Του Δρ Χαραλάμπη Μ. Μπούσια | Romfea.gr

Ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ὡς ἁγιοπνευματικός, χριστοκεντρικὸς καὶ εὐαγγελόβιος ἦταν πάντοτε χαρούμενος καὶ διδακτικός.

Ὄχι μόνο δὲν ἔβγαινε «λόγος σαπρὸς» (Ἐφεσ. δ΄ 29) ἀπὸ τὸ στόμα του, ἀλλὰ ὅ,τι ἔβγαινε ἦταν ἀπόσταγμα σοφίας καὶ χάριτος.

Ἀπὸ προφορικοὺς ἢ γραπτοὺς χαιρετισμούς του σὲ διάφορες ἐκδηλώσεις ἢ σὲ περιοδικὰ σταχυολογοῦμε μερικὰ μηνύματά του, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται τὸ πνευματικὸ ὕψος τοῦ ἀνδρός.

Πάντοτε χαίρετε!

Τὸ τρίπτυχο τῆς πορείας τῆς ζωῆς μας, τὸ φωτεινὸ ἔμβλημα στὴν καθημερινότητά μας βρίσκεται τὰ λόγια τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντοτε, χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).

Δηλαδή, πάντοτε νὰ παρουσιαζόμαστε χαρούμενοι μὲ ἐσωτερικὴ χαρά, ἀνείπωτη ἀπὸ τὴν ζωντανὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας.

Συνεχῶς νὰ προσευχόμαστε, γιὰ νὰ μᾶς ἐπισκιάζει ἡ χάρη τοῦ Κυρίου μας καὶ νὰ καθοδηγεῖ τὰ βήματά μας πρὸς ἔργα σωτηριώδη, καὶ γιὰ κάθε δωρεὰ τοῦ δωρεοδότη Χριστοῦ μας, ποὺ μᾶς ξημερώνει ζωντανούς, μᾶς δίνει τὸν ἄρτο τὸν ἐπιούσιο, μᾶς χαρίζει ὑγεία καὶ δύναμη καὶ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ ἀγαθὰ τῆς δημιουργίας Του, νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε ἀκατάπαυστα.

Ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ μας καὶ τὸ ἔλεός Του ποὺ τρέχει ὀπίσω μας, γιὰ νὰ μᾶς σώσει, πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας ἀπὸ χαρὰ μοναδική, ἀφοῦ εἴμαστε σίγουροι ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι σὲ αὐτὴ τὴ ζωή.

Ὑπάρχει ὁ ἀκοίμητος συνοδοιπόρος μας, ὁ Θεός μας, ἕτοιμος, νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε μας πτώση, σὲ κάθε μας ἀνάγκη, σὲ κάθε μας δυσκολία.

Αὐτὴ ἡ χαρά μας ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀδρανοποιεῖ, νὰ μᾶς κάνει νὰ καθεύδουμε. Πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ προσευχὴ καὶ ἀπὸ δοξολογία.

Προσευχή, γιὰ νὰ νοιώθουμε τὴν ἐλαχιστότητά μας καὶ σὰν καλὰ παιδιὰ νὰ ζητοῦμε νὰ μᾶς ἐπισκιάσει ἡ Θεία Χάρις τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας, πρὸς τὸν ὁποῖον καταφεύγουμε ὁμολογώντας «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. στ΄ 9), ἀλλὰ καὶ δοξολογία τοῦ παναγίου ὀνόματός Του γιὰ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ πλουσιοπάροχα μᾶς δίνει, ὥστε νὰ διαβοῦμε τὸ πέλαγος τῆς ἐφήμερης αὐτῆς ζωῆς ἄφοβα καὶ γαλήνια.

Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε καὶ τὴν ἄλλη προτροπὴ τοῦ θεηγόρου Παύλου: «Ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν». ( Ἐφεσ. δ΄ 26).

Δηλαδὴ νὰ μὴ νυκτώνει καὶ μᾶς βρίσκει ἡ ἑσπέρα μαλωμένους μὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας. Δὲν πρέπει νὰ βαστᾶμε τὴν ὀργὴ καὶ τὸ θυμό μας γιὰ χρόνο πολύ.

Ἡ ἁγία Συγκλητικὴ μᾶς διδάσκει γι' αὐτό: «Τί μισεῖς τὸν λυπήσαντά σε ἄνθρωπον; Οὐκ αὐτός ἐστιν ὁ ἀδικήσας, ἀλλ' ὁ διάβολος. Μίσησον τὴν νόσον, καὶ μὴ τὸν νοσοῦντα».

