Αυτό το διάστημα, έχουν ξεκινήσει οι διαβουλεύσεις από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, σχετικά με τις απαραίτητες αναμορφώσεις σε όλα τα επίπεδα της Ελληνικής κοινωνίας. Έχουν προσφάτως κατατεθεί σε δημόσιο διάλογο νέες προτάσεις για την Οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό, ακόμα και την Προστασία του Περιβάλλοντος.

Αν το γεγονός αυτό, συνδυαστεί και με τις νύξεις περί συνταγματικής αναθεωρήσεως ορισμένων διατάξεων, τότε είναι σίγουρο πως η Εκκλησία σύντομα θα ξαναβρεθεί στο επίκεντρο, ενόψει όλων αυτών αλλαγών.

Ήδη ο κ. Παπανδρέου, είχε στο παρελθόν τονίσει, πως στην προηγούμενη συνταγματική αλλαγή χάθηκαν πολλές ευκαιρίες και έγιναν αλλαγές μικρής σημασίας, ενώ και η Αξιωματική Αντιπολίτευση ξεκίνησε να ασχολείται συστηματικότερα με το θέμα αυτό. Υπονοούν λοιπόν, όλες αυτές οι εξελίξεις τον σταδιακό διαχωρισμό της Ορθόδοξης Ελληνικής Πίστης και συνεπώς της Εκκλησίας από την Πολιτεία;

Η πλευρά της Εκκλησίας πάντως, εκτιμά πως η πρόσφατη προσπάθεια κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών και η μετατροπή του σε θρησκειολογικό μάθημα, διευκολύνει όσους προωθούν μελλοντικά τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και προετοιμάζει σταθερά το έδαφος για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στο ζήτημα αυτό. Η απόφαση του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, έχει πολλές προεκτάσεις και πλευρές που πρέπει να μελετηθούν διεξοδικά και με σοβαρότητα από την Πολιτεία.

Όταν μιλάμε για ουσιαστικό χωρισμό, εννοούμε πως αυτοί που είναι μέλη της Εκκλησίας, δεν θα είναι ταυτόχρονα πολίτες του συγκεκριμένου κράτους;

Φυσικά και θα συνεχίζουν να είναι. Μπορούν τα ήθη και τα έθιμα του λαού που είναι συνυφασμένα με την ορθοδοξία, να αποδεσμευτούν πλήρως από το Κράτος;

Αυτό δεν πρόκειται να γίνει εύκολα καθώς ο ελληνικός λαός πάντοτε είχε στενή σχέση με την Εκκλησία και δεν μπορεί εύκολα να αποδεσμευτεί από αυτήν, τουλάχιστον όχι χωρίς να διαταραχθεί η κοινωνική τους ισορροπία. Ένα επιπλέον ερώτημα είναι, αν ο χωρισμός θα σημαίνει και διαχωρισμό της διοίκησης της Εκκλησίας από τη διοίκηση του Κράτους.

Η Εκκλησία πρέπει να μετατραπεί σε Ν.Π.Ι.Δ. τη στιγμή που υπάρχουν εκατοντάδες Ν.Π.Δ.Δ. στη χώρα; Αν όμως γίνει αυτό, αυτόματα θα μείνει ανεξέλεγκτη.

Το ίδιο το Κράτος δεν θα ήθελε ποτέ μια ανεξέλεγκτη Εκκλησία, επειδή δεν θα μπορεί να γνωρίζει που θα οδηγήσει αυτή η ελευθερία ορισμένους άπληστους Ιεράρχες.

Ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας μαζί με την σύγχρονη εκκλησιαστική νομοθεσία, λειτουργούν μέχρι τώρα ως ασφαλιστική δικλίδα για να αποφεύγονται ανταρσίες, σχίσματα και διαιρέσεις μέσα στην Εκκλησία, καθώς και επιθετικές συμπεριφορές κατά της Πολιτείας.

Οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτό το καθεστώς μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για το Κράτος και γενικά τον Ελληνισμό. Όσοι βιαστικά κρίνουν την Εκκλησία, συνετό θα ήταν να μην υποτιμούν το τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, πέρυσι είχε ανακοινώσει πενταετές (2010-2015) πρόγραμμα με έργα και φιλανθρωπικές δράσεις, βοηθώντας έτσι, τους πολίτες εν μέσω κρίσης.

Πολλoί ιερείς στις Μητροπόλεις τους καθημερινά προσφέρουν σίτιση, στέγη και βοηθούν ποικιλότροπος εκατοντάδες συνανθρώπους μας, χωρίς διάκριση φυλής και θρησκεύματος.

Ειδικά στις μέρες μας, που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης η φτώχεια έχει επηρεάσει περισσότερες οικογένειες, η Εκκλησία έχει αυξήσει τα σισίτια και μεριμνάει για τις ανάγκες του ποιμνίου άμεσα και διακριτικά.

Παραχωρεί χώρους για να φροντίζει ανύπαντρες μητέρες, ανήμπορους ηλικιωμένους και στηρίζει οικονομικά πολύτεκνες οικογένειες, τη στιγμή που η Πολιτεία καθυστερεί να εφαρμόσει τις εξαγγελίες της για βοήθεια σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες.

Επιπλέον, για χρόνια τα μοναστήρια της Πατρίδας μας, προσέφεραν συνεχώς κτηματικές και χρηματικές δωρεές για τη δημιουργία νοσοκομείων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρακτικά δηλαδή, η Εκκλησία αναπληρώνει το ανύπαρκτο πλειστάκις κράτος μας.

Οι ιερείς για πολύ κόσμο που έχει ανάγκη, είναι πραγματικοί ήρωες, η προσφορά τους είναι διαρκής, πάντοτε άδολη και ανιδιοτελής.

