- Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014 20:48
- Εμφανίσεις: 47535
Του Σεβ. Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου
Δέν εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θέλει μίαν «Ἐκκλησίαν πτωχήν», ἤ ἕνας ἄλλος ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται διά τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, νά μήν εἶναι ἀμφότεροι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, νά μήν εἶναι κεχαριτωμένοι μέ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ: Ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης καί ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, οἱ δύο Πατριάρχαι Ἀνατολῆς καί Δύσεως, Κορυφαί τιμῆς καί ἀγάπης, ἀλλά καί πρῶτοι Διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐλευθερώνονται ἀπό τό ἐπικίνδυνον συναίσθημα τοῦ Συναγωνισμοῦ, τό ὁποῖον δημιουργεῖ πολεμικήν καί ἐχθρότητα, διαφοράς καί ἀνισότητας, ὄχι μόνον εἰς τήν πνευματικήν, ἀλλά καί εἰς τήν κοινωνικήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων.
Διά νά φθάσῃ ἕνας ἄνθρωπος εἰς τήν πολιτισμένην αὐτήν χριστιανικήν πραγματικότητα, πρέπει, βεβαίως, νά καθοδηγηθῇ ἀπό τήν ἀνεξάντλητον δύναμιν τῆς ταπεινώσεως, ἡ ὁποία εἰς τήν οὐσίαν εἶναι αὐτή ἡ Ἀγάπη, ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος χαριτώνει τόν ἄνθρωπον, τόν ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἀμφιβολίαν καί τήν ἀπογοήτευσιν, προσθέτει εἰς αὐτόν διάθεσιν διά προσευχήν, τροφοδοτεῖ αὐτόν μέ τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, φωτίζει αὐτόν νά λάβῃ ἀγαθάς καί χρησίμους ἀποφάσεις, καί εἰς τήν περίπτωσίν μας λαμβάνουν τήν μεγαλειώδη ἀπόφασιν διά μίαν νέαν Συνάντησιν – Πορείαν ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος καί ἑνότητος – εἰς τήν Πόλιν τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ Παναγίας, εἰς τήν Πόλιν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ἡ μεγαλοπρεπής, ἀλλά καί ἀδελφική, Συνάντησις τῶν δύο πρώτων πνευματικῶν Ἡγετῶν της Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ἐνδοξότατον Φανάριον, τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁπωσδήποτε θά μείνῃ ἱστορική καί λαμπροτάτη μέσα εἰς τούς αἰῶνας τοῦ παρελθόντος καί τοῦ παρόντος, ἀλλά, βεβαίως, καί τοῦ μέλλοντος, ὅμως, νομίζω ταπεινά ὅτι ἡ Συνάντησις αὐτή θά μείνῃ εἰς τήν ζωήν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς μία σταθερή καί ἀσυναγώνιστη ἐμπειρία καί πραγματικότης καταλλαγῆς καί ἀδελφοσύνης, σημαντικοτέρα καί ἀξιολογωτέρα, βεβαίως, τῶν προηγουμένων Συναντήσεων, «Γέφυρα ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος καί ἑνότητος», διά τήν συνέχισιν τῆς θεϊκῆς αὐτῶν πορείας πρός τό Εὐαγγελικόν Μήνυμα: «ἵνα ἕν ὦσι», διότι κατά πρῶτον λόγον αἱ “Questioni”: διαίρεσις, σκάνδαλον, εὐθύνη, ἔχουν, ὅλως ἰδιαιτέρως, εὐαισθητοποιήσει τούς Ἁγιωτάτους Πρωταγωνιστάς της, οἱ ὁποῖοι ἀπέναντι τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ εἶναι