Δηλαδή, Νὰ μὴ μισοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας, ὅσο καὶ ἄν μᾶς ἀδικοῦν, γιατὶ πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρύβεται ὁ μισόκαλος διάβολος. Νὰ μισοῦμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι τώρα καὶ πάντοτε, ἀφοῦ «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. στ΄ 2), ἔχοντες παράδειγμα φιλεργατικότητος τὰ μυρμήγκια καὶ τὶς μέλισσες, θὰ πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε στὴ ζωὴ αὐτή, ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σὰν νὰ μὴ πεθάνουμε ποτέ, ἀλλὰ καὶ νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸ θάνατο σὰν νὰ πεθάνουμε αὐτὴ τὴ στιγμή.

Ἔτσι θὰ εὐαρεστήσουμε τὸν ἄχρονο Θεό μας καὶ θὰ κληρονομήσουμε τὴν οὐράνια Βασιλεία, «τὴν ἡτοιμασμένην ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄ 34).

Γολγοθᾶς καὶ Ἀνάσταση

Ὁ Χριστός μας γιὰ νὰ φθάσει στὴ λαμπροφόρο Ἀνάσταση πέρασε ἀπὸ τὸν πολυώδυνο Γολγοθᾶ. Πέρασε ἑκουσίως τὰ ἄχραντα πάθη Του, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση χωρὶς σταύρωση.

Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ φθάσει στὴ χαρὰ τῆς ἀναστάσεως ἂν προηγουμένως δὲν περάσει μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῶν θλίψεων, τῶν δυσκολιῶν, τῶν ἀπογοητεύσεων, τῶν ἀσθενειῶν, τῆς ἀπορρίψεως.

Μάλιστα τόσο πιὸ πολὺ λαμπρὴ φαίνεται ἡ Ἀνάσταση ὅσο πιὸ βαρὺς εἶναι ὁ Γολγοθᾶς τῶν θλίψεων καὶ τῶν στεναχωριῶν ποὺ περνοῦμε.

Μὴν ἀπογοητεύομαστε, λοιπόν, καὶ μὴν ἀποκάμνουμε ἀπὸ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Τὰ ἐπιτρέπει ὁ «δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν παθὼν Κύριος», γιὰ νὰ μᾶς τονώσει τὸ αἴσθημα τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεώς μας.

Ἱεραποστολὴ καὶ Φιλανθρωπία

Δύο τομεῖς προσφορᾶς πρὸς τὸν πλησίον ἀποτελοῦσαν ἀνέκαθεν τὴν πυξίδα τῆς ζωῆς μου· ἡ ἱεραποστολὴ καὶ ἡ φιλανθρωπία.

Ὁ πόνος τῶν γύρω μου ἦταν καὶ δικός μου πόνος, ἡ θλίψη τους γινόταν δάκρυ μου, ὁ στεναγμός τους δίστομη ρομφαία, ποὺ ἔσχιζε τὰ σωθικά μου καὶ τὸ σκοτάδι τους λίθος βαρύτατος, ποὺ πλάκωνε τὴν ψυχή μου.

Ἔβλεπα μπροστά μου τὸ Χριστό μας γυμνό, πεινασμένο, διψασμένο, στὴ φυλακή, στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου καὶ δὲν ἤθελα νὰ ἀκούσω πικραμένη τὴ φωνή Του νὰ μοῦ λέει: «Ἐπείνασα καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με» (Ματθ. κε΄ 42-43).

Τὸν ἔβλεπα ἐπίσης νὰ μὲ παροτρύνει νὰ μαθητεύσω «πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κη΄ 19) καὶ νὰ μοῦ δείχνει τοὺς ἀγρούς, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ θερισμό, λέγοντάς μου νὰ σηκώσω τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ νὰ δῶ τὶς χῶρες ὥριμες, «ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη» (Ἰωάν. δ΄ 35).

Καὶ τοῦτο γιατὶ αὐτὸς ποὺ θερίζει στὸν πνευματικὸ ἀγρὸ ἑλκύει στὴ σωτηρία ἀθάνατες ψυχὲς καὶ συναθροίζει καρπὸ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Ὁ χρόνος στὴ ζωή μας

Τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου κυλάει ἀσταμάτητα καὶ παρασύρει στὸ ρεῦμα του χαρὲς καὶ λύπες, σχόλες καὶ καθημερινές. Ἀδυσώπητος ὁ χρόνος μᾶς ἀφήνει μόνο τὰ σημάδια του καὶ ἐκεῖνος φεύγει.

Καὶ ἐμεῖς σημαδεμένοι παραμένουμε νὰ καρτεροῦμε ἄλλα κι’ ἄλλα σημάδια νὰ μᾶς στιγματίσουν μέχρις ὅτου ὁ Κύριος τοῦ χρόνου, ὁ Σωτήρας μας Χριστός, μᾶς καλέσει κοντά Του.