Αν αυτό το κατανοήσουν οι πολίτες και αγκαλιάσουν θετικά την Εκκλησία, τότε σίγουρα το μέλλον μας θα είναι καλύτερο. Γιατί θα πρέπει να λοιπόν να περιθωριοποιήσουμε το ρόλο της Εκκλησίας στην Ελλάδα μέσω του χωρισμού; Ίσως, τελικά, ο λεγόμενος χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας να είναι «μύθος» που χρησιμοποιείται κατά διαστήματα, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους.

Σωστό είναι να επαναπροσδιοριστούν και να οριοθετηθούν εκ νέου οι σχέσεις και οι αρμοδιότητες Κράτους και Εκκλησίας.

Στα πλαίσια μιας ευνομούμενης Πολιτείας και μέσα στις σύγχρονες ευρωπαϊκές προδιαγραφές οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις, μπορούν να οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα και να ενισχύσουν τους δεσμούς της Εκκλησίας με το Ελληνικό Κράτος και τους πολίτες. Τα επιμέρους προβλήματα μπορούν να λυθούν με διάλογο, σύνεση και ηρεμία. Μόνο ενωμένη η χώρα μας, θα κατορθώσει να λύσει ουσιαστικά τα προβλήματά της και η Εκκλησία πάντοτε, ανά τους αιώνες φροντίζει να διατηρεί ζωντανή την ενότητα και το φρόνημα του Ελληνικού έθνους.

Για αυτό και αξίζει να την προστατεύσουμε.

Ο κ. Χρήστος Κων. Χολέβας είναι χειρούργος οδοντίατρος υποψήφιος διδάκτωρ ιατρικής Α.Π.Θ

Συνεχίζεται η διαμάχη των επιστολών με αφορμή την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, σχετικά με την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου.

Η απάντηση του Δικηγόρου κ. Ιωάννη Κανελλόπουλου στον Αρχιμ. Καλλίνικο Γεωργάτο έχει ως εξής:

«Πολλοί θεραπεύουσι πρόσωπα ηγουμένων, παρά δε Κυρίου γίνεται το δίκαιον ανδρί» (Παρ. ΚΘ΄,26).

Σεβαστέ π. Καλλίνικε Γεωργάτε,

Γνωρίζω ότι είσθε ο ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και διάβασα την σημερινή σας απάντηση στην ΡΟΜΦΑΙΑ.

Αν και δεν απηύθυνα προς εσάς την Ανοικτή μου Επιστολή στην οποία αναφερθήκατε, αλλά μεταξύ άλλων και προς τον πνευματικό σας Πατέρα και Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο, χάρηκα ιδιαιτέρως όταν διαπίστωσα ότι ένα «παιδί Του» ήταν το πρώτο που έσπευσε να δικαιολογήσει τον πατέρα του και να τον υπερασπίσει (και όχι ο ίδιος ο Πατέρας να υπερασπίσει τον εαυτό του).

Γι’αυτήν σας την ενέργεια –την παρόμοια με αυτή των Μοναχών της Ι.Μονής Μεταμορφώσεως- σας συγχαίρω.

Έτσι πρέπει να ενεργούν τα πνευματικά παιδιά για τον Πατέρα τους, όπως εσείς και οι Μοναχοί της Ι.Μονής Μεταμορφώσεως.

Με την ενέργειά σας αυτή, αποδείξατε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο το πόση αλήθεια έχω σε αυτά που έγραψα στην Ανοικτή μου Επιστολή.

Ως προς το περιεχόμενο της επιστολής σας έχω μόνο ένα να σας πω: ότι έχετε όλα τα προσόντα να γίνετε ΔΕΣΠΟΤΗΣ, όμως σε καμία απολύτως περίπτωση ΠΑΤΕΡΑΣ που αφήνει τα παιδιά Του να Τον φτύνουν, να Τον γδύνουν, να Τον φραγγελώνουν, να Τον σταυρώνουν και η Πατρική Του αγάπη να τους συγχωρεί όλες τους τις αμαρτίες.

Όσο για τους Κανόνες της Εκκλησίας (οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι ανώτεροι από την εντολή τής προς τον πλησίον αγάπης, η οποία επιβάλλει να θυσιάζεις και την ίδια την ψυχή σου για τον αδελφό σου), μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις για να σώσεις τον αδελφό σου και μπορείς να τους κάνεις «ΚΑΝΟΝΙΑ» για να διαλύσεις την Μονή και τους αδελφούς σου.

Έναν Κανόνα αλλιώς τον εφαρμόζει ένας αληθινός και στοργικός Πατέρας στο παιδί του και αλλιώς τον εφαρμόζει ένας Δεσπότης στον εχθρό του.

Αν ήσασταν κι εσείς πραγματικός πατέρας, θα χαιρόσασταν που ένας κοσμικός σαν κι εμένα συμπαραστέκεται σε χειμαζομένους, αμαρτωλούς –αν το θέλετε- αδελφούς του.

Μετά τιμής,

δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος

 

Διάβασα την «ανοικτή επιστολή για την απόφαση σχετικά με την Ι. Μ. Μεταμορφώσεως» του κ. Ιωάννη Κανελλόπουλου στην Romfea.gr (23-8-2011).

Θα ήθελα πολλά να γράψω για απάντηση στο πράγματι ισοπεδωτικό αυτό κείμενο, αλλά θα αρκεσθώ να τονίσω δυό-τρία σημεία, και αυτό θα το κάνω επιγραμματικά, γιατί μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για υπόθεση τριάντα ετών, από την ίδρυση του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου που έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα επί αρχιερατείας τεσσάρων Μητροπολιτών Ναυπάκτου και τριών Αρχιεπισκόπων Αθηνών.