περισσότερον ἀπό ὅλους ὑπεύθυνοι διά τήν μή συμπόρευσιν τοῦ κόσμου, καί ἰδίᾳ τῶν Χριστιανῶν, εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῆς Βουλῆς τοῦ Θεοῦ «ἵνα ἕν ὦσιν», ἡ ὁποία εἶναι «Θεϊκή Διαθήκη» καί, μάλιστα, ἀναμένει τήν πορείαν πάντων πρός αὐτήν, ὥστε ἡ ἱερωτάτη αὐτή Διαθήκη νά γίνῃ ἀπό ὅλους βίωμα, νά ζοῦν, δηλαδή, σύμφωνα μέ τόν ὑπερφυσικόν ἀποστολικόν λόγον: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς», τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Κατά δεύτερον λόγον, παρατηρῶ καί διαβλέπω ὅτι οἱ «Valori»: ἐλευθερία, θέλησις, ἀδελφοσύνη, προσευχή, ἀπόφασις καί ἐπιστροφή εἰς τήν ἀρχικήν –θεϊκήν- ἀγάπην, μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, πᾶσαι αἱ θεοφρούρητοι αὐταί ἀξίαι ἀποτελοῦν ἀληθινά καί ἐμπειρικά αὐτῶν βιώματα, τοὐτέστιν βιώνουν τήν ζῶσαν καί δημιουργικήν πίστιν, ἡ ὁποία τούς ἐνισχύει, ὅπως, καί ἡ πλήρης αὐτῶν ἀφοσίωσις πρός τόν «ἐκ τῆς Παρθένου γεννηθέντα καί Σταυρόν ὑπομείναντα καί θάνατον καταδεξάμενον καί Ἀναστάντα ἐκ τῶν νεκρῶν Χριστόν», τόν «Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας», τόν Ὁποῖον πρό ὀλίγου καιροῦ προσεκύνησαν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ἔνθα ἔδρασε καί ἔδωσε τήν ζωήν Του «λύτρον ἀντί πολλῶν», καί ἐχαρίσατο τῷ κόσμῳ τήν σωτηρίαν, συνεχίσουν τήν θεόσεπτον αὐτήν πορείαν διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς τάξεως, ἐναντίον τοῦ σκανδάλου τῆς διαιρέσεως, διά τήν συμπόρευσιν ὅλων πρός τό σωτήριον αὐτό Μήνυμα, καί τήν ἐκπλήρωσίν του, καί τοῦτο διά νά «πιστεύσῃ ὁ κόσμος», διά νά σωθῇ ὁ κόσμος, διότι, πράγματι, ἡ διαίρεσις ἀποτελεῖ μέγιστον ἐμπόδιον διά νά πιστεύσῃ ὁ συνάνθρωπός μας εἰς τήν λυτρωτικήν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου, καθόσον, μέ λύπην του, παρατηρεῖ ὅτι εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν τῶν πιστῶν ὑπάρχει συναγωνισμός, ἀντιπαλότης, πολεμική, ἐχθρότης, διαφοραί καί γενικά διαβλέπουν μίαν πνευματικήν καί ἠθικήν ἀταξίαν, μίαν ἀνώμαλον συμπεριφοράν, ἡ ὁποία ἀπέχει κατά πολύ, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της, ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας ἐθέσπισε, τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἑνότητος.
Παρά τήν ἀθλιωτάτην αὐτήν συμπεριφοράν δράσεως καί κινήσεως τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας, ζητεῖ εἴτε διά τόν ἕνα λόγον, εἴτε διά τόν ἕτερον, ἐπιφάνειακά ἤ εὐσυνείδητα, ἀλλά καί οἱ πιστοί, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι οἱ καλῆς θελήσεως, σημεῖα νέα, φωτισμένα καί ἐμφανῆ, ἱκανά νά βοηθήσουν αὐτόν, ἐν τῇ πράξει, εἰς τήν προώθησιν τῆς θεϊκῆς αὐτῆς ὑποθέσεως εἰς τήν συμπόρευσιν ὅλων πρός τό «ἵνα ἕν ὦσιν», τό ὁποῖον εἶναι ἔργον καί καθῆκον ἰδιαίτερον τοῦ πιστοῦ τῆς σήμερον, ἐφόσον εἰς τόν κόσμον δέν ἔρχεται πλέον ὁ Χριστός διά νά τόν λυτρώσῃ ἀπό τήν βαρεῖαν ἀμαρτίαν τῆς διαιρέσεως, ἡ ὁποία περικλείει ἀπελπισίαν, ἀναστάτωσιν, ἀνωμαλίαν, σκάνδαλον.
Δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι διά τόν ἄνθρωπον δέν ἀπομένει ἕτερον νά πράξῃ, παρά νά σταυρωθῇ ὁ ἴδιος διά νά καθαρισθῇ ἀπό τά πάθη του, τόν ἐγωϊσμόν, τόν φανατισμόν, τό μῖσος, τήν μισαλλοδοξίαν, τήν ἀρχομανίαν, τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην. Προσδοκεῖ νά ἴδῃ νέον ἄνοιγμα, μέ Ἀνακοινωθέν ἐποικοδομητικόν, προοδευτικόν καί δημιουργικόν, μέ πνεῦμα Χριστοῦ, περιμένει νέα βήματα πρός τά πρόσσω, χώρις φόβον καί ἀμφιβολίας, ἰδίᾳ εἰς τά σημεῖα ἐκεῖνα εἰς τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν εἰς τούς νῦν καιρούς νά πράξωμεν «μηδέν ἐπιτίθεσθαι ... πλήν τῶν ἐν ἀνάγκαις» (Πράξ. 15,28), «Τῇ οἰκονομίᾳ χρωμένῃ ὅπου ἐγχωρεῖ, μή θεωροῦσα ὡς ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν τῆς ἑνότητος τήν ἄκαμπτον καί στατικήν ὁμοιομορφίαν εἰς τά ἐπουσιώδη, εἰθισμένη, ... ἀνέκαθεν ἐπεζήτησε τήν συνάντησιν καί συνεργασίαν», κατά τόν σοφόν λόγον τοῦ ἐκλαμπροτάτου καί Μεγάλου Μητροπολίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἡλιουπόλεως καί Θείρων Μελίτωνος, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὡς Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος (εἰς «Στάχυς», 1-2, 1965, σσ. 20-21. Πρβλ. Γενναδίου Ζερβοῦ, (νῦν Μητροπολίτου Ἰταλίας καί Μελίτης), Il Contributo del Patriarcato Ecumenico per l’unità dei Cristiani, Città Nuova, 1974, σ. 31). Θέλει νά ἴδῃ ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται διά τήν ἀδιαφορίαν καί τό προσωπικόν του συμφέρον, προσηλωμένος εἰς τό χρῆμα καί τήν ματαιότητα, δοῦλος, χωρίς ἀμφιβολία, τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ νέου θεοσεβισμοῦ, ὅπως εὔστοχα παρατηροῦν, νά ζήσῃ γεγονότα συναρπαστικά, νά ἔχῃ μαρτυρίας σχετικά μέ τήν πρόοδον τῆς συνεργασίας ἐπί τοῦ προβλήματος, νά ἱκανοποιηθῇ πνευματικά μέ τούς ἀγαθούς καί πλουσίους καρπούς τῆς ποιμαντικῆς συμπεριφορᾶς καί νά ἀπολαύσῃ τόν ἀμοιβαῖον ἀδελφικόν σεβασμόν ἐν πάσῃ εἰλικρινείᾳ, ἀλληλοστηριζόμενοι καί ἀλληλοβοηθούμενοι μεταξύ των οἱ Χριστιανοί, διά τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν λαῶν καί τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ.
Γνωρίζομεν πολύ καλά ὅτι οἱ ἄπιστοι δέν ὑπάρχουν μόνον εἰς τούς χρόνους τοῦ Παραλυτικοῦ τῶν 38 χρόνων. Αὐτοί, ὅπως ἐνθυμούμεθα ἀπό τό Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα, δέν εἶναι εὐχαριστημένοι μόνον μέ τήν θεϊκήν παρέμβασιν: «... ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι...», ἀλλά περιμένουν νά ἀκούσουν καί τό ἕτερον Εὐαγγελικόν ρῆμα: «ἆρον τόν κρέβατόν σου καί περιπάτει».
Οἱ καροί οὐ μενετοί!
Εἶναι, ὅμως, φοβερόν διά τόν ἄνθρωπον τῶν καιρῶν μας νά μήν ἔχῃ ὑπομονήν, νά μή προσεύχεται μέ εὐλάβειαν καί προσοχήν, νά εἶναι ἀπαιτητικός, νά ζητῇ συνεχῶς καί νά μήν ἀγαπᾷ. Τό συμφέρον κυριαρχεῖ, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει εἰς τάς δοκιμασίας, εἶναι ἀδύνατος νά βοηθήσῃ τόν ἑαυτόν του εἰς τήν σημερινήν πολύπλευρον κρίσιν. Καί αὐτή ἡ πίστις του εἶναι ἐπιφανειακή, ἡ δέ ἐπικοινωνία του μέ τόν Θεόν εἶναι χωρίς νόημα, διότι εἶναι ἀκατήχητος καί ἀγράμματος μέσα εἰς τήν κατανυκτικήν, μυσταγωγικήν καί ἁγίαν πορείαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μας.