Καὶ ὑπάρχουν ὄμορφα καὶ ἄσχημα σημάδια. Ὅλα ὅμως εἶνα σημάδια Θεοῦ. Τὰ ὄμορφα πρὸς πνευματική μας τέρψη καὶ ἀγαλλίαση, τὰ ἄσχημα πρὸς παιδαγωγία μας, ἀφοῦ τίποτα ἄσχημο δὲν ἔχει φτιάξει ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος τὰ πάντα ἐποίησε «καλὰ λίαν» (Γεν. 1, 31).

Μιμητὲς τῆς Μαγδαληνῆς

Εἴδατε τί ἔγινε κατὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας; Ἡ Μαγδαληνὴ μὲ τὶς λοιπὲς Μυροφόρες γιὰ ἄλλο σκοπὸ πῆγαν στὸν Τάφο τοῦ Κυρίου καὶ ἄλλα εἶδαν τὰ μάτια τους!

Ἄκουσαν ἀπὸ τὸ λαμπροφορεμένο Ἄγγελο ὅτι ὁ Χριστὸς Ἀναστήθηκε. Ἔντρομες, ἀλλὰ καὶ μὲ χαρὰ ποὺ ξεχύλιζε στὴν ψυχή τους ἔτρεξαν νὰ βροῦν τοὺς Ἀποστόλους, νὰ τοὺς ἀναγγείλουν τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονός.

Ἔκπληκτοι οἱ Ἀπόστολοι στὸ ἄκουσμα αὐτὸ ἔτρεξαν πρὸς τὸν Πανάγιο Τάφο. Πρῶτος ὁ Πέτρος ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸν Ἰωάννη καὶ τὶς Μυροφόρες ἔφθασαν στὸ Μνημεῖο, ἔκαναν μιὰ βεβιασμένη ἔρευνα καὶ ἀποχώρησαν τρομαγμένοι. Ἔμεινε ἡ Μαγδαληνὴ μόνη· βεβαίως ἦταν ἀκόμη χωρὶς τὴ θεία Χάρη.

Κανεὶς μέχρι τότε δὲν εἶχε λάβει σοβαρὰ ὑπόψη του τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἦταν σκλαβωμένοι μὲ τὴ σκέψη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Λυτρωτὴς τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Καὶ ἡ Μαγδαληνὴ ποῦ νὰ πήγαινε;

Καθόταν ἐπάνω στὸ Μνημεῖο καὶ ἔκλαιγε. Καὶ λένε οἱ Πατέρες ποῦ νὰ πήγαινε αὐτὴ τὴν ὥρα μὲ τόση θλίψη; Νὰ πήγαινε στοὺς Ἀποστόλους; Ἆρα γε θὰ τὴν παρηγοροῦσαν;

Ὄχι. Γι’ αὐτὸ προτίμησε νὰ καθήσει ἐκεῖ στὸν Τάφο τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ ἀγάπη νὰ κλάψει γι’ Αὐτόν.

Μιμούμενοι καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, τὴ Μαγδαληνὴ ἀπαρηγόρητοι ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ τόπου μας, κρίση ὀλιγοπιστίας, πρέπει νὰ μένουμε στοὺς τόπους τοὺς Ἁγίους, ποὺ μᾶς παρηγοροῦν.

Νὰ μένουμε κοντὰ στοὺς πνευματικούς μας, κοντὰ στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, κοντὰ στὶς ἐνορίες καὶ στὰ Μοναστήρια μας, κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Νὰ μένουμε κοντὰ στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Αὐτοὶ εἶναι οἱ τόποι ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ μᾶς τὸ τόνισε, ὅτι «Οὗ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20).

Καὶ μὴ λησμονοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ τρέχουμε μὲ λαχτάρα στοὺς Ναούς, στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.

Τὴν προσευχή μας νὰ θεωροῦμε πρῶτο ἀπὸ κάθε ἄλλο ἔργο μας, ἀφοῦ μὲ αὐτὴν καταθέτουμε τὰ αἰτήματά μας στὸν Κύριό μας, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε γιὰ τὶς καθημερινές Του εὐεργεσίες πρὸς ὅλους μας.

Μετὰ τὴν προσευχὴ δεύτερο καθῆκον μας νὰ θεωροῦμε τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης μας πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Καὶ ὄλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀγάπης.

Ὅλοι μας εἴμαστε ἐμπερίστατοι. Καὶ νὰ ἐνθυμούμαστε ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὴν προσευχή, ἀγαπᾶ τὸ Θεό· καὶ αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸ Θεό, πρέπει νὰ ἔχη ὑπόψη του ὅτι πρέπει νὰ ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφό του. Τότε ἀποδεικνύει ὅτι ἀγαπᾶ πραγματικὰ τὸ Θεό.

