Τιμώντας τη ζωή και το έργο του Εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού δίνουμε στη δημοσιότητα σημαντικά στοιχεία από την δράση του όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει η ηγετική και μαχητική φυσιογνωμία του που μέχρι σήμερα παρέμεινε στην αφάνεια ή / και δεν έτυχε να έχει στο παρελθόν την αντίστοιχη μεγάλη δημοσιότητα που του αξίζει.

Στις περισσότερες αναγνωρίστηκε μετά από χρόνια το πρόσωπο του Αιμιλιανού, επίσης τώρα αναγνωρίζονται οι φωτογράφοι αυτών που είναι οι Αφοί Μανάκια αποδεικνύοντας τη μεγάλη συμβολή τους στην ιστορική τεκμηρίωση των μεγάλων αυτών γεγονότων.

Σημείωση Romfea.gr: Το 2011 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον μαρτυρικό θάνατο του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Αιμιλιανού (Λαζαρίδη), γι΄αυτό και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στα Γρεβενά.

Ο ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ στο Μοναστήρι.

«…Ιππεύει τότε της Πέτρας ο Αιμιλιανός…»

Σε εκτενή ανταπόκριση του Νικολάου Γεωργιάδη («Πυγμαλίων») δημοσιογράφου της εφημερίδας «Αλήθεια» της Θεσσαλονίκης από την 15^η μέχρι την 31^η Ιουλίου 1908 από το Μοναστήρι αναφέρεται :

«…Ιούλιος.

Πανηγυρικαί εορταί είχον ήδη επισφραγίση την ανακήρυξιν του Οθωμανικού Συντάγματος. Από των τεσσάρων σημείων της πολυπαθούς Μα­κεδονικής γης αυτοβούλως έσπευδον εις τας πόλεις τα Ελληνομακεδονικά

σώματα, ίνα καταθέσω σι τα τετιμημένα  όπλα της αμύνης προ του αναστηλω­θέντος βωμού της θεάς Ελευθερίας. Τόσον εις τας πόλεις όσον και εις τα χωρία και αυτός ακόμη τας καλύ­βας οι πατρώζοντες απόγονοι του βουλγαροκτόνου Αυτοκράτορος και του Με­γάλου Στρατηλάτου πυρετωδώς ητοιμάζοντο να υποδεχθώσι τα ξεφτέρια των βουνών μας

Το Μοναστήριον… Και τίς Έλλην δεν είχε την υπερήφανον αξίωσιν να ίδη αυτό πρωτοστατούν εν τοιαύταις εθνικαίς εορταίς;

Το κατά του ατιμωτικού ζυγού της απολυταρχίας και του βαρβάρου μι­σελληνισμού των ποικιλωνύμων προπαγανδών στήθη ατρόμητα, τόσον πνευ­ματικά όσον και σωματικά, αντιτάξαν ελληνικώτατον αυτού στοιχείον δεν η­δύνατο εν τη περιστάσει ταύτη παρά πλησιφαώς να εξωτερικεύση τους παλ­μούς της καρδίας του και δι’ υποδοχής μεγαλοπρεπούς ν’ αποδείξη ότι οι κά­τοικοί του είνε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων εκείνων Ελλήνων, οίτινες ενθριάμβοις και εορταίς, πανηγύρεσι και θυσίαις πνευματικαίς υπεδέχοντο τους δορυκτήτορας αυτών νικητάς διά να τους στεφανώσωσι με των κλάδων της ελαίας τον μυροβόλον κότινον.

Η 25 Ιουλίου είχεν ορισθή ως ημέρα υποδοχής των Ελληνομακεδο­νικών σωμάτων της περιφιρείας Μοναστηρίου. Η συγκέντρωσίς των εγένετο εν τη ελληνικωτάτη κωμοπόλει Μεγαρόβω, οπόθεν θα κατήρχοντο εις την Μητρόπολιν της επαρχίας, το εύανδρον Μοναστήριον.

Τας προετοιμασίας είχεν αναλάβη εξ ονόματος της Ελληνικής Κοινότη­τος ο Μουσικός μας Όμιλος η «Λύρα». Η αγορά θα έμενε - όπως και έμεινε ­κλειστή δι’ όλης της ημέρας.

Τα κοινοτικά σωματεία, αι κυρίαι και δεσποινίδες, οι διδάσκαλοι και μαθηταί, τα προεδρεία των συντεχνιών και των αδελφοτήτων, οι αντιπρόσω­ποι των πέριξ Κοινοτήτων,  όλοι οικειοθελώς ανελάμβανον να δαπανήσωσι χρήμα αδρόν, ίνα εξωτερικεύσωσι την εθνικήν των υπερηφάνειαν επί τω πρωτοφανεί δια τον τόπον μας γεγονότι.

