Θεό.

Μαθήτευσαν «παρά τους πόδας» της ευσεβέστατης γιαγιάς τους Λωξάντρας, μυηθέντες στα ιερά γράμματα της πίστεως και παράδοσής μας, αποκτώντας έτσι εκκλησιαστική και ορθόδοξη συνείδηση.

Η «μύηση» αυτή, ο ιδιαίτερος ζήλος για προσευχή, η τακτική «διατριβή» στους Βίους των Αγίων και ειδικότερα η «αδυναμία» τους στον βίο του Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτη, γίνονται οι κινητήριοι οδοδείκτες που επιδρούν και ανάβουν μέσα τους την επιθυμία να ακολουθήσουν τον αγγελικό βίο.

Έτσι το 1927, τα δίδυμα αδέλφια, σε ηλικία 14 μόλις ετών, αφού έλαβαν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους, ανεχώρησαν για το κάστρο του Κυπριακού μοναχισμού, την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Παρέμειναν εκεί για 6 περίπου χρόνια και το 1934 έρχονται στα Ιεροσόλυμα, μετά από μεσολάβηση του Έξαρχου του Παναγίου Τάφου, για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου, ως μαθητές στη Σχολή της Αγίας Σιών.

Η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας, το ήθος, η υπακοή, ο ζήλος και η προσήκουσα επιμέλειά τους είναι αξιοθαύμαστη. Πολύ σύντομα, τα δίδυμα αδέλφια ενδύονται το αγγελικό σχήμα και εισέρχονται στις αγκάλες της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος.

Ο π. Ελπίδιος φεύγει στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ακολούθως στην Ελλάδα και καταλήγει στο Άγιο Όρος.

Ο π. Φιλούμενος παραμένει στις επάλξεις των Αγίων Τόπων και χειροτονείται διάκονος στις 5 Σεπτεμβρίου του 1937, υπηρετώντας για περισσότερο από ένα χρόνο στη Λαύρα του Αγίου Σάββα και στη συνέχεια στα Πατριαρχικά γραφεία.

Την 1η Νοεμβρίου 1943 δέχεται στο Φρικτό Γολγοθά τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης και συνεχίζει τη διακονία του ως φροντιστής στο κεντρικό μαγειρείο, ηγούμενος στην Τιβεριάδα, στην Ιόππη, ως διευθυντής του Οικοτροφείου της Πατριαρχικής Σχολής, ηγούμενος στη μονή του Αρχαγγέλου και τυπικάρης στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου.

Ακολούθησε η ηγουμενία του στη μονή της Μεταμορφώσεως στη Ραμάλα, στις μονές του Αγίου Θεοδοσίου και του Προφήτου Ηλιού και τέλος στις 8 Μαΐου 1979 μετατίθεται στον τόπο του μαρτυρίου του, το προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ.

Παντού, όπου κι αν διακόνησε, η ταπεινή του απλότητα, η διάθεση προσφοράς που τον διέκρινε, η αθόρυβη πνευματική του παρουσία, η αγάπη του για τις ιερές ακολουθίες, αλλά και πάνω απ’ όλα η πατρική και αδιάκριτη φροντίδα του προς όλους, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Απλός και συμπονετικός. Συγκαταβατικός με τους άλλους και αυστηρός με τον εαυτό του, δεν παρέλειψε ποτέ τα μοναχικά του καθήκοντα και τον προσωπικό του κανόνα.

Απέκτησε φήμη εξαιρετικού πνευματικού καθοδηγητή και συμπαραστάτη και τον ευλαβούνταν όλοι, ακόμα και οι αλλόθρησκοι.

Στο τελευταίο του διακόνημα έρχεται αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες. Συχνά τον επισκέπτονταν φανατισμένοι σιωνιστές, ισχυριζόμενοι ότι ο χώρος ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτούσαν να αποσύρει τους σταυρούς και τις εικόνες από το υπόγειο παρεκκλήσιο του Φρέατος, διότι θεωρούσαν ότι ο τόπος εκείνος τους ανήκε, μιας και ήταν δημιούργημα του Ιακώβ, τον οποίο θεωρούν ως γενάρχη τους.