Λέει ὁ Κύριος στὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο: «Εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν;...Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι» (Λουκ. στ΄ 32-33). Ἀγάπη λοιπὸν πρὸς πάντας καὶ δὴ πρὸς τοὺς ἐχθρούς.

Νὰ ἀγαπᾶμε ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ καρδιά μας νὰ φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη, διότι ὅπου ἀγάπη ἐκεῖ καὶ ὁ Θεός.

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 10).

Γράφει ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας, Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης

Σήμερα, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ενός Σύριου Μοναχού και Κληρικού, ο οποίος γεννήθηκε το 676 στη Δαμασκό, από την οποία πήρε το προσωνύμιο Δαμασκηνός, και παρέδωσε την ψυχή του στον Πλάστη του στις 4 Δεκεμβρίου του 749.

Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ο πατέρας του Σέργιος ήταν διοικητής της πόλης, εγκατέλειψε αυτό που σήμερα συνηθίζουμε να λέμε «ζωή» και αναζήτησε την «όντως ζωή» στην περίφημη Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα, κοντά στα Ιεροσόλυμα, αγωνιζόμενος κατά των αιρέσεων και των παθών, κατά της εικονομαχίας, της υψηλοφροσύνης και της υπερηφανείας, κατά της αγάπης του πλούτου και της ματαιοδοξίας, με υπομονή, υπακοή και ταπείνωση, καταλιμπάνοντας αξιομίμητο και διαχρονικό υπόδειγμα μίμησης πίστεως και κατά Χριστόν βιοτής.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευεργεσία που δίνει ο Θεός στον κόσμο μας από την δωρεά ενός αγίου Του.

Ο άγιος είναι η ευλογημένη απάντηση του Θεού στον παραπαίοντα και αμαρτωλό κόσμο μας, το ακριβότερο δώρο Του σε εμάς, αφού με την παρουσία του αγίου διακρατείται και ο ίδιος ο κόσμος.

Κι αυτό ιδιαιτέρως πρέπει να τονίζεται στην εποχή μας, την τόσο περίεργη από πλευράς πνευματικής και οικονομικής κρίσεως.

Η απάντηση του Θεού δεν θα έρθει με τον πολλαπλασιασμό των χρημάτων και των υλικών αγαθών, αλλά με τη δημιουργία συνθηκών μετανοίας στην καρδιά μας.

Αν αρχίσει η εσωτερική αλλοίωσή μας και η επιστροφή μας προς τον Θεό, τότε πράγματι θα σημαίνει ότι ήλθε η ώρα της υπέρβασης της όποιας κρίσεως.

Η τοπική μας Εκκλησία, όμως, τιμά σήμερα και τα Ονοματήρια του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, κ. Δαμασκηνού, τον οποίο η Χάρη και το Έλεος του Κυρίου μας πρόσφερε, ως ένσαρκη εικόνα του επωνύμου Του Αγίου, ο οποίος με τη φιλοπτωχεία του, την υπομονή και την απλοϊκότητά του, την ευαισθησία και την ανθρωπιά του, την εμμονή του στις παραδόσεις, που στήριξαν το Γένος μας, την ανεξικακία και την ταπείνωσή του, τη φιλομάθεια και την αδιάλειπτη λειτουργική επαφή του με το ποτήριο της Ζωής, συμπυκνώνει πάντων των αγίων τις αρετές, την πραότητα του Μωυσή, το ζήλο του Ηλία, του Πέτρου την ομολογία, του Ιωάννου τη θεολογία και κορωνίδα όλων την αγάπη…..

Την αγάπη, που αμφίδρομα συνδέει με μια άρρηκτη πλέον σχέση Ποίμνιο και Ποιμένα, και η οποία είναι η παρηγοριά, η δύναμη, το στήριγμα και το κραταίωμά του, Γιατί,

Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη. 

Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την Αγάπην

και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.

Ας ευχηθούμε να του χαρίζει ο Κύριος δύναμη και υγεία και να τον προστατεύει από κάθε κίνδυνο, κακό και κακία, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα το λόγο της Αυτού Αληθείας. Αμήν!

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Κόντρα στο ρεύμα των "προοδευτικών" δυνάμεων της χώρας που θέλουν να επιβάλλουν άλλες παραδόσεις και νέα κοινωνικά ήθη και πρότυπα, ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε κατηγορηματικά κατά του γάμου των ομοφύλων.

Δεν συνηθίζουμε μέσα από τη Romfea.gr να σχολιάζουμε δηλώσεις πολιτικών. Δεν μπορούμε όμως να μην αποδώσουμε θετικό πρόσημο και να απονείμουμε τα εύσημα στον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Χαράλαμπο Αθανασίου.