Όλοι εσφυρηλάτουν με την σφύραν εκεί­νην την πνευματικήν, ην ισχυροποιεί και οξύνει το αγνόν Ελληνικόν αίσθημα και δι’ αυτής επί αρραγούς άκμονας διέπλαττον σιδηρότευκτον ευριύκυκλον δακτυλοειδιή άλυσον. ήτις μετ’ ολίγας στιγμάς έμελλε να περισφίξη στενότατα. εις εναρμόνιον πανελλήνιοv χορόν τους πανηγυριστάς Μακεδόνας και Κρήτας, Θεσσαλούς και Ηπειρώτας, Μικρασιάτας και Μωραίτας και πάντας τους προς την φωνήν της αμύνης προσδραμόντας λοιπούς Έλληνας και συνδέση αυτούς, άπαντας, είς μίαν λατρείαν, εις ένα αίνον, προς εν όνειρον, προς μίαν Ιδέαν…

Τρισόλβιοι οι γέροντες, ευδαίμoνες οι άνδρες και γυναίκες και οι νέοι οι ιδόντες την εθνικήν εκείνην εν Μοναστηρίω εορτήν, μακάριοι δε και οι μικροί της Πατρίδος βλαστοί μαθηταί, των οποίων αι καρδίαι διαπλάσσονται ελλη­νοπρεπέστατα με τοιαύτης εθνικής αναγεννήσεως αλησμόνητα ιστορικά γεγο­νότα,

Ήτο ημέρα Παρασκευή, Με τους βαρύγδουπους, όσον και ενθουσιώδεις ήχους της καμπάνας αι οικίαι εκκενούνται. Συνταγματικοί ελεύθεροι άπαντες: υπερδεκακισχίλιοι πολίται και αντιπρόσωποι των πέριξ κωμοπόλεων υπεχίλιοι χωρικοί αντιπροσωπεύοντες την πολυστενάζουσαν ύπαιθρον χώραν, προσέρχονται και κατακλάζουσι την αυλήν και τους πέριξ της εκιcλησίας του Αγίου Δημητρίου δρόμους. Αι γυναίκες και τα παιδιά κατολαμβάνουσι τας κεντρικωτέρας οδούς, δια ν’ αποθαυμάσωσι της μεγαλοπρεπούς παρελάσεως την πρωτότυπον εκτύλιξιν.

Υψούνται τα Λάβαρα.

Μυριόστομοι ζητωκραυγαί διερμηνεύουσι μίαν εναρμόνων των αισθη­μάτων της ψυχής συναυλίαν. Προηγείται το λάβαρον της Ελευθερίας.

Παρι­στάνει νέαν φυσικού μεγέθους με ολόλευκον χιτώνα και πορφυράν χλαμύδα στεφανούσαν τους νικητάς και επιτάσσουσαν την ανάγνωσιν δύο γλυκυτάτων ρητών: «Τοις προμάχοις της Ελευθερίας η Πατρίς ευγνωμονούσα» και «Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί Πάτρης». Λάβαρον πολυδάπανον.

Είχε στολί­ση αυτό ο χρωστήρ και η φιλοκαλία των μεγαλοφρόνων δεσποινίδων της α­γλαοφήμου Ελληνικής Κοινότητος Μοναστηρίου.

Το λάβαρον της Ελευθερίας συνοδεύει το των μαθητών του Γυμνασίου.

Το πλαισιοί είς ιερός και εθνικός συμβολισμός, όστις συνδέει τα ομηρικά με τα σημερινά «κλέα ανδρών».

Εν τω μέσω οίνε εζωγραφισμένη η εικών του νι­κητού Αχιλλέως σύροντος υπό τα όμματα των Τρώων τον νεκρωθέντα Έκτορα. Κύκλωθεν μία ανθοδέσμη διασκορπίζει όλην την μυρίπνοον ιδέαν του ε­θνικού ρητού «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων».

Έπονται κατά σειράν τα λάβαρα της Κοινότητος Μοναστηρίου,  των Δημοδιδασκάλων της υπαίθρου, των πέριξ κωμοπόλεων, είκοσι και πέντε Συντεχνιών Μοναστηρίου, πεντήκοντα περίπου ορθοδόξων χωρίων, όλα βα­ρύτιμα, βαρυσήμαντα.

Ιδιαιτέραν σημασίαν εις τον πανηγυρισμόν εκείνον τον αλησμόνητον προσέδιδεν η ανύψωσις των λαβάρων υπό των αντιπροσώπων των χωρίων της υπαίθρου γης, καθ’ όσον τρανώτατα απεδείκνυον τοιουτο­τρόπως οι πολυπαθείς αγρόται ότι το Ελληνομακεδονικόν κίνημα ήτο επιβε­βλημένης εγχωρίου αμύνης αποτέλεσμα και ουχί ξένης επιβολής προπαγανδι­κόν επιχείρημα,

Με έν θούριον της ορχήστρας ανυψούται και το χρυσοποίκιλτον λάβαρον του Μουσικού Ομίλου η «Λύρα» Προσέρχεται και η στρατιωτική μουσική και απόσπασμα στρατού παντός όπλου συνοδεύει την όλην πομπήν.