1. Όταν το εξετάση κανείς το θέμα από πλευράς πνευματικής φαίνεται να έχη δίκαιο ο συντάκτης.

Έτσι πρέπει να ενεργούν οι Πνευματικοί Πατέρες και έτσι προσπαθούμε να ενεργούμε στην ποιμαντική μας διακονία.

Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση ύστερα από πολλά κανονικά παραπτώματα, ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως καταδικάσθηκε από το Πρωτοβάθμιο και το Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο στην ποινή της εκπτώσεως εκ της θέσεως του Ηγουμένου.

Ο π. Σπυρίδων μαζί με άλλα οκτώ μέλη της Μονής προσέφυγαν στο Σ.τ.Ε. εναντίον της αποφάσεως αυτής, αλλά το Σ.τ.Ε. απέρριψε (μέ τέσσερεις αποφάσεις του) την προσφυγή τους. Θα μπορούσαν, βεβαίως, οι Μοναχοί να αναζητήσουν κάποια εκκλησιαστική λύση, αλλά ο «Πνευματικός» Πατέρας της Μονής αυτή την «πνευματική» λύση επέλεξε.

Έτσι, από το έτος 2006 η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως δεν έχει κανονικό και νόμιμο Ηγούμενο, δηλ. είναι κανονικώς και νομίμως ακέφαλη. Έπρεπε αυτή η κατάσταση να διαιωνισθή; Κάποια στιγμή η ίδια Ιερά Μονή εξέλεξε άλλον Ηγούμενο, ο οποίος εξαναγκάσθηκε εκ των έσωθεν σε παραίτηση.

Αυτή την παραίτηση δεν την αποδέχθηκε η Ι. Σύνοδος, γιατί πρέπει κάποτε το Μοναστήρι να λειτουργήση κανονικά και νόμιμα, και δεν θέλησε να δώση την διοίκηση σε εξωμοναστηριακή επιτροπή. Ο έκπτωτος π. Σπυρίδων εξακολουθούσε να μνημονεύεται στις Ακολουθίες, καίτοι είχε και το επιτίμιο της ακοινωνησίας, και όχι ο εκλεγείς από τους ιδίους νέος Ηγούμενος.

Αυτή η πράξη του οδήγησε την Σύνοδο στην επιβολή της ακοινωνησίας σε όλη την Αδελφότητα.

Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Δεν ισχύει αυτό που γράφει ο κ. Κανελλόπουλος ότι «οι αδελφοί δεν υπακούουν στην Υμετέρα Σεβασμιότητα (Μητροπολίτη Ναυπάκτου) που τους εντέλλετε να εκδιώξουν τον Πνευματικό τους Πατέρα».

Δεν πρόκειται για προσωπική επιθυμία του Μητροπολίτου, αλλά για εφαρμογή των αποφάσεων του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου. Δεν είναι δυνατόν η ίδια η Εκκλησία να υπονομεύη τους εκκλησιαστικούς της θεσμούς. Διαφορετικά άς καταρριφθή όλο το Κανονικό Δίκαιο, δηλ. οι αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, χάριν μιας αλτρουϊστικής ή ουμανιστικής «αγάπης» άς καταργηθούν και τα Εκκλησιαστικά και τα Πολιτικά Δικαστήρια και άς προτείνει ο συντάκτης κάτι άλλο που θα αποτρέψη, κατά την γνώμη του, την διάλυση της γεμάτης πάθη κοινωνίας.

Αλλά ερωτάται: οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας δεν βρίσκονται στην προοπτική της θεραπείας, δεν εκφράζουν την θεοποιό αγάπη; Τότε άς καταργήσουμε και το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και τον τρόπο της πνευματικής θεραπείας των Χριστιανών, επειδή προβλέπονται μερικές προϋποθέσεις βάσει των οποίων θα κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων.

Το θέμα, λοιπόν, είναι οι σχέσεις της Ι. Μονής με την Ι. Σύνοδο και γενικότερα με την Εκκλησία και όχι κάποιο προσωπικό θέμα.

2. Περί δε των περίφημων «Πνευματικών Πατέρων». Επί τέλους, δεν έχουν μόνο οι μοναχοί της Μεταμορφώσεως «Πνευματικό Πατέρα», αλλά όλοι μας οι Χριστιανοί. Και επειδή, δυστυχώς, μερικοί «Πνευματικοί Πατέρες» κάνουν ό,τι θέλουν και χρησιμοποιούν τις συνειδήσεις των πιστών –τούς οποίους πολλές φορές από τα παιδικά τους χρόνια εξομολογούν– όπως θέλουν, και επειδή μερικοί «Πνευματικοί Πατέρες» ενίοτε στρέφονται μετά μεγάλης μανίας εναντίον άλλων Πνευματικών Πατέρων, ακόμη και Επισκόπων και αυτής της Συνόδου, γι' αυτό και η Εκκλησία μας έχει καθορίσει Κανόνες, στους οποίους, επί τέλους, οφείλουν υπακοή όλοι οι «Πνευματικοί Πατέρες».

Είναι δε γνωστόν ότι χάριν της πνευματικής πατρότητος δεν μπορούμε να καταργούμε την εκκλησιαστική δομή και την επισκοπική διακονία. Κανένας μεγάλος σύγχρονος Γέροντας δεν έδειχνε απρέπεια και ασέβεια προς τους Επισκόπους.