Είχε το θάρρος της γνώμης του και κόντρα στα σύγχρονα ήθη που πλασάρουν νέοι πολιτικοί, φορείς και πρόσωπα, και θέλουν να επιβάλλουν ως αναφαίρετο "ανθρώπινο δικαίωμα" την καθιέρωση του γάμου ομοφύλων, ο Υπουργός δήλωσε κάθετα αντίθετος.

Μία δήλωση που μπορεί να του κοστίσει χιλιάδες ψήφων αφού πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Όμως οι πολιτικοί μερικές φορές πρέπει να προασπίζουν τα πιστεύω τους, ακόμη και αν οι απόψεις τους έχουν πολιτικό κόστος.

«Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι», είπε ο κ. Αθανασίου για τους γάμους ομόφυλων, μιλώντας στο Mega, συμπληρώνοντας ότι «και η σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το απαγορεύει. Όταν μιλάει για γάμο μιλάει για άνδρα και γυναίκα».

«Είμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται την φύση του ανθρώπου και δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί τουλάχιστον με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την υπουργία ο γάμος», σημείωσε ο Υπουργός.

Μερικές φορές οφείλουμε να λέμε και ένα μπράβο σε κάποιους πολιτικούς...

Του Σπύρου Μπαζίνα | Romfea.gr 

Τα φώτα της πρόσφατης συνάντησης του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα στην Πόλη έσβησαν.

Οι πρωταγωνιστές έφυγαν από την σκηνή. Καιρός για μία πρώτη, προσωπική και με πολύ σεβασμό,αλλά και χωρίς φόβο η πάθος, αποτίμηση των κερδών και των ζημιών των δύο πλευρών.

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι η όλη συνάντηση είχε περισσότερο επικοινωνιακό η συμβολικό χαρακτήρα.

Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα προκύψει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα και αν αυτό θα είναι θετικό η αρνητικό. Πάντως, η ιστορία δεν δικαιολογεί αισιοδοξία.

Η συνάντηση των Ιεροσολύμων το 1963 δεν άλλαξε την παραδοσιακά εχθρική πολιτική του κράτους του Βατικανού απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ορθοδοξία εν γένει.

Ούτε και σταμάτησε τον θρησκευτικό φανατισμό και την επιστροφή στους θρησκευτικούς πολέμους του Μεσαίωνα που προανήγγειλε ο ο δάσκαλος πολλών πολιτικών του σήμερα SamuelP. Huntington με το βιβλίο του ClashofCivilizationsand the Remaking of World Order (SimonandSchuster, 1996), ο οποίος είχε, μεταξύ άλλων, και την φαεινή ιδέα να υποστηρίξει ότι δεν συγκρούoνται άνθρωποι και μάλιστα όχι πολιτισμένοι αλλά απολίτιστοι, αλλά πολιτισμοί, και να περιγράψει την Ορθοδοξία ως εχθρική προς την Δύση δύναμη!

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η συνάντηση αυτή έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μία περισσότερο πολιτική παρά εκκλησιαστική συνάντηση. Αυτό είναι σε ένα βαθμό και αυτονόητο αφού ο Πάπας είναι και Αρχηγός του Κράτους του Βατικανού με σημαντική πολιτική και οικονομική δύναμη.

Πάντως, η εντύπωση αυτή ενισχύεται και από την πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού Αντιπροέδρου JoeBidenστο Πατριαρχείο και την δήλωση του ότι ο Πατριάρχης κρατάει τον λόγο του. Τι λόγο έδωσε ο Πατριάρχης στον κ. Biden;

Να προωθήσει τον διαχριστιανικό και διαθρησκευτικό διάλογο; Και με ποιο αντάλλαγμα; Την στήριξη των Η.Π.Α. για να ανοίξει η Χάλκη και να αναγνωρισθεί από την Τουρκία η οικουμενικότητα και η νομική προσωπικότητα του Πατριαρχείου;

Ενισχύεται επίσης η εντύπωση ότι η συνάντηση ήταν περισσότερο πολιτική και από την παρουσία του Έλληνα ΥΠΕΞ, αλλά και διπλωματικών και οικονομικών παραγόντων από την Ελλάδα και την Αμερική.

Η τρίτη παρατήρηση είναι ότι κέρδη υπάρχουν και για τις δύο πλευρές, και ζημιές μόνο για το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στα κέρδη του Πάπα καταγράφεται η εντύπωση που έδωσε ότι είναι ταπεινόφρων (μπορεί βέβαια να είναι αλλά μόνο σε επίπεδο λόγων και συμβολικών κινήσεων, πράγμα που δεν του κοστίζει γιατί δεν συνοδεύεται με ουσιαστικές παραχωρήσεις).

Κυρίως όμως ο Πάπας έδειξε ότι σε κάποιο βαθμό αναγνωρίζεται ως ο πρώτος της ανά τον κόσμο Εκκλησίας (ήταν βέβαια primusinterpares, αλλά πριν εισάγει τις απαράδεκτες καινοτομίες στις οποίες ακόμη επιμένει).