Βαδίζομεν προς την εξοχήν. Υπερτεσσαράκοντα νέοι τάσσονται φρουροί της τάξεως Λόχος μαθητών του Γυμνασίου τιμητικώς ακολουθεί το λάβαρο, της Ελευθερίας.

Προχωρούμεν. Φθάνομεν εις τα εξοχικά καφενεία Δεβεχανί­ου. Τα τρισδεδοξασμένα των βουνών παλληκάρια, τ’ ακριβοθεώρητα ξεφτέρια της ραχούλας κατέρχονται ίνα διχθώσι τον αδελφικόν ασπασμόν των ομαιμό­νων και ομοφρόνων αδελφών των. Συναντώμεθα…

Προβάλλουσι με τα ευθυτενή και αργυροστόλιστα στήθη των οι αρχηγοί. Ακολουθούσιν οι οπλαρχηγοί και οι οπλίται.

Καβάλλα παν οι αρχηγοί, καβάλλα χαιρετούνε, καβάλλα παίρνουν ταις κρυφαίς ματιαίς, ταις χίλιαις-δυό ευχαίς μας.

Φορούν ασήμια στον λαιμό, τσαπράκια στο κορμί των και μεσ’ στη μέσ’ στο στήθος των και τίμιο φέρουν ξύλο. Ένα ασημένιο χαϊμαλί που φέρει Σταυρού σχήμα, περήφανα, το βλέ­πεις, κρέμεται σε κάθε νιου παλληκαριού το φλογισμένο στήθος… Ποιός τους χορταίνει;…

Προπορεύονται οι Κρητικοί Μακρής, Βολάνης, Κοραβίτης και οι Ελ­ληνομακεδόνες Τσίτσος, Παύλος, Σίμος και Στέφος.

Το λάβαρον της ελευθε­ρίας, μία νύμφη, είς ζωγραφιστός εθνικός άγγελος καμαρωτά-καμαρωτά υψώ­νεται επί τιμητικού ανθοστολίστου άρματος και με μία γλαυκή ματιά και με μία κρυφή ελπίδα τους χαιρετά, τους μειδιά και με το χιονάτο δεξί ολόλευκο της χέρι ένα στεφάνι της ελιάς στ’ ανδρεία στέλλει παλληκάρια. Χαιρετά τους αρχηγούς, χαιρετά τους οπλαρχηγούς μαζύ και τους οπλίτας. Όλους τους στε­φανώνει.

Αντιχαιρετούν γλυκά-γλυκά της μάχης τ’ ανδρεία λεοντάρια.

Ιππεύει τότε της Πέτρας ο Επίσκοπος.

Με την χείρα του την δεξιάν, ήτις την στιγμήν εκείνην, την ιεράν, αντιπροσώπευε τα τίμια των Γερμανών και Γρηγορίων δεξιά χέρια, ευλογεί το δεδοξασμένον έργον των αρματολών και χαιρετίζει εν μέσω γενικής συγκινήσεως την κάθοδον των ελληνομακεδονικών σωμάτων.

Μετ’ αυτόν προσφωνεί τους κατελθόντας ελληνιστί εκ μέρους των αναστηλωτών του Συντάγματος ο Βεχίπ βέης, ακριβώς ο αξιωματικός εκείνος του Οθωμ. στρατού, όστις την 10 Ιουλίου εν τη πλατεία των Στρατώνων Μο­ναστηρίου εκήρυξε πρώτος την αναστήλωσιν του Συντάγματος.

Τον επίσημον εν τω τόπω της συναντήσεως χαιρετισμόν της επαρχίας όλης προς τα «ξεφτέ­ρια των βουνών και τους αγιασμένους προμάχους του εθνικού μας αγώνος» διηρμήνευσε δια πατριωτικής προσφωνήσεως ο Μοναστηριώτης καθηγητής κ. Βασίλειος Νώτης.

Επί του αττικώς αιθρίου και γαλανού, την ημέραν εκείνην, ουρανίου στε­ρεώματος τα χιονώδη νέφη εξηκολούθουν ακόμη να διαγράφωσι μίαν ζωηρώς εκτεταμένην κυανόλευκον μαρμαρυγήν, καθ’ ην στιγμήν ευθαλπής ο ήλιος ει­σέδυε θαυμασίως πορφυροβαφής εις της οροσειράς του υπερηφάνου Περιστε­ρίου τας δρυμώδεις πτυχάς.