Εἰς τήν πνευματικήν, ἠθικήν, κοινωνικήν καί πολιτιστικήν αὐτήν δημιουργηθεῖσαν κατάστασιν τῆς διαφθορᾶς, τοῦ ἀμοραλισμοῦ, τῆς συναλλαγῆς, τῆς στειρότητος καί τῆς ἐγωϊστικῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά καί τῆς ἐπιδεικτικῆς ἀφιλίας πρός τόν συνάνθρωπόν του, μέ συνεπείας ἐπικινδύνους καί ἰταμάς ἐπιβουλάς κατ’ αὐτοῦ, ἡ ταπεινή διακονία καί ἡ ἁπλουστάτη ζωή τῶν δύο Πρώτων Ἐπισκόπων τῆς Χριστιανοσύνης, τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἡ ὅλη συμπεριφορά, καί εἰδικά ἡ προσέγγισις αὐτῶν πρός τόν ἄνθρωπον, καί ταύτόχρονα ἡ ὑπομονητική μεταχείρησις, φροντίς καί ἐπιμέλεια αὐτῶν πρός αὐτόν, εἶναι μία πατερική ἀσκητική πορεία, ἡ ὁποία φωτίζει, ἐνισχύει καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς ἕν μέλλον ἐλπιδοφόρον, βοηθεῖ αὐτόν νά ἐξέλθῃ ἀπό τήν περιπέτειαν τῆς ἀναδελφοσύνης καί τῆς ἀδιαφορίας καί αὐτῆς τῆς μοναξιᾶς. Εἶναι ὑπέροχον καί φωτεινότατον παράδειγμα ἡ πορεία αὐτή ἀγάπης, ταπεινώσεως, προσευχῆς καί πιστότητος τοῦ πιστοῦ τῷ θελήματι τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐπιστροφή, λοιπόν, εἰς τούς χρόνους μας, τῆς πρώτης -ἀρχικῆς- θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία χαριτώνει τήν ἀνθρωπίνην καί ἐκκλησιαστικήν πορείαν τῆς ζωῆς καί τῆς διακονίας τῶν Ἁγιωτάτων Μορφῶν τοῦ Πάπα καί τοῦ Πατριάρχου, ἡ πορεία αὐτή τῶν δύο σεπτῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους βλέπομεν καί ἀκούομεν, εἶναι ἡ μοναδική πορεία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν συμπόρευσιν πρός ἐκπλήρωσιν τῆς Διαθήκης τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ: «ἵνα ἕν ὦσιν», καί δή ἔχει θησαυρόν ἀνεκτίμητον τάς ἀξίας της, αἱ ὁποῖαι σκορπίζουν τήν εἰρήνην, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγαλλίασιν, τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ.
Συμπέρασμα: Ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς πρέπει νά παύσῃ νά ἀσχολῆται μόνον μέ τόν ἑαυτόν του. Πρέπει, ὁπωσδήποτε, νά πλησιάσῃ τόν συνάνθρωπόν του, νά τόν γνωρίσῃ καί νά δώσῃ εἰς αὐτόν ἀγάπην. Χωρίς τήν πατερικήν αὐτήν ἄσκησιν, ἡ ὁποία ἀνοίγει δρόμους, ἐμπνέει καί καθοδηγεῖ, ὁ ἄνθρωπος εἶναι δυστυχισμένος, διότι δέν αἰσθάνεται τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔχει τήν Ἄνωθεν ἐνίσχυσιν, ἑπομένως εἶναι ἀδύνατον νά καταλάβῃ τό σκάνδαλον τῆς διαιρέσεως καί νά ἀγαπήσῃ τόν πλησίον του, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀδελφός του. Ἐξάλλου ἡ σωτηρία καί ἡ αἰώνιος ζωή δέν εἶναι δι’ ὡρισμένους, ἀλλά δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, δι’ ὅλον τόν κόσμον, ὅπως καί ἡ διδασκαλία του.
Τά Μ.Μ.Ε. ἐδημοσίευσαν ὅτι εἰς τό εὐκλέστατον Φανάριον, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ἑορταζούσης τήν πανίερον μνήμην τοῦ ἱδρυτοῦ της, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκίσκος θά ἐπισκεφθῇ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον καί θά κάμῃ ἐπίσημον ἐπίσκεψιν πρός τήν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως.