Αυτό το νόημα είχεκαι η αναπάντητη από το Πατριαρχείο δήλωση του πριν από το ταξίδι του στην Τουρκία ότι χωρις ενότητα με τον Πάπα καμία Εκκλησία δεν είναι πλήρης, που εξηγεί και το νόημα που ο Πάπας δίνει στην αναφορά στην ενότητα στην κοινή δήλωση.

Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί αντικειμενικά (δηλ. ανεξάρτητα από την φιλόφρονα διάθεση του Πατριαρχείου) και το γεγονός ότι ο Πάπας ανέγνωσε το «Πάτερ ημών» και ευλόγησε το εκκλησίασμα.

Στα κέρδη του Πατριαρχείου (το συνοδικό μας σύστημα δεν μας επιτρέπει να μιλούμε για κέρδη του Πατριάρχη) καταγράφεται η εντύπωση που έδωσε ότι είναι διαλλακτικό (όχι δογματικό) και προωθεί τον διάλογο και την καταλλάγή. Στα κέρδη του Πατριαρχείου είναι και η δημόσια αναγνώριση της οικουμενικότητας του, πράγμα που ενέχει μηνύματα προς όλο τον κόσμο και ιδίως την κυβέρνηση της Τουρκίας (που δεν αναγνωρίζει καν την νομική προσωπικότητα του Πατριαρχείου), αλλά και προς το Πατριαρχείο Μόσχας (που στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητεί το ακριβές περιεχόμενο της οικουμενικότητας του Πατριαρχείου και στην χειρότερη προωθεί την θεωρία της Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης, που είναι και ανιστόρητη γιατί η Πόλη είναι Νέα Ρώμη, και όχι Δεύτερη για να υπάρξει και Τρίτη).

Στα θετικά επίσης καταγράφεται η πρόσκληση όλων των Χριστιανών σε προσευχή και η έμφαση στον διάλογο. Βεβαίως, και είναι καθήκον όλων μας να προσευχόμεθα για την ενότητα της Εκκλησίας.

Και βεβαίως δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον διάλογο με όσους επιθυμούν να μάθουν για την ακενοτόμητη αλήθεια της Εκκλησίας (σε αντίθεση με την Δύση όπου οι συνεχείς καινοτομίες έχουν δημιουργήσει σύγχυση, όπως παραδέχθηκε και ο διεθνώς γνωστός Καρδινάλιος Καίνιγ σε μία από τις επισκέψεις του στο Άγιον Όρος).

Και χωρίς αμφιβολία ο διαχριστιανικός και διαθρησκευτικός διάλογος οφείλει να είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος επίλυσης διαφορών με την έννοια ότι ο φανατισμός και η βία είναι άρνηση της θρησκείας.

Ο Κύριος συνομίλησε με την «ξένη και αλλόθρησκη» Σαμαρείτιδα (Ιωάν. δ΄, 5-26), αλλά για να της δώσει το «ύδωρ το ζων» και να την σώσει αγιάζοντας την ως Αγία Φωτεινή, όχι για να την κολακεύσει λέγοντας της πόσο καλά είναι στην άγνοια της.

Ο διάλογος με συμβιβασμούς και παραχωρήσειςσε θέματα πίστεως δεν ειναι διάλογος της αγάπης, ούτε μπορεί να οδηγήσει στην ενότητα, αφού απομακρύνει από τον Κύριο, την πηγή της ενότητας και της αγάπης.

Το ίδιο οφείλουμε να πούμε και για τον διάλογο του «γέλα με να σε γελώ να περνούμε τον καιρό», που γίνεται ενώ κανείς δεν προτίθεται να παραιτηθεί από τα βασικά πιστεύω του, η Δύση από τον ανθρωπισμό της κι εμείς από τον Θεαθρωπισμό μας (βλ. Αρχ. Γεωργίου (κατά κόσμον Καψάνη), Η αίρεσις του Παπισμού, στο βιβλίο Ορθοδοξία και Ουμανισμός, Ορθοδοξία και Παπισμός, Δ΄ Έκδοσις, Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, 1998, σ. 86).

Η αγάπη της Ορθοδοξίας για όλη την ανθρωπότητα έγκειται στην διατήρηση της ακενοτόμητης πίστης και έτσι της δυνατότητας της ακατάπαυστης κοινωνίας του ανθρωπίνου πνεύματος μετά του Αγίου Πνεύματος, τηςθέωσης, της πρόγευσης του Παραδείσου ήδη από αυτή την ζωή (βλ. Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Κεφάλαια εκκλησιολογικά, στο βιβλίο Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, μετάφραση Ιερομονάχου Αθανασίου Γέφτιτς, Αστήρ, 2001, σ. 184)

Για το Πατριαρχείο υπάρχουν και ζημιές, έστω σε επικοινωνιακό επίπεδο. Αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο σε μία πολιτική συνάντηση όταν η μία πλευρά είναι μία εκκλησιαστική και πολιτική οντότητα, όπως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (σωστότερα, εκκλησιαστικοφανής κοινότητα) και το κράτος του Βατικανού, και από την άλλη η Εκκλησία.