Η πόλις εναγωνίως αναμένει τα αγγελόμορφα λεβεντόπουλα. Καταρτίζε­ται πομπή θριαμβευτική. Πρώτος σταθμός προ του Διοικητηρίου. Παρίστανται ο Γεν. Διοικητής και αι επίσημοι κυβερνητικαί αρχαί, εξ ονόματος δ’ αυτών προσφωνεί τους κατελθόντας αρηιφίλους άνδρας ελληνιστί ο βοηθός νομάρχης Στεφανάκης Βέης. Προχωρούμεν δια να φθάσωμεν εις την οδόν της 10 Ιουλίου. Ευρισκόμεθα εις το μέσον της πόλεως.

Εκεί «εις το μέσον της ενδόξου πόλεως Μοναστηρίου και εξ ονόματος της επαρχίας Πελαγωνείας» ο Θεοφ Επίσκοπος Πέτρας κύριος Αιμιλιανός «χαιρετίζει γηθυσύνως τους γενναίους προμάχους της ελευθερίας», αναφω­νών: «Ζήτωσαν τα παλληκάρια μας». Μυριόστομος ομοβροντή επαναλαμβά­νει την ζητωκραυγήν ταύτην, ην διαδέχεται ενθουσιασμός ακράτητος και είς απερίγραπτος πανζουρλισμός.

Εκατέρωθεν της οδού φάλαγγες πυκνόταται πανηγυριστών μόλις επι­τρέπουσι να παρελάση η πλειάς των υπερδιακοσίων Πανελλήνων ανταρτών. Οι αρχηγοί συνεχώς χαιρετώσι με τας ανθοδέσμας εις τας χείρας, τας ανθοδέ­σμας εκείνας,  ας προσέφερεν εις αυτούς η Φιλόπτωχος Αδελφότης των Eλλη­νίδων Κυριών Μοναστηρίου. Χαίρε, χαριτωμένη λεβεντιά, που με το ηρωικό παράστημα, το αναμμένο μέτωπον, το ήλιοκαμμένο πρόσωπον και την λυγερή σου στάσιν μία φλόγα στην καρδιά μας άναψες, που δεν θα ξανασβύση…

Συγκλονούνται οι τοίχοι, οι εξώσται σείονται.

Τα λάβαρα, αι σημαίαι, αι υπερτρισχίλιαι πάλιν μικραί σημαίαι, αι κυματίζουσαι εις τας χείρας πολλών εορταστών, τα άνθη τα κατά ανθοδέσμας ριπτόμενα εις τους αρχηγούς και τα σώματα, αι αθώοι περιστεραί, αίτινες με τας κυανολεύκους των ταινίας διαρ­κώς περιίπταντο καθ’ όλην την γραμμήν της 10 Ιουλίου, αι προσφωνήσεις και τα χειροκροτήματα, όλοι αι εκδηλώσεις αύται των αισθημάτων προσέδιδαν

μίαν ονειρώδη μεγαλοπρέπειαν και μίαν φασμαγορικήν αίγλην εις την πρωτο­φανή της αλησμονήτου 25 Ιουλίου εθνικήν μας εν Μοναστηρίω εορτήν.

Τα παράθυρα είχον μεταβληθή εις κήπους. Επιγραφαί εκφραστικαί και πατριωτικαί διαυλακούσι τους πευκοστολίστους εξώστας. Εδώ αναγινώσκεις μίαν κυα­νόλευκον επιγραφήν, που σου ανάφτει την φλόγα στα στήθη: «Καλώς τα παλ­ληκάρια μας».

Παρέκει άλλην επιγραφήν: «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης».

Παρακάτω άλλην: «Ζήτω η Ελληνομακεδονική άμυνα». Ολί­γον περαιτέρω προβάλλει η εικών του Εθνομάρτυρος Παύλου Μελά, με την επιγραφήν: «Ακολουθήσατε τον Μάρτυρα». Πανταχόθεν και από τας στέγας ακόμη λαμβάνονται φωτογραφίαι….».

Οι φωτογραφίες είναι των Αφών Μανάκια από την Αβδέλλα Γρεβενών που είχαν κάνει έδρα των δραστηριοτήτων τους το Μοναστήρι.

Ήταν η εποχή όταν μετά την ανακήρυξη του Συντάγματος των Νεοτούρκων που έγινε μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο ξεκίνησε στο Μοναστήρι και έλαβε κυρίως χώρα στη Θεσσαλονίκη όπου και μεταφέρθηκαν, αμέσως σιδηροδρομικά, ολόκληρα τα επαναστατημένα στρατεύματα με επικεφαλής τον Ενβέρ μπέη και τον Νιάζι μπέη.