Ο γέροντας, με την πραότητα και την ταπείνωση που τον διέκρινε, προσπαθούσε να μην τους προκαλεί, χωρίς να υποχωρεί βέβαια, αλλά ούτε και να φοβάται τις απειλές τους.

Τους επισημαίνει ότι ο χώρος χρησιμοποιείται ως Ορθόδοξος Χριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος, υποδεικνύοντάς τους μάλιστα ότι το πάτωμα του προσκυνήματος είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι οκτώ αιώνες πριν από αυτό, ο χώρος ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου 1979, «άγνωστοι» εισέρχονται στο χώρο του προσκυνήματος, την ώρα που ο Άγιος τελούσε την εσπερινή ακολουθία, εκμεταλλευόμενοι την ισχυρή και χειμαρρώδη νεροποντή της ημέρας, ούτως ώστε να πραγματοποιήσουν το ειδεχθές έγκλημά τους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από κανένα κάτοικο της περιοχής. Επιτίθενται στο γέροντα με τσεκούρι, τον χτυπούν στο πρόσωπο, του αποκόπτουν τα τρία δάκτυλα με τα οποία έκανε το σημείο του Σταυρού και τον κατακρεουργούν άγρια.

Στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία, την Αγία Τράπεζα, τα ιερά σκεύη και φεύγοντας από το χώρο έριξαν, εντός του προσκυνήματος, μία χειροβομβίδα για να ολοκληρώσουν το ανόσιο έργο τους.

Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες και είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι διατηρούσε την ευκαμψία του, παρέμεινε ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει.

Συγκλονιστική είναι, επίσης, η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακριά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να

του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξα Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Ο άγιος ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών και μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνος διατηρούσε μερική αφθαρσία και το τοποθέτησαν σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος, στο ναό της Αγίας Σιών.

O ιερομάρτυς Φιλούμενος, 30 χρόνια μετά το μαρτύριό του, συγκαταλέχθηκε μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου.

Κτίτωρ του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων, που συνεχίζονται.

Σεμνύνεται και δικαίως καυχάται η Σιωνίτης Εκκλησία για το γεγονός ότι στους εσχάτους τούτους χρόνους, τους οποίους διερχόμαστε και παρά την μαστίζουσα αυτή λειψανδρία, γεννά και σήμερα αγίους και μάρτυρας.

Το μαρτύριο και η παρουσία του Νέου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου επισφραγίζει «την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού» στις μέρες μας, καταδεικνύει το αμετάβλητο της κλήσεως του Χριστού μέσα από τους αιώνες και μας καλεί να αντισταθούμε στον ανατρεπτικό άνεμο της ολιγοπιστίας, της αμφιβολίας και των ποικιλώνυμων αναστατώσεων.

Του Σπύρου Μπαζίνα για τη Romfea.gr - 15.06

Έκπληκτο το Πανελλήνιο πληροφορήθηκε ότι ο Μοναχός Αρσένιος Βατοπαιδινός (που κατηγορείται για απάτη και ηθική αυτουργία σε απιστία κατά του δημοσίου και λυντσαρίστηκε ηθικά από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού Τύπου κατά παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας και χωρίς να προστατευτεί από τις δικαστικές αρχές όπως ο οποιοσδήποτε κατηγορούμενος), αφέθηκε ελεύθερος από την ανακρίτρια με εγγύηση 200.000 Ευρώ!!!

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την ενοχή του. Είναι ύποπτος φυγής; Να πάει που και γιατί δεν έφυγε ήδη; Υπάρχει κίνδυνος να τελέσει άλλα ανάλογα αδικήματα; Πως, τώρα που έχει γίνει δακτυλοδεικτούμενος και παλαιοί «φίλοι» δεν του λεν ούτε καλημέρα πλέον;

Και αν οι προϋποθέσεις για προφυλάκιση συντρέχουν, με ποια λογική επιβάλλεται σε ένα πάμπτωχο Μοναχό εγγυοδοσία 200.000 Ευρώ με τους λογαριασμούς της Μονής δεσμευμένους (!), ιδίως όταν πλούσιοι πολιτικοί αθωώνονται και εγκληματίες αφήνονται ελεύθεροι χωρίς καμιά εγγυοδοσία η με εγγυοδοσία με μικρά ποσά;!