Όμως, η σημαντικότερη ζημία είναι αντίστοιχη με το μεγάλο κέρδος του Βατικανού. Δόθηκε η εντύπωση ότι το Πατριαρχείο υιοθετεί την αντίληψη του Βατικανού περί ενότητας, ενω η ορθόδοξη αντίληψη περί του «ίνα πάντες εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση» (όπως αναφέρεται στην κοινή δήλωση) είναι ότι αυτή η ενότητα είναι ενότητα με τον Κύριο, την πηγή της αγάπης, και όχι με τον αλάθητο και «vicariousChristi»Πάπα (βλ. Dumitru Stăniloae, Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό, Ευχαριστία-Πίστη-Εκκλησία, μετάφραση Ελευθέριος Μάϊνας, Εκδόσεις Άθως, 1976, σ. 102).

Δόθηκε επίσης η εντύπωση ότι το Πατριαρχείο σε ένα βαθμό δέχεται τον Πάπα ως κεφαλή της Εκκλησίας, πριν καν παραιτηθεί και αποδοκιμάσει τις καινοτομίες που εκείνος εισήγαγε, ιδίως τον ανθρωποκεντρισμό του, «το να θέλη να γίνει καλός δια του εαυτού του» κι έτσι «να θέλη να αντικαταστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον»(βλ. Aρχιμ.Ιουστίνου Πόποβιτς, Σκέψεις περί του «αλαθήτου» του ευρωπαίου ανθρώπου, έ.ά.,σ. 152-153).

Την εντύπωση αυτή ενίσχυσαν και σχεδόν όλα τα Μ.Μ.Ε. τα οποία αναφέρθηκαν εκ των προτέρων σε συλλειτουργία και ακόμη σε πρόοδο στην προσπάθεια για την ένωση των εκκλησιών.

Συλλειτουργία δεν υπήρξε. Ούτε συζήτηση για την ένωση των εκκλησιών. Απλα ο Πάπας παρέστη στην Θεία Λειτουργία στο Πατριαρχείο.

Βέβαια, το γεγονός ότι ο Πάπας είπε το «Πάτερ ημών» κι ευλόγησε τους πιστούς δημιούργησε εντυπώσεις περί κάποιας συλλειτουργίας.

Τέλος, στις επικοινωνιακές ζημιές του Πατριαρχείου καταγράφεται και οι εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τα εξής γεγονότα: η επίσκεψη του Πάπα στην Πόλη εμφανίστηκε ως δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την της επίσκεψη του στο νεότευκτο παλάτι του κ. Ερντογάν στην Άγκυρα, κατά την υποδοχή του Πάπα στο αεροδρόμιο της Πόλης, ο Πατριάρχης ήταν στην σειρά μετά και από τον τελευταίο τοπικό παράγοντα, και κατάτην επίσκεψη του Πάπα στην Αγιά Σοφία ο Πατριάρχης έλαμψε δια της απουσίας του. Όλα αυτά αποτελούν μία ακόμη θλιβερή υπενθύμιση της δύσκολης θέσης του Πατριαρχείου στην Τουρκία.

Η τέταρτη παρατήρηση είναι ότι η η ανησυχία που οι δύο θρησκευτικοί ηγέτες εκφράζουν για την κατάσταση στο Ιράκ, την Συρία και ολη την Μέση Ανατολή και η δήλωση ότι δεν θα δεχθούν μία Μέση Ανατολή χωρίς Χριστιανούς είναι μεν πολύ θετική, αλλά και επίσης «too little, too late».

Στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι Χριστιανοί στην Μέση Ανατολή έχουν ήδη εξοντωθεί η εγκαταλείπουν τις πατρογονικές τους εστίες η κρύβονται για να σωθούν.