Υπήρχε διάχυτη η ψευδαίσθηση της «επερχόμενης ελευθερίας και ισότητας των Βαλκανικών λαών» η οποία ουσιαστικά ενταφιάστηκε οριστικά με την δολοφονία του Αιμιλιανού στα Γρεβενά το 1911. Ήταν η αρχή των νέων αγώνων για την απελευθέρωση της πατρίδας.

-Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ- ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΖΙΟΛΑ

Δείτε το σύντομο ιστορικό βίντεο:

{youtube width="620" height="400"}7p6fX7KSs-o{/youtube}

Από καιρό γίνεται συστηματική προσπάθεια από ορισμένες γνωστές ομάδες να διασαλευθεί η μακραίωνη και ενιαία πνευματική και πολιτισμική ιστορία του Γένους των Ελλήνων.

Με συντονισμό, εμπάθεια και ατεκμηρίωτες θέσεις γίνεται σφοδρός αγώνας κατά της δύο χιλιάδες χρόνια δυνατής παρουσίας του χριστιανισμού στον ελληνικό κόσμο. Θέλουν επίμονα να μας πουν και να μας πείσουν ότι ο χριστιανισμός είναι ξένος προς την παράδοσή μας και προσπαθούν να επαναφέρουν το μυθικό δωδεκάθεο.

Τις ιδέες αυτές παρουσιάζουν διανοητές, αρθρογράφοι και ομιλητές με φαιδρά επιχειρήματα.

Ας σημειωθεί παρενθετικά πως το δωδεκάθεο το αμφισβητούσαν ακόμη και οι μεγάλοι, αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι, λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν το θείο να είναι εμπαθές. Οι μοντέρνοι αυτοί άθεοι βρήκαν καταφύγιο σε θεούς με μίση, κακίες, ζηλοφθονίες, φονικά και άγια πάθη.

Ξαφνικά οι άθεοι έγιναν πιστοί θεών απίστων. Έχουν μεγάλη έχθρα και εκδικητικότητα κατά του χριστιανισμού και των χριστιανών και δεν χάνουν καμία ευκαιρία να κατηγορήσουν και να συκοφαντήσουν. Φθάνουν μάλιστα εύκολα να διαγράφουν την πλούσια σε προσφορά και επιτεύγματα ελληνοχριστιανική περίοδο. Να ταυτίζονται με τους εχθρούς της φυλής μας, τους κατηγόρους του βυζαντινού θαύματος.

Θέλουν να μας πείσουν με αποδεικτικά στοιχεία ανύπαρκτα ότι ο χριστιανισμός είναι μεγάλος εχθρός του ελληνισμού.

Μιλούν για εβραιογέννητο και εβραιοκίνητο χριστιανισμό, που καταπιέζει μέχρι σήμερα τους Έλληνες.

Όλοι αυτοί κινούνται με άνεση ανενόχλητοι, θέλοντας να διχάσουν τον ελληνικό λαό, να τον κάνουν να αρνηθεί την πίστη του. Προς τούτο χρησιμοποιούν όλα τα μέσα προς επηρεασμό των αδαών.

Σε μια περίοδο που η χώρα μας έχει μεγάλη ανάγκη από ενότητα και σύμπνοια ανίερες ενέργειες, όπως αυτές, που τις τορπιλίζουν, θα πρέπει να είναι καταδικαστέες.

Ο καθηγητής κ. Λ. Σκόντζος ορθά αναφέρει πως “είναι βεβαίως απαράδεκτο κάποιοι πολίτες να μονοπωλούν τον τίτλο του Έλληνα είτε με βάση τις θρησκευτικές τους ιδιαιτερότητες είτε με βάση τις πολιτιστικές τους επιλογές.

Είναι επίσης απαράδεκτο να ορίζεται ως Έλληνας ο οπαδός της αρχαίας θρησκείας, την οποία είχαν αποκηρύξει οριστικά οι Έλληνες εδώ και δεκαέξι αιώνες και να απαιτείται η αφαίρεση της ελληνικότητας από τον πιστό της ορθοδοξίας, η οποία υπάρχει, ως δευτέρα φύση στον ελληνικό λαό, χωρίς διακοπή εδώ και χίλια εξακόσια χρόνια!”

Οι πλείστοι των θεμελιωτών του νεοελληνικού κράτους ήταν πιστά τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τα φληναφήματα τηλεοπτικών εκπομπών δεν μπόρεσαν να πείσουν τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας, που δεν φορούν έγχρωμα γυαλιά. Έφθασαν να κατηγορήσουν τον στρατηγό Μακρυγιάννη ως παρανοϊκό. Η αγαστή συμπόρευση κράτους και Εκκλησίας ενοχλεί ορισμένους αρκετά και γι’ αυτό θέλουν να την τορπιλίσουν.