Επειδή, λοιπόν, ο καθένας θα υποστηρίζη ες αεί τον δικό του «Πνευματικό Πατέρα», όποιος και αν είναι αυτός και ό,τι και αν έχη κάνει μέσα ή παρά ή έξω από την Εκκλησία, γι' αυτό θα πρέπει να εφαρμόζουμε τους Κανόνες και τις αποφάσεις της Συνόδου, έως ότου φθάσουμε στην πνευματική εκείνη κατάσταση της αγιότητος που δεν θα χρειαζόμαστε κανόνες και νόμους, γιατί θα τους έχουμε υπερβεί –καί όχι παραβεί– με τον προσωπικό μας αγώνα και με την Χάρη του Θεού. Επί τέλους, αυτή η εκμετάλλευση των αρετών της Εκκλησίας μας (αγάπη, υπακοή, πνευματικότητα κλπ.), όπου παρατηρείται το φαινόμενο να κρύβονται κάτω από αυτές όλες οι αντικανονικότητες, οι ιδιορρυθμίες και οι παρανομίες, πρέπει κάποτε να σταματήση.

Ο «Πνευματικός Πατέρας» των Μοναχών της Μονής Μεταμορ­φώσεως, άλλωστε, έχει ήδη εξαντλήσει όλα τα «πνευματικά» του όπλα, καταθέτοντας, με τους Ιερομονάχους του, πάνω από 120 προσφυγές, μηνύσεις, αγωγές, καταγγελίες, εξώδικα κλπ. εναντίον της Εκκλησίας (Ιεράς Συνόδου και Μητροπόλεως) δια των πολυάριθμων δικηγόρων και δικηγορικών γραφείων που έχει στην διάθεσή του.

Και κάτι άλλο: όταν ένας «Πνευματικός» Πατέρας δημοσίως ισχυρίζεται ότι η θεία Κοινωνία είναι «κέρασμα» της Μονής, δηλαδή εξισώνει την θεία Κοινωνία με το κέρασμα (!) και καλεί δημοσίως –ο ίδιος ών ακοινώνητος– τους εκκλησιασθέντες, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», να μεταλάβουν, αυτό μπορεί να μείνη αναπάντητο και ακατάκριτο; Δεν είναι καταφρόνηση και εμπαιγμός της θείας Κοινωνίας, ήτοι του Χριστού; Και πώς μπορεί αυτός ο Κληρικός να επιτελή το έργο του Πνευματικού Πατρός;

3. Τελειώνοντας αυτήν την σύντομη άποψή μου να θυμίσω την κανονική επιστολή του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Πρεσβύτερο Γρηγόριο, ο οποίος είχε πέσει σε ένα κανονικό παράπτωμα και ο Μέγας Βασίλειος τον τιμώρησε (ήταν άραγε κακία του Μ. Βασιλείου;) με αργία. Ο Πρεσβύτερος διαμαρτυρόταν και κατηγορούσε άλλους ότι συνέβαλαν στην τιμωρία του λόγω παλαιάς έχθρας και τον Μ. Βασίλειο ότι ακούει εύκολα κατηγορίες κλπ.

Η απάντηση του Μ. Βασιλείου είναι αποστομωτική, ευθεία, σαφής, ανδρεία, πνευματική, εκκλησιαστική γι' αυτό και κατέστη κανόνας της Εκκλησίας μας σε όλα της:

«Τί ούν εγκαλείς τώ Χωρεπισκόπω και παλαιάς έχθρας μέμνησαι; τί δε ημάς καταμέμφη ως ευκόλους ακοάς έχοντας εις το τάς διαβολάς προσίεσθαι; αλλ' ουχί σεαυτώ...; ... Έως δ' αν ταύτα ποιής, αι μυριάδες, άσπερ σύ γράφεις δια των επιστολών, ουδέν ωφελήσουσί σε, αλλά τελευτήσεις αργών, και δώσεις τώ Κυρίω λόγον περί της σεαυτού αργίας. Εάν δε τολμήσης, μη διορθωσάμενος σευατόν, αντέχεσθαι της Ιερωσύνης, ανάθεμα έση παντί τώ λαώ, και οι δεχόμενοί σε εκκήρυκτοι κατά πάσαν Εκκλησίαν γενήσονται».

Δηλαδή, «Γιατί λοιπόν κατηγορείς τον Χωρεπίσκοπο και αναφέρεις παλιό μίσος; Γιατί μέμφεσαι εμάς, ότι τάχα ακούμε εύκολα τις διαβολές, και όχι τον εαυτό σου...; ... Όσο καιρό όμως τα κάνεις αυτά, οι χιλιάδες προφάσεις που γράφεις στα γράμματά σου δεν θα σε ωφελήσουν καθόλου, αλλά θα πεθάνης αργός και θα δώσης λόγο στον Κύριο για την αργία σου.

Άν πάλι τολμήσης να διατηρήσης την ιερωσύνη χωρίς να διορθωθής, θα αναθεματισθής απ' όλο τον λαό και όσοι σε δεχθούν θα διωχθούν απ' όλη την Εκκλησία».

Νομίζω, λοιπόν, ότι όσοι επιτιμούνται από την Εκκλησία, εφ' όσον δεν διορθώνονται, είναι μόνοι υπεύθυνοι για την αργία τους και αυτοί θα δώσουν λόγο στον Θεό για την αργία τους αυτή, αλλά και θα καταστήσουν όλους τους δεχομένους αυτούς «εκκήρυκτους» σε όλη την Εκκλησία.

 

Αρχιμ. Καλλίνικος Ευ. Γεωργάτος

 

 

 

Ανοιχτή επιστολή με αφορμή δημοσίευμα της Romfea.gr σχετικά με τις εξελίξεις στην Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, απέστειλε ο δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος από την Πάτρα.

Να αναφερθεί ότι η επιστολή κοινοποιείται προς όλους τους Αρχιερείς της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Μακαριώτατε, Άγιε Πρόεδρε της Δ.Ι.Σ.,

Σεβασμιώτατε Άγιε Ναυπάκτου,

εν πρώτοις ζητώ τις πατρικές και αρχιερατικές Σας ευχές.