Που ήταν οι δύο ηγέτες όταν η πολιτική των πολέμων, που μία μικρή ομάδων νεο-συντηρητικών σιωνιστών υπό τον κ. Περλ στο Institutefor Advanced Strategic and Political Studies είχε προτείνει στον κ. Νετανιάχου, το 1996 έγινε πολιτική της Αμερικής το 2001 (βλ. αναφορά στην μελέτη με θέμα «A clean break [from the Oslo Accords]: A New Strategyfor Securing the Realm [Israel]») στο βιβλίο του Stephen J. Sniegoski, The Transparent Cabal, Enigma Editions, Norfolk, Virginia, 2008, σ. 89, http://www.libertarianismo.org/livros/StephanSniegoski_TheTransparentCabal.pdf);

Που ήταν οι δύο ηγέτες όταν καταστρεφόταν το Ιράκ και μαζί οι αρχαιότατες χριστιανικές κοινότητες του; Και τώρα τι προτείνουν;Γιατί φαίνονται να αγνοούν το κοινά γνωστό και πανθομολογούμενο ότι οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής πληρώνουν την πολιτική της «χριστιανικής» Δύσης έναντι της Μέσης Ανατολής (βλ. αντί άλλων Ουίλιαμ Ντάλριμπλ,Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου, Ωκεανίδα, 2013);!

Και γιατί στην κοινή τους ανακοίνωση οι δύο θρησκευτικοί ηγέτες καλούν μόνο τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς να εργασθούν από κοινού για την δικαιοσύνη, την εἰρήνη καί το σεβασμό της ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων κάθε προσώπου; Πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να κληθούν και οι Ιουδαίοι ιδίως στο Ισραήλ να κάνουν το ίδιο;

Πως μπορεί κανείς να αγνοήσει τον Ιουδαϊκό φονταμενταλισμό στο Ισραήλ που τρομοκρατεί ακόμη και πολλούς Ισραηλινούς αλλά και Ιουδαίους ανά τον κόσμο (βλ. αντί άλλων το συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ «TheGatekeepers», στο οποίο μιλούν τέσσερεις αρχηγοί της Αντιτρομοκρατικής του Ισραήλ στο http://sharerepo.com/a13pweddp8rp, το bestsellerστο Ισραήλβιβλίο του ShlomoSand, HowIstoppedbeingaJew, MaplePress, 2014, αλλάκαι το βιβλίο του NortonMezvinskyJewishfundamentalisminIsrael, PlutoPress, 2004);

Πως μπορεί κανείς να αγνοήσειότι οι φονταμενταλισμοί των διαφόρων θρησκειών αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και να τους αποδοκιμάσει όλους εν γένει (βλ. επίσης συνέδριο στοNationalPressClubτης Ουάσιγκτον τον Φεβρουάριο του 2013 με θέμα «ChristianZionismandIslamicFundamentalism»στο https://www.youtube.com/watch?v=vHs-1qmLLfo);

Η πέμπτη παρατήρηση είναι ότι η σύντομη αναφορά στα γεγονότα στην Ουκρανία και την ανάγκη να γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο είναι πολύ θετική. Αλλά η γενικότητα της δήλωσης υποδηλώνει διαφωνία για το «ποιος ήρξατο χειρών αδίκων».

Και βεβαίως δεν αναφέρει κουβέντα για τον ρόλο της Ουνίας που εδώ και πολλά χρόνια καταδιώκει τους Ορθοδόξους σαν να ήταν ειδωλολάτρες!

Συνοψίζοντας την πρώτη αυτή αποτίμηση, θα έλεγα ότι η συνάντηση του Πατριάρχη με τον Πάπα είχε πολλά και θετικά μηνύματα και συμβολισμούς για την καταλλαγή, την ειρήνη, τον διάλογο την αποφυγή του θρησκευτικού φανατισμού και της βίας.

Ο Πάπας κέρδισε τις εντυπώσεις αφού δόθηκε η εντύπωση ότι αναγνωρίστηκε ως πρώτος και φάνηκε ναεπιβάλλει την άποψη του περί ενότητας μαζί του ως προϋπόθεσης για την ενότητα της Εκκλησίας.

Το Πατριαρχείο είχε ως κέρδη κυρίως την αναγνώριση της οικουμενικότητας και της διαλλακτικότητας του, αλλά και ζημίες με την εντύπωση που δόθηκε οτι αναγνωρίζει, έστω εμμέσως το πρωτείο του Πάπα και την άποψη του περί ενότητας.

Για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, η συνάντηση και η κοινή δήλωση ήταν μεν θετική, αλλά και too little, too late.

Και για τους Χριστιανούς στην Ουκρανία δεν προέκυψε κάτι το θετικό. Βέβαια, μόνο ο χρόνοςθα δείξει αν η συνάντηση αυτή θα έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα και αν αυτό θα είναι θετικό η αρνητικό. Βέβαια, «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ».

Η πίστη σε αυτή την αλήθεια είναι μία πηγή ελπίδας, όπως και το γεγονός ότι, σε αντίθεση με την Δύση, η Ορθοδοξία εξακολουθεί να αναδεικνύει χαρισματούχους, θεοφόρους πατέρες, όπως τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, του οποίου την μνήμη γιορτάζουμε στις 2 Δεκεμβρίου. Την ευχή του να έχουμε!