Ἡ Συνάντησις εἰς τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία θά εἶναι ἱστορική καί περίλαμπρος ἀπό πλευρᾶς Ἱστορίας καί Πολιτισμοῦ, θά χαρακτηρισθῇ, κατά τήν γνώμην μου, πρωτίστως ὡς «Ἀδελφική», μεγίστης σημασίας, διότι εἰς τό Φανάριον θά λάμψῃ, μέ Πατριαρχικήν σεμνότητα καί ἀναστάσιμον ἀγαλλίασιν, τό μεγαλεῖον, ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τῆς πρώτης -ἀρχικῆς- θεϊκῆς ἀγάπης, τῆς ὁποίας εἰς τούς χρόνους, εἰς οὕς ζῶμεν καί κινούμεθα, ἀληθινοί αὐτῆς φορεῖς εἶναι ὁ Πάπας Ρώμης καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, διάκονοι πιστοί τῆς Διαθήκης τοῦ Κυρίου: «ἵνα ἕν ὦσι», καί ταπεινοί ἐργάται εἰς τό βοηθῆσαι τόν λαόν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν συμπόρευσίν του εἰς τό θεϊκόν αὐτό μήνυμα, σημεῖον ἐξαίσιον διά νά πιστεύσῃ ὁ κόσμος. Θά γίνουν Ἰνδάλματα, ὑψίστης περιωπῆς καί κύρους παγκοσμίου, θά ἀποτελέσουν τρανότατον παράδειγμα ἀδελφικῆς συνεργασίας διά τήν ἐπιστροφήν τῆς πρώτης -ἀρχικῆς- θεϊκῆς ἀγάπης καί θά εἶναι διά τούς παρευρισκομένους, καί δι’ ὁλόκληρον τόν κόσμον, δῶρον καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Οἱ δύο Θεοπρόβλητοι καί Θεοτίμητοι Ἐπίσκοποι Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, πατερικόν παράδειγμα ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος και ἑνότητος, εἰς Φανάριον, μέ τούς λόγους καί τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτῶν συμπεριφοράν, θά καταδείξουν εἰς ὅλους τήν πορείαν τήν ὁποίαν ὀφείλει νά διατρέξῃ κάθε πιστός ἄνθρωπος καί κάθε ἄνθρωπος καλῆς θελήσεως, ἐάν θέλῃ νά ἐξέλθῃ ἀπό τήν κρίσιν: Θά πράξῃ σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά νά εἶναι σῶος, ἐλεύθερος, εἰρηνικός, ἐάν θέλῃ νά ἔχῃ βοηθόν καί συναντιλήπτορά του τόν Θεόν.
Ἡ ἀγάπη εἶναι Αὐτός ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ἐδώρησεν εἰς τόν ἄνθρωπον τήν σωτηρίαν καί τήν αἰώνιον ζωήν. Μέ αὐτήν τήν χαράν καί τήν δύναμιν θά χαριτώσουν οἱ δύο Σεπτοί Προκαθήμενοι τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, καί ἀκόμη θά ἐνθυμηθῇ τούς λόγους τοῦ Πάπα: «Εἴμεθα ἀδελφοί, μᾶς ἑνώνει ἡ ἀγάπη».
Καί ἀκόμη θά ἐνθυμηθῇ ὁ λαός τοῦ Κυρίου τό φίλημα τῆς σεπτῆς δεξιᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀπό τόν Πάπα εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Θά ἀνακαλέσῃ εἰς τήν μνήμην του τήν ἀπρόσμενον καί μοναδικήν εἰς ὕψος σημασίας καί ἀξίας σκηνήν νά πίπτῃ ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ εἰς τά πόδια τοῦ ἀοιδίμου σοφοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος.
Ὅσοι παρηκολούθησαν τήν εἰς Φανάριον Συνάντησιν τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄ μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἴσως ὡρισμένοι γνωρίζουν μίαν μικράν μεταξύ των στοιχομυθίαν. Κατά τό Πρόγραμμα τῆς Συναντήσεως, ὁ Πάπας ἔφθασεν ἀργότερον ἀπό τήν καθωρισμένην ὥραν, ὁπότε ἐρχόμενος λέγει εἰς τόν Πατριάρχην: «Συγγνώμη, Παναγιώτατε, ἔφθασα ἀργά».