Την Κυριακή 21 Αυγούστου 2011 αναρτήθηκε στην Romfea.gr ένα δημοσίευμα με τίτλο: «Πρωτοφανής απόφαση της Δ.Ι.Σ. για την Μονή Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου». Το διάβασα και ομολογώ ότι λυπήθηκα πάρα πολύ. Στο δημοσίευμα αναφέρεται α) ότι η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε να επιβάλει το επιτίμιο της ακοινωνησίας σε όλους τους Μοναχούς της Ι.Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, επειδή δεν έδιωξαν από την Μονή τον πνευματικό τους πατέρα, που τους «εγέννησε εν Χριστώ»! (δηλαδή προτρέπει η Ι. Σύνοδος να ομοιάσουν στον καταραμένο Χαμ, γιό του Νώε;).

β) Να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από την Εκκλησία, ώστε να διαλυθεί η Μονή (να αρθεί το Προεδρικό Διάταγμα ιδρύσεως και λειτουργίας της Ι.Μονής).

Είμαι μέλος της Αγιωτάτης μας Εκκλησίας και όπως είναι γνωστό, όταν ένα μέλος του σώματος πάσχει, συμπάσχουν και τα άλλα μέλη. Αισθανόμενος τον πόνο αυτό, θέλησα να αναφερθώ προς Εσάς υιϊκώς με τα κάτωθι:

Μία Ιερά Μονή είναι μια μικρή εκκλησία που ανήκει σε όλο το πλήρωμα της καθ’όλου Εκκλησίας. Τα μέλη της Μοναστικής Αδελφότητας προέρχονται από διαφορετικούς τόπους, από διαφορετικές μητροπολιτικές περιφέρειες (Θεσσαλονίκης, Πατρών, Καβάλας, Λάρισας, Ναυπάκτου…), από διαφορετικούς πνευματικούς, εξ άλλης συγγενείας.

Όλοι λοιπόν, αυτοί αποφάσισαν να αφήσουν συγγενείς, γονείς, αδελφούς, αδελφές «ένεκεν του ονόματος του Ιησού» και όχι ένεκεν κάποιου Μητροπολίτη, Ηγουμένου ή Μονής, πρόκειται δηλ. περί εμψύχων αναθημάτων του Ιησού. Όπως είναι φυσικό, κανένας τους δεν προσήλθε απαθής ων, στην μοναχική ζωή. Όπως όλοι μας, είναι και αυτοί εμπαθείς· προσέρχονται στον μοναχισμό και προσπαθούν να περάσουν εκ της ζωής ταύτης στην άλλη ζωή, την μόνη και αληθινή.

Βεβαίως αυτό το πέρασμα από την μια ζωή στην άλλη είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κανείς μόνος του και οπωσδήποτε χρειάζεται μια βασική προϋπόθεση: να έχει Επίσκοπο με μία μόνον ιδιότητα, του ΠΑΤΕΡΑ (αν και αυτή την ιδιότητα μόνον Ένας την έχει εκ φύσεως, γι’αυτό και ο Ίδιος είπε: «μη καλέσητε πατέρα επί της γης, εις γαρ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς»).

Είναι γνωστό ότι οι Ιερές Μονές στις ημέρες μας βάλλονται είτε εμμέσως είτε αμέσως εξ εκείνων που εκ καθήκοντος οφείλουν να τις προστατεύουν, και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την στιγμή που γράφεται η παρούσα, επιχειρείται η «άλωση» των Ησυχαστηρίων.

Μάλιστα ενώ η Δ.Ι. Σύνοδος από τον Μάϊο του 2011 έχει στείλει προς τους Μητροπολίτες εγκύκλιο για να ενημερωθούν τα Ι. Ησυχαστήρια, Αρχιερείς όχι μόνο δεν υπήκουσαν στην Δ.Ι.Σ. και δεν έστειλαν την εγκύκλιο στα Ησυχαστήριά τους, αλλά ούτε καν προφορικά δεν τα ενημέρωσαν και είναι προφανής ο σκοπός αυτής τους της ενέργειας. Φυσικά υπάρχουν Αρχιερείς που ενημέρωσαν αμέσως τα Ησυχαστήρια της περιφέρειάς τους.  

Θα λάβω ως δεδομένο ότι το πρόβλημα το έχουν τα μέλη των Μοναστικών Αδελφοτήτων, το έχουν οι Μοναχοί, οι οποίοι πρέπει οπωσδήποτε να περάσουν την γέφυρα αυτής της ζωής, για να βρεθούν στην αντίπερα όχθη που είναι η αληθινή ζωή, δυσκολεύονται όμως –όπως άλλωστε όλοι μας- φοβούνται, ολιγοπιστούν…. όταν ανυψώνονται τα εμπόδια και δυσκολεύονται να διαβούν την «γέφυρα».

Τότε έχουν πραγματική ανάγκη βοηθείας και δεν είναι καιρός, για να τους επιπλήξει κανείς, να τους τιμωρήσει, να τους υβρίσει, να τους καθαιρέσει, να τους αφορίσει.