Η Εκκλησία πάντως θα πρέπει να είναι έτοιμη για τα πάντα. Ο γνήσιος και αφανάτιστος πατριωτισμός από παλαιά και μέχρι σήμερα γέρνει προς τη μεριά των ορθόδοξων χριστιανών.

Οι χριστιανοί πρώτοι σέβονται την ιστορία, την παράδοση τον πολιτισμό, το έθνος. Δεν υπάρχουν στοιχεία για να κατηγορηθούν οι χριστιανοί για κάτι τέτοιο. Είναι συνήθως φιλόνομοι, φιλήσυχοι, πολύτεκνοι, τίμιοι, ειλικρινείς και με φόβο Θεού.

Η Ορθοδοξία είναι πάντοτε υπέρ της μελέτης, της γνώσεως, της επιλογής, της προόδου, της ελευθερίας και του σεβασμού του άλλου.

Δεν μισεί κανένα, δεν εχθρεύεται ποτέ κάποιον, είναι αρχοντική, στοργική μητέρα, τροφός του γένους. Έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα, οικουμενική διάσταση, σεβάσμια αίγλη. Το ίδιο και ο ελληνισμός.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να γονατίσει τον ελληνισμό.

Είναι γεγονός πως τα κράμα, το μείγμα και η σύνθεση Ορθοδοξίας και ελληνισμού γέννησε κατόρθωμα πολιτισμικά υψηλό, που η λαμπρότητά του αστράφτει σε όλη την πολιτισμένη οικουμένη.

Το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει, κατά διαστήματα, προβλήματα τόσο σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Μάλιστα, πολύ έντονα ήταν τα προβλήματα που αντιπετώπιζε το Πατριαρχείο κατά τη θητεία του Πατριάρχη Ειρηναίου (2001-2005), ωστόσο, ακόμα και στις μέρες μας επί Πατριάρχη Θεοφίλου εξακολουθούν να υπάρχουν εντάσεις, τις οποίες προσπαθεί να εξομαλύνει με πολλές προσπάθειες ο ίδιος.

Πιο συγκεκριμένα, ο Πατριάρχης Ειρηναίος είχε κατηγορηθεί για κακοδιαχείριση, καθώς είχε οδηγήσει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων σε πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο με σημαντικές διπλωματικές προεκτάσεις.

Κατηγορούταν πως είχε εκποιήσει μυστικά, ακίνητη περιουσία του Πατριαρχείου και είχε φυγαδεύσει σημαντικά χρηματικά ποσά στο εξωτερικό. Μάλιστα, του καταλογίζουν ότι πούλησε και μίσθωσε ακίνητα, που βρίσκονται στην παλιά πόλη και ανήκουν στο Πατριαρχείο.

Οι κατηγορίες αυτές, οδήγησαν την πλειοψηφία της Αγιοταφικής Αδελφότητας να διαγράψει το όνομα του Ειρηναίου από τα Δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και να κηρύξει τον Θρόνο του Πατριάρχη σε χηρεία. Ταυτόχρονα, ο Μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος ορίστηκε από αυτή τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων τοποτηρητής, μέχρι την εκλογή νέου Πατριάρχη.

Από την πλευρά του ο κ. Ειρηναίος εξακολουθούσε να δηλώνει ότι είναι Πατριάρχης και προσπαθούσε να λειτουργεί σε διάφορους ναούς φρουρούμενος από την Ισραηλινή Αστυνομία.

Μετά από αυτή την κρίση επί Ειρηναίου του Α΄, ο Θεόφιλος εξελέγη Πατριάρχης Ιεροσολύμων στις 22 Αυγούστου 2005. Είναι ο πρώτος Πατριάρχης Ιεροσολύμων που εκλέγεται ομόφωνα.

Ο ίδιος, κατά την περίοδο της εκλογής του, είχε δεσμευθεί σε Παλαιστινίους και Ιορδανούς, ότι δεν θα ενοικιάσει άλλα ακίνητα στους Ισραηλινούς και αυτό προφανώς προκάλεσε αντιδράσεις στο Ισραηλινό κόσμο.

Έτσι δημιουργήθηκαν εντάσεις με την Κυβέρνηση της Ιορδανίας, η οποία στις 12 Μαΐου 2007 ακύρωσε την αναγνώρισή του Πατριάρχη Θεόφιλου, κατόπιν καταγγελίας του αραβόφωνου ορθόδοξου ποιμνίου του, ότι δεν τηρεί αυτά που υποσχέθηκε πριν την εκλογή του και δεν εκπλήρωσε όλες του τις δεσμεύσεις.

Η κρίση αυτή βέβαια ήταν πρόσκαιρη εκείνη την εποχή, αλλά τα τότε αιτήματα τους εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο και τα μετέπειτα χρόνια, μαζί με ορισμένα ζητήματα που εκκρεμούσαν.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, είναι και ο κίνδυνος να κλείσουν τα σχολεία που βρίσκονται υπο την αιγίδα του, καθώς τα περισσότερα υπολειτουργούν, αφού ούτε προσωπικό έχουν, ούτε χρήματα για να συντηρηθούν.

Η έλλειψη κινήτρων και οι δύσκολες συνθήκες, ιδίως στα σχολεία που διατηρεί το Πατριαρχείο στην Παλαιστίνη, έχουν ως αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικα τον ενδιαφέρον των Έλληνων εκπαιδευτικών ως προς την απόσπαση τους στα συγκεκριμένα μέρη και ως συνέπεια να μη διδάσκεται η ελληνική γλώσσα στους Άραβες μαθητές που φοιτούν σε αυτά. Ακόμη, προβλήματα αντιμετωπίζει και η Πατριαρχική Σχολή στο όρος Σιών, αφού και εδώ, ολοένα και λιγοστεύει το ανθρώπινο δυναμικό.

Η σχολή παρέχει εκκλησιαστική παιδεία σε όσους Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής νέους αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον δρόμο του μοναχισμού και ίσως να αναδειχθούν σε μητροπολίτες.

Τα ανωτέρω προβλήματα που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν είναι καθόλου ασήμαντα και σίγουρα δυσχεραίνουν το έργο του που είναι να προάγει τον απολυτρωτισμό και το πνεύμα της ορθόδοξης Εκκλησίας.

Λύσεις μπορούν να υπάρξουν τόσο από το ίδιο το Πατριαρχείο, όσο και σε συνδυασμό με το ελληνικό κράτος, λειτουργώντας πάντα με περίσκεψη.

Είναι γνωστό ότι το Πατριαρχείο είναι ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες γης στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη ,θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει, ώστε να μην εξαρτάται από άλλες δυνάμεις, ούτε να απειλείται η ύπαρξη του.

Σε αυτήν την προσπάθεια θα μπορούσε να συμβάλλει και το ελληνικό κράτος, μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, ιδιαίτερα τώρα που οι σχέσεις μας με το Ισραήλ βρίσκονται σε πολύ καλό και προχωρημένο στάδιο και εν όψει της συνεργασίας των δυο χωρών με την Κύπρο για την εκμετάλλευση του κοιτάσματος Λεβιάθαν.

Το ελληνικό κράτος, επίσης, με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας, θα μπορούσε να δώσει κίνητρα οικονομικά και μη, σε πτυχιούχους ώστε να πηγαίνουν να δουλέψουν στα Ιεροσόλυμα στο αντικείμενο τους, αντί σε άλλες χώρες του εξωτερικού.

Ακόμα και οι Πανεπιστημιακές σχολές Θεολογίας, έχουν τη δυνατότητα να συμβάλλουν σε όλη αυτήν την προσπάθεια, κατευθύνοντας τους νέους που ενδιαφέρονται για το μοναχισμό, στο να στραφούν προς την Πατριαρχική Σχολή για όσο καιρό επιθυμούν, με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν τα προγράμματα Erasmus.

Έτσι, οι φοιτητές με κλίση προς το μοναχισμό, θα ενισχύουν το Πατριαρχείο, αλλά και ταυτόχρονα θα μετέχουν της εκκλησιαστικής παιδείας.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, να ξεπεραστούν όλες οι αδυναμίες και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και να αποκτήσει πλέον τη δυνατότητα να λειτουργεί ως παράγοντας ειρήνης και πολιτισμού στην περιοχή μιας και η «Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν», όπως αποκαλείται, είναι σημαντική για την Ορθοδοξία.

«Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να μαθαίνω γράμματα, πράγματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα»

Η έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς εδώ και χρόνια αποτελεί το μείζων θέμα για το μήνα Σεπτέμβριο σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ.

Όχι ως ένα γεγονός συλλογικής κοινωνικής χαράς του τόπου, επειδή τα παιδιά και οι νέοι θα ξεκινήσουν το μακρύ τους ταξίδι μέσα στον κόσμο της γνώσης και της μάθησης, αλλά γιατί μερικές δεκάδες προβλήματα συσσωρεύονται λίγες μόνο ώρες πριν από το «πρώτο κουδούνι» της νέας σχολικής χρονιάς.

Έλλειψη βιβλίων, δασκάλων και ίσως και σε κάποιες περιπτώσεις και μαθητών βασανίζουν τους άμεσα ενδιαφερόμενους και προβληματίζουν κάθε σκεπτόμενο πολίτη, ο οποίος βλέπει το κομμάτι της Παιδείας να συνεχίζει να περνάει δια «πυρός και σιδήρου» , χωρίς να είναι πάντα εύκολη η αντικειμενική απόδοση ευθυνών.