Ὁ Πατριάρχης ἀπήντησε: «Ἁγιώτατε, περιμένω ἐδῶ 11 αἰῶνας» (Τό ἤκουσε ὁ Σεβασμιώτατος Καρδινάλιος Willebrands, τότε Γραμματεύς τοῦ Segretariato per la Promozione dell'Unità dei Cristiani). Γενικά, διά τόν ἄνθρωπον, ἰδίᾳ διά τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ, ὅλα τά γεγονότα αὐτά θά εἶναι φωτεινότατα σημεῖα, καί πειστικά μηνύματα, τῆς ἐπιστροφῆς τῆς πρώτης -θεϊκῆς- ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι Αὐτός ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος μέ τήν ταπείνωσίν του ἔσωσε καί ἐδόξασε τόν ἄνθρωπον. Τό μεγαλεῖον καί ἡ δύναμις τῆς Ἀγάπης θά λάμψῃ καί θά ἐνισχύσῃ, θά ἐνθαρρύνῃ καί θά βοηθήσῃ τόν ἄνθρωπον. Αἱ δύο Ἐκκλησίαι, Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, ἱδρυθεῖσαι ἀπό τούς δύο ἀδελφούς, Πέτρον καί Ἀνδρέαν, θά εὐρεθοῦν, καί πάλιν, μέ τούς Διαδόχους αὐτῶν, ἡ μία πλησίον τῆς ἄλλης, ἀναμιμνησκόμεναι ἰδίᾳ τάς ἱστορικάς ἀτύχους καί δυστυχεῖς ἐκείνας στιγμάς, αἱ ὁποῖαι ἀπέβησαν αἰτία καί ἐμπόδιον διά τήν μή ἐπιστροφήν τῆς πρώτης – θεϊκῆς - ἀγάπης, ἡ ὁποία συνέδεε τάς δύο ἀδελφάς Ἐκκλησίας καί διέλυε τάς μεταξύ των διαφοράς, κάθε ἀντίθεσιν, συναγωνισμόν καί πολεμικήν, ἔτι δέ ὑπῆρξεν ἡ αὐτή ὁδός πρός τό κοινόν μήνυμα: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη».
Εἰς τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων, τήν Πόλιν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ λαμπροφόρος καί «Ἀδελφικῆ Συνάντησις» τῶν δύο Σεπτῶν Προκαθημένων Ἀνατολῆς καί Δύσεως εἰς τό Φανάριον, θά δώσῃ ἔνα ὐπέροχον καί ἀνώτερον μήνυμα, ἐλπιδοφόρου συνεχείας διά τήν γαληνιαίαν συμπόρευσιν, ἐνώ αὐτοί, μέ τήν ἀδελφικήν ἀγάπην καί τήν εἰλικρινῆ φιλίαν, αἱ ὁποῖαι τούς συνδέουν, θέτουν ἰσχυροτάτας βάσεις διά τό μέλλον, στηριζόμενοι εἰς τήν Προσευχήν, ἡ ὁποία τούς ἐνώνει καί τούς δίδει τό μέγα προνόμιον νά έπικοινωνοῦν μέ τόν Θεόν.
Μέ τήν ἀδελφικήν Συνάντησιν τῶν δύο Ἁγιωτάτων Πρωταγωνιστῶν, μέ τήν προσευχήν αὐτῶν ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὑπέρ τῆς συμπορεύσεως τοῦ κόσμου πρός ἐκπλήρωσιν τῆς Βουλῆς τοῦ Θεοῦ «ἵνα ἕν ὦσι», διά τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ, θά εἶναι μία μεγίστη χαρμόσυνη ἑορτή.
Ἡ Συνάντησις εἰς τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό Φανάριον, θά εἶναι «Πάσχα», θά εἶναι Ἀνάστασις, θά εἶναι χαρᾶς Εὐαγγέλια, μέ ἀναστάσιμον ἀγαλλίασιν, μέ ἄγκυρα ἐλπίδος, θά εἶναι μία Πασχαλινή ἀδελφική πορεία καί συμπόρευσις, μέ προορισμόν τήν ἐκπλήρωσιν καί τελείωσιν τῆς «Διαθήκης τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία θά εἶναι διά τήν Στρατευομένην Ἐκκλησίαν ἀνεπανάληπτη καί λίαν εὐπρόσδεκτη ἑορτή μετά τήν περίοδον τοῦ μεγάλου Σχίσματος, ἡ ἑορτή τῆς Ἐνότητος τῶν Χριστιανῶν.