Τότε χρειάζεται ο ποιμήν ο καλός που θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων και όχι τα πρόβατα για χάριν της ψυχής του. Ένας γέροντας μου μετέφερε κάποτε την διήγηση του μακαριστού αγίου Γέροντα Πορφυρίου, που έζησε και ίδρυσε το Ι. Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως:

«Μια φορά ένας ποιμήν έπρεπε να περάσει τα πρόβατά του στην απέναντι όχθη από μια στενή κρεμαστή γέφυρα. Από κάτω της έχασκε ένας μεγάλος γκρεμός. Όταν τα πρόβατα είδαν την στενωπό της γέφυρας και τον γκρεμό, δεν πλησίαζαν. Ο ποιμήν όμως άρχισε με το καλό να τα προτρέπει να περάσουν. Αυτά δεν υπάκουαν. Άρχισε να τα επιτιμά και να τα αναγκάζει, αυτά όμως πάλι δεν υπάκουαν. Άρχισε ο ποιμήν να φωνάζει δυνατά, να σείει την ποιμενική του ράβδο, αλλά αυτά «ουκ ήκουον της φωνής αυτού». Τα έβριζε, τα αναθεμάτιζε, αλλά αυτά ουκ ήκουον της φωνής αυτού. Τέλος έβαλε και τα τσοπανόσκυλα να γαυγίζουν εναντίον τους και θυμωμένος, τα χτυπούσε με την ποιμαντική του ράβδο, τους πετούσε πέτρες, τα κυνηγούσε, αλλά όσο εκείνος εξαγριωνόταν, τόσο αυτά φοβισμένα και τραυματισμένα έφευγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Εκείνη την ώρα κατά συγκυρία πλησίασε ένας άλλος ποιμήν με το δικό του κοπάδι προβάτων και ήθελε και αυτός να περάσει τα πρόβατα διά της γέφυρας στην άλλη όχθη, αλλά με την σειρά του διαπίστωσε κι αυτός ότι τα πρόβατα φοβόντουσαν και δεν πλησίαζαν στην γέφυρα.

Τότε αυτός, απομακρύνθηκε από την γέφυρα, πλησίασε το κοπάδι, άρχισε να τα χαϊδεύει, να τα αγκαλιάζει και πήρε στην αγκαλιά του ένα μικρό προβατάκι και άρχισε να πηγαίνει προς την γέφυρα.

Η μάνα προβατίνα ανήσυχη για το μικρό της, άρχισε να τον ακολουθεί κι από πίσω της ένα-ένα άρχισαν να την ακολουθούν κι όλα τα υπόλοιπα πρόβατα του κοπαδιού. Έτσι μπροστά ο ποιμήν με ήρεμο και σταθερό βήμα, έχοντας στην αγκαλιά του το προβατάκι, πίσω του η μάνα προβατίνα, κι από πίσω όλο το κοπάδι, πέρασαν εύκολα στην αντίπερα όχθη».

Τελειώνοντας ο Γ. Πορφύριος σχολίασε: «Βλέπεις πώς ο καλός ποιμήν με την αγάπη του για τα πρόβατά του και τον όμορφο τρόπο του, πέρασε τα πρόβατα εύκολα στην αντίπερα όχθη;

Ποιον τρόπο μεταχειρίσθηκε ο πρώτος και ποιον ο δεύτερος βοσκός; Και οι δύο τον ίδιο σκοπό είχαν, να περάσουν τα πρόβατά τους στην αντίπερα όχθη.

Ο ένας με την αγάπη του και τον καλό του τρόπο πέτυχε τον σκοπό του, ενώ ο άλλος, αν και ήθελε πολύ να περάσει απέναντι τα πρόβατά του, δεν το κατόρθωσε, αλλά με τον τρόπο του τα απομάκρυνε κι από κοντά του».

Η προηγούμενη διήγηση φρονώ να έγινε κατανοητή και ως προς το πνεύμα και ως προς τον τρόπο. Ίσως να αντιτείνετε ότι οι Αδελφοί της Μονής και ο πνευματικός Πατέρας τους πολλές φορές ημάρτησαν σε εσάς και δεν υπήκουσαν έως και 35 φορές σε ισάριθμες αποφάσεις σας. Δεν αντιλέγω.

Εδώ υπάρχουν όμως δύο προβλήματα και όχι ένα. Το ένα είναι ότι τα λογικά «πρόβατα» δεν υπακούουν.

Το άλλο, ότι «ο ποιμήν» αδυνατεί να πείσει τα πρόβατα να τον ακούσουν. Πρέπει δηλαδή να καταλάβει ο Ποιμένας ότι ο ίδιος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αδυναμία του αυτή και να αλλάξει πρώτος εκείνος τον τρόπο του. Ο καλός ποιμήν ζητά εναγωνίως να βρει το απολωλός, δεν χάνει και αυτά που είναι κοντά του.

Τουλάχιστον αυτό γράφεται στα Ευαγγέλια για τον Ποιμένα τον καλό, εις τύπον του οποίου λέγετε ότι ίστασθε.

Όσο για το «κατά συρροήν και κατ’εξακολούθησιν» της ανυπακοής τους, ποιος εξ Υμών τηρεί καθ’ημέραν υπακοή στις εντολές του Θεού Πατέρα, ώστε αναμαρτήτως πρώτος τον λίθο να βάλει επί τους αδελφούς μας, που δεν υπακούουν εις Υμάς, τους ομοιοπαθείς ανθρώπους; Πριν λίγους μήνες επισκέφθηκα το Άγιον Όρος και κάποιος πνευματικός μου διηγήθηκε το εξής:

«Ένας μοναχός απλός, θέλοντας να επιδιορθώσει το κελλί του και στερούμενος χρημάτων, πούλησε σε κοσμικούς κάποιες παλαιές εικόνες του κελιού του.

Αυτό έπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας και συνελήφθη ο μοναχός για αρχαιοκαπηλία. Δικάστηκε και φυλακίστηκε για αρκετά χρόνια, επιδεικνύοντας στην φυλακή αρίστη  διαγωγή (όπως άλλωστε είχε πάντοτε βέβαια, πλην του ατυχούς περιστατικού).