Εύκολα θα μπορούσε κανείς και εφέτος να πει πως φταίει το «Υπουργείο Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης», αλλά μάλλον κάτι τέτοιο θα υπεραπλούστευε την όλη κατάσταση στην Παιδεία του τόπου μας.

Το σίγουρο και το βέβαιο είναι πως το πρόβλημα στο Ελληνικό Σχολείο και εν συνεχεία και στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν είναι το αν τα βιβλία θα είναι εκεί την ημέρα του αγιασμού, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να είναι.

Αλλά όσο κι αν είναι «πιασιάρικος» τίτλος για τα δελτία ειδήσεων δεν είναι αυτό που θα έλυνε τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν δεκαετίες τώρα στην Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες της.

Όσα βιβλία και να τυπωθούν, όσα DVD και να μοιραστούν, όσοι διαδραστικοί πίνακες και να τοποθετηθούν στις σχολικές αίθουσες, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αποφασίσουμε ως κοινωνία και ως Έθνος τι ακριβώς περιμένουμε από το Ελληνικό Σχολείο και τι κατεύθυνση θέλουμε να του δώσουμε.

Πριν από λίγες μέρες με τη δημοσίευση των βάσεων εισαγωγής στις διάφορες Σχολές των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ των ελληνικών Πανεπιστημίων , είδαμε νούμερα να «βουτάνε» κυριολεκτικά στο κενό και φυσικά μελλοντικούς φοιτητές που ακόμη και με μέσο όρο το «πέντε» θα μπορούν να εγγραφούν σε κάποιο τμήμα.

Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε κανείς να πει με σιγουριά πως το σημερινό «πέντε» δεν θα δραστηριοποιήσει έναν νέο άνθρωπο ο οποίος μέσα στα νέα του καθήκοντα μπορεί να εξελιχθεί σε άριστο αυριανό επιστήμονα και επαγγελματία.

Άλλωστε όσοι περάσαμε από το σύστημα των «πανελλαδικών» εξετάσεων , πολλάκις νιώσαμε την αδυναμία του να δώσει περιθώρια στην κριτική ικανότητα του εξεταζόμενου και στην γενικότερη παιδεία του, ώστε να μην κριθεί το μέλλον της εισαγωγής του από το κατά πόσο μπορεί ή δεν μπορεί να παπαγαλίζει «κατεβατά» κειμένων.

Ο νόμος πλαίσιο για την Παιδεία έχει ανάψει τα πνεύματα. Ανάστατη η Πανεπιστημιακή Κοινότητα με προαναγγελία καταλήψεων των Σχολών και άλλες κινητοποιήσεις.

Κατά γενική ομολογία το συγκεκριμένο νομοθέτημα προσπαθεί να βάλει πολλά θέματα σε μια τάξη. Ακόμη και η σχεδόν καθολική συναίνεση των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής κατά την ψήφιση του «επί της αρχής» δείχνει την σοβαρή δουλειά η οποία έγινε.

Φυσικά κανένας νόμος δεν διεκδικεί το αλάθητο και γι αυτό καλό είναι να μπορούμε να τον κρίνουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και κυρίως χωρίς συντεχνιακή ματιά.

Το ζητούμενο στην Παιδεία είναι αυτοί που συμμετέχουν να μπορούν να φτάνουν στον τελικό τους στόχο που είναι η απόκτηση όλων εκείνων των γνώσεων και της επιστημονικής κατάρτισης για να πάνε τον «κόσμο» ένα βήμα πιο πέρα, για να κάνουν την κοινωνία μας λίγο καλύτερη από αυτό που είναι.

Αλλιώς τι λόγος υπάρχει να περνάει κανείς τόσα χρόνια πάνω από τα βιβλία, «ξοδεύοντας» τη νεανική του ζωντάνια, αν όλο αυτό γίνεται για να βολευτεί αργότερα σε μια «θεσούλα».

Δεν είναι ήδη αρκετοί οι «βολεμένοι» στον τόπο μας;

Αν ο νόμος πλαίσιο καταφέρνει να δώσει μεταξύ άλλων και αυτή την πνοή ζωής στο Παιδευτικό Σύστημα της Ελλάδας, ώστε «διδάσκοντες» και «διδασκόμενοι» να μπορούν σε όλους εμάς τους «εκτός των τειχών» να μας δώσουν μια άλλη πρόταση ζωής, τότε μάλλον θα μπορέσουμε να τον θεωρήσουμε πετυχημένο.

Αν όχι, τότε απλά θα είναι ακόμη ένα πείραμα, μεταξύ πολλών άλλων , ισχύοντας για μια ακόμη φορά η λαϊκή ρήση : «άλλαξες ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» .