Και θα ζητήσουν οι διωκτικές αρχές άλλες 200.000 Ευρώ για τον Γέροντα Εφραίμ;! Γιατί προσβάλλουν την κοινή νοημοσύνη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα οι διωκτικές αρχές;!

Μπορεί κάνεις να δώσει άλλη απάντηση από ότι πλέον είναι σαφές ότι η δίωξη είναι καθαρά πολιτική; Ένα τέτοιο Κράτος ζητεί από τον φτωχό και πιστό λαό να πληρώσει φόρους, επικαλούμενο την νομιμότητα;! Έχουμε παραφρονήσει εντελώς;!

Επί πλέον, δεν είναι σαφές ότι και οι κατηγορίες είναι έωλες; Το κατηγορητήριο στην ουσία συνίσταται στο ότι ο Πατέρας Αρσένιος και ο Γέροντας Εφραίμ έπεισαν δημοσίους λειτουργούς (επί τριών διαφορετικών κυβερνήσεων) να δώσουν στην Μονή δημόσια ακίνητα σε αντάλλαγμα για την Βιστωνίδα, ενώ γνώριζαν ότι δεν της άνηκε (γιατί ουδείς αναφέρεται στο πως αποδεικνύεται αυτό;) !

Πως είναι δυνατό οι διωκτικές αρχές να βασίζουν την δίωξη σε ένα θέμα (σε ποιον ανήκει η Λίμνη Βιστωνίδα) που ακόμη εκκρεμεί στα πολιτικά δικαστήρια και, όπως έδειξε πρόσφατη εκπομπή του Σκάι, αμφισβητείται ακόμη και μεταξύ εγκύρων νομικών;

Πως μπορούν να αποφανθούν οι διωκτικές αρχές (η τα ποινικά δικαστήρια) για ένα θέμα που δεν είναι της αρμοδιότητας τους και να υπεισέλθουν σε θέματα που ανήκουν στην δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων;

Και αν ακόμη δόθηκε δημόσια περιουσία σε ένα Ν.Π.Δ.Δ. το οποίο από την φύση του εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, γιατί αυτό είναι απάτη και απιστία κατά του δημοσίου;

Αν δοθεί δημόσια περιουσία στο Παν/μιο για τους σκοπούς του Παν/μίου η σε Ν.Π.Ι.Δ. για να ανεγερθεί τζαμί, έχουμε απάτη η απιστία κατά του δημοσίου;

Αν υπάρχουν υπόνοιες τέλεσης ποινικών αδικημάτων, προφανώς πρέπει να εξεταστούν.

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Η νομιμότης προστατεύει τους θεσμούς. Όμως, όπως έγινε σαφές από την εκπομπή του Σκάι, η διαφορά είναι περιουσιακή, αφορά δηλαδή τα πολιτικά δικαστήρια, και η ποινική δίωξη ασκήθηκε κάτω από την πίεση των Μ.Μ.Ε. (που πρόβαλλαν το θέμα υπερβολικά για τους δικούς τους λόγους, όπως σκανδαλοθηρία, επιδίωξη πολιτικών στόχων, κλπ).

Επομένως, θα περίμενε κανείς με την νηφάλια εξέταση των θεμάτων να διακοπούν οι ποινικές διώξεις η τουλάχιστον να ανασταλούν μέχρι να εκδοθεί απόφαση από τα αρμόδια πολιτικά δικαστήρια που να λύνει οριστικά και τελεσίδικα το θέμα της ιδιοκτησίας της Βιστωνίδας.

Όσο αυτό δεν γίνεται δίνεται η εντύπωση ότι η δίωξη είναι πολιτική, ότι ασκήθηκε και θα συνεχίσει για να εξυπηρετηθούν πολιτικοί στόχοι.

Τι στόχοι; Να παραταθεί η ποινική δίωξη ώστε να ενισχυθεί η αρνητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιούργησε μερίδα του Τύπου και να έτσι εξυπηρετηθεί η αντί-εκκλησιαστική πολιτική, να δημιουργηθεί ένα περίεργο δεδικασμένο για τα πολιτικά δικαστήρια, να διευκολυνθούν τα σχέδια για την παράνομη φορολόγηση της εκτός Αγίου Όρους περιουσίας του Αγιώνυμου Όρους και της οικονομικής εξόντωσης της Εκκλησίας, αλλά και να στηριχτούν οι άνανδρες κατηγορίες μέρους της πολιτικής ηγεσίας για «διεφθαρμένο λαό». Διαφορετικά γιατί αρνήθηκε ο πρώην Υπουργός Οικονομικών την πρόταση της Μονής Βατοπαιδίου να επιστραφούν όλα τα ανταλλαγέντα ακίνητα στο Δημόσιο και να μείνει προς εκδίκαση μόνο η διαφορά για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Βιστωνίδας;

Δεν δείχνει αυτή η άρνηση πρόθεση να διαιωνιστεί η υπόθεση παρά να βρεθεί λύση;! Και γιατί δεν ασκήθηκε δίωξη κατά του Υπουργού Οικονομικών για απιστία κατά του δημοσίου; Δεν δείχνει αυτό ότι εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Ο απώτερος σκοπός φαίνεται να είναι να στριμωχθεί ακόμη περισσότερο ο πιστός λαός, να μη έχει που να πάει παρά σε αυτούς που τον εξαθλίωσαν για να του πάρουν την ελευθερία του για μια μπουκιά ψωμί, όπως προφήτεψε ο πατερικός Ντοστογέφσκυ (βλ. τον διάλογο με τον Μέγα Ιεροεξεταστή στο κλασσικό του έργο «Αδελφοί Καραμαζώφ»).

Αν δεν είναι έτσι, γιατί κανείς, διωκτικές αρχές η Τύπος, δεν έχει τολμήσει να κάνει την παραμικρή έρευνα για το σχέδιο «Πυθία», το οποίο περιλαμβάνει και την αποσταθεροποίηση της Χώρας μέσω του «σκανδάλου» της Μονής Βατοπαιδίου (βλ. «Επίκαιρα», 16.06.2011, καθώς και «Ακρόπολη» και «Romfea.gr», 24.06.2011);!

Κι αν ακόμη ο ξένος παράγοντας εκμεταλλεύτηκε πραγματικά λάθη η αδικήματα, αυτό θα έπρεπε να σταματήσει την έρευνα;

Δεν θα φώτιζε η έρευνα για την ξένη εμπλοκή την ουσία της υπόθεσης; Και αν υπήρχε αντικειμενική αντιμετώπιση της Μονής Βατοπαιδίου από τον ελληνικό Τύπο (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα), γιατί αποσιωπάται η πρώτη είδηση στον ρωσικό Τύπο, η Μονή Βατοπαδίου και η Αγία Ζώνη;

Γιατί αποσιωπάται ότι, με τους λογαριασμούς της δεσμευμένους, η υπό κατηγορία Μονή δήλωσε ότι τα διαθέσει τα έσοδα από το προσκύνημα της Αγίας Ζώνης από εκατομμύρια Ρώσους πολίτες για την ανακούφιση του χειμαζόμενου ελληνικού λαού;

Πως και γιατί σύσσωμη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Ρωσίας τιμά τον Γέροντα Εφραίμ, ενώ στην Ελλάδα διώκεται;

Μια πρόταση: να γίνει έρανος να συλλεγεί το ποσό της εγγύησης η, ακόμη καλυτέρα, να μη πληρωθεί η εγγύηση, για να δούμε πως θα αντιδράσει ο ορθόδοξος κόσμος στην άδικη προφυλάκιση Βατοπαιδινών Μοναχών, αν θα αδιαφορήσει η θα κάνει την φυλακή τόπο προσκυνήματος και θα ξεμπροστιάσει έτσι τους (φανερούς και αφανείς) διώκτες της Μονής Βατοπαιδίου.