Έγινε μεγάλος σκανδαλισμός, διότι ασχολήθηκε με το θέμα ο τύπος, τα ΜΜΕ και υπέστη, όπως κοσμικά λέμε, μεγάλη ηθική βλάβη η κυρίαρχος Μονή στην οποία ανήκε το κελλί και ο εν λόγω Μοναχός, με αποτέλεσμα η Μονή να λάβει απόφαση να διαγράψει τον Αδελφό και να μην του δώσει το γνωστό ομόλογο για την ιδιοκτησία του κελλίου.

Μετά από λίγα χρόνια ο Μοναχός αποφυλακίστηκε, επέστρεψε στον κόσμο και λυπήθηκε περισσότερο για την απόφαση που έλαβε η Μονή της Μετανοίας του, από όσο λυπήθηκε για την καταδικαστική του απόφαση. Τότε κάποιοι καλοί Αδελφοί Μοναχοί αποφάσισαν όλοι μαζί (δεκαπέντε περίπου τον αριθμό), να πάνε στην Μονή, για να παρακαλέσουν τον Ηγούμενο και τους προϊσταμένους να ανακαλέσουν την απόφασή τους εναντίον του συγκεκριμένου Μοναχού.

Πήγαν λοιπόν, είπαν στον Ηγούμενο τον σκοπό της επισκέψεώς τους και τον παρακάλεσαν να ανακαλέσει την απόφασή τους. Ο Ηγούμενος επικαλέσθηκε τον σκανδαλισμό που υπέστη το πλήρωμα της Εκκλησίας, τη δυσφήμιση και την ηθική βλάβη που υπέστη η Μονή και ότι εκ μέρους της Μονής δεν ήθελαν να υπάρξει και άλλη τέτοια εμπειρία, γι’αυτό και έλαβαν την απόφαση.

Οι φιλάδελφοι Μοναχοί από την πλευρά τους άρχισαν να λένε στον Ηγούμενο ότι ο Αδελφός υπέστη τον μεγαλύτερο κανόνα, διεσύρθη πανελλαδικώς, καταδικάστηκε, φυλακίστηκε και εν τέλει εξαγνίσθηκε έστω και ακουσίως και δεν θα έπρεπε να του δώσουν και οι αδελφοί του κι άλλο πικρό ποτήρι να πιει.

Ο Ηγούμενος, αγαθής φύσεως ψυχή, από την μία έβλεπε την μεγάλη αγάπη των Αδελφών για τον συμμοναστή Αδελφό τους, από την άλλη φοβόταν νέα παρεκτροπή του Μοναχού. Κάτω από αυτό το αδιέξοδο, απευθυνόμενος στους Αδελφούς τους είπε: «Εάν εμείς του δώσουμε το ομόλογο, υπογράφετε εσείς ως εγγυητές του ότι δεν θα παρεκτραπεί και πάλι;»

Τότε τον λόγο έλαβε ένας γέροντας αγράμματος Μοναχός και απευθυνόμενος στον Ηγούμενο του είπε: «Άγιε Καθηγούμενε, εσύ είσαι ανώτερος άνθρωπος, είσαι Πνευματικός και έχεις από τον Θεό εντολή εάν εβδομηκοντάκις επτά φορές πέσει ο αδελφός, εσύ να τον σηκώσεις και εβδομηκοντάκις επτά να τον συγχωρέσεις, και δεν πρέπει να ζητάς από εμάς τους αμαρτωλούς εγγυήσεις ότι δεν θα αμαρτήσει ξανά ο αδελφός. Θα τον σηκώσεις και θα τον συγχωρήσεις, με δεδομένο ότι θα πέσει πολλές φορές ακόμα και θα χρειασθεί εβδομηκοντάκις επτά και να τον σηκώσεις και να τον συγχωρέσεις, κι αυτό γιατί εσύ είσαι ανώτερος άνθρωπος».

Οι πατέρες συγκινήθηκαν και ο Ηγούμενος, ανώτερος όντως άνθρωπος, χωρίς να υπολογίσει κοσμικά φρονώντας ότι υπαναχωρεί, υποσχέθηκε την ανάκληση της απόφασης όπως και έπραξε.

Πιστεύω, Σεβαστοί Αρχιερείς, ότι κι Εσείς μπορείτε να αποδείξετε ότι είσθε ανώτεροι άνθρωποι και να ανακαλέσετε αυτές τις αποφάσεις Σας. Είναι στην Υμετέρα Σεβασμιότητα γνωστό ότι οφείλετε «δε Υμείς οι δυνατοί (όχι να κατακρημνίσετε τους αδυνάτους, αλλά) τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν, και μη εαυτοίς αρέσκειν».  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ  

Σεβασμιώτατε Άγιε Ναυπάκτου, αυτή την στιγμή που γράφω την παρούσα βρίσκομαι σε διακοπές. Έχω μαζί μου ως συντροφιά τα βιβλία σας, με αυτά κοιμάμαι και με αυτά ξυπνάω και συγκεκριμένα την ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ (Α’ και Β΄ τόμος) περί των θεολογικών παραδόσεων του Π.Ι. Ρωμανίδη. Θέλω κατ’αρχάς εκ βάθους καρδίας να Σας ευχαριστήσω και να Σας συγχαρώ γι’αυτά τα δύο έργα Σας και όχι μόνον.

Είσθε ένας θεολογικός συγγραφέας που κατ’ εξοχήν διδάσκετε την θεοπτία και τη θέωση του νοός του Χριστιανού, του Μοναχού, του Ιερέα, του Αρχιερέα, των Πατριαρχών.

Οι πατέρες της Μονής Μεταμορφώσεως αποφάσισαν πολλές δεκαετίες πριν να γίνετε Επίσκοπος Ναυπάκτου, να εγκαταβιώσουν στην Μονή της Μεταμορφώσεως. Δεν έχω κανένα λόγο να μην πιστέψω ότι είναι αλήθεια αυτά που λέτε ότι οι Αδελφοί δεν υπακούουν στην Υμετέρα Σεβασμιότητα, που τους εντέλλεται να διώξουν τον πνευματικό τους Πατέρα.

Θέσατε ως θέμα υπακοής να κάνουν έκπτωτο τον Ηγούμενο και πνευματικό τους Πατέρα.

Είναι γραμμένο: «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα». Ο ποιμήν της Ι.Μ.Μεταμορφώσεως επατάχθη, όμως δεν διασκορπίσθηκαν τα πρόβατα, αλλά κάθισαν κοντά στον παταγμένο ποιμένα τους. Έτσι οι πατάξαντες τον ποιμένα, μη ειδότες τον διασκορπισμό των προβάτων ως επιθυμούσαν, αποφάσισαν πλέον να πατάξουν και αυτά ακόμα τα πρόβατα.

Καθίστε και αναλογισθείτε όμως: Αν κάποιοι λάμβαναν μια απόφαση για να κάνατε -βάσει μιας αποφάσεως- Εσείς ως παιδί τον σαρκικό Σας πατέρα έκπτωτον, θα το κάνατε; Θεόπτες και θεούμενοι νόες επιβάλλουν κάτι τέτοιο; Παιδιά φιλότιμα, που έχουν εντολή «τίμα τον πατέρα σου ίνα ευ σοι γένηται», είναι εύκολο να πράξουν όπως έπραξε ο Χαμ;

Μπορείτε να διανοηθείτε την πνευματική σχέση αυτών των αδελφών με τον πνευματικό τους Πατέρα, το άνοιγμα των καρδιών τους σε αυτόν, την προσπάθεια και τον αγώνα της υπακοής τους, την ανάπαυση των ψυχών τους εκ της εξομολογήσεως, την παρηγοριά που λάμβαναν, την στοργή, τις προσευχές του; Έρχεσθε τώρα και τους επιβάλλετε ακοινωνησία γιατί δεν κάνουν τον πατέρα τους έκπτωτο; Είναι ηθικό αυτό;

Σεβασμιώτατε, κατηγορήσατε τους αδελφούς ότι δεν Σας υπακούουν. Είναι γεγραμμένο: «Πας γαρ αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον Θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις, επί και αυτός περίκειται ασθένειαν» (Εβρ.Ε΄ 1-2).

Εσείς, Σεβασμιώτατε, εάν υπακούτε και τηρείτε τις εντολές του Θεού, τότε ισχύει για Εσάς το: «ό εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν», και το «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δώση υμίν». Εάν οι Μοναχοί δεν Σας υπακούουν, απευθυνθείτε προς τον Θεό που έχει υποσχεθεί ότι ακούει και υπακούει όσους τηρούν τις εντολές Του και ζητήστε Του να βοηθήσει τους πατέρες. Εάν ο Θεός Σας υπακούσει θα σωθούν οι Αδελφοί. Εάν ο Θεός δεν Σας υπακούσει, τότε μην παραπονείσθε ότι άνθρωποι εμπαθείς δεν σας ακούνε, διότι ούτε ο απαθής Θεός δεν Σας ακούει.

Σεβασμιώτατε, λέγετε Υμείς ότι ο Αρχιερέας ίσταται εις τόπον και εις τύπον Χριστού. Ο κάθε Αρχιερέας επιλέγει ελεύθερα σε ποιον τόπο και σε ποιον τύπο θα ίσταται. Μπορείτε να ίστασθε εις τόπον αυτών των νεφελών επί των οποίων θα κάθεται ο Ιησούς κατά την Β΄ Παρουσία και εις τύπον του Κριτού. Επίσης μπορείτε να επιλέξετε να είσθε εις τόπον αυτόν του Γολγοθά και εις τύπον του Εσταυρωμένου Ιησού, του Οποίου τα παιδιά Του (και μάλιστα οι Αρχιερείς) δεν Τον υπάκουσαν, δεν εφήρμοσαν τις αποφάσεις Του, Τον συκοφάντησαν, Τον δίκασαν αδίκως, Τον εγύμνωσαν, Τον φραγγέλωσαν, Τον ενέπαιξαν, Τον έφτυσαν στο πρόσωπο, Του φόρτωσαν τον Σταυρό, Τον σταύρωσαν μαζί με κακούργους, Τον πότισαν όξος, και Αυτός, ο εις τόπον Γολγοθά ιστάμενος Ιησούς και εις τύπον Εσταυρωμένου -δείχνοντας και αποδεικνύοντας ότι είναι Ο ΠΑΤΕΡΑΣ- μία μέριμνα είχε, να ζητά να αφεθούν και να μην καταλογισθούν οι αμαρτίες των παιδιών Του και μετ’ου πολλάς ημέρας τους χάρισε και το Άγιον Πνεύμα Του.

Λόγω αυτεξούσιας προαιρέσεως η επιλογή σε ποιον τόπο και τύπο Χριστού ίσταται ο Αρχιερέας, είναι του ιδίου. Η Αλήθεια όμως είναι ότι «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας» (Α΄ Κορινθ. κφ. Δ΄15).

Πιστεύω ότι ως ανώτερος άνθρωπος και πατέρας θα ανακαλέσετε κάθε απόφαση εναντίον της Αδελφότητος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου. Εάν αφήσετε τις πολλές «αμαρτίες» των Αδελφών και αυτοί πολύ θα Σας αγαπήσουν. Είναι γραμμένο: «ω δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπά» (Λουκ. Ζ΄, 47).

Εύχεσθε να γλυτώσω το «ουαί τοις νομικοίς».

Με σεβασμό,